Waldorf

There is no such thing as a free lunch.

Kunt u dat niet nalezen in zijn biografie?

Darling!

Shukumeï heb ik dubbel, denk ik. Zal eens nazien.

Maisveld in rust.

Er is een nieuwe Rabaté, toch altijd een reden tot feest chez Waldorf.

Dan is ventileren de boodschap.

Airco helpt ook. Als je koelt ontvochtig je.

Er mag gerust nog eens bijgevuld worden.

Is daar behalve de werktitel al iets over geweten?

Om de één of andere reden heb ik De adelaars van Rome altijd laten liggen. Ik heb dus slechts vier van de acht reeksen gelezen, en geen enkele van die reeksen beschouw ik als 'essentieel'. Ster van de woestijn is degelijk, maar als tekenaar is Marini sindsdien veel gegroeid. Batman en Noir burlesque zijn erg goed getekend, maar als scenarist kan Marini die niet boven een gemiddelde genre-strip heffen. Dan blijft De Schorpioen over: erg goed getekend met een degelijk verhaal waar maar geen eind aan kwam. Ik denk dat Marini eens moet gekoppeld worden aan een erg goede scenarist: Nury, Lupano of misschien dat zelfs Yann ook wel iets op maat kan schrijven.

Heeft Dostojevski de basis van het Christendom gelegd?

Een yoga-mat voor mevrouw Waldorf.

Kunnen we ook het lijdend voorwerp ontwijken?

Soms twijfel ik al of er wel intelligent leven in mijn straat woont, laat staan de rest van het universum.

Waar is Peng Shuai?

Mooie cover.

Plaatjes! Gewoon Guus Slim-album om te tonen hoe groot dit boek is. Platen op ware grootte. Aanwijzingen van Tillieux voor de kleur. In de eerste helft van het boek gebeurde dat nog in kleurpotloden. Kleur in gouache.

Vanavond zal ik nog wat plaatjes schieten.

Noir burlesque 1 (Marini) Met Noir burlesque levert Marini een stijloefening af. Dat de man kan tekenen staat buiten kijf, en Noir burlesque ziet er dan ook geweldig uit. Het stemmige zwart-wit, enkel onderbroken door spaarzaam rood dompelt je onder in de noir-sfeer met gangsters met deukhoeden en stereotypische femmes fatales in regenachtige stegen. Op het vlak van het scenario kan Marini dit boek dan weer niet naar een hoger niveau tillen. Het ontbreekt zijn personages aan karakter, het verhaal wordt nergens spannend en de dialogen zijn soms grotesk. Een top-tekenaar als Marini haalt natuurlijk altijd het olympisch minimum, maar hier zat toch meer in.

Blacksad 6, De maskers vallen 1 (Guarnido, Diaz Canales) Eindelijk krijgt mijn hals wat rust na het jarenlang reikhalzend uitkijken naar de nieuwe Blacksad. En die stelt niet teleur, integendeel. Onze favoriete kater laat zich inhuren als lijfwacht voor een vakbondsleider van de metrobestuurders. Die zijn ongerust door de plannen van stadsplanner Solomon. Solomon, gebaseerd op de echte Robert Moses, wil New York klaarstomen voor de toekomst: tunnels, bruggen en autowegen moeten de stad openzetten voor de auto. Armere wijken die zijn visie op de vooruitgang in de weg staan worden platgewalst. Openbaar vervoer past niet meer in de nieuwe visie. Diaz Canales is weer in zeer goede doen: als een sterrenchef gooit hij erg veel ingrediënten samen tot een smakelijk en evenwichtig gerecht. Hij speelt met dialogen, Shakespeare en historische figuren en dat levert een spannende strip die baadt in een waarachtige sfeer van net na de oorlog. Tekenaar Guarnido vindt de beste dierenkoppen voor alle personages en ook zijn decors zijn om vingers en duimen bij af te likken. Zeer goed.

Het genoegen was geheel aan mijn kant.

First base, second base, third base, home run!

Het grootste boek dat ik ooit kocht.