Strip Van De Dag

[cinco]

Op 12/1/2022 om 14:02, Waldorf zei:

Sous les galets la plage (Rabaté)

1962. In een klein Frans kustdorpje zitten drie jonge mannen in hun laatste zomervakantie voor ze verdere studies aanvatten: rechten, economie en de officierenschool. Maar hun landerige dagen in het bijna uitgestorven dorp worden bruusk opgeschrikt door een vrijgevochten jonge vrouw die hun hoofden op hol doet slaan. Voor ze er erg in hebben raken ze betrokken bij een inbraak die hun nog niet begonnen loopbaan kan fnuiken. Voor één van de drie jongens wenkt een afrit, weg van het gebaande pad. 

De tekeningen van Rabaté met dunne lijntjes en zachte pastelkleuren roepen een sfeer van lang vervlogen tijden op. In die zin passen ze erg goed bij het verhaal. Dat speelt zich nog af in de maatschappij waar de verbeelding nog niet aan de macht was, maar waar alles volgens vastgelegde patronen leek te verlopen. Zoals gewoonlijk zijn de personages bij Rabaté haarfijn neergezet in waarachtige dialogen en fijne gelaatsuitdrukkingen. Erg graag gelezen, in het Frans.

 

 

 

Deze is nu ook in het Nederlands te verkrijgen bij Concerto Books.

 

[Bart 01]

Twee boeken die al veel te lang op de te lezen stapel lagen, hier ook al aan bod zijn gekomen maar toch nog een vermelding verdienen.

 

Ballad for Sophie: de cover doet een liefdesverhaal vermoeden en dat is het in zeker zin ook. Maar het is toch veel meer dan dat. Het is het levensverhaal van de beroemde succesvolle pianist Julien Dubois. Zijn ontmoeting op jonge leeftijd tijdens een concours met de geniale Francois Samson maakt een verpletterende indruk op Julien. Ontzag, bewondering, afgunst. Julien weet zich met zijn gevoelens geen blijf. Naarmate de jaren verstrijken breekt de oorlog uit. Een reden voor Julien om met zijn collaborerende moeder te breken. Tijdens de vele jaren die volgen blijft de fascinatie voor het genie van Francois op Julien wegen. 

Dit is een ontroerend mooi verhaal dat steeds de juiste toon vindt. Emotioneel doch nooit klef. De tekeningen zijn prachtig, de inkleuring treffend. Bij het beste wat ik dit jaar al gelezen heb.

 

 

Did you hear what Eddie Gein done? : we zullen nooit weten wat er zich precies afgespeeld heeft in de boerderij van de Wisconsin Ghoul Eddie Gein. Dit boek is opgezet als een documentaire over het lugubere leven van Ed Gein. Er is veel tekst te verwerken maar het loont de moeite. De tekeningen van Powell zijn een echte meerwaarde. Ik ben nadien heel wat figuren gaan opzoeken op wikipedia en de gelijkenis is treffend. Een boeiende uiteenzetting over een man die onwaarschijnlijke dingen gedaan heeft. Zeer goed.

 

 

 

[De Hollander]

Op 4/11/2022 om 16:39, cinco zei:

Louisiana 3 (Léa Chrétien, Gontran Toussaint)

 

Het laatste album van dit drieluik vormt de brug tussen verleden en heden en toont de openliggende wonden die na het afschaffen van de slavernij achterblijven. Geen enkel personage komt hier ongeschonden uit.

Samen met het Venijn en Keizerin Charlotte één van mijn favoriete kortreeksen van de laatste jaren.

 

Vandaag ook de gehele reeks gelezen. 
Het onderwerp laat niet toe om te zeggen “heerlijk genoten”, maar dat dit goed was, dat is zeker. 

[Bart 01]

The Crimson Cage:  als kind heb ik uren versleten met het kijken naar onnozele Amerikaanse worstel wedstrijden. Iedereen die een kijkje wil nemen in deze wereld kan ik de comic 'André The Giant -Closer To Heaven' warm aanbevelen trouwens. Dit verhaal is een interpretatie van Macbeth. Als je deze klassieker kent, weet je dat het voor de hoofdrolspeler niet goed afloopt. Fijn om dit in de fascinerende wereld van het professioneel worstelen te situeren. De tekeningen zijn zeer sfeervol. Graag gelezen.  

 

 

 

[Bart 01]

Telepaths: wanneer een magnetische schok de aarde treft, hebben een beperkt aantal mensen plots telepatische gaven. Wat eerst een geschenk lijkt evolueert tot een repressieve maatschappij voor de getroffen personen. Niet bijster origineel maar toch goed uitgewerkt. Een aangenaam verhaal dat toch voldoende blijft hangen met een einde dat de deur opent naar een vervolg. En getekend door Steve Epting natuurlijk!

 

 

[cinco]

Carbon & Silicium (Bablet)

 

een indrukwekkende uitgave op alle vlakken

 

 

Wat een heftige rit!

A.I.-verhalen zijn vaak ook Pinokkio-verhalen en in dit geval word je langs existentiële gedachten meegesleurd doorheen een toekomst die steeds chaotischer wordt en waarin het samen willen zijn telkens weer verhinderd lijkt door de drang om individuele behoeftes te volgen.

 

 

Visueel ook indrukwekkend met sterk contrasterende kleurenpaletten doorheen de verschillende locaties en tijden.

 

 

De moeite waard voor de zoekende ziel en in het beste geval creëert dit verhaal ook momenten van zelfreflectie.

 

 

 

 

[lukoste]

Sangoma 

 

Zeer goed!

[De Hollander]

12 uren geleden, lukoste zei:

Sangoma 

 

Zeer goed!

Fijn om te horen, wil deze mij kopen als kerst kado, daar de vrouw het niet zal doen.

[Waldorf]

Atan van Kea (Judith Vanistendael)

Al enkele jaren werkt het Louvre samen met stripauteurs die zich laten inspireren door een werk uit dat museum. Ook Judith Vanistendael werd gevraagd, en zij vond inspiratie bij marmeren beelden uit de Cycladen van zo'n vijfduizend jaar oud. De beeldjes zijn gestileerde vrouwen, allemaal gelijkaardig van ontwerp. De functie of betekenis van de beeldjes is niet gekend.

Vanistendael neemt ons mee naar Kea in de Cycladen, vijfduizend jaar geleden. Ze vertelt over Atan, een tiener met een talent om uit klei beeldjes te boetseren. Zijn ouders sturen hem naar een beeldhouwer om daar het ambacht te leren. Atan werkt daar niet meer met klei, hij moet nu marmer leren bewerken. Terwijl hij de vorm in de steen zoekt vindt hij ook zijn weg in het leven. 

Erg spannend is het allemaal niet, maar Vanistendael vertelt traag over een jongen die zijn talent kan ontwikkelen, en die het geluk zal vinden door te doen wat hij graag doet en goed kan. Misschien zal hij aan dat métier iets toevoegen waardoor het kunst wordt, wie weet. Ik benijd mensen die een ambacht beheersen, zoals Vanistendael zelf, die een erg mooi boek gemaakt heeft.

 

 

[Waldorf]

Krasse knarren 7, Heet als de planeet (Lupano, Cauuet)

Geen strip die de laatste jaren zo fijn en met gevoel voor humor de vinger op enkele zere plekken van onze tijd kon leggen. Drie oudstrijders van de sociale betrokkenheid hielpen ons herinneren aan onze belofte van lang geleden dat we nooit een oude rechtse zak mochten worden. 

In dit zevende album komt Lupano weer op de proppen met enkele concrete problemen: illegale fruitplukkers die tegelijk de jobs van echte Fransen afnemen en zorgen dat het fruit in de supermarkt niet duur wordt, fiscale optimalisatie van multinationals en de gevolgen voor de begroting en de beurskoersen, en vooral de polarisatie en de verruwing van het maatschappelijk en het politieke debat. Dat wordt nog altijd erg grappig gebracht, maar ik heb het gevoel dat het vet nu wat van de soep is. Het verhaal zelf is wat dunnetjes, maar we geven nog altijd veel punten voor de tekeningen en de goede bedoelingen.

 

 

 

[cinco]

Noir Burlesque 2 is qua verhaal een stap vooruit in vergelijking met het eerste deel.

Niet genoeg om dit tweeluik memorabel te maken, wel om er een onderhoudende leessessie aan over te houden.

En hier en daar de nodige gangsterhumor om het geheel nog meer de sfeer van film noir B-movies te geven.

Minder sex en meer geweld in vergelijking met deel 1 en enkele nieuwe personages, bedoeld om wat gelaagdheid toe te voegen aan het personage van Slick. Dit tweede deel bevat ook 30 pagina's meer, vooral om de actiescènes wat uitgebreider in beeld te brengen.

 

Ondanks de enkele pluspunten blijft dit als een tussendoortje van Marini aanvoelen in afwachting tot een nieuwe Adelaars van Rome.

 

 

[cinco]

A Christmas Carol (Munuera)

 

Ondanks de gender swap zal er voor iedereen die bekend is met het Dickens-verhaal geen verrassende plotwending te vinden zijn in deze adaptatie van de bekende kerstvertelling. Wel krijg je er het geraffineerde tekenwerk van Munuera bij, iets wat toch wel een sterk argument is om dit album in deze decembermaand te lezen, of je nu cynisch ten opzichte van het ganse eindejaarsgebeuren staat of niet.

 

 

 

[Waldorf]

Noir burlesque 2 (Marini)

Van het eerste album van dit Marini-vehikel werd ik niet bepaald blij: het was een samenraapsel van enkele magere stereotypes, wat gemakkelijk bloot en veel lomp geweld. In dit tweede album probeert Marini hier en daar een beetje fond toe te voegen. Zo krijgen we de zus van hoofdfiguur Slick te zien. Maar het verhaal blijft mager, met dezelfde magere stereotypes, en nog veel meer lomp geweld. Op de grote pagina's valt op hoe mager ook de tekeningen van Marini geworden zijn. Ik heb het gevoel dat de man de lat voor zichzelf lager gelegd heeft omdat hij zich zeker weet van een groot publiek. Want samen zijn de twee delen van Noir Burlesque 230 pagina's dik, voldoende ruimte om een stevig verhaal te vertellen. In werkelijkheid is het een duur tweeluik, waar je zo doorheen bent en het enige gevoel dat rest is 'was dit het nu?'

 

 

[Koen Claeys]

Op 12/12/2022 om 10:24, Waldorf zei:

Krasse knarren 7, Heet als de planeet (Lupano, Cauuet)

Geen strip die de laatste jaren zo fijn en met gevoel voor humor de vinger op enkele zere plekken van onze tijd kon leggen. Drie oudstrijders van de sociale betrokkenheid hielpen ons herinneren aan onze belofte van lang geleden dat we nooit een oude rechtse zak mochten worden. 

In dit zevende album komt Lupano weer op de proppen met enkele concrete problemen: illegale fruitplukkers die tegelijk de jobs van echte Fransen afnemen en zorgen dat het fruit in de supermarkt niet duur wordt, fiscale optimalisatie van multinationals en de gevolgen voor de begroting en de beurskoersen, en vooral de polarisatie en de verruwing van het maatschappelijk en het politieke debat. Dat wordt nog altijd erg grappig gebracht, maar ik heb het gevoel dat het vet nu wat van de soep is. Het verhaal zelf is wat dunnetjes, maar we geven nog altijd veel punten voor de tekeningen en de goede bedoelingen.

 

 

 

Het vorige album vond ik een ramp maar met het 7de album zijn de Krasse Knaren gelukkig terug op vertrouwde bodem en het doet ze goed... zelfs al is de maatschappij enorm verdeeld, politieke standpunten zetten bevolkingsgroepen, plaatselijke dorpelingen en voormalige vrienden tegen mekaar op als nooit tevoren... 
Ongelooflijk hoe de scenarist zoveel maatschappelijke vraagstukken in dit verhaal weet te steken en het toch nog grappig weet te houden.  Meerdere keren hardop gelachen, meerdere keren de bedenking gemaakt dat Lupano spijkers met koppen slaat bij het aankaarten van brandend actuële thema's... maar... is het een goed verhaal ?  Ik heb er leesgenot aan beleefd, ook genoten van het magistrale tekenwerk van Cauuet... ja... vond het een toffe strip...  Die personages zijn ook zo schitterend...maar als ik eerlijk moet zijn haalt het verhaal het torenhoge niveau van die eerste albums niet.
En die covers... die blijven zo lelijk, doen geen recht aan de mooie strippagina's.

[Ambreville]

1 hour ago, Koen Claeys said:

Het vorige album vond ik een ramp maar met het 7de album zijn de Krasse Knaren gelukkig terug op vertrouwde bodem en het doet ze goed... zelfs al is de maatschappij enorm verdeeld, politieke standpunten zetten bevolkingsgroepen, plaatselijke dorpelingen en voormalige vrienden tegen mekaar op als nooit tevoren... 
Ongelooflijk hoe de scenarist zoveel maatschappelijke vraagstukken in dit verhaal weet te steken en het toch nog grappig weet te houden.  Meerdere keren hardop gelachen, meerdere keren de bedenking gemaakt dat Lupano spijkers met koppen slaat bij het aankaarten van brandend actuële thema's... maar... is het een goed verhaal ?  Ik heb er leesgenot aan beleefd, ook genoten van het magistrale tekenwerk van Cauuet... ja... vond het een toffe strip...  Die personages zijn ook zo schitterend...maar als ik eerlijk moet zijn haalt het verhaal het torenhoge niveau van die eerste albums niet.
En die covers... die blijven zo lelijk, doen geen recht aan de mooie strippagina's.

De zwarte komt volgens mij veel beter uit de verf. Ik vrees dat ze vast zitten in dat cover-format en niet durven wijzigen, of kleuren durven hergebruiken.

 

[Waldorf]

Die zwarte cover is inderdaad mooier: ze kunnen aan een barbecue staan, of aan een brandende barricade. Of een bosbrand...

[Waldorf]

Het laatste weekend van januari (Bastien Vivès)

Het laatste weekend van januari is het altijd druk in de Franse stad Angouleme. Dan vindt daar namelijk het jaarlijkse stripfestival plaats. En net in het jaar dat Bastien Vivès daar een tentoonstelling zou moeten hebben gebruikt de Franse tekenaar het festival als achtergrond voor een nieuw album.

We maken kennis met Denis Choupin, striptekenaar van middelbare leeftijd, voor wie Angouleme een verplicht nummer is. Dédicaces zetten en steeds weer antwoorden op dezelfde vragen, debatten bijwonen, met originelen leuren voor een galerist, Denis doet het allemaal met evenveel frisse tegenzin. Maar dan is daar plots Vanessa, de echtgenote van een maniakale dédi-jager.

Dit is Vivès op zijn best: minimale dialoog, heldere tekeningen met fijne en soepele lijnen. Een romantische komedie die het stripwereldje ook een beetje een neus zet. Geen aanstootgevende boodschappen. Graag gelezen.

 

 

 

[Blutch]

Ik kan me niet herkennen in de kritiek op Noir Burlesque. Wat mij betreft toch een meesterwerkje. Natuurlijk zit het inhoudelijk vol cliché's, maar het is dan ook een soort genre-oefening die het van de visuele uitwerking en de sfeer moet hebben.

[Waldorf]

La dernière reine (Rochette)

Edouard Roux is tien als hij in zijn dorpje in de Vercors getuige is van de dood van de laatste in het wild levende beer in Frankrijk. Zijn familie heeft in deze zuidelijke uitlopers van de Alpen altijd een band gehad met de natuur, en dus ook met de beren in de bergen. Jaren later komt Edouard uit de Eerste Wereldoorlog als een 'gueulle cassée', een overlevende van wie het gezicht zo  verhakkeld is dat hij rondloopt met een zak over het hoofd. Maar dan stuurt iemand hem naar Jeanne Sauvage, een beeldhouwster. Zij maakt gezichtsprotheses voor mannen als Edouard. Als dank voor zijn masker neemt Edouard Jeanne mee naar zijn bergen. Jeanne zal een bronzen beeld maken van een beer.

In dit boek komen enkele van de vaste ingrediënten van het werk van Rochette samen: vrijheidsdrang, de wilde natuur, een grondig wantrouwen in de mens. In één lange flashback toont Rochette ons het leven van Edouard, afgewisseld met enkele episodes uit het verleden van de beren van de Vercors. De ruwe tekeningen van Rochette zijn zoals de beer die Jeanne zal maken: ongepolijst, om uitdrukking te geven aan de ruige natuur die ook in dit boek weer een hoofdrol krijgt. Het verhaal is dat ook. Nergens sentimenteel, ondanks de harde klappen die er in uitgedeeld worden. De zwartgallige kijk op de mens krijgt tegengewicht van de liefde tussen Jeanne en Edouard, en de eeuwige kracht van de natuur, die veerkrachtig is. Erg goed, dit verdient zeker een vertaling.

Na de heisa rond Vivès in Angouleme heeft Rochette aangekondigd te stoppen met strips. Dat zou jammer zijn, maar dit is wel een mooi eindpunt.

 

 

 

[Waldorf]

Een godverdomse klootzak 3 - Guajeraï (Loisel, Pont)

Max is een jonge kerel die in de eerste helft van de jaren '70 zijn vader gaat zoeken in het binnenland van Brazilië. Zijn moeder is gestorven, en over zijn vader weet Max helemaal niets. Alles wat hij heeft zijn twee foto's. Er zijn dus twee mannen die misschien zijn vader zijn, en Max kent enkel hun bijnamen: Mermoz en de boekhouder. Samen waren ze betrokken bij de ontvoering van een kind, en de zoektocht van Max haalt veel oude koeien uit de sloot.

Een godverdomse klootzak begon zeer goed. Loisel voerde meteen enkele sympathieke en een heleboel antipathieke personages op. De nederzettingen in het Amazonegebied met mijnwerkers en houthakkers vormen een boeiend decor, en de elegante tekeningen van Pont worden steeds beter.

Maar na drie albums zitten we nog nergens. Met spaarzame flash-backs geeft Loisel het verleden prijs, maar zijn hoofdverhaal mist elke structuur. Er wordt geknokt, geschoten, gevlucht en achtervolgd zonder dat dit iets toevoegt. Alle actie is ballast die het ware verhaal van Max' vader verstikt. Na drie albums vroeg ik me af wat ik gelezen had. Loisel is een geweldige tekenaar, maar als scenarist schrijft hij zomaar wat. Jammer voor Pont, die hier wel vakwerk aflevert. 

[De Hollander]

Iemand enig idee hoelang dit nog doorgaat? 
Het lijkt wat eindeloos te worden. 
 

[Waldorf]

Airborne 44 10 - Wild men (Jarbinet)

Airborne 44 is voor mij een gewoonteaankoop geworden. De tekeningen van Jarbinet zijn erg mooi, ondanks de gruwel die er vaak in te zien is. In zijn direct ingekleurde tekeningen die zich in de schemering of in de mist afspelen wordt hij nog steeds beter. Voor de verhalen laat Jarbinet zich inspireren door kleine gebeurtenissen tijdens de Tweede Wereldoorlog, in dit tweeluik weer in zijn Ardennen tijdens het Ardennenoffensief eind 1944. Dat levert degelijke strips op, zonder meer. Achterin staan enkele foto's van de mannen op wiens leven Jarbinet zich inspireerde. 

[Waldorf]

Kiss the sky: Jimi Hendrix 1942 - 1970 (Dupont, Mezzo)

Toen ik jong was (wie herinnert zich dat nog?) ging ik wel eens met mijn ouders naar de Makro. Daar was een rayon met CD's, en het was daar dat ik The ultimate experience kocht, een verzamel-cd van Jimi Hendrix. Mijn vader, toch van de generatie die opgroeide met de muziek van Jimi, waarschuwde mij dat het ketelmuziek was. Ik was het daar niet mee eens.

In dit eerste deel van Kiss the sky (een zin uit Purple Haze, ik weet waarover ik praat) vertellen Dupont en Mezzo over het leven van Hendrix tot aan de vooravond van zijn doorbraak. Het was een pad dat niet over rozen ging, tegenwoordig zou het kansarmoede genoemd worden. Moeder dronk, vader Al probeerde zijn kinderen op het rechte pad te houden. Na een passage in het leger probeert Jimi van zijn muziek te leven. Zijn talent als gitarist zorgde er voor dat hij voor heel wat grote namen uit de jaren '60 kon spelen. Maar zijn slordigheid in het dagelijkse leven en zijn neiging om erg luid te spelen maakte hem niet geliefd bij zijn werkgevers. 

Het grootste deel van dit boek is een opsomming van steeds weer andere artiesten voor wie Hendrix speelde, geldgebrek waardoor hij zijn gitaar moet verpanden, een vriendin die een nieuwe gitaar koopt. Al die anekdotes maken nog geen boeiende biografie. Maar de tekeningen van Mezzo zijn geweldig.

[Waldorf]

The many deaths of Laila Starr (Ram V, Andrade)

Wat gebeurt er als Death, de dood, haar job verliest? In een modern kantoorgebouw huizen de goden, en op een dag wordt Death bedankt voor bewezen diensten. Die dag is namelijk Darius geboren, een jongen die op een dag een middel tegen de dood zal uitvinden. Death zelve krijgt het lichaam toegewezen van de net overleden jonge vrouw Laila Starr. Wrokkig om het verlies van haar werk gaat Death in Mumbay op zoek naar Darius, met het vaste voornemen hem te doden. Maar als ze met de uk in haar handen staat kan ze zichzelf er niet toe brengen hem te doden.

Tot zover gaat het eerste issue van de vijf die dit boek uitmaken. De premisse is erg interessant. Maar vanaf het tweede deeltje gaat het verhaal de mist in. Naast enkele voor de hand liggende plotgaten (hoe kunnen er nog mensen sterven zonder Death tussen haar ontslag en de uitvinding van Darius, om maar iets te zeggen) meandert het verhaal langs New Age geneuzel naar een einde dat er geen is. Sommigen noemen het poëtisch of 'diep', maar bij mij resoneert dat soort dingen niet. Tenzij dan ter hoogte van mijn galblaas.

De tekeningen van Andrade zijn ça va zonder meer, het zijn vooral de kleuren die het hem doen. Met een verhaal dat zich in India afspeelt moesten die wel fel en rijk zijn. 

[Waldorf]

La fuite du cerveau (Gomont)

Albert Einstein overleed op 18 april 1955 in Princeton in de VS. Volgens zijn wens werd hij gecremeerd en zijn as werd op een geheime plaats verstrooid om te vermijden dat er een soort pelgrimsoord zou ontstaan rond zijn graf. Maar dokter Stolz, de anatoom patholoog die het lichaam van Einstein onderzocht om de doodsoorzaak te vinden, verwijderde de hersenen uit de schedel van de geleerde. Hij bewaarde die vervolgens decennia lang in zijn huis.

Dit historische feit was de aanzet voor Gomont om dit verhaal te vertellen. We leren dokter Stolz kennen als een ietwat gefrustreerde arts, die wel droomt van een wetenschappelijke carrière, maar die het gewoon niet in zich heeft. Uiteindelijk zijn al zijn patiënten al dood als ze op zijn tafel verschijnen. Maar in de hersenen van Einstein hoopt hij het geheim van het grootste genie aller tijden te vinden. Met de pot met hersenen in de wagen gaat Stolz er vandoor, achterna gezeten door het FBI. Op een licht ironische toon filosofeert Gomont over creativiteit, fantasie en de beperkingen van de taal om het denken te structureren.

Het is een geestige strip, maar minder pertinent dan het vorig jaar verschenen Slava. Maar het is wel zeer goed getekend. Het albums is niet vertaald, en het Frans is nu niet bepaald van instap-niveau. Maar deze maand verschijnt bij Sherpa eindelijk het eerste deel van Malaterre, het uitgelezen moment om Gomont te leren kennen.

 

 

[Ambreville]

19 hours ago, Waldorf said:

La fuite du cerveau (Gomont)

Albert Einstein overleed op 18 april 1955 in Princeton in de VS. Volgens zijn wens werd hij gecremeerd en zijn as werd op een geheime plaats verstrooid om te vermijden dat er een soort pelgrimsoord zou ontstaan rond zijn graf. Maar dokter Stolz, de anatoom patholoog die het lichaam van Einstein onderzocht om de doodsoorzaak te vinden, verwijderde de hersenen uit de schedel van de geleerde. Hij bewaarde die vervolgens decennia lang in zijn huis.

Dit historische feit was de aanzet voor Gomont om dit verhaal te vertellen. We leren dokter Stolz kennen als een ietwat gefrustreerde arts, die wel droomt van een wetenschappelijke carrière, maar die het gewoon niet in zich heeft. Uiteindelijk zijn al zijn patiënten al dood als ze op zijn tafel verschijnen. Maar in de hersenen van Einstein hoopt hij het geheim van het grootste genie aller tijden te vinden. Met de pot met hersenen in de wagen gaat Stolz er vandoor, achterna gezeten door het FBI. Op een licht ironische toon filosofeert Gomont over creativiteit, fantasie en de beperkingen van de taal om het denken te structureren.

Het is een geestige strip, maar minder pertinent dan het vorig jaar verschenen Slava. Maar het is wel zeer goed getekend. Het albums is niet vertaald, en het Frans is nu niet bepaald van instap-niveau. Maar deze maand verschijnt bij Sherpa eindelijk het eerste deel van Malaterre, het uitgelezen moment om Gomont te leren kennen.

 

 

Ook uit bij Europe Comics

 

 

[hego]

Op 1/1/2023 om 00:02, De Hollander zei:

Iemand enig idee hoelang dit nog doorgaat? 
Het lijkt wat eindeloos te worden. 
 

Dat is het probleem bij het uit het frans vertaalde albums uit de Delcourt en Soleil stal, blijven melken als de oplages rendabel zijn. je weet nooit wanner het stopt zie Hauteville house, Elfen etc. 

[Ambreville]

4 minutes ago, hego said:

Dat is het probleem bij het uit het frans vertaalde albums uit de Delcourt en Soleil stal, blijven melken als de oplages rendabel zijn. je weet nooit wanner het stopt zie Hauteville house, Elfen etc. 

Deze was toch wel echt een dieptepunt. Alsof de scenarist zelf niet meer wist waar het naar toe zou moeten gaan, opgaf met het verhaal, en dan maar in een nieuwe setting herbegon.

[Lamme Goedzak]

5 hours ago, hego said:

Dat is het probleem bij het uit het frans vertaalde albums uit de Delcourt en Soleil stal, blijven melken als de oplages rendabel zijn. je weet nooit wanner het stopt zie Hauteville house, Elfen etc. 

Ik heb bij Elfen vooral schrik voor die crossover met de andere reeksen die eraan komt. Hopelijk ronden ze eerst alle verhaallijnen af en is die crossover een op zich staand gebeuren. Als het is zoals met de Amerikaanse comics crossovers...

[Waldorf]

Friday #2 - On a cold winter's night (Brubaker, Martin)

Vorig jaar was ik erg onder de indruk van het eerste deel van Friday. In een universiteitsstadje in het noordoosten van de VS, in de eerste helft van de jaren '70, volgen we Friday, een jonge vrouw die haar jeugd doorbracht met het oplossen van mysteries. Ze wil één en ander uitpraten met Lance, de vriend met wie ze haar speurwerk deed.

Na het dramatische einde van het eerste deel staat Friday er alleen voor. Ze moet uitvissen wat er gebeurd is met Lance.

Als je van Locke & Key hield is Friday een aanrader. Brubaker houdt de vaart er in met geheimzinnige figuren en occulte krachten. Maar de echte sterkte ligt bij de innemende hoofdpersonages en de sfeer van het winterse stadje.

Zeer goed.

 

 

 

[Waldorf]

De Beestenburcht 3 - De nacht der onschuldigen (Dorison, Delep)

Hoe gespt een kat zo'n tuigje aan waarmee ze stenen uit het bos sleurt? Soms begin ik me dat af te vragen, en dan is de lol er af. Dorison legt in zijn scenario de nadruk op de techniek van het geweldloos protest, maar nieuwe inzichten levert dat niet op. Het is nochtans goed getekend, maar het verhaal is niet helemaal mijn ding.

 

[cinco]

1 uur terug, Waldorf zei:

Dorison legt in zijn scenario de nadruk op de techniek van het geweldloos protest, maar nieuwe inzichten levert dat niet op. Het is nochtans goed getekend, maar het verhaal is niet helemaal mijn ding.

 

Wachten op de afloop in het laatste deel.

Er zou dan ook nog verder worden teruggeblikt naar de origin story van de stier dat al even aan bod kwam in deel 3.

[lukoste]

Jonas Fink 1+2

 

Het lijkt boeresaai en gedateerd, maar het wist me enorm te beklijven. Ik kijk uit naar deel 3. Kan niet geloven dat er zoveel jaren tussen delen 2 en 3 zaten. Deel 2 was toch duidelijk niet het einde.

[Waldorf]

13 uren geleden, lukoste zei:

Jonas Fink 1+2

 

Het lijkt boeresaai en gedateerd, maar het wist me enorm te beklijven. Ik kijk uit naar deel 3. Kan niet geloven dat er zoveel jaren tussen delen 2 en 3 zaten. Deel 2 was toch duidelijk niet het einde.

 

Jonas Fink is een geweldige strip. 

[Waldorf]

Acting class (Drnaso)

Na het verontrustende Sabrina wilde ik de nieuwe van Nick Drnaso geweldig vinden. Maar dat is het niet helemaal.

In Acting class maken we kennis met tien mensen die zich hebben ingeschreven voor een cursus acteren. Naarmate de lessen volgen vloeien realiteit en fantasie meer door elkaar en blijkt de lesgever toch niet de toffe peer die hij eerst leek.

Drnaso voert de lezer mee in de improvisatie-oefeningen waardoor we een zicht krijgen op de fantasieën, angsten en verlangens van de personages. Dat geeft telkens weer een stukje dat je gebiologeerd leest. Maar daarna keert Drnaso terug naar de realiteit waar de deelnemers aan de cursus steeds meer onder de invloed van lesgever John komen. Waar het naar mijn aanvoelen aan ontbrak was een overkoepelende rode lijn. Aan het eind van het boek blijf je je afvragen wat er aan de hand was. 

 

 

[Peter Motte]

Malcolm Max 4: Bloedroes

Wat me opviel: dat is een DUITSE strip.

[Waldorf]

De kladdenman (Lehman, Peeters)

De kladdenman draait rond drie vrouwen: Betty, haar moeder Maud en haar dochter Clara. De drie generaties vrouwen dragen een geheim in zich, en dat ontvouwt zich in meer dan 300 spannende pagina's. Hoewel het boek begint als een thriller sluipen er gaandeweg ook bovennatuurlijke elementen in. 

Frederik Peeters bezit de gave om zijn strips altijd een eng en ongemakkelijk kantje te geven. Dat is ook hier het geval. Van in het begin pakt hij je bij de mouw en sleurt je door het verhaal. Het is spannend, mysterieus en slim, en erg goed getekend. Dikke aanrader.

 

 

[Koen Claeys]

Bedankt voor jullie mooie bijdragen, @Waldorfen @cinco.  

[lukoste]

10 hours ago, Waldorf said:

De kladdenman (Lehman, Peeters)

...

 

 

Die twee zijn ook auteur van "Saint-Elme", zie https://www.bedetheque.com/serie-76192-BD-Saint-Elme.html

[Waldorf]

12 uren geleden, lukoste zei:

Die twee zijn ook auteur van "Saint-Elme", zie https://www.bedetheque.com/serie-76192-BD-Saint-Elme.html

 

Ik had het ook al in de smiezen. Hopelijk verkoopt de Kladdenman goed, en ziet @Sherpaer brood in. Anders wordt het de Franse.