Strip Van De Dag

[Kool Thing]

Hoe onnozel. Er is nauwelijks een tiet te zien. Wel wat poezie...

[lukoste]

On 6/13/2022 at 9:51 PM, Kool Thing said:

 

Duidelijk de strip van de dag. Mijn zoontje heeft deze verslonden.

 

[cinco]

3 minuten geleden, lukoste zei:

Duidelijk de strip van de dag. Mijn zoontje heeft deze verslonden.

 

 

En die leeftijdscategorie van dat album?

[lukoste]

21 minutes ago, cinco said:

 

En die leeftijdscategorie van dat album?

Geen idee, zelf nog geen tijd gehad om te evalueren of die waarschuwing op stripweb terecht was.

Maar Walking Dead of strips met een streepje bloot heeft hij ook gelezen zonder er een trauma aan te hebben overgehouden.

[Waldorf]

De toekomst van onze hobby is verzekerd. 

[The Angry Young Fan]

Op 13/6/2022 om 09:45, Waldorf zei:

Meccano 5, Poppy (Hanco Kolk)

Er zou geen Meccano meer komen na De Ruwe Gids (toch ook al vijftien jaar oud), maar kijk, sommige verhalen schrijven zichzelf. Nieuwsberichten in Nederland over Marokkaanse drugdealers die vanuit Dubai hun handel aansturen, en bloedige moorden bestellen spraken op perverse wijze tot de verbeelding van Hanco Kolk. Het blinde geweld, de geldzucht, het patserige van de jonge drugdealers, dat is Meccano. Met de moord op Peter R De Vries op klaarlichte dag in het centrum van Amsterdam doorkruiste de realiteit op trieste wijze dan nog de fantasie. Dat drama zorgde er voor dat het boek pas nu gepubliceerd wordt. 

Het verhaal begint bij Poppy, een huurmoordenaar van de oude stempel. Poppy is iemand die nog 'opruimt' in plaats van er een bloedige veldslag van te maken. Maar de nieuwe gangsterbendes van Meccano werken niet meer op die manier. Er moet massaal veel bloed vloeien, en opdrachtgevers willen elkaar overtroeven met liters. Als Poppy de opdracht niet helemaal goed begrepen heeft gaat het mis. Opdrachtgever Abdul Acné maakt zich belachelijk tegenover de andere peetvaders en 'the shit hits the fan'. 

Uit lijden komt grote kunst voort, maar hetzelfde geldt voor humor. Hoewel het een bloedernstig (DYSWIDT) thema is weet Kolk grappen te maken over het stuitende geweld. Elke scene eindigt ook op een pointe. Grafisch sluit dit deel naadloos aan bij de rest van Meccano: schetsend zoekt Kolk de ideale lijn waarna hij alle overbodige lijnen uitgomt. Elk detail telt, geen enkel puntje of lijntje is zonder functie in de uitgepuurde tekeningen. Er staat niets teveel op het papier. De actie speelt zich niet af in kadertjes maar elke plaat is een vloeiend beweging. De kleuren van Marloes Dekkers zorgen voor de sferen en de accenten. Sommige van haar keuzes lijken vreemd, maar het resultaat is prachtig. Aanrader.

 

 

Kan je dit nieuwe deel lezen zonder de voorgaande gelezen te hebben? (Ooit gelezen, maar zit erg ver weg...)

[Waldorf]

8 uren geleden, The Angry Young Fan zei:

 

Kan je dit nieuwe deel lezen zonder de voorgaande gelezen te hebben? (Ooit gelezen, maar zit erg ver weg...)

 

Ja, er is geen enkele voorkennis nodig. 

[cinco]

Nu pas heb ik de eerste keer een Blacksad-album gelezen. Nu pas.

De reeks bestaat al meer dan 20 jaar, maar inderdaad... nu pas.

 

 

Kijk, Deze film noir op papier is uitstekend getekend: decors, personages, camerastandpunten, inkleuring... alles excellent. Maar euh... het verhaal is ok, maar eigenlijk toch ook maar gewoon het basic verhaal wat je in dit genre verwacht.

Een loner detective onderzoekt een moord op een filmster, een moord die hem persoonlijk raakt, want hij heeft een kortstondige vurige relatie gehad met het slachtoffer. En hij stopt niet met anderen het vuur aan de schenen te leggen totdat hij de dader heeft kunnen vinden om bloedwraak te nemen.

 

Ja, mijn verwachtingen waren nu eenmaal hooggespannen omdat deze reeks voortdurend de hemel wordt ingeprezen en in allerlei all-time favoriete lijsten voorkomt. En ok, dit album is erg goed, maar ik miste op vlak van verhaal toch iets vernieuwends dat mij zou verrassen en bijblijven.

 

Maar nog altijd in de hogere regionen op stripvlak, dat wel.

 

[Waldorf]

Amour cru (El Diablo, Gyl-N, Mardon)

Uitgeverij Glénat heeft met Porn'Pop een collectie waarin de dunne lijn tussen erotiek en rechttoe rechtaan vunzigheid bewandeld wordt. Amour cru bevind zich ook in die zone: er verdwijnen allerlei lichaamsdelen in diverse openingen en op de relevante sappen wordt niet bespaard. Maar Amour cru bevat ook een verhaal. Charlie en Mélina zijn twee hartsvriendinnen. Maar terwijl Mélina aan het eind van elk avondje stappen met een andere kerel de lakens deelt wacht Charlie op haar ridder op het witte paard. Als die uiteindelijk materialiseert in de persoon van Alan gaan er bij Mélina alarmbellen af. Ze begrijpt niet wat haar vriendin ziet in die kille, afstandelijke kwal. Bij toeval komt ze er achter wat de twee bindt. 

Met het scenario zit het in deze strip dus wel snor: de personages en de plot overstijgen de porno-clichés, waardoor het gehaal prettig wegleest. De tekeningen van Grégory Mardon zijn helder en efficiënt. Prettig leesvoer, maar enkel in het Frans.

 

 

[De Hollander]

Op 19/6/2022 om 13:30, cinco zei:

Nu pas heb ik de eerste keer een Blacksad-album gelezen. Nu pas.

De reeks bestaat al meer dan 20 jaar, maar inderdaad... nu pas.

 

 

Kijk, Deze film noir op papier is uitstekend getekend: decors, personages, camerastandpunten, inkleuring... alles excellent. Maar euh... het verhaal is ok, maar eigenlijk toch ook maar gewoon het basic verhaal wat je in dit genre verwacht.

Een loner detective onderzoekt een moord op een filmster, een moord die hem persoonlijk raakt, want hij heeft een kortstondige vurige relatie gehad met het slachtoffer. En hij stopt niet met anderen het vuur aan de schenen te leggen totdat hij de dader heeft kunnen vinden om bloedwraak te nemen.

 

Ja, mijn verwachtingen waren nu eenmaal hooggespannen omdat deze reeks voortdurend de hemel wordt ingeprezen en in allerlei all-time favoriete lijsten voorkomt. En ok, dit album is erg goed, maar ik miste op vlak van verhaal toch iets vernieuwends dat mij zou verrassen en bijblijven.

 

Maar nog altijd in de hogere regionen op stripvlak, dat wel.

 

Je ziet het goed, bijzonder mooie tekeningen, de scenario’s redelijk maar niet bijzonder.

De laatste nieuwe deel heb ik niet meer gekocht, ik was er wel klaar mee. 

[cinco]

Is Wit Alom (nov 2021) een aanrader?

 

[Waldorf]

Niet gelezen, maar het ziet er wel mooi uit. Meestal ga ik te rade op de Franse sites bedegest en bdtheque om een idee te krijgen. 

 

https://www.bdtheque.com/series/19863/blanc-autour

 

https://www.bedetheque.com/avis-71437-BD-Blanc-autour.html

[Neat Stuff]

15 uren geleden, cinco zei:

Is Wit Alom (nov 2021) een aanrader?

 

Wat mij betreft wel. Helaas één van die fraaie titels die, om welke mysterieuze oorzaak dan ook, in de SSZ ongelezen is blijven liggen. Hoewel dat met een hoop juweeltjes wel vaker gebeurt...

[cinco]

Wit Alom

 

Een juffrouw die samen met de meisjes in haar klas vecht voor het recht op onderwijs in een maatschappij die alles doet om dat te verhinderen.

 

 

 

Uitstekend album. Een verhaal dat weet te raken, gebracht in een aangename tekenstijl die een zekere luchtigheid geeft aan het zware onderwerp zonder de impact van de harde momenten verloren te laten gaan.

 

[lukoste]

Achter de schermen van de macht 1-8

 

Zwaar van genoten. Richelle heeft het. Je moet er wel je kopje bij houden gezien de veelheid aan personages en snelle schakeling tussen scènes.

[Waldorf]

Heeft iemand dit gelezen: Melvile van Romain Renard? Er is enkele jaren geleden één deel vertaald door RoaRrr.  

 

 

 

[Neat Stuff]

Zestig Lentes - Ingrid Chabbert en Aimee De Jongh. Godskolere, wat had ik een zin om dit album te lezen. Helaas had ik hiervan, naar het bleek, al de betere versie verslonden in de vorm van Etienne Davodeau's tweeluik 'Lulu'. Het tekenwerk van Aimee is zoals verwacht meer dan dik in orde. Ik had haar echter een beter scenario gegund...

 

 

[Waldorf]

Dat opzichtig poenige busje had een waarschuwing moeten zijn. (tot 150.000 euro voor een fraai exemplaar)  https://www.autoscout24.be/lst/volkswagen/t1/ve_samba?sort=price&desc=1&atype=C&ustate=N%2CU&powertype=kw&search_id=lj3vci3bu2&page=1

Personages met iconische wagens zijn leuk in detectives of kinderstrips, maar als ernstige mensen in ernstig bedoelde verhalen er gaan in rondrijden duidt dat op lui schrijverschap. Noem dat gerust het axioma van Waldorf.

 

***Disclaimer: ik heb Zestig lentes nog niet gelezen.***

[cinco]

ook handig op mysterieuze onbewoonde eilanden

 

[Kobus]

Heb ook Zestig Lentes gelezen en ben het met Bjorn van Neat Stuff eens. Zo'n verhaal is al tien keer vertelt en geschreven en ook vele malen beter. Daardoor niet echt goed. Ook het tekenwerk vind ik niet zo goed als Dagen van Zand. Het ziet er een beetje gehaast uit alsof er geen tijd genoeg was om het goed aan te pakken. Dagen van Zand en Bloesems in de Herfst vind ik echt vele malen beter dan dit Vrije Vlucht deel.

[Waldorf]

The good asian tpb1 en tpb2 (Pichetshote, Tefenkgi)

In de geschiedenis van de Verenigde Staten neemt de Chinese immigratie een apart hoofdstuk in. Toen Chinese arbeiders in de 19de eeuw, op zoek naar een beter leven, de slechtste jobs aannamen in Amerika werden ze er van beschuldigd dat ze de lonen naar beneden drukten. Uiteindelijk kwam er een verbod op Chinese immigratie dat tot in de Tweede Wereldoorlog duurde. De Chinezen die wel binnenraakten in het beloofde land werden met argusogen bekeken, en zwaar ondervraagd op Angel Island in de San Francisco Bay. Als u ooit Alcatraz bezoekt kunt u doorvaren naar dit eiland, aanrader.

Tegen die achtergrond is The Good Asian een noir die in San Francisco in 1936 speelt, en over één van de eerste Chinese politieagenten vertelt. Vooral de sfeer en de historische achtergrond is interessant, want de plot kon ik moeilijk volgen, ook na twee leesbeurten. De scenarist geeft af en toe een resumé, maar dan nog was het aan het einde voor mij niet erg duidelijk wie nu wat had gedaan, en waarom. In dat opzicht is het een noir in de ware traditie van Raymond Chandler: als je niet meer weet waar je bent met je verhaal laat je een man met een revolver de kamer binnenkomen.

 

 

[Waldorf]

38 minuten geleden, cinco zei:

ook handig op mysterieuze onbewoonde eilanden

 

 

Da's een T2, die zijn minder oud, en dus minder duur.

[Waldorf]

De kerkgangers (Ben Gijsemans)

Toen Gijsemans bijna acht jaar terug debuteerde met Hubert was ik bijzonder onder de indruk van zijn talent om zonder al te veel woorden een fijnbesnaarde over een weinig opzienbarende mens met een eerder alledaags leven strip te maken. Ook in De Kerkgangers kijken we mee binnen bij twee opgroeiende tienerbroers zoals ik er in 1994 velen kende. Het verhaal speelt zich af in een universum dat ik erg goed ken: ik werd zelf 17 in het Vlaanderen van 1994. Kerkbezoek had ik toen al opgegeven, zoals iedereen van mijn leeftijd. 

Maar goed, eigenlijk gaat dit niet over toen en daar en kerkbezoek. Wat we te zien krijgen zijn twee broers, de ene volop in de puberteit, de ander daar net voor. De grote vakantie wordt grotendeels bij de grootouders doorgebracht, de verveling is niet te harden, de communicatie met elkaar en met de ouders en grootouders verloopt stroef. Puberteit, qoui?

Gijsemans vertelt geen spannende verhalen, de belevenissen en emoties van de personages zijn vrij universeel, ondanks de concrete plaats en tijd waarin hij zijn verhaal zet. Als veertiger met twee tienerkinderen denk ik bij het lezen vooral 'Jongen, ik weet dat het nu erg lastig is, maar dat komt allemaal wel goed.' 

De tekeningen zijn zwart wit, gedrukt als op een stencil-machine zoals er in de scholen van het Vlaanderen van 1994 vast nog stonden. Spuuglelijk, maar volledig in lijn met de inhoud. Degelijk, maar zeker geen spek voor ieders bek.

[Koen Claeys]

Hulde aan @eriktex en iedereen bij Uitgeverij HUM! die verantwoordelijk is voor de de uitgave van ‘de Verboden Haven’.  Wat een prachtig uitgegeven boek !!!  Mooie hardcover, die papierkwaliteit, een leeslint... De bibliofiel in mij voelde zijn boek-minnend hart al sneller slaan bij het aanschouwen van deze verzorgde publicatie in de plaatselijke stripwinkel.. Perfect passende lettering.  Het vertaalwerk zal ook nogal de moeite zijn geweest : al die scheepstermen, literatuur en poëzie die in het boek verwerkt zijn…. Straf…

En dan de inhoud… Dit boek is (ik wik mijn woorden….) een MEESTERWERK !!!! Een beeldroman zoals er maar weinig verschijnen…  Met momenten was ik dit aan het lezen met een krop in mijn keel door de schoonheid van het verhaal alsook de liefdevolle toewijding en het vakmanschap van het auteursduo.  

Ben zééééér zwaar onder de indruk van deze prestatie van het echtpaar Turconi-Radice. Het feit dat ik me dit, tijdens deze warme zomer, afgesloten van de buitenwereld, in alle stilte, heb tot me kunnen nemen zal ook wel veel hebben bijgedragen aan de kracht waarmee dit bij mij binnen kwam.  

 

[Kool Thing]

Op 24/6/2022 om 12:01, Neat Stuff zei:

Wat mij betreft wel. Helaas één van die fraaie titels die, om welke mysterieuze oorzaak dan ook, in de SSZ ongelezen is blijven liggen. Hoewel dat met een hoop juweeltjes wel vaker gebeurt...

 

https://www.stripspeciaalzaak.be/besprekingen/mooi-zwart 

 

Mooi zwart

1831. Nat Turner is een opstandige slaaf die predikant wordt, ja zelfs een goeroe... Hij is het allemaal. Maar het allerergste is dat dat de leider van de grootste slavenopstand die het land kende, kan lezen en schrijven. Hij gebruikt de Bijbel, het woord van God, om de zestig moorden op blanke gezinnen van grond- en slaveneigenaars te rechtvaardigen. Hij verslaat de blanken met hun eigen wapens. De slavenopstand wordt snel neergeslagen en drieduizend slaven worden preventief geliquideerd. De mentale wonde blijft echter hangen in het land. Een jaar later besluit een blanke lerares in Canterbury, een vredig stadje in de noordelijke staat Connecticut, waar de slavernij al is afgeschaft, haar meisjesschool open te stellen voor zwarte leerlingen. Prudence Crandrall krijgt de wind van voren van de goegemeente. Als reactie besluit ze alleen nog maar les te geven aan zwarte meisjes. Ze biedt hun zelfs een internaat aan. Een vijftiental welgestelde meisjes uit Connecticut en andere staten komen er les volgen. In Wit Alom volgen we niet alleen hun ontwikkeling, maar vooral de druk die ze ervaren. Hun veilige lescocon wordt immers voortdurend belaagd door de meeste blanke inwoners van Canterbury én door zwarten die pleiten dat een school hun huid niet witter maakt. Die laatsten krijgen dan weer steun van de blanken. Liever honderd zwarten die hun samenleving afwijzen dan één die zich er intellectueel wil binnenwurmen.

Scenarist Wilfrid Lupano (Krasse Knarren, Alim de Leerlooier) heeft groot gelijk dat hij dit waargebeurd verhaal opdiept. Het pionierswerk van lerares Prudence Crandrall mag niet vergeten worden. Het zou namelijk nog tot 1954 duren alvorens de segregatie in publieke scholen wordt afgeschaft. Ook vandaag is het verhaal van Wit Alom actueel. Denk maar even aan de brand in het Bilzense asielcenter of wat nu weer gebeurt in Afghanistan. Ook daar beslist de Taliban heel snel om geen onderwijs meer te geven aan meisjes. Alleen is deze geschiedenis niet genoeg om er ook een beklijvende strip van te maken. Lupano blijft te veel hangen in de documentaire insteek van de strip. Feiten zijn belangrijker dan de emoties. We hoopten op een verrassing, ja zelfs emotioneel vuurwerk, maar we worden te braaf geleid naar een voorspelbaar einde. Wit Alom kon qua scenario bijvoorbeeld gered worden door zich meer te focussen op de leerlingen. Zij zijn en denken wit en zwart tegelijk. De boeiende karakters en diverse drijfveren die hun huidskleur overstijgen, worden helaas nauwelijks uitgewerkt.

Tekenaar Stéphane Fert heeft een geweldige tekenstijl, die het midden houdt tussen Annie M.G. Schmidt-illustratrice Fiep Westendorp, Michel Rabagliati en Mary Blair die voor Disney onder meer de feeën van Assepoester animeerde. De pagina’s waarop Eliza haar bosgodin ziet, zijn van de mooiste die we dit jaar al zagen. Alleen zorgt deze kindvriendelijke stijl ervoor dat de scherpste randen van het verhaal afgevijld worden. Tel daarbij de weinig empathische insteek van Lupano en je leest Wit Alom vooral als een geschiedkundige documentaire.

Wit Alom vertelt een geschiedenis die nooit vergeten mag worden. Alleen zorgen grafische en verhaaltechnische keuzes ervoor dat dit verhaal niet keihard binnenkomt.

[Kool Thing]

31 minuten geleden, Koen Claeys zei:

Hulde aan @eriktex en iedereen bij Uitgeverij HUM! die verantwoordelijk is voor de de uitgave van ‘de Verboden Haven’.  Wat een prachtig uitgegeven boek !!!  Mooie hardcover, die papierkwaliteit, een leeslint... De bibliofiel in mij voelde zijn boek-minnend hart al sneller slaan bij het aanschouwen van deze verzorgde publicatie in de plaatselijke stripwinkel.. Perfect passende lettering.  Het vertaalwerk zal ook nogal de moeite zijn geweest : al die scheepstermen, literatuur en poëzie die in het boek verwerkt zijn…. Straf…

En dan de inhoud… Dit boek is (ik wik mijn woorden….) een MEESTERWERK !!!! Een beeldroman zoals er maar weinig verschijnen…  Met momenten was ik dit aan het lezen met een krop in mijn keel door de schoonheid van het verhaal alsook de liefdevolle toewijding en het vakmanschap van het auteursduo.  

Ben zééééér zwaar onder de indruk van deze prestatie van het echtpaar Turconi-Radice. Het feit dat ik me dit, tijdens deze warme zomer, afgesloten van de buitenwereld, in alle stilte, heb tot me kunnen nemen zal ook wel veel hebben bijgedragen aan de kracht waarmee dit bij mij binnen kwam.  

 

Terecht. Top strip!!! 

 

[eriktex]

5 uren geleden, Koen Claeys zei:

Hulde aan @eriktex en iedereen bij Uitgeverij HUM! die verantwoordelijk is voor de de uitgave van ‘de Verboden Haven’.  Wat een prachtig uitgegeven boek !!!  Mooie hardcover, die papierkwaliteit, een leeslint... De bibliofiel in mij voelde zijn boek-minnend hart al sneller slaan bij het aanschouwen van deze verzorgde publicatie in de plaatselijke stripwinkel.. Perfect passende lettering.  Het vertaalwerk zal ook nogal de moeite zijn geweest : al die scheepstermen, literatuur en poëzie die in het boek verwerkt zijn…. Straf…

En dan de inhoud… Dit boek is (ik wik mijn woorden….) een MEESTERWERK !!!! Een beeldroman zoals er maar weinig verschijnen…  Met momenten was ik dit aan het lezen met een krop in mijn keel door de schoonheid van het verhaal alsook de liefdevolle toewijding en het vakmanschap van het auteursduo.  

Ben zééééér zwaar onder de indruk van deze prestatie van het echtpaar Turconi-Radice. Het feit dat ik me dit, tijdens deze warme zomer, afgesloten van de buitenwereld, in alle stilte, heb tot me kunnen nemen zal ook wel veel hebben bijgedragen aan de kracht waarmee dit bij mij binnen kwam.  

 

 

Thanks Koen. Mooiste opmerking over het boek stond in het NRC. Zij vonden het belachelijk en volslagen nutteloos dat er een leeslint in zit, je leest dit namelijk altijd in één ruk uit .

 

Ondertussen hoor ik van de verdelers dat het boek, vijf weken na publicatie, nog steeds in grote aantallen nabesteld wordt door de stripwinkels. De oplage is niet al te groot, dus mocht je nog twijfelen dit boek aan te schaffen, doe het dan wel eerdaags, anders ben je aan de speculanten overgeleverd.

 

voor 2023 staan twee “soort van” vervolgen op dit verhaal gepland, ditmaal in kleur.

[Timhardt]

18 uren geleden, eriktex zei:

 

een leeslint

 

Een boek publiceren zonder leeslint zou verboden moeten worden

[Koen Claeys]

 

‘Ballad for Sophie’ past in een rij van sterke verhalen over muzikanten wiens talent en muzikale ambities meer een vloek zijn dan een zegen. 

 

Adeline Jourdain, een jonge journaliste bij de Franse krant ‘Le Monde’, heeft de opdracht gekregen om een vergane muzikale glorie met kanker in terminale fase, te interviewen.  Nadat hij zich eerst weigerachtig opstelt blijkt hij (tot zijn eigen verbazing) toch de nood te voelen het één en ‘t ander over zijn verleden op te klaren.   Wat volgt is een mooi relaas over een pianist die worstelt met jaloezie, haat, liefde of gebrek aan liefde,… Het is, dankzij zijn (soms herkenbare) zwaktes en fouten, een mens van vlees en bloed die hier wordt geportretteerd.

Parijs is eigenlijk ook een personage met zijn belang voor jazz, klassiek, cabaret en pop.   

Ik heb dit beeldverhaal in één voormiddag, bijna zonder mijn leeszetel te verlaten, uitgelezen.  Het had me helemaal in de ban en leidde me naar een magisch mooi, ontroerend einde.

 

Het auteursduo bestaat uit 2 supertalenten.  

Juan Cavia is, naast zijn werk als striptekenaar, ook een art director voor vele projecten van toneel tot film.  Filipe Melo is muziekdocent en regisseur van films, muziekvideo’s en reclamefilmpjes.   Wat echter van groter belang is voor deze strip : Melo is zelf een getalenteerde jazz-pianist (alsook componist, arrangeur, producer,…) wiens ‘Balada para Sophie’ op de streamingdiensten terug is te vinden naast het album van het Filipe Melo Trio.  Deze Ballade speelt natuurlijk een rol in deze strip maar welke laat ik aan jullie om zelf te ontdekken bij een eventuele toekomstige lezing.

 

Tijdens het lezen van de strip speelde de Nocturnes van Chopin, gebracht door Jan Lisiecki, stilletjes op de achtergrond.  Was een gepaste soundtrack voor deze te koesteren strip-leesbeurt.

 

Het werk van deze twee Portugezen verdient zeker meer vertalingen.  Laat een gepassioneerde uitgever dit boek een verzorgde Nederlandstalige editie in hardcover (met of zonder leeslint) bezorgen. 

 

 

[linthout]

1 uur terug, Koen Claeys zei:

 

‘Ballad for Sophie’ past in een rij van sterke verhalen over muzikanten wiens talent en muzikale ambities meer een vloek zijn dan een zegen. 

 

Adeline Jourdain, een jonge journaliste bij de Franse krant ‘Le Monde’, heeft de opdracht gekregen om een vergane muzikale glorie met kanker in terminale fase, te interviewen.  Nadat hij zich eerst weigerachtig opstelt blijkt hij (tot zijn eigen verbazing) toch de nood te voelen het één en ‘t ander over zijn verleden op te klaren.   Wat volgt is een mooi relaas over een pianist die worstelt met jaloezie, haat, liefde of gebrek aan liefde,… Het is, dankzij zijn (soms herkenbare) zwaktes en fouten, een mens van vlees en bloed die hier wordt geportretteerd.

Parijs is eigenlijk ook een personage met zijn belang voor jazz, klassiek, cabaret en pop.   

Ik heb dit beeldverhaal in één voormiddag, bijna zonder mijn leeszetel te verlaten, uitgelezen.  Het had me helemaal in de ban en leidde me naar een magisch mooi, ontroerend einde.

 

Het auteursduo bestaat uit 2 supertalenten.  

Juan Cavia is, naast zijn werk als striptekenaar, ook een art director voor vele projecten van toneel tot film.  Filipe Melo is muziekdocent en regisseur van films, muziekvideo’s en reclamefilmpjes.   Wat echter van groter belang is voor deze strip : Melo is zelf een getalenteerde jazz-pianist (alsook componist, arrangeur, producer,…) wiens ‘Balada para Sophie’ op de streamingdiensten terug is te vinden naast het album van het Filipe Melo Trio.  Deze Ballade speelt natuurlijk een rol in deze strip maar welke laat ik aan jullie om zelf te ontdekken bij een eventuele toekomstige lezing.

 

Tijdens het lezen van de strip speelde de Nocturnes van Chopin, gebracht door Jan Lisiecki, stilletjes op de achtergrond.  Was een gepaste soundtrack voor deze te koesteren strip-leesbeurt.

 

Het werk van deze twee Portugezen verdient zeker meer vertalingen.  Laat een gepassioneerde uitgever dit boek een verzorgde Nederlandstalige editie in hardcover (met of zonder leeslint) bezorgen. 

 

 

Schitterend boek.

 

[Koen Claeys]

Jeffrey Brown - Loved and Lost

 

Jeffrey Brown zal nooit beroemd worden om zijn oogverblindend mooie illustraties, zoveel is zeker.  Dat valt al meteen op bij deze bundeling van zijn eerste 3 autobiografische graphic novels, de zogenaamde 'girlfriend trilogy'.  Om één of andere reden heb ik die nooit aangeschaft toen ze verschenen, zo'n 20 jaar geleden, zelfs wanneer grootheden als Chris Ware en Daniel Clowes zijn werk aanprezen.  

Tijdens het lezen van deze verhalen moest ik vaak terugdenken aan de relaties die ik tijdens mijn studentenleven op kot in Gent heb beleefd.  Enkele situaties waren zeer herkenbaar.  Jeffrey Brown laat ons de meest intieme momenten mee beleven, hij presenteert zichzelf als de onzekere, aanhankelijke jongeman met al zijn fouten, onhandigheden, zwaktes... Hij spaart zichzelf niet maar ook de vrouwtjes worden zowel letterlijk als figuurlijk in hun blootje gezet.

De verhalen moeten het dus niet van het tekenwerk hebben, zelfs al merk je de zichtbare verbetering hoe verder je geraakt in deze dikke turf. Toch weet hij de sfeer, dialogen, emoties, ... allemaal goed over te brengen, waarschijnlijk door het feit dat het allemaal zo eerlijk en oprecht aanvoelt. 

Het raakt me zeker niet evenveel als het allerbeste op het vlak van autobiografische strips (dan toch liever Adrian Tomine, Joe Matt, Chester Brown,...) maar het is beter dan je zou kunnen vermoeden op eerste zicht van de strippagina's.

 

 

 

[Krimson]

Frenchmen en Pawnee , tweeluik dat ik vandaag heb gelezen en goed heb bevonden . Mooie tekeningen en kleuren , paar paginagrote illustraties die wel de aandacht trekken . Niet subliem maar beter als de gemiddelde strip. Aanrader wat mij betreft.

[Koen Claeys]

Juffrouw Baudelaire (Yslaire)

 

Wat ben ik opnieuw onder de indruk van dit laatste werk van Bernard Hislaire, iemand wiens output ik al 40 jaar bewonder...  Schaam op mij dat ik deze parel een jaar heb laten chambreren.  Deze keer maak ik het mezelf gemakkelijk en verwijs ik door naar de recensie van De Stripspeciaalzaak, waarin de eerbiedwaardige recensent van dienst mijn waardering perfect verwoordt.   

https://www.stripspeciaalzaak.be/besprekingen/gitzwarte-romantiek

 

[cinco]

Blacksad 3

 

Na 1 is dit de tweede Blacksad die ik ooit gelezen heb.

De eerste vond ik best goed, maar deed mij nog niet echt inzien waarom (los van uitstekend tekenwerk en dito inkleuring) deze reeks zo de hemel ingeprezen wordt.

Deel 2 heb ik (voorlopig?) overgeslagen omdat enkele belangrijke plotpunten van dat verhaal mij al bekend waren. (de ijsbeer)

Dus ben ik bij deel 3 terechtgekomen, een uitstekend verhaal dat kwestie thema momenteel zelfs relevanter is dan toen het album in 2005 verscheen. En dat voor een verhaal dat zich wentelt in de politieke tijdsgeest van de Amerikaanse jaren '50.

 

[Kristof Berte]

17 uren geleden, cinco zei:

Blacksad 3

 

Na 1 is dit de tweede Blacksad die ik ooit gelezen heb.

De eerste vond ik best goed, maar deed mij nog niet echt inzien waarom (los van uitstekend tekenwerk en dito inkleuring) deze reeks zo de hemel ingeprezen wordt.

Deel 2 heb ik (voorlopig?) overgeslagen omdat enkele belangrijke plotpunten van dat verhaal mij al bekend waren. (de ijsbeer)

Dus ben ik bij deel 3 terechtgekomen, een uitstekend verhaal dat kwestie thema momenteel zelfs relevanter is dan toen het album in 2005 verscheen. En dat voor een verhaal dat zich wentelt in de politieke tijdsgeest van de Amerikaanse jaren '50.

 

 

Ik vind deel 2 persoonlijk het beste van de reeks. Deel 6 komt zeker in de buurt.

 

De andere hebben soms wel wat last van "veel sfeer en weinig plot" maar ik vind dat op zich niet zo erg.

[sjaakie]

Ik heb weer genoten van de 4 van Bakerstreet (deel 8 )

Prima verhaal, mooie tekeningen.

Deze serie vind ik echt een aanwinst de laatste jaren.

 

[Krimson]

Fang , de nieuwe dierenstrip .

voor mij de ontgoocheling van het jaar , ik weet het is deel 1 en mss komt alles nog los in verdere delen maar hier had ik meer van verwacht .

Benieuwd naar jullie meningen 

[Waldorf]

RIP 2 - Maurice - De vliegen komen altijd op de kadavers af en RIP 3 - Ahmed - Op de goede plek op het verkeerde moment (Gaet's, Julien Monier)

In het eerste deel van RIP keken we door de ogen van Derrick mee naar enkele mannen die huizen leeghaalden waar iemand in vreselijke omstandigheden gestorven was. In het tweede en derde album komen we langs andere wegen naar hetzelfde eindpunt, en kijken we mee over de schouder van andere protagonisten. Zo krijgen we antwoorden op vragen die we ons stelden, en bovendien stellen we ons nu ook nieuwe vragen. Laag na laag bouwen de auteurs hun verhaal op, mondjesmaat komen we meer te weten over het beladen verleden en de onzekere toekomst van de personages.

RIP is een donkere, ja ietwat naargeestige strip. Maar toch kan je hem niet neerleggen. Daarvoor is het te spannend. Je wordt meegezogen in het vreemde web van gebeurtenissen waarin niemand is wie hij zegt te zijn. De tekeningen in donkere aardekleuren versterken de grimmige sfeer. Nog drie delen te gaan, ik kan niet wachten. Zeer goed.

 

 

[lukoste]

De buitengewone reis 1ste cyclus

 

Buitengewoon fenomenale tekeningen. 

Het verhaal vind ik eerder zwak. Goed idee heel matig uitgewerkt met zwakke dialogen.

Hoe dit (voorlopig) op de 11de plaats staat in het lijstje van beste strips op stripinfo, is me een raadsel.

 

[Koen Claeys]

 

Ik hou van Eric Powells grappige, nostalgisch aanvoelende horror-strip 'The Goon'. Voor deze graphic novel behoudt hij de horror maar stapt hij over naar non-fictie : het relaas van Eddie Gein, verteld door Harold Schechter, een hoogleraar die gespecialiseerd is in het schrijven over seriemoordenaars. Deze keer baadt Powells tekenwerk in grijstinten, zeer passend, doet denken aan oude zwart-wit films.

Alles werd zeer goed geresearcht en zo waarheidsgetrouw mogelijk overgebracht zonder het een droge hervertelling te maken. Het bleek een zeer boeiende leesbeurt (200+ pagina's zonder pauze gelezen) en één van Eric Powells mooiste werken.