TDPB

Nope. Van al die oude strips zijn de teksten meestal gekend, he. Die Lustig Kapoentjes zijn allemaal gepubliceerd geweest. Maar er zijn nu een aantal Jeroms opgedoken die -voor zover we weten- nooit gepubliceerd zijn en waar er geen tekst in de tekstballonnen staan. Misschien slingert er hier of daar nog wel een bijhorend scenario rond, maar de mannen van Fenix hebben enkel de tekeningen. Dus hebben we beredeneerd gegokt wat de teksten zouden kunnen geweest zijn. Een paar decennia terug zag ik What's Up, Tiger Lily? , een Amerikaanse komische film uit 1966, geregisseerd door Woody Allen en Senkichi Taniguchi. Woody Allen nam de Japanse film International Secret Police: Key of Keys en zette er een andere geluidsband onder, waardoor hij het complete verhaal veranderde. Ik heb dat altijd eens willen doen met een strip. Dit is het dichtst dat ik ooit daarbij zal komen, denk ik. Alleen maakte Allen er een parodie en komedie van, en was het bij dit Jerom-verhaal de bedoeling om zo dicht mogelijk bij het origineel te blijven. Wat een stuk moeilijker is dan gewoon lekker de parodiekaart te trekken.

Ik heb op zich geen probleem met tragische eindes, maar wel als er elementen aangebracht worden in een scneario die nergens toe leiden. Wat de vloek van Porco Rosso betreft: het past ook helemaal niet in het behoorlijk realistisch verhaal. Doe er iets mee, of zwijg erover, denk ik dan. Twee keer dacht ik: ha, nu gaan ze er iets mee doen. Toen hij in een flashback scene samen met net overleden vliegeniers boven de wolken terecht kwam en hij de enige is die terug naar de levende kan gaan. Daar had ik de transformatie tot zwijn verwacht. Maar neen, ook met die scene gebeurde verder niets. En helemaal op het einde zegt iemand verwonderd tegen hem iets a la: "je gezicht, wat is er met je gezicht!", en dacht ik dat het terug menselijk was geworden (ook al gaat het wellicht gewoon over het feit dat hij net tot pulp is geslagen). Maar neen, we zien zijn gezicht niet meer. Maar wel allemaal heel goed geanimeerd natuurlijk.

Niet enkel de cover. De tekst ook, want die ontbrak op de originele pagina's.

Ze maken bij Gibli soms toch wel rare scenariokeuzes. Gisteren zag ik Porco Rosso, over een piloot die door een vloek in een zwijn is veranderd. Maar dat is iets wat gewoon ergens in één zinnetje wordt vermeld. Over het wie, wat en waarom van die vloek kom je als kijker niets te weten. En ergens verwacht je dat hij op het eind van de film terug menselijk zal zijn. Maar neen. Blijkbaar vonden ze het bij Gibli gewoon leuk om hun hoofdpersonage om de een of andere compleet overbodige redenen een varkensneus te geven. Er loopt ook nog een vrouwelijk personage rond die verliefd is op Porco Rosso, maar ook daar wordt niets mee gedaan. Na de film zien beide personages elkaar nooit meer. Beauty and the Beast it aint. En daarvoor zag ik Arrietty the Borrower, over kleine mensjes die in het geheim in een huis van gewone mensen wonen. De hele film door worden er hints gegeven dat de gewone mensen het helemaal niet erg zouden vinden dat er kleine mensjes in hun huis zouden wonen. Ze hebben zelfs speciaal een minihuis voor hen gebouwd. Maar toch eindigt de film niet met een vrolijk samenleven van beide soorten, maar trekken de kleine (en eenzame) mensjes zonder reden weg uit hun geliefde woonst.

Ik zou zeggen: alles van Hermann, zeker die dingen die hij zelf schreef (met zijn werk uit de jaren '80 op kop).

Wel in de Franse versie. De oorspronkelijke vertaler zal misschien gedacht hebben dat zijn publiek niet vertrouwd genoeg is met de marsupilami. Zoals deze Engelse vertaler ook moet gedacht hebben:

Je hebt de klok horen luiden, maar je weet niet waar de klepel hangt. https://www.cbc.ca/cbcdocspov/features/canadas-gender-identity-rights-bill-c-16-explained

De samensteller daarvan zou behoorlijk wat zoekwerk hebben. Sarina Nys heeft er overigens ook nog een paar gemaakt voor een of andere special.

En het feit die laatste versie voor de helft uit nieuwe gags bestaat. Er wordt hier af en toe over integrales van Jommeke gesproken. Awel, een integrale van alle gags zou wel leuk kunnen zijn.

Die Ohee-strips waren wellicht de eerste keer dat Jommeke in kleur verscheen. Wie zou dit getekend hebben? De tekenstijl wijkt precies toch wel wat af van de gekende tekenaars. En ik kan me vergissen, maar ik heb de indruk dat niet alle gags gebundeld zijn geweest in albums;

Die tweede versies is niet in de jaren 80 hertekend, maar dateert nog uit de periode dat er wekelijks een gag verscheen op de achterkant van Ohee. Er werd toen volop oud materiaal gerecycleerd. Veel van die oude gags hebben verschillende versies.

Ik weet natuurlijk niet hoe het contractueel allemaal in elkaar zit, maar als Ann Smet een assistent van Willy is en Standaard dus geen rechtstreekse overeenkomst heeft met haar is het ergens wel begrijpelijk dat ze in de communicatie over het hoofd wordt gezien. Wat ook wel kan meespelen is dat er, heb ik al vaker opgemerkt, meestal maar twee namen worden vermeld (zie ook vermeldingen op bol en amazon en zo). Als je dan met drie of meer aan een album werkt, vallen die extra namen vaak weg, want die passen niet in het sjabloom van de software. In sommige gevallen kan dat zelfs de tekenaar zijn, als die de pech heeft alfabetisch op de derde plaats te komen. Anyway, dit lijkt me een album dat ik om verschillende redenen nog eens ga kopen/ lezen.

Zoals je zelf zegt: het werd wat serieuzer van aard. Wat meer James Bond ook qua sfeer. Heel mooi getekend allemaal, en op zich is er ook niets mis met de verhalen, maar het zijn niet de albums die ik zou nemen om te herlezen. Dat blijven toch de Turk-De Groot albums (vanaf hun vierde verhaal zo ongeveer) en eventueel de Bedu-De Groot verhalen.

Niet alleen zijn snor, ook zijn wenkbrauwen. Eigenlijk veranderde Macherots tekenstijl behoorlijk bij ieder verhaal. Het begon met een typische losse, nonchalante stijl. De stijl waar Macherot bekend voor is. daarna werd het een strakkere, heel typische jaren '60 stijl. Zie ook de strips van Berck uit die periode. En een hele rits tekenfilms uit die tijd. Bob De Moor had bij zijn Barelli-reeks ook een album waarin hij plots zijn tekenstijl aanpaste aan de hippe tekentrend van het moment.

Daisy heeft tegenwoordig ook drie nichtjes. de ene keer met haar, de andere keer zonder. (eenden met haar!) de namen zijn Lizzy, Juultje en Babetje

Voor een Brabant Strip Magazine nummer dat er uiteindelijk nooit meer is gekomen indertijd wat afbeeldingen verzameld. Clifton zou oorspronkelijk Crickett heten (in het Duits is het Pickwick) en is 45 jaar oud.

Ik heb het ondertussen gekocht. Ook al was het deel ervoor dat recent ook vertaald werd een dieptepunt in de reeks (nochtans met een scenario van De Groot) en was ik van de twee andere Rodrigues albums ook niet echt onder de indruk. Maar ja, het blijft toch Clifton, een van de weinige reeksen die ik volledig heb.

Das nog steeds stukken beter dan de meeste anderen op dit forum.

Ha, Big Fish. Dat ken ik omdat de titelsong een grote hit is. De mooiste vrouwenstem die uit een man komt. Nu de studio Gibli films op Netflix staan, ben ik mijn achterstand aan het inhalen. Allemaal heel goed gemaakt, maar soms toch wel wat aan de trage kant.

Telkens als ik van die oude berichten van mezelf zie passeren denk ik: man, dat klinkt precies een stuk harder dan bedoeld was. Zo moeilijk om nuance in geschreven teksten te steken. Het sarcasme druipt van Emma Stones opmerking: maar ik heb er geen probleem mee om toe te geven dat die tekening niet veel voorstelt. Dat ziet er een beurstekening uit, en ik heb daar nog nooit iets gemaakt dat ook maar enigszins de moeite is. Dat ik niet meer op beurzen kom is voor niemand een gemis. Ik zie dat deze draad begon met de weigering van catawiki om een tekening van Goossens te verkopen. Wat heel jammer was, want zijn werk was altijd al heel goed. Ik heb hier een heel oude Jerom-pagina hangen die door hem geïnkt is. Ben ik zeer blij mee. Nu ze Paul Geerts en Eric De Rop een hommage album hebben laten maken, zou ik toch graag ook nog eens een album van Goossnes hand zien verschijnen.

Die podcaster herhaalt daar natuurlijk ook maar gewoon wat Paul Geerts hem eerder vertelde.

30:40: "ik ben begonnen aan De Woeste Wespen."

Ik vrees dat Geerts zich wat zaken verkeerd herinnert. Goossens heeft nog zeven albums van S&W geinkt na Angst op de Amsterdam. In die periode heeft De Rop wel al De Ruige Regen geinkt, op tekeningen van Vandersteen. Misschien was het daarvan dat Geerts onder de indruk was? Ik heb er net nog eens de Amsterdam bijgenomen, en het enige wat je daar ziet is dat doorheen het album, vanaf strook 65 tot 184 er af en toe twee inkters gezamenlijk bezig waren, met Goossens die het grootste deel van het werk doet en een andere persoon die bijspringt voor de decors en nevenpersonages. Dat zal dus niet zozeer te wijten geweest zijn aan een vakantie, eerder aan tijdsgebrek omwille van andere redenen. Dit is een voorbeeld van zo'n pagina: Wiske is duidelijk van Goossens, die andere mannen zijn een stuk minder vlot geinkt. (dat stromend water bvb is ook van Goossens).

Geerts heeft duidelijk een voorkeur voor De Rop, dat is ondertussen in een paar interviews aan bod gekomen. Ietwat begrijpelijk ook, want De Rops inktstijl ligt dicht bij die van Geerts zelve. Maar als je De Angst op de Amsterdam erbij neemt lijkt me dat geen De Rop inktwerk te zijn, maar eerder van dezelfde mens die ook De Parel in de Lotusbloem inktte (ik kan me vergissen natuurlijk. het zou me zelfs niet verwonderen indien er 3 mensen aan dat album hebben geinkt. Hier en daar zijn er een paar pagina's waar je gedeeld inktwerk kan ontwaren. Personages door Goossens bvb, en de rest door iemand anders. Dat komt in een paar andere albums ook voor)