Diogenes Geplaatst: 16 december 2014 Auteur Share Geplaatst: 16 december 2014 Twee korte updates: ten eerste heb ik tot mijn enorme opluchting mijn enorm rommelige, schijnbaar eindeloze flater van een Ghost in the Shell SAC bespreking (serieus wat ging er door mijn hoofd toen ik dat schreef?) vervangen door een wat meer beknopte en overzichtelijkere variant. Ten tweede kan ik melden dat het nieuwe format voor deze besprekingen af is en in het nieuwe jaar in werking genomen wordt. Dit wordt dan overigens het nieuwe format voor alle besprekingen. Zowel manga als anime. Het zal zelfs betrekking gaan krijgen op hoe ik Klare Taal doe. Ik blijf tenslotte regelmatig dezelfde kritieken krijgen en (naar ik hoop) lost dit nieuwe format dat op. Quote Denk ik om te bewijzen dat ik ben? Link naar reactie
Diogenes Geplaatst: 28 december 2014 Auteur Share Geplaatst: 28 december 2014 STEINS;GATE Genre: Sci-Fi, Thriller, Slice of Life, Comedy Type: TV-serie Jaar van verschijnen: 2011 Aantal afleveringen: 24 Speelduur per aflevering: Tijdreisfictie is een peculiaire variant van science fiction. En één die als eht goed gedaan is bijzonder fascinerend en meeslepen kan zijn. Voor zover ik kan opmaken zijnner twee vormen van tijdreisfictie. De meest voorkomende is de avontuurlijke variant. De verhalen waarin een excentrieke geleerde, vaak met een jognere kompaan aan zij zijde vertrekt naar een bepaalt punt in de menselijke geschiedenis en daar allerlei avonturen beleeft. Denk aan een serie als Doctor Who die nu al enkele decennia loopt. Maar er is ook een andere variant. Een variant van tijdreisfictie die focust op de techniek die gebruikt wordt ervoor en de mogelijk consequenties die het tijdreizen heeft voor de omgeving. Denk aan films als Timecrimes, Twelve Monkeys of Looper. Als die namen je niet veel zeggen dan is dat begrijpelijk. Dit zijn niet de grote publiekstrekkers. Dit soort verhalen die meer volwassen en cerebraal zijn, zijn veel moeilijker om te promoten en om een fanbase voor te vinden dan de meer simplistische avonturenverhalen vol actie die de andere variant te beiden heeft. En dat brengt ons bij anime. Zoals al het entertainment is anime een industrie en een industrie moet winst draaien. En zoals eerder gezegd de tweede variant is moeilijk te promoten. Hoe wil je tenslotte een fanbase vinden voor een serie over een stel studenten die een tijdreismachine uitvinden en vervolgens achterna gezeten worden door een geheimzinnige organisatie wat hen er uiteindelijk toe leidt dezelfde dag steeds weer overnieuw te moeten beleven met steeds desastreuzere gevolgen? Hier in het westen zou dit op z'n best een indie film hebben opgeleverd. Maar niet in Japan waar ondanks de moeilijk te promoten premisse het een anime serie van vierentwintig afleveringen opleverde. En één die bij tijden nog fantastisch is ook! Zoals de ijzersterke eerste aflevering, We worden meteen geintroduceerd aan Okabe Rintarou, de hoofdpersoon in de serie. Een geniale student maar ook een beetje een vreemde eend in de bijt die zijn gevoelig karakter verbergt onder het opschepperige en onstuimige karakter van zijn alter ego Haouin Kyouma die zichzelf classificeert als "mad scientist". In de eerste minuut is meteen duidelijk wie Okabe is en kunnen we al eenbeetje met hem meevoelen. In de volgende scene zien we hoe Okabe een semianair bezoekt dat gegeven wordt door Makise Kurisu (of Crhis Max voor degenen die zichzelf niet zo Otaku voelen dat ze zelfs westerse namen op z'n Japans moeten uitspreken) met wie hij in discussie raakt. Een discussie die hij steeds meer begint te verliezen. Hierdoor leren we ook meteen Chris kennen als een jongedame die niet alleen erg intelligent is maar zich ook niet laat afbluffen. Bovendien voelen we al dat onder al dat gekibbel een zekere aantrekkingskracht tot elkaar ligt. Maar de ontluikende romance duurt niet lang want enkele minuten later ontekt Okabe, Chris dood op de vloer. Liggend in een plas van haar eigen bloed. Na de afhandeling van het daaropvolgende onderzoek en éénmaal op straat stuurt Okabe een sms naar zijn medestudent Daru met betrekking tot de misdaad waar hij zojuist getuige van is geweest. Daarop vervaagt alles om hem heen en bevind hij zich opeens op een helemaal verlaten weg en wanneer hij omhoog kijkt ziet hij dat er een vreemdsoortige sateliet is neergesort op het gebouw dat hij net verlaten had. Even later wanneer Okabe aan het werk is aan een vreemdsoortige machine verteld Daru hem dat het seminair wat hij zojuist bezocht heeft al afgelast was enkele dagen terug. Wat nog vreemder is, is dat Daru de SMS van Okabe een week voordat hij hem verstuurde al binnen had. In opperste verwarring loopt Okabe de deur uit en komt buiten op straat een nog bijzonder in leven zijnde Chris Max tegen. Op dit moment zit je als kijker met zovel vragen. Wie heeft Cris vermoord? Wat is er gebeurd met Okabe's SMS? Wat voor machine werkt Okabe aan? Wat heeft die sateliet met dit alles te maken? Hoe kan het dat Chris nig in leven is? En de serie beantwoord al die vragen en op een bijzonder bevredigende manier. Het plot van Steins Gate is in zeer sterke mate gebaseerd op huidige wetenschappelijke theoriën met betrekking tot het begrip tijd. En de serie weet deze theoriën te presenteren op een aantrekkelijke en inzichtelijke manier die voor vrijwel iedereen duidelijk is. Mensen zoals ik die zich er iets meer in verdiept hebben zullen wel bemerken dat Stein Gate presentatie van hoe tijd werkt niet geheel accuraat conform de meest recente theoriën is maar het is een stuk duidelijker uit te leggen dan als je er kwantummechanica bij moet halen en zorgt ervoor dat er een solide basis is om het verhaal op te bouwen. Maar hier komen we bij het grote probleem dat ik heb met deze serie. Het verhaal, of althans de eerste helft ervan, is niet erg goed. Met een premisse zoals hierboven verwacht je een spannende sci-fi thriller in de stijl van bovengenoemde films. Je verwacht non-stop suspense en grote plottwists en verbluffende theoriën.Wat je in ieder geval niet verwacht is elf afleveringen lang de komische capriolen van een stel sociaal ongemakkelijke jongelingen te moeten aanschouwen. Steins Gate is gemaakt in een tijd dat schattige slice of life comedies de norm waren en dat heeft helaas in zeer sterke mate zijn stempel op de serie gedrukt. Vanaf aflevering twaalf wordt de serie alsnog de spannende thriller die we verwachten met een aantal hartverscheurende scenes erin maar de eerste helft is zeer teleurstellend en moeilijk om doorheen te komen. De personages heb ik gemengde gevoelens over. Okabe is, als je even voorbij zijn nogal nogal larger than life karakter kunt kijken, een zeer interessante protagonist. Zeker naarmate de serie vordert en we meer en meer de gevoelige outcast zien onder de facade van de "mad scientist". Ook de andere twee hoofdpersonen: Chris en Daru zijn redelijk goed uitgewerkt met ieder een eigen set karaktereigenschappen en achtergrondverhaal. De nevenpersonages echter zijn een stuk slechter af. Mayushi, Okabe's assistente is een leeghoofdig wezen wiens enige taak in de serie het is om schattig te zijn en de meest stupide dingen zegt in een ongelooflijk irritante stem (in ieder geval in de Japanse versie) Ruka, Okabe's jeugdrvriend die Shinto priesteres is heeft een leuke twist aan haar karakter zitten maar ontwikkelt nooit op ook maar enige ander punt. Moeka, de meid waar ik in mijn introductie kort naar refereerde heeft zo'n beetje als enige karaktereigenschap dat ze onafscheidbaar is van haar mobiele telefoon en enkel praat via sms'jes. Dit is een komisch element in de eerste twee of drie afleveringen maar het begint al vlug heel erg te irriteren. In de latere paar afleveringen krijgt ze wel wat meer karakterontwikkeling maar toen voelde ik eigenlijk al niets meer bij haar behalve een hele hoop irritatie. Ik zou nog een tijdje zo door kunnen gaan want de ondersteunende cast van Steins Gate is behoorlijk groot maar ze bestaat eigenlijk alleen maar uit personages die vooral schattig en sociaal ongemakkelijk moeten zijn en geen enkele diepgang daar voorbij hebben. Visueel is Steins Gate absoluut fantastisch eveneens als niet zo al te best. De achtergronden zijn ontzettend goed vormgegeven en net als bij Psycho Pass zorgen perfect geplaatste animaties ervoor dat de wereld van Steins Gate voelt als een levend en bewegend iets. Dit wordt alleen een beetje verpest door de personages op de voorgrond. Steins Gate symboliseert perfect mijn probleem met de huidige anime stijl. Met uitzondering van de drie hoofdpersonen zien de personages er niet uit als mensen maar als de opblaaspoppen waar Otaku's in Japan zo graag mee rondlopen. Zo levendig en realisitsch als dat de achtergronden zijn, zo statisch en lelijk zijn de character designs. De soundtrack van Steins Gate is niets om over naar huis te schrijven. Dat is niet om te zeggen dat het slecht is. De muziek vult de scenes prima aan. Maar de nummers op zich zijn niet erg memorabel. Wat te oordelen is aan het feit dat ik absoluut geen idee meer had wat voor muziek Steins Gate had terwijl Kenji Kawai's soundtrack voor Ghost in the Shell die ik veel eerder zag mij nog steeds helder in het geheugen ligt. De intro van Steins Gate is één van de meest veelgeprezen als niet DE mees veelgeprezen anime intro's van de laatste tien jaar. Maar eerlijk gezegd was ik er zelf niet erg door gecharmeerd. Ja het openingsnummer "Hacking to the Gate" is een best goed nummer maar visueel is het heel saai. Het toont de hoofpersonages in verschillende poses en vanaf verschillende hoeken met prima getimede visual effect eroverheen maar voor de rest verteld het mij niets over de serie zelf. Als ik dat vergelijk met de ogenschijnlijk veel simpelere maar veelzeggende intro van Paranoia Agent of de ihalucinante techno en grofkorrilge visuals die iedere aflevering van Texhnolyze introduceert vind ik de intro van Steins Gate toch heel erg dertien in een dozijn. De end credits daarentegen zijn heel goed gedaan. Het nummer dat eroverheen speelt is overweldigend en meeslepend en visueel is het simpel maar toch artistiek. Regelmatig was ik totaal niet onder de indruk van de aflevering zelf maar deden de end credits mij toch verder willen kijken. Doelrgoep: Steins Gate is lastig om te plaatsen in termen van demografie. Enerzijds is door de complexiteit van het plot en de onderliggend thema's de serie niet echt geschikt voor jongere tieners maar anderzijds denk ik dat de meeste volwassenen de nogal puberale humor in de serie niet zouden waarderen. Oudere tieners en jong volwassenen is denk ik het dichtste bij dat ik kan komen. Aanrader? Steins Gate is een perfect voorbeeld van een goed idee met een slechte uitvoering. Enerzijds een spannende sci-fi thriller anderzijds een doodsaaie slice of life comedy. Ondanks dit heb ik er in ieder geval toch behoorlijk van genoten en wanneer de serie het slice of life achter zich durft te laten het simpelweg fantastisch. Voor science fiction liefhebbers is dit een absolute aanrader want tijdreisverhalen van dit soort kom je maar zelden tegen en zeker niet als anime. Degenen die niet zo geintresseerd zijn in science fiction en tijdreizen in het algemeen kunnen deze serie naar mijn mening beter overslaan want als het science fiction element je niet interesseert blijft er weinig meer over. In zekere zin blijft het dus nog steeds wachten op die ene echt briljante tijdreis anime. Van mijn kan ie niet vlug genoeg verschijnen. ***1/2 Steins;Gate behoort tot mijn DVD collectie maar ik bevind mij nu veel te ver van mijn huis af om te controleren wat de box set allemaal bevat behalve de serie zelf. Laat staan om er een foto van te maken. Deze informatie zal dus tezijnertijd (lees: wanneer ik er tijd voor heb) ge-update worden. En dit was de laatste bespreking die ik dit jaar zal doen. Volgend jaar een nieuw format en meer besprekingen. Te beginnen met één van de meest veel besproken anime series van 2014. Een serie over een zeer actueel onderwerp: terrorisme Volgende bespreking: Terror in Resonance Quote Denk ik om te bewijzen dat ik ben? Link naar reactie
Diogenes Geplaatst: 1 januari 2015 Auteur Share Geplaatst: 1 januari 2015 TERROR IN RESONANCE Genre: Thriller Type: tv-serie Oorspronkelijke jaar van verschijnen: 2014 Aantal afleveringen: 11 Speelduur per aflevering: 23 min Aomori, één van Japans meest noordelijke districten. Twee jongemannen stelen een lading plutonium uit een strikt geheim nucleair onderzoeks laboratorium. Deze twee jongemannen duiken enkele dagen later op in Tokyo als middelbare scholieren. Maar dit blijkt enkel dekmantel te zijn want éénmaal op excursie glippen ze ertussenuit en blazen een belangrijk regeringsgebouw op. Niet met het plutonium. Sterker nog, niemand komt om bij de explosie aangezien de beide jongemannen ervoor zorgden dat het alarm afging voor de bom detoneerde. Bovendien enkele uren voor de explosie kondigde de twee jongemannen, die naar elkaar refereren als Nine en Twelve en zichzelf identificeren als de organisatie Sfinx, de aanslag al aan via en cryptisch raadsel. Direct na de explosie wordt een grootscheeps onderzoek gestart en het duurt niet lang of hoog geplaatsten individuen in het politie apparaat leggen de link tussen het gestolen plutonium en Sfinx. Daarop schakelt Kurahashi, hoofd van de politie, de naar de archieven gedelegeerde detective Kenshiro Shibazaki terug in actie. Shibazaki ontpopt zich al vlug als een briljant speurder en een gevaarlijk kat en muis spel tussen hem en sfinx begint. Als dan vervolgens schaduwachtige organisaties zich ook nog met de zaak gaan bemoeien en steeds extremere acties gaan ondernemen verandert wat begon als een protestactie al vlug in een ware nachtmerrie waaruit geen ontwaken mogelijk is. Terror in Resonance is een thriller pur sang en bij gevolg bevat het dan ook heel veel elementen die vaak terug komen in thrillers. Maar het neemt deze ingredienten en kookt er een geheel eigen en bijzonder smakelijk potje van. Zo heeft de serie geen whodunnit element. We weten wie Nine en Twelve zijn en wat ze gaan doen. De vraag is alleen waarom ze het doen en dat is het centrale mysterie dat het hele plot voortdrijft. In het begin van de serie focust het verhaal zich heel erg op het hoog intelligente kat en muis spel tussen Sfinx en Shibazaki maar al vlug verplaatst de focus van het verhaal zich naar Shibazaki die erachter probeert te komen precies wat er gebeurd is met Nine en Twelve en zo op het spoor komt van een gigantisch complot dat reikt tot in de hoogste sferen van de macht en ver voorbij de grenzen van Japan. En het is hierin dat de serie echt uitblinkt. Het plot wordt netjes uitgespreid over de periode van elf afleveringen en ieder stukje informatie wordt vrij gegeven op net het juiste moment waardoor het nooit overkomt als afgeraffeld en je nooit scenes hebt waarin personages niets doen dan expositie spuien. Het tempo in de serie is zeer aangenaam en het bouwt netjes op naar een grote climax die, naar mijn mening in ieder geval, zeer bevredigend was. Dat wil niet zeggen dat de serie niet ook zo zijn fouten heeft. Zo is de spanning in de eerste vier afleveringen eigenlijk niet bestaand want het wordt al heel vlug duidelijk dat Sfinx er niet op uit is ook maar iemand kwaad te doen en meer een bepaalde boodschap willen meegeven aan de samenleving. Hierdoor zit de serie feitelijk zit zonder ook maar enig daadwerkelijk gevaar. Gelukkig verdwijnt dit kleine minpunt volledig in aflevering vijf met de introductie van een zeer hard en medogenloos personage. Evengoed vergen bepaalde verhaal ontwikkelingen wel nog steeds enige suspension of disbelief maar het ging nooit zo ver dat ik uit de serie gehaald werd. Omdat Terror in Resonance maar elf afleveringen telt is de cast van de serie vrij klein. Maar de makers maken daar gebruik van door ieder personage tot in de puntjes uit te werken. Allereerst hebben we Nine. Een briljant strateeg, een zeer bekwame hacker, beschikkend over een intellectuele geest en een zeer uitgebreide feitenkennis. Achter zijn ijskoude blik en afstandelijk gedrag verbergt hij een veel meer gevoelig en bezorgd karakter. Wat een schril contrast is met zijn partner in crime Twelve die meer extravert en vriendelijk is en zijn gevoelens wat meer op de tong heeft. Maar tegelijkertijd kan hij ook opeens zeer kil en zelfs wreed uit de hoek komen. Nu klinkt het misschien alsof onze twee protagonisten hoogst onsympathiek zijn maar dat is allerminst het geval en gezien wat ze allemaal doormaakt hebben is het eigenlijk een wonder dat ze geen sadistische psychopaten zijn geworden. Het derde hoofdpersonage is Lisa Mishima. Lisa's bestaan is zoals dat van de meeste tieners oftewel zwaar en moeilijk. Op school wordt ze genadeloos gepest en thuis heeft ze te maken met een overbezorgde moeder. Tot ze op een dag Nine en Twelve tegen komt en in hun een uitweg ziet uit haar ellende en naar een meer avontuurlijk bestaan. Zich niet beseffend dat dit ten koste zal gaan van het laatste beetje jeugdige naieviteit dat zij nog bezit en haar mogelijk zelfs het leven kan kosten. Vervolgens hebben we Shibazaki, de eerder genoemde briljante detective. Als niet om alle bovengenoemde redenenen dan zou ik zeggen dat Shibazaki de reden is om Terror in Resonance te gaan bekijken. Enerzijds is hij een hoog intelligente en belezen speurder in de beste tradities van Holmes en Morse. Anderzijds heeft hij ook zijn eigen demonen te bevechten en brengt het onderzoek hem steeds dichter bij het randje van de inéénstorting. In zekere zin is hij de verwezenlijking van het cliché van de getroubleerde detective maar door de Japanse invloeden van zijn personage wordt het weer origineel en jusit dat maakt hem zo'n fascinerend personage. Op hetzelfde niveu als Wallander of Sarah Lund. En dan hebben we nog Hamura en Kurahashi. Beide werkzaam bij de politie van Tokyo. Hamura is een jonge detective vol energie en idealen die zich nogal stoort aan de doorwinterde en gedesulussioneerde Shibazaki. Maar gedurende de zaak ziet hij zijn eigen kijk op de wereld ook veranderen. Kurahashi is Shibazaki's baas die hem opnieuw inschakelt. In tegenstelling tot wat gewoonlijk is in dit soort thrillers is Kurahashi geen pion van bepaalde hoog geplaatste personen die het geheel in de doofpot wil stoppen, maar probeert juist tot het uiterste te gaan om de waarheid boven tafel te krijgen. Er zijn ook nog een stel regelmatig terugkerende nevenpersonages wiens rol niet groot genoeg is om hier te noemen en het individu die arriveert in aflevering vijf en vanaf dan min of meer fungeert als de voornaamste antagonist. En dat is alles wat ik over haar zal zeggen want haar karakter is op z'n zachtst gezegd nogal spoiler gevoelig. Visueel is Terror in Resonance nagenoeg perfect. Ik heb eerder al meerdere malen aangegeven dat ik geen fan ben van de moderne anime stijl maar deze serie laat zien hoe mooi moderne animestijl kan zijn als je het op de juiste manier toepast. De achtergronden zijn zoals vaak in moderne anime zeer gedetailleerd en levendig maar dit keer zijn ook de character designs zeer goed gedaan en zien de personages er zeer menselijk uit. Maar het is niet alleen het tekenwerk zelf. Ook de animatie is van het allerhoogste niveau. Van de intro die mogelijk wel de best anime intro tot nog toe is, tot de zeer goed uitgevoerde beeldregie van de serie. Hoewel mij dit eigenlijk niet zou moeten verbazen gezien Terror in Resonance geregisseerd is door Shinichiro Watanabe die ook onder andere verantwoordelijk was voor Cowboy Bebop. En dat is niet de enige link die de serie heeft met Cowboy Bebop. De muziek voor Terror in Resonance is namelijk gedaan door dezelfde music composer als Cowboy Bebop: Yoko Kanno. Degenen die meer van mijn besprekingen gelezen hebben weten al dat dit betekent dat de soundtrack goed is. Maar in dit geval betekent het zelfs dat de soundtrack uitzonderlijk is. Ieder nummer is opvallend en wondermooi op zichzelf terwijl het ook perfect de scene aanvult. Ik reken deze soundtrack dan ook tot het beste wat ze tot nog toe al gedaan heeft. Aanrader? Of dit een aanrader is hangt in dit geval geheel af van jouw smaak. Voor thriller liefhebbers is dit een must watch, Degenen die niet zo'n fan zijn van het thriller genre gaan hier geen bal aan vinden. Ikzelf echter ben zeer groot thriller liefhebber en heb hier dan ook enorm van genoten. Dit is de eerste serie van 2014 die ik bekeek en nu ik dit gezien heb kan ik niet wachten om te zien wat het afgelopen jaar nog meer aan moois heeft gebracht op het gebied van anime. **** https://www.youtube.com/watch?v=qPRhcElrKHw Terror in Resonance is nog niet uit op DVD, Sterker nog op dit moment is het zelfs nog niet eens aangekondigd. Maar aangezien Funimation de serie al aangekocht heeft verwacht ik dat een DVD release niet heel ver weg meer is en wanneer hij uitkomt zal ik hem zeker oppikken en deze sectie updaten met informatie erover. Ik kan alvast wel zeggen dat naar mijn mening de serie zelf al de aanschaf waard is. Quote Denk ik om te bewijzen dat ik ben? Link naar reactie
Diogenes Geplaatst: 1 januari 2015 Auteur Share Geplaatst: 1 januari 2015 NIEUW FORMAT! De bespreking van Terror in Resonance is de eerste in het nieuwe format dat al te lange besprekingen moet voorkomen. Op het eerste gezicht is er weinig verschil. Dat is opzettelijk. Maar ik heb aardig wat dingen verandert. Om te beginnen krijgt vanaf mnu ieder aspect van een anime of manga ieder één alinea en niet meer. Als ik kijk naar eerdere besprekingen dan zie ik dat ik oneindig lang kan utiweiden over plot en soms personages maar het tekenwerk bijvoorbeeld nauwelijks aankaart. Dat is onjuist want het verhaal is enkel een gedeelte van een anime of manga. Vandaar die restrictie. Wat anime besprekingen specifiek betreft heb ik ook een aantal categoriën eruit gegooid. Zo ga ik het voortaan niet meer specifiek hebben over de intro's en end credits maar noem ze eerder bij vivuals of soundtrack afhangende van wat het meest spraakmakende punt eraan is of neom ze überhaubt niet als er niets bijzodners over te melden valt. Ook de categorie "doelgroep" is verdwenen. Ik had dat gejat van een site die anime bespreekt die ikzelf regelamtig frequent. Maar het is eigenlijk bizar dat ik jullie ga vertellen of je iets wel of niet moet kujken gebaseerd op of je er de juiste leeftijd voor hebt. Dus voortaan hou ik het bij de inhoudelijke bespreking en enkel een aan of afrader afgaand op de kwaliteiten van de serie in plaats van doelgroep. Het laatste wat ik verwijderd heb is de aankondiging voor de volgende bespreking. Ik vond die dingen altijd reuze fijn om te schrijven maar het bracht ook een verplichting met zich mee om dan ook de aangekondigde anime als volgende te bespreken wat meerdere malen betekende dat ik niet echt per dag kon bekijken waar ik zin i had te kijke of als ik toch een serie tussendoor keek i hem niet kon bespreken. Vandaar dus dat ik dat eruit heb gegooid. Voortaan si eht dus gewoon een verassign wat het volgende is dat ik zal bespreken. De korte informatie over de DVD blijft wel bestaan. Ik weet dat veel van jullie (als niet allemaal) niet geintresseerd zijn daarin maar hey...can't blame a guy for tryin right? Dat zijn zo'n beetje de veranderingen. Laat me weten wat je ervan vind. Alle kritiek is welkom. Op dit moment is het format nog experimenteel en ik vermoed dat er ook nog wel het één en ander aan zal veranderen eer ik er echt tevreden over ben. Quote Denk ik om te bewijzen dat ik ben? Link naar reactie
Diogenes Geplaatst: 7 januari 2015 Auteur Share Geplaatst: 7 januari 2015 RAGE OF BAHAMUT: GENESIS Genre: Avontuur, Fantasy, Comedy Type; TV-serie Oorspronkelijke jaar van verschijnen: 2014 Aantal afleveringen: 12 Speelduur per aflevering: 24 min Leone Favaro is een joviale maar nogal onscrupuleuze premiejager die trekt door de fantasy wereld van Mistarcia en jaagt op nog grotere schurken dan hijzelf. Het geld dat hij hiermee opstrijkt geeft hij dan weer uit in de tavernes die hij 's avonds frequent en waar hij de meisjes versiert met verhalen over zijn heldhaftige queste naar Helheim, de onderwereld van Mistarcia. Helaas voor hem versiert hij op een avond het verkeerde meisje. Om precies te zijn Amira: een half demon die naarstig op zoek is naar haar moeder. Amira smeekt Favaro haar naar Helheim te brengen maar Favaro weigert hasstarrig Daarop voorziet ze Favaro van een geheel nieuw lichaamsdeel: een staart en verteld hem dat ze deze pas wegneemt als hij haar naar Helheim heeft gebracht. Favrao heeft geen keus en zo vertrekken de twee op weg naar Helheim. Dit zal alleen niet van leien dakje gaan. Ten eerste omdat Favaro in werkelijkheid nooit naar Helheim is geweest en geen flauw idee heeft hoe er te komen. En ten tweede omdat hij achterna gezeten wordt door zijn aartsvijand: Lidfort Kaisar, een aan lager wal geraakte ridder die vast besloten is de onschuldige jonge deerne (Amira) te redden uit de klauwen van de afschuwelijke demon die haar ontvoert heeft. (Favaro) En alsof dat nog niet genoeg was maken duistere krachten ook jacht op hen want Amira is in het bezit van een legendarisch artefact waarmee Bahamut: de duistere heerser die vroeger de wereld van Mistarcia terroriseerde weer tot leven gewekt kan worden. Voor wie het nog neit doorhad naar aanleiding van de bovengenoemde beschrijving: Rage of Bahamut Genesis is geen epische fantasy a la Tolkien. Het is eerder een luchtige avonturenserie waarin de hoofdpersonen het vooral druk hebben met, met elkaar in de clinch liggen en af en toe per ongeluk een poging doen tot iets wat lijkt op een heroische queeste. Maar dat is prima want wat het wel heeft is zoveel vermakelijks aan spectaculaire actiescenes, spetterend chemie tussen de hoofdpersonen en zeer geslaagde humor varierend van Disney achtige slapstick tot Douglas Adams aandoend absurdisme. Wanneer de serie dan wel wat serieuzer wordt is het bovendien ook in staat tot volwaardig karakterdrama. Het plot van de serie is niet bijzonder complex maar zit evengoed wel stevig in elkaar en bevat nog een stel onverwachte twists. Het enige minpunt wat ik kan noemen met betrekking tot het verhaal is de setting. De wereld van Mistarcia is opgemaakt uit een samenraapsel van Europese geschiedenis en religies. Zo zien we Jeanne D'Arc vechten tegen Beelzebub terwijl de god Bacchus ondertussen commentaar levert. Voor een Japanner die niet zo bekend is met al deze figuren is dit vast allemaal heel exotisch en opwindend maar voor mij als westerling is het wat verwarrend af en toe. Ondanks dat de serie maar twaalf afleveringen heeft bevat het een behoorlijk grote cast en ze allemaal bespreken is onmogelijk dus beperk ik mij even tot de drie die je in de eerste aflevering al ontmoet en laad ik de rest over om door jullie zelf ontdekt te worden. Allereerst hebben we Leone Favaro. Favaro is de roekeloze anti-held van deze serie in de beste traditie van Spike Spiegel en Jack Sparrow. Aan de ene kant is hij sympathiek en charmant met zijn joviale houding, nogal impusieve gedrag en charisma. Maar tegelijkertijd besef je, je dat hij zijn moeder nog zou verkopen als het hem wat opleverde en de enige keren dat hij besluit het juiste te doen is als de omstandigheden hem daartoe dwingen. Maar naarmate de serie vordert zien we ook de wat meer serieuze kant van hem en blijkt hij zo egocentrisch nog niet te zijn. Zijn aartsrivaal Lidfort Kaisar is de straight man in het verhaal. Een nobele ridder die strijdt om de eer van zijn huis te herstellen. Maar het is juist dit misplaatst eergevoel gecombineerd met de serieusheid waarmee hij de meest belachelijke situaties aangaat die zorgt voor een groot gedeelte van de hilariteit in de serie. En tot slot hebben we nog Amira. Ondanks dat zij een halve demon is gedraagt zij zich het grootste gedeelte van de serie als een groot kind. Wanneer ze niet bezig is met de zoektocht naar haar moeder is ze bezig met de haar minstens even heroische queeste om zoveel mogelijk smakelijk eten uit te proberen in de wereld van Mistarcia. Tegelijkertijd vergeet de serie nooit dat zij eigenlijk een half demon is en als het erop aan komt kan zij behoorlijk angstaanjagend zijn en is beslist niet iemand die met zich laat sollen. Wat zeer opmerkelijk is, is hoe feilloos haar overgang is van demon naar groot kind en vice versa. Net als de toon van de serie zelf schommelt haar karakter steeds tussen luchtig en serieus zonder dat het ooit voelt als stijlbreuk Naast deze drie hoofdpersonen zit de serie nog vol met veel meer wonderlijke en vaak compleet gechifte personages waaronder een God die vast zit in de gedaante van een Eend, een zombie die bijklust als necromancer en een Demon die haar gespleten persoonlijkheid uit via haar constant ruzie makende handpoppen. Je kunt het zo gek nog niet bedenken of het zit in deze serie. Visueel kan ik vrij kort zijn over Rage of Bahamut Genesis want alles eraan is prachtig. De serie werd geproduceerd door studio Mappa die eerder vorig jaar het visueel nog verbluffendere Terror in Resonance produceerde. Wat Terror in Resonance dan weer niet had en Rage of Bahamut Genesis wel is ongelooflijk spectaculaire actiescenes van hetzelfde niveau als de betere Hollywood blockbuster. Maar naast de actiescenes is ieder beeld in de serie een pareltje op zich. met fantastische tekenwerk van zowel de achtergronden als de personages. Al met al zat er in de hele serie welgeteld één shot dat ik nogal lelijk vond. En nee ik ga niet zeggen welke of in welke aflevering het zat. Daar mag je zelf achter komen. De soundtrack bevatte een aantal nummers die mij niet echt aanspraken. Om precies te zijn twee: de intro en end credit songs. Beide zijn prima nummers op zich maar paste totaal niet bij de serie zelf naar mijn mening. De rest van de soundtrack is simpelweg fantastisch en maakt deze toch al ontzettend vermakelijke serie nog vermakelijker. Aanrader? Rage of Bahamut: Genesis is niets baanbrekends of hoog intelligents. Maar wat het wel is, is topvermaak! Als je houdt van actie, avontuur en comedy dan is er op het gebied van anime geen betere aanrader dan deze serie. Het is een heerlijk luchtige serie waar je niet al teveel bij hoeft na te denken en gewoon van kunt genieten en persoonlijk heb ik genoten van ieder moment. Als ik de serie in één zin zou moeten omschrijven zou ik het omschrijven als een mix tussen Pirates of the Carribean en Discworld en als je één van beide al kon waarderen dan garandeer ik dat je deze serie zeker ook zult waarderen. De serie eindigt met het opschrift "I'll be back" wat, naast uiteraard een filmreferentie, ook hint naar een tweede seizoen en ik hoop absoluut dat dit er komt want om te zeggen dat dit naar meer smaakte is op z'n zachtst gezegd nogal een understatement. **** Deze scene uit aflevering twee zou je idealiter genoeg moeten vertellen over of dit wel of niet een serie voor jou is: https://www.youtube.com/watch?v=ewW2qnx9D90 Rage of Bahamut: Genesis is nog niet verkrijgbaar op DVD of Blu-Ray. Niet verbazingwekkend ook want de laatste aflevering is pas vorige week in Japan uitgezonden. Maar aangezien Funimation de serie al aangekocht heeft verwacht ik dat een DVD en Blu-Ray release niet heel ver weg is en als deze serie uitkomt op DVD zal ik hem zeker oppikken en deze sectie updaten. Sowieso geld ook voor deze serie dat naar mijn mening de serie zelf de aanschaf al de moeite waard maakt. Quote Denk ik om te bewijzen dat ik ben? Link naar reactie
Diogenes Geplaatst: 13 januari 2015 Auteur Share Geplaatst: 13 januari 2015 ALDNOAH ZERO (seizoen 1) Genre: Actie, Mecha, Military Science Fiction, Drama Type: TV- serie Oorspronkelijke jaar van verschijnen: 2014 Aantal afleveringen: 12 Speelduur per aflevering: 23 min In een alternatieve versie van 1972 ontdekte de mensheid buitenaardse technologie wat onmiddelijk leidde tot de stichting van een kolonie op de planeet mars. Deze kolonie groeide gedurende de jaren langzaam maar zeker uit tot een heuse samenleving. Om precies te zijn: het keizerrijk van Vers (je zou toch zeggen dat we na al die jaren het wel gehad hebben met monarchiën maar dat terzijde) En omdat Mars helaas maar zo groot is en de machtswellust van de keizer oneindig bleek werd in 1999 besloten andere planeten te koloniseren. Om precies te zijn: de aarde. En zo begon de invasie die inmiddels bekend staat als "Heavens Fall" Maar wij dappere aardlingen vochten terug en sloten de hypergate, een wormgat tussen de aarde en mars, waardoor het keizeerrijk van vers afgesloten werdt van de aarde. Flash forward naar vandaag de dag en deze hypergate gaat voor het eerst weer open. Prinses Aseylum, de dochter van de keizer daalt af naar de aarde om een diplomatieke oplossing te vinden voor het conflict en commercie te bevestigen tussen de beide planeten. Helaas hebben bepaalde schaduwachtige figuren andere ideeën en vermoorden de prinses. De marsmannetjes eh ik bedoel...de mensen van Vers reageren daarop meteen door een tweede invasievloot op de aarde af te sturen. Op datzelfde moment zijn een stel jonge militaire cadetten aan het trainen en getuige van de massale slachting die volgt. Daarop begint voor hen de lange en gevaarlijke tocht naar een veilig heenkomen waarbij ze door de verwoeste en levensgevaarlijke wereld moeten trekken die ooit onze groene aarde was. Zoals al duidelijk moge zijn is Aldnoah Zero geen vrolijke en luchtige serie. De serie is bedacht en gedeeltelijk geschreven door Gen Urobuchi de scenarist van o.a.het door mij eerder besproken Psycho Pass. En hoewel niet zo donker en gewelddadig als die serie is Aldnoah Zero een zeer serieuze en sombere serie met regelmatig bruut geweld. Tegelijkertijd heeft Aldnoah Zero veel weg van een Hollywood blockbuster. De serie dendert voort in enorm hoog tempo met zeer rgeelmatig spectculaire actiescene waaronder gevechten tussen robots, ruimtegevechten en natuurlijk de nodige explosies. Tegelijkertijd is Aldnoah Zero wel meteen een stuk genuanceerder en ook wel wat intelligenter dan de gemiddelde blockbuster. Naast het perspectief van de cadetten volgen we ook het verhaal vanuit een aantal andere perspectieven waaronder dat van de mensen van Vers. Hierdoor krijgen we een genuanceerder beeld van het conflict en ontstijgt de serie het niveau van goeien tegen de slechten. Bovendien, wanneer het tempo wat afneemt, gaat de serie meer in op de psyches van de personage en bespreekt op die wijze zware en volwassen onderwerpen als PTSD en survivor guilt. En dit alles leidt dan weer naar een finale die alles is wat ik durfde te hopen en meer. OP het gebied van personages echter scoort de serie een stuk lager. Aldnoah Zero heeft een behoorlijk grote cast van hoofdpersonages en sommigen van hen zijn zeer interessant en krijgen ook voldoende ontwikkeling gedurende de serie. Maar anderen zijn dan weer heel vlak en eigenlijk nogal saai. De ergste daarvan is de hoofdprotagonist: Inaho. Inaho is de meest getallenteerde van de cadetten en bovendien een waar genie. Helaas wat hij heeft aan brein mist hij aan emoties. Emotieloze personages zijn vrij normaal in anime maar ik heb het nog nooit gezien voor de hoofdpersoon en als ik kijk naar Inaho snap ik waarom. Men kan zich nu éénmaal niet identificeren met iemand die geheel emotieloos is en bovendien verliezen schokkende momenten een beetje hun impact als de hoofdpersoon niet echt reageert op het gebeuren. De andere hoofdpersoon: Slayne Troyard is dan compleet tegenovergesteld aan Inaho en eigenlijk ook een veel interessanter personage. Slayne is een aardling of Terran zoals de Vers mensen ons noemen, maar leeft al vrijwel zijn hele leven op mars en bovendien dient hij in het leger van Vers. Ondanks zijn militaristische houding is Slayne een zeer gevoelige jongeman die vol twijfels zit en nergens kan aarden. Hij vraagt zich constant af of hij wel voor de juiste partij vecht en worstelt ondertussen met de hevige gevoelens die voortkomen uit zijn heimelijke liefde voor de overleden prinses. En dit leidt dan weer naar wat naar mijn mening de meeste boeiende verhaallijn van de hele serie is. Visueel gezien is de serie, laten we zeggen nogal apart. De achtergronden en daadwerkelijke animatie kan ik vrij kort over zijn want dit is simpelweg van het allerhoogste niveau. Het is verbazingwekkend te zien hoe ver anime is vooruit gegaan in het in beeld brengen van actiescenes sinds de donkere dagen van Gundam en zelfs nog Evangelion. Wat echter als een minpunt gezien kan worden zijn de characterdesigns.. Aldnoah Zero heeft heel erg stylistische characterdesigns die men eerder zou associëren met shonen anime dan de nogal overwegend seinen serie die Aldnoah Zero is. Komisch genoeg echter vind ik persoonlijk dat het eigenlijk prima past bij de serie zelf en in tegenstelling tot veel moderne anime zien de personages er desondanks toch nog vrij menselijk uit. Tegelijkertijd kan ik mij ook goed voorstellen dat niet iedereen dit met mij eens is en dat dit een struikelblok kan zijn voor velen. Bedenk je in dat geval: als deze serie twintig jaar eerder was gemaakt had iedereen waarschijnlijk paars haar en roze ogen gehad dus zo slecht is dit nog niet. De soundtrack voor Aldnoah Zero is simpelweg het toppunt van coolheid. Vrijwel ieder nummer is stoer en dendert heerlijk voort. Zelfs het hip hop nummer is nog best leuk. Het enige nummer dat mij niet aanstond is de eerste ending theme wat een vrij standaard jpop nummer is en totaal niet aansluit bij de rest. Gelukkig werd het halverwege de serie vervangen door een ander nummer dat veel beter bij de serie past. Aanrader? Tot nog toe ben ik bijzonder lovend geweest over Aldnoah Zero. Maar dat neemt niet weg dat de serie ook zo zijn zwakheden heeft. Zoals gezegd is dit een Gen Urobuchi serie en net als Psyho Pass zijn ook de dialogen in de eerste paar afleveringen van deze serie belachelijk slecht geschreven. Gelukkig trekt dit vanaf alf 4 bij. Daarnaast is Aldnoah Zero ook een serie waarbij je regelmatig de nodige suspension of disbelief nodig hebt aangezien een aantal gebeurtenissen in de serie erin lijken te zitten omdat het plot dat nodig had en niet omdat het nu echt logisch is op dat moment. Maar als je daarlangs kunt kijken en geen al te grote problemen hebt met een emotieloze protagonist dan is Aldnoah Zero zeker een aanrader. Seizoen 2 is inmiddels al een aflevering onderweg. Ik heb m nog niet gezien maar als ik dat doe zal ik ook meteen laten weten wat ervan vond. Het eerste seizoen kan ik alvast zeggen was zeker de moeite waard. ***1/2 Aldnoah Zero is nog niet verschenen op DVD of Blu-Ray. Quote Denk ik om te bewijzen dat ik ben? Link naar reactie
Diogenes Geplaatst: 18 januari 2015 Auteur Share Geplaatst: 18 januari 2015 CODE GEASS LELOUCH OF THE REBELLION Genre: Drama, Thriller, Actie, Mecha, Comedy, Shonen Type: TV-serie Studio: Sunrise Oorspronkelijke jaar van verschijnen: 2006 - 2008 Aantal afleveringen: 50 (verspreid over twee seizoenen) Speelduur per aflevering: 24 min Leeftijdsgraad: 15+ (geweld en milde naaktscenes) In een alternatieve versie van onze tijdlijn krijgen de Britten eindelijk hun zin: ze veroveren de wereld. (nu ja minus China en Europa dan) in ieder geval: BRITTANIA RULEZ ZE WAVES...AND ZE WORLD!!! Maar dat is gerekend buiten area 51 eh ik bedoel area 11 voormalig bekend als, je raad het al, Japan. De Jappanners hebben namelijk hun Samoerai mentaliteit nooit echt opgegeven en een klein maar standvastig stel rebellen verzet zich al jaren tegen het juk van onze beschaafde theedrinkers door aanslagen te plegen op militaire doelwitten. Tijdens één van deze aanslagen raakt een middelbare school leerling luisterend naar de naam Lelouch betrokken wanneer hij probeert de bestuurders van een van de weg geraakte vrachtwagen te redden. Helaas (of gelukkig afhangende van hoe je het bekijkt) voor hem komt hij bij dit incident in aanraking met een magische kracht genaamd de Geass waardoor hij ieders brein kan manipuleren om zijn opdrachten op te volgen. Gewapend met deze nieuwe kracht neemt hij het alter ego aan van het gemaskerde meesterbrein Zero, sluit zich aan bij het verzet en begint een oorlog tegen het Groot Britse rijk. Er is alleen iets dat zijn medestrijders niet beseffen. Namelijk dat Lelouche in werkelijkheid een Britse Prins is die door zijn vader verbannen werd en op deze manier wraak zoekt. In velen zin is Code Geass een klassieke vertelling. Een tragische held van koninklijke bloede die een familievete uitvecht vanachter een masker. Vergelijkenissen kunnen getrokken worden met met Griekse tragedies evenals een aantal werken van Alexandre Dumas. Maar tegelijkertijd is het ook een shonen serie. Hoewel het bij tijden niet echt aanvoelt als een traditionele shonen serie maar meer als een ontmanteling van het shonen genre. Lelouch doet wat veel shonen protagonisten doen namelijk een einde maken aan al dat vechten door meer te vechten. Maar Code Geass toont ons ook wat de gevolgen zijn van zo'n mentaliteit en naarmate de serie vordert gaan we ons steeds meer afvragen of Lelouch de wereld wel aan het verbeteren is of eigenlijk alleen maar nog slechter maakt. En dit is een vraag die steeds terugkomt gedurende de serie en culmineert in een finale die zeer krachtig en nagenoeg perfect is. Dat is niet om te zeggen dat het verhaal van Code Geass op alle vlakken fantastisch is. Tn eerste heb je het mech element dat nogal uit de toon valt maar nog meer uit de toon valt het...high school comedy element. Scenarist Ichiro Okouchi besloot op een bepaald moment dat al die tragedies en bloedvergieten eigenlijk te donker zijn voor een shonen serie en vrolijkte het geheel daarom op met een stuk high school comedy om je tijdelijk volledig uit de spanning te halen voor akelig veel minuten ongelooflijk flauwe humor die nergens toe leidt en je daarna weer terug de spanning in te gooien op exact hetzelfde moment als waar je eruit gesmeten werd. De cast van Code Geass is zo groot dat ik al hoofdpijn krijg bij het idee dat ik ze allemaal voor de geest moet halen. De beide seizoenen hebben ongeveer tachtig hoofdpersonages bestaande uit verzetsstrijders, leden van de koninklijke familie, klasgenoten van Lelouch en militairen en zo'n beetje iedere inwoner van area 11 die ik maar in enige positie is iets bij te dragen aan het verhaal van Code Geass. Wat chter zeer verbazingwekkend is, is dat de meeste personages zeer goed uitgewerkt zijn en bovendien zijn ze makkelijke uit elkaar te houden omdat de meeste van hen terug te voeren zijn naar vijf basis hoofdpersonen die als het ware de serie dragen. Te beginnen met de grote held van de serie: Lelouch Vi Brittania! Om even kort de olifant in de kamer te noemen: als Code Geass, Death Note is dan is Lelouch, Light. Zoals mensen die mijn bespreking van Death Note hebben gelezen zich nog zullen herinneren was mijn grote probleem met Light Yagami dat hij geen fatsoenlijk motivatie had voor zijn daden, Lelouch heeft dat echter in overvloed. Niet alleen leeft hij onder een totalitair regime bovendien geregeerd door zijn eigen vader maar hij heeft zich bovendien ook jaren geleden voor genoeg een betere wereld te scheppen voor zijn blinde en kreupele zusje Nunnally. Het is nogal een cliché dat geef ik toe maar het maakt Lelouch ook menselijk en sympathiek waardoor we ons met hem kunnen identificeren zelfs als zijn daden nogal medogenloos zijn. En dit zorgt er dan weer voor dat bepaald gebeurtenissen later in de serie des te meer impact hebben. Het tweede hoofdpersonage is Suzaku Kururugi. Een jeugdvriend van Lelouch die besloten heeft dat je vuur niet met vuur kunt bestrijden en de mentaliteit van de Britten op diplomatieke wijze wil veranderen. Dit doet hij door dienst te nemen in het Groot Britse leger en de aldaar de carriereladder te bestijgen tot een positie waarin hij enige macht kan uitoefenen. Zoals te verwachten echter stelt dit hem lijnrecht tegenover Lelouch en zijn mede verzetsstrijders. Suzaku is met zijn idealistische houding in zekere zin ene typische shonen held. Maar omdat in dit geval zijn doelen fel contrasteren met de werkelijke hoofdpersoon maakt hem dit...de voornaamste antagonist in de serie. En dat dames en heren vind ik geniaal. Naast deze twee hebben we nog Karen, een verzetsstrijdster die een haat/liefde verhouding ontwikkelt met Lelouch/Zero en Prinses Euphemia, een ander lid van de koninklijke familie die eveneens probeert de wereld te veranderen op vreedzame wijze. En tot slot hebben we nog C.C. die van het hoogste belang is voor het plot maar over wie ik verder niet kan praten aangezien haar hele persoonlijkheid één grote spoiler is. Visueel gezien heb ik niets goeds te melden over de serie. Ik heb werkelijk mijn best gedaan het goed erin te zien maar ik vind het echt gatlelijk om naar te kijken. Dit heeft mogelijk meer te mken met mijn persoonlijke smaak dan met de daadwerkelijke kwaliteit. Iets wat ik wel kan zeggen is dat het ongeloooooflijk verouderd eruit ziet. Dit valt niet zo op als je kijkt naar de stills hieronder maar bedenk je dan dat dit een serie is uit 2007. Vijf jaar na het verschijnen van Ghost in the Shell SAC en bijna tien jaar na Serial Experiments: Lain. Fletse achtergronden, blokkerige mechs en personages met paars haar en roze ogen kon je nog mee wegkomen midden jaren negentig maar is sinds 2000 toch echt uit de mode geraakt. Als ik dit aan mensen vertel wordt ik erop gewezen dat dit komt doordat het tekenwerk verzorgd is door een mangagroep genaamd Clamp. Maar het lijkt mij stug dat de schuld bij hen ligt want in 2008 kwam een serie uit genaamd Mouryou no Hako (aanrader) waarbij ook het tekenwerk door Clamp was gedaan. Maar dat zag er fantastisch uit. De schuld lijkt mij eerder te liggen bij de productiestudio achter Code Geass: Studio Sunrise die vooral bekend zijn van een andere blokkerige mech anime: de eeuwig voortslepende speelgoedcommercial genaamd Gundam. Nu moet ik toegeven dat ik nooit echt de moeite heb genomen iets van Gundam te bekijken dus ik kan me vergissen. De soundtrack ben ik gelukkig een stuk positiever over. Code Geass is een nogal groots en meeslepende serie en componist Kotaro Nakagawa heeft daarvoor ook dito muziek gecomponeerd. Wat mij wel verbaasde is dat er een heel aantal jazz nummers tussen zitten aangezien jazz niet iets is wat ik automatisch associeer met sci fi en mechs. Maar het werkt wonderwel en juist de jazz nummers zijn mijn favoriete nummers in de hele soundtrack. Aanrader? Ik heb mij een beetje ingelezen over deze serie zoals ik wel vaker doe voor het schrijven van een bespreking. Zo kwam ik erachter dat de makers een serie wilde maken die alle anime doelgroepen zou aanspreken. En ik denk persoonlijk dat ze daarin wel geslaagd zijn. Je hebt de mech gevechten en schaar geklede tienermeisjes voor de shonen liefhebbers, je hebt de knappe jongens en de high school comedy voor de shojo groep en tot slot heb je de morele vraagstukken, het karakterdrama en eh schaars geklede dames die niet meer in hun tienerjaren zijn voor de seinen doelgroep. Het probleem is alleen dat deze losse elementen nooit goed samenkomen tot een samenhangend geheel. Dit wordt bovendien niet geholpen door het feit de Okouchi zelf ook duidelijk de mentaliteit van "het doel heiligt de middelen"heeft aangenomen. Het plot van Code Geass wordt voort gedreven door de meest onwaarschijnlijke gebeurtenissen en in feite gebeuren de dingen in de serie omdat hij zegt dat eht moet gebeuren. En hoewel dit enigszins afdoet aan de algehele kwaliteit van de vertelling is het doel het uiteindelijk allemaal wel de moeite waard. Mijn eidoordeel is dan ook als volgt: als je een liefhebber bent van shonen of mechs of als je een gemakkelijke maar toch meeslepende serie wil dan is dit zeker een aanrader. Zo niet dan zijn er veel betere series die ik kan aanraden. Ikzelf moet zeggen: het is een hobbelige rit geweest maar ik heb er desondanks zeker wel van genoten. ***1/2 Code Geass is volledig verkrijgbaar op DVD en Blu-Ray. Maar niets daarover hier. Dit is namelijk omdat ik aanraad de serie eerst eens te streamen alvorens te beslissen of je tot de aanschaf ervan over wil gaan. (dat en het feit dat ik enkel seizoen 1 op DVD heb) Code Geass is een heel apart beestje en ik kan mij voorstellen dat niet iedereen er even door gecharmeerd is. Helaas kan dit momenteel niet op legale wijze dus vind je het wat: schaf het dan aan. Althans dat is mijn advies. Ik zal overigens hetzelfde doen en mij seizoen 2 eens aanschaffen...als ik weer geld heb...wat even kan duren...*zucht* Het leven van een animeliefhebber is toch maar zwaar hoor... Quote Denk ik om te bewijzen dat ik ben? Link naar reactie
Diogenes Geplaatst: 19 januari 2015 Auteur Share Geplaatst: 19 januari 2015 Net de eerste aflevering van het tweede seizoen gezien van Aldnoah Zero. Zonder iets weg te geven over de richting die de serie op gaat kan ik alvast zeggen dat ik zeer geintrigeerd ben. Aldnoah Zero is nooit een serie geweest die gaat voor de makkelijke oplossingen, althans niet vanaf een moralistisch standpunt, en deze aflevering bewijst dat maar weer eens. Ik denk dat als ze de nieuwe ontwikkelingen goed genoeg uitwerken dat dit wel eens een heel interessante verhaallijn kan worden met hoog niveau karakterdrama. Sowieso moet ik constateren dat op het gebied van de hoofdpersonages veel van de problemen die ik had met seizoen 1 als sneeuw voor de zon verdwenen zijn. Wat dan helaas wel nog gebleven is, is dat de dialogen nog steeds niet van het hoogste niveau zijn en in ieder geval één gebeurtenis in deze aflevering vereiste de nodige suspension of disbelief maar niet tot zoverre dat ik uit het moment werd gehaald. Bovendien zijn de mach gevechten nog steeds geweldig om te zien en is de soundtrack ook nog steeds ongelooflijk gaaf. Iets wat mij wel opviel is dat Gen Urobuchi niet meer de scenarist is van deze serie. Normaal gesproken zou dit voor mij een rode vlag zijn maar in dit geval denk ik dat we geluk hebben want gebaseerd op deze aflevering vind ik het schrijfwerk nog steeds zeer goed en eigenlijk zelfs nog wel een verbetering op seizoen 1. Het zou mij dan ook niet verbazen als ik uiteindelijk een halve ster bij ga voegen als ik seizoen 2 in zijn geheel zal bespreken. Mijn advies blijft dus hetzelfde: kijk deze serie. En dat kun je overigens volledig legaal doen. (was ik vergeten) op Crunchyroll! Crunchyroll is één van de zeer weinige legale anime streaming websites. Voorheen enkel te bereiken in de VS maar nu hebben ze een aantal series ook open gesteld voor het Europees publiek. Waaronder Aldnoah Zero (en Parasyte voor de geintresseerden) Linkje staat hieronder: En het is GRATIS! Tenminste als je het niet erg vind een week te moeten wachten voor de nieuwste aflevering van iets kunt bekijken. Anders moet je wel dokken. http://www.crunchyroll.com/videos/anime Quote Denk ik om te bewijzen dat ik ben? Link naar reactie
Diogenes Geplaatst: 24 januari 2015 Auteur Share Geplaatst: 24 januari 2015 Woord vooraf: Deze seie is al eerder in deze draad besproken door mijn zeer gewaardeerde medereper Bilal. Maar ikzelf voelde toch de behoefte er ook nog iets over te zeggen en bovendien was de bespreking van Bilal nogal kort maar krachtig dus er was ook nog ruimte voor. Beschouw het als een second opinion zogezegd. SAMURAI CHAMPLOO Genre: Chanbara, Avontuur, Comedy Type: TV-serie Studio: Manglobe Oorspronkelijke jaar van verschijnen: 2004 - 2005 Aantal afleveringen: 26 Speelduur per aflevering 24 min Leeftijsgraad: TV-MA (zwaar geweld, grof taalgebruik en impliciete seks scenes) In een alternatieve versie van Japans Edo periode ontmoeten we drie totaal verschillende individuen. Te beginnen met Fuu, een nogal leeghoofdige serveerster die ervan droomt om de wijde wereld in te trekken en op zoek te gaan naar de Samurai die ruikt naar zonnebloemen. Helaas heeft ze op het moment dat de serie begint daarvoor nog niet echt tijd want ze wordt lastig gevallen door een stel rabauwen in dienst van de plaatselijke gouverneur. Gelukkig voor haar wordt ze gered (voor een prijs) door Mugen, een wilde en gewelddadige huurling die het stel rabwuen ervan langs geeft door middel van zijn onconventionele vechtstijl waarbij hij zwaardveechten combineert met break dance. Niet veel verderop worden een stel andere strijders van dezelfde gouverneur gedood door Jin, een traditionele Samurai die leeft volgens een strikte code. Zoals te verwachten duurt het niet lang tot de twee verhaallijnen bijéén komen en er een gevecht uitbreekt tussen Mugen en Jin. Binnen de kortste keren escaleert dit gevecht waardoor uiteindelijk de zoon ven de gouverneur om het leven komt. Mugen en Jin belanden daarop op de brandstapel maar worden vervolgen op hun beurt gered door Fuu. Maar...voor een prijs. In ruil voor het redden van hun leven eist zij naemlijk dat ze haar begeleiden op haar reis met als doel: het vinden van de samurai die ruikt naar zonnebloemen. En dat is alles wat ik over het verhaal zal vertellen want...wel dat is alles wat ik over het verhaal kan vertellen want het overkeopelend plot is op z'n zachtst gezegd niet het terkste punt van Samurai Champloo. De serie werdt geregisseerd door Shinichiro Watanabe die nog altijd het meest bekend is als de regisseur van Cowboy Bebop. Net als Cowboy Bebop heeft Samurai Champloo een overkoepelend plot met losstaande afleveringen tussendoor. Echter waar in Cowboy Bebop gedurende de gehele serie het overkoepelend plot zich stukje bij beetje ontwikkelde is in het geval van Samurai Champloo dit enkel het geval in de eerste en laatste drie aflevringen en tussendoor wordt het overkoepelend eigenlijk zo'n beetje vergeten. Niet dat dit erg is want wat we in plaats daarvan krijgen is een heleboel losstaande afleveringen die ontzettend vermakelijk zijn. Gevuld met specatculaire actie, scherpe dialogen, interessante personages en geweldige humor. En bovendien lopen gedurende de serie wel nog wa character arcs want alle drie de personages hebben een naar verleden dat, op de één of andere manier, uiteraard terug komt om hen te plagen. Zoals hij met Cowboy Bebop luchtig ruimte avontuur wilde combineren met neo noir, zo probeert Watanabe met Samurai Champloo het heel erg serieuse en Chanbara genre toegankelijk te maken door het te preseneren als luchtige avomturenenreeks vol humor. Maar ik moet zeggen dat in tegenstelling tot Bebop Watanabe hier niet echt in is geslaagd. Samurai Champloo is regelmatig veel te serieus en bloederig om nog luchtig genoemd te kunnen worden terwijl tegelijkertijd het ook niet kwalificeert als volwaardige Chanbara serie omdat het om de dingen luchtig te houden het neit echt historische accuraat genoemd kan worden. Niet dat Watanabe het fout heeft aangepakt. Het probleem is gewoon dat Edo periode een veel te donkere en harde periode was om een luchtige serie over te kunnen maken. In mijn korte plotsynopsis introduceerde ik al de drie hoofdpersonages. Fuu is verreweg de meest vrolijke noot van het stel met haar onbezorgde houding en vaak nogal komische fratsen die zij uithaalt. Maar die luchtige houding verbergt een zeer geschaad en getroubleerd innerlijk. Niet dat we daar echt veel van zien gedurende de serie want Fuu lijkt er vooral te zijn om te zorgen dat het verhaal niet al te donker wordt. Wat zeker gebeurd was met anme dankzij de tweede hoofdersoon: Mugen. Mugen is een slecht mens. En dan niet in de bad boy of roekeloze anti-held zin van het woord. Mugen is feitelijk een psychopaat met een stoere houding. Hij leeft om andere te doden en het maakt hem niet uit wie zolang hij maar tegen betaling zijn voorliefde voor geweld kan uiten. Hij geeft om niets of niemand en pleegd grootste grwueldaden allemaal voor zijn eigen gewin. Gelukkig leren we gedurende de serie wel meer over hoe hij zo geworden is waardoor hij meteen een stuk sympathieker wordt maar helaas gebeurt dit pas halverwege de serie. En tot slot hebben we nog Jin. Als Fuu er is om te zorgen dat de seire luchtig genoeg blijft dan is Jin er om ons eraan te herinneren dat dit nog steeds een Chanbara serie is. Jin belichaamt alles waar ik aan denk bij Chanbara. Hij heeft een strikte morele code waar hij zich ten alle tijden aan houdt. Maar dit betekent ook loyaliteit naar de verkeerde personen toe. Bovendien is er aardig wat rivaliteit tussen hem en andere Samurai. En natuurlijke vele bloederige gevechten, met name in de afleveringen die rond hem gecentreerd zijn. Mede daarom is Jin mijn favoriete personage uit de serie. Hoewel dat ook iets van doen heeft met het feit dat hij het meets karakterontwikkeling heeft van de drie waardoor we hem echt leren kennen voorbij het schild van de "traditionele samurai" dat hij voor houdt. Eén van de redenen waarom ik zo dol ben op het Chanabra genre is de visuele weelderigheid ervan. De indrukwekkende ceremonies, de imposante tempels en palijzen, de oogverblindende gevechten, de elegante Kimono's en natuurlijk het prachtige landschap. En in die zin stelt Samurai Champloo allerminst teleur. De serie is geproduceerd door studio Manglobe. Een studio wiens naam voor mij altijd synoniem zal blijven met het nog visueel verbluffendere Ergo Proxy, wat één van de eerste anime series was die ik zag. Afgezien van het geweldig tekenwerk is iets wat ik hier met name wil melden de animatie zelf. Vaak zie je bij anime dat bij zwaardgevechten de animators nogal eens willen smokkelen door middel van lichtflitsen die suizende zwaarden moeten voorstelen en andere trucjes. Dit is echter totaal niet het geval bij Samurai Champloo. De gevechten gaan razendvlug maar zijn altijd scherp in beeld gebracht. Bovendien is de choreografie fenomenaal te noemen. Maar ook op andere gebeiden is de animate heel erg goed gedaan. Zoals bijvoorbeeld het feit dat de kimonos en andere kledij die de personages dragen zich vormt naar hun bewegingen. En zelfs wanneer er vrijwel niets gebeurt in termen van actie weet de animatie de serie nog te verreiken door kleine details zoals takken die in de wind zwiepen en bewegende insecten op de achtergrond wat het allemaal voorsiet van nog dat keline beetje extra sfeer. De character designs voor de serie zijn gedaan door Kazuto Nakazawa die later de character designs zou doen voor Terror in Resonance wat op zich al genoeg zegt lijkt mij zo. Iets wat ik heel erg kan waarderen aan nakazawa's designs is hoe menselijk zijn personages eruit zien en Samurai Champloo is daarin geen uitzondering, De muziek voor de serie werdt gecomponeert door een stal hip hop bands uit Japan. Oorspronkelijk deed dit nogal grote alarmbellen rinkelen in mijn hoofd maar tot mijn verbazing sluit de muziek bijzodner goed aan op de serie zelf. Meer nag Samurai Champloo is één van de weinig serie waarbij ik zowel de intro als de end-credits zeer kon waarderen. Aanrader? Samurai Champloo is geen meesterwerk en ik zou zelfs kunne stellen dat het nogal inferieur is aan Cowboy Bebop. Maar tegelijkertijd heb ik zelf bijzonder genoten van deze serie. Het heeft niet de flair van iets als Rage of Bahamut en ik zal er ook nooit bijzonder vurig over spreken. Maar het is vaardig geschreven, vol spectaculaire actie, goede personages en bovendien fantastisch geanimeerd. Als je een fan bent van het Chanbara genre of gewoon een serie wil waarbij je kunt achterover leunen en genieten dan is dit zeker een aanrader. ***1/2 Samurai Champloo is verkrijgbaar op DVD en Blu-Ray. Hoewel ik zelf in het bezit ben van de DVD raad ik persoonlijk de Blu-Ray aan want een serie zo m visueel mooi als Samurai Champloo verdient het bekeken te worden in de hoogste kwaliteit. De beide box-sets zijn odnerdeel van Funimation's anime classic lijn wat beteknt dat het met de production values dik in orde is. Echter in tegenstelling tot de meeste funi box sets bevat dit vrij weinig interessante bonus features. Evengoed maakt de serie zelf naar mijn mening de aanschaf waard. Quote Denk ik om te bewijzen dat ik ben? Link naar reactie
Diogenes Geplaatst: 30 januari 2015 Auteur Share Geplaatst: 30 januari 2015 MICHIKO & HATCHIN Genre: Slice of Life, Misdaad, Avontuur Type: TV-serie Studio: Manglobe Oorspronkelijke jaar van verschijnen: 2008 - 2009 Aantal afleveringen: 22 Speelduur per aflevering: 22 min Leeftijdsgraad: 15+ (geweld, milde seks scenes en grof taalgebruik) In een alternatieve versie van Zuid Amerika waar iedereen Japanse voornamen heeft en Japans spreekt (althans in de versie die ik zag) volgen we de avonturen van Michiko, een ontsnapte gevangene, in haar queeste om Hiroshi, de liefde van haar leven, terug te vinden. Hiervoor heeft ze slechts één aanknopingspunt: Hiroshi's dochter, Hana. Deze ondertussen is terecht gekomen bij een adoptiegezin waar ze alle dagen mishandeld en vernederd wordt door haar twee mispunten van adoptie- broer en zus terwijl haar beide adoptie ouders niet naar haar omkijken. Zo leeft Hana al jaren in een ware hel, ondertussen dromend van de dag dat zij gered zal worden hieruit. Deze redding arriveert vervolgens nog echt ook, of beter gezegd komt door het keukenraam gevlogen, in de vorm van je raad het al: Michiko, gezeten op een ongelooflijk coole motorfiets. En zo begint voor de twee een wilde rit door heel Zuid Japanamerika, waarin ze verscheidene avonturen zullen beleven, interessante mensen ontmoeten en mogelijk zelfs een beetje geluk vinden. Michiko & Hatchin is in zeer sterke mate een combinatie van gure en sombere misdaad drama's zoals City of God en meer gevoelige Slice of Life series zoals Welcome to the NHK (hoewel dat ook zo zijn rauwere momenten heeft maar ik kon geen beter voorbeeld bedenken). Aan de ene kant speelt het zich af in een wereld waar drugskartels de dienst uitmaken, waar vrouwen hun lichamen verkopen om nog maar aan geld te komen en kinderen een kogel tussen de ogen krijgen. Maar aan de andere kant gaat het over twee totaal verschillende mensen die langzaam naar elkaar toe groeien en uiteindelijk bij elkaar steun vinden voor hun problemen. Het verteld een zeer mooi en gevoelig verhaal tegen een achtergrond van geweld en ellende. En juist daarom slaagt het zo goed op beide vlakken. Het tonen van de harde brutaliteit van het leven in een derde wereld land kun je maar zo lang volhouden tot mensen ervan afstompen. Maar juist doordat het de relatie tussen de twee hoofdpersonen centraal zet wordt het geheel zeer mooi en vermakelijk waardoor juist de hardere scenes des te harder aankomen. De meeste afleveringen in de serie zijn stand alones of two parters. Maar daarnaast heeft het ook een doorlopende verhaallijn die steeds verder uitgebouwd wordt met iedere aflevering. Doorgaans begint een aflevering met Michiko en Hana, of zoals Michiko haar noemt: Hatchin, die aankomen op een bepaalde plek, daar bepaalde mensen leren kennen, betrokken raken bij hun persoonlijk verhaal en dan na één of twee afleveringen weer verder reizen. Maar vaak hebben gebeurtenissen in één aflevering weer consequenties voor latere afleveringen. Verder is er nog het achtergrondverhaal van Michiko en hoe zij in de eerste plaats in de gevangenis is beland. Een belangrijke verhaallijn die naarmate de serie vordert een steeds grotere invloed krijgt op het plot van de serie. Verder is Michiko & Hatchin ook een voorbeeld van goed getimede en daadwerkelijke komische humor. Want net bij die andere daadwerkelijk komische slice of life serie Welcome to the NHK gaat de humor niet uit van de situatie maar de personages zelf. En nu we het daar toch over hebben: Zoals de titel al suggereert zijn er eigenlijk maar twee hoofdpersonen in de gehele serie. Michiko is een crimineel die het grootste gedeelte van haar leven op straat heeft geleefd. Ze kent het klappen van de zweep en weet dat als je iets wil, je ervoor moet vechten. Tegelijkertijd is precies dat wat Michiko zo'n vertederend personage maakt haar jeugdig enthousiasme. Haar amoreuze queeste leidt haar er vaak toe om zich niets beseffend in het onbekende te storten of de meest stupide fratsen uit te halen omdat het een goed idee leek toen ze er aan begon. Oorspronkelijk is Hatchin voor haar enkel een manier om bij Hiroshi te komen maar naarmate de serie vordert begint ze zich meer verantwoordelijk te voelen voor Hatchin en probeert ze in feite een surrogaatmoeder te zijn. Iets dat niet meevalt als je zelfs nooit maar enige opvoeding meegekregen hebt. Hatchin zelf is veel serieuzer dan Michiko. Haar slechte ervaringen hebben haar neerslachtig gemaakt en het is dan ook zelden dat we haar zien met een glimlach op haar gezich. Deze serieusheid waarmee ze alles aangaat maakt haar in zekere zin ook meer volwassen dan Michiko. Hatchin is altijd bereid andere te helpen en te werken voor haar geld. Dit leidt dan weer tot grote frustratie naar Michiko toe die een nogal lakse houding heeft als het gaat om hulp verschaffen en minder legale manieren heeft om aan geld te komen. Maar gedurende de serie beseft Hatchin zich steeds meer dat zij nog maar een kind is en dat als de volwassene zijnde, Michiko haar kan helpen met haar problemen. Het concept van "twee totaal verschillende mensen die elkaar eerst niet kunnen uitstaan maar uiteindelijk toch bij elkaar komen" is niets nieuws. Maar de serie presenteert het op een zeer realistische en subtiele wijze. De ontwikkelingen die de personages doormaken voelen natuurlijk en ondanks dat ze beide behoorlijk veranderen gedurende de serie behouden ze hun basale karaktertrekken. Hetzelfde geldt voor de relatie tussen hen. De twee hebben een moeizame relatie en de serie toont dat ook en zelfs als ze nader tot elkaar komen wordt het nooit mierzoet. Naast de twee hoofdpersonages zijn er nog een stel andere personages die regelmatig terugkeren en hun aandeel leveren aan het verhaal evenals personages die in één of twee afleveringen centraal staan. De meeste hiervan zijn behoorlijk goed ontwikkelt hoewel er her en der ook wat stereotypes tussen zitten Visueel is de serie fantastisch en ik kan werkelijk niets bedenken dat zelfs maar beneden gemiddeld is. De animatie voor de serie is gedaan door studio Manglobe die het eveneens visueel zeer fraaie Samurai Champloo heeft gemaakt evenals het visueel verbluffende Ergo Proxy. Ik zou deze serie qua visuele kwaliteit precies tussen de twee in plaatsen. M.a.w.: het is verdomd mooi om te zien. De achtergronden zijn extreem gedetailleerd met kleine details erin verwerkt zoals een met de hand beschilderd uithangbord of een kapot geschoten verkeersbord langs de snelweg. Iets wat ik verder heel erg kon waarderen is hoe vies veel van de achtergronden eruit zagen. Zuid Amerika is geen welvarend continent en de animators zijn zich dat duidelijk bewust. De character designs zijn eveneens fantastisch. De serie heeft een zeer grote diversiteit aan ethniciteiten. Van blank tot latina tot afro-amerikaans en zelfs een paar Aziaten. En allemaal zien ze er uit zoals je verwacht dat iemand van die etniciteit eruit ziet wat heel erg zeldzaam is voor anime. De animatie is ten alle tijden vloeiend. Iets dat met name opvalt tijdens de fantastisch gechoreografeerde en heerlijk gestyleerde spectaculaire actiescenes die de serie van tijd tot tijd heeft. De soundtrack voor de serie is eveneens fantastisch. De muziek werd gecomponeerd door een beroemde Brazilliaanse muzikant genaamd Alexandre Kassin onder begeleiding van producent Shinichiro Watanabe (Cowboy Bebop, Samurai Champloo) Deze twee heren zorgde samen voor een heerlijk groovy soundtrack die perfect aansluit bij de stijl van de serie zelf. En dan heb ik nog niets gezegd over de heerlijk swingende intro. Bij deze dus. Als laatste wil ik het nog even hebben over het acteerwerk. Dit is iets waar ik het vrijwel nooit over heb. Met name omdat 99% van de anime ik in het Japans bekijk en dat is een taal die ik niet machtig ben. Echter voor deze ene serie wil ik een uitzondering maken. Het unieke aan het acteerwerk is namelijk dat de twee hoofdpersonages ingesproken werden door twee filmactrices die ervoor of erna geen ander anime werk hebben gedaan. En dat is ontzettend jammer want Michiko & Hatchin heeft eerlijk waar de beste voice acting die ik al ben tegen gekomen in anime. Deze twee actrices genaamd Yoko Maki (Ju On) en Suzuka Ohgo (Memoirs of a Geisha) is het gelukt met enkel hun stem de twee hoofdpersonages eigen te maken en bovendien iets van zichzelf eraan toe te voegen. Wat deze toch al fantastische personages nog beter maakt. Met name Yoko Maki verdient naar mijn mening een prijs. Ik weet niet hoe ze het doet maar ze klinkt serieus als een latino vrouw die Japans spreekt. Aanrader? Ik heb in de afgelopen bespreking het woord fantastisch nogal veel laten vallen. Wat een goede woordkeus is want dat vat ook mijn mening over deze serie vrij goed samen. Maar de serie heeft ook zijn zwakheden. De meeste afleveringen zijn zeer sterk maar er zitten ook een paar nogal onbenullige verhalen tussen en sommige personages zijn nogal stereotype. Maar waar het slaagt, slaagt het wonderwel. Wat voor mij de reden is dat ik zo verknocht ben aan deze serie is de twee hoofdpersonages en hoe je ze constant ziet groeien, zowel in karakter als naar elkaar toe. Wat dan uiteindelijk leidt tot een einde dat net als dat van Welcome to the NHK totaal niet was wat ik verwachte maar desondanks in alle opzichten perfect is. En net als Welcome to the NHK is Michiko & Hatchin een persoonlijke favoriet. Er zijn weinig series waar ik zo van kan genieten maar die mij tegeliijkertijd ook zo weten te raken. En om die reden raad ik het niet alleen aan vanuit objectief oogpunt maar geef ik het ook nog eens mee als persoonlijke aanrader! Als je ook maar op enige wijze geintresseerd bent in anime dan is mijn boodschap: probeer dit. Want geloof mij: het is het kijken waard. ****1/2 Michiko & Hatchin is vanaf eind deze maand volledig verkrijgbaar op DVD en Blu-Ray. In het geval van mijzelf zal het nog wel even duren voor ik het op pik want ik heb voorlopig nog steeds geen blu-ray speler en een serie die er zo goed uit ziet als deze verdient het bekeken te worden in de hoogste kwaliteit. Quote Denk ik om te bewijzen dat ik ben? Link naar reactie
Diogenes Geplaatst: 31 januari 2015 Auteur Share Geplaatst: 31 januari 2015 SAMURAI X - TRUST & BETRAYAL Genre: Chanbara, Drama, Seinen Type: Film Studio: Deen Oorspronkelijke jaar van verschijnen: 1999 Speelduur: 122 min Leeftijdsgraad: 16+ (geweld en naaktscenes) Iedereen die bekend is met anime en manga kent het verhaal van Rurouni Kenshin. Oké ik niet. Maar de meeste mensen wel. Maar iets wat de manga nooit toont is hoe hij geworden is zoals hij is. Deze film verteld het verhaal van de man die uiteindelijk bekend zou worden als Rurouni Kenshin. Het verhaal begin met Kenshin voor hij zelfs nog maar Kenshin heette en nog een klein weesjongetje genaamd Shinta was. De film begint op het moment dat Shinta gered wordt van een stel bandieten door een ronin genaamd Hiko Seijjuro die Shinta opvangt en hem de naam Kenshin geeft. Jarenlang reist Kenshin met Seijjuro mee en traint onder hem in de krijgskunst van de Hiten Mitsurugi, de beste zwaardkunst ter wereld maar één die enkel gebruikt mag worden om anderen te helpen. Op een dag besluit Kenshin dat de beste manier om Hiten Mitsurugi te gebruiken, is om zijn talenten in te zetten voor zij die de tirannieke Tokugawa Bakufu (Shogunaat) omver willen werpen en sluit zich aan bij de rivaliserende Conshu Clan. Jaren later zien we Kenshin terug als kille moordenaar die iedereen neersabelt die zijn opdrachtgevers dood willen hebben zonder ook maar één ogenblik te denken aan de gruwelijkheid van zijn daden. Tenslotte dient het allemaal het nobele doel van Japan bevrijden van de tirannen die het overheersen. Of althans, dat houdt hij zichzelf voor terwijl hij gedrenkt in het bloed staat tussen de in stukken gehakte lichamen van zijn slachtoffers. Tot op een dag tijdens één van zijn opdrachten hij een jonge vrouw genaamd Tomoe tegen komt die hem verteld "you made the bloody rain fall". Deze ontmoeting luidt voor Kenshin het begin in van een innerlijk reis tot inkeer en een zoektocht naar zijn eigen idealen. Maar wat hij niet beseft is dat deze vrouw de verloofde is van een man die hij gedood heeft en dat zij zint op wraak. Samurai X Trust and Betrayal is het verhaal van een onmogelijke liefde in een tijd vol geweld en intriges en twee mensen die proberen het noodlot te tarten. Samurai X - Trust & Betrayal is bedacht als prequel op de Rurouni Kenshin serie maar is veel volwassener en serieuzer van toon. De film gaat heel erg in op het idee van het volgen van een nobel doel maar daarin je eigen menselijkheid kwijt raken evenals het concept van dat iedere vijand ook een mens is en of iemand ooit het recht heeft een ander van het leven te beroven. Hoewel er her en der wel wat actie in zit is het toch voornamelijk een drama film die draait rondom de relatie tussen twee zeer getroubleerde individuen. De film is min of meer onderverdeeld in twee helften.De eerste helft is zeer grillig en bevat ook de meeste actie. Het dient vooral om de belangrijkste thema's te introduceren.Verder focust het in sterke mate op het complot om de Tokugawa Bakufu omver te werpen en hoe Kenshin en Tomoe meegezogen worden in de neerwaartse spiraal van geweld. Door het hoge tempo en veelvuldig gebruik van flashbacks waarin Kenshin's karakter verder uitgediept wordt, kan het soms wat chaotisch overkomen maar nooit in zulke sterke mate dat je de draad van het verhaal kwijt raakt of uit de film gehaald wordt. De tweede helft is veel kalmer en serreener en draait vooral om de relatie tussen Kenshin en Tomoe terwijl ze ondertussen beide worstelen met hun gevoelens. Tegelijkertijd zit er ook een zekere spanning in wat gepaard gaat met het gevoel van een onontkoombaar lot. De film geeft een mooi beeld van het leven in de Edo periode door het tonen van zowel de intriges en het geweld evenals het serene en de zen mentaliteit. Een zekere kennis van de Tokugawa geschiedenis vooraf is niet vereist maar wel handig anders zal de eerste helft van de film vrij verwarrend ovrkomen. Samurai X - Trust and Betrayal is een klassiek verhaal van wraak en liefde. Een tragedie in de stijl van klassieke Japans theater. Bij tijden voelt het dan ook alsof Akira Kurosawa een anime heeft gemaakt. De film draait voornamelijk om zijn twee hoofdpersonages Kenshin en Tomoe. Kenshin lijkt in het begin nogal onsympathiek met zijn harde blik en de bloederige wijze waarop hij zijn slachtoffers in stukken hakt. Maar tegelijkertijd streeft hij daarmee een nobel doel na en naar zijn ethiek doet hij het juiste. Zeker naarmate zijn schild wegvalt en de film meer en meer in zijn psyche duikt wordt hij een heel invoelbaar personages waar we als kijker echt mee kunnen meeleven. Tomoe ondertussen worstelt met haar contrasterende gevoelens voor de man die haar, haar verloofde heeft ontnomen. De relatie tussen deze twee wordt weergegeven op een ingetogen en bijna poëtische wijze wat de stijl en de kracht van de film alleen maar versterkt. Naast de twee hoofdpersonen bevat de film nog een grote hoeveelheid nevenpersonages die allen ook zeer gecompliceerd in elkaar steken met uitzondering dan van het enige personage die eventueel een schurk te noemen valt. Maar zelfs hij is zo menselijk neer gezet dat je hem niet kunt haten. Qua visuals heb ik gemengde gevoelens bij deze film. Hij is geproduceerd door studio DEEN. Wat komisch is voor mij want ik ken Deen van vrijwel niets anders dan luchtige shojo series. (met dank aan één van mijn huisgenoten) Dus in dat geval is deze film nogal een stijlbreuk. Hoe dan ook studio DEEN is niet één van de beste animatiestudios en dat zie je terug in de film. Met name in de urbane omgevingen zijn de achtergronden nogal vlak en flets. Gelukkig maakt het dit weer goed door de natuurlandschappen wondermooi weer te geven. De characterdesigns zijn redelijk simplistisch maar evengoed zeer knap gedaan en passen goed bij de personages. De animatie is zeer goed op een paar punten na. De bewegingen van de personages zijn vloeiend en de achtergronden bevatten vaak kleine animaties wat vrij standaard is tegenwoordig maar ongekend was in de tijd dat de film gemaakt werd. Verder zijn er nog kleine details zoals dat de kleding van de personages zich vormt naar hun bewegingen die ik heel erg kan waarderen. Het enige moment wanneer de kwaliteit van de animatie het laat afweten is tijdens de actiescenes. Want hoewel zeer goed gechoreografeerd zijn ze soms behoorlijk schokkerig geanimeerd met één scene die ik beslist niet zou laten zien aan iemand met epilepsie. De soundtrack is wondermooi. Componist Taku Iwasaki maakt voornamelijk gebruik van Westerse muziek. Wat vreemd klinkt voor een chanbara film maar het werkt zeer goed en verhoogt alleen maar het toch al hoog niveau drama dat de film heeft. De soundtrack deed me bij tijden zeer sterk denken aan Joe Hisaishi's soundtrack voor Princess Mononoke en als je die film gezien hebt dan weet je wat dit zegt over de kwaliteit van de Samurai X soundtrack. Aanrader? Samurai X - Trust & Betrayal staat bekend als één van de beste anime films aller tijden en in dit geval kan ik niet anders dan het daar roerend mee eens zijn. Dit is een geweldige film en één van de beste anime films die ik gezien heb. Hoewel een enigszins chaotische eerste helft en kleine visuele foutjes mij ervan weerhouden dit uit te roepen tot een meesterwerk komt het heel erg in de buurt. Tenzij je vooral veel actie wil zien of echt problemen hebt met blood and gore is dit een film die naar mijn mening iedere anime liefhebber gezien moet hebben. ****1/2 Samurai X - Trust & Betrayal is helaas op dit moment niet meer verkrijgbaar op DVD en een Blu-Ray versie bestaat nog niet. Gelukkig is hij wel op verschillende plekken online te vinden. Een aantal daarvan hebben een latere versie waarin deze twee uur durende film verknipt is tot vier afleveringen van een half uur ieder. Maar wees gerust want op één of twee scenes na maakt het geen verschil. Quote Denk ik om te bewijzen dat ik ben? Link naar reactie
Diogenes Geplaatst: 7 februari 2015 Auteur Share Geplaatst: 7 februari 2015 BACCANO! Genre: Misdaad, Mysterie, Actie, Fantasy, Seinen Type: TV-serie + OVA Studio: Brains Base Oorspronkelijke jaar van verschijnen: 2007 Aantal afleveringen: 13 + 3 OVA's Speelduur per aflevering: 24 min Leeftijsgraad: 18+ (extreem bloederig geweld) Baccano is een misdaadserie die zich afspeelt in de jaren dertig van de vorige eeuw. Het is een serie over gangsters, huurmoordenaars, overvallers, terroristen, alchemisten, demonen en andere vrolijke figuren die elkaar regelmatig afknallen, opblazen, in stukken hakken en op andere manieren naar het leven staan. Niemand leeft ten slotte voor eeuwig, behalve dan die paar leukerds die van het levenselixir hebben gedronken. Niemand is de hoofdrol, niemand is de held en niemand is de schurk. Baccano is het verhaal van een groep mensen die constant met elkaar overhoop liggen op de meest uitéénlopende wijzen. Een stuk in drie actes die tegelijkertijd gespeeld worden. Koop nu kaartjes, neem plaats en bereid u voor op een onvergetelijke voorstelling! Als bovenstaande synopsis interessant doch nogal verwarrend klonk: welkom in de wereld van Baccano! Om te zeggen dat het plot van deze serie nogal gecopliceerd is, is zoiets als zeggen dat Lain redelijk filosofisch is. Baccano construeerd een uitgebreid raamwerk van losse gebeurtenissen en personages die allen in elkaar terug grijpen. Maar het verteld dit op een manier die ervoor zorgt dat je, je als kijker nooit verloren voelt in het plot. Het geeft je genoeg informatie om de gebeurtenissen te kunnen volgen maar houdt tegelijkertijd genoeg achter voor een maximale impact van de vele twists die de serie bevat. Het plot van Baccano valt in de basis terug te voeren tot drie verhaallijnen. De eerste verhaallijn draait om een medogenloze alchemist genaamd Szillard Quaites en zijn zoektocht naar het levenselixir. De tweede verhaallijn gaat over de massale slachting aan boord van een trein genaamd The Flying Pussyfoot (ja zo heet hij echt) En de derde verhaallijn volgt de zoektocht naar een mislukte gangster genaamd Dallas Genoard wat uiteindelijk uitloopt tot een volledige mafiaoorlog. Deze drie verhaallijnen worden op hun beurt weer verteld vanuit het perspectief van meer dan twintig personages die ieder hun aandeel hebben in het verhaal. En om het nog leuker te maken ook nog eens buiten enige chronologische volgorde. Was de serie dan ook niet op zo'n meesterlijke wijze opgezet dan zou ik het rustig scharen bij het rijtje van Boogiepop en andere series waar je hoofdpijn van krijgt. Maar het plot is niet het enige dat Baccano te bieden heeft. Iets anders is bijvoorbeeld de stijl waarmee het verhaal verteld wordt. Baccano neemt zijn jaren dertig dooglegging setting en haalt er alles uit wat erin zit met messcherpe en gestyleerde dialogen vol jaren dertig bargoens en volslagen ridicule maar tegelijkertijd geniale humor. Bovendien heeft het een zeer gevarieerde cast van originele, excentrieke en compleet geschifte personages. Wel een minpunt aan deze serie is het einde. Niet dat het slecht is op enige manier. Maar in vergelijking met de rest is het enigszins teleurstellend. Baccano heeft slechts dertien afleveringen en dat bleek veel te weinig voor het verhaal dat de makers wilde vertellen. Als gevolg is de finale wat afgeraffeld, Het sluit alle drie de verhaallijnen netjes af maar laat enkele vragen onbeantwoord. Om die reden kwam later in hetzelfde jaar een driedelige OVA (direct to video anime) serie uit die deze vragen beantwoordde en de personages nog wat verder uitdiepte terwijl het ondertussen een nieuwe verhaallijn opstartte die uiteindelijk absoluut nergens naartoe ging. Wat dit dan weer goed maakt grotendeels is het visuele aspect wat geweldig gedaan is met zeer gedetailleerde achtergronden en stylistische doch toepasselijke characterdesigns. En dan wil ik nog met name de animatie zelf noemen die gedurende de gehele serie compleet vloeiend is wat zorgt voor niet alleen de meest verbluffende gevechten en schietpartijen maar ook enkele van de meest bloederige scenes die ik al gezien heb in anime. Laat ik het ook nog even hebben over de intro. Als ik sceptisch zou willen zijn zou ik kunnen zeggen dat het volledig gejat is van de opening credits van Snatch wat het in zekere zin ook is. Maar aan de andere kant Baccano is een ode aan juist dat soort films dus waarom ook niet? Plus het openingsnummer Guns n Roses is een heerlijk nummer dat perfect is voor deze serie. Wat het zien van deze intro dan weer wel wat minder maakt is dat in bepaalde afleveringen de intro halverwege onderbreken wordt om je een terugblik op de vorige aflevering te geven. Maar dit verandert niets aan de intro zelf of mijn mening dat dit één van de beste anime intro's tot nog toe is. Evenals meer bewijs dat anime intro's beter zijn als je er niet de jpop song die op dat moment het populairst is ervoor gebruikt. En nu ik het toch over de muziek heb...In tegenstelling tot vrijwel iedere anime serie is in dit geval de intromuziek representatief voor de rest van de soundtrack. Met andere woorden: het is jazzy, classy en past perfect bij de rest van de serie. Het speelt precies op de juiste momenten en geeft de serie nog net dat beetje extra eigen karakter. Als laatste, aangezien ik toch mijn vaste format overboord heb gesmeten voor deze bespreking, is er nog iets aan deze serie dat ik apart wil bespreken: de Engels dub. Ik ben iemand die anime vrijwel uitsluitend in het Japans bekijkt. Voor mij werkt anime in het Engels gewoon niet. De enige uitzondering hierop was Cowboy Bebop. Nu ja tot nog toe dan want de Engelse dub van Baccano is een klein wonder en streeft de oorspronkelijke Japanse versie ver voorbij. De Engelse dub maakt Baccano nog sfeervoller dan het al is met een veelvoud aan accenten en geloof het of niet: verbeterde dialogen. Waardoor Baccano eveneens een serie is waarvan ik met klem aanraad hem in het Engels te bekijken. Aanrader? Ik kan Baccano omschrijven in vijf woorden. Die vijf woorden zijn: Uniek Intelligent Komisch Gewelddadig Stijlvol En als minstens twee van die woorden jou aanspreekt. Aarzel dan niet en bestel deze serie. En wel onmiddellijk. Waar wacht je nog op? Koop dit! ****1/2 https://www.youtube.com/watch?v=--tfb6Cv7eY Ongecensureerde trailer van de serie: https://www.youtube.com/watch?v=VerjxtDpIm4 Baccano is verkrijgbaar op DVD. De box is netjes vormgegeven een vrij stevig. De vier discs binnenin bevatten de serie, de OVA's en enkle extra's waaronder audio commentary van de Amerikaanse cast en crew. Wat, als je de Engelse versie gezien hebt, nog best vermakelijk is. Quote Denk ik om te bewijzen dat ik ben? Link naar reactie
Diogenes Geplaatst: 24 februari 2015 Auteur Share Geplaatst: 24 februari 2015 DURARARA!! Genre: Slice of Life, Bovennatuurlijk, Mysterie, Misdaad, Actie, Shonen Type: TV-serie Studio: Brains Base Oorspronkelijke jaar van verschijnen: 2010 Aantal afleveringen: 24 Speelduur per aflevering: 24 min Leeftijdsgraad: 15+ (geweld) Tokyo's Ikebukoro District is een wonderbaarlijke wereld. Een wereld van licht en donker, een wereld van hoop en ellende. Een wereld vol mensen. Mensen met dromen en verlangens. Mensen die een heimelijke liefde koesteren of verzwolgen worden door een blinde haat. Mensen die hun verleden willen ontsnappen of juist een weg willen banen naar een betere toekomst. Mensen die een duister geheim verbergen of die juist andermans geheimen aan de oppervlakte proberen te doen komen. Mensen die niet terugdeinzen voor geweld of die al te veel geweld in hun leven hebben gezien. Mensen die worstelen met conflicterende gevoelens en die zichzelf dingen zien doen waarvan ze nooit gedacht hadden ertoe in staat te zijn. Er is meer tussen hemel en aarde en meer tussen goed en slecht. Dit is een donker doch wondermooi verhaal van de stad Tokyo en haar inwoners. Een post moderne romance en een hoogst onconventionele shonen serie. Dit is: Durarara!! Mijn excuses voor de wel heel erg vage omschrijving hierboven. Het probleem met Durarara!! is dat de serie simpelweg niet éénvoudig te omschrijven is. Het is geen serie over premiejagers of politieagenten of samurai ridders of gangsters. Durarara is een serie over mensen en de levens die zij leidden. Is het dan een slice of life serie? Nee ook niet echt want het bovennatuurlijke element en de actie maakt het veel te onrealistisch voor een slice of life serie. Het is ook geen horror serie want het bovennatuurlijk element is niet bepaald angstaanjagend. Misdaad valt het ook niet onder want het heeft een verhaallijn omtrend een bende oorlog maar dat komt pas over de helft naar voren. De officiele demografie voor de serie is shonen maar met zijn focus op intermenselijke relaties en gering aantal actiescenes had Durarara niet verder verwijderd kunnen zijn van de power ups en over the top gevechten van series als Dragonball Z of Bleach. Durarara is geen serie die je makkelijk in een hokje kunt stoppen. En dat is zowel goed als slecht. Aan de ene kant heb je een hoogst ambitieuze en originele serie. Aan de andere kant heb je een verhaal dat alle kanten opgaat maar uiteindelijk nergens toe leidt. Laat ik beginnen met de basis. Durarara is gemaakt door dezelfde mensen die ons ook Baccano! brachten en bedacht als een meer family friendly versie van het voornamelijk op volwassenen gerichte Baccano! Zodoende heeft het één en ander gemeen met Baccano zoals een behoorlijk grote cast en een non chronologische vertelwijze. Maar tegelijkertijd verschilt het ook enorm van Baccano op bijna alle punten. Om te beginnen heeft in tegenstelling tot Baccano een stel duidelijke hoofdpersonages. Om precies te zijn: Mikado Ryugamine, Kida Masaomi en Anri Sonohara, drie middelbare scholieren die ieder een groot geheim verbergen wat hen uiteindelijk op harde wijze in confrontatie met elkaar zal brengen. Naast deze drie bevat de serie nog een overdonderende hoeveelheid nevenpersonages die ook ieder een eigen verhaallijn hebben. Waaronder Izaya Orihara: een psychopaat die zegt van de mensheid te houden maar er geen problemen mee heeft een tienermeisje tot zelfmoord te drijven. Shizuo Hijwajima: een bovenmenselijk sterke bartender met een voorliefde voor geweld, een stel manga en anime geeks die zo obsessief met hun hobby bezig zijn dat ze zelfs iemand martelen op een manier die recht uit de serie Black Butler komt en niet te vergeten de serie zijn meest iconische personage Celty Sturluson: een Ierse fee die al jaren op zoek is naar haar hoofd en heimelijk verliefd is op de jonge dokter die haar meteen open sneed het moment dat ze voet op Japanse bodem zette. (onthou: family friendly in Japan is iets anders dan hier) En dat is slechts een greep uit velen. De cast van Durarara is gevuld met interessante en complexe personages waar je als kijker al heel vlug van gaat houden. Het is voor hen dat je Durarara kijkt, Niet voor het plot dat toch nergens toe leidt. Durarara is een zeer character driven serie waarbij het vooral gaat om of de personages hun doelen kunnen behalen, hun dromen kunnen verwezenlijken en misschien zelfs hun ware liefde vinden. Wat dat betreft is het heel jammer dat de serie een groot gedeelte van de screentijd spendeert aan de enige personages die ronduit saai en cliché zijn. Namelijk de drie hoofdpersonen. Je kijkt Durarara om te zien of het Celty en haar grote liefde Shinra lukt hun moeilijke verleden voorbij te streven. Of het Shizuo lukt het bij te leggen met zijn vervreemde broer, of Orihara echt zo'n klootzak is als ie lijkt of dat er toch nog enige menselijkheid in hem schuilt. Niet om te zien of stereotype wisselstudent #245 het aanlegt met timide klassenvertegenwoordiger #456 of met ogenschijnlijk superhappy maar eigenlijk depressieve tiener #675. Dat zijn clichés die al tot in den treure zijn gedaan. Dit probleem wordt in de tweede helft gelukkig opgelost als blijkt dat de drie hoofdpersonen een stuk minder oppervlakkig zijn dan oorspronkelijk lijkt en het verhaal ook wat meer focus krijgt. Tegelijkertijd gaat dit dan weer wel ten koste van enkele van de nevenpersonages hun verhaallijnen evenals de nieuwe personages die de serie halverwege introduceert en vlak daarop compleet vergeet. Het einde van de serie is vanuit plotperspectief gezien heel erg open maar in termen van karakterontwikkeling zeer bevredigend. Plus enige problemen die ik had met het einde worden ruimschoots goed gemaakt door het bestaan van het tweede seizoen dat momenteel in Japan wordt uitgezonden. Visueel gezien is de serie zeer goed gedaan. De characterdesigns zijn modern en redelijk simplistisch maar toch aangenaam om naar te kijken en bovendien prima geintregreerd in de prachtig vormgegeven achtergronden en de animatie is ten alle tijden vloeiend. De soundtrack is ook heel erg de moeite waard. Componist Makoto Yoshimori besloot de jazz en blues van Baccano achterwege te laten en te gaan voor een meer modern geluid wat prima past bij de moderne setting van de serie. Hij componeerde een originele en diverse soundtrack bestaande uit verschillende stijlen. Van techno en rock tot meer experimentele muziek a la Philip Glass. Met iedere track precies zo dat het de scene ten optimale versterkt. Tot slot wil ik nog even vermelden dat de beide intro's en end credit songs allemaal fantastisch zijn. Het zijn jpop en jrock songs maar voor één keer past dat nu eens heel goed bij de serie zelf. Bovendien zijn het sowieso van zichzelf al fantastische nummers. En ik kan het weten. Heb twee weken lang niets anders in mijn hoofd gehad. Aanrader? Durarara is een heel erg rommelige serie die enkele grote fouten maakt. Maar tegelijkertijd is het ontegenzeggelijk charmant en zo frustrerend als het soms kon zijn zozeer heb ik genoten van de vele mooie momenten in de serie. En uiteindelijk kijk ik toch zelf veel liever een originele en ambitieuze serie die lichtjes faalt in zijn opzet dan een goedgemaakte dertien in een dozijn serie waar niets uit spreekt. Durarara is geen meesterwerk en komt qua niveau zelfs niet in de buurt van Baccano. Maar het is interessant genoeg om in ieder geval te proberen. Dus tenzij je een bloedhekel hebt aan alles wat zelfs maar riekt naar shonen is dit zonder enige twijfel een aanrader. ***1/2 https://www.youtube.com/watch?v=x4mhpHF2rCM Durarara is momenteel niet verkrijgbaar op DVD maar wel op Blu-Ray. Gezien ik zelf niet de apparatuur daarvoor heb kan ik niets zeggen over in hoeverre de blu ray de aanschaf waard is. Sowieso raad ik aan hier eerst een paar afleveringen van te streamen alvorens over te besluiten om wel of niet over te gaan tot de aanschaf ervan. Ikzelf zou deze serie graag in mijn bezit willen hebben maar ik kan me voorstellen dat niet iedereen het zou beschouwen als een wijze aankoop. Quote Denk ik om te bewijzen dat ik ben? Link naar reactie
Diogenes Geplaatst: 17 maart 2015 Auteur Share Geplaatst: 17 maart 2015 CANAAN Genre: Actie, Thriller, Avontuur, Sci Fi, Seinen Type: TV-serie Studio: PA Works Oorspronkelijke jaar van verschijnen: 2009 Aantal afleveringen: 13 Speelduur per aflevering: 24 min Leeftijdsgraad: 15+ (bloederig geweld en milde naakt scenes) Canaan is een jonge vrouw die nooit iets anders in haar leven geleerd heeft dan mensen doden. Efficient en doeltreffend maar emotioneel heel erg in de war en zwaar beschadigd door eerdere gebeurtenissen. Canaan opereert in Shanghai als huurmoordenaares in opdracht van een schaduwachtige organisatie en beziet de wereld zo door het vizier van haar geweer, Tot op een dag de demonen uit haar verleden terug komen om haar te plagen in de vorm van twee ontmoeting met twee totaal verschillende personen. De eerste is Maria Osawa: een jeugdvriendin van Canaan die inmiddels fotograaf is geworden en naar Shanghai is gekomen om daar een reportage te maken samen met haar nogal laconieke partner Minoru Minorikawa. De andere persoon is Alphard. Een koelbloedige huurmoordenares verantwoordelijk voor het meest pijnlijke moment in Canaan's leven. Alphard is self op missie om af te rekenen met de demonen uit haar verleden. Vast besloten het complot te onthullen dat haar en Canaan heeft gemaakt tot wat ze nu zijn en af te rekenen met iedereen die haar ooit in de weg gestaan heeft: te beginnen met Canaan zelf. Canaan is min of meer wat je krijgt als je een girls with guns serie uitvoert als een Hollywood blockbuster. Van de eerste minuut tot de laaste is de serie gevuld met non stop actie. Van een high speed achtervolging over de daken van Shanghai tot een kung fu gevecht bovenop een rijdende trein tot een schietpartij tussen twee helikopters. Het tempo ligt hoog en de actie is vrijwel onaflatend. Toch nemen de makers ook genoeg tijd om het verhaal op te bouwen. Canaan is geen serie die al het hele plot uitspreidt in de eerste aflevering. In plaats van worden er gedurende de serie steeds meer hints gegeven naar wat er nu precies gebeurt is al die jaren geleden en hoe dat verband houdt met Canaan, Maria en Alphard. Naarmate de mysterieuze gebeurtenissen toenemen en Alphard tot steeds grotere extremen over gaat neemt de spanning ook behoorlijk toe terwijl de serie ondertussen voortdendert tot de spectaculaire climax. De climax zelf is iets waar de meningen over verdeeld zijn. Sommigen vinden hem te open maar voor mij was het toepasselijk en bevredigend. Naast spanning en actie bevat de serie ook nog e nodige humor en dit is een punt waar de serie dan toch niet volledig slaagt. Voor het grootste gedeelte bedient de serie zich van typische over the top anime humor in de vorm van verscheidene compleet geschifte nevenpersonages die zo nu en dan opduiken. En dat werkt in het begin maar hoe verder de serie vordert hoe meer screentijd die neven personages gegeven wordt tot ze meer irritant zijn dan grappig. Bovendien strookt de humor niet altijd met de toon van de rest van de serie die overwegend meer Amerikaans aandoet dan typisch Japans. De personages is iets waar aardig wat over gezegd kan worden. Voornamelijk omdat er een heleboel van zijn. Voor zo'n korte serie gooit scenarist Mari Okada zo vol met diverse personages dat je bijna kwijt raakt wie wie is. Om te beginnen hebben we Canaan: de titelfiguur wiens naam letterlijk "het beloofde land" betekent. Zoals gezegd is Canaan een koele en efficiente huurmoordenares maar een incident in het verleden waar ik verder niet op in ga wegens spoiers heeft haar achter gelaten met een nogal interessant vermogen: ze ziet de meoties van anderen als kleuren en kan zo vlug zien wie er vijandig is en wie niet. Helaas iz zij niet de enige in het verhaal met bijzondere gaven aangezien een aantal van haar vijanden over neigszins vergelijkbare krachten bezitten. Ondanks haar imago van de kille professional is Canaan niet het stereotyp emotieloos anime persoanges. Okada laat regelmatig Canaan haar menselijke kant doorschijnen in de serie bijvoorbeeld door haar voorliefde voor knuffeldieren. Het is iets kleins dat in andere series totaal uit de toon zou vallen maar binnen de context van dit personage past het bijzonder goed. Het tweede hoofdpersonage is Maria Osawa. Maria is de zogenaamde cute girl van deze serie aangezien schijnbaar iedere actie serie een schattig meisje meot hebben die zo onschuldig is dat zelfs Jazus nog een oorlogscrimineel lijkt vergeleken bij haar. Wat dit cliché dan wat verzacht is dat in dit geval die held die haar constant moet redden een heldin is (yay voor emancipatie in Japan) en bovendien dat Maria zowaar nog iets van een ruggegraat kweekt gedurende de serie en een stoerder en meer ontwikkelt personage is tegen het eind dan toen ze begon. Maria is voor de rest ook enigszins de comic relief character van de serie want haar chemie met haar Partner Minoru zorgt voor een groot gedeelte van de humor in de eerste helft van de serie. Dit verdwijnt in de tweede helft wanneer Minoru zich ontpopt tot een eersteklas speurneus en als enige in de buurt komt van het complot onthullen. Tot slot is er nog Alphard: de voornaamste antagonist van de serie. Alphard leeft met de filosofie: gevoel is een zwakte. Ze is een meester manipulator en onverslaanbaar in gewapend of ongewapend gevecht maar ook kil en berekenend en geeft om niets of niemand. De rest van de cast bestaat uit andere leden van de organisatie waar Canaan voor werkt, bepaalde leden van Alphard's doodseskader, iemand van de CIA (want geen complot is compleet zonder dat de Amerikanen erbij betrokken zijn) en verscheidene steeds terugkerende nevenpersonages die moeten zorgen voor de nodige humor in de serie. De cast van Canaan is divers en gevuld met unieke en excentrieke personages die nooit vervelen. Met uitzondering dan van Yun Yun. Een nevenpersonage die hoe langer ze erin zit hoe onuitstaanbaarder ze wordt. Visueel is Canaan ronduit geweldig. Je ziet het misschien niet af aan de onderstaande stills maar Canaan heeft enorm gedetailleerde character designs en met veelvuldig gebruik van schaduwen en een grote diversiteit aan gezichtsuitdrukking komen de personages echt tot leven. De achtergronden zijn even gedetailleerd.Of het nu gaat om skylines, traditionele pagodes, bergdorpjes of ondergrondse laboratoria: alles ziet eruit alsof je er zo naar binnen kunt lopen. Het is echt verbijsterend te zien hoe veel 3D animatie vooruit is gegaan in de laatste tien jaar. Maar laat ik vooral niet voorbij gaan aan het beste aspect van deze serie: de actie. Hollywood heeft de laatste jaren nogal veel aan indrukwekkende actiebaletten gedaan dus dat is moeilijk te evenaren als weinig bekende Japanse regisseur maar Masahiro Ando is het gelukt. Hij brengt de meest verbluffende stunts in beeld op originele en creatieve wijze met shots waar de meeste anime regisseurs zich niet aan zouden wagen. Het resultaat is actie die je van je stoel blaast. De soundtrack valt te omschrijven als een mix van Hans Zimmer en David Arnold's Bond soundtracks. Met andere woorden: perfect voor een actie blockbuster. De muziek dendert net als de serie voort in een razend snel tempo maar weet af en toe ook te vertragen tot meer kalme tracks voor de serie zijn stillere momenten waarin karakterdrama voorop staat. Tot slot is iets wat ik zelf erg kon waarderen dat componiste Masumi Ito de muziek aanpast aan de setting. Zo horen we meer traditioneel Chinese muziek als de personages zich in Shanghai bevinden terwijl in het gedeelte dat zich afspeelt in de woestijn meer Arabische klanken te horen zijn. Canaan is een blockbuster die geen moment verveelt. De actie is constant en hoogst spectaculair, de spanningsopbouw is knap gedaan en het tempo is perfect. De humor is echter niet altijd even geslaagd maar dat doet nauwelijks af aan het feit dat dit one hell of a ride is. Aan de andere kant dat is ook alles dat het is. De serie is niet bepaald diepzinnig en hoewel het plot goed in elkaar zit is dat nu ook niet iets dat je echt omver blaast. Canaan is het soort serie dat je kijkt als luchtig tussendoortje en in die zin is het zeer geslaagd. Bovendien maken het fantastisch tekenwerk en animatie en de geweldige soundtrack dit tot één van de beste in zijn soort. Om nog maar te zwijgen over hoe ongelooflijk vermakelijk de serie is. En zolang je niet meer verwacht dan dat is Canaan zeker een aanrader. **** Ik kon helaas geen fatsoenlijke trailer voor de serie vinden dus in plaats van maar deze clip uit afl1. De Engelse dub is niet erg goed maar de beelden geven mooi weer wat ik bedoel met dat de actie in d serie nogal indrukwekkend is. Canaan is momenteel verkrijgbaar op DVD en Blu-Ray. Ikzelf heb m gestreamed echter omdat ik niet zeker wist of ik een actie serie pur sang wel zou kunnen waarderen zelf niet zo'n groot actie fan zijnde. Nu dat ik hem gezien heb en zeker wel kon waarderen ben ik alsnog van plan m te kopen. Evengoed raad ik eigenlijk zelf wel aan eerst in ieder geval een paar afleveringen te streamen alvorens te besluiten tot aanschaf over te gaan of niet. Hoewel zeker geen slechte aankoop weet ik niet zeker of het iets is wat je absoluut op DVD of Blu-Ray moet hebben. Tenslotte koopt ook niet iedereen de nieuwste bond film op DVD of Blu-Ray. Quote Denk ik om te bewijzen dat ik ben? Link naar reactie
Diogenes Geplaatst: 24 maart 2015 Auteur Share Geplaatst: 24 maart 2015 DARKER THAN BLACK Genre: Sci Fi, Neo Noir, Mysterie, Thriller, Actie, Seinen Type: TV-serie Studio: Bones Oorspronkelijke jaar van verschijnen: 2007 Aantal afleveringen: 25 Speelduur per aflevering: 24 min Leeftijdsgraad: 15+ (zwaar geweld en naakt scenes) Een wereld waarin de sterren niet meer schijnen. Of althans ze schijnen nog wel maar het zijn niet meer de echte sterren. Een cataclysmisch incident heeft de wereld terug gebracht tot een post apocalyptische woestenij waarin mensen zich verschuilen achter ommuurde steden. In één van deze steden ontmoeten we Hei. Hei is bij dag student en heeft een bijbaantje als ober in een restaurant. Maar bij nacht is hij een superheld! Nu ja dat nu ook weer niet maar het scheelt niet veel. Hei is namelijk een zogenaamde Contractor. Wat min of meer zoiets is als een huurmoordenaar met superkrachten. Hei werkt voor een organisatie genaamd The Syndicate die sinds het incident in kwestie een nieuwe koude oorlog is begonnen met de geheime diensten van bepaalde landen die eveneens Contractors hebben ingehuurd voor de job. De inzet? Een kracht om de hele aarde opnieuw te scheppen of compleet te vernietigen. Ik geef toe bovenstaande samenvatting is niet direct de beste die ik gedaan heb en roept meer vragen op dan dat het iets uitlegt over de serie. Maar het punt met Darker Than Black is dat je er niet teveel over kunt vertellen zonder grote delen van het plot weg te geven. De serie bouwt zijn plot op vanuit het niets.Het dumpt je het ware in het onbekende met deze onheilspellende wereld en laat het aan jou als kijker over om te ontdekken wat er precies gaande is gedurende de serie zelf. Waarom hebben Contractors superkrachten? Wat is er precies gebeurt dat het allemaal in gang heeft gezet? Wat voor kracht is het die de aarde kan vernietigen? Allemaal vragen die adequaat beantwoord worden in de serie zelf maar je moet het helemaal tot het eind uitzitten eer je die antwoorden krijgt. In die zin vergt het nogal wat investering van de kijker. Niet dat dit echt een opgaaf is want als er één punt is waarop de serie hoog scoort dan is het sfeerschepping. Meteen al vanaf de eerste aflevering weet het je mee te sleuren in zijn grimmige en naargeestige sfeer. De meeste afleveringen in de eerste helft zijn losstaand en gaan over Hei die verschillende klusjes moet opknappen voor The Syndicate. Van een undercover operatie om een andere groep Contractors te ontmaskeren tot een infiltratie in Japans meest goedbewaakte biochemisch lab. Wat deze verhalen dan weer bijzonder maken is dat er niet één maar twee afleveringen aan iedere missie wordt besteedt. Hierdoor kan naast het centrale plot van de aflevering ook veel tijd gebruikt worden aan het ontwikkelen van de nevenpersonages en hun verhalen. En wat een personages zijn dat! Zeker gezien de kleine hoeveelheid screentijd die ze krijgen zijn de nevenpersonages van Darker Than Black voor het grootste gedeelte bijzonder goed uitgewerkt en het zijn hun persoonlijk verhalen en visie op de wereld waarin ze leven die de serie de moeite waard maken. Mede ook omdat wanneer in de tweede helft het overkoepelend plot naar voren komt de serie enigszins als een kaartenhuis inéén stort met een mysterie dat uiteindelijk te groot wordt voor de serie om zelf te kunnen behappen en een epische finale die totaal niet past bij de rest van het verhaal. Aan de andere kant zoals gezegd het beantwoord wel alle vragen aan het eind en dat is meer dan ik van veel soortgelijke andere series kan zeggen. Overigens ook nog een ander aspect van de serie dat besproken moet worden: dit is een serie over mensen met superkrachten maar dat wil niet zeggen dat we zien hoe Hei zich al vuurballen schietend een weg baant door hordes slechterikken. Darker Than Black is een trage en sombere serie en de gevechten zijn bruut en indrukwekkend maar schaars en doorgaans van korte duur. Op het gebied van personages valt er heel wat te zeggen maar het grootste gedeelte daarvan valt gemakkelijk binnen spoiler teritory. Daarom zal ik weinig over de hoofdpersonen loslaten behalve dat als in de tweede helft langzaam onthuldt wordt zie ze werkelijk zijn en hoe ze psychologisch gezien ze in elkaar steken het zeer bevredigend is. De enige hoofdpersoon over wie ik wel iets kan zeggen is Misaki Kirihara. Een keiharde en stoere politievrouw die haar team runt als een drilsergeant maar altijd voor hen in de bres zal springen als dat nodig is en zeer gerespecteerd wordt door haar ondergechikten. Kirihara is een onmiddelijk sympathiek personage en fungeert in de eerste helft als het morele anker in een serie waarin alle andere hoofdpersonages als enig doel hebben elkaar omleggen. Oh en dan heb je ook nog Gai Kurosawa en Kiko Kayanuma. De Jar Jar Binxen van deze serie. Gai is een stereotype privé detective die hoogst incompetent blijkt. Kiko is een hyperactieve tiener met roze haar die fungeert als zijn assistente en uiteraard veel beter blijkt dan hij. En nee dat verzin ik niet ter plekke hoewel ik zou willen dat het wel zo was. Dit duo past ongeveer even goed in deze serie als een dansnummer in een Ingmar Bergman film en verpest bijna de hele serie. Ik had af en toe echt het gevoel dat zelfs Hei en Kirihara zich afvroegen wat die twee clowns in hun verhaal deden. Visueel gezien is de serie niet veel bijzonders maar ook niet slecht. De character designs zijn heel simpel wat je zou kunnen interpreteren als dat er niet veel werk in is gaan zitten. Maar naar mijn mening is het meer een stijlkeuze en in al hun die simpliciteit zit een zekere schoonheid verborgen. Datzelfde kan helaas niet gezegd worden van de achtergronden. Voor het grootste gedeelte van de serie zijn saaie stadsaanzichten gebruikt die weinig gedetailleerd in beeld gebracht zijn en nogal vlak overkomen. Aan de andere kant de animatie zelf is dan weer wel goed gedaan wat de actie scenes in de serie zeer ten goede komt. Helaas is er één punt waarop de serie enorm teleur stelt: de soundtrack. Mensen die meer van mijn besprekingen gelezen hebben weten dat ik doorgaans heel lovend ben over het werk van Yoko Kanno maar met deze soundtrack heeft zij echt de plank misgeslagen. Het probleem zoals ik het zie is dat ze heeft geprobeerd hetzelfde te doen voor deze serie als voor enkele andere soundtracks die ze gedaan heeft: een mix van jazz, gitaar, rock en blues en dat werkt niet voor deze serie. Kanno is op haar best als ze nieuwe dingen probeert. Zoals haar soundtrack voor Ghost in the Shell waarin ze traditionele Japanse muziek combineerde met meer moderne stijlen en nog een uitstapje maakte naar Russische popmuziek voor de intro. Of Terror in Resonance waarin ze veel IJslandse songs verwerkte in de soundtrack.Met Darker Than Black probeert ze enkel haar eerdere werk te emuleren en als gevolg lijkt de muziek voor een geheel andere serie te zijn geschreven. De meeste tracks zijn te luchtig en vrolijk voor de sombere en duistere serie die Darker Than Black is. Hoewel ik wel moet zeggen dat er één nummer is dat even wondermooi en ontroerend is als wat ik van haar gewend ben dus het is niet allemaal slecht. Aanrader? Darker Than Black is een lovenswaardige poging een meer donkere en intelligente serie te maken wat uiteindelijk niet helemaal goed uitpakt. De serie is op haar sterkst in de eerste helft wanneer het de levens toont van de diverse en interessante personages die de wereld binnen de muren bewonen en ons een beeld geeft van een samenleving die verkeert op het randje van de afgrond maar toch probeert zo goed en zo kwaad als het gaat te blijven functioneren als een maatschappij. Wanneer dan in de tweede helft het plot een duikvlucht neemt en zich al krijsend stort in die akelige duistere duisternis waaraan de serie zijn naam dankt zijn het de onthullingen over de hoofdpersonages die ervoor zorgen dat je blijft kijken en door het spionage gedeelte en de actie blijft het altijd spannend en onderhoudend. Dus zelfs al is Darker Than Black niet zo fantastisch als het had kunnen zijn, het naar mijn mening blijft een goede serie ***1/2 Darker Than Black is volledig verkrijgbaar op DVD. Ikzelf heb het gestreamed omdat een vriend die het al gezien ahd er niet echt over te spreken was. Ikzelf echter ben zoals duidelijk is hier best over te spreken dus ga het nog wel aanschaffen. Evengoed raad ik wel aan eerst een paar afleveringen te streamen. Zoals ik al zei: de serie vergt investering en niet iedereen zal erin willen investeren afhangende van de smaak van diegene. Quote Denk ik om te bewijzen dat ik ben? Link naar reactie
Diogenes Geplaatst: 29 maart 2015 Auteur Share Geplaatst: 29 maart 2015 NOIR Genre: Actie, Thriller, Girls With Guns Type: TV-serie Studio: Bee Train Oorspronkelijke jaar van verschijnen: 2001 Aantal afleveringen: 26 Speelduur per aflevering: 24 min Leeftijdsgraad: 12+ (geweld) Mireille Bouquet is een jonge en zeer capabele huurmoordenares die op een dag een vreemde e-mail binnen krijgt: de tekst "will you take a pilgrimage to the past" vergezeld met de foto van een jong meisje. Ze weet het meisje te vinden maar dan blijkt dat deze haar geheugen kwijt is. Zelfs haar eigen naam weet ze niet meer. Het enige wat ze weet is haar codenaam: Noir. En verder dat ze ongelooflijk goed is in mensen vermoorden. Ik ben persoonlijk een groot liefhebber van het genre dat valt onder de benaming "girls with guns" Het genre waarin het zwakke geslacht bepaalt niet zwak is en het hebben van vrouwelijke geslachtsdelen genoeg is om je een revolverheld te maken. Een genre waarin de rollen omgekeerd zijn en de mannen doorgaans de rol toegedeeld krijgen van de love interest die door onze dappere dames gered moet worden of kanonnenvlees dat door de heldinnen overhoop geschoten wordt. Ik geef toe het is niet het meest verfijnde of intellectuele genre maar het is een genre waar ik erg van kan genieten. (mogelijk mede door mijn heterosexuele geaardheid) Noir is de serie die het genre gestart heeft in Japan en het eerste deel in de zogenaamde girls with guns trilogie van Studio Beetrain. (de andere twee zijn Madlax en El Cazador de lu Bruja) Na mijn korte en weinig genuanceerde uitleg over het girls with guns genre is het je vergeven te denken dat dit allemaal pulpy over the top actieseries zijn. Maar dat is allerminst het geval. Om te beginnen is de serie in kwestie dat alvast niet. Zoals de titel al doet vermoeden is Noir een donkere en sombere serie. De wereld waarin Mireille en Noir zich begeven is hard en medogenloos. Het is een wereld waarin onschuldigen sterven en schurken rijk en machtig worden. Of zoals Mireille het stelt in de eerste aflevering: "I don't help people. I kill them." In de serie volgen we Mireille en Noir in hun zoektocht naar Noir's ware identiteit. Een zoektocht die hen op het spoor brengt van een gigantisch complot dat meer dan duizend jaar terug gaat in de tijd. Tegelijkertijd worden ze constant achter gezeten door doodeskaders en troepjes huurmoordenaars die op hen afgestuurd worden door een geheimzinnige organisatie genaamd "Les Soldats". Dit wordt dan nog weer verder gecompliceerd door het feit dat Mireille van plan is Noir te doden zodra deze erachter is wat haar werkelijke identiteit is. Met andere woorden: fun for the whole family behalve de kindjes en de meeste tieners. De eerste helft van de serie bestaat voornamelijk uit losstaande afleveringen waarin Mireille en Noir iedere aflevering een nieuw doelwit moeten vermoorden. Deze doelwitten zijn op hun beurt niet bepaalt stereotype schurken. Van een keiharde zakenman die probeert de band met zijn dochter opnieuw op te pakken tot een oorlogscrimineel die zijn leven gebeterd heeft en nu een barmhartige samaritaan is voor het dorp waar hij zich terug getrokken heeft. Het zijn feitelijk goede mensen die slechte dingen doen of gedaan hebben. Maar tegelijkertijd zijn het ook de mensen die de protagonisten, degenen met wie we meeleven, moeten omleggen. In die zin vraagt de serie de kijker na te denken over zijn of haar perceptie van goed en kwaad en hoe iedere actie consequenties heeft. De verhalen op zich zijn simpel maar ze getuigen van een diepgang en genuanceerdheid die zeldzaam is bij dit soort series. Dan opeens in de tweede helft is het afgelopen met de losse afleveringen en wordt het overkoepelend plot meer naar de voorgrond geschoven. En nog meer dan Darker Than Black is dit het punt waarop de serie compleet ontspoort met een plot dat steeds belachelijker wordt en een verhaal dat zich al strompelend voortsleept naar de finish alvorens uit zijn lijden verlost te worden met een genadeslag die bij mij een zucht van verlichting ontlokte. Niet omdat het nu zo mooi was maar omdat het tenminste afgelopen was. Echter temidden van alle ellende en gebrek aan kwalitatief hoogwaardig schrijfwerk was er één lichtpuntje dat mij door Noir's nogal matige tweede helft heen sleepte: de personages. Noir heeft twee van de meest complexe en sympathieke hoofdpersonages die ik al ben tegen gekomen in anime. Te beginnen met de titelfiguur zelf. Noir is de beste huurmoordenaar ter wereld. Dat is geen persoonlijke observatie, zo wordt ze letterlijk geintroduceerd in de serie. Een reputatie die ze alle eer aan doet. Het maakt niet uit hoeveel huurlingen Les Soldats achter haar aan stuurt Noir schiet ze in mum van tijd allemaal neer. Dit brengt uiteraard de nodige negatieve aspecten met zich mee. Ten eerste zijn vuurgevechten niet heel spannend als je toch al weet wie er zal winnen. Ten tweede is het niet enorm waarschijnlijk dat meisje van zestien het in haar eentje kan winnen van een heel legertje goed getrainde huurlingen. Maar dit is niet het punt van de serie. Het is misschien niet heel realistisch of spannend maar dat doet niets af aan de kracht van het beeld van een zestienjarig meisje dat temidden van een veld lijken staat met een pistool in haar handen en een dode blik in haar ogen. Tegelijkertijd is juist het feit dat ze geen moeite heeft met mensen vermoorden iets waar Noir gedurende de hele serie mee worstelt en wat leidt tot meerdere pogingen te ontsnappen uit haar realiteit en liefde en vriendschap te zoeken. Maar iedere keer haalt de duisternis haar in en worden onschuldigen het slachtoffer van haar goede intenties. Haar partner in dit alles is Mireille Bouquet die voor het grootste gedeelte van de serie fungeert als Noir's loyale sidekick. Altijd klaar om Noir van ruggesteun te voorzien terwijl deze ondertussen alle tegenstander uitschakelt. Hoewel Mireille zelf ook bepaald niet incompetent is en een uitstekend schutter blijkt. Mireille komt op het eerste gezicht over als een belezen en charmante jongedame. Even op haar gemak in de Parijse salons als dat ze is op het slagveld. Maar onder die facade schuilt een zeer geschaad innerlijk met nogal agressieve neigingen. In tegenstelling tot Noir lijkt Mireille haar hele leven perfect op orde te hebben maar door de gebeurtenissen in de serie begint ook zij te twijfelen aan of dit het leven is dat ze wil leiden. Noir is al een wat oudere serie en zo ziet het er ook uit. De serie is uit 2001. Een jaar voordat Ghost in the Shell Stand Alone Complex zijn intrede deed en meteen de lat verhoogde voor wat acceptabel was qua visuele kwaliteit. De character designs zijn nogal simplistisch maar ik kan evengoed nog wel waarderen dat bepaalde kleine details veranderen met iedere gelaatsuitdrukking. In diezelfde trant zijn de achtergronden vrij vlak maar dat maakt het des te aangenamer wanneer er wel de nodige details te bespeuren vallen. Al met al ziet de serie er vrij goed uit voor iets uit 2001 en hoewel het gedateerd is doet het niet af aan de kijkervaring. Wat ik daarnaast erg kan waarderen is de animatie zelf. In 2001 was het nog volkomen acceptabel om een gevecht af te doen met een lichtflits en daarna iemand die neer valt. Noir echter brengt al zijn actiescenes volop in beeld wat ze meteen een stuk aangenamer maken om naar te kijken. Componiste Yuki Kajura is tegenwoordig vooral bekend van super populaire series als Fate/Zero, Madoka Magica of Sword Art Online. Series die een weinig interessante soundtrack hebben omdat het feitelijk dezelfde soundtrack is met slechts kleine variaties. Toen Kajura werkte aan Noir zat ze nog niet erg lang in het vak en bij gevolg is de soundtrack voor Noir een stuk frisser, diverser en interessanter dan haar latere werk. De typische combinatie van korenzang en violen is al aanwezig maar het wordt hierbij gecombineerd met technomuziek, jazz en zelfs piano voor een soundtrack waarbij iedere track perfect aansluit bij de gebeurtenissen die zich op het scherm afspelen. Aanrader? Ik heb enorm genoten van Noir's eerste dertien afleveringen. Het was indringend, intelligent en knap geschreven en met iedere aflevering leek de serie beter te worden. Wat het dan weer des te frustrerender maakte dat die stijgende lijn ophield bij aflevering veertien en daarna de afdaling begon naar het vagevuur der fictie waar alle mislukte pogingen tot een overkoepelend plot huizen. Desondanks is Noir nog wel de moeite van het kijken waard, al was het maar voor de eerste dertien afleveringen. Zeker als je een voorliefde hebt voor sterk karakterdrama en houdt van een beetje actie en spanning is het een aanrader. Daarnaast is het ook een goede serie als je nog niet veel anime hebt gezien omdat het bij tijden vrij westers aandoet mede dankzij zijn Franse setting en het feit dat de serie tjokvol references zit naar Hollywood films. Wat komisch is overigens want de Amerikaanse cable zender Starz werkt al een paar jaar aan een live action remake van de serie. Hopelijk kunnen zij de tweede helft verbeteren hoewel het feit dat het Starz is mij enigszins doet twijfelen daaraan. In ieder geval is het origineel een goede serie en bovendien de serie die girls with guns heeft geintroduceerd in anime. Iets waarvoor ik het nog steeds zeer dankbaar ben. ***1/2 Noir is volledig verkrijgbaar op DVD . Ik raad het alleen zelf niet aan hem te kopen. Hoewel de eerste dertien afleveringen alleen al het de moeite van het kijken waard maken vraag ik mij af of het ook een aanschaf rechtvaardigt. Ikzelf heb m niet gekocht en vraag mij af of ik dat ooit ga doen waardoor het hypocriet zou zijn andere aan te manen dat wel te doen. Quote Denk ik om te bewijzen dat ik ben? Link naar reactie
Diogenes Geplaatst: 2 april 2015 Auteur Share Geplaatst: 2 april 2015 DARKER THAN BLACK - GEMINI OF THE METEOR Genre: Avontuur, Sci Fi, Thriller, Actie, Type: TV-serie Studio: Bones Oorspronkelijke jaar van verschijnen: 2009 Aantal afleveringen: 12 Speelduur peraflevering: 24 min Leeftijdsgraad: 15+ (zwaar geweld) Wie mijn bespreking gelezen heeft van de oorspronkelijke Darker Than Black weet dat ik de serie behoorlijk kon waarderen. Niet alle afleveringen waren even goed en het plot boorde zichzelf de grond in uiteindelijk maar het was een serie met interessante concepten en de vaak donkere en serieuze toon evenals het tragere tempo kon ik erg waarderen. Vandaar dat het niet lang duurde voor ik begon aan het tweede seizoen van deze serie...Om er vervolgens achter te komen dat deze in de verste verte niet lijkt op het eerste seizoen. Om te beginnen is Hei niet langer de protagonist. Hoewel hij wel voorkomt in deze serie heeft hij meer een bijrol en is er vooral ter ondersteuning van de werkelijke protagonist: een dertienjarig Russisch/Japans meisje genaamd Suou. In tegenstelling tot de nogal broeierige Hei is Suou een bijzonder opgewekt en ook wel wat naief personage en leeft een rustig en aangenaam bestaan samen met haar vader en haar invalide broertje Shion die overigens een contractor is. Een zogenaamde huurmoordenaar met superkrachten. Aan dat vredige bestaan komt echter abrubt een einde als gewapende mannen hun woning binnendringen en haar vader doden waarna Suou op de vlucht moet voor de velen contractors die haar achtervolgen terwijl ze ondertussen probeert erachter te komen waarom zij precies achtervolgt wordt en haar broertje probeert terug te vinden. Een zoektocht die haar zal leidden naar een gigantisch mysterie en onthullingen die haar zullen doen twijfelen aan alles waar ze in geloofde. Het eerste wat opvalt aan deze bespreking zijn de verschillende woorden bij het kopje "genre". Waar bij het eerste seizoen nog "neo noir" en "seinen" vermeldt stond staat nu "avontuur" en geen demografie aanduiding. Tel daarbij op een veel jongere en opgewektere protagonist en het is duidelijk dat dit tweede seizoen van de serie een stuk luchtiger van toon is. Dat kan zeker gezien worden als een negatief punt. Niet in het minst omdat de serie nog steeds "Darker Than Black"heet en zo donker is dit tweede seizoen niet. Maar laten we eerlijk zijn, zo donker was het eerste seizoen ook niet. Het begon allemaal heel duister en serieus maar naarmate het vorderde werd het steeds luchtiger en vrolijker en in die zin is dat seizoen een voortzetting daarvan. Bovendien blijft, in tegenstelling tot seizoen1, de toon van Gemini of the Meteor consistent. Eén van de problemen die ik had met Darker Than Black is dat het iedere nieuwe aflevering weer afwachten was wat we nu weer zouden krijgen. Duister en naargeestig of vrolijk en humoristisch? Met Gemini of the Meteor staat dat al vast: opgewekt met een vleugje duisternis. Een ander probleem wat ik had met het eerste seizoen was het overkoepelend plot wat op z'n zachtst gezegd wat teleurstellend was. Maar gelukkig waren er de losstaande aflevering om dat goed te maken. Gemini of the Meteor heeft geen losstaande afleveringen en moet het enkel hebben van zij overkoepelend plot. Echter dat overkoepelend plot is fantastisch goed geconstrueerd, zeer intelligent en met een joekel van een twist naar het einde toe. Het enige probleem is wel dat net als bij het eerste seizoen je alles moet zien wil je ervan kunnen genieten. Het plot lijkt namelijk na de eerste paar afleveringen nergens heen te gaan en pas tegen het eind vallen alle stukjes op z'n plaats en besef je hoe geniaal de serie in elkaar steekt. Niet dat het nu een lijdensweg bij dat punt te komen want Gemini of the Meteor is hoogst vermakelijk. Het tempo ligt veel hoger dan in het eerste seizoen. Suou is constant op de vlucht en de spanning is onaflatend. Bovendien zit de serie bomvol hoogst spectaculaire actiescenes. Van een bovennatuurlijk getint gevecht in de naaldwouden van Siberie tot een schietpartij aan boord van de Bullet Train (pun intended). Als dit tot nog toe min of meer een kopie lijkt van mijn bespreking van Canaan. Dat klopt. Niet alleen is Mari Okada verantwoordelijk voor beide series, de toon en het gevoel is zeer vergelijkbaar hoewel Canaan wel iets volwassener en eh...duisterder is dan...zwart...seizoen 2...?...(yay puntwister!) Tegelijkertijd moet ook gezegd worden dat woewel dit seizoen wat luchtiger is qua toon en ook wat meer gericht is op een jonger publiek het nu ook niet fun for the whole family is. Niet alleen krijgt Suou een hele hoop ellende over zich heen gedurende de serie maar ook de actiescenes zijn even bruut en bleoderig als dat ze in het eerste seizoen al waren. Wat mij brengt tot één aspect van de serie dat ik niet erg kon waarderen. De krachten van de verschillende contractors. In het eerste seizoen hadden contractors superkrachten die naast origineel ook nogal practisch waren in gevechten zoals de kracht om electriciteit te geleiden of om alles om je heen te bevriezen. In seizoen 2 zijn de superkrachten nogal vergezocht. Zo is er bijvoorbeeld een contractor die kakkerlakken kan contorleren. Een originele gave maar niet echt heel practisch in een gevecht. Een andere contractor kan dan weer een geweer tevoorschijn toveren uit haar lichaam. Handig maar voor een geweer hanteren heb je geen superkrachten nodig. Een ander aspect dat ik niet erg kon waarderen, althans niet in het begin is het hoofdpersonage. Suou is zeker de eerste paar afleveringen een uiterst naief en braaf personage. Maar gelukkig blijft ze dat niet en al vlug zien we dit schattige meisje veranderen in een kille huurmoordenaar. Gemini of the Meteor is in zeer sterke mate een serie over haar innerlijk reis waarbij ze probeer te overleven in deze harde wereld maar tegelijkertijd in het reine met haarzelf probeert te komen. Haar voornaamste metgezel op deze reis is July. Eén van de MI6 contractors die in seizoen 1 een klein bijrolletje had. July is een nogal stoicijnse tienerjongen die de gave heeft vijandige elementen te kunnen waarnemen van enige afstand wat handig is als je constant en overal achterna gezeten wordt door goed bewapende professionals. Naast July keren ook Mao en Kirihara terug in dit seizoen. Hoewel in Mao's geval in een geheel andere vorm dan seizoen 1 terwijl Kirihara in dit seizoen samenwerkt met enkele van de verschillende contractors die de rest van de hoofdrollen invullen. Verder heeft de serie nog een aantal interessante nevenpersonages waaronder zoals gezegd Hei. Ook Hei heeft een wat andere rol dit seizoen. Om precies te zijn dat van een gewelddadige dronkelap wiens voornaamste doel in het leven is om Suou zoveel mogelijk pijn te doen. Dat is niet om te zeggen dat Hei een schurk is geworden want gedurende de serie leren we hoe hij zo geworden is en naarmate zijn relatie met Suou verbeterd wordt hij voor ons ook een stuk sympathieker. Visueel is Gemini of the Meteor ook een hele verbetering op het origineel. De achtergronden bestaan niet langer alleen maar uit dezelfde gerecyclede saaie stadsaanzichten maar zijn veel diverser. Van een klein dorpje temidden van de toendra, tot een haven, tot een gigantisch rangeerterrein tot een diepzee aquarium. De (uitstekend geanimeerde) actie speelt zich nooit twee keer af op dezelfde locatie wat Gemini of the Meteor een stuk aangenamere kijkervaring maakt. Yoko Kanno bedankte voor dit vervolg en in plaats van kwam Yasushi Ishii aan boord. De componist die o.a. verantwoordelijk is voor de soundtrack van de oorspronkelijke Hellsing anime. (die niets van doen heeft met de manga) Ishii gooide onmiddelijk de Jazz, gitaar en andere typische Kanno instrumenten het raam uit en componeerde in plaats van een constant voortdreunende soundtrack die voornamelijk bestaat uit techno wat oneindig veel beter bij deze serie past en zorgt voor een veel betere soundtrack hoewel ik moet toegeven dat de muziek op zich niet echt mijn kopje thee is. Aanrader? Wie meer dan één van mijn besprekingen gelezen heeft weet dat ik qua smaak nogal aan de duistere kant van het spectrum zit. Hoe somberder en gewelddadiger hoe beter en idealisme doet mij om een bakje vragen. Zodoende is het niet moeilijk je voor te stellen dat ik de oorspronkelijke Darker Than Black prefereer boven dit tweede meer luchtige seizoen. Maar bij grote uitzondering moet ik zeggen dat ik Gemini of the Meteor veel meer kon waarderen. Het eerste seizoen was bij tijden grandioos maar tegelijkertijd ook heel rommelig. Gemini of the Meteor is veel evenwichtiger, veel beter uitgedacht en veel beter uitgevoerd met een fantastisch einde dat mij oneindig veel tevredener achterliet dan dat van het eerste seizoen. Bovendien is het plot ronduit geniaal te noemen en zijn de personages ook beter uitgewerkt. Tel daarbij op betere visuals en een zwaar verbeterde soundtrack en je hebt simpelweg een veel betere serie. En hoewel dit tweede seizoen wat van de diepgang van het origineel miste en de personages op zich minder interessant waren durf ik dit met recht een sterke aanrader te noemen. Tenminste: zolang je geen fervent fan bent van het eerste seizoen. Zelf dan is het nog wel aan te raden maar ga erin met het idee een totaal andere serie te zien. Al met al is het niet de sterkste vier sterren die ik ooit gegeven heb maar Gemini of the Meteor verdient. Al was het maar omdat een vervolg is dat het origineel overtreft. **** Darker Than Black: Gemini of the Meteor is verkrijgbaar op DVD en Blu-Ray. Ik heb m zelf nog niet aangezien dit de laatste titel was van mijn "stream voor ik besluit te het kopen" lijstje maar gezien hoe goed het was wil ik mij dit zeker nog aanschaffen. In tegenstelling tot het origineel raad ik anderen ook wel aan dit aan te schaffen want het is zulk professioneel werk dat ik mij niet echt kan voorstellen wie dit tegen zou vallen. Quote Denk ik om te bewijzen dat ik ben? Link naar reactie
Diogenes Geplaatst: 5 april 2015 Auteur Share Geplaatst: 5 april 2015 THE GARDEN OF SINNERS Genre: Thriller, Bovennatuurlijk, Mysterie, Actie, Psychologisch, Filosofisch, Avant Garde, Seinen Type: filmreeks Studio: Ufotable Oorspronkelijke jaar van verschijnen: 2007 - 2009 Aantal films: 7 Speelduur per film: 47 - 122 min Leeftijdsgraad: 18+ (extreem bloederig geweld, verkrachting, expliciete naakt scenes) Shiki Riyougi is een tienermeisje die een duister geheim verbergt terwijl ze ondertussen worstelt met haar conflicterende gevoelens jegens haar klasgenoot Mikiya Kokutou. Tot ze op een dag aangereden wordt en in een coma terecht komt. Als ze vervolgens wakker wordt is het vier jaar later, is zijzelf inmiddels een jonge vrouw geworden en heeft ze bovendien beschikking over de "mystic eyes of death perception". Een gave waarmee ze de doodslijnen op iemands lichaam kan waarnemen en daardoor precies weet waar ze moet snijden om iemand zo vlug mogelijk naar de andere wereld te helpen. Kort daarop ontmoet ze Touko Aozaki: officieel een poppenmaaktster, officieus een krachtige magier. Deze recruteerd Shiki vervolgens om te vechten tegen de duistere wezens die onze wereld onveilig maken. Nu moet ik wel zeggen dat dit niet het begin is van de filmreeks. In plaats van begint de reeks met een stel verdachte zelfmoorden, een leegstaand gebouw dat geplaagd wordt door geestachtige verschijningen en een jong meisje wiens dromen langzaam nachtmerries worden. Bovenstaande synopsis zou je een paar dingen moeten vertellen over deze filmreeks. Om te beginnen dat het nogal origineel is in termen van zijn verhaallijnen. Ten tweede dat het een zekere duister poëtische kant heeft. En tot slot dat het iets is wat vereist dat je, je bovenkamer gebruikt. Niet in het minst omdat het verhaal niet in chronologische volgorde wordt verteld. Zo speelt film 1 zich lang na film 2 af en zit film 4 qua chronologie tussen film 2 en 3 in en nog steeds enige tijd voor film 1. Ga zo maar door. Nu is dit iets wat al vaker gedaan is in anime. Denk bijvoorbeeld aan Boogiepop Phantom of Baccano. Wat Garden of Sinners echter wel vrij uniek maakt is de rijkdom aan ideeën en filosofieën die het heeft. Een steeds terugkerend thema in de films is zelfbewustzijn en zelfacceptatie evenals de vraag van wat iemand nu precies een individu maakt en waar de natuur van de mens vandaan komt. Daarnaast schept de reeks ook een geheel eigen wereld die verborgen ligt onder de wereld die wij kennen en gevuld is met magie en duisternis en bevolkt wordt door mysterieuze wezens en fascinerende personages. Dit klinkt voor sommigen misschien allemaal heel droog en theoretisch. Maar wees gerust want naast de diepere thema's en de worldbuidling blinkt Garden of Sinners ook uit in hoe onderhoudend het is. Iedere film bevat zijn eigen mysterie meestal in de vorm van een moordmysterie met bovennatuurlijke elementen. En zoals het hoort in ieder goed geschreven moordmysterie is de spanning om te snijden. (pun intended) De films hebben allen een naargeestige en dreigende sfeer wat de kijker het gevoel geeft dat er ieder moment iets uit de duisternis op de personages af kan komen springen. Iets wat enkel versterkt wordt door het feit dat dit af en toe ook daadwerkelijk gebeurt. Meestal met als gevolg één van de uitermate goed gechoreografeerde en bloederige actiescenes die de reeks zo nu en dan bevat. Wat verder de films zo onderhoudend maakt is de relatie tussen de twee hoofdpersonen. De films gaan feitelijk vooral over Shiki en haar innerlijke reis waarbij ze in het reine probeert te komen met de donkere kant van haarzelf terwijl ondertussen Mikiya probeert zo goed en zo kwaad als het gaat haar daarbij te helpen. Het is deze odyssee van zelfontdekking die de twee aangaan die alle films met elkaar verbindt. Dat brengt mij meteen bij een nogal problematisch aspect van de reeks. Als je erin gaat met de verwachting een "mysterie van de week" type reeks te gaan zien zul je teleurgesteld zijn want hoewel ieder mysterie min of meer op zichzelf staat valt het wel allemaal binnen een groter overkoepelend plot en je moet daadwerkelijk alle zeven films zien wil je enige voldoening uit het verhaal halen. Tegelijkertijd: als je verwacht een epische verhaallijn te krijgen die steeds voortbouwt op zichzelf en leidt naar een gigantische climax zul je ook teleur gesteld zijn. Als de reeks al iets van een climax bevat dan zit het in film vijf en zelfs in chronologische volgorde is dat niet de laatste film. Je moet het meer zien als een zeer gecompliceerde puzzel waarbij op het moment dat het laatste stukje op zijn plaats valt het ook meteen gedaan is. Op die manier zul je het verhaal het meest kunnen waarderen. Hoewel waarschijnlijk niet zo erg als de animatie. Garden of Sinners is zo mooi geanimeerd dat woorden het niet kunnen omschrijven. De achtergronden zijn zo levensecht gemaakt en de character designs zo ongelooflijk gedetailleerd dat je al vlug vergeet dat je een animatiefilm aan het bekijken bent. Wat dit nog wonderbaarlijker maakt is dat iedere film een andere regisseur heeft en voor bijna allen daarvan was dit hun debuutwerk. Iets wat je er absoluut niet aan af ziet want iedere regisseur voorzag de film die hij regisseerde van zijn eigen stijl waardoor iedere film een geheel eigen karakter heeft. Terwijl tegelijkertijd alle films wel min of meer dezelfde lijn volgen qua visuals waardoor ze toch als één geheel overkomen. De muziek voor de films is gecomponeerd door Yuki Kajura. In mijn bespreking van Noir gaf ik aan dat Kajura's werk de laatste jaren nogal een éénheidsworst is geworden. En de schuld daarvoor valt enigszins bij Garden of Sinners te leggen want dat is waarmee ze haar eigen stijl ontdekte. Maar dat feit is niet iets dat op zich af doet aan de kwaliteit van deze soundtrack en naar mijn mening is het één van de beste soundtracks die ik van haar ken. Aanrader? Dit is al met al een vrij korte bespreking geworden. Sterker nog met net onder de duizend woorden is dit mijn kortste bespreking tot nog toe. Maar dat is omdat Garden of Sinners niet in woorden te vatten valt. Het is iets dat je moet zien en beleven. Als je op zoek bent naar hersenvoedsel dat tegelijkertijd ook magisch mooi is en vol interessante concepten en ideeën zit dan is dit iets dat ik niet genoeg kan aanraden. ****1/2 https://www.youtube.com/watch?v=uF1xBcv9_yk Film 1: Thanatos Film 2: And Nothing Heart Film 3: Ever Cry, Never Life Film 4: Garan no Dou Film 5: Paradox Paradigm Film 6: Fairy tale Film 7: Not Nothing Heart Alle zeven films van Garden of Sinners zijn bijééngebracht in een limited edition DVD box set. Het is geen goedkope aanschaf moet ik toegeven maar zeker wel de moeite waard. Naast de zeven films bevat de box set ook nog een straight to dvd epiloog van 35 minuten die de thema's nog wat verder uitwerkt. Verder bevat het ook nog een boekje met original artwork en veertien postkaarten met promomateriaal erop. De discs zelf daarentegen bevatten weinig interessants behalve wat trailers. Quote Denk ik om te bewijzen dat ik ben? Link naar reactie
Diogenes Geplaatst: 12 april 2015 Auteur Share Geplaatst: 12 april 2015 NOEIN - TO YOUR OTHER SELF Genre: Avontuur, Sci Fi, Avant Garde, Shojo Type: TV-serie Studio: Satelite Oorspronkelijke jaar van verschijnen: 2005 - 2006 Aantal afleveringen: 24 Speelduur per aflevering: 25 min Leeftijdsgraad: 15+ (geweld) Iedere beslissing die je maakt heeft consequenties. Dat is iets dat iedereen in zijn of haar eerste paar levensjaren al leert. Maar stel nu dat er meer dan één jij is en dat die jij in een andere wereld een andere beslissing maakt waardoor de tijdlijn van die andere wereld drastisch anders zal lopen dan deze tijdlijn. En stel nu dat dit niet geldt voor één beslissing maar voor iedere beslissing die je maakt. En dat dit een oneindig aantal tijdlijnen in een oneindig aantal parallele werelden in gang zet. En stel nu dat al deze werelden en al deze tijdlijnen onherroepelijk naar de verdoemenis stevenen. Dit is wat de twaalfjarige Haruka te horen krijgt. Maar meer nog dan dat zij krijgt ook te horen dat de enige die dit alles kan stoppen zijzelf is. Noein is een vierentwintig afleveringen tellende shojo anime serie. De term shojo heb ik nog niet eerder laten vallen. Niet in het minst omdat de enige andere shojo serie die ik tot nog toe gezien heb Dennou Coil was. Een serie die ik al vrij vlug heb laten vallen. Shojo is een demografie net als shonen en seinen. Waar shonen vooral gericht is op tienerjongens is shojo meer gericht op tienermeiden. Met andere woorden Noein is een serie voor kleine meisjes. Maar laat dat geen reden zijn om deze serie over te slaan echter want Noein geloof mij...Noein is een heel bijzondere serie. Om te beginnen heeft het één van de meest originele en tot nadenken stemmende verhaallijnen die ik al ben tegen gekomen. En niet alleen in anime. In fictie in het algemeen. Het plot combineert quantum mechanica met post moderne existentialistische filosofie. Het focust zeer sterk op het dragen van de gevolgen van de beslissing die je maakt zelfs al zijn de gevolgen verschrikkelijk. Tegelijkertijd toont het ook aan hoe zelfs in de meest duistere tijden er nog hoop en blijdschap kan zijn. Het is een serie over leren met jezelf en hoe iedere beslissing en iedere gebeurtenis die daaruit volgt, hoe vrolijk of naar dan ook, een onderdeel is van jou en jouw leven. Dit klinkt allemaal nogal zwaarwichtig maar het mooie aan deze serie is dat het zeer luchtig geschreven is. Het valt het best te omschrijven als een modern sprookje. Uiteraard is er het nodige leed en bloedvergieten maar zelfs in de wat sombere tweede helft is er altijd wel een komische noot die de boel opvrolijkt. Want dat is iets anders dat deze serie onderscheidt van de meest andere meer cerebrale anime. Het zit bomvol humor! En in tegenstelling tot veel andere anime is deze humor goed getimed en daadwerkelijk komisch. Het is zelf bij tijden zeer vertederend. Het enige mogelijk slechte dat ik kan zeggen over het plot is dat het wat traag op gang komt. Meteen vanaf het begin is het al vrij interessant maar het duurt tot aflevering zes voordat het verhaal daadwerkelijk goed op gang komt en duidelijk wordt precies hoe geweldig deze serie werkelijk is. De personages heb ik wat gemengde gevoelens bij. Een aantal personages zijn zeer goed ontwikkelt met een uitgebreide achtergrond en een rijk gevoelsleven. Zoals bijvoorbeeld Yuu, Haruka's beste vriend die zwoegt onder het juk van zin veeleisende moeder terwijl hij ondertussen zoekt naar een doel in zijn leven. Zelfs de personages die opzettelijk mysterieus gehouden worden, zoals Karasu, een zeer belangrijk personage wiens rol in het verhaal ik niet ga spoilen, zijn al meteen herkenbaar en in sommige gevallen zelfs invoelbaar. Het enige echt probleem dat ik heb met de serie op het gebeid van personages is Haruka zelf. Voor een serie die gaat over je door de moeilijkere tijden van je leven heen slaan is zij opvallend zorgeloos en leidt zij een wel heel erg rustig bestaan. Nu kan uiteraard gezegd worden dat het gehele multiversum en de tijd zelf redden op zich al genoeg stress oplevert zonder nog je zorgen te hoeven maken over andere zaken. Maar evengoed voelde het voor mij dat de serie zijn existentialistische thema's niet echt overkwamen bij haar. Wat jammer is want bij andere personages kwam het juist wel goed over. Ik durf dan ook te zeggen dat met een andere protagonist de serie nog beter zou zijn geweest. Alhoewel dat eerlijk toegegeven op zich vrij moeilijk zou zijn zoals later duidelijk zal worden. Het visuele aspect van deze serie is nogal interessant op z'n zachtst gezegd. Op het eerste gezicht doet de grovve tekenstijl vermoeden dat de serie gemaakt is op een klein budget. Maar de fantastische geanimeerde actiescenes spreekt dit tegen. Ik had eerlijk gezegd in het begin wat moeite met de tekenstijl mar het wende heel vlug en nu beschouw ik het als één van de beste aspecten van de serie. De characterdesigns zijn nogal basaal en schetserig maar dit is opzettelijk. Het is apart en kunstzinnig wat perfect past bij deze toch wat meer intellectuele serie terwijl het tegelijkertijd simplistisch genoeg is om het sprookjesachtige over te brengen. Juist in de eerste vijf afleveringen voor ik omver geblazen werdt door het plot waren de character designs de voornaamste reden dat ik bleef kijken. De achtergronden zijn vrij standaard voor de tijd waarin de serie gemaakt werd. Misschien een beetje overdreven qua cgi maar niet tot op het punt dat het storend wordt. Wat echter allesbehalve standaard is, is wat de achtergronden tonen. Iedere wereld in de serie ziet er totaal anders uit en het is de animators gelukt met slechts een paar beelden het idee te geven dat er een gehele wereld zich uitstrekt ver voorbij wat we kunnen zien in de serie zelf. De muziek is erg gevarieerd. Zowel qua muziek zelf als qua kwaliteit. Sommige tracks zijn nogal gemiddeld. Ze zorgen voor de nodige sfeer maar ook niet meer dan dat. Andere tracks echter zijn werkelijk enkele van de mooiste muziekstukken in anime. Wat mij wel verbaasde is hoe goed de verschillende tracks samengaan en hoe sterk het past bij de serie. De ene helft van de soundtrack is het soort muziek dat je verwacht bij een sci fi avonturenreeks. De andere helft van de soundrack bestaat dan weer uit meer mysterieuze en meer sprookjesachtige muziek. Met andere woorden de soundtrack is een mix van sci fi met iets sprookjesachtigs eroverheen. Exact zoals ik de serie zou omschrijven. Aanrader? Zoals wel duidelijk moge zijn is Noein naar mijn mening nogal goed. Maar Noein is niet zomaar goed. Het is een bepaald soort goed. Als het gaat om anime heb ik altijd twee series die voor mij boven alle anderen uittorenen: Haibane Renmei en...eh een serie die ik nog niet besproken heb en dus geheim ga houden (met die onzekerheid zul je moeten leven) Noein staat bijna op ditzelfde niveau maar haalt het net niet. Tegelijkertijd is het beter dan al het andere dat ik gezien heb. En gezien ik zo rond de honderd anime inmiddels tot mij heb genomen zegt dat nogal wat over de kwaliteit. Zodoende zou het niet als een verassing moeten komen dat ik Noein aanraad aan iedereen die zelfs maar een beetje geintresseerd is in anime. Het is een serie die uitblinkt op bijna alle punten terwijl het tegelijkertijd een brede doelgroep weet aan te spreken. Of je nu een sci fi liefhebber bent, een liefhebber van meer cerebrale anime of gewoon een spannende maar luchtige avonturenreeks wil zien. Noein is een must see. Hoewel ik het moeilijk de volle vijf sterren kan geven omdat het dan op hetzelfde niveau staat als Haibane Renmei, zou het onterecht zijn dit met slechts vier en een halve ster te bekronen. Vandaar dus deze pas éénmaal eerder gebruikte score. Noein is geen meesterwerk maar het komt er heel erg dichtbij in de buurt. ****3/4 Noein is helaas niet meer verkrijgbaar op DVD of Blu-Ray. Streamen is dus helaas de enige optie. Tenminste totdat iemand het opnieuw uitgeeft. Wat waarschijnlijk nooit zal gebeuren. Ah well c'est la vie. Quote Denk ik om te bewijzen dat ik ben? Link naar reactie
Chimi Geplaatst: 16 april 2015 Share Geplaatst: 16 april 2015 De eerste animeserie die ik heb gezien en ik dacht eraan om hier eens een bespreking over te schrijven aangezien hij toch niet echt zo bekend is. Hataraku Maou-sama! A.K.A. The Devil is a part-timer! Genre: Shounen, Comede, Fantasy, Romance Het verhaal is eigenlijk heel simpel. Nadat The Dark Lord Satan en zijn generaal door The Gate gaan, komen ze op aarde terecht. Hun gedaantes zijn ook in die van een mens verandert. Dit komt doordat men op aarde niet in magie gelooft. Hierdoor hebben ze ook amper nog krachten over en die kunnen ze niet gebruiken aangezien ze dat laatste restje nodig hebben als ze The Gate weer kunnen openen. Aangezien ze zonder geld gestrand zijn in Tokyo, kunnen ze een superklein appartementje huren (waar iedereen maar van de trappen blijft vallen) en terwijl Ashiya thuis blijft om het huishouden te doen en onderzoek te doen naar hoe ze hun magie kunnen terugwinnen, gaat zijn meester uit werken en neemt hij een part-time job aan als frietenbakker bij een fastfoodrestaurant, de MgRonalds. Maar ook hun achtervolger, Emily the Hero, is naar de aarde gekomen en is er gestrand zonder mangie. Zij wilt hun nog altijd verslaan, maar moet haar krachten sparen. Later lijkt magie een minder groot probleem, maar zijn er andere reden om elkaar niet te vernietigen. Andere verhaallijnen variëren van ontmoetingen met de huisbazin (van wie een foto in bikini zelfs de sterkste demonen onderuit haalt), het opnemen tegen een concurrerend fastfoodrestaurant, mini-aardbevingen tot een meisje die plots opduikt, in een klassieke kimono rondloopt en spreekt alsof ze 100 jaar oud is. Hier een korte beschrijving van de hoofdpersonages: Sadao Maou, ook bekend als de The Dark Lord Satan, is waarschijnlijk het meest relaxte personage, vergeleken met de rest van de cast, die vaak hun zenuwen niet onder controle kunnen houden. Hij gelooft dat hij als frietenbakker bij MgRonalds zich blijft verbeteren en promotie blijft krijgen om zo een hogere status te krijgen in de maatschappij en zo uiteindelijk Japan over te nemen, alhoewel hij naargelang de reeks vordert meer houdt van zijn rustige mensenleven dat hij zich niet meer bezig houdt met wereldheerschappij. Hij heeft een voorliefde voor manga. Shirou Ashiya was vroeger de generaal van de troepen van The Dark Lord. Hij heeft nog altijd enorm veel respect voor zijn meester en zou waarschijnlijk zijn eigen leven opgeven voor Maou. Iedereen die iets slecht zegt over zijn meester krijgt met hem te maken. In de eerste aflevering geraakt hij er maar niet aan gewend dat hij geen krachten meer heeft en nadat hij een mens op straat probeerde te vervloeken werd hij opgepakt omdat ze dachten dat hij een drugsverslaafde was. Emi Yusa oftewel Emily the Hero, is half engel half mens (maar geen mens van onze aarde) en heeft een hekel aan Maou. Haar taak als Hero is immers om hem te vermoorden en nog een betere reden om hem te haten is dat The Dark Lord haar vader en haar hele dorp zou hebben uitgemoord. Emi is extreem wantrouwig als het over de demonen gaat en extreem beschermend tegenover haar vrienden. De conversaties tussen haar en Maou zijn dan ook zeer grappig om te volgen. Chiho Sasaki is een zestienjarig meisje dat bij MgRonalds werkt en dat een oogje heeft op Maou, die daar echter stekeblind voor is. De reactie van Maou nadat Chiho haar gevoelens uitte vindt ik dan ook hilarisch. Hanzou Urushihara was eerst Lucifer, en kwam naar de aarde om die te veroveren en the Dark Lord te vernietigen, maar werd verslagen en werd uiteindelijk een goede. Nu woont hij bij Ashiya en Maou in en is hij verslaaft aan online shoppen (echt waar!). Wel raar is dat de doorlopende verhaallijn al in de voorlaatste aflevering wordt afgesloten, en je dan een aflevering krijgt als afsluiter die helemaal op zichzelf staat. De reeks is leuk. Zeker geen topper maar het is zo iets dat je tussen twee grote, zware series in kijkt om je te ontspannen. Niets meer, niet minder. Het tekenwerk kan ik niet echt bespreken, aangezien dit mijn eerste anime is, maar ik heb wel al een Ghibli-film gezien, die wel beter getekend was. Er bestaat tot nu toe nog maar 1 seizoen van 13 afleveringen. Aangezien dat seizoen maar 3 van de 8 volumes van de manga inneemt is een vervolg niet uitgesloten. Voor nieuwsgierigen: de anime is gratis en legaal te bekijken op animeshow.tv, Japans ingesproken en met Engelse ondertitelingen. 3,5/5 Quote http://www.getekendereep.com/index.php?/topic/2247-chimichanga-art/ http://slentert.deviantart.com/ Link naar reactie
Diogenes Geplaatst: 16 april 2015 Auteur Share Geplaatst: 16 april 2015 He geweldig! Eindelijk een nieuwe anime bespreker erbij! Goede bespreking! Hoop vlug weer een bespreking van je te lezen. Eén vraagje alleen. Heb je er bezwaar tegen als deze bespreking wordt toegevoegd aan de anime besprekingsdraad? Het lijkt alsof dat mijn persoonlijke draad is maar ik zweer dat di niet het geval is. Quote Denk ik om te bewijzen dat ik ben? Link naar reactie
Chimi Geplaatst: 16 april 2015 Share Geplaatst: 16 april 2015 Ok, dat is goed voor mij, Diogenes. Ik ga me eerst denk ik eerder aan een manga bespreking wagen voor ik nog eens een anime bespreek. Twee van de drie animes die op mijn lijstje staat heb jij al eens besproken (Cowboy Bebop en Baccano) dus de volgende zal waarschijnlijk over Assassination Classroom gaan. Quote http://www.getekendereep.com/index.php?/topic/2247-chimichanga-art/ http://slentert.deviantart.com/ Link naar reactie
Diogenes Geplaatst: 16 april 2015 Auteur Share Geplaatst: 16 april 2015 Voel je vrij om de anime die ik al besproken heb zelf ook nog te bespreken. Hoe meer besprekingen hoe beter beeld mensen krijgen van de serie. Daarnast: mijn mening is ook geen evangelie hoor. Vraag maar aan de vele Death Note liefhebbers of dit forum. Quote Denk ik om te bewijzen dat ik ben? Link naar reactie
Diogenes Geplaatst: 25 april 2015 Auteur Share Geplaatst: 25 april 2015 RED GARDEN Genre: Drama, Psychologisch, Bovennatuurlijk, Thriller, Seinen Type: TV-serie Studio: Gonzo Oorspronkelijke jaar van verschijnen: 2006 - 2007 Aantal afleveringen: 22 Speelduur per aflevering: 23 min Leeftijdsaanduiding: TV-MA (zwaar geweld) Kate, Rachel, Rose en Claire zijn vier tienermeiden die op een privéschool zitten in Manhattan's upper east side en niets gemeen hebben behalve één feit: ze zijn alle vier dood. Althans: dat is wat ze te horen krijgen op een avond van een mysterieuze vrouw genaamd Lula. Meer nog dan dat krijgen ze te horen dat als ze niet willen dat hun lichamen alsnog wegkwijnen ze gedwongen zijn te vechten tegen de duistere wezens die onze aardbol onveilig maken. Deze opzet zal ongemakkelijk bekend voorkomen voor zij die bekend zijn met een zekere manga genaamd Gantz. Iets wat nog versterkt wordt door het feit dat Gonzo, de studio die Red Garden heeft geproduceerd ook verantwoordelijk was voor de anime adaptatie van Gantz. Maar Gantz haters, wees gerust want behalve de oorspronkelijke premisse hebben de twee niets gemeen. Laten we beginnen met puur technisch alvorens dieper op de materie in te gaan. Gantz is wat je noemt met recht een sci fi reeks. Virutele werkelijkheden, high tech wapentuig en natuurlijk de Gantz suit. Red Garden heeft niets daarvan. In plaats van moeten de meiden de zogenaamde monsters verslaan met wat ze zelf meebrengen of ter plekke vinden. Van honkbalknuppels tot een achteruitkijk spiegel. De gevechten zijn een stuk minder stylistisch en een stuk rauwer. Tegelijkertijd is Red Garden niet half zo gewelddadig als Gantz. Ten tweede zijn de monster die de meiden moeten bevechten geen echte monsters maar daar kom ik later op terug. Ten derde zijn de gevechten tegen de monsters allen van zeer korte duur. Meestal niet meer dan een paar minuten. En zitter er maar een handvol van dat soort gevechten in de gehele serie. Bovendien zijn de gevechten er niet voor de actie maar zijn ze er meer om de verschillende character arcs vooruit te helpen. En tot slot en nog wel het meest belangrijk: de personages sterven niet bij bosjes. Dat zou ook zonde zijn want Red Garden draait juist volledig om de vier hoofdpersonages en hoe zij omgaan met de onprettige situatie waarin ze zich bevinden evenals het feit dat ze iedereen in hun omgeving moeten voorliegen wat betreft hun nachtelijke activiteiten. Verder focust de serie zich ook sterk op de band tussen de meiden onderling. Dit zijn vier meiden die elkaar nooit hadden leren kennen ware het niet door omstnadigheden maar nu verbonden zijn in een gedeeld lijden. Hoe gaan ze daarmee om en groeit hieruit een ongemakkelijke vriendschap? Of is dat iets dat enkel in kinderverhaaltjes gebeurt? De serie gaat hier op een uitermate genuanceerde en realistisch wijze op in. Tot slot blijkt het plot een stuk complexer dan oorspronkelijk gedacht. De meiden komen er vlug achter dat Lula hen van alle kanten heeft voorgelogen, Het gaat niet enkel om het doden van monsters maar in plaats van om een oorlog tussen twee schaduwachtige groeperingen die al jaren voortduurt. We volgen deze oorlog vanuit het perspectief van beide groeperingen en hoewel beide onscrupuleuze methoden hanteren zijn het de diep menselijke personages en hun al te begrijpelijke motivaties die ervoor zorgen dat je als kijker geen van beide groeperingen kunt haten. Deze oorlog wordt overigens niet uitgevochten met wapens maar informatie en strategisch spel. Het zijn juist de intriges en de manier waarop de hoofdpersonen door beide groeperingen constant gemanipuleerd worden die deze serie zo spannend en zo verslavend maken. De hoofdpersonages in Red Garden lijken in eerste opzicht ieder in een bepaald stereotype middelbare scholier te vallen. Je hebt Kate het voorberechte rijkeluiskind. Rachel, de pestkop. Rose, het stille meisje en Claire, de rebel. Maar als ik even terug denk aan mijn middelbare school periode dan herinner ik mij dat ik ook met precies dat soort stereotypen in de klas heb gezeten dus in die zin is het niet heel onrealistisch te noemen. En zoals ook in het echt is het pas als je ze beter leert kennen dat je ziet wat er precies voor persoon schuil gaat achter het stereotype. Kate is bevoorrecht maar lijdt onder een dominante vader die haar constant pushed zonder dat ze het recht heeft zelf te bepalen wat ze met haar leven wil doen. Rachel pest anderen om te vergeten dat ze zelf een kutleven heeft met haar eeuwig afwezige vader en alcoholische moeder. Rose ondertussen moet in haar eentje de zorg dragen voor haar twee broertjes. En Calire rebelleert nog het meest van allen tegen haar vader. Zozeer zelfs dat ze weg liep van huis en nu woont in een krot in The Bronx waar ze de meest basale voorzieningen moet missen en zich uit de naad moet werken om überhaubt maar eten in haar mond te kunnen stoppen. Geen van de vier meiden hadden een al te fantastisch bestaan voor hun overlijden en hun huidige situatie maakt het er niet veel beter op. Tegelijkertijd biedt dit hen ook een tweede kans en gedurende de serie zien we de meiden proberen hun leven te verbeteren. We zien hen proberen weer een band op te bouwen met vervreemden naasten en erachter zien te komen wat ze nu werkelijk willen halen uit hun bestaan zolang ze nog het recht hebben op deze aardbodem rond te lopen. Tegelijkertijd zien we hen ook fouten maken, egoistisch optreden en hun belangen stellen boven het belang van de rest van de wereld. Er is tenslotte nog steeds een geheime oorlog gaande. Maar het zijn de character arcs meer dan het plot zelf die de serie maken tot wat het is en uiteindelijk leiden naar een finale die wondermooi is en perfect in ieder opzicht Visueel gezien heb ik wat gemengde gevoelens bij deze serie. De tekenstijl van de serie is zeer apart en absoluut niet typisch anime. De character designs zijn zeer realistisch met tienermeiden die er daadwerkelijk uitzien als tienermeiden in plaats van groot oogige opblaaspoppen. De achtergronden zijn over het algemeen erg gedetailleerd en voor zover ik NYC ken geven ze de setting vrij goed weer. Het probleem is alleen dat het niet altijd zo eruit ziet. De characterdesigns zijn verbluffend in close up maar van veraf tenenkrommend grof getekend. De achtergronden zijn het grootste gedeelte van de tijd zeer stijlvol en gedetailleerd maar soms zo ongeveer niet aanwezig. De animatie daarentegen is consistent fantastisch. Dit is geen actieserie dus er zijn niet veel momenten voor de animators om helemaal los te gaan maar als er een actiescene in zit kun je er van uit gaan dat het je omver zal blazen. Maar niet zozeer als dat de soundtrack je omver zal blazen! Ik kan nog steeds niet geloven hoe bovennatuurlijk goed de soundtrack voor deze serie is. Dit is volledig te danken aan Akira Senjou een componist die vooral veel live action series doet en in termen van anime vooral bekend is vanwege één zeer populaire serie: Fullmetal Alchemist: Brotherhood. Wie Fullmetal Alchemist: Brotherhood gezien heeft herinnert waarschijnlijk drie aspecten meer dan wat dan ook: ijzersterke personages (no pun intedended), een plot met meer twists dan alle films van Christopher Nolan bij elkaar en een hemelse soundtrack. Red Garden is op dat laatste punt niet anders. Dreigende muziek waarbij de rillingen je over de rug lopen en dat opbouwt tot een bijna ondraaglijk niveau speelt tijdens de spannendere stukken van de serie terwijl droevige vioolstukken je in vervoering weten te brengen tijdens de meer emotionele scenes. Yoko Kanno levert vaak prachtig werk. Yuki Kajura heeft een aantal wondermooie dingen gedaan, Maar dit en de FMA: Brotherhood soundtrack doet dat allemaal vervallen tot klein grut. Ik hoop werkelijk dat Senjou meer anime soundtracks zal verzorgen in de toekomst want werkelijk dit niveau kom ik maar zeer zelden tegen. Aanrader? Ik ben tot nog toe zo ongeveer niets dan lovend geweest over deze serie. Dat komt gedeeltelijk ook door hoezeer ikzelf ervan genoten heb. Ik ging erin met niet al teveel verwachtingen. De premisse deed mij niet achterover slaan maar de box set was maar dertien euro dus de keuze was vlug gemaakt. Zodoende was ik overrompeld door hoe goed deze serie wel niet bleek te zijn. Ik bleef wachten tot het slecht werd maar het gebeurde nooit. Zodoende is dit zonder enige twijfel één van de beste ervaringen die ik gehad heb met anime. Tegelijkertijd is de serie niet geheel foutloos te noemen. Zoals gezegd is het tekenwerk nogal wisselend. De intro past totaal niet bij de rest van de serie en de eerste end credit sequence maakt de fout de vierde muur te breken. Maar het meest irriterend zijn de twee scenes waarin de personages om één of andere voor mij onbekende reden opeens in gezang uitbarsten wat niet allen totaal misplaatst is maar bij mij ook de dringende behoefte opriep mijn trommelvliezen stuk te prikken. Het zijn maar kleine probleempjes maar het weerhoudt mij er uiteindelijk wel van om deze serie de torenhoge score te geven die ik het zou willen geven. Verder moet ook gezegd worden dat het geen serie voor iedereen is. Als je vooral veel actie en spektakel wil kun je deze misschien beter overslaan en als je het soort persoon bent dat drama associeert met soap dan hoef je dit zelfs niet te proberen. Maar als je graag een wel doordachte en perfect uitgebalanceerde serie wil zien die je vasthoudt van begin tot eind dan is dit iets wat ik absoluut aanraad op te zoeken. Red Garden is wat je met recht noemt: een verborgen parel. **** Red Garden is verkrijgbaar op DVD. Dit is een set van Funimations SAVE lijn en daarom zeer aangenaam geprijsd. Maar in tegenstelling tot mijn andere SAVE box sets is dit ook nog eens een zeer fraaie set. Hij bestaat uit een kartonnen inschuifdoos met daarin twee dunne plastic doosjes met original artwork op de covers. De discs zelf bevatten weinig interessants behalve wat trailers en een bonus aflevering die niets toevoegt en ik aanraad vooral over te slaan tenzij je echt heel nieuwsgerig ernaar bent. Sowieso raad ik aan deze box set te kopen. Al was het maar omdat ie maar dertien euro kost. En voor die dertien euro krijg je een fraaie box en tweeëntwintig afleveringen topvermaak. Quote Denk ik om te bewijzen dat ik ben? Link naar reactie
Roque Ja Geplaatst: 25 april 2015 Share Geplaatst: 25 april 2015 Ik heb deze week mijn eerste anime bekeken (strikt genomen de tweede, want als kind keek ik naar Pokémon...). Timhardt had mij 5 Centimeters Per Second aangeraden in het Recommendation Game-topic. Daarna zag ik dat dat een adaptatie was van een film, die op YouTube te bekijken is. Vandaar... Geen slechte film, zeker niet. Maar het laatste hoofdstuk was wat vaag en snel afgehaspeld. En de stemmen van de vrouwelijke personages klonken nogal geforceerd (Engelse dub). Volgt de manga letterlijk de film of loont het toch nog de moeite hem aan te schaffen? Quote Link naar reactie
Diogenes Geplaatst: 25 april 2015 Auteur Share Geplaatst: 25 april 2015 Ik heb deze week mijn eerste anime bekeken (strikt genomen de tweede, want als kind keek ik naar Pokémon...). Timhardt had mij 5 Centimeters Per Second aangeraden in het Recommendation Game-topic. Daarna zag ik dat dat een adaptatie was van een film, die op YouTube te bekijken is. Vandaar... Geen slechte film, zeker niet. Maar het laatste hoofdstuk was wat vaag en snel afgehaspeld. En de stemmen van de vrouwelijke personages klonken nogal geforceerd (Engelse dub). Volgt de manga letterlijk de film of loont het toch nog de moeite hem aan te schaffen? Ik heb de manga zelf niet gelezen maar naar ik gehoord heb is het en andere interpretatie van hetzelfde verhaal. Zeker nog wel de moeite waard dus. Makoto Shinkai is een acquired taste en niet direct de beste introductie voor anime. Voor ietwat vergelijkbare alternatieven die je misschien iets meer kunt waarderen raad ik Millennium Actress aan. Eén van de steengoede films van de helaas veel te vroeg overleden Satoshi Kon. Evenals Welcome to the NHK een verbluffend goed geschreven romantische comedy die een heel speciaal plekje in mijn hart heeft. (voor meer info lees mijn bespreking ervan) Quote Denk ik om te bewijzen dat ik ben? Link naar reactie
Roque Ja Geplaatst: 26 april 2015 Share Geplaatst: 26 april 2015 Ik ben momenteel niet direct van plan om meer anime te bekijken, ik kijk eigenlijk sowieso heel weinig films en tv-series. Maar mocht daar ooit verandering in komen, dan weet ik waar ik moet zijn om tips te vinden. Quote Link naar reactie
Diogenes Geplaatst: 26 april 2015 Auteur Share Geplaatst: 26 april 2015 FATE/ZERO Genre: Drama, Fantasy, Actie, Thriller, Seinen Studio: Ufotable Type: TV-serie Oorspronkelijke jaar van verschijnen: 2011 - 2012 Aantal afleveringen: 25 (verspreid over twee seizoenen) Speelduur per aflevering: 52 min (pilot) 26 min (seizoen 1) 24 min (seizoen 2) Leeftijdaanduiding: 15+ (geweld en volwassen thema's) Diep verborgen in de fictieve stad Fuyuki bevind zich de heilige graal. Ja dat drinkgeval dat het bloed van Jezus Christus opving. Dat ding. Hoewel het in dit geval omschreven wordt als een artefact dat de grootste wens van haar bezitter kan verwezenlijken. Echter de graal kan slechts één wens verwezenlijken en slechts één bezitter hebben. Daarom wordt er om de zoveel jaar een oorlog gevoerd om het bezit van de graal. Deze oorlog wordt uitgevochten door zeven vertegenwoordigers van de zeven nobele families die in het geheim onze wereld bestieren. Deze vertegenwoordigers ofwel "meesters" zoals de serie naar hen refereert hebben hier zo hun eigen dienaren voor mee gebracht om zogezegd de oorlog voor hen uit te vechten. Deze dienaren zijn...de helden van welleer. Dit is de grote twist die Fate/Zero onderscheidt van bijvoorbeeld een zekere fantasy serie over zeven nobele families die strijden om een zekere ijzeren troon. Ieder meester kan één historische held terughalen naar ons tijdperk en deze dwingen voor hem de heilige graal te bemachtigen. Kortom: zeven meesters, zeven dienaren, één graal. Moge de beste winnen. Een premisse zoals deze kan twee kanten op. Ofwel het wordt te belachelijk voor woorden en boort zichzelf de grond in. Ofwel het wordt een epos zoals geen ander vol dramatische momenten en diepere thema's. Voordat ik verder ga, laat ik eerst even een beetje achtergrondgeschiedenis geven bij deze serie. Fate/Zero is een prequel op een video game (een visual novel om precies te zijn) genaamd Fate Stay Night. Fate Stay Night en bij uitbreiding het universum waarin Fate/Zero zich afspeelt is gecreerd door Kinoko Nasu. Degene die het door mij zeer gelauwerde Garden of Sinners heeft geschreven. Fate/Zero zelf echter is geschreven door Gen Urobuchi bekend van o.a. Psycho Pass en Aldnoah Zero. Dit schept uiteraard de nodige verwachtingen. Zo zou men kunnen verwachten dat Fate/Zero uitgebreide worldbuilding zal hebben, intrigerende personages, een harde en sombere verhaallijn, een knap uitgewerkt plot en de nodige filosofische thema's. Nu ik het gezien heb kan i vol vertrouwen aangeven dat het aan deze verwachtingen volledig voldoet. Het bouwt een wereld op die lijkt op de onze maar geregeerd wordt in e schaduwen door nobele families, geheime organisatie en waar magie overral aanwezig en onderhavig aan de nodige wetten en regels. De personages zijn eveneens prima uitgewerkt met ieder een eigen set karaktertrekken en normen en waarden. Normen en waarden die dusdanig op de proef worden gesteld door de gebeurtenissen. In de kern is Fate/Zero een karakterdrama. Ieder van de personages ziet hun idealen in twijfel getrokken worden, komen tot nieuwe inzichten of gaan liederlijk ten onder. Zo bespreekt de serie de nodige thema's als: "wat betekent het een leider te zijn?" "Kun je een kleine groep opofferen om een grotere groep te redden?" en vele andere filosofische vragen. Het zijn deze thema's die de rode draad vormen doorheen de gehele serie en dit zijn geen vragen die makkelijk beantwoord worden. Sowieso bevat de serie geen makkelijke oplossingen. Iedere overwinnen vergt offers en ieder ideaal heeft zijn schaduwzijde. Fate/Zero speelt zich af in een wereld waar een absolute moraal niet bestaat, eer niets betekent en een nobel gevecht slechts een fantasie is. In plaats van is het strategie, intriges en manipulatie waarmee de oorlog gewonnen wordt. Dit brengt mij dan meteen op een probleem dat ik met de serie heb. De serie zit vol gevechten tussen de onderlinge dienaars maar deze voegen absoluut niets toe aan de voortgang van het plot. Met uitzondering van één sterft er niemand in deze gevechten noch worden er werkelijke overwinningen behaalt. Dit gebeurt allemaal achter de schermen. Het is alsof Urobuchi een perfect geconstrueerde serie geschreven had en er toen opeens iemand van bovenaf riep "Ja maar wacht even dit kan niet! Zonder actie gaan onze kijkers afhaken" en Urobuchi vervolgens gedwongen was op het laatste moment nog wat arbitraire vechtscenes erin te schrijven. Er zijn een aantal zaken die interessant zijn te vermelden over de personages in Fate/Zero. Om te beginnen zijn het er een ontiegelijk hoop. Ten tweede zijn alle personages volwassenen. Iets wat vrij zeldzaam is in anime. Tuurlijk, je hebt series als Psycho Pass, Jormungand en Stand Alone Complex Maar dat soort series zijn meer uitzondering dan regel. Ten derde valt geen van de personages nu bepaald te omschrijven als held of schurk. Het zijn meer anti helden en moreel ambigue personages. Hoewel hun doelen nobel zijn, zijn hun methodes dat lang niet altijd. Neem bijvoorbeeld Kiritsugu Emiya, een huurling met een duister verleden die een betere wereld wil creeëren voor zijn vrouw en dochter. Hiervoor schuwt hij echter geen enkel middel en is in het geheel niet tegen methode als chantage, marteling en moord in koele bloedde. Kiritsugu's strategie is nogal origineel maar ook wat gluiperig. Terwijl zijn dienaar de aandacht afleidt van de tegenstander door het gevecht aan te binden met diens dienaar brengt Kiritsugu ondertussen in het geheim de meester om. Een strategie waar diens dienaar: Saber overigens in het geheel niet achter staat. Dat is niet om te zeggen dat zijn tegenstanders zo nobel en rechtvaardig zijn. Tokiomi Tohsaka hoofd van één van de zeven families begint de oorlog alvast goed door een pact te sluiten met de organisator wiens zoon Kirei eveneens meedoet aan de oorlog. Uiteraard spreekt het voor zich dat dit pact niet even goed uitpakt voor beide partijen als verwacht. Niet in het minst door inmenging van Tokiomi's dienaar: Archer. Een hoog intelligent maar ontzettend narcistisch en onscrupuleus individu. Dan hebben we nog Kariya Matou. Kariya's enige reden om mee te doen is het redden van zijn jongere zusje uit de handen van zijn sadistische vader. In tegenstelling tot de andere deelnemers is het niet zijn strategische geest maar zijn oneindig doorzettingsvermogen die hem een geduchte tegenstander maakt. Evenals het feit dat zijn dienaar veel weg heeft van Guts uit Berserk op crack. Verder hebben we nog Kayneth een machtige edelman en geducht magiër. Kayneth doet enkel mee voor geld en macht en is op zich niet het meest interessante personage. Maar wat hem interessant maakt zijn de mensen om hem heen. Zoals zijn assistente die zijn ondergang plot en zelf de macht wil grijpen. Of zijn dienaar Lancer die de belichaming is van ridderlijkheid en zijn meester verafschuwd maar toch loyaal blijft aan hem. Er is ook nog Waver, een student aan de magiche academie die niets meer wil dan gezien worden als een groot magiër en daarom Rider oproept. Een onstuimige bruut met een gouden hart die meer begaan is met van Waver een waardig mens maken dan het winnen van de graal zelf. Dit is sowieso een terugkerend thema in de serie. De meesters en dienaars hebben vaak totaal verschillende belangen en idealen. Wat niet alleen zorgt voor het nodige drama maar uiteindelijk ook hun karakter versterkt en hen tot nieuwe inzichten brengt. Oh en voordat ik het vergeet: er is nog een laatste hoofdpersonage: Ryunosuke. Het dichtste bij een werkelijke schurk dat we kunnen komen. Ryunosuke is een seriemoordenaar die het vooral voorzien heeft op kinderen en gezinnen. Hij heeft geen goede kwaliteiten behalve dan dat hij creatief is in zijn moordmethoden en zorgt voor de nodige humor in de serie. Maar ach iedere Tyrion heeft zijn Joffrey nodig om goed uit de verf te komen. Op visueel vlak ben ik niets dan lovend over deze serie. De achtergronden zijn een lust voor het oog, de belichting is subliem, de character designs extreem gedetailleerd en de animatie zelf is fantastisch. De serie is geproduceerd door studio Ufotable doe eerder ook Nasu's The Garden of Sinners hebben geproduceerd. Hoewel Fate/Zero niet zo oogverblindend mooi eruit ziet als die serie komt het in de buurt. Dus dat zegt wat. Zeker voor een tv-serie. De muziek voor de serie werd gecomponeerd door Yuki Kajura. Ik heb al een paar keer aangekaart door Kajura's muziek tegenwoordig heel erg dertien in een dozijn is en Fate/Zero is daar een voorbeeld van. Met uitzondering van Rider's thema is er geen enkele track die ik nu bepaald origineel of indrukwekkend kan noemen. We nemen rockmuziek. Gooien er violen tegenaan. Zingen er nog een deuntje bij en klaar is kees. Niet anders dan Garden of Sinners, Madoka Magica of wat Kajura nog meer gedaan heeft de laatste paar jaar. Dat is niet om te zeggen dat het nu slecht is want op zich is het geen slechte muziek. Maar het valt totaal niet op bij het kijken van de serie. Aanrader? Ik ben tot nog toe zeer positief geweest over zo'n beetje alles in de serie met uitzondering van één of twee punten. Maar uiteindelijk moet ik eerlijk toegeven dat na het beëindigen van deze serie mijn voornaamste gevoel teleurstelling was. Niet omdat het slecht was. Allerminst zelfs. Maar omdat het niet aan mijn verwachtignen voldeed. In het begin gaf ik aan dat de serie twee kanten op kon gaan. Een groots epos of de grootste rommel. Fate/Zero gaat uiteindelijk geen van beide kanten op. Het is een knap geschreven en volwassen serie maar ook niet meer dan dat. Ik werd nooit echt opgezogen in het verhaal. Had nooit het gevoel dat ik niet meer kon stoppen met kijken. Dat is niet om te zeggen dat ik er niet van genoten heb. Zeker de eerste zeven afleveringen heb ik enorm van genoten. Maar het punt is dat het nooit voorbij die zeven afleveringen komt qua verhaal. Het toont gebeurtenissen en die gebeurtenissen zijn interessant maar voelen nooit aan als onderdeel van een groter geheel. Een goed verhaal bevat een introductie, een kern en een slot. Fate/Zero bevat enkel een kern. Het gooit je meteen in het diepe en bouwt niet op naar een climax. Het is alsof je The Two Towers leest zonder The Fellowship of the Ring of The Return of the King te lezen. Een vergelijk dat ik opzettelijk maak want het einde van Fate/Zero is niets anders dan een opzet voor Fate/Stay Night en op zichzelf staand ontzettend onbevredigend. Dat gezegd hebbende. Afgezien van deze persoonlijk problemen die ik ermee had is Fate/Zero een dijk van een serie. Het plot is goed gecontrueerd, de personages zijn intrigerend en visueel is het verbluffend. Laat dan ook niet mijn kritiek op zijn schoonheidsfoutjes je ervan weerhouden het te gaan zien. Voor wie een meer genuanceerde en volwassen fantasy serie wil bekijken is dit zeker een aanrader. Hell het is zelfs een goede remedie tegen de Game of Thrones afkickverschijnselen waar over een paar maanden iedereen last van zal krijgen. Niet dat het zo goed is als die serie overigens maar zeker wel de moeite van het kijken waard. **** Fate/Zero is volledig verkrijgbaar op DVD en Blu-ray. De box sets zijn dunne plastic gevallen en bevatten nul komma nul extra's. Niet erg indrukwekkend dus. Maar ik zou zeggen dat voor de serie zelf het de aanschaf waard is. Hoewel dit uiteraard iets is dat ieder voor zichzelf zal moeten bepalen. Quote Denk ik om te bewijzen dat ik ben? Link naar reactie
Diogenes Geplaatst: 3 mei 2015 Auteur Share Geplaatst: 3 mei 2015 HIGURASHI NO NAKU KORO NI Genre: Mysterie, Detective, Psychologisch, Horror Studio: Deen Type: TV-serie Oorspronkelijke jaar van verschijnen: 2006 - 2007 Aantal afleveringen: 50 (verspreid over twee seizoenen) Speelduur per aflevering: 24 min Leeftijdsaanduiding: 18+ (extreem bloederig geweld) Hinamizawa is een klein bergdorpje ergens op één van de zuidelijke eilanden van Japan dat al jaren geplaagd wordt door de vloek van Oyashiro Sama. Jaren geleden bestond er in onenigheid in het dorpje omtrent de bouw van de dam op de plaats waar het altaar van Oashiro Sama staat, de berschermheilige van het dorp. Een onigheid die eindigde met een brute moord waarbij de dader nooit gevonden is. Sindsdien vind ieder jaar rodn dezelfde tijd iemand op mysterieuze wijze de dood. Het is vijf jaar later dat we onze hoofdpersonen ontmoeten. Vijf vrienden die samen in een club zitten en hun dagen spenderen door spelletjes te spelen en lol te maken met elkaar. Totdat het Watanagashi festival begint. Een traditioneel festival in het dorp. En het is hier dat alle ellende begint. Vlak na het festival vind weer iemand op mysterieuze wijze de dood Maar dit jaar gaat het verder dan voorgaande jaren. Er vind nog een moord plaats, en nog één en nog één. Langzamerhand worden de vijf vrienden steeds banger en paranoide tot het uiteindelijk zover komt dat ze hun emoties niet langer onder controle kunnen houden en elkaar aan stukken hakken! Je denkt misschien dat ik nu de hele serie heb weg gegeven. Maar wees gerust want dit is enkel de eerste vier afleveringen. Wil je weten wat er in aflevering vijf gebeurt? Iedereen is weer in leven en het is wederom enkele dagen voor het Watanagashi festival. Hetzelfde geld voor de vier daarop volgende afleveringen waarin dezelfde desastreauze gebeurtenissen volgen maar dan nu vanuit een ander perspectief en met een ander verloop. Evenals de daarop volgende afleveringen. Higurashi No Naku Koro Ni heeft één enkel centraal plot maar spreidt het uit over verschillende arcs dezelfde tijdsperiode beslaan. Je hebt question arcs en answer arcs. De question arcs is waarin mysterieuze en vaak bloederige dingen gebeuren. De answer arcs is waar diezelfde mysterieuze en bloederige dinge gebeuren maar waarin hints gegeven worden naar waarom die dingen gebeuren. En dat brengt mij meteen bij Higurashi's grootste sterktebod: je kunt zelf bepalen hoe je de serie wilt zien. Veel series bestaan uit of series waarbij je achterover kunt leunen en het over je heen kunt laten komen of series waarbij je constant moet opletten omdat je zelf het plot bij elkaar moet puzzelen. Higurashi doet het allebei. Je kunt achterover leunen en het over je heen laten komen als zijnde de mysterie/horror serie die het is. Maar als bent zoals ik en af en toe graag zelf amateur detective speelt geeft het je de nodige hints om zelf het plot bij elkaar te kunnen puzzelen voordat de grote onthulling komt halverwege seizoen 2. Laat ik echter wel meteen zeggen dat het, het je niet makkelijk maakt. Voor wie denkt na de eerste arc al te weten hoe de vork in de steel zit: you know nothing Jon Snow. De serie zijn ogenschijnlijk simpele premisse verbergt een uitermate complex plot. Om hier enigszins vat op te krijgen is het noodzakelijk dat je minstens het volledige eerste seizoen gezien hebt voor je enige gissingen kunt maken over wat er werkelijk gaande is in Hinamizawa. En zelfs dan is het niet éénvoudig. Want vergis je niet: Higurashi is een serie die je constant op het verkeerde been zet. Al vanaf de eerste minuut is de grens tussen fantasie en werkelijkheid niet aantoonbaar en het is noodzakelijk alles wat je ziet en hoort in twijfel te trekken. Maar ondertussen gooit het tussen alle gekte en chaos steeds halve waarheden in en het is het aanduiden en verbinden van deze halve waarheden die de sleutel tot het mysterie vormen. Niet dat ikzelf erin slaagde om het mysterie te ontrafelen overigens. Sterker nog al mijn theoriën en gissingen bleken akelig onjuist. Terug naar de Sherlock Holmes school voor mij dus. Gelukkig ben ik een betere recensent dan detective. Althans eh...dat hoop ik toch in ieder geval... Hoe dan ook terug on topic: De hoofdpersonen in Higurashi komen allereerst over als stereotypes. Je hebt Keiichi Maebara, een stereotype harem protagonist, Rena en Rika, de zogenaamde cute girls (in het geval van Rika compleet met Miko outfit), Mion de class rep en Satoko de tsundere. Maar zoals alles in de serie zijn de personages ook bepaalt niet wat ze op het eerste gezicht lijken en hoe meer je over hen leert hoe meer je voor hen gaat voelen. In het begin lijkt de serie stevige harem invloeden te hebben met Keiichi als enige jongen in de groep. Maar als je later meer ziet van Keiichi's tragische achtergrond geschiedenis kun je niet anders dan blij zijn voor hem dat hij nu eindelijk de vrienden heeft die hij verdient ongeacht hun geslacht. De serie wist mij zelfs diep te doen voelen voor de dader. Tot op het punt dat ik hem/haar meer zag als een tragisch anti held dan werkelijk een schurk. Hoewel dit uiteraard pas tegen het eind was want zoals het een goede whodunnit betaamd wordt de werkelijke schuldige pas vlak voor het eind onthuld. En dit brengt mij op een punt dat sowieso van belang is met betrekking tot deze serie en wat voor sommige misschien een reden is om het over te slaan. Higurashi vergt investering. Als je enige voldoening uit de serie wil halen zul je alle vijftig afleveringen moeten zien. Niet alleen omdat het gehele mysterie pas vier afleveringen voor het eind volledig opgelost is maar ook omdat het de personages en hun geschiedenissen geleidelijk aan introduceert waardoor het enige tijd duurt voordat je werkelijk met de personages kunt meeleven. Dat is mede omdat er een heleboel van zijn. Naast de vijf zojuist genoemde hoofdpersonen zijn er nog twee andere hoofdpersonages die op verschillende punten in de serie geintroduceerd worden. Verder is er nog een hele stroom aan neven personages. Mion heeft een uitgebreide familie waarvan alle leden en enkele van de mensen bij hun in dienst de nodige screentijd krijgen. Er is een kliniek in het dorp die gerund wordt door dokterr Irie en zijn assistent zuster Myo Takano. Dan is er nog het politie apparaat bestaande uit hoofdrechercheur Ooishi en zijn assistenten evenals Mamoru Akasaka een rechercheur uit Tokyo die naar Hinamizawa gestuurd wordt om de moordzaken te onderzoeken. Er is ook nog een fotograaf met een geheimzinnige missie en enkele schaduwachtige figuren wiens reden voor aanwezigheid in het dorp onduidelijk is. Wat bijzonder is, is dat alle personages een rol in het plot van de serie. Geen enkel personage is er puur omdat ze nog een extra verdachte nodig hadden om de kijker op het verkeerde been te zetten. Gelukkig is de serie maar liefst vijftig afleveringen wat de scenaristen de mogelijkheid gaf de personages verspreid over de serie te introduceren en hun rol in het plot geleidelijk aan te onthullen zonder de kijker te overspoelen met ellenlange uitleg scenes. Visueel is Higurashi No Naku Koro Ni geweldig. Dit komt misschien als een verassing voor degene die de stills hieronder hebben bekeken en zich nu afvragen waarom ik de zeer simplistische en onrealistische tekenstijl geweldig noem. Maar denk je eens in: een vrijwel actieloze serie als Higurashi die het vooral moet hebben van zijn plot en personages heeft geen gigantisch budget nodig. Studio Deen had heel goed een toepasselijke doch onopvallende animatiestijl ertegenaan kunnen gooien waardoor juist het gebrek aan budget meer was opgevallen. In plaats van kozen ze er juist voor om alles te animeren in een heel erg simple en karikaturale stijl wat juist wonderen doet voor de ervaring. De animatiestijl is perfect voor de eerste helft van iedere arc die meer slice of life comedy is dan iets anders maar tegelijkertijd zorgt het in de tweede, meer gruwelijke helft ervoor dat de gebeurtenissen nog bevreemdender en verontrustender overkomen dan sowieso al het geval zou zijn. De muziek voor de serie werd gecomponeerd door Kenji Kawaii. Kenji Kawaii is één van mijn favoriete componisten. Met name dankzij zijn vele samenwerkingen met Mamoru Oshii mijn favoriete regisseur. Dat gezegd hebbende moet ik toegeven dat hij met Higurashi niet zijn beste werk aflevert. Zoals Yoko Kanno en Yuki Kajura is Kawaii op zijn best als hij nieuwe stijlen probeert en de helft van de Higurashi soundtrack is vrij standaard voor zijn werk. Een goeie beat met een electrische gitaar eroverheen. Niets mis mee maar niet heel bijzonder, Maar dan is er nog de andere helft. Deze bestaat uit de meest verontrustende en griezelige muziek die ik ooit in een serie gehoord heb. Als de perfect spanningsopbouw en de bevreemdende tekenstijl je nog niet van je stuk hadden gebracht dan zal de muziek er sowieso voor zorgen. Ik hoef maar naar de main theme van de serie te luisteren of de koude rillingen lopen mij alweer over de rug. Verder wil ik nog even aangeven dat de intro van seizoen 2 getiteld Higurashi No Naku Koro Ni Kai fenomenaal en enorm verslavend is. Met lyrics die niet alleen te volgen zijn maar zelfs aanwijzingen bevatten naar het plot van de serie zelf. Aanrader? Na het lezen van deze bespreking zou je misschien denken dat Higurashi een nagenoeg perfecte serie van wereldformaat is. En dat is helaas niet helemaal waar. Hoezeer ik ook van de serie genoten heb er zitten nogal grote minpunten in beide seizoenen. Zo zijn niet alle arcs even spannend en bevat seizoen 1 zelfs een arc die niet alleen heel tam was maar ook niet echt iets toevoegde aan het plot. Seizoen 2 doet het wat dat betreft een stuk beter tot de laatste vier afleveringen waar het een Ghost Hound doet en volledig verzand in een typische shonen actie serie en zichzelf de grond in boort. In tegenstelling tot Ghost Hound echter is dit pas na een heleboel fantastische afleveringen en al met al valt in vergelijking daarmee het teleurstellende einde eigenlijk te verwaarlozen. Niet in het minst omdat tegen die tijd het mysterie al volledig onthuld was. Evengoed kan ik mij voorstellen dat dit nog steeds niet ieders kopje thee is. Maar voor mensen zoals ik die graag zelf het plot bij elkaar willen puzzelen of voor mensen die gewoon graag een spannende en intelligente serie willen is dit een absolute aanrader. Mijn advies is dan ook: wacht tot de zon onder is, alles stil is in huis, kruip op de bank of in een luie stoel en geniet van de rit...zolang het nog kan. Mwuhahahaha!!! **** Higurashi No Naku Koro Ni is niet verkrijgbaar op DVD of Blu Ray. Streamen is dus helaas de enige optie. Noot: Omdat Higurashi No Naku Koro Ni nooit in het Engels is verschenen is er geen Engelse titel voor maar de Japanse titel betekent ruw weg vertaald "Wanneer de Cicaden Huilen" Quote Denk ik om te bewijzen dat ik ben? Link naar reactie
Diogenes Geplaatst: 3 mei 2015 Auteur Share Geplaatst: 3 mei 2015 Kleine update. Ik heb bij mijn meest recente besprekingen twee onderdelen toegevoegd aan de technische fische. Deze twee zijn de studio en de leeftijdsgraad. De studio is iets wat ik bij iedere bespreking apart wilde benoemen maar ik heb er vaak geen plaats voor of vergeet het dus los ik het liever zo op. De leeftijdgraad heeft te maken met het feit dat we tegenwoordig jongere leden op het forum hebben en ik wil geen rechtzaak aan mijn broek omdat ik een twaalfjarige een achttien plus anime heb aangeraden. De leeftijdsgraad is letterlijk overgenomen van de box set of waar nodig internet. Omdat ik zowel UK releases als US releases heb kan de leeftijdsgraad nogal eens verschillen. Dit is overigens ook niet altijd representatief voor mijn eigen mening. Het is simpelweg om mijzelf juridisch in te dekken. Quote Denk ik om te bewijzen dat ik ben? Link naar reactie
Diogenes Geplaatst: 10 mei 2015 Auteur Share Geplaatst: 10 mei 2015 MAWARU PENGUINDRUM Genre: Avontuur, Slice of Life, Comedy, Psychologisch, Avant Garde Type: TV-serie Studio: Brain's Base Oorspronkelijke jaar van verschijnen: 2011 Aantal aflevering: 24 Speelduur per aflevering: 24 min Leeftijdsgraad: 12+ (scenes van een sexuele aard, grof taalgebruik, zie noot) Kanba en Shoma zijn twee broers wonend in hedendaags Tokyo die samenwonen en samen de zorg dragen voor hun ziekelijke zusje Himari. Het is geen gemakkelijk bestaan maar doordat ze met zn tweeën zijn wordt het werk wat verlicht en bovendien doen ze het graag voor hun zusje van wie ze beiden intens veel houden. En nee niet op de vieze manier! Dit is niet zo'n soort anime. In ieer geval op een dag overlijdt Himari plots! Kanba en Shoma zijn gebroken en buigen zich al huilend over het levenloze lichaam van hun zusje. Als laatste gebaar plaatst één van de twee een penguinhoed die hij voor Himari gekocht had op haar hoofd...Met als gevolg dat Himari plots weer tot leven komt! Maar nu onder invloed van de hoed die een zelfdenkend wezen blijft te zijn en van de broers eist dat in ruil voor Himari's leven ze op zoek gaan naar een zeldzaam artefact: de Penguindrum. Na bovenstaande synopsis gelezen te hebben denk je misschien dat dit één van die vreemde, voor ons Westerlingen onbegrijpelijke anime is die af en toe uit Japan losgelaten worden. Maar blijf lezen want er zit veel meer in deze serie dan je oorspronkelijk zou denken. Laat ik beginnen met de meest basale info. De serie is geproduceerd door studio Brain's Base. Een studio meest bekend vanwege twee series: Baccano! en zijn spin of Durarara!! Het is vanwege die tweede dat ik dit aankaart. In mijn bespreking van Durarara!! eerder gaf ik aan dat het een ongelooflijk ambitieuze serie was die slice of life wilde combineren met het bovennatuurlijke en zowel een misdaad/actie reeks wilde zijn als een serie over de levens van de inwoners van modern Tokyo. Met als gevolg dat het eigenlijk teveel tegelijk wilde zijn waardoor lang niet alles evengoed uit de verf kwam. Mawaru Penguindrum is min of meer uit hetzelfde hout gesneden qua opzet maar slaagt in ieder geval op bepaalde punten een stuk beter. Enerzijds heb je de hoofdverhaallijn aangaande Kanba en Shoma die proberen de Penguindrum te vinden. De uitwerking hiervan bestaat in de eerste helft voornamelijk uit verschillende missies waar de Penguinhoed hen op af stuurt waarbij de twee verschillende originele en excentrieke nevenpersonages ontmoeten die ieder ook weer kampen met hun persoonlijke problemen en onorthodoxe methoden om deze proberen op te lossen. Willen de broers een kans krijgen de Penguindrum te bemachtigen zullen ze eerst deze personen moeten helpen met hun problemen. Dit doet enigszins klinken alsof de eerste helft van de serie bestaat uit losstaande afleveringen maar dit is allerminst het geval. Niet alleen omdat de nevenpersonages min of meer gelijktijdig geintroduceerd worden en hun verhaallijnen kriskras door elkaar lopen met Shoma en Kanba die er tussendoor pendelen. Maar ook omdat alle nevenpersonages op één of andere manier met elkaar verbonden zijn en een gebeurtenis in het verleden die verstrekkende gevolgen heeft. Deze gebeurtenis zal ik hier niet noemen want het in een geniale zet wordt deze gebeurtenis pas onthuld precies op in het midden van de serie. Daarvoor wordt er wel steeds naar gehint maar het is pas halverwege dat alles op zijn plaats valt en je eindelijk snapt wat er nu precies gaande is. Tegelijkertijd is dit ook het punt waarop de serie wat serieuzer van toon wordt en ook wel wat donkerder. De eerste helft heeft zeker zijn aangrijpende momenten maar blijft doorgaans vrij luchtig van toon. In de tweede helft wordt duidelijk welke afschuwelijke gebeurtenissen alles in gang hebben gezet en wordt ook meer en meer duidelijk dat achter het excentrieke gedrag van de nevenpersonages diep tragische verhalen schuil gaan. Wat begon als een luchtig avontuur verandert meer en meer in een wanhopig race om het noodlot te tarten. Het is trouwens ook niet gezegd dat na de grote onthulling halverwege alles opeens volkomen logisch is. Mawaru Penguindrum heeft een hoog niveau aan surrealisme. Dit is gedeeltelijk te danken aan de bovennatuurlijk elementen in de serie maar gedeeltelijk ook aan het feit dat dit een zeer psychologische serie is en de gebeurtenissen getoond worden vanuit het perspectief van een bepaald personage en niet per sé zoals ze daadwerkelijk plaats vinden. Dit maakt het bij tijden moeilijk te volgen wat er nu precies gaande is maar de serie maakt het je nooit zo moeilijk dat je verloren raakt in de bevreemdende visuals en het verhaal niet meer kunt volgen. Bovendien zijn juist de surrealistische elementen één van de sterkste kanten van de serie. Zonder al teveel weg te geven laat ik zeggen dat de dingen die je in Mawaru Penguindrum zult tegenkomen je in geen enkele andere serie of film zult tegenkomen. Het enige element dat ik wel even wil aankaarten zijn de drie penguins die Kanba, Shoma en Himari overal naartoe vergezellen en fungeren als zowel hun huisdieren als hun persoonlijk assistenten. De reden dat ik deze wonderlijke wezentjes aankaart hier is omdat ze ongelooflijk hilarisch zijn en vaak zorgen voor de broodnodige verlichting in de serie zijn meer emotionele momenten waardoor de serie nooit zo somber en duister wordt als dat het had kunnen zijn, Terugkomend op mijn eerdere vergelijking met Durarara!! valt dus zeker te zeggen dat Mawaru Penguindrum het in vele opzichten veel beter doet met een veel meer gestructureerde verhaallijn en een duidelijker plot. Toch moet ik aangeven dat hoewel het meer dan de helft van de afleveringen deze bekwaamheid en evenwichtigheid volhoudt het uiteindelijk in dezelfde val trapt. Net over de helft begint de serie zich in sterke mate te focussen op de neven personages en hun problemen waarbij de hoofdverhaallijn betreffende de twee broers die hun zusje willen redden eigenlijk even vergeten wordt. Niet dat dit op één of andere manier saai is want de nevenpersonages zijn ieder zeer goed vormgegeven en op hun eigen manier zeker sympathiek. Maar het kan ervoor zorgen dat sommige afhaken met het idee dat de serie nergens meer naartoe gaat. Iets wat allerminst het geval is want de laatste vijf afleveringen zijn weer top met een einde dat in ieder opzicht perfect was. De tekenstijl van de serie doet sterk denken aan Durarara!! met zelfs enkele van Durarara!!'s trademarks erin verwerkt zoals dat voorbijgangers allemaal in het grijs zijn getekend. Maar net als met het verhaal is ook het tekenwerk in Mawaru Penguindrum een stuk beter. Met net wat meer verfijning en net wat gedetailleerder. Bovendien komt het allemaal wat levendiger en bruisender over dan Durarara's soms nogal statische visuals. Daarnaast is het ook veel kleurrijker wat dan weer perfect past bij de karakters van de personages. Alles aan de animatie straalt kwaliteit uit wat het geheel werkelijk een feest voor het oog maakt. De soundtrack is niet de serie zijn meest opvallende aspect. Niet dat het slecht is want de soundtrack op zich is zeer fatsoenlijk. E muziek is vrolijk en energiek tijdens de luchtigere stukken maar tijdens de meer emotionele scenes vertraagd het aanzienlijk en zorgt het ervoor dat de scene je werkelijk naar de strot grijpt. Het punt is alleen dat los van de serie de muziek niet erg memorabel is. De enige uitzonderingen daarop zijn de intro en end credit songs. De intro en end credits voor de eertse helft van de serie zijn geweldig fantastisch en daar heb ik verder niet meer aan toe te voegen. In de tweede helft doet de serie iets zeer origineels. De end credits song wordt vervangen door niet één end credits song maar een heleboel. De tweede helft heeft een aparte song voor het einde van iedere aflevering. Iets wat je wel meer ziet bij westerse tv series maar voor anime volstrekt uniek is. Wat meer is: allen zijn erg goed met als gevolg dat ik bij Mawaru Penguindrum niet één keer de end credits heb doorgespoeld zoals ik bij veel series nogal eens wil doen. Aanrader? Ondanks dat ik het nog niet zo lang geleden gezien heb kan ik wel met enige zekerheid zeggen dat Mawaru Penguindrum één van mijn favoriete series is. De bij tijden hartverwarmende en dan weer zeer aangrijpende verhaallijn gecombineerd met de fantastische visuals zorgde ervoor dat ik genoten heb van iedere seconde. Tegelijkertijd kan ik mij ook voorstellen dat sommigen niet zozeer hiervan zouden kunnen genieten. Met name dankzij die zes of zeven afleveringen waarin de serie eigenlijk nergens heen lijkt te gaan. En dit drukt ook helaas zeker het uiteindelijke aantal sterren omlaag. Maar al met al raad ik dit toch aan, aan absoluut iedereen! Mawaru Penguindrum heeft namelijk iets voor ieder om van te genieten. Het heeft drama, comedy, avontuur en psychologie. Het is iets dat zowel de liefhebbers van meer artistieke werken zouden waarderen als iets dat geschikt is voor zij die gewoon een serie over zich heen willen laten komen zonder al te hard te hoeven nadenken. Dus aarzel niet en koop dit. Of stream het in ieder geval. Want iets dat zo goed uitgedacht, zo goed geschreven, zo knap geanimeerd en zo fantasierijk is als dit kom je maar zeer zelden tegen. **** Mawaru Penguindrum is volledig verkrijgbaar op DVD. Niet op Blu-Ray wat vreemd is want ik denk dat de visuals alleen maar nog mooier zouden zijn in HD. Maar in ieder geval dit is dus een DVD only. De box sets zijn ronduit fantastisch. Ze bestaan uit twee kartonnen inschuifdozen met daarin weer drie plastic doosjes per inschuifdoos. Met op de cover van iedere doos original artwork en op de achterkant en ongelooflijke hoeveelheid stills uit de serie. De discs bevatten alle vierentwintig afleveringen van de serie en verder vrij weinig interessants behalve wat trailers. Evengoed is dit voor de serie alleen al absoluut de aanschaf waard. Het feit dat ze dan nog prachtig vorm gegeven zijn is enkel een bonus. Noot: disc vier is 18+ vanwege een impliciete verkrachtingsscene. Quote Denk ik om te bewijzen dat ik ben? Link naar reactie
Diogenes Geplaatst: 11 mei 2015 Auteur Share Geplaatst: 11 mei 2015 DEATH PARADE Genre: Drama, Mysterie, Psychologisch, Filosofisch, Avant Garde, Seinen Type: TV-serie Studio: Madhouse Oorspronkelijke jaar van verschijnen: 2015 Aantal afleveringen: 12 Speelduur per aflevering: 23 min Leeftijdsgraad: voorlopig onbekend (persoonlijk advies: 15+) Spoilervrije introductie: Twee mensen lopen een bar binnen. Nee dit is geen flauwe mop. Dit is het begin van Death Parade. Deze twee mensen zijn een pas getrouwd stel dat op huwelijksreis is. Het vreemde is alleen dat ze niet precies weten hoe ze in de bar terecht zijn gekomen. Een probleem dat men doorgaans pas heeft nadat men een bar verlaten heeft. Wat nog vreemder is, is dat ze de bar niet kunnen verlaten. De bartender genaamd Decim, informeert hen vervolgens dat ze de bar pas kunnen verlaten als ze een spel gespeeld hebben. Een spel op leven en dood. Als dit je in de oren klinkt als een interessante premisse, schroom dan niet om nu op te houden met lezen en Death Parade te gaan kijken. Mocht dit niet het geval zijn en klinkt dit je in de oren als een Saw ripoff (wat het niet is) lees dan verder. Maar weet dat het onmogelijk is over deze serie te praten zonder de eerste aflevering te verpesten. Alles duidelijk zover? Mooi! Dan kan ik nu beginnen met de bespreking: Bespreking met spoilers voor afl 1: In het leven is er slechts één zekerheid: dat het op een dag zal ophouden. Zodoende staat vrijwel iedereen wel eens stil bij de dood. Maar ook bij wat er daarna komt. Want wat volgt er op de dood? Is het een plek tussen hemel en aarde waar iedereen verandert in engelachtige wezens? Of is het een wachtkamer met een grote bol in het midden die verteld dat je op aliens moet gaan schieten? (ik weet welke optie ik prefereer) In het oude Egypte hadden ze een theorie dat iemand na zijn of haar dood meegenomen werd naar de poort van het hiernamaals waar Maat, de god der wijsheid de ziel van deze persoon woog om erachter te komen of de persoon het waard was het hiernamaals te betreden. Was de ziel lichter dan de veer van Maat dan was het een goed persoon in kon hij of zij door naar het hiernamaals. Maar was deze zwaarder dan de veer van Maat dan werd zijn of haar ziel verdoemd tot de duisternis. De bar uit Death Parade genaamd Quindecim heeft een vergelijkbaar doel. Ieder die er binnenstapt wordt beoordeeld door bovennatuurlijke wezens genaamd Arbiters die aan de hand van het gedrag van de overledene moeten bepalen hoe duister de ziel van degene is en of deze kans maakt op reincarnatie of verdoemd moet worden tot het grote niets. Dit wordt gedaan door middel van bepaalde spellen die de overledenen, die overigens niet weten dat ze dood zijn, moeten spelen. Variërend van een dartpotje tot bowlen tot arcade spellen. Ieder van deze spellen is echter zo aangepast om een maximale emotionele druk te leggen op de speler. Een potje darten is vrij ontspannen. Een potje darten waarbij ieder vlak op het dartbord verbonden is met het zenuwstelsel van de andere speler is dat allerminst. Het doel van deze spellen is niet winnen of verliezen. Het is erachter te komen hoe iemand functioneert onder extreme stress en zo de duisternis in zijn of haar ziel bloot te leggen. De meeste anime zouden genoegen ermee nemen alle twaalf afleveringen op te vullen met enkel de death games en aan de hand daarvan de concepten en thema's verder uitwerken. Death Parade doet dit ook maar alleen maar tot op zekere hoogte. Ongeveer de helft van de screentijd wordt besteed aan de death games. Deze zijn razend spannend en vaak vol twists naarmate de spelers meer en meer ontdekken over hun leven voordat ze aankwamen in Quindecim evenals de omstandigheden van hun dood. Maar het punt waarop Death Parade echt uitblinkt en wat het doet verworden van een zeer goede serie tot iets werkelijk exceptioneels is niet de death games maar wat eromheen gebeurt. Zie je: iets waar wij als mensen altijd van uitgaan is dat wat er dan ook volgt na de dood, datgene rechtvaardig zal zijn. Onze daden zullen beloont of bestraft worden nadat wij sterven op welke manier dan ook. Zelfs de meeste fictie gaat hiervan uit. Death Parade doet dat niet. We komen er al heel vlug achter dat Quindecim slechts een klein onderdeel is van een veel grotere bovennatuurlijke wereld en zoals iedere wereld heeft dit ook een bestuursvorm en bestuurders die vastleggen volgens welk systeem de overledenen in deze wereld beoordeeld moet worden. Maar zoals ieder systeem heeft dit zo zijn tekortkomingen. Mensen zijn niet puur goed of slecht en het systeem houdt hier geen rekening mee. Bovendien blijken de Arbiters lang niet zo bekwaam in het beoordelen van de menselijke ziel als gedacht. Dit is één van de eerste ontdekkingen die onze hoofdpersoon doet. Een vrouw naar wie enkel gerefereerd wordt als "the black haired woman" omdat ze haar eigen naam niet meer weet. The black haired woman is de nieuwste werknemer in Quindecim en fungeert als assistent voor de eerder genoemde bartender Decim. Een Arbiter die zelf eveneens nog niet heel lang in het beroep zit. Decim is anders dan de andere Arbiters in de zin dat hij net wat minder emotieloos is en werkelijk lijkt te geven om de mensen die hij moet beoordelen. Bovendien geeft hij in tegenstelling tot andere Arbiters toe dat hij faalbaar is en twijfelt regelmatig aan zijn eigen kwaliteiten. Hoe verder serie komt hoe minder de focus komt te liggen op de death games en hoe meer het een filosofische discussie wordt over het bestaan van goed en kwaad, de noodzaak van emoties en de waarde van een mensenleven. Niet dat het opeens droge kost wordt. Sterker nog hoe verder het komt hoe krachtiger en aangrijpender het wordt met een prachtige finale die bij deze recensent bijna een traan deed ontlokken. Death Parade is een serie over de menselijke natuur en het leven zelf. Zoals Decim het stelt: "People do not live just so that they can someday die. It is because they are alive that they someday die." Qua visuals kan ik vrij kort zijn over Death Parade want alles ziet er wondermooi uit. De character designs zijn onvoorstelbaar goed getekend en helemaal mijn stijl. De achtergronden zijn ontzettend levensecht en doordat de gehele serie zich afspeelt in overdekte ruimtes zorgt de schaarse belichting vaak voor een claustrofobisch gevoel wat gecombineerd met het donkere kleurenpalet de beklemmende sfeer van de serie versterkt. Daarnaast was het altijd een feest om te zien hoe mooi en kunstzinnig de wereld waarin de serie zich afspeelt was vorm gegeven. Maar het meest verbluffende van allemaal is toch wel de animatie zelf. Death Parade is een serie zonder actie van welke soort dan ook. Maar dit belette studio Madhouse niet om op gepaste momenten de kijker omver te blazen met enkele van de meest indrukwekkend geanimeerde scenes die ik al gezien heb in een tv serie. Wat het geheel nog overweldigender en meeslepender maakte dan het al was. De soundtrack voor de serie is afwijkend, origineel en ook wel experimenteel en in die zin past het goed bij de serie zelf. Het wisselt techno af met meer klassieke muziek en weet altijd precies op het juiste moment de scene te versterken. Maar daar blijft het niet bij want tegen het eind haalt de componist alles uit de kast met enkele wondermooie nummers die de hartsnaren van menigeen zullen bespelen. Het enige nummer wat mij werkelijk niet beviel is het intro nummer. Op zich is het een erg goed nummer en absoluut iets dat in je hoofd blijft hangen. Maar het is veel te vrolijk en energiek voor deze nogal sombere en broeierige serie. Het end credits nummer daarentegen is perfect voor de serie en bovendien voor het eerst dat ik Japanners hoor zingen in verstaanbaar Engels. Aanrader? Death Parade is een schoolvoorbeeld van alles wat goed is aan anime en het is series als deze waarvoor ik de zeer goede, goede en matige series kijk. Het is zowel een cerebraal kunstwerk als een diep aangrijpend drama als een filosofische uitéénzetting over de aard van de mens. Het plot is complex maar toch navolgbaar vol onverwachte twists. De personages zijn allen perfect uitgewerkt. Het is visueel verbluffend en zit vol uiterst memorabel scenes die niemand onberoerd zullen laten. Death Parade is een heftige en donkere serie maar tegelijkertijd ook ongelooflijk mooi en niet zonder de nodige hartverwarmende momenten. Als ik per sé een minpunt moet noemen naast de intro dan is het een kort subplot dat uiteindelijk erg krachtig was maar heel traag op gang kwam. Maar dit is werkelijk muggeziften en valt sowieso volledig in het niet ten overstaan van de stortvloed aan kwaliteit die deze serie heeft. Na het zien van Haibane Renmei en die andere serie die ik niet zal noemen, dacht ik niet nog een serie te kunnen vinden van datzelfde niveau. Het is met grootste blijdschap dat ik nu kan mededelen dat deze veronderstelling onjuist was. Want Death Parade is een meesterwerk en behoort absoluut tot het beste wat ik al gezien heb in termen van anime. Het enige wat ik nog graag zou zien is...een seizoen 2. ***** https://www.youtube.com/watch?v=VG-jx_32qM8 Death Parade is nog niet verkrijgbaar op DVD of Blu Ray wat niet verbazingwekkend is gezien de serie pas een maand geleden is ge-eindigd. Maar Funimation heeft de rechten erop dus een release zal niet lang op zich laten wachten. Zoals vanzelfsprekend aan de hand van mijn bespreking raad ik aan hem dan te kopen. Quote Denk ik om te bewijzen dat ik ben? Link naar reactie
Timhardt Geplaatst: 11 mei 2015 Share Geplaatst: 11 mei 2015 Ik heb deze week mijn eerste anime bekeken (strikt genomen de tweede, want als kind keek ik naar Pokémon...). Timhardt had mij 5 Centimeters Per Second aangeraden in het Recommendation Game-topic. Daarna zag ik dat dat een adaptatie was van een film, die op YouTube te bekijken is. Vandaar... Geen slechte film, zeker niet. Maar het laatste hoofdstuk was wat vaag en snel afgehaspeld. En de stemmen van de vrouwelijke personages klonken nogal geforceerd (Engelse dub). Volgt de manga letterlijk de film of loont het toch nog de moeite hem aan te schaffen? ik lees dit nu pas.... het verhaal kent 3 delen, in de film komen daar slechts 2 van aan bod. ik las eerst de manga en was daar zo van onder de voet dat ik dezelfde dag de film ook wilde zien, die is getrouw aan de manga, maar na 2/3den van het verhaal stopt die. onverklaarbaar gewoon. de manga is af en is een pareltje, echt waar! Quote Link naar reactie
Timhardt Geplaatst: 11 mei 2015 Share Geplaatst: 11 mei 2015 van berserk, the egg of the king zijn er 3 films. ik zag dit weekend de eerste twee en die vond ik dikke fun overigens Quote Link naar reactie
Diogenes Geplaatst: 11 mei 2015 Auteur Share Geplaatst: 11 mei 2015 ik lees dit nu pas.... het verhaal kent 3 delen, in de film komen daar slechts 2 van aan bod. ik las eerst de manga en was daar zo van onder de voet dat ik dezelfde dag de film ook wilde zien, die is getrouw aan de manga, maar na 2/3den van het verhaal stopt die. onverklaarbaar gewoon. de manga is af en is een pareltje, echt waar! Eh dit klopt niet. De film kwam eerst. De manga is een adaptatie van de film. Niet andersom. Ik vond de film overigens erg goed. van berserk, the egg of the king zijn er 3 films. ik zag dit weekend de eerste twee en die vond ik dikke fun overigens Van de Golden Age Arc van Berserk is ook een tv-serie overigens. Geen idee of die de moeite waard is. Ik heb zowel de tv-serie als de films niet gezien. Ik benoem het alleen maar even. Quote Denk ik om te bewijzen dat ik ben? Link naar reactie
Timhardt Geplaatst: 11 mei 2015 Share Geplaatst: 11 mei 2015 Eh dit klopt niet. De film kwam eerst. De manga is een adaptatie van de film. Niet andersom. Ik vond de film overigens erg goed. ik weet dat de film eerst was, maar ik vind die wonderschoon doch on-af. de manga vertelt het volledige verhaal. Quote Link naar reactie
Gast Bilal030 Geplaatst: 18 augustus 2016 Share Geplaatst: 18 augustus 2016 Zijn er nog aanraders? Door de enorme hoeveelheid sterke tv-series (Netflix, HBO etc) heb ik de laatste jaren helaas te weinig anime gekeken. Wat was ik verslaafd! Full Metal Alchemist blijft misschien mijn nummer 1, zoveel diepgang zit daar in. Maar heb ook enorm genoten van Hajime no Ippo, het motiveerde mij om me in te schrijven bij een sportschool . Naruto heb ik al twee jaar niet meer gekeken maar wil het inhalen want, hoewel men soms neerbuigend doet over dit soort series is het gewoon geweldig. In de afgelopen jaren dat ik geen anime keek zijn Attack on Titan en One Punch Man heel populair geworden. Weet iemand of het aanraders zijn? Misschien zijn ze al besproken, in dat geval: sorry. Quote Link naar reactie
mojo Geplaatst: 15 november 2016 Share Geplaatst: 15 november 2016 Hoewel ik anime en manga echt wel kan waarderen, kijk en lees ik het veel te weinig. Af en toe kan ik er echt niet aan weerstaan. Deze trailer spreekt me wel aan: Edit: The anime heet Your Name en is in de stijl van Ghibli. Een goeie en enthousiaste review kan je hier vinden. http://www.empireonline.com/movies/name-3/review/ Quote This is Planetary: “These are the moments I live for. I put up with all the other crap just to get seconds like this. The moments when you know the world is a better place than advertised.” Link naar reactie
mojo Geplaatst: 16 november 2016 Share Geplaatst: 16 november 2016 Geen anime, maar wel een verfilming van een manga, Blade of the Immortal http://www.newsarama.com/32010-takashi-miike-s-blade-of-the-immortal-trailer.html https://youtu.be/duK3294PGdg Quote This is Planetary: “These are the moments I live for. I put up with all the other crap just to get seconds like this. The moments when you know the world is a better place than advertised.” Link naar reactie
mojo Geplaatst: 17 november 2016 Share Geplaatst: 17 november 2016 Vergelijking tussen de live action Ghost of the Shell remake an het anime origineel https://youtu.be/m-mpH6kDYYI Quote This is Planetary: “These are the moments I live for. I put up with all the other crap just to get seconds like this. The moments when you know the world is a better place than advertised.” Link naar reactie
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.