Strip Van De Dag

[lukoste]

Amazonia 1-5

 

Ik blijf Leo erg graag lezen. Ook mijn zoontje van 8 is een grote fan.

We kijken uit naar het vervolg dit jaar, maar gaan zoals steeds wachten met lezen tot de reeks compleet is.

[Blutch]

Ik heb de eerste 5 delen van "De kinderen van de wind" nog eens herlezen. Dat was van de jaren '90 geleden, denk ik. De eerste 3 vind ik nog altijd zeer goed, maar in 4 en 5 wordt het verhaal op een nogal warrige manier afgehaspeld. Het tekenwerk is natuurlijk wel top. Ik moest bij al die lelijke smoelen vaak aan Bosch en Breughel denken.

[De Hollander]

De Duivelsprinsen 1 en 2, matig, nergens even een goede introductie in de setting en het hoofdpersonage. Verder veel nietszeggende tekst. Tekeningen niet heel goed, maar voor het maken van een goede sf sfeer prima. Jammer, twijfelachtig of ik dat ga doorzetten. 

[mojo]

5 uren geleden, De Hollander zei:

De Duivelsprinsen 1 en 2, matig, nergens even een goede introductie in de setting en het hoofdpersonage. Verder veel nietszeggende tekst. Tekeningen niet heel goed, maar voor het maken van een goede sf sfeer prima. Jammer, twijfelachtig of ik dat ga doorzetten. 

@kbellon Ik heb voorlopig enkel deel 1 kunnen lezen. Zowel de plot en de tekeningen vond ik tof, enkele knappe dubbelpagina’s, maar de tekst en dialogen lazen soms nogal stroef. Ik wil nu wel weten hoe het afloopt en denk dat ik het boek ook eens ga lezen ter vergelijking (maar kan wel even duren voor ik er aan begin). 

[kbellon]

17 uren geleden, mojo zei:

@kbellon Ik heb voorlopig enkel deel 1 kunnen lezen. Zowel de plot en de tekeningen vond ik tof, enkele knappe dubbelpagina’s, maar de tekst en dialogen lazen soms nogal stroef. Ik wil nu wel weten hoe het afloopt en denk dat ik het boek ook eens ga lezen ter vergelijking (maar kan wel even duren voor ik er aan begin). 

Thanks voor het delen!  

[Waldorf]

Yellow cab (Chabouté, naar een roman van Benoit Cohen)

Volgens Stripinfo.be is er van Christophe Chabouté niets vertaald naar het Nederlands. Na het lezen van dit album weet ik hoe jammer dat is, want de man kan een aardig stukje tekenen.

Benoit Cohen is een Franse filmmaker die in New York woont. Geplaagd door een writer's block gaat hij op zoek naar inspiratie in 'het gewone leven': hij besluit taxichauffeur te worden. Na een tocht door de administratieve hel om een licentie te krijgen gaat hij aan de slag tussen collega's die van over de hele wereld komen. In de taxi worden chauffeur en passagier slechts gescheiden door een plexi-glas, maar de maatschappelijke kloof tussen de mensen die zich een rit in een taxi kunnen veroorloven en degene die er voor een hongerloon in rondrijden is immens. De drie maanden aan het stuur van de taxi bieden de hoofdfiguur en de lezer een fascinerend beeld van de stad en haar vele bewoners.

Chabouté werkt in boek in zwart-wit. New York is iconisch, en het komt tot leven, zelfs zonder kleur. Hele bladzijden met wegwijzers, verkeerslichten, auto's, voetgangers en façades vervelen geen seconde, je wordt ondergedompeld in de stad die nooit slaapt. Erg graag gelezen.

 

 

 

[Bart 01]

Prachtig! 

[lukoste]

Terug naar Aldebaran 1-3

 

Weer erg graag gelezen. Leuke aanvulling op de eerdere cycli.

Léo is de meester in voldoende - maar niet te veel - tekst op een pagina om een half uurtje leesplezier te verzekeren.

 

[SPeeDy]

Op 31/1/2022 om 10:12, Bart 01 zei:

Prachtig! 

Ziet er idd knap uit. Zou iets voor Scratch zijn of ex-Blloan

[Bart 01]

Die Yellow Cab Komt in het Engels uit in mei 2022. Dat wordt een pre order 

[mojo]

Op 30/1/2022 om 11:53, kbellon zei:

Thanks voor het delen!  

Ondertussen toch al aan het boek begonnen en het is beter dan de strip.

[cinco]

1 uur geleden, SPeeDy zei:

of ex-Blloan

RIP Blloan.

Vraag me af onder welk label de volgende Keizerin Charlotte gaat verschijnen.

[Waldorf]

Erotica (Giardino)

Giardino waardeer ik vooral omwille van zijn erg menselijke verhalen zoals Jonas Fink of Max Fridman die hij met zijn elegante tekeningen tot leven wekt. Maar Giardino tekent ook graag mooie vrouwen ten behoeve van de 'male gaze', zonder dat het porno wordt, het is geen Manara. Erotica bundelt de vleselijke spielereien van de Italiaanse tekenaar: de eerste helft bevat Little Ego, een persiflage op Little Nemo waarbij een jonge vrouw allerlei erotische dromen heeft en aan de lezer haar fraaie billen toont. Er is weinig ruimte voor karakterontwikkeling, maar dat was ook geenszins de bedoeling. Het tweede verhaal is Eva Miranda, nog niet eerder verschenen in het Nederlands. Eva Miranda is een persiflage op het ondertussen wat belegen genre van de soap of telenovelle. Het verhaal op zich doet er niet toe, maar de buitenissige personages en gebeurtenissen maken hier een geestige leeservaring van, zonder meer. 

Uitgeverij Saga heeft deze bundel gestoffeerd met massa's tekeningen en schetsen waardoor het vooral een fraai kijkboek van borsten, billen en erg lange benen is. Zeker geen must, maar de liefhebber van Giardino kan hier niet rond.

 

[Blutch]

Over borsten en billen gesproken: heb het eerste deel van "Een nacht in Rome" eens geprobeerd. Niet meteen mijn favoriete thema, al dat relatiegedoe, maar het zit best wel goed in elkaar en het is leuk getekend.

[milou]

Giardino werkt momenteel aan een nieuw deel van Max Fridman dat zo.n 140 pagina.s gaat tellen . De eerste 80 pagina.s zijn inmiddels gereed. 

[Waldorf]

15 uren geleden, milou zei:

Giardino werkt momenteel aan een nieuw deel van Max Fridman dat zo.n 140 pagina.s gaat tellen . De eerste 80 pagina.s zijn inmiddels gereed. 

 

[Waldorf]

Op Mars_ (Runberg, Grun) 3 delen

Op Mars is een driedelige reeks waarin we zien hoe Mars gekoloniseerd wordt. Mensen die op aarde veroordeeld worden tot een lange gevangenisstraf worden naar Mars gevlogen waar ze dwangarbeid moeten verrichten. Binnen de gevangenispopulatie vormen zich bendes, en een zelfverklaarde Messias heeft zijn eigen cultus. Op Aarde is discussie over de praktijk om gevangenen gedwongen naar Mars te sturen.

Ik kocht dit omdat ik Orbital, ook van Runberg, een erg goede SF-reeks vind. Jammer genoeg rammelt het verhaal in deze reeks. Ik voelde geen enkele verbinding met de personages van wie sommigen een wel erg beperkt gamma aan emoties tonen. Ook het ritme zit niet lekker. In het derde en afsluitende deel wordt vooral gevochten, maar het verloopt allemaal nogal chaotisch, en het wordt nooit spannend. Enkel de twist op de laatste paar bladzijden had ik niet verwacht. De tekeningen zijn wel aardig, maar ik had hier veel meer van verwacht.

 

 

[cinco]

 

Op 15/2/2022 om 12:29, Blutch zei:

Niet meteen mijn favoriete thema, al dat relatiegedoe.

 

Dus de Fort Bow Blauwbloezen lees je liever niet??

 

 

[Blutch]

11 minuten geleden, cinco zei:

 

 

Dus de Fort Bow Blauwbloezen lees je liever niet??

 

 

 

Als het om te lachen is kan ik het wel hebben

[De Hollander]

BD Must heeft onlangs een pakket De Ierse uitgegeven.

De covers zien er goed uit, maar op het internet kom ik niets tegen of dit ook echt de moeite waard is. Iemand dit gelezen?

[Waldorf]

La bibliomule de Cordoue (Lupano, Chemineau)

In de 10de eeuw was Cordoba in Spanje het centrum van de Islamitische cultuur. Onder de kaliefen Abd Al-Rahman III en zijn zoon Al-Hakam II groeide de bibliotheek daar tot één van de grootste verzamelingen kennis, poëzie en literatuur van over de hele wereld. De kaliefen waren ruimdenkend en nieuwsgierig, ze stonden open voor kennis en inzicht van anderen: Griekse wiskundigen en filosofen, Perzische dichters... Maar Al-Hakam sterft vroeg, zijn zoon en opvolger is pas 11. De grootvizier van Al-Hakam ziet zijn kans, en met de hulp van religieuze fanatici zet hij de troonopvolger op een zijspoor. De conservatieve krachten hebben wel een prijs voor hun medewerking: de bibliotheek moet weg. Al die vreemde kennis is een bedreiging voor hun bekrompen wereldbeeld. De duizenden boeken zullen verbrand worden.

De nacht voor de verbranding neemt Tarid de vlucht. Tarid is een dikke eunuch die in de bibliotheek boeken kopiëerde. Hij kan zijn levenswerk niet zien opgaan in vlammen. Samen met Lubna, een zwarte kopiïste en Marwan, een vroegere leerling van hem, laadt hij een onwillige muilezel vol boeken om die te redden van de vernietiging. Het vreemde trio wil het hele Iberische schiereiland doorkruisen om in katholieke gebieden asiel te vinden voor hun papieren schat.

Dit verhaal verdient al onze sympathie: boeken zijn het symbool van het verzet tegen het obscurantisme dat ook vandaag de dag nog bestaat. Lupano weet altijd weer goede en kleurrijke personages neer te zetten die hun arm om je schouder leggen en je meenemen in het verhaal. Ook de tekeningen zijn erg goed, met de kleuren van het zonnige Spanje. Erg graag gelezen, maar wel in het Frans.

 

 

 

[Waldorf]

De tweelingparadox (Marcel Ruijters)

Marcel Ruijters breit in dit boek een einde aan een reeks die begon met Het negende eiland, en waarvan het maffe universum in Pola en Eeuwig 1913 verder uitdijde. Het verhaal samenvatten is onbegonnen werk, het stuitert alle kanten op. Ruijters heeft talent om in vette lijnen een eigen universum op te trekken met perfide despoten, glurende spionnen en zwaarmoedige schrijvers. Daartussen fladdert Pola, overlopend van goede bedoelingen. Alle losse eindjes komen hier netjes bijeen. Ondanks de fantasierijke setting zijn sommige aspecten erg actueel, zonder al te zeer in het oog te springen.

De boeken van Ruijters zijn vast geen spek voor de bek van mensen die van het rechtlijnige van pakweg Largo Winch houden, maar hij is een tekenaar met een eigen stem die erg geestige strips maakt. Ik ben fan.

 

 

 

[Waldorf]

GoSt111 (Eacersall, Marion Mousse)

Goran Stancovic is een alleenstaande vader die hard werkt om de touwtjes aan elkaar te knopen. Maar als zijn rijbewijs ingetrokken wordt verliest hij ook zijn job als chauffeur. Hij neemt een dubieus klusje aan en voor hij het weet zit Goran op het politiekantoor. Hij is een kleine garnaal, en de inspecteur van dienst stelt voor dat Goran informant wordt. Hij zal de politie tippen over criminele activiteiten in zijn weinig fotogenieke quartier van Parijs. Goran staat nu aan drie kanten onder druk: de drugdealers, wapenhandelaars en andere schurken uit de buurt mogen niet weten dat hij verklikker is, maar de politie wil voortdurend nieuwe tips. En bovenal wil Goran voor zijn dochter zorgen en hoopt hij dat zijn moeder niet door heeft waar hij mee bezig is.

Voor hij het geweldige Antananarivo schreef was dit de eerste strip van Marc Eacersall. GoSt111 is een spannende politiethriller, die dan toch vooral oog heeft voor de persoonlijke besognes van Goran. De tekeningen van Marion Mousse doen wat aan Hellboy denken: dunne grillige lijntjes, sterk zwart-wit-werk en erg leesbaar. Erg goed, maar enkel in het Frans.

 

 

 

 

[Blutch]

Het meisje van de wereldexpo: leuke ontdekking, ik had hier nog nooit van gehoord tot ik het in de bib zag liggen.

 

Professor Baltimont: veel beter dan de recensies die ik had gelezen deden vermoeden. Beter goed gestolen dan slecht verzonnen, zeg maar.

[De Hollander]

Dit weekend gelezen Op Mars en Ter.

Beide strips van Uitgeverij Microbe en beide 3 delig.

Op Mars is heel mooi getekend, maar het verhaal vond ik tegenvallen.

Bij Ter zijn de tekeningen wat minder, doch de eerste 2 delen waren zeer goed, in het 3e deel zakte het allemaal weer wat af.

wat mij echter nog het meeste tegenviel was het feit dat Ter blijkbaar niet 3 delig is, terwijl Microbe dit (bij mijn weten) bij de start wel zo in de markt heeft gezet. 
Ik zie dat daar al 2 delen in Frankrijk van zijn verschenen. 
Iemand enig idee of dit vertaald gaat worden?

[Blutch]

Docteur Mystère: bizarre en geestige parodie (zo mogen we het toch wel noemen) op de fantastische avonturenroman van eind 19de, begin 20ste eeuw. Aan te raden, indien met mate geconsumeerd.

[TDPB]

1 uur terug, Blutch zei:

Docteur Mystère: bizarre en geestige parodie (zo mogen we het toch wel noemen) op de fantastische avonturenroman van eind 19de, begin 20ste eeuw. Aan te raden, indien met mate geconsumeerd.

 

Ik zou het meer een pastiche noemen. Of een hommage.

Goeie strip, dat wel.

[Waldorf]

A fake story (Galandon, Pendanx, naar een roman van Douglas Burroughs)

Op 30 oktober 1938 zond de Amerikaanse radiozender CBS het hoorspel 'War of the Worlds' van Orson Welles uit. Radio was het massamedium bij uitstek van die tijd, en de uitzending zorgde voor paniek bij luisteraars die dachten dat er echt een invasie van marsmannetjes gaande was. 

Niet ver van de plaats waar de marsmannetjes zouden geland zijn worden de dag na de uitzending de drie leden van het gezin Oates gevonden. Vader en moeder zijn doodgeschoten, de zoon is stervende. Het lijkt er op dat de vader zijn gezin wilde redden van de aliens en daarna zelfdoding pleegde. Radiozender CBS vreest een schandaal en stuurt ex-journalist en schrijver Burroughs ter plaatse om uit te vissen wat er gebeurd is. 

A fake story is in de eerste plaats een spannend detective-verhaal. Het is erg goed geschreven en getekend. Maar het is ook een verhaal over vooroordelen, racisme en misleiding. Erg goed.

 

 

[Blutch]

22 uren geleden, TDPB zei:

Ik zou het meer een pastiche noemen.

 

Ja, dat is inderdaad een betere term.

[mojo]

Op 14/3/2022 om 15:41, Waldorf zei:

A fake story (Galandon, Pendanx, naar een roman van Douglas Burroughs)

Op 30 oktober 1938 zond de Amerikaanse radiozender CBS het hoorspel 'War of the Worlds' van Orson Welles uit. Radio was het massamedium bij uitstek van die tijd, en de uitzending zorgde voor paniek bij luisteraars die dachten dat er echt een invasie van marsmannetjes gaande was. 

Niet ver van de plaats waar de marsmannetjes zouden geland zijn worden de dag na de uitzending de drie leden van het gezin Oates gevonden. Vader en moeder zijn doodgeschoten, de zoon is stervende. Het lijkt er op dat de vader zijn gezin wilde redden van de aliens en daarna zelfdoding pleegde. Radiozender CBS vreest een schandaal en stuurt ex-journalist en schrijver Burroughs ter plaatse om uit te vissen wat er gebeurd is. 

A fake story is in de eerste plaats een spannend detective-verhaal. Het is erg goed geschreven en getekend. Maar het is ook een verhaal over vooroordelen, racisme en misleiding. Erg goed.

 

 

Is dat alleen in het Frans verschenen? Lijkt me heel intrigerend. 

[Waldorf]

Zojuist, mojo zei:

Is dat alleen in het Frans verschenen? Lijkt me heel intrigerend. 

 

Nee, gewoon in het Nederlands. Ik merk nu pas dat ik de cover in het Frans gepost heb.

[Timhardt]

Op 26/10/2021 om 13:48, Krimson zei:

Ik heb hem besteld via mijn SSZ , ben benieuwd 

Diene shangri-la ga ik ook kopen wanneer je verschijnt .

‘Laat de tips maar komen

wat vond jij ervan?

[Krimson]

Eerlijkheidshalve ben ik er niet doorgeraakt.

Er volgt sowieso een 2de poging.

Carbon & Silicon vond ik bij momenten wel goed maar toch net iets te weinig.

Straydogs daarentegen vond ik geweldig 

[Timhardt]

Op 18/3/2022 om 18:15, Krimson zei:

Eerlijkheidshalve ben ik er niet doorgeraakt.

Er volgt sowieso een 2de poging.

Carbon & Silicon vond ik bij momenten wel goed maar toch net iets te weinig.

Straydogs daarentegen vond ik geweldig 

Heb dezelfde mening. Grafisch top maar qua verhaal een te weinig om te blijven.

[lukoste]

De prins van de nacht 1-6

 

Lang geleden gelezen en weet niet meer wat ik er toen van vond. 

Het tekenwerk is fantastisch goed. Ook heerlijk dat het verhaal vanaf de eerste pagina zonder omwegen lekker van start gaat. Voor mij hadden die nazi's in deel 6 echter niet gehoeven. 

Dringend delen 7-9 lezen!

[Waldorf]

La république du crâne (Brugeas, Toulhoat)

De piratenstrip is een ietwat uitgewoond genre. De laatste die wat potten brak was Long John Silver. Dat was erg goed gemaakt, maar het was ook gewoon de elvendertigste herwerking van Stevensons Schateiland. Dan is La république du crâne toch andere koek. Geen schatkaarten te bespeuren hier, dit is een psychologisch en sociaal drama. Want de piraterij zoals we die kennen van Schateiland heeft een interessante historische achtergrond. In het voorwoord van dit dikke boek gaat scenarist Brugeas daar op in, maar kort gezegd waren piraten mensen die liever kort en vrij leefden dan lang en gebonden. Bovendien heerste aan boord van piratenschepen een pure vorm van basisdemocratie. De kwartiermeester die toezag op het correct uitvoeren van manoeuvres werd verkozen onder zijn gelijken. Die zoektocht naar vrijheid is het uitgangspunt van dit dikke boek met meer dan 200 bladzijden.

Ik las de zwart-wit versie van Black & White, die de tekeningen van Toulhoat alle eer aandoet. Zeker, niet elk touwtje of katrol in het want staat op papier zoals bij Pellerin. Maar Toulhoat zet het zeeleven met zoveel meer zwier neer. Erg goed.

 

 

[cinco]

1 uur geleden, Waldorf zei:

La république du crâne (Brugeas, Toulhoat)

 

 

Dit is een one-shot, toch?

 

Klinkt heel interessant, een psychologisch drama in het piratengenre.

Hopelijk ook in het Nederlands op komst?

[Waldorf]

My New York diary (Julie Doucet)

Doucet is voor mij een nobele onbekende, maar ze won dit jaar de Grand Prix in Angouleme. Dit boekje is het goedkoopste werkje van haar hand dat ik kon vinden. Daarin vertelt Doucet hoe ze als twintiger vanuit Canada naar New York trekt om daar strips te maken. Ook haar vervelende vriendje en haar drank- en druggebruik komt aan bod. Het boek dateert al van 1999.

De tekeningen zijn wel geinig, maar erg vol. Het verhaal op zich is niet erg interessant. Doucet weet van haar dagelijkse belevenissen geen pakkende vertelling te maken, maar blijft steken in anekdotiek. 

 

[Willem]

Had niet de indruk dat hij al voorbij was gekomen.

Maar Antanarivo is echt wel een aanrader

Heb genoten van het verhaal en de tekeningen.

Het is al even geleden dat een strip mij zo in het verhaal trok.

Ieder zijn eigen mening maar wat mij betreft een absolute aanrader.

 

[Waldorf]

Luchtwegen (Davodeau, Hermenier, Joub)

Volgende week word ik er 45, het epicentrum van de middelbare leeftijd. Om me heen worden verschillende vrienden dit jaar vijftig, maar geen enkele ziet er zo belabberd uit als Yvan, hoofdpersonage van Luchtwegen. Hij is in een jaar tijd zijn beide ouders verloren, zijn kinderen zijn het huis uit en ziet hij niet vaak. Zijn vrouw zit dan weer in Taiwan voor haar werk. Yvan is eenzaam, en daarom trekt hij naar de bergen waar vrienden van hem wonen. Tussen het rondlummelen door neemt hij foto's van de bezittingen van zijn ouders, stille getuigen van een verdwenen bestaan. Voor een buitenstaander zijn het prullen, maar Yvan ziet er zijn eigen jeugd in terug. 

Davodeau is een auteur die als weinig anderen het alledaagse kan tonen. Ook in Luchtwegen weet hij het menselijk tekort treffend neer te zetten. De vijftigers in het boek zien het glas nu eens halfvol, dan weer halfleeg. Het hele verhaal biedt geen verrassingen, de overpeinzingen van vijftigjarigen zijn redelijk universeel. Degelijk.