Neat Stuff

Haha, touché! Geof Darrow kan er inderdaad ook wat van. Dit is overigens slechts een illustratie, maar in zijn strips pakt hij ook behoorlijk uit. Daarbij moet ik stellen dat zijn strips met name visuele spektakels zijn en verhalend vrij weinig om het lijf hebben.

Zoals het publiceren van een strip ook gedaan wordt met de intentie er geld aan te verdienen.

Aan dat eindeloze gepiel in de plaatjes. Het is knap hoor, om alle 600 raampjes van de wolkenkrabber te tekenen en achter het glas te kunnen zien dat er bloempotjes op de vensterbank staan, maar ik lees liever even door. Sometimes 'less is more'. In Europa zijn ze er meester in om alle ziel uit een tekening te halen omdat ze simpelweg niet kunnen inschatten wat er nodig is om het verhaal te vertellen.

Dat ze 24 deeltjes in twee jaar weten te publiceren pleit alleen maar voor ze en bevestigt het feit dat we in Europa zo ontzettend traag zijn. Largo Winch heeft 31 jaar nodig gehad voor 23 deeltjes...

Er is niets in de oorspronkelijke post die verwijst naar maandelijkse series. Het ging om de frequentie waarin strips verschijnen in verschillende landen. Als Guarnido er na 30 jaar en 10 Blacksad deeltjes er de brui aan geeft is dat in feite ook niet veel meer dan een mini-serie. Maar dat mag je natuurlijk niet zeggen.

Ja. Het is verbazingwekkend dat er met Amerikaanse strips altijd de 'capes' worden aangehaald. Jij refereert ook weer alleen aan Hulk, Harley Quinn, Batman en Fantastic Four. Alsof dat alles is wat er overzee wordt geproduceerd. De beste misdaadstrips bijvoorbeeld komen momenteel toch echt uit de koker van de Amerikanen. Een 'Noir Burlesque' van Marini werkt behoorlijk op de lachspieren als je 'm spiegelt aan bijvoorbeeld 'The Fade Out' of 'Fatale' van Brubaker en Phillips...

Die man heeft hier 12 jaar aan geschreven en is bepalend geweest voor alle Hulk verhalen nadien. Ik zou het eerder de canon van The Incredible Hulk noemen en de rest 'What if'...

Uit je quote blijkt dat je na 1988 geen Amerikaanse strip meer hebt gelezen... Je zit er behoorlijk naast namelijk.

Het boek heet Ducks, naar een incident in 2008 toen een paar honderd migrerende eenden in Canadees olieslib belandden en stierven.

Ik snap de discussie niet helemaal. Hebben jullie de moeite genomen deze serie te lezen? Als dat zo is kun je niet anders concluderen dan dat dit helemaal niet afgelopen is...

Maar 'Adrastea' laten liggen?

Hoe meer er uit hokjes gehaald kan worden hoe beter.

Ik ben wars van die categorieën. Ik lees strips. Waar ze vandaan komen interesseert me niet. Bovendien heet het hier 'strips algemeen'...

Dan moet je wachten tot er over een paar jaar een omnibus gaat verschijnen, want het is met deze delen nog lang niet gedaan...

Je bedoelt dat comics geen strips zijn? Je zou beter moeten weten, Richard. Het opdelen van deze categorieën zorgt er alleen maar voor dat iedereen nóg meer op z'n eigen eilandje blijft zitten...

Jij ramptoerist! Je hebt geen idee wat vrijheid van meningsuiting tegenwoordig kan aanrichten!

Oké, alles kan nu stoppen. Deel 2 is in da house!

Als ik eerlijk ben krijg ik waarschijnlijk de gehele reep met fakkels en hooivorken aan de deur...

Valt niets te volgen. Het zijn afgesloten one-shots...

Dat kan toch ook? Murder Falcon is als oversized hardcover uitgegeven met een hoop extra's waaronder een 6 pagina extra verhaaltje.

Voor dit team helemaal niet ongewoon. Zie ook Extremity, Wonder Woman: Dead Earth en Murder Falcon. Die laatste is meermaals op de reep aangeraden.

Open Bar door Eduardo Medeiros... Een kroeg runnen in een luw deel van de stad blijkt niet helemaal wat het moet zijn. Gelukkig voor jeugdvrienden Lenny en Beardo ontstaat er media-aandacht voor hun etablissement wanneer hun buurvrouw wordt verpletterd door een uit de lucht gevallen 747-motor en de jongens een ietwat dubieus maar succesvol nieuw bierrecept op de markt brengen...

De meeste van de eerste, pakweg 30 covers waren van deze bouwwerkjes. Daarna ging McKean met digitale middelen aan de slag. Dat leverde destijds de minst mooie en ietwat knullige cover omslagen op totdat hij ook op dat vlak z'n werk wist te verfijnen.

Ashes van Alvaro Ortiz... Hector is onlangs overleden en zijn laatste wens is dat zijn vroegere vrienden Polly, Moho en Piter zijn as uitstrooien. Ze ondernemen een lange road trip met als enige leidraad een kaart waarop een plaats is gemarkeerd met een X.

Ashes van Alvaro Ortiz, Breath of the Giant van Tom Aureille, Down to the Bone van Catherine Pioli en Land of the Dead van Toby Cypress en Brian McDonald...