hemweg

Sinds kort is het ingekleurde album Congo uitgegegeven. Voorheen was dit album alleen als casette (losse bladen) of als relatiegeschenk (in beperkte oplage). Het album is alsnog alleen verkrijgbaar als onderdeel van een box, samen met Soviets (nieuwe cover) en Amérique. Hopelijk komt het album ook los en in het Nederlands uit.

Eind jaren 70 vond ik het heerlijk om bij Lambiek (Amsterdam) rond te snuffelen. Wat was daar veel te vinden. Daar trof ik strips aan, waarvan ik het bestaan alleen kende uit de Hans Matla Stripcatalogus. Tegenwoordig ga ik altijd bij een bezoek aan een stad op zoek naar de plaatselijke stripboekwinkel. Het zijn altijd mooie en bijzondere winkels, in het bijzonder Señor Hernandez in Nijmegen, waar ik ook altijd iets koop. Ik ben blij dat deze zaken bestaan en zal ze blijven steunen. Ook in België en Frankrijk zijn geweldige stripspeciaalzaken. Vooral Beo heeft in vergelijking met Nederland zoveel! De laatste jaren vind ik de speciale strips op het internet. BdWeb/StripWeb, BDfugue of Lastdodo zijn plekken waar ik heerlijk kan rondkijken. Bij de stripspeciaalzaak koop ik de strips die nieuw uitkomen. Via internet koop ik strips die oud(er) zijn of moeilijker te vinden zijn.

Eric de Noorman, Asterix en Obelix in Sjors en Sjimmie, De ring van Schiermeeuwenoog

Ik ga er ook vanuit dat het ook 88 pagina's telt zoals het Franstalige boek. Journal Tintin was niet anders dan Weekblad Kuifje.

De kwaliteit van de reguliere reeks is uiteraard goed. Het nieuwe boek is echter exclusiever. De laatste jaren verschijnen regelmatig mooie Kuifje boeken, die ook weer redelijk op zichzelf staan. Het formaat is hetzelfde, echter de invalshoek/thema/motivatie en/of de vormgeving/lay-out verschilt. Toch is De Juwelen van Bianca Castafiore het best vergelijkbaar met De krab met de gulden scharen uit 2021, alleen met het dossier aan het begin. Van De Krab kun je zeggen dat het niet anders is dan de reguliere versie, terwijl je van De Juwelen kunt zeggen dat het een heel andere versie is. Ik ben overigens nieuwsgierig naar de Nederlandstalige versie van 144 pagina's. Is hier sprake van een vergissing? Of wacht ons een verrassing?

Het is heel anders! De hardheid zoals hierboven ontbreekt, de kleuren zijn echt veel zachter en lichter. De grove structuur uit het weekblad is vervangen door subtiele, egale, grote en heldere tekeningen, gedrukt op geteint papier. Als ik de vergelijking maak met de uitgaven van Blake et Mortimer - version journal Tintin, dan vind ik dit Kuifje album veel mooier.

Vandaag met enige vertraging ontvangen, Les Bijoux de la Castafiore, Wat een mooie uitgave. De vergelijking met La dolce Vita van Frederico Fellini, beide rond 1960 gemaakt, kwam gelijk bij mij naar boven. Eerst maar in het Frans lezen. Ik kijk uit naar de Nederlandstalige versie.

Ik las in Duizend Bommen! 30 (Van Rotsen naar Scepter in 39 stappen, door Jan Arnout Boer) dat de watervalscène mogelijk gebaseerd kan zijn op de film The 39 Steps van Alfred Hitchcock. Hergé was een fan van deze regisseur. Veel elementen en scènes uit The 39 Steps komen ook overeen met Kuifje en de zwarte Rotsen (o.a. achtervolging in trein, handboeien) en De Scepter van Ottokar (o.a. dreiging Tweede Wereldoorlog, spionnen).

Dit audio-visuele spekatakel (zie ook stripspeciaalzaak.be) lijkt mij Viewmaster 2.0, met winkel.

De Franstalige uitgave kent 88 pagina's en de Nederlandstalige bevat 144 pagina's. Ik ben benieuwd waar dit grote verschil uit bestaat.

Freak Brothers

Zolang het album nog wordt genoemd is er nog hoop. Anderen, zoals De complete Jerry spring deel 5, worden niet eens meer genoemd.

Ik vraag me af wat er in 1946 voor handen was. Hergé heeft misschien de vertaling van Journey to the West van Arthur Waley, Monkey uit 1942 gelezen. Het was in ieder geval net na de oorlog, een totaal andere tijd. Het is nog niet zo lang dat we in een tijd leven waarin we met een paar drukken op knoppen toegang krijgen tot oneindig veel informatie.

De IJslandse Grettis-saga Ásmundarsonar, de Hawaiiaanse mythe van de godin Hina en de Chinese roman Journey to the West zijn niet de meest voor de hand liggende bronnen. Zoals ik al eerder vermelde moest Hergé (en zijn tijdgenoten) het met beperkte (toegang tot) documentatie doen. Maar natuurlijk, Hergé en andere kunstenaars keken om zich heen en gebruikte bewust of onbewust veel van anderen. Pablo Picasso is hier een goed voorbeeld van. Kunsthistoricus Ernst Gombrich zei hier ooit over: Art comes from art.

Het zijn allerlei kleine verschillen, net als de versobering van de decors, zorgt het voor een genuanceerd andere sfeer. Meer Hergé en minder Bob de Moor.

Ik vermoed dat het aantal verschillen iets meer zal zijn, maar het blijft wel voer voor Kuifje-fetisjisten (zoals ik) en verzamelaars. Let bijvoorbeeld naast de verschillende kleuren ook op de deuren en de ramen van het kasteel. De Nederlandstalige uitgave wordt nog steeds spaarzaam aangekondigd.

Dit zou uiteraard zeker ook kunnen. Ik vind dat er veel elementen uit Mannen op de maan overeenkomen met de film van Fritz Lang uit 1929 (frontaal totaalbeeld van de raket, ronde openingen in het midden van de vloeren met daarnaast de slaapplekken en het lopen op de maan). Het blijft toch ook vreemd hoe er in de jaren vijftig gewerkt werd met heel spaarzaam documentatie materiaal. Bibliotheek, encyclopedie, ansichtkaarten/foto's van de markt, bioscooparchief? Bijna niet te bevatten. In ieder geval geen internet.

Henk Kuijpers is klaar met het tekenen en inkten van deel 26 van Franka Klifhanger. Nu nog de inkleuring afronden. Binnenkort als voorpublicatie in Eppo en daarna het album.

Geen strip, maar wel leuk. Thé Tjong-Khing, Waar is de taart?

In Blueberry, De laatste kaart lijkt Giraud (of Charlier) gekeken te hebben naar Hergé. De executie die niet doorgaat vanwege de machtswisseling in een Zuid-Amerikaans land, komt ook voor in Kuifje, Het gebroken oor. Een verborgen ruimte achter een waterval die redding biedt, is ook te zien in Kuifje, De zonnetempel. Hergé maakte op zijn beurt gebruik van vondsten. Was hij bij Kuifje, Mannen op de maan niet erg geïnspireerd geraakt door Fritz Lang, Frau im Mond?

Het eerste café is getekend in 1937 en in 1943 ingekleurd. Het tweede café is in 1965/66 getekend en moest er ook eigentijds uitzien, net zoals de voertuigen, op verzoek van de Engelse uitgever. Bob de Moor en Jacques Martin hebben zich tijdens het hertekenen beziggehouden met de decors en de voertuigen. Bob de Moor heeft ook de cover van de versie uit 1966 geschetst en hoogst waarschijnlijk geïnkt.

Blueberry, De lange mars

Ik heb mijn boeken ook zo staan. Mijn redenatie: Stel ieder boek heeft 100 pagina's, dan zal pagina 100 (deel 1) gevolgd worden door pagina 101 (deel 2). Deel 2 staat dan achter deel 1, dus links van deel 1. Maar vreemdgenoeg wordt bijna altijd de leesrichting van de ruggen aangehouden, van links naar rechts.

idem Arboris bracht 1 t/m 4 redelijk vlotjes op de markt, nu wacht ik al jaren op deel 5. Arboris heeft waarschijnlijk geen interesse in hoe het voor de stripliefhebber is.

Niet helemaal. In de oudere versie loopt de tafel links door (wordt afgesneden), wat de suggestie geeft dat er mogelijk nog meer kompanen zijn. Bij de latere versie is de tafel geheel binnen het beeldvlak. Hier ishet duidelijk dat Müller alleen met zijn chauffeur is.