Manga Van De Dag

[Roque Ja]

Lone Wolf and Cub omnibus 4

Met deze vierde omnibus zijn we ondertussen tot iets voorbij deel 9 van de oorspronkelijke reeks beland. Het laatste hoofdstuk van deel 9, "The Yagyu Letter", zou wel eens dat befaamde kantelpunt kunnen zijn, dat hier zo vaak vermeld wordt. Nu weer 2 maanden wachten...

[Timhardt]

@roque Ja:

 

vanaf nu wordt het gewoonweg magistraal tot aan het einde, een roetsjbaan die zijn gelijke niet kent.

 

@mezelf:

 

maak eens werk van herlezing.

[Timhardt]

Had vandaag door hemelvaart onverwachts een vrije dag dus van de gelegenheid gebruik gemaakt een mangareeks te lezen: Heads. Was een zeer aangename verassing. Na een korte, noodzakelijk sentimentele proloog begint de spanning en die laat niet meer af tot het eind. Zeer beklemmend en ik durf zelfs te zeggen angstaanjagend. De schrijver neemt rustig zijn tijd om dit horrorverhaal van een man die zichzelf kwijt raakt langzaam uit te spinnen. En juist doordat het geleidelijk aan gebeurt weet je als lezer net als de hoofdpersoon niet wat er nu echt gaande is. En met ieder hoofdstuk wordt het verontrustender en naargeestiger. En dit allemaal zonder ook maar het kleinste beetje gore. Heads is een zeer intelligente, goed getekende en bijzonder knap geschreven psychologische horror manga die je in zijn greep houdt van begin tot ver nadat het afgelopen is. Eén van de engste stripreeksen in welk genre dan ook die ik gelezen heb. Absolute aanrader!

****1/2

 

 

die wil ik ook wel! maar alleen in scanlation zeker?

[Diogenes]

die wil ik ook wel! maar alleen in scanlation zeker?

Yup. Maar is een zeer fatsoenlijke vertaling. Althans de teksten kwamen op mij heel natuurlijk over.

[Diogenes]

Kilico

Leuke, goed onderhoudende actiethriller over een voormalig politie agent die steeds dieper weg zakt in de onderwereld van Taiwan terwijl hij ondertussen probeert wraak te nemen op de jonge vrouw die zijn broer heeft vermoord. De serie blinkt vooral uit in de actie die extreem bruut is. Aan rondvliegende lichaamsdelen en bloedfonteinen geen gebrek in deze reeks. Maar ook het plot is degelijk. Oorspronkelijk lijkt een vrij simpel verhaal maar hoe verder je komt hoe ingewikkelder het plot wordt. Uiteindelijk is het nog geen breinbreker maar het plot van de reeks is best fatsoenlijk hoewel het tegen het eind wel aardig uit de bocht vliegt. Maar ergens past dat ook wel bij deze licht geschifte reeks. Ook de personages zijn interessant. Met name omdat geen van allen eigenlijk echt rechtschapen is. De hoofdpersoon wordt aan het begin aan ons voorgesteld als een held met wat karakterfouten maar al snel verandert hij in een ijskille moordenaar. En de rest van de cast is niet veel beter of op moreel gebied. Een aantal maken bovendien ook vrij interessante ontwikkelingen door. De dialogen zijn ook prima. Af en toe wat bombastisch maar dat is het verhaal ook. Het tekenwerk vond ik ook best aangenaam om te kijken. Het is wat grof maar, opnieuw, dat is het scenario ook. Al met al een prima reeksje. Geen meesterwerk maar gewoon een leuk actie/wraak reeksje dat ik graag las. Leuk als luchtig tussendoortje.

***1/2

[Gast Natte aap]

ik heb er dit weekend Billy Bat doorgejaagd van Urasawa. Nu ja, tot en met hoofdstuk 109 (wat ik kon vinden op bakabt).

 

Het heeft niet dezelfde impact als monster, 20th century of pluto. Van Urasawa verwacht je dan toch iets meer. Het is wel steeds retespannend en mr. flashback doet zijn naam ook weer alle eer aan. Je wordt verder vooruit en achteruit in tijd gesmeten dan een bejaarde omaatje dat probeert te parkeren in een veel te grote parkeerplaats. Maar deze keer blijft het verhaal van Urasawa niet aan mijn ribben plakken, alhoewel het toch steeds spannend is en elke deeltje met een goeie climax eindigt.

 

Het verhaal is enorm complex en ambitieus en overspant enkele duizenden jaren. Persoonlijk hou ik er wel van om geschiedkundige feiten op een andere manier uit te leggen. (L.H. Oswald en JFK, de val van Iga, de eerste jezuïet, de coca cola business, etc ...) Maar het basisgegeven "Billy bat" vind ik dan iets te flauw om geloofwaardig te zijn. Enerzijds zit je met een keihard realistisch verhaal dat probeert om de wereldgeschiedenis te herschrijven en anderzijds heb je heel de tijd mickey vleermouse ... Billy bat als mysterieuze aanwezigheid zonder dat er genoeg tipjes van de sluier opgelicht worden om het mysterie meer diepgang te geven. Pas in hoofdstuk 92 wordt er dieper ingegaan op de oorsprong van het mysterie. Op de aard van de tekening, de reden van dit alles. Dat is voor mij persoonlijk een beetje een teleurstelling. En dat maakt ook dat ik die hele Billy Bat mysterie maar flauw en hoogst ongeloofwaardig begin te vinden. Iets dat je er noodgedwongen bij moet nemen om het verhaal te lezen maar waar je snel schuin over leest omdat het zo ridicuul is.

 

Urasaa is en blijft een meester in spannende sex met een uitgesteld orgasme. Je wil altijd nog een klein beetje meer voor de climax komt. Verslavend en moeilijk om weg te leggen. Maar ik vrees dat de Geisha in dit geval zich al aan het douchen is en dat de spannende sex vervallen is tot Jii koi o suru.

[Diogenes]

Ik ga er over een paar weken aan beginnen. Zal er dan eens mijn gedacht over opschrijven.

[Diogenes]

Zelf de eerste vier delen gelezen van Freesia. Zeer goed. Als ik de reeks met twee woorden zou moeten omschrijven dan is dat "hard" en "donker". Freesia bewoont een universum waar moraal dood is en de humanre mensen al vlug het onderspit delven voor de harde realisten en psychopaten. De premisse van de reeks is simpel: in de nabije toekomst is het cellentekort in gevangenissen zo groot dat de "Vengeance Act" is aangenomen wat wil zeggen dat de slachtoffers of nabestaanden van slachtoffers van een misdaad zelf de dader kunnen bestraffen door middel van het inhuren van een "Vengeance Proxy" een huurmoordenaar die de desbetreffende misdadiger dood. De hoofdpersoon in de reeks is Hiroshi Kano, een jongeman met een zwaar bestaan: hij heeft geen werk, hij ziet steeds een jonge vrouw die niet bestaat, hij hoort steeds een telefoon rinkelen die niet bestaat en tot slot doet zijn vriendin het voor zijn neus met een ander. Zijn leven neemt echter een vreemde wending als hij de ingebeelde jonge dame in het echt tegen komt en zij hem recruteerd als Vengeance Proxy.

 

Freesia toont een wereld waarin het vechten of sterven is. Iedere illusie van rechtvaardigheid en heldhaftigheid wordt er in het eerste deel al heel hard uitgeslagen en wat overblijft is een uitermate harde en donkere misdaadthriller. Freesia is bij uitstek een "pulls no puches"reeks. De reeks zit vol seksscénes en extreem hard geweld. Maar ook thematisch is het geen makkelijke reeks. Scenarist en tekenaar Jiro Matsumoto daagt de lezer als het ware uit om zelf een mening te vormen over het gebeuren. Hij doorspekt zijn dialogen dan ook vol maatschappijkritiek en zelfs de nodige filosofie en brengt daardoor jou als lezer ook zelf aan het twijfelen over wat nu juist is en wat niet. Freesia is geen reeks die makkelijke antwoorden biedt. Enkel moeilijke vraagstukken. De antwoorden moet je zelf bedenken.

 

De personages zijn zeer goed. Een Vengeance Proxy is in zekere zin een legale misdadiger en dus zijn de hoofdpersonen bepaalt geen lievertjes. Kano is een gevoelloze psychoot, zijn supervisor Mizoguchi is een psychopaat die graag op mensen jaagt en zijn vrouw fysiek en geestelijk mishandelt en Higuchi de vrouw die kano recruteerde heeft totaal geen moeite met mensen een doodsvonnis overhandigen. De enige nog enigszins zachtzinnige is zijn naaste collega Yamada maar deze ziet al heel vlug zijn gevoel voor rechtvaardigheid vernietigd worden en begint langzaam te veranderen in een ijskoude moordenaar. En toch ondanks dat geen van allen erg sympathiek zijn om te beginnen leer je ze wel iets meer waarderen. Met name omdat je naarmate de reeks vordert meer over ze te weten komt en langzaam begint te begrijpen hoe ze geworden zijn zoals ze nu zijn. De meeste personages zijn op dit punt nog steeds erg mysterieus maar ik kan me als lezer wel meer met ze meeleven dan eerst.

 

Ook de spanning zit er goed in. Met name omdat de hoofdpersoon psychotisch is en je dus als lezer nooit precies zeker weet wat nu echt gebeurt en wat enkel gebeurt in de geest van de hoofdpersoon. Naast de doorlopende verhaallijn is er ongeveer ieder deel ook een losse zaak. Net als de te elimineren misdadigers zelf varieren deze nogal qua niveau. Sommigen zijn heel goed en onderbouwen zelfs de achterliggende filosofie van de reeks. Sommigen voelen meer als filler of een manier om nog even wat actie in het verhaal te krijgen. Ik ben benieuwd of dit soort losse zaken helemaal voort blijven duren tot aan het eind of dat ze halverwege achterwege gelaten worden. Op zich maakt het niet veel uit want zelfs de minder goeie zaken leiden niet echt af van het verhaal. Het tekenwerk tot slot is top notch vind ik. Het is erg grof maar dat geeft juist de ongelooflijke grittyness van de reeks zelf weer. Een pluim dus daarvoor.

 

Al met al dus voorlopig nog een zeer goeie reeks die ik denk ik wel tot mijn favorieten reken. Het is nog te vroeg om een definitieve score te geven maar deze reeks zit voorlopig bij mij ferm in de vier sterren categorie.

 

Meer hierover als ik meer delen gelezen heb.

 

  

[Diogenes]

GYO van Junji Ito gelezen. Jemig wat een manga! Ben nog aan het bijkomen ervan.Ik was vanaf het begin al hooked. Een flinke dosis Lovecraft met wat Jaws invloeden. Zeer vermakelijk maar nog niet echt puntje van je stoel werk. Echter dat veranderde allemaal aan het eind van deel 1. Zoals alle goeie mangakas neemt Ito rustig zijn tijd het verhaal op te bouwen maar hoewel het nog vrij onschuldig begint wordt het wel steeds naarder qua toon en ook steeds heftiger qua gore. Dit climaxt aan het eind van deel1 en het afsluitende deel dat daarop volgt is een ware nachtmerrie. Ito heeft een manga gecreëërd die diep onder je vel kruipt en niet meer loslaat zelfs al heb je m uit. Als er zoiets bestaat als een apocalyps dan is het wat we te zien krijgen in Gyo. Dit is ronduit afschuwelijk en ongeloolijk goed tegelijk. Het scenario is zeer goed in dat het precies genoeg onthuld om het plot enigszins geloofwaardig te houden en niet genoeg om het gevaar te kunnen relativeren als lezer zijnde. Het tekenwerk is ook echt heel goed. Ik had af en toe zelfs moeite ernaar te kijken zo knap was het getekend. Dit is geen aangename strip maar in termen van sfeerschepping en wat het bij mij teweeg brengt als lezer wel één van de besten. Zeker een aanrader maar bereid je voor op een hoop narigheid.

****

[Timhardt]

interessante posts de laatste tijd, Dio. kan je er ook eens bijvertellen waar dit wordt uitgegeven in welke taal ofwel dat het alleen scanlation is. Steeds handig om weten.

[Diogenes]

Oh ja, totaal vergeten. Uiteraard. Alsnog even voor de afgelopen tijd
 

Heads (aanrader) : 4 delen, afgerond. Scanlation only

Blue Heaven: 3 delen, afgerond. Compleet verschenen in het Frans maar niet meer in nieuwstaat te krijgen. Anders scanlation

Kilico: 4 delen, afgerond. Scanlation only

Freesia: 12 delen, afgerond. Alle delen behalve deel 4 verkrijgbaar in het Frans en ook in nieuwstaat voor goeie prijzen. Ook volop scanlations.

Gyo: 2 delen, afgerond. Compleet verschenen in het Engels en het Frans. In beide talen volop verkrijgbaar voor aangename prijzen.

 

Dat is het voorlopig.

[Gast Natte aap]

dat heb je dan met autisten hé. Die komen totaal onbelezen in de groep en op enkele weken tijd hebben die enorm geconcentreerd bergen meer manga's gelezen dan ik in een heel leven kan, en nog onbekendere ook nog I love it

 

Blij dat je in de manga gedoken bent, Dio. Ik lees graag je besprekingen.

[Diogenes]

Na zoveel lof kan ik natuurlijk niet teleurstellen dus ala: nog een bespreking van een vrij onbekende manga:

 

Route 20 gelezen. Licht vertederend coming of age verhaal over een tienerjongen die opgroeit in een overkoepelde stad en besluit de wijde wereld in te trekken. Auteur Sadamoto Yoshiyuki kiest ervoor het verhaal nergens sentimenteel te laten worden en altijd toch in zekere zin de harde realiteit in het oog te houden. Ook het einde is niet Hollywood suikerzoet maar eerder voorzichtig hoopvol. Er zitten duidelijk diepere thema's onder dit ogenschijnlijk simpele verhaal maar heel veel wordt daar niet mee gedaan. Desondanks wel prima verhaal en erg goed geschreven. Het tekenwerk vond ik dan wat minder. Soms een beetje te ongenuanceerd voor mijn smaak. Maar al met al kan je, je eigenlijk geen buil vallen aan dit one shot. Geen meesterwerk maar ook beslist geen straf om te lezen. Gewoon een korte en onpretentieuze strip die je met een glimlach achterlaat.

***1/2

 

Helaas wel alleen te lezen in scanlation.

[Gast Natte aap]

Zeg Dio, heb je Hotel Harbour view van Taniguchi al gelezen? Ik vond dat ook best wel goed (maar ik ben een Taniguchi liefhebber, qua Filosofische manga kan er voor mij persoonlijk weinig fout gaan met een goeie Taniguchi, dus ik ben niet heel objectief )

[Olsimar]

Gyo gelezen en hoewel knap gemaakt en onderhoudend (voila toch) is dit zeker niet mijn ding.

 

 

Begin kon ik nog wel smaken maar het tweede deel... en zeker dat circus gedoe vond ik zwaar over de top!

 

 

[mojo]

Blade of the immortal

Ik heb via de stripbib de losse issues gelezen en ben nu via de scanlations aan het verder lezen. Ik heb net de verhaallijn demons lair achter de rug. Rin heeft eindelijk Manji gevonden, maar hem uit zijn kettingen bevrijden zal niet zo simpel blijken. Heel veel actie en het orgelpunt vd experimenten ivm onsterfelijkheid op Manji. Hopelijk komt hier ooit eens een omnibuseditie van uit, want dan schaf ik me deze serie zeker aan.

[Diogenes]

Zeg Dio, heb je Hotel Harbour view van Taniguchi al gelezen? Ik vond dat ook best wel goed (maar ik ben een Taniguchi liefhebber, qua Filosofische manga kan er voor mij persoonlijk weinig fout gaan met een goeie Taniguchi, dus ik ben niet heel objectief )

Als je even een weekje wacht zal ik je vertellen wat ik er van vind.

[Gast Natte aap]

Als je even een weekje wacht zal ik je vertellen wat ik er van vind.

 

een week?    Wat? ben je oud geworden? waar is de tijd gebleven dat je nog zes volledige reeksen per dag las

[Diogenes]

een week?    Wat? ben je oud geworden? waar is de tijd gebleven dat je nog zes volledige reeksen per dag las

Ach een mens wordt ook wel eens een dagje ouder he. En dan willen die ogen niet zo vlug meer.

 

Maar nee ik ben van plan alvorens te beginnen aan Hotel Harbour View eerst nog 3 korte reeksen en 2 one shots te lezen en de volgende paar delen van Freesia. Dus vandaar pas over een week.

[Olsimar]

Hotel Harbor view ken ik niet? Is die pas uit in het Engels?

[Gast Natte aap]

nee, dat is blijkbaar al een oudere manga. Maar ik heb geen idee of die uitgegeven is in het Engels. Kijk eens op amazon?

 

Het is een crime noir sfeertje en draait rond een man die in hotel harbour view zit te wachten op de hitman die hem komt vermoorden. Het is wel een misdaadverhaal maar dan op de Taniguchi manier (al is het geen "herinneringen" of "de wandelende man" of "dagboek van mijn vader" dat vond ik nog een stapje hoger)

[Gast Natte aap]

 eerst nog 3 korte reeksen en 2 one shots te lezen en de volgende paar delen van Freesia.

 

ah, ok dan

[Diogenes]

Onder genot van aanhoudend getoeter, geclaxonneer, mensen die op de toppen van hun longen gillen en later op de avond zelfs regelmatig vuurwerk (serieus jongens het is een spelletje, we hebben niet de wereldvrede bewerkstelligd) EMERGING gelezen. Relatieve aanrader. Op zich een vrij standaard medische rampenthriller maar desondanks zeer onderhoudend. Emerging gaat over een razendsnel verspreidend virus waardoor mensen uit al hun lichaamsopeningen en ogen gaan bloeden en uiteindelijks sterven. Zoals het betaamd in dit soort verhalen is het aan een team van bekwame artsen om het virus te stoppen. Zoals gezegd op zich een vrij by the books medische thriller compleet met alle tropes van dien: bekende van één van de hoofdpersonen die besmet raakt? check. Politici die alles onder het vloerkleed willen vegen? check. Grote twist tegen het eind?  Heroische zelfopoffering om de wereld te redden? check. Je begrijpt m wel zo onderhand. Maar toch is Emerging net iets beter dan je gemiddelde medische thriller. Ten eerste is het heel vaardig geschreven. De dialogen lopen lekker en het tempo ligt hoog maar niet zo hoog dat de spanning niet goed opgebouwd kan worden. Ten tweede spendeerd auteur Masaya Hokazono veel tijd aan het uitdiepen van het plot. Hij heeft zich ook duidelijk ingelezen in de materie want hij onderbouwt zijn larger than life plot met veel medische termen en uitleg waardoor het eigenlijk nog behoorlijk geloofwaardig overkomt. In tegenstelling tot Gyo is Emerging niet apocalytisch of nachtmerrie achtig. Emerging is ook geen horror maar een thriller. De nadruk ligt heel erg op het ontdekken wat voor virus het is en het redden van de geinfecteerden en minder op het effect op de maatschappij zelf of het effect op de slachtoffers. De personages zijn helaas niet heel interessant maar zij dienen ook vooral als middel om het plot vooruit te helpen en ze zijn interessant genoeg om wel met ze mee te leven in hun wanhopige zoektocht naar een remedie.

 

Het tekenwerk is over het algemeen prima. In het begin had het naar mijn mening veel te veel karikaturale kenmerken maar na een ietwat lange doch noodzakelijke proloog is dat over. Van zodra het virus echt toeslaat gaat het vrolijke karikaturale over in een moderne dynamische tekenstijl. Zoals gezegd ligt het tempo van de reeks erg hoog en het tekenwerk reflecteerd dat ook. Het lijkt alsof iedereen in vrijwel iedere plaat in beweging is. Dit zou in theorie over kunnen komen als irritant maar voor mij hielp het alleen maar het gevoel van haast verder te ontwikkelen. Ook doordat de tekenstijl voor de rest, op aan paar platen na, fel realistisch is komt het allemaal nog net wat beter binnen.

 

Kort gezegd is Emerging een spannende, goed geschreven, prima getekende en zeer onderhoudende manga waar ik heel erg van genoten heb. Voor thrillerliefhebbers als ik is dit zeker een aanrader. De rest zal er misschien wat minder positief over zijn.

****

 

2 delen, afgesloten

Verkrijgbaar in het Frans en scanlation.

 

Edit1: Officieel is Emerging horror maar ik vind het persoonlijk echt een thriller en geen horror.

Edit2: Score is gebaseerd op mijn eigen beleving en niet per sé volledig objectief

[Diogenes]

Zaterdag de volgende vier delen gelezen van Freesia. Blijft heel goed. Jiro Matsumoto kan als geen ander zorgen dat je cth van zijn personages gaat houden hoe grote klootzakken het ook zijn. Ook weer in deze vier delen leren we steeds meer over wat de Vengeance Proxy's drijft en hoewel hen dat niet meteen sympathieker maakt, maakt hen dat wel menselijker. Ook de hoofdpersoon Kano leren we toch wel steeds meer kennen terwijl hij steeds verder wegzakt in de onzekerheid en gekte. Maar wat waarschijnlijk nog het meest bijzondere is, is dat zelfs Freesia's bijfiguren mateloos interessant zijn. In het geval van deel 6 t/m 8 zelfs interessanter nog daan de hoofdpersonen. Ik heb deel 8 in mum van tijd uitgelezen zo graag wilde ik weten of met name de bijfiguren het allemaal zouden overleven waar de kans erg klein op is gezien de aard van de serie. Matsumoto ontdoet het stereotype van de koele professional van al zijn clichés en gaat diep graven in de persoon onder het masker en creeërt daarmee geen übercooole actiereeks maar een indringen en aangrijpend verhaal over mensen allen op zoek naar een doel in het leven.

 

De losse zaken b;lijven voortduren ook weer in deze vier delen hoewel deel 6 t/m 8 vrijwel geheel één zaak beslaan. Maar daarnaast blijft het drama het leven van de hoofdpersonen ook vooturen en wordt zelfs nog wat opgevoerd. Normaal gesproken zou ik eht procedural element genadeloos afkraken maar in dit geval kan ik het eigenlijk enkel prijzen. Matsumoto heeft geen groots, complex plot nodig om zijn filosofische en maatschappijkritische ideeën over te brengen. En daarnaast zorgt het ook voor een stukje realisme in de reeks. Mensen omleggen is voor de Proxies geen roeping of queeste. Het is gewoon een baan zoals ieder ander en hebben ze een zaak gesloten dan gaan ze verder nar de volgende zaak. Dat deze baan hen langzaam lichamelijk en geestelijk kapot maakt hebben ze pas door als het te laat is. Ook het tekenwerk tot slot blijft op zeer hoog niveau. Het zal misschien neit iedereen kunnen bekoren maar ik ben er heel erg door gecharmeerd.

 

Ik vind het eigenlijk al jammer dat ik nu alweer bijna aan het eind van de reeks zit. Dit is zeker een favoriet van mij. Een harde en donkere reeks die de illusie van rechtvaardigheid volledig ontkracht en de vraag stelt of we als maatschappij eigenlijk ooit wel het Darwinistische principe van het recht van de sterkste te boven zijn gekomen. Tenzij het in de laatse paar delen nog hopeloos de mist in gaat kan deze reeks van mij zeker rekenen op minimaal een vier sterren score. Ik zal waarschijnlijk volgende week een complete review hiervan schrijven als ik de reeks uit heb.

[Gast Natte aap]

ja ja, manga lezen kan ie wel, maar foebal kijkeuh jongeuh ...

[Timhardt]

Blade of the immortal

Ik heb via de stripbib de losse issues gelezen en ben nu via de scanlations aan het verder lezen. Ik heb net de verhaallijn demons lair achter de rug. Rin heeft eindelijk Manji gevonden, maar hem uit zijn kettingen bevrijden zal niet zo simpel blijken. Heel veel actie en het orgelpunt vd experimenten ivm onsterfelijkheid op Manji. Hopelijk komt hier ooit eens een omnibuseditie van uit, want dan schaf ik me deze serie zeker aan.

 

 

betere manga als blade ga je haast niet vinden. Een ongelofelijke trip. ik volg de gewone tpbs, nog maar 2 volumes en 't is gedaan. 

[Diogenes]

SHIGURUI - DEATH FRENZY

 

Zondag de eerste vijf delen gelezen. Dit is dus pas een voorlopige indruk en nog redelijk off the bat maar...Shigurui is ronduit fantastisch! De beste manga die ik tot nog toe gelezen heb. Ik ben absoluut geen fan van het Chanbara (Samurai verhalen) genre. Vaak ook omdat Samurai verhalen de neiging hebben de Samurai te verheerlijken en alle smerige details onder het vloerkleed te vegen. Shigurui daarentegen totaal niet. Dit is een rauw realistisch, genuanceerd en zeer indringend portret van de fameuze Samurai ridders. Ontdaan van alle clichés is dit een donker, episch en meeslepend verhaal van zowat Shakesperiaanse proporties.

 

Het verhaal begint met een toernooi dat gehouden wordt door een sadistische leenheer waarbij Samurai elkaar met echte zwaarden te lijf gaan. Dit is eigenlijk strikt verboden en zeer gevaarlijk maar volgens de code van de Samurai is het een eer te sterven voor jouw veldheer dus doen ze het maar. Tijdens dit toernooi binden een éénarmige en een blinde samurai de strijd met elkaar aan en we komen er door dialogen en vooral interne monologen achter dat de twee een geschiedeni hebben met elkaar. Vanaf dat punt gaat het verhaal terug in de tijd en leren we wat er is gebeurd dat de twee elkaar naar het leven staan.

 

Shigurui is naar mijn mening echt een pageturner. Ik kon nauwelijks meer ophouden met lezen, zo spannend en meeslepend was het. Echter het leest niet meteen goed weg. Vooral omdat de auteur pertinent weigert op wat voor manier dan ook hun teksten te versimpelen. Alle plaatsname, titles. en erecodes zijn intact gehouden en in noten onderaan de pagina staat aangegeven wat het allemaal betekent. Een gemiddelde pagina heeft minstens twee noten onderaan staan. Bovendien staat er voorin ook een glossarium dat de belangrijkste begrippen bevat en waarvan ik eventuele lezers met klem aanraad die goed tot zich te nemen. En zelfs dan is het gebruik van google af en toe geen overbodige luxe bij het lezen van deze reeks want zonder een goed begrip van bepaalde codes en hierarchiën is het verhaal niet te volgen. De eerste paar hoofdstukken zijn dan ook behoorlijk zwaar om te lezen. Ik was zelf al behoorlijk de weg krijt toen ik aankwam bij de 15e gouverneur van een provincie die niet meer bestaat terwijl ik slechts drie pagina's gelezen had. Echter deze stortvloed aan informatie went vrij vlug en sowieso neemt het veteltempo flink af na de eerste twee hoofdstukken waardoor het ook allemaal makkelijker te volgen wordt. Ikzelf zou zelfs zeggen dat het feit dat dus niets versimpeld is het verhaal eigenlijk enkel ten goede komt. Doordat alle gebruiksvormen en titels in ere zijn gehouden klinken de dialogen ook volkomen realistisch en conform de tijd wat het verhaal nog velen malen indringender maakt. En als ik zeg indringend dan bedoel ik ook echt indringend: ik moest mij op een gegeven moment met enig wilskracht distantiëren van het verhaal omdat ik mij teveel aan het inleven was.

 

Het scenario van Takayuki Yamaguchi is zowat bovennatuurlijk goed. Shigurui is een reeks die eigenlijk volledig draait om de personages en de personages zijn fantastisch goed ontwikkeld. Vanaf hun introductie krijg je al een goed beeld van wat voor soort karakter ieder personage heeft maar van daaraf wordt het nog weer eens verdr uitgewerkt en gedurende het verhaal leer je ook steeds meer over hen kennen en steeds meer begrijpen waarom ze bepaalde beslissingen hebben gemaakt in het leven. Je leert meer over hun verleden en om tot de Samurai toe te treden. Je leert over hun dromen, hun ambities, hun hartstochten, hun angsten en meer. De personages in Shigurui zijn geen personages meer. Het zijn mensen van vlees en bloed geworden. En dit geldt niet alleen voor de twee hoofdpersonages maar ook voor de vele bijfiguren die het verhaal bevolken. Ook zij zijn meteen pakkend en in tegenstelling tot andere reeksen worden er in Shigurui hele hoofdstukken beteed aan de de ook de karakters van de bijfiguren verder uitwerken op dezelfde manier als dat gebeurd met de hoofdpersonen. Ieder personage is zo levensecht neergezet dat alle gruwelijkheden en vernederingen die hem of haar overkomen pijn doen tot in het diepst van je wezen. Bovendien is dit een verhaal zonder goeien en slechten. Alle personages hebben sterke en zwakke kanten en uiteindelijk zijn ze allen speelbal van het lot in de turbulente tijd waarin ze leven.

 

Maar naast de personages blinkt de reeks ook ten zeerste uit in de realistische wijze waarop het de Samurai neerzet. Zoals al eerder gezegd ontdoet het de ridderorde van alle clichés en toont ons een rauw en genuanceerd beeld van de Samurai waarbij het hen verheerlijkt noch verdoemd.Het toont een wereld waarin een paar beslissen over het lot van velen en waarin eer en loyaliteit staan boven medemenselijkheid of empathie.

 

Ook het tekenwerk is van de allerhoogste orde. Conform het verhaal is het zeer gedetailleerd en fel realistisch. Zelfs de meest realistisch getekende manga heeft vaak ergens nog wel een paar verschrikkelijk karikaturale platen. Shigurui daarentegen totaal niet. Iedere plaat is een kunstwerk op zich waar je uren naar kunt kijken om alle details te ontdekken. De reeks speelt zich grotendeels af op steeds dezelfde plaatsen maar dat geeft Yamguchi die ook de reeks tekende de kans om zijn decors zo waarheidsgetrouw mogelijk weer te geven. De actie scénes in de reeks zijn meestal erg kort. Niet meer dan één of twee paginas maar zeer dynamisch getekend. Je kunt de zwaarden bijna zien suizen door de lucht. En natuurlijk de personages. Allen hebben een heel erg eigen gezicht waardoor je ze makkelijk van elkaar kunt onderscheiden maar zien er daarnaast ook gewoon zeer natuurlijk uit. Shigurui is natuurlijk wel nog steeds een manga dus gebruikt het ook wel dito tekenwerk maar ikzelf vind de eprsonages er zeer menselijk uit zien. Ook de hun lichamen die in veel detail aan bod komen zien er naar mijn idee volkomen anatomisch correct uit en niet noverdreven op welk punt dan ook. Daarnaast helpt het ook nog eens mee dat de kostuums ook zeer kanp en gedetailleerd getekend zijn en ook daadwerkelijk lijken mee te bewegen met de lichaamsbeweging van de personages. Iets wat je eigenlijk maar zeer weinig ziet in welke strip dan ook.

 

Als ik één minpuntje zou moeten noemen dan is het dat hoe verder het verhaal vordert, hoe meer actie erin komt. Zeker in deel 5 was dit wat storend omdat in zowat ieder hoofdstuk wel een gevecht zat. Nu zijn gevechten zoals eerder al gezegd in Shigurui altijd van erg korte duur maar het verhaal is al meeslepend genoeg zonder enige actie en niet al die gevechten hielpen naar mijn mening het verhaal vooruit. Misschien dat de auteur commentaar had gehad dat  het hersenloze Shonen-actie minnende publiek zijn reeks niet leuk vond maar dat lijkt mij onwaarschijnlijk gezien zijn pertinente weigering het verhaal te versimpelen.

 

Het hangt heel erg af van hoe deze reeks zich voortzet maar als de overdaad aan actie fase inderdaad slechts een fase is en het reeks zich voor de rest qua scenario en tekenwerk op dit niveau voortzet dan zou het zomaar eens kunnen rekenen op de volle vijf sterren. De hoogste score die ik aan een reeks toeken en die het classificeert als "meesterwerk". Een score die ik pas aan minder dan tien reeksen heb toegekend. Het zou dan de eerste manga zijn die ik deze score geef en het zou zich dan kunnen voegen bij reeksen als De 7 Levens van de Sperwer en Arq. Reeksen die een zeer diepe indruk op mij hebben gemaakt en zo goed als foutloos zijn.

 

In ieder geval ben ik heel erg weg van deze reeks. Fenomenaal goed geschreven en getekend. Dit is zonder enige twijfel een aanrader voor iedere manga liefhebber behalve misschien de meest fervente hater van historische reeksen.

 

 

15 delen - afgerond

Compleet verkrigbaar in het Frans of anders scanlation.

Veel scanlations zijn er niet dus het kan even zoeken zijn. Gebruik anders de mangarock app als je een tablet hebt.

 

PS: excuses voor de achterstand maar heb niet veel tijd om te schrijven momenteel. Manga van gisteren zal ik zo spoedig mogelijk een bespreking van posten.

[Timhardt]

Ja kort stukje door tijdsgebrek

Tijd voor een engelse versie

[Diogenes]

Ja kort stukje door tijdsgebrek

Tijd voor een engelse versie

Dat is het m dus. Als ik enkel tijd heb om even een korte post te schrijven (zoals nu) dan schrijf ik geen bespreking. Daar wil ik tenslotte gewoon goed mijn tijd voor nemen om zoveel mogelijk facetten te bespreken en zo duidelijk mogelijk mijn mening erover weer te geven. Zeker een topreeks als Shigurui verdient een uitgebreide bespreking.

 

Hoezo Engelse versie? Daar wordt het niet korter door voor zover ik weet. Langer zelfs waarschijnlijk want Engels bestaat zelfs uit meer woorden dan Nederlands.

[Timhardt]

Een engelse papieren versie van de manga he. Ik lees mijn manga in het engels en op papier.

[Diogenes]

Oei! Dan beperk je jezelf wel. Van de manga die ik gelezen heb tot nog toe waren er slechts vier op papier. (Vinland Saga, Pluto, 20th CB en Gyo) Zoveel pareltjes die je mist als je geen scanlations leest. Freesia, Emerging, Shigurui etc... Fantastische reeksen maar enkel te lezen in scanlation.

[Diogenes]

ICHI THE KILLER

Maandag (ja zo ver loop ik al achter) de eerste drie delen gelezen. Op zich een prima reeks tot nog toe. Het verhaal begint in media res met een stel vogelvrije gangsters die een stel Yakuza omleggen met behulp van een zeer getalenteerde moordenaar: een jongeman genaamd Ichi. Het hoe en waarom hier achter blijft voorlopig nog een raadsel. Het loopt echter flink uit de hand als de zoon van één van de vermoorde gangsters achter Ichi en zijn kliek aankomt en wat dan volgt is een waar bloedbad. 

 

Het feit dat dit verhaal in media res begint heeft zowel voor als nadelen. Ten eerste doordat je de omstandigheden van de situatie niet kent zorgt het ervoor dat je als lezer heel erg gaat meedenken met het verhaal en extra let op ieder detail om erachter te komen wat er nu precies gebeurt is vooraf. Anderzijds zorgde het er voor mij ook voor dat ik mij ging distantiëren van de personages. Ik weet tenslotte niet waarom ze doen wat ze doen en het wordt ook niet binnen een korte tijdspanne uitgelegd. Feitelijk weet ik niks over de hoofdpersonages en dus leef ik ook niet echt met hen mee. De beste stukken vond ik dan ook zelf de stukken die gespendeerd worden aan Ichi. Want na de spectaculaire openingscene zien we hem tot op een bepaald punt alleen maar in zijn dagelijks routine. Maar dat was voor mij eigenlijk veel interessanter dan het hoofdplot met de gangsteroorlog omdat we over Ichi wel het één en ander te weten komen. En hij is naar mijn mening een zeer sympathiek personage. Zij het met wat pathologische afwijkingen zoals het feit dat hij klaar komt van moord en mishandeling. Maar juist doordat ik ook meer te weten kwam over zijn jeugd en zijn angsten snapte ik ook zijn acties beter en begon ik echt met hem mee te leven. Iets wat mij met de andere personages van de reeks niet lukte. Nu kun je zeggen dat gezien Ichi de hoofdpersoon is het genoeg is met hem alleen mee te leven maar het grootste gedeelte van de reeks voorlopig komt hij niet in voor en gaat vooral over de bende vogelvrije gangsters die het aan de stok heeft met de Yakuza. En eerlijk gezegd is het mij nog steeds niet duidelijk waar dat nu allemaal om draait. Maar tegelijkertijd is op zich wel een spannende en goed onderhoudende reeks vol originele personages en sterke dialogen. De reeks is ook niet gespeend van enige diepgang in dat het uitgebreid ingaat op de vraag waarom sommige mensen zich toch zo aangetrokken volene tot geweld. Om dat punt er nog even goed in te hameren zit de reeks zelf ook vol hard en bloederig geweld, Ook het tempo ligt goed en de reeks wordt nergens echt saai maar tegelijkertijd gaat het ook niet zo vlug dat het afgeraffeld voelt. Wat dat betreft dus een puik scenario.

 

Het tekenwerk was ik niet heel erg weg van. Op zich is het goed getekend in een vrij ruwe stijl die goed past bij de nogal ruwe mensen en de meestal erg vervallen decors. Echter ik voelde me nergens echt aangesproken door het tekenwerk. Ik heb ook op geen enkel moment even terug geswiped om nog eens aandachtig een plaat te bestuderen. Iets waar ik mij bij bijvoorbeeld 20th CB of Shigurui wel regelmatig op betrapte.

 

Maar al met al is Ichi nog steeds een prima reeks. Het is onderhoudend, behoorlijk spannend, met originele personages en fatsoenlijk tekenwerk. De reden waarom ik zelf de reeks nogal tegen vond vallen was omdat het een reputatie heeft als meesterwerk van de moderne manga en dat is het naar mijn mening gewoon niet. Het is een prima misdaadreeks maar ook niet meer dan dat. Ik ga evengoed zeker nog wel verder lezen maar dan nu wel met bijgestelde verwachtingen. Voor misdaadliefhebbers is dit een aanrader maar verwacht er niet al te veel van want echt een topreeks is dit allerminst.

 

[Diogenes]

Voorlopig even geen nieuwe manga besprekingen hierna. Ik ga nml op vakantie en zal een aantal dagen off line zijn. Ik zal er waarschijnlijk wel een hoop lezen dus verwacht een grote besprekingen bij terugkeer.

 

Voor nu even een hele rij kortere besprekingen want ik heb niet de tijd ze allen uitgebreid te bespreken:

 

DOGS BULLETS & CARNAGE

Deze reeks kan ik met één woord omschrijven: troep. Nee echt dit is troep van de bovenste(of is dat nu onderste?) plank. Men nemen een stel cliché manga personages zoals o.a. de recalcitrante jongeren, de cute girl (met vleugels zelfs *zucht*) de geek, de grote bad guy en ga zo maar door. Men gooien ertegenaan een reeks schijnbaar lukraak bij elkaar geraapte dialogen die varieren tussen spierballentaal en compleet onnavolgbaar (serieus sommige teksten bestaan uit een stel woorden die in willekeurige volgorde achter elkaar is gezet) Ook het verhaal is compleet onnavolgbaar. Zo erg zelfs dat ik mij afvraag of er überhaubt wel een verhaal in zit. Het enige wat ik heb begrepen is dat er een stel jongeren zijn met "genetics an shit" (letterlijke quote uit de manga) waardoor ze superkrachten hebben en elkaar daarmee afmaken voor redenen die mij volkomen onduidelijk zijn, Oh en om het potje dan echt af te maken overgiet men het met het slechtste tekenwerk dat ik in tijden heb gezien. Personages zijn anatomisch compleet uit proportie en hanteren wapens die onmogelijk zouden werken. (of misschien helpt de "genetics an shit" hierbij, het wordt nooit uitgelegd wat daarmee nu precies bedoeld wordt) Sowieso gooit deze manga het hele idee van tekstbalonnen het raam uit aangezien sommige teksten schijnbaar in het luchtledige boven de hoofden van de personages lijken te zweven waardoor het al helemaal onduidelijk is wanneer iemand wat zegt en wanneer niet. Maar goed aan het eind van de dag is Dogs toch simpelweg een pretentieloze actiestrip? Laten we dat eens onder de loep nemen: de actie in Dogs is vostrekt onnavolgbaar. Ik had geen enkel idee wie op wie aan het schieten was of waarom. Ik swipete tijdens de actiescenes maar vooruit om te kijken wie er aan het eind nog overeind stond. En pretentieloos? Helaas zelfs dat niet. Dogs wil heel graag een volwassen en elitaire seinen zijn terwijl het niet meer is dan een generic shonen. Het heeft ook alle seinen elementen: zeer bloederige actie, hoop bloot en filosofische overpeinzingen. Echter de reeks is duidelijk gemaakt door iemand die geen enkel verstand heeft van seinen manga. De actie mist totaal de gutpunch van iets als Freesia, het bloot bestaat vooral uit een stel "cutesy girls" (oh wat zijn er daar veel van in deze manga) die enkel in het verhaal zitten om eh cute te zijn en de filosofische overpeinzingen betaan uit een hoop dure woorden die in willekeurige volgorde achter elkaar geplaatst zijn. Ik weet niet hoe oud de auteur van deze manga is maar ik vermoed rond een jaar of twaalf. Echt dit is de grootste troep die ik tot nog toe gelezen heb. Zelfs de ergste europulp is niet zo erg als dit. Ik raad deze reeks AF met een heel erg dikke two thumbs down.

*1/2

 

De reeks is volledig verkrijgbaar in het Engels (natuurlijk die wel en topreeksen als Shigurui en Freesia dan weer niet) maar ik zou er mijn goeie centen niet aan uitgeven.

 

THE QUEST FOR THE MISSING GIRL

Dit is hele andere koek. The Quest for the Missing Girl is het verhaal van Shiga: een getormenteerde berg beklimmer die kans ziet boete te doen als de dochter van een goede vriendin vermist raakt. Daarop rijst hij af naar Tokyo en begint aan een wanhopige zoektocht naar het vermiste meisje waarbij hij de strijd aan zal moeten binden met adolescent tuig en louche zakenmannen maar vooral ook met zijn eigen demonen. The Quest for the Missing Girl is een fantastisch boek. Zowel een razend spannende thriller als een diep psychologisch drama over schuld, boetedoening en vergiffenis. Jiro Taniguchi ontdoet de tienerwereld van zijn ogenschijnlijk perfecte facade en legt de smerige praktijken en achterliggende sociaalmaatschappelijke problemen bloot. Hij toont ons een wereld waar aanzien alles is en gruwelijkheden onder de mantel der liefde worden geveegd. Maar meer nog dan dat verteld hij een meeslepend en aangrijpend verhaal over een man die al jaren gekweld wordt door schuldgevoelens en nu kans ziet zijn demonen te lijf te gaan. Of hij zal winnen of verliezen is niet zeker maar hij is een bergbeklimmer en of hij nu de top bereikt of naar beneden stort hij zal de berg beklimmen. Shiga's reis is wat het boek voortdrijft en wat uiteindelijk leidt tot een finale die metaforisch, gevoelig maar ook puntje van je stoel spannend is. Taniguchi gebruikt niet veel tekst om zijn verhaal over te brengen en dat is ook niet nodig. Vaak spreken zijn indrukwekkende taferelen al voor zich. Echter de tekst die er is, is poëtisch, diepzinnig en grijpt je direct naar de strot. Ook het tekenwerk is zeer goed. Ogenschijnlijk simpel maar toch heel gedetailleerd. Taniguchi is een perfectionist en dat zie je af aan zijn werk. Van de levendige gezichten tot aan de perfect geconstrueerde gebouwen.
Prachtig geschreven en getekend: donker, meeslepend, vertederend en retespennend:The Quest for the Missing Girl is een thriller van jewelste en een absolute aanrader voor iedereen.

****1/2

 

 

The Quest for the Missing Girl is één enkel boek. Zeer mooi uitgegeven door Fanfare/Ponent mon en verkrijgbaar in het Engels in zo'n beetje ieder online boekhandel. Van Bol.com tot Amazon. Hij is iets duurder dan de gemiddelde manga maar hij is ook twee keer zo dik dus dat is ook logisch. M.a.w wat doe je hier nog? Koop dit!

 

FREESIA - 9 T/M 12 (laatste delen)

Het einde van Freesia is zoals de rest van de reeks ook is. Bruut, donker en zonder enige moraal. In plaats van te kiezen voor een grote finale besluit Jiro Matsumoto zijn reeks in stijl te eindigen. Hij wikkelt rustig alle verhaallijnen af op manieren die eigenlijk totaal geen enkele genoegdoening bieden terwijl ondertussen andere verhaallijen weer opgezet worden. Het einde van iets is tenslotte volledig onbelangrijk. Het leven gaat gewoon verder. Zoals ook in de andere delen sterven er weer een heleboel een nutteloze dood en het einde is dan ook feitelijk het punt waarop er verder niks meer te vertellen valt ipv dat het een echte afsluiting is. Dit klinkt misschien als kritiek maar dat is het niet. Jiro Matsumoto heeft met zijn twaalfdelige misdaad thriller volledig de illusie van rechtvaardigheid ontkracht evenals de misvatting van dat er goeien en slechten zijn of zelfs maar dat het leven zelf zinvol is. In de laatste paar delen brengt hij de verhaallijnen van ieder van de hoofdpersonages tot een passend maar niet echt bevredigend eind. En de uiteindelijk conclusie is heerlijk cynisch. Wie verwacht enige diepere inzichten mee te krijgen aan het eind kan het wel vergeten want er is geen zin van het leven. Het leven op zich is niet zinvol. Het is een biologisch proces dat op een gegeven moment ophoudt. Echter temidden van al het hard geweld en cynisme is er toch ook nog plaats voor momenten van lichtheid en tederheid. Zo is de uiteindelijke onthulling van waar de reekstitel op slaat een uitermate mooi en licht moment. Want als er al een boodschap in de reeks zit dan is het naar mijn mening dat het leven zelf niet leuk of mooi is maar dat het gaat om die schaarse momenten van schoonheid temidden van alle duisternis en ellende. Of misschien is het wel gewoon dat het leven kut is wat je ook doet. Aan jou dat te bepalen. En dat zou ik zeker doen want ook deze reeks raad ik zeker aan te lezen.

****

 

 

 

MANHOLE

Wat heeft de mysterieuze dood van een naakte, aan het gezicht verminkte man in het centrum van Sasahara, Japan van doen met een éénogige stam in Afrika en een ontvoeringszaak van 4 jaar geleden? Dat is het mysterie waar Manhole een driedelige thrillerreeks om draait. Manhole gaat net als Gyo en Emerging over een virus dat zich razend snel verspreid maar waar Gyo gaat voor pure horror en Emerging voor medische thriller besluit Manhole eerder de misdaad thriller kant op te gaan want het wordt al vlug duidelijk dat het virus manmade is. Aan detectives Ken Mizoguchi en Nao Inoue om erachter te komen wie het virus gefabriceerd heeft en vooral ook waarom? En ze zullen vlug moeten zijn want ondertussen maakt het virus steeds meer sllachtoffers.

 

Manhole begint verbazingwekkend licht met vooral heel veel humor. Echter na een aantal hoofdstukken begint het een stuk donkerder te worden als niet alleen meer slachtoffers vallen maar vooral ook duidelijk wordt wat de putdeksels verbergen. En gedurende de hoofdstukken daarop weet scenarist en tekenaar Tsutsui Tetsuya de spannng steeds verder op te drijven door o.a. de meest originele torture porn die ik tot nog toe gezien heb een een veelvuldig gebruik van donkere platen. Het verhaal speelt zich af hartje winter wat betekent dat alles grauw en donker is. Maar toch is het met name te danken aan het sterke scenario dat je na verloop van tijd echt op het puntje van je stoel zit. Tetsuya weet de vaart hoog te houden en je voelt als lezer ook de stress waarmee de twee hoofdpersonen leven. "Waar zal de terrorist nu weer toeslaan?" "Wie zal het volgende slachtoffer zijn?" Tegelijkertijd onthuld hij ook langzaam het mysterie want terwijl de detectives naargeestig proberen meer slachtoffers te voorkomen komen ze ook steeds dichter bij de dader. Maar hoe verder ze komen, hoe meer mensen er ten prooi vallen aan het virus en hoe gevaarlijker het voor hen wordt. Tetsuya drijft de spanning steeds verder op met meerdere grote plottwists en leidt het uiteindelijk tot een spetterende climax en een zeer aangename epiloog.

 

Maar naast het plot weet hij ook de individuele reis van de personages goed weer te geven. Zo gaat Inoue van een naief comic relief character tot een scherpzinnige en dappere speurder. In een verhaal over mensen die veranderen in iets anders is het verbazingwekkend hoeveel karakterontwikkeling Tetsuya nog heeft weten te stoppen in zijn hoofdpersonages.

 

Ook het tekenwerk is absoluut prima. Af en toe was het een beetje te karikaturaal voor mijn smaak maar dat neemt ook af na verloop van tijd en voor de rest was het een plezier om naar te kijken. Tetsuya werkt heel gedetailleerd en weet de smerigheid en vervallenheid van de achterbuurten waar het grootste gedeelte van het verhaal zich afspeelt prima weer te geven. Daarnaast voelde de landschappen ook echt winters aan. Het is hier bloedheet maar ik kreeg het gewoon koud van naar die platen staren. Ook de gore (toch een belangrijk onderdeel van de reeks) was heel knap gedaan. Naar om te zien zonder overdreven expliciet te zijn.

 

Donker, razen spannend en zeer goed getekend. Er is simpelweg niks slechts dat ik kan zeggen over Manhole. Dus: lees het. Voor liefhebbers van films als Silence of the Lambs en Se7en is dit een must. Voor alle anderen gewoon een goeie vrije middagbesteding.

****

 

3 delen - compleet.

Volledig verkrijgbaar in het Frans en kan in scanlation gelezen worden.
 

En daarmee besluit ik mijn voorlopig laatste manga bespreking. Om nog even een tussenstand te geven: 

 

Aanraders:

Shigurui

Freesia

Manhole

Heads

Quest for the Missing Girl

Blue Heaven

 

Afrader:

Dogs

 

Goed maar (net) geen top:

MW

Kilico

Gyo

Route 20

Emerging

Ichi the Killer

 

Middelmatig:

Vinland Saga (eerste deel)

 

Ook de Urasawa's zou ik zeker aanraden maar ik denk dat iedereen die al gelezen heeft dus das een beetje nutteloos.

 

Over een week weer meer besprekingen met volgende paar delen van Shigurui en Ichi en waarschijnlijk nog wat nieuwe reeksen.

 

PS: In mijn bespreking (zeg maar gerust afkraking) van Dogs gebruik ik de termen "volwassen en elitaire seinen" en "generic shonen". De woorden binnen deze termen moeten los van elkaar gezien worden en niet van nature bij elkaar horend. Ik ben niet van mening dat alle seinen volwassen en elitair is (zeker dat laatste niet) noch dat alle shonen generic is. Shonen is niet echt mijn kopje thee maar het is niet mijn intentie het ene genre te verheerlijken en het andere te verdoemen.

 

PPS: Het virus in Manhole is eigenlijk geen virus maar wat het wel is, is al een spoiler op zich dus vandaar dat ik het hou bij de term virus.

[Gast Natte aap]

Voila, taniguchi heeft je ook te pakken

 

Ik ben trouwens heel blij dat je je helemaal in de manga gooit

[Olsimar]

Voila, taniguchi heeft je ook te pakken

Ik ben trouwens heel blij dat je je helemaal in de manga gooit

Het enthousiasme reist de pan uit

[Gast Natte aap]

Het enthousiasme reist de pan uit

 

mij hoor je niet klagen

[Heuvelaar]

Waar is de tijd dat Tsutsui (Manhole) hier in het Nederlands werd aangekondigd bij Arashi (Van Gennep).

[Olsimar]

mij hoor je niet klagen

Mij ook in de Missing Girl bespreking zit een kemel van een taalfout die zelfs een Lassie rijsttovernaar doet blozen

[Diogenes]

Mij ook in de Missing Girl bespreking zit een kemel van een taalfout die zelfs een Lassie rijsttovernaar doet blozen

Ja zeg he. Weet je wel hoeveel woorden daar staan? En dat allemaal geschreven in 2 uur. Dus vergeef mij enige spelfouten.

 

En ja ik ben online. Tot mijn grote verbazing bleek ik over WiFi te bezitten hier in het ruwe en onvergeeflijke landschap van 's Nederlands veenkolonien.

 

Ik zal proberen deze week nog een paar besprekingen te posten maar typen is bepaald niet evident op een tablet dus het kan mogelijk even duren.

[Gast Natte aap]

Mij ook in de Missing Girl bespreking zit een kemel van een taalfout die zelfs een Lassie rijsttovernaar doet blozen

 

 

Het enthousiasme reist de pan uit

 

ah ja, nu heb ik 'm. Ik dacht al, wat doet die Olsimar nu, maar het was de verwijzing naar de rijst/reist. Goh ja, er zitten wel meer schrijffoutjes in, maar ach, eens dat die Diogenes aan het typen is geslagen dan geselt ie die arme toetsen harder dan een opus dei bij een boetedoening. Dat er dan al eens een foutje in zit, ach, daar lees ik dan wel over