Strip Van De Dag

[mojo]

1 uur terug, Koen Claeys zei:

 

Ik hou van Eric Powells grappige, nostalgisch aanvoelende horror-strip 'The Goon'. Voor deze graphic novel behoudt hij de horror maar stapt hij over naar non-fictie : het relaas van Eddie Gein, verteld door Harold Schechter, een hoogleraar die gespecialiseerd is in het schrijven over seriemoordenaars. Deze keer baadt Powells tekenwerk in grijstinten, zeer passend, doet denken aan oude zwart-wit films.

Alles werd zeer goed geresearcht en zo waarheidsgetrouw mogelijk overgebracht zonder het een droge hervertelling te maken. Het bleek een zeer boeiende leesbeurt (200+ pagina's zonder pauze gelezen) en één van Eric Powells mooiste werken.

 

Ik moet die nog altijd lezen. Ligt al een tijdje op mijn leesstapel.

[Waldorf]

Mazebook (Jeff Lemire)

Het is ondertussen vijftien jaar geleden dat Jeff Lemire ons Essex County bracht, een prachtige trilogie over familie, eenzaamheid en verlies in Small Town America. Sindsdien wisselde hij werk voor de grotere boîten van de Amerikaanse comic af met meer persoonlijke verhalen als The underwaterwelder en Roughneck. 

Mazebook gaat over Will, een eenzame bouwinspecteur die op een nacht een telefoontje krijgt van zijn dochter die al tien jaar dood is. Will trekt naar het huis van de moeder van zijn dochter, van wie hij ondertussen gescheiden is. Op zolder vindt hij een boek met labyrinten -spelletjes waar zijn dochter gek op was. Via een onafgewerkt labyrint komt Will in een onderwereld terecht waar hij zijn dochter hoopt terug te vinden. Het eerste wezen dat hij tegenkomt is de vermiste hond van zijn buurvrouw.

Hebt u na het lezen van deze korte inhoud toch nog zin om het boek te lezen, ga dan gerust uw gang, maar ik raad het niet aan. Aan de tekeningen ligt het niet: die zijn wat ze zijn bij Lemire, en ik hou er van. Maar met dit verhaal gaat hij de mist in. De tocht van Will door de onderwereld is van geen enkel belang, de buurvrouw is een duidelijke love-interest, en dan moet de Minotaurus nog opdagen. Ah ja, want het gaat over een labyrint. Geïnspireerd door de boeken van Murakami verzandt dit verhaal over familie, eenzaamheid en verlies in doelloos geneuzel, met in het laatste hoofdstuk een kind op haar sterfbed om wat emotionele impact te scoren. Teleurstellend.

[linthout]

Ik vind Mazebook schitterend. Zeer goed gebracht . Een absolute aanrader.

[Timhardt]

15 uren geleden, linthout zei:

Ik vind Mazebook schitterend. Zeer goed gebracht . Een absolute aanrader.

eens!

[Waldorf]

Keeping Two (Jordan Crane)

Will en Connie zijn onderweg naar huis met de wagen. Het is druk, Connie leest een deprimerend boek en ze ergert zich aan de rijstijl van Will. Eens thuis is er niets meer te eten, en Connie gaat dan maar boodschappen doen terwijl Will afwast. Als Connie langer weg blijft dan verwacht gaan de gedachten van Will alle kanten op.

Ik weet niet in hoeverre uw gedachten soms met u op de loop gaan, maar Crane weet alle gradaties van ongerustheid tot paranoia en van vertedering tot woede neer te zetten in een verhaal met vele draadjes en tijdlijntjes. De personages kijken nu eens terug en dan weer vooruit, sommige stukken zijn echte herinneringen, andere dan weer de vrucht van ontspoorde fantasie. Het einde is diep romantisch.

Crane gebruikt eenvoudige lijnen om erg leesbare tekeningen te maken. Zijn erg menselijke personages zijn aandoenlijk eerlijk. Erg goed.

 

 

[Neat Stuff]

2 uren geleden, Waldorf zei:

Erg goed.

Beste strip van het jaar.

[Waldorf]

The book tour (Andi Watson)

G.H. Fretwell is een jonge schrijver die voor de promotie van zijn boek een tournee maakt langs boekhandels om daar zijn boek te signeren. Maar nog voor hij goed en wel vertrokken is wordt zijn valies met boeken gestolen. De ene tegenslag na de andere stapelt zich op, en Fretwell heeft steeds minder vat op de gebeurtenissen. 

The book tour is een erg Engels boek. Er wordt een plechtstatig ouderwets Engels gesproken, en het flegma waarmee Fretwell de gebeurtenissen in de ogen kijkt verdient waardering. Watson tekent ook in een erg ouderwets aandoende stijl met dunne lijntjes die de spaarzame en droge humor van het geheel nog onderstrepen. Geen absolute must-read, maar wel een geinig boek. 

 

 

[Waldorf]

Corto Maltese 16 - Nocturnes Berlinois (Diaz Canales, Pellejero)

In het najaar van 1924 bevindt Corto Maltese zich in Berlijn met Joseph Roth, de schrijver. Op het politiekantoor ziet Corto een foto van zijn vriend Steiner, schijnbaar dood. In de wankele Weimar-republiek gaat Corto Maltese op zoek naar de moordenaar van zijn vriend. Het brengt hem uiteindelijk naar Praag. 

Dit is ondertussen het vierde Corto-album van de hand van Pellejero en op scenario van Diaz Canales, en de heren hebben het nu helemaal in de vingers. Van aan de zijlijn bekijkt Corto Maltese de geschiedenis, met ironische afstandelijkheid, maar nooit cynisch. Hij komt in contact met occulte groepen, geheime nazi-genootschappen, corrupte functionarissen en natuurlijk artiesten en acteurs. Want Berlijn was niet alleen het wankele decor van politieke omwentelingen, het was in die jaren ook een creatieve hot-spot, waar films, architectuur en schilderkunst gemaakt werden. Alle klassieke elementen uit Pratt's verhalen zitten in dit nieuwe album: gewone lieden die grote historische gebeurtenissen ondergaan, poëtische beschouwingen, een vleugje mystiek en referenties aan de literatuur. Waar Pratt graag met Jack London dweepte mag het tegenwoordig ook Joseph Roth zijn. 

Pellejero zet de tekenstijl van Pratt feilloos verder. Ik las dit album in zwart-wit, want waarom zou je dit ook in kleur willen lezen? Erg goed.

 

[mojo]

Nav het flashback artikel over Dodier op de ssz site beseft dat ik dat artikel als pdf had bewaard om te lezen, maar het nog niet gedaan had. Heel tof interview. Daarna nog eens een Bloks bovengehaald en vastgesteld dat ik blijkbaar deel 23 Post Mortem nog niet had gelezen. Bloks is altijd goed, ook deze. 

 

Daarnaast uit de bib De Killer:Staatszaken 1-3 gelezen. Na de vorige cyclus was ik gestopt met de serie omdat het me niet meer interesseerde, maar deze vond ik verrassend goed. 
 

Het is al een aangenaam weekend geweest op vlak van Europese strips lezen. 

[Waldorf]

Le faux Soir (Couvreur, Lapière, Durieux)

Tijdens de Tweede Wereldoorlog nam de Duitse bezetter de controle over de krant Le Soir over, en werd het een nazi-krant. Maar in november 1943 slaagde het verzet er in om een valse editie uit te brengen. Daarin werd de draak gestoken met de bezetter en met gekende collaborateurs. Het was een verzetsdaad waarbij niets vernield werd, en geen druppel bloed vergoten. Wel was het een actie die de Belgische bevolking een hart onder de riem stak. Maar de Duitsers slaagden er in te achterhalen waar de valse Soir gedrukt was, en verschillende medewerkers betaalden met hun leven voor hun daad van verzet.

Daniel Couvreur en Denis Lapière vertellen dat hele verhaal, en tegelijk hun eigen verhaal over hun onderzoek naar de valse Soir. De twee verschillende tijdperken maakt Durieux duidelijk door een andere tekenstijl te hanteren. Hoewel het verhaal zeker verdient om verteld te worden hebben de makers er niet bepaald een page-turner van gemaakt. Anno nu zien we de pratende hoofden van de drie makers die met historici en kenners gaan praten. Uit 1943 zien we brede stroken waarin de samenzweerders het hebben over de praktische bezwaren: waar halen we papier, wie zal die kranten drukken, wie schrijft geestige stukken en hoe krijgen we de kranten in de kiosken zonder dat de uitbaters zien dat het niet de echte Soir is? Die mensen speelden met hun leven, maar een funky strip levert het niet op. Het is allemaal erg didactisch en ietwat schools. Maar het is wel een verhaal dat verteld moet worden.

 

 

[De Hollander]

Vandaag gelezen de trilogie Steen der Chaos. 
zeker niet onaardig maar hier had meer ingezeten. De bewuste steen uit de titel komt vrijwel nergens echt terug. Wat mij betreft had dat nog meer toelichting mogen krijgen. Wie weet gaat het nog verder. De ingrediënten  zijn zeker aanwezig.

[Waldorf]

Go west young man (Scenario Tiburce Oger, diverse tekenaars, o.a. Toulhoat, Meynet, Labiano, Blanc-Dumont, Boucq, Cuzor, Hérenguel  en vele anderen)

Voor dit album heeft scenarist Oger het kruim van de Europese western-tekenaars om zich verzameld, die allemaal een stukje van het verhaal getekend hebben. Het verhaal gaat over een zakhorloge dat van hand tot hand gaat gedurende bijna twee eeuwen. De hoofdstukjes zijn niet allemaal even lang, en ook niet allemaal even interessant. Maar als geheel is dit een goede westernstrip, waarin Oger heel veel western-clichés aanraakt, van premiejagers, de burgeroorlog, de pony express, veedieven, de genocide op de indianen tot de koloniale oorlogen tussen Fransen en Engelsen. De wisselende tekeningen onderscheiden de hoofdstukken, maar toch leest dit als één coherent verhaal. Goede western.

 

 

[Koen Claeys]

"Bleekwater" gelezen... de recensent van De Stripspeciaalzaak eindigt zijn bespreking met de volgende woorden: 

"Als je maar één strip koopt dit jaar, laat het dan deze Bleekwater zijn. Bleekwater is ongewone topklasse."

Ik treed deze beoordeling bij. Zwaar onder de indruk....wat een prestatie! 
 

 

[lukoste]

Ik zag hem in HBL Leuven. Heel sympathieke man. Hij ziet/zag zichzelf niet eens als een stripmaker.

[De Hollander]

Nu ik wat minder vaak nieuwe strips koop, kom ik vaker toe aan het herlezen van eerder gekochte strips.

 

In de afgelopen tijd gelezen, Gung Ho, Servitude en De Grote Dode.

 

Het meest genoten van Gung Ho, een heerlijke strip, waar men wat mij betreft best een nieuwe cyclus aan mag toevoegen. Ingredienten genoeg om hier vulling aan te geven, lijkt mij.

 

Servitude vond ik de minste van de drie. De strip bestaat uit 6 delen. De eerste 4 delen zitten goed in elkaar. Doch helaas lukt het de makers niet om in de laatste 2 delen alles mooi tot een goed einde te brengen. Diverse zaken worden niet verklaard. Super jammer, de makers hadden echt werk gemaakt van hun werelden. 

 

De Grote Dode leest als een trein en boeit enorm. Wel had het allemaal nog wat spannender mogen zijn. De mooie heldere tekeningen zijn echt super mooi!

 

Straks maar weer eens voor de kast staan en op zoek naar de volgende reeks voor herlezing.

 

[lukoste]

21 hours ago, De Hollander said:

Nu ik wat minder vaak nieuwe strips koop, kom ik vaker toe aan het herlezen van eerder gekochte strips.

 

In de afgelopen tijd gelezen, Gung Ho, Servitude en De Grote Dode.

 

Het meest genoten van Gung Ho, een heerlijke strip, waar men wat mij betreft best een nieuwe cyclus aan mag toevoegen. Ingredienten genoeg om hier vulling aan te geven, lijkt mij.

 

Gung Ho is inderdaad top maar heeft m.i. echt een vervolg nodig. Het voelde gewoon niet af.

[Waldorf]

Jagen op Ramirez 2 (Petrimaux)

Is Jacques Ramirez een gevreesde huurmoordenaar? De stomme (hij kan niet praten, wat is daar de woke term voor?) zachtmoedige stofzuigerreparateur ziet er met zijn opvallende wijnvlek, borstelige snor en grote hondenogen niet zo uit, maar de gebeurtenissen in deel 1 riepen toch vragen op. Zo zaten er twee lijken in een wagen voor de deur van Jacques, met een overdosis lood. En Jacques was er bij toen het gebouw van Robotop, zijn werkgever, ontplofte. En dat was ook het moment dat twee vrouwen de bank aan de overkant van de straat overvielen.

In deel twee is Ramirez op de vlucht voor het Mexicaanse drugkartel, op sleeptouw genomen door de twee vrouwen.

 

Met Jagen op Ramirez brengt Petrimaux hulde aan Tarantino, en aan de films waaraan Tarantino hulde brengt in zijn films: er is geweld in felle kleuren met vette knipogen naar allerlei popculturele fenomenen uit de jaren '80. Tussen de pagina's vinden we grappige reclame voor snelle wagens, uittreksels uit tijdschriften en paginagrote tekeningen van explosies. De toon zit juist, de personages zijn goed neergezet en het verhaal dendert voort aan rotvaart. Ik ben benieuwd hoe het in deel drie afloopt. In een fraaie uitgave van Dark Dragon.

Erg graag gelezen. Schieten, tieten en helikopters FTW!

 

[lukoste]

Ik heb deel 2 nog niet gelezen omdat deel 1 zo goed was. Ik plan het in een ruk te lezen bij verschijning van het afsluitende deel 3. Beetje zoals in het geval van RIP.

[cinco]

56 minuten geleden, lukoste zei:

Ik plan het in een ruk te lezen bij verschijning van het afsluitende deel 3.

 

Ga ik ook doen.

 

[Ambreville]

57 minutes ago, lukoste said:

Ik heb deel 2 nog niet gelezen omdat deel 1 zo goed was. Ik plan het in een ruk te lezen bij verschijning van het afsluitende deel 3. Beetje zoals in het geval van RIP.

Dat gaat nog even duren. Petrimaux had een tijdje geleden laten weten dat hij een klein jaar achterstand had.

[Koen Claeys]

Was vorige week zo zwaar onder de indruk van 'Bleekwater' dat ik zijn 2 jaar oude debuut 'Beatrice' wel moest in huis halen.  Wist niet dat het zoveel prijzen heeft gewonnen... maar dat is dus zeker verdiend. Speelt zich net als Bleekwater af in een grootstad. 'Beatrice' is meer een melancholisch sprookje (maar zeker geen zeemzoet sprookje) waar 'Bleekwater' harder, echter is... Joris Mertens begon pas strips te publiceren na zijn 50ste maar die 2 albums zijn alvast zééééér goed... zééééér goed...
Er staat vandaag een interview met de man in De Standaard Letteren maar heb toch eerst dat interview van Wouter Porteman voor De Stripspeciaalzaak gelezen.  Prachtig interview... Wouter komt altijd met de perfecte vragen af...(en is eigenlijk ook een joviale, ontwapenende man) Moet wel leuk zijn voor stripauteurs, om door hem geïnterviewd te worden.
https://www.stripspeciaalzaak.be/interviews-reportages/joris-mertens
 

[Roque Ja]

Bleekwater speelt al heel het jaar jojo op mijn lijstje met aan te schaffen strips. Na elke lovende recensie denk ik hem aan te schaffen, maar bij het doorbladeren knap ik iedere keer af op de tekstballonnen en lettering. Vroeger had mij dat niet tegengehouden, maar acuut plaatsgebrek maakt een mens blijkbaar extreem selectief.

[Koen Claeys]

Ja, die computer-lettering viel me ook tegen maar na enkele pagina's viel het me niet meer op.

[cinco]

Die natgeregende in neon verlichte grootsteden zijn zo te zien een constante in zijn werk.

Ideaal om met een jazzy soundtrack op de achtergrond te lezen.

 

 

[Waldorf]

Une romance Anglaise (Fromental, Hyman)

Met deze Franstalige Vrije Vlucht buigen Fromental en Miles Hyman zich over de Profumo-affaire. Dat seksschandaal zette Groot-Brittannië in rep en roer aan het begin van de jaren '60. Profumo was de Britse minister van oorlog, en hij had een affaire met Christine Keeler, een danseres, model en call-girl die op het zelfde moment ook een relatie had met een Russische militaire attaché. 

Fromental en Hyman vertellen hun verhaal vanuit het standpunt van Stephen Ward, de man die uiteindelijk de schuld in de schoenen geschoven kreeg. Ward was een osteopaat en kunstenaar die feestjes organiseerde voor de hogere kringen in Londen. Hij leerde Keeler hoe ze zich moest gedragen in die kringen, want zelf was zij van erg eenvoudige komaf.

De Profumo-affaire was uiteindelijk een groeipijn van de maatschappelijke veranderingen die de jaren '60 zouden brengen. Van spionage was uiteindelijk geen sprake. Het was de losbandige sfeer rond Ward en Keeler die de gemoederen verhitte. Het was het tijdperk waarin de Beatles en de Stones begonnen. Op de feesten van Ward waren de seksuele zeden al wat losser en doken drugs op. Maar de brede bevolking was daar nog niet klaar voor, en Groot-Brittannië zag zichzelf nog altijd als een wereldmacht.

Fromental weet die hele maatschappelijke sfeer te schetsen, en tegelijk de chronologie van alle gebeurtenissen overzichtelijk te houden. Door Ward zo dicht op de huid te zitten voelt het verhaal nooit als een documentaire aan, maar blijft het een spannende thriller. Het hele boek is een doorwrocht werkstuk waar je toch even voor gaat zitten. De tekeningen van Hyman, met zijn dikke lijnen en erg specifieke kleurgebruik vind ik erg mooi. Naar de leesbaarheid van een strip zijn ze zeker niet ideaal, maar ze laten dit verhaal baden in een sfeer die erg hard als de sixties aanvoelt. Je kijkt er naar als naar een korrelig filmpje uit die tijd. Erg graag gelezen.

 

 

 

[lukoste]

De pin-up van de b-24 integraal

 

Zeer goed. Prachtige uitgave ook.

[Waldorf]

Les sauvages animaux (Desberg, Johan De Moor)

Het was lang geleden dat we nog nieuw werk zagen van het duo achter Kobe de Koe, maar nu is er in het Frans Les sauvages animaux, een one-shot dat losjes gebaseerd is op het leven van Peter Grant, de manager van Led Zeppelin. Net als in Kobe de Koe zijn de hoofdpersonages dieren die in een wereld van mensen leven. Een op het eerste zicht vreemde keuze, maar bij het lezen valt het toch allemaal op zijn plaats.

Peter Grant is als persoon wel interessant. Zijn betekenis voor het succes van Led Zeppelin kan niet onderschat worden. Hij zorgde er voor dat de groep veel geld verdiende aan optredens, geld dat voorheen bleef hangen bij de promotoren van concerten. Grant schermde de groep af van alle wereldse zorgen zodat ze zich konden focussen op de muziek. De vier leden van Led Zeppelin hadden ook alle vertrouwen in hun manager, en alle opbrengsten werden door vijf gedeeld.

Desberg en De Moor brengen Grant als een beer, een voor de hand liggende keuze want de man zag er met zijn grote baard en zijn 150 kilo ook uit als een beer. In de 88 pagina's van dit boekje schetsen ze een beeld van de toegewijde manager die met zijn directe aanpak de groep naar hun immense succes voerde. De figuur van gitarist Jimmy Page (een wolf, in deze strip) vertelt als in een ware documentaire vanuit een zetel hoe het was. Aan de hand van goed gekozen anekdotes proeven we van het rock&roll-leven in de seventies: louche types die illegale t-shirts van de band verkopen worden kordaat aangepakt. Hotelkamers die kort en klein geslagen worden, een drummer aan de drank, u kent dat wel. De manier waarop De Moor in zijn typische stijl Robert Plant erg herkenbaar neerzet als een leeuw is geweldig. John Bonham als een agressieve zebra is erg raak. Het enige dat me erg stoorde is dat de teksten van de liedjes vertaald werden naar het Frans.

Wie geïnteresseerd is in Led Zeppelin zal in dit boekje waarschijnlijk weinig nieuws lezen, maar door de aanpak van Desberg en De Moor wordt het wel weer de moeite.  

 

 

[Waldorf]

Disparitions au Jazz Club (Clérisse)

Dit album is een 'geremixte en geremasterde versie' van een strip uit 2007. Wat de verschillen met de eerste editie zijn weet ik niet. Van Clérisse is er volgens mij nog niets vertaald in het Nederlands.

Californië, 1966. Norman is een jazzmuzikant die de saxofoon aan de wilgen wil hangen. Hij heeft het gevoel dat hij niets goed meer kan spelen. Maar het lijkt er op dat hij de enige is die het zo ziet. Zijn uitgebluste houding werkt zijn vriendin Emily zo op de zenuwen dat ze Norman laat zitten. Dik tegen zijn zin gaat Norman dan toch een avondje spelen in een jazzclub. 

In 1999 Vinden we Norman dan terug in Frankrijk waar hij op Emily wacht. Ze zullen samen de overgang naar de nieuwe eeuw vieren.

Het scenario lijkt geïmproviseerd te zijn. Het ontbreekt een beetje aan focus, maar zoals dat gaat in de jazz kom je freewheelend toch tot mooie resultaten. Wat deze strip voor mij echt de moeite maakt zijn de tekeningen. Clérisse gebruikt kleurvlakken zonder zwarte contourlijnen om een heerlijk nostalgische sfeer op te roepen. Het resultaat is formidabel mooi.

 

 

 

 

[Waldorf]

Non-retour - Algérie, juillet 1962 (Jusseaume, Truc, Mangin)

In juli 1962 werd Algerije onafhankelijk na een bloedige strijd tegen de Franse kolonisator. In de chaos rond die periode speelden veel verschillende actoren: het Franse leger, Algerijnse vrijheidsstrijders, pied-noirs die afstamden van Franse kolonisten en die Algerije als hun land zagen.

Non-retour is een huis-clos dat zich afspeelt in een vliegtuig dat in die dagen de oversteek maakt van Algerije naar Frankrijk. Aan boord van de Super Constellation (het mooiste passagiersvliegtuig ooit gebouwd) zijn vrouwen met kinderen, militairen, politieagenten en het lichaam van een gesneuvelde soldaat. Allemaal hebben ze in Algerije iets achtergelaten: een vader, een echtgenoot, een bordeel of hun leven. De onzekerheid over wat hen in Frankrijk wacht is groot. Sommigen voelen zich verraden door Frankrijk dat zich na een vreselijke oorlog van zes jaar terugtrekt uit de parel van het koloniale rijk. 

Non-retour is gebaseerd op de herinneringen van journalist Jean-Laurent Truc, in samenwerking met de ondertussen overleden Patrick Jusseaume (van o.a. Tramp). Truc zat in 1962 als kind op een vlucht uit Algerije. Zoals in de strip kreeg de piloot de dwingende opdracht zijn toestel neer te zetten in het brandende Oran. De piloot weigerde en vloog door naar Frankrijk.

Op zich heeft het plot niet veel om het lijf: aan de hand van enkele clichés probeert Truc een verhaal te puren uit zijn herinneringen. Het interessantste zijn eigenlijk de vele personages met hun verhaal. De tekeningen zijn efficiënt en helder. Ik lees dit soort verhalen wel graag om de historische achtergrond, maar aan 24,95 euro in vertaling is me dat te duur. Een Franse uitgave aan 14,55 is wat dat betreft een betere koop. Voor de liefhebbers.

 

 

[eriktex]

Op 19/10/2022 om 09:59, Waldorf zei:

Disparitions au Jazz Club (Clérisse)

Dit album is een 'geremixte en geremasterde versie' van een strip uit 2007. Wat de verschillen met de eerste editie zijn weet ik niet. Van Clérisse is er volgens mij nog niets vertaald in het Nederlands.

Californië, 1966. Norman is een jazzmuzikant die de saxofoon aan de wilgen wil hangen. Hij heeft het gevoel dat hij niets goed meer kan spelen. Maar het lijkt er op dat hij de enige is die het zo ziet. Zijn uitgebluste houding werkt zijn vriendin Emily zo op de zenuwen dat ze Norman laat zitten. Dik tegen zijn zin gaat Norman dan toch een avondje spelen in een jazzclub. 

In 1999 Vinden we Norman dan terug in Frankrijk waar hij op Emily wacht. Ze zullen samen de overgang naar de nieuwe eeuw vieren.

Het scenario lijkt geïmproviseerd te zijn. Het ontbreekt een beetje aan focus, maar zoals dat gaat in de jazz kom je freewheelend toch tot mooie resultaten. Wat deze strip voor mij echt de moeite maakt zijn de tekeningen. Clérisse gebruikt kleurvlakken zonder zwarte contourlijnen om een heerlijk nostalgische sfeer op te roepen. Het resultaat is formidabel mooi.

 

 

 

 

 

Is dit een recente heruitgave met nieuwe cover?!

[Waldorf]

12 uren geleden, eriktex zei:

 

Is dit een recente heruitgave met nieuwe cover?!

 

Ja, het is een strip uit 2007 die nu heruitgegeven is.

[SPeeDy]

Salto & Ubba 1:

 

ik moet eerlijk zijn:

1) ik ben fan van het vorige werk van Wilbert van der steen (Ayak&Por, Zon/Licht)

2) ik fronste serieus mijn wenkbrauwen toen hij met deze zelfverklaarde gaycomic afkwam

 

Als oudere blanke hetero man (zonder enige kennis over klimaatverandering) had ik serieuze twijfels of dit wel iets voor mij was, ondanks dat ik een hele open persoon ben en seksuele voorkeur van iemand me op zich totaal niks uit maakt, zolang iedereen maar gelukkig (en niet kwaadaardig) is.

Dus nogal lang getwijfeld over de aankoop. Ten onrechte en wat kleinzielig van mij om te twijfelen, shame on me!

 

Tip voor Wilbert: promoot dit misschien niet zo expliciet als gaycomic. Ik snap dit enerzijds wel, maar dit is op zich een strip als een ander waarbij het uiteindelijk geen moer uitmaakt (of tenminste niet uit zou mogen maken) dat er homoseksuelen in voorkomen. Uiteindelijk vrees ik dat hiermee het aantal potentiële kopers beperkt en zelfs mensen zoals ik enerzijds afschrikt.

Als ze het zich achteraf toch zouden beklagen: tant pis, dan hebben ze tenminste gezien dat de wereld rijker is dan wat ze misschien dachten en dan is dat hun probleem.

 

Tip voor alle lezers van de reep: dit is een traag en mooi verhaal waarbij ik herhaaldelijk een lach op mijn gezicht kreeg. Prachtige tekeningen en inkleuring. Laat het etiket “gaycomic” je ook als hetero niet afschrikken. En Wilbert heeft overschot van gelijk dat op stripgebied het toch nog grotendeels het klassieke man/vrouw patroon is, knap dat hij zijn nek hier heeft uitgestoken om daar wat verandering in te brengen.

 

Deel 2 tracht Wilbert momenteel gefund te krijgen. Als er nog repers willen bijdragen, Dit is de link (op 80% gaat het project door): https://www.voordekunst.nl/projecten/14507-help-me-salto-ubba-2-te-drukken

[Koen Claeys]

Ik heb vrijdag 2 exemplaren van 'Het geheim van Raoul Taburin.' gekocht: eentje voor mezelf en de ander voor mijn fantastische fietshersteller. Dit weekend gelezen. Het is eigenlijk een zeer mooi, grappig verhaaltje voor volwassenen met die typische illustraties van Sempé. Meestal meer een geïllustreerd prentenboek dan een strip. Het kwam pas dit jaar uit in ons taalgebied maar blijkbaar is deze strip al van 1995 en werd het 2 jaar geleden verfilmd.

Trailer van de film: 
https://www.youtube.com/watch?v=hxChxuc7oNc

[Retardi]

On 10/22/2022 at 5:20 PM, SPeeDy said:

Salto & Ubba 1:

 

ik moet eerlijk zijn:

1) ik ben fan van het vorige werk van Wilbert van der steen (Ayak&Por, Zon/Licht)

2) ik fronste serieus mijn wenkbrauwen toen hij met deze zelfverklaarde gaycomic afkwam

 

Als oudere blanke hetero man (zonder enige kennis over klimaatverandering) had ik serieuze twijfels of dit wel iets voor mij was, ondanks dat ik een hele open persoon ben en seksuele voorkeur van iemand me op zich totaal niks uit maakt, zolang iedereen maar gelukkig (en niet kwaadaardig) is.

Dus nogal lang getwijfeld over de aankoop. Ten onrechte en wat kleinzielig van mij om te twijfelen, shame on me!

 

Tip voor Wilbert: promoot dit misschien niet zo expliciet als gaycomic. Ik snap dit enerzijds wel, maar dit is op zich een strip als een ander waarbij het uiteindelijk geen moer uitmaakt (of tenminste niet uit zou mogen maken) dat er homoseksuelen in voorkomen. Uiteindelijk vrees ik dat hiermee het aantal potentiële kopers beperkt en zelfs mensen zoals ik enerzijds afschrikt.

Als ze het zich achteraf toch zouden beklagen: tant pis, dan hebben ze tenminste gezien dat de wereld rijker is dan wat ze misschien dachten en dan is dat hun probleem.

 

Tip voor alle lezers van de reep: dit is een traag en mooi verhaal waarbij ik herhaaldelijk een lach op mijn gezicht kreeg. Prachtige tekeningen en inkleuring. Laat het etiket “gaycomic” je ook als hetero niet afschrikken. En Wilbert heeft overschot van gelijk dat op stripgebied het toch nog grotendeels het klassieke man/vrouw patroon is, knap dat hij zijn nek hier heeft uitgestoken om daar wat verandering in te brengen.

 

Deel 2 tracht Wilbert momenteel gefund te krijgen. Als er nog repers willen bijdragen, Dit is de link (op 80% gaat het project door): https://www.voordekunst.nl/projecten/14507-help-me-salto-ubba-2-te-drukken

Ik kocht het eerste deel vorig jaar in Rijswijk.

Eerlijk? De goede man beperkt zich teveel met dit onderwerp. Het is een soort getekende soap met twee mannen als leidend voorwerp. Het is voor de gemiddelde hetero een inkijkje in een wereld die ze niet kennen. Maar het gebrekkige verhaal zorgt er ook voor dat je niet het gevoel hebt dat je hier iets aan mist. 

 

[Ambreville]

3 hours ago, Koen Claeys said:

Ik heb vrijdag 2 exemplaren van 'Het geheim van Raoul Taburin.' gekocht: eentje voor mezelf en de ander voor mijn fantastische fietshersteller. Dit weekend gelezen. Het is eigenlijk een zeer mooi, grappig verhaaltje voor volwassenen met die typische illustraties van Sempé. Meestal meer een geïllustreerd prentenboek dan een strip. Het kwam pas dit jaar uit in ons taalgebied maar blijkbaar is deze strip al van 1995 en werd het 2 jaar geleden verfilmd.

Trailer van de film: 
https://www.youtube.com/watch?v=hxChxuc7oNc

Raar dat er nooit meer van Sempé vertaald is geraakt. Dit is vrij tijdloos.

voor de liefhebbers, de film met Benoit Poelvoorde als Taburin, staat op iTunes.

[Waldorf]

Slava 1, Après la chute (Pierre-Henry Gomont)

Van Gomont is in het Nederlands nog niets vertaald, en dat is jammer. Want de man kan een aardig stukje tekenen en hij vertelt erg goed.

In Slava keren we terug naar Rusland, in de periode na de ineenstorting van de Sovjet-Unie. Het communistische systeem is geïmplodeerd en in de plaats is een rauwe vrije markt gekomen. De apparatsjiks moeten de baan ruimen voor de oligarchen. Dit album is het eerste deel van een drieluik.

Slava is een kunstenaar die zijn penselen heeft opgeborgen om aan de zijde van Lavrine de kneepjes van de commerce te leren. Samen plunderen ze oude leegstaande gebouwen van al het marmer, dure kranen, glasramen en kroonluchters. Die verkopen ze dan aan de opkomende rijken. Maar het is niet zonder gevaar, want er zijn nog plunderaars. Als ze op een dag in een mijnstad belanden leren ze algauw dat ze slechts kleine garnalen zijn, en dat in Rusland werkelijk alles kan verkocht worden.

Slava is een rijke strip waar je even voor gaat zitten. Gomont vertelt een verhaal van enkele individuen, maar ook van een land, een tijdperk. Er is veel lezen aan, want in zijn dialogen stoffeert de tekenaar zijn boeiende karakters. Gomont brengt het verhaal ook met de nodige humor. Dat is nodig, want anders zou dit een zwaar verhaal vol onrecht, geweld en miserie zijn. En dan zijn er de tekeningen. De zenuwachtige lijnen ogen op het eerste zicht schetsmatig, maar Gomont kan alles tekenen: machtige berglandschappen, grauwe industriesteden, intieme dialogen in verlaten Sovjet-paleizen. Soms deed het tekenwerk me wat aan Bill Watterson denken. Dit is top-10 materiaal.

In november brengt Sherpa Malaterre, een ander boek van Gomont uit. Hopelijk wordt dat het bruggenhoofd van waar Gomont ons taalgebied zal veroveren. Ik collaboreer alvast mee. 

 

 

[Koen Claeys]

Op 14/10/2022 om 14:38, Waldorf zei:

 

Laat vooral weten wat je van The many deaths of Laila Starr vindt. 

 

2 jaar geleden las ik 'Blue in Green', ook geschreven door Ram V, vond deze sfeervolle, beklijvende bundel één van de beste comics van 2020. Toch is de naam van de auteur niet in mijn hoofd blijven plakken.

Dit jaar was zowat iedereen die 'The Many Deaths of Laila Starr' las er lovend over. Heb die bundel dan maar onlangs gekocht... Na lezing moet ik bekennen dat ik zéééér blij ben dat ik dit heb gedaan.... Dit is zelfs nog beter dan 'Blue in Green'!

De strip deed me qua scenario denken aan de kortverhalen van Neil Gaiman alsook aan het fabuleuze 'Daytripper'. Het is een pakkend sprookje voor volwassenen over leven en dood. Ik wil niets verklappen want ik wil de verrassingen doorheen dit beeldverhaal niet verpesten.

Het zwierige tekenwerk van Filipe Andrade (mij vooral bekend van Lemires 'Old Man Logan') is uiterst passend.

Ik heb dit jaar voorlopig nog niet zoveel Amerikaans spul gelezen maar kan me wel voorstellen dat dit tot het kruim van het huidige comics-aanbod behoort.

 

[cinco]

Louisiana 3 (Léa Chrétien, Gontran Toussaint)

 

Het laatste album van dit drieluik vormt de brug tussen verleden en heden en toont de openliggende wonden die na het afschaffen van de slavernij achterblijven. Geen enkel personage komt hier ongeschonden uit.

Samen met het Venijn en Keizerin Charlotte één van mijn favoriete kortreeksen van de laatste jaren.

 

[Waldorf]

Bella Ciao Uno, Due, Tre (Baru)

Bella Ciao vertelt het verhaal van de Italiaanse migranten die in de eerste helft van de twintigste eeuw naar Frankrijk trokken. In korte hoofdstukken vertelt de hoofdfiguur over verschillende episodes uit het leven van zijn familie. Die hoofdfiguur zou evengoed Baru zelf kunnen zijn, want hij groeit op in de jaren vijftig in het uiterste noordoosten van Frankrijk, in een gezin waar de vader in de staalfabriek werkt. We krijgen een inkijk in het leven van migranten van de eerste, tweede en derde generatie. Op familiefeesten wordt er ruzie gemaakt, want in de oorlog was er altijd wel eentje voor Mussolini, terwijl een neef dan weer werd doodgeschoten door de Gestapo. De grootvaders vertellen over hun reis vanuit Italië, hoe ze met niets aankwamen in Frankrijk, maar door andere Italianen werden opgevangen. Baru vertelt over neven die gingen knokken op plaatselijke feesten, over het verlangen om terug te keren naar Italië waar niemand nog zat te wachten op de emigranten. Over Italianen die zich lieten naturaliseren tot Fransman om geen dienst te moeten nemen Mussolini's leger en die dan in de oorlog voor Frankrijk gingen vechten. Over een vader die uiteindelijk longkanker kreeg van het vuile werk. Over pasta en tiramisu. Af en toe komt Baru zelf in beeld, als hij uitlegt dat het verhaal dat hij brengt samengesteld is uit de levensverhalen van mensen die hij kent. 

Concerto Books heeft het eerste deel vertaald naar het Nederlands, maar zal de volgende twee delen niet vertalen. Dat is jammer, want Baru vertelt dit alles met zoveel liefde dat het aanstekelijk werkt. Erg graag gelezen.

 

 

[Bart 01]

Urbanus - Het Laatste Avontuur en Het Allerlaatste Avontuur: het was een raar gevoel om na al die jaren de allerlaatste Urbanus mee te grabbelen in de supermarkt. Urbanus Gaat Trouwen en De Tenor Van Tollembeek waren de allereerste strips die ik als kleine pagadder kreeg. De Loempia uitgave met de pagina's afwisselend in blauw en bruin. Ik hoor mijn grootmoeder nog afkeurend zuchten 'wat geven ze de kinderen van tegenwoordig nu weer' waarop mijn vader 'allez ma, het is toch van Urbanus'. Urbanus Van Anus: toen reeds een keurmerk in de Vlaamse huiskamers.

Jommeke, Suske & Wiske en Kiekeboe zijn volledig aan mijn jeugd voorbij gegaan. Daar zag je de kerk van ons dorp Denderwindeke helemaal niet langskomen in de verhalen! Naarmate de jaren verstrijken ontstonden er gaten in de collectie. Op onregelmatige basis werden deze min of meer aangevuld. Nog vele jaren later halen mijn zoon en dochter de verhalen opnieuw uit de kast en wordt de collectie aangevuld met heel wat recentere verhalen. In heel ons huis kan je altijd wel een Urbanus strip vinden die ergens rondslingert. 

Je moet er even voor gaan zitten, maar laat het rustig doordringen: 201 verhalen. Twee honderd en één. En dat met hetzelfde team. Op regelmatige basis regelmatige kwaliteit afleveren. Wie doet het hen na?

Andere reeksen halen vier verhalen op tien jaar en wisselen dan nog van tekenaar tussendoor. En terwijl tekenen Willy Linthout & team rustig verder. Dus ja, de laatste pagina deed me wel iets. Het beeld van Urbanus en Willy die samen de laatste plaatjes tekenen met tranen in de ogen ... Urbanus op weg naar ergens en nergens ... Het is mooi geweest potvernondedju! Zowel voor de auteurs als voor de vele lezers. Binnenkort verwachten we de volledige collectie thuis en ik ben er zeker van dat ze nog regelmatig uit de kast gehaald zal worden.