Lük Bey

Ja, dat wordt ook vaak geroepen. Maar als je dan een lijstje maakt van films die met nieuwe frisse ideeën en personages kwamen, en toegankelijk zouden zijn voor een groot publiek, heeft niemand ervan gehoord. Dat mannelijke helden geen sexistische chauvinisten zijn, is gewoon de huidige tijdsgeest en niet één of andere verborgen agenda. Bond is altijd al aangepast geweest aan de smaak van het moment, daar is nog nooit zo hard over gezeurd als nu. Terwijl de meest recente incarnatie nochtans een even ouderwetse, gewelddadige, hevig drinkende rokkenjager als altijd was, veel meer dan bv Timothy Dalton.

(dubbel)

Maar er wordt toch niet zo erg aan gesleuteld, dat is het hem net. Mensen zien dingen die er vaak niet zijn. In Indy 5 geeft een sterk vrouwelijk personage flink wat weerwerk, net als in Indy 1. 't Is Indy zelf die energie mist. Bijna voor elke nieuwe Bond wordt er over de nieuwe bondgirl beweerd dat James Bond zijn gelijke gevonden heeft, dat is de laatste paar films niet meer dan anders. 't Zijn de zogezegde fans die er ineens meer gaan achter zoeken.

Ik ben hem gisteren gaan zien en ja, er zit en sterk vrouweijk personage in dat indiana Jones een beetje tot bijfiguur in z'n eigen film degradeert. Maar dat heeft toch meer met het gebrek aan energie van Harrison Ford te maken. Dat die film flopt, zou toch wel meer te maken kunnen hebben met het gebrek aan interesse in een oude afgetakelde Indiana Jones. Als ze die franchise in leven wilden houden, hadden ze die rol beter twintig jaar geleden al gerecast. Mij viel ook die typisch moderne kleurenfilters en zo flink tegen, het lijkt wel alsof regisseurs geen natuurlijke kleuren meer durven gebruiken. Overal donker en die typische blauw / oranje tegenstelling in kleuren.

Het syndroom waarin anti-woke conspiracy theoristen de 'fout' gaan zoeken bij één of andere machtige vrouw? Kathleen Kennedy is een producer die (tegenwoordig) voor Disney werkt en de franchises met de meest toxische fans onder haar hoede heeft. De indruk bij sommigen is dat alles waar zij mee verbonden is, een 'woke' agenda heeft. Dat Kathleen Kennedy al sinds de jaren '80 meedraait en mee verantwoordlijk is voor een indrukwekkende lijst legendarische films*, wordt gemakshalve over het hoofd gezien, evenals het feit dat ze evengoed (mee) verantwoordelijk is voor series als Andor of Mandalorian waar niet zo over gezeurd wordt. * (Onder vele andere:) Back To The Future 1,2,3 ET Goonies Indiana Jones (alle films) Jurassic Park 1,2,3 Roger Rabbit Sixth Sense

Die Flintstones is het. Hoera!

Ik meen me een vrouwelijk personage, mogelijk een villainess-type te herinneren die ook zo'n grote hoed met ooggaten droeg die haar gezicht gedeeltelijk verborg. Ik was er onlangs naar op zoek omdat een vriendin een foto van zichzelf postte die me eraan deed denken, maar ik vind het niet terug.

Kan ik als eigenaar van een CX alleen maar beamen.

Ik zit even vast met het scenario voor de volgende pagina, dan maar eens wat geoefend met inkten op de nieuwe iPad. Kwestie van een geschikte pensoort en -dikte te bepalen voor wanneer ik er 'echt' aan begin. Het is heel makkelijk om in dat tekenprogramma perfecte rechte kaders en tekstbalonnen te tekenen, maar omdat ik bang ben dat dat de levendigheid niet ten goede komt, maak ik ze met opzet af en toe net een klein beetje imperfect.

Er is een Asterix waarin de auteurs afgebeeld staan op één of ander fresco. Waarin ze elkaar uitmaken voor 'tiran' en 'despoot' maar het staat in het Grieks, dus ik vermoed in de Olympische Spelen. Ik kan momenteel niet bij m'n albums om te verifiëren.

Naar hedendaagse normen hoeft het niet zo'n goeie te zijn inderdaad, maar het middeleeuwse publiek tuint er wel in.

Ja aan het ontwerp van de pop moet ik nog wat werken, die heb ik daarnet pas verzonnen, meteen op de pagina. Geen voorstudies of zo. Maar ik bedoel vooral de mimiek van de spreker en de tekstballonnen.

Een van de personages heeft een buikspreekact. Dat was een eenvoudige beslissing in de scenariofase, en levert wat mogelijkheden voor de plot later. Maar toen ik het eenmaal moest tekenen, wist ik eigenlijk niet hoe ik dat in beeld zou brengen opdat het duidelijk is wat er gebeurt (voor de andere personages), én komisch. Ik heb geëxperimenteerd met allerlei soorten tekstballonen. Ik wou die vervormde mond er graag in hebben, al maakt dat het moelijker. Ik denk dat het gelukt is, maar suggesties zijn welkom.

Het ziet er prima uit, maar ik heb bij elke tekening die ik zie van die 'nieuwe' strip het gevoel dat ik ze al eens eerder gezien heb. Alsof de tekenaar gewoon mannetjes overgtekend heeft uit bestaande albums, maar in een andere volgorde / dekor met nieuwe dialogen / gags.

Na wat technische ingrepen (schuiven, verkleinen, personage bijvoegen dat ik vergeten was), ziet het er dan zo uit: Kleine maar niet onbelangrijke verschillen. Door al dat schuiven zijn er hier en daar gaten ontstaan en ledematen weggevallen, maar bij het inkten wordt dat dan opgevuld.

Uitgewerkte versie. Vreemd hoe, eenmaal ingescand en verkleind op het scherm, foutjes (hoofdjes die iets te groot zijn bv), meteen opvallen die ik niet opmerkte op de pagina zelf.

Ja 'Out of sight'! Valt in de categorie Tarantinoeske films van de later jaren '90. Daar kun je trouwens ook eens een poll over doen: wat zijn de beste / slechtste Tarantino 'imitaties' (om het wat cru te stellen)? Er worden er een paar in die Honest Trailer getoond maar er zijn er tientallen. 'Get shorty' is één van m'n favorieten, en Guy Ritchie heeft ook leuke dingen gedaan. En ja, strikt genomen heeft Tarantino ook het warm water niet uitgevonden, maar het was toch de invloed van Pulp Fiction waardoor veel actiefilms plots opvallend vaak elementen begonnen gebruiken die er voordien niet inzaten: - conversaties die niks met de plot te maken hebben - coole soundtracks (beperkt tot instrumentale surf rock voor de minder creatieve regisseurs) - humor op onverwachte momenten - ongewone flashbacks - ...

Tegelijk ben ik de reeds gemaakte pagina's aan het prepareren om te inkten, wat ik dus voor het eerst digitaal ga doen. En op basis van mijn eerste en enige ervaring (hier een tijdje geleden gepost), denk ik te weten wat het best zal werken. Eerste stap: hier en daar foutjes verbeteren. Torens iets rechter zetten, te grote kopjes verkleinen en zo, dat het bij het inkten hopelijk meteen juist is. Voor het tekenwerk aan die eerste pagina's heb ik blauwe potloden gebruikt. Dat was nog in de veronderstelling dat ik op dezelfde pagina zou inkten, en dat is dan veel makkelijker te verwijderen achteraf. Recente aanpassingen, en de rest van het tekenwerk is met gewoon grijs potlood, omdat het niet meer uitmaakt. Maar om duidelijk te zien wat ik al geïnkt heb en wat nog niet, leek het me wel verstandig om de potloodlaag in een kleurtje te zetten:

Mijn huis is tijdelijk niet bewoonbaar (verbouwingen) dus woon ik al een maand iets bescheidener. Dit ding stond er al toen ik het domein kocht, ik ga er altijd slapen als ik bezoekers heb. Er zijn ergere dingen, en ik kan lustig verder werken onder het goedkeurende oog van mijn huisgenoot: Ook in beeld: het scenario voor pagina 11. Omdat ik ervoor gekozen erg groot te tekenen (twee A3's per pagina), schets ik de hele pagina eerst eens redelijk gedetailleerd uit op een A4'tje - zie ook begin van deze draad. Kwestie van te vermijden dat ik op de eigenlijke pagina te veel in detail of te klein ga tekenen. Aan de hand van die schets kan ik dan met een meetlatje bepalen waar ongeveer de dekors en personages moeten komen, en hoe groot: (formaat: half A4'tje) (formaat: A3) Bij de uitwerking van deze halve pagina moet ik voorzichtig zijn, want de volgende 4-5 pagina's spelen zich hier af. Hoe meer details ik erin steek, hoe meer werk ik er de volgende pagina's aan heb. Het helpt dus om een referentie te hebben hoe groot de prent uiteindelijk maar zal zijn. Veel van die personages komen enkel in deze scène voor. De verleiding is er om er wat cameos in te stoppen, maar als die de volgende pagina's blijven opduiken, kan dat wel afleiden.

Ik heb maar voor twee films gestemd: Pulp Fiction en Jackie Brown. Die laatste wordt naar mijn mening ondergewaardeerd. Ik heb van alle Tarantino films genoten, maar meestal wel enkel de eerste keer. De tweede keer worden die lange monologen die spanning moeten opbouwen een beetje te lang. Dat ligt natuurlijk aan mij, maar als ik al weet wat er gaat gebeuren, heeft dat toch niet meer hetzelfde effect en wordt lang gewoon lang. De monologen bij Pulp Fiction storen me dan weer minder. 'Reservoir Dog' was cool maar vind ik wat overschat. 'Django' is geweldige fun, maar als derde keus zou ik voor 'True Romance' gaan: de beste Tarantino film die hij niet zelf geregisseerd heeft. Na deze 'honest trailer' ga je Tarantino wel niet meer op dezelfde manier zien achteraf:

We gaan het niet eens worden denk ik. Ik zie nochtans niks dat mijn standpunt tegenspreekt. Ik herinner me dat incident. Wat eraan voorafging is niet gefilmd (ze zijn pas beginnen filmen omdat hij veel te ver begon te gaan), maar er was in de berichtgeving sprake van een heckler of een groep hecklers aan één van de tafeltjes dicht bij het podium. En ik herinner me wel dat die heckler een zwarte was, en dat was de aanleiding om in een racistische tirade te gaan. Als je nu aanvaardt dat hij door die uitbarsting gecanceled is, dan is het toch omdat het publiek van mening was dat hij die woorden meende. Met andere woorden, dat Michael Richards zich op dat podium als een gore racist outte, en dan is het toch maar normaal dat het publiek hem niet meer lust. Maar de woorden zijn zo extreem, en hij staat toch op een podium van een comedy club, dat het me toch wel duidelijk lijkt (speculatie, als je wil) dat hij probeerde een komisch schokeffect te creëren en daarin mislukte. Dat Richards in zijn reactie op de heckler ervoor koos om op diens ras te fixeren, pleit niet in zijn voordeel natuurlijk, en het lijkt me niet overdreven om daar in zijn geval achteraf spijt over te betuigen. Maar een redelijk mens zou toch moeten kunnen aanvaarden dat hij daar niet zijn echte mening stond te verkondigen. Dat veel mensen er wel voor kozen om dat te geloven, komt inderdaad in 'cancel' vaarwater. Zijn carrière stond op dat moment op een laag pitje, dus 't is niet zo dat hij rollen verloren is of zo, maar dat had in dat klimaat wel gekund. Maar dan toch nog altijd precies omdat ze dachten dat dat zijn echte mening was of tenminste verraadde, en niet één of andere rol. En dat is wat ik al van bij het begin van deze discussie zeg. Een aflevering van 'Seinfeld' heeft wel last van 'cancel culture' gehad en is volgens mij een beter voorbeeld. Door een komische samenloop van omstandigheden wordt op een gegeven moment een Puertoricaanse vlag in brand gestoken en vertrappeld, en (sommige leden van) de Puertoricaanse gemeenschap kreeg daar lucht van nog voor de aflevering gefilmd werd. Er was protest, de aflevering werd toch gemaakt en uitgezonden maar is tegenwoordig niet meer in syndicatie. Ze is wel gewoon beschikbaar op de DVD's, en Jerry Seinfeld wordt verder ook ongemoeid gelaten. De aflevering wordt ook veel meer verdedigd dan dat er protest tegen is. Ik heb er zelf ook geen problemen mee, maar ik snap wel dat andere mensen daar gevoelig aan zijn. En ik vermoed ook (speculatie) dat veel van de mensen die de Puertoricanen gebrek aan humor verweten, nogal te keer zouden gaan als een populaire Puertoricaanse komiek een verhaallijn zou verzinnen waarin een Amerikaanse vlag zo behandeld wordt. _______________________________________________________________________________ We zijn wel flink afgeweken van die stripmuur in Brussel. Mijn standpunt blijft: - de eigenaars hebben dat nieuws naar buiten gebracht, en zelfs zij zeggen niet dat er klachten over waren - die muur staat er nog gewoon en er zijn geen plannen om ze te verwijderen - op geen enkel moment bij de verspreiding van dat nieuws heeft ook maar één 'woke' persoon, laat staan een hele 'woke gemeenschap', zijn of haar of diens mening erover gegeven. Er wordt (niet per se onterecht) aangenomen dat veel mensen er (eveneens niet per se onterecht) aanstoot zouden aan nemen; maar er wordt dan ook maar in één adem aangenomen dat het hier om onverdraagzame hordes gaat die eisen stellen, en dingen verbieden, en meningen 'opdringen'. Een minderheid misschien ja, maar voor de rest is dat enkel zo tussen de oren van een goedgelovige massa met vervolgingswaanzin. En de media / politici / influencers die dat soort berichtjes verspreiden, weten dat.

Ja, die Michael Richards is het beste voorbeeld tot hier toe. Die ging helemaal loos in racistische terminologie als reactie op een heckler die toevallig zwart was. Dat kun je op zich racistisch vinden, maar hij probeerde een extreem typetje te spelen met het soort humor waar een ander wél weg mee zou komen of misschien zelfs grappig zou maken. Hij ging er onterecht van uit dat hij genoeg credibiliteit had om het publiek mee te hebben. Het werkte in de zaal al niet en buiten context nog minder. Nu, hij had zijn naambekendheid elders verdiend en met die standup carrière zou het allicht nooit wat worden. Omringd door getalenteerde komieken, dacht hij dat hij er ook één was. Hij kan het nu op dat incident schuiven, maar een echt goeie komiek had zijn carrière niet hoeven beëindigen. Die had er in tegendeel misschien zelfs iets van kunnen maken Dat het hem nu nog altijd (onterecht m.i.) achtervolgt, heeft hij aan zichzelf te danken. Met die excuses was de kous eigenlijk af. Want het zou me verbazen dat, mocht er ooit nieuwe 'Seinfeld' komen, dat zonder hem zou zijn. (Ik heb zelf trouwens in de Laugh Factory opgetreden, op datzelfde podium. Hecklers worden uit de zaal gezet dus ik vraag me af wat hem zo getriggerd kan hebben) Dat laatste is de belangrijkste reden dat ik toch nog reageer, om dat maar even te delen

Ik heb nooit wat anders beweerd. Maar dus niet, NIET, om een artistieke keuze. Is dat zo moeilijk te begrijpen? Er worden twee dingen door mekaar gehaald. Echt cancelen is tot nu toe voorbehouden aan mensen die zich in het échte leven racistisch, seksistisch, crimineel gedragen hebben. Daar kun je ook over discussiëren maar tenzij je vindt dat die arme Harvey Weinsteins carrière ten onrechte voorbij is, kun je wat hem overkomen is niet gelijk stellen met wat kritiek op een licht aangebrande stripmuur. Zo.

Je kunt je in bochten wringen zo veel je wilt, en 'cancelen' net zo vaak herdefiniëren tot het overeenkomsten vertoont met een voorbeeld waar je aan denkt, het gaat aan de discussie voorbij: - men beweert dat in de huidige 'woke' gemeenschap artiesten niet vrij zijn om hun ding te doen, anders worden ze gecanceled. - ik zeg dat dat niet klopt en dat alles (zolang het fictie is) nog mag. De hysterie zit aan de andere kant. En nu heb ik er genoeg van

En die grapjes, was dat een personage in hun boek / film, of waren ze dat zelf? Want dat is net mijn punt. En ook: als Jimi Hendrix een groep had willen vormen met Karen Carpenter en Brian Wilson, dan zou hij dat gedaan hebben, zonder enig gevolg (tenzij op artistiek of commercieel vlak). In 1970 jamde hij nog met Stephen Stills en Eric Clapton, toch ook geen typische soul brothers. Overigens hoor ik dat verhaal, als wandelende classic rock encyclopedie, voor het eerst. Zou het zo maar eens kunnen dat de 'druk' van die Black Panthers flink overdreven of misschien zelfs totaal uit de lucht gegrepen is? Of dat Hendrix het gewoon met hen eens was?