Gio

Ik kende deze strip nog niet. Leuk! Bedankt.

Wat een onzin.

2

Sorry. Alderwood was me voor.

Wie was de taxateur? Matla?? De auteur van de Stripcatalogus zelf???

En het blijft spannend. De oorlog in de Baltische zee is nog steeds niet voorbij. En er is een leuk intermezzo halverwege: de Dogland saga. Kom maar op met deel 11!

Deel 10 is binnen! (Sorry. Ik heb wat enthousiast op mijn enter knop gedrukt... 😅)

Deel 10 is binnen!

Deel 10 is binnen!

klopt.

PB gestuurd.

Ik betaal graag 30 euro voor boeken die ik durf open te slaan omdat ze niet uit elkaar vallen. Zo kan ik ze nog steeds lezen en ervan genieten. Soms maakt een andere papierkeuze het gevoel wat anders, minder nostalgisch. Maar over het algemeen ben ik heel blij met integrale, goed gebonden boeken. Dit integralen beleid van uitgevers zorgt tot het omruilen van boeken in je kast en dwingt tot keuzes met betrekking tot de andere (nieuwe) titels. Al vind ik die keuzes de laatste tijd niet zo moeilijk. De hoeveelheid pulp die uitkomt is enorm. Er zijn uitgevers die strips als een tijdschrift uitgeven: zonder gevoel, zonder visie, zonder redactie. Boeken die alleen maar uitgebracht worden om een machine draaiende te houden. Ik vind het tegenwoordig erg makkelijk om deze uitgevers links te laten liggen.

ik ook!

Een integrale Arad & Maya zou ik meteen kopen. Geschreven door Lo Hartog van Banda! Ik snap echter de relevantie van een overstap van Pep (Sjors) naar Eppo niet voor het rechtvaardigen van een integrale. Ik vraag me veel eerder af of er van strips uit die tijd nog wel kwalitatief goed materiaal bestaat om van te kunnen reproduceren.

In historische volgorde: 1. Asterix en de Gladiatoren. Mijn allereerste stripalbum dat ik kreeg. 2. Alle jaargangen Pep. Gekocht van een zomervakantie kranten bezorgen. Een ontdekkingsreis. 3. The Dark Knight Returns. Baanbrekend omdat het zowel qua verhaal als qua tekeningen onconventioneel was voor een iconische strip als Batman. 4. Watchmen. Een leesmarathon van 24 uur. 5. Akira. En met de computerinkleuring van Steve Oliff. Hierdoor leerde ik dat er in het verre oosten ook interessante stripverhalen werden gemaakt. En dat computerinkleuring ook goed kon gebeuren (zelfs al was de resolutie van toen nog niet zo hoog als vandaag de dag)

Al die extra materialen voor de Nederlandse edities moeten meestal ook goedgekeurd worden door alle rechthebbenden. Dat kost vaak ook tijd. Zelfs met het internet.

Volgens mij gaat de discussie over of een cover je vooraf verleidt om een strip in te zien/te kopen. De laatste reacties lijken mij van mensen die al wisten dat ze hun album gingen kopen en achteraf vertellen dat de cover niet bepalend was voor de aanschaf van het album. Of lees ik dit verkeerd?

Precies!

(de onderste is de hardcover)

Heel herkenbaar, Willy! De hardcovers van uitgeverij L/M storen me vreselijk. Vergelijk de hardcover met de softcover en kies welke je liever in je kast hebt staan. Ik begrijp deze artistieke keuze van de vormgever niet.

Ik heb beide boeken ook gekocht, ondanks de inderdaad onleesbare covers. Ik denk dat de eerste beter werkt als de tekst los van beeld wordt geplaatst. Bij de tweede cover is geen rekening gehouden met de kneep voor de reeksnaam en de uitlijning van de albumtitel. Maar deze cover zou ook beter worden als de figuren minder donker(grijs) waren ingekleurd. Verder vind ik deze cover van Krasse Knarren een onuitnodigende, saaie tekening die de inhoud totaal geen recht doet. Het is wel aardig om te zien dat ze de vormgeving hiervan doortrekken naar de andere covers van deze serie (die beter zijn ingekleurd). In Frankrijk houden ze erg van donkere covers van boeken. Ik vind daarom dat covers hierdoor vaak onaantrekkelijk of onleesbaar worden. Wat mij betreft mogen vormgevers best wel wat meer lef tonen door af te wijken van de oorspronkelijke cover (mits ze daar toestemming voor krijgen).

2

2 (Of de puzzel zou gezonken zijn, want er staat een schip op. Want Groo...)

Ik weet dat ik voor het eerst Elektra Lives Again (1990) las van Frank Miller. Deze intrigerende plaat is me altijd bijgebleven omdat er zo weinig gebeurt. De scene is op zich nogal oninteressant en saai, maar de manier waarop het haast op een Escher-achtige manier wordt uitgebeeld, vond (en vind) ik machtig mooi. De plaat bevreemdt als je weet dat de hoofdpersoon, Matt Murdoch, blind is. Hij staat soepel op en loopt nonchalant, mompelend de trap af. Het kleurgebruik van Lynn Varley maakt deze plaat af.