Recensie – De Zwerver

[Peter Moerenhout]

Puur

 

Toen Maarten De Saeger, na lang te hebben staan krabbelen aan de zijlijn, debuteerde met ‘Mijn begrafenis’ deed hij dat met een knal. Intussen lijkt de man zijn ritme gevonden te hebben. Krap een jaar en een half later heeft hij ‘De Zwerver’ af, een 196 pagina’s tellende graphic novel.

 

‘De Zwerver’ beschrijft de teloorgang van een relatie, of preciezer nog: de laatste stuiptrekkingen ervan. De door de krakkemikkige sloep gemaakte golven die langzaam wegzakken in het woelige water nadat het vaartuig al lang uit zicht verdwenen is.

 

Ines en Hannes, twee delen van een koppel waarvan iedereen dacht dat het perfect was, gaan uit elkaar. Hannes is er het hart van in want het initiatief voor de breuk kwam van Ines. Ines gooit Hannes bijgevolg buiten. Dan haalt Ines echter een zwerver in huis die al snel aan het manipuleren slaat. Hannes ziet daarin een laatste kans om Ines te tonen dat zij hem wél nodig heeft.

 

Het eerste wat opvalt aan dit boek is dat De Saeger zijn stijl uitgepuurd heeft. ‘Mijn begrafenis’ was al in hoge mate gestileerd, maar ‘De Zwerver’ bezit een puurheid die nog veel verder gaat. Niet enkel op vlak van de grafiek en de tekeningen, maar ook qua verhaal en dialogen.

 

De Saeger suggereert graag, dat is duidelijk. Met enkele lijnen tovert hij bijvoorbeeld een winkel tevoorschijn, met een paar simpele dialogen heel de interne leefwereld van een personage. Maar dat suggereren is niet enkel een stijlkenmerk, het is tevens een verteltechniek.

 

De Saeger speelt met de verwachtingen die een geoefende (en soms blasé) lezer heeft. De verwachtingen die ons soms doen denken dat we 'wel al weten waar dit verhaaltje heengaat.' Zoals een goochelaar wappert De Saeger afleidend met de linkerhand waardoor we verwachten dat hij met de rechter een slinkse truc zal uithalen. Vervolgens trekt hij echter plots het tapijt vanonder onze voeten. ‘De Zwerver’ gaat over afhankelijkheid en verwachtingen. Die in amoureuze relaties en die tussen artiest en toeschouwer.

 

Hoewel het verhaal vol met verrassingen en onverwachte wendingen zit, vloeien de scènes op organische wijze over in elkaar. Nooit wordt het ongeloofwaardig. Het tempo zit bovendien zo goed dat het niet eens opvalt dat er überhaupt een tempo is.

 

Dat alles klinkt wellicht thematisch vrij zwaar, maar De Saeger strooit duchtig met (zwarte humor) die de zaken verteerbaar maakt. Bovendien oordeelt hij niet. De Saeger toont simpelweg. Er wordt niet gefilosofeerd, er zitten geen moeilijke woorden of grote lappen tekst in dit boek. Alle interpretatie wordt overgelaten aan ons lezers vloeit voort uit de personages en gebeurtenissen.

 

‘De Zwerver is geen stap, maar een sprong vooruit voor De Saeger.

 

De Zwerver

Maarten De Saeger

Bries

 

Prenten en de cover op mijn blog: https://petermoerenhout.be/2017/05/02/recensie-de-zwerver

[Bries]

Dat is een mooie bespreking, Peter!

Blij dat je zo van de strip genoten hebt.

[Bries]

'Een essentiële vertelling.'  Aldus Jan Bex in zijn recensie over 'De zwerver' die dit weekend in Het Belang van Limburg verscheen.