ovócito

Het is een toernooi met een oordeel van de waawste onomatopee enkel in de plaatjes van de door de repers aangeboden inzendingen. Het is geen toernooi van de uit het kielzog van een inzending bijgesleurde onomatopeeën uit de betreffende series. Franquin heeft ontegenzeggelijke mooie dingen gedaan, maar daar gaat het hier gewoon niet om.

Cassatie is dat, voor het aankaarten van overtredingen van de wedstrijdregels.

Konijnen moeten hun oren dan maar ook niet in andermans zaken steken.

Het is de kop, de inhoud ligt achter een betaalmuur. Niet dat gva veel soeps is qua artikelen, maar het artikel kan toch meer duiding geven wat Merho wil meegeven. Het kan zijn dat Merho zoveel mogelijk collateral damage wil vermijden en wil aangeven: "Wees gerust lezers, bij een tweede start komt Kiekeboe als vanouds". Dat het team van de eerste start het niet netjes zou kunnen vinden ( @Michie ) : dat is speculatie. Evengoed kan het ze niets schelen of is het doorgepraat met hen.

Dat 'beetje' erin is wel grappig. Mijn been is 'een beetje' geamputeerd. Is dat been dan weg, niet weg of vertoeft het been in een metafysische schemerzone? Vragen, vragen.

Inderdaad, de uitzondering bevestigt de regel zo zie je maar. Witte raven, en hopelijk voor Cartoonesk is Guust Flater een witte raaf.. Ik sta versteld van oudere films die wel benoemd zijn op Imdb, maar die je amper vindt. Enorm veel talent en professioneel top, puur genieten, maar .... volkomen vergeten, enkel voor een paar fanaten van oudere films. Dat is spijtig, maar nu éénmaal zo. En films hebben het voordeel dat de pellicule kan gedigitaliseerd worden om nog te kunnen afspelen. Net als antieke boeken kunnen gescand worden of zelfs eens herdrukt voor die paar mensen die het willen ontdekken. Maar neem nu het theatermedium bv? Me dunkt dat dat regisseur en acteurs van een theaterstuk goed beseffen dat na een seizoen, met het stopzetten van de voorstellingen het over en out is. Vervlogen en weg, hoe goed het ook was. Een videoopname van een voorstelling vervangt dat niet, want de chemie van theater werkt door in de zaal te zitten. Best dat deze acteurs er plezier van hebben, en tegelijk weten dat het na een tijd voorbij is. Zijn de toeschouwers gefrustreerd hiervoor? Persoonlijk vind ik dat soms spijtig, maar ik ben blij voor dat avondje en voor de energie en kunde van de acteurs die dat deden voor de zaal. Maar verder is het gedaan en koester ik soms de herinnering er aan. De theatergroep gaat op naar een volgend project. Het theaterstuk zou in principe nog uitgeschreven kunnen worden of was al uitgeschreven (als het niet quasi woordloos is, als bewegingstheater) en eventueel dienen als basis voor een andere groep, maar het originele acteerwerk is verdwenen. Een andere groep zou er iets volkomen anders van maken. Die acteurs kunnen er mee leven hoor. Niets van 'voor altijd' en andere blabla. Hun talent gebruiken zolang het kan en het plezier en centjes dat het oplevert. Bij bv dansvoorstellingen trouwens is de houdbaarheid van dansers en hun prestaties nog korter in de tijd, wegens het lichamelijke aspect. Kan je ook een opname van maken als getuigenis als ze op de planken dansen. Maar de magie in de zaal op die specifieke avond krijg je niet gedigitaliseerd.

Dat ligt aan Franquin zelf. Het is natuurlijk beter dat een tekenaar in de huid van een strippersonage kan kruipen om te voorzien hoe een figuur gaat reageren bv. Beter dan dat de figuur hem/haar koud laat. Maar aan de tekeningen is niets levend aan, het blijven lijnen van inkt. Maar lijnen door een zeer talentvolle tekenaar. Dat kan af en toe een lezer wat in vervoering brengen, terwijl het een ander niks kan schelen. Reporters houden trouwens van die dingen en dikken dat graag aan. Als ze kunnen dan laten ze tekenaars als marionetten de raarste zaken doen (zoals Neels die tegen het beeld van Nero praatte of Hergé die zijn Chinese vriend van weleer terugzag). Strippersonages richting leven brengen dus, of toch pogen. Tekenaars kunnen goed tekenen maar hun acteerprestaties zijn meestal ondermaats hiervoor. Het kan evengoed dat Guust Flater door één van de volgende generatie als onnozel en oubollig wordt bekeken, of het nu talentvol is of niet. Neem een oudere film bv. Ik kan genieten van de personages die de acteurs uitbeelden, de montage, de mise-en-scene, de muziek op maat van het getoonde, de zwart-witfotografie, het meeslepend verhaal, enz. Zo'n film maakt mijn avond goed. Maar de mensen, regisseur, acteurs, belichtingsverantwoordelijke, geluidsspecialist, cameraman, componist, enz zijn alle dood en begraven. De film sleept me mee, maar ikzelf ben het die het even laat leven, en alleen voor mezelf. De pellicule doet dat niet. En een ander vindt het oude koek en haakt alleen al af op het woord zwart-wit. Gewoon blij zijn dat je in een periode leeft met de kans die dingen te zien en te lezen en er van te genieten. Maar een eeuwigheidswaarde? Veel te ver gegrepen. Dan kan je ook geloven in een metafysisch niveau waarin die stripfiguren of filmpersonages vertoeven, en dan kom je op een soort religieus terrein. Dante deed dat met zijn Goddelijke komedie: hij liet de antieke filosofen, zijn vrienden, rivalen en kennissen paraderen in de hel, limbo en hemel. Maar dat was eigenlijk één kostelijke grap. Weer een brok tekst. Mijn toetsenbord verslijt.

Stripfiguren zijn papieren verzinsels, en "leven" enkel via de lezers. Een Kiekeboe-figuur zal nog tientallen jaren meedraaien in de geesten van lezers. Niet moeilijk met al die miljoenen albums. Maar niet "voor altijd". 'Voor altijd' is trouwens een absurd woord in deze context. Niets is voor altijd, daar zorgt de dood wel voor. Als je allergisch bent voor het woord "dood" dan heb je een probleem met het leven zelf. Maar laten we het op het eerste deel van het woord eeuwig houden: een eeuw kan ik Kiekeboe wel geven, maar zeker geen eeuw in de bib of boekhandel. Eerder daar een paar jaren (in de veronderstelling dat Kiekeboeserie stopt natuurlijk). Je vindt ze dan na tientallen jaren nog op zolders en in kelders te beschimmelen, verbleken en verstoffen. Je hebt geweeklaag op een paar stripgroepen op de opvolger van Facebook dat het zo'n plezante serie was maar dat niemand strips meer leest, met de die-hards die de serie in goede staat nog bij elkaar wil krijgen. Je hebt de opportunisten die hun op zolder beschimmelde albums daar als zeer goede staat aanprijzen (met het motto "het is de gek die er voor geeft"). De ledenbestanden van die paar stripgroepen gaan achteruit, want welke buitenstaander houdt het lang vol met dat gemekker over die prachtige strips die niemand meer leest? Online scans circuleren maar zijn de straatstenen waard of er wordt amper op geklikt of gedownload. Die privésites geraken dan gaandeweg ook offline, scans en al. Er is dan misschien nog af en toe een thesis voor een eindwerk over die specifieke periode en locatie van de stripproductie door een student culturele geschiedenis. Schrijven over de de tijd dat tekenaars nog met potlood en inkt werkten! Nog een prentje op een StripWiki-achtige pagina met wat summiere achtergrond over een zekere Merhottein (of een Neels), en dat is het dan. Kiekeboe (en Nero) zijn dan een voetnoot in de geschiedenis geworden, na een eeuw. Na nog een eeuwtje is die voetnoot dan ook verdwenen. Misschien een zeer zeldzame specialist ter zake die er wat weet over te vertellen en een museum die nog een Kiekeboetje toont (in een glazen kast) of een exemplaar zorgvuldig bewaart in zijn magazijn.

Het staat in de sterren geschreven dat Guust Flater wint. Het loskoppelen van kwaliteit van het onderwerp en geliefkoosde serie bij het stemmen ligt blijkbaar moeilijk. (Btw de onomatopee van Flater is goed, daar niet van). Een voorstel voor het toernooi van volgend jaar: waarom de scores niet geheim houden tot na de sluiting van de poll? Lekker in het ongewisse blijven over het aantal stemmen en de keuzes, zodat de indieners met angstzweet hun zaak moeten blijven verdedigen (of niet verdedigen). Geen repers meer (zoals ikzelf, ik geef dat toe) die de score bekijken en met deze info tactisch of uit medelijden op de een of ander stemmen. Ook de identiteit van de stemmers kom je dan niet te weten. Een geheime stemming dus, met de uitslag als de kiesbiljetten worden geteld. Je verdedigt tijdens de stemperiode je inbreng alsof je leven er van afhangt (of doet dat niet). Je krijgt dan wel commentaren van ik stem A. Maar evengoed kon hij/zij B gestemd hebben, want repers ... . Of ¨B zal zeker winnen, ik wed er mijn leven op" ... Dan bij de sluiting: met wat fun, een donderslag aan een heldere hemel! De underdog A (of B ) haalde het toch! De poll is gesloten, maar als de topic open blijft dan is er ruimte voor verdere commentaren op de uitslag: overwinningsroes, verontwaardiging, ongeloof, verbazing, uitleg van specialisten ter zake hoe dit kon gebeuren, enz. Net als bij de verkiezingen, maar dan in het klein.

In het algemeen komen series uit het verleden (in de vorm van intégrales bv) dadelijk in de volwassenenafdeling. Bv. Bruno Brazil, Roodbaard en Tanguy en Laverdure, daar samen met de vervolgwerken van andere tekenaars. In de kinderafdeling kan je je soms dood zoeken naar eerste nummers van bepaalde series. Bv. Sammy van Berck vind je niet meer of amper, wel die nog van Jean-Pol. Buck Danny van Hubinon amper, wel van hun vervolgtekenaars. Grote kleppers zoals bv. Blake en Mortimer en Asterix nog wel, maar de originele verhalen van Jacobs en Uderzo verdrinken meer en meer door de vele albums van hun opvolgers. Het is een fenomeen in de bib dat je voor alle series ziet. Dit heeft meer te maken met plaats inruimen voor recenter werk dan met die woke onzin die ik hier alsmaar lees. De houdbaarheidsdatum van ouder werk verloopt gewoon, als het aantal uitleningen vermindert. Bij het snoeien in het aanbod gaan strips met weinig tot geen ontleningen als eerste voor de bijl, maar ik zie ook dat de recenter uitgegeven strips voorrang krijgen. Er blijft wel een zeker diversiteit zoals het voor een bib hoort, oudere series blijven (als voorbeeld een paar "Piet Pienter en Bert Bibber"s met hun afgrijselijk nieuw jasje). Maar er worden gaandeweg toch knopen doorgehakt. Nero dreef nog wat op verhalen van andere tekenaars en de intégrales om de serie te rekken in belangstelling, en misschien daarom was het nog een lange tijd in de kinderafdeling gebleven. Maar het staat in de sterren geschreven dat het voorbij is voor werk van Marc Sleen. (Ik heb nooit of te nooit een kind in een Nero zien snuisteren). Nogmaals, zijn het aantal ontleningen in scherp dalende lijn, dan is de kans groter dat op een bepaald moment de hele serie uit de rekken wordt genomen. Strips laten stof vergaren en plaats bezet houden doet niemand, noch de bibs, noch boekhandels. Geen censuur-samenzwering, maar wat elke boekhandel doet: op tijd en stond uitpakken met nieuw werk en oud werk afvoeren. De volwassenenafdeling lijkt me de laatste kans te zijn dat sommige series nog kunnen krijgen. "Als de kinderen het niet smaken, misschien dan de volwassenen met interesse in dit voorbije krantenfenomeen?" dachten ze misschien voor de serie Nero? Dus krijgt het nog die kans uit mededogen en omdat het zo'n langdurig fenomeen uit het verleden was (waarvan de tekenaar al meer dan 20 jaar geleden is gestopt met het te verzinnen). Blijven de ontleningen dan nog zeer minimaal bij de volwassenen , dan is het over en out voor Nero wat betreft de bib en wordt Nero bij Sleen's graf bijgezet. De ontleners hebben gewoon geen interesse meer in de voorbije stripkeizer en de bib trekt er een streep onder. Dat is een fenomeen van alle tijden: hoe groot het succes tijdens de bloeiperiode ook is, na een dood of een stopzetting kan het finito zijn, alle intenties van fans ten spijt. Als de nabestaanden van de tekenaar of de fans uitgekiende tactieken verzinnen om een serie in de spotlichten te houden dan kan een gestopte serie nog verder leven, maar dat kan evengoed mislukken. Als ze nog verder klodderen met Kiekeboe zal dat ook voor deze serie gebeuren en dat kan snel gaan (een paar jaar misschien?). De kinderen lezen het minder en er komt geen nieuw werk dat hun aanspreekt. Want hun ouders gewoontekopers geven er de brui aan en verleiden hun kinderen niet meer een thuis slingerende Kiekeboe te proberen. (hoe zou dat komen van die ouders, rara?) Minder ontleningen dus, dan eerst afvoeren van de beschadigde en versleten exemplaren maar niet meer aanvullen. Kiekeboe zou eventueel even in de volwassenenafdeling een stekje kunnen hebben, en daar kan de serie zachtjes verschrompelen door de vermindering van de uitleenbare exemplaren. Tot een plopje als met een toverstaf en... weg serie. Misschien krijgen alleen die 3 Nixkleunen nog even langer een stekje, tot ook het licht voor hen uitgaat. (voor dat laatste zou ik niet rouwig zijn en ik dans dan op het graf). Alles hangt af of ze Kiekeboe nog willen reanimeren tot een serie dat het brede publiek terug aanspreekt of dat het door kortzichtigheid richting lijkhuis wordt gestuurd. Volgens een 'Standaard Uitgang' (SU) procedure?

Geluidsoverlast is ook milieuvervuilend. Vaillant doet wel aan geluid- en luchtvervuiling tegelijk. De nihilist Blunder doet aan geluidsoverlast, en dan alleen om zijn zielige buur te pesten. Dit telt dus dubbel in zonde. Gelijke stand. Geluid kan soms eens als anarchistisch wapen tegen onderdrukkers en andere kleinburgers.

Hij is geen man die niet drinken kan. en Jong geleerd is oud gedaan

De Merhoreeks is afgelopen, leve de Nixreeks!! (Na een jaar) De Nixreeks is afgevoerd, leve de NixAndersreeks!! (Na terug een jaar) : De NixAndersreeks is andermaal gestokt, leve de WeerNixAnde... (Na alweer eens een ja..... ...... enz

Inderdaad, Balthazar en Dédé worden gezocht door de politie en zouden ondergedoken moeten zijn!

Het lijkt me een kwestie van talent. Als Nix onderbroekenhumor (meisjesslipjeshumor hier) ergens op zich staande in het ijle van het verhaal instopt, dan is dat zijn talent voor de liefhebbers van dat genre. Merho kon soms ook behoorlijk melig en onnozel of zelfs soms barslecht zijn in zijn humor, maar creëerde soms humor dat top was. Je moet iedereen bedienen. Maar zou Nix dat andere uiterste ook gekund hebben? We zullen het voor Kiekeboe (pardon het triootje) nooit weten. Mijn kritiek van een paar maanden geleden op wat ik zag van fragmenten betrof vooral dat ik waarschijnlijk kramp in mijn vingers zou krijgen van het snel doorbladeren, en betrof niet zozeer een eenzaam 'verslikken-in koffie' grapje. Want volgens een paar mederepers was het eerste verhaal flinterdun te noemen, en wat ik hier zag van fragmenten ondersteunde dat. Wat juist de verhalen van Kiekeboe wel eens te pruimen maakte was dat er vele grappige vondsten in waren en dat het scenario verrassend kon zijn in zijn plotwisselingen. Die soap echter met zijn horde alsmaar terugkerende bijfiguren was niet zo aan mij besteed. En gaandeweg vond ik de familie verziekt naar een soort Adamsfamilie die me niets meer zei. Nu ja: als ik één van de verhalen van 'dat trio' in de bib eens op mijn pad tegenkom lees (blader) ik het eens door ter plaatse aan een tafeltje. Vooraleer ze naar het vagevuur van de volwassenafdeling verhuizen of rechtstreeks afgevoerd. Die vijf minuutjes kunnen er wel af.