Verhaallijnen van langlopende reeksen à la I.R.$. ; XIII, Thorgal etc

[Aerogi]

Wat ik mij eigenlijk al een tijdje afvraag, in hoeverre bepaalde wendingen of verhaallijnen al vaststaan bij het begin van een langlopende reeks? 

 

Neem nu I.R.$. 

 

*spoiler alert*

Spoiler

De ouders van Larry B. Max zijn omgekomen in een vliegtuigcrash lezen we in het begin van de reeks. Na bijna 17 of 18 albums blijkt plots dat dit alles in scène is gezet en blijkt Mr P (zowat de rijkste persoon van de aardbol) de vader te zijn van Larry, en is woonachtig in China, met medeweten van de Amerikaanse overheid. Los van het feit dat ik deze verhaallijn beetje (eigenlijk veel) vergezocht vind, vraag ik me af in hoeverre dit eigenlijk al vast lag bij het begin van de reeks? Of zou dit totaal niet voorzien zijn geweest en zochten ze een manier om de reeks weer wat swung te geven? 

 

Los van bovenstaande, vind ik het wel een leuke reeks, telkens tweeluiken, weliswaar met een serieuze rode draad

 

Na album 18 dacht ik dat dit een mooi einde van de reeks zou zijn. Heb ik ook na het lezen van het laatste album. Maar blijkbaar zullen er vervolgen blijven komen. 

[TDPB]

Je mag ervan uitgaan dat verhaallijnen zelden voor langere tijd vaststaan. Als de makers van bvb de laatste (én de eerste) Star Wars trilogie maar wat deden, gaan makers van decennia-lang lopende stripreeksen niet veel beter zijn. Je begint vaak met een idee, maar al schrijvend komen er andere, al dan niet betere, ideeën. Het zou zonde zijn om die niet te gebruiken gewoon omdat je er zoveel jaren geleden, bij het begin van de reeks, nog niet aan dacht.

 

Nog een voorbeeldje uit de tv-wereld: toen Doctor Who begon wist geen enkele van de makers dat het hoofdpersonages later bekend zou staan als een regenererende time-lord van de planeet Gallifrey.

[Hamirubi]

Misschien niet helemaal on topic, maar wat bijvoorbeeld met aankondigingsstroken in de beginjaren van Suske en Wiske?

Toen wist Vandersteen wellicht maar half waar hij heen wilde met het verhaal. Toch? Zijn er voorbeelden waar details uit aankondigingsstroken niet meer in het avontuur voorkomen?

[TDPB]

1 uur terug, Hamirubi zei:

Misschien niet helemaal on topic, maar wat bijvoorbeeld met aankondigingsstroken in de beginjaren van Suske en Wiske?

Toen wist Vandersteen wellicht maar half waar hij heen wilde met het verhaal. Toch? Zijn er voorbeelden waar details uit aankondigingsstroken niet meer in het avontuur voorkomen?

Ja, heel veel Vlaamse krantenstrips werden min of meer al makend geïmproviseerd. Het Rijmende paard is zo'n typisch Vandersteen-voorbeeld. Eerst smokkelt Krimson gewoon boter, daarna zijn dat opeens diamanten, en tegen het eind van het verhaal lijkt Vandersteen zich te herinneren wat de titel van het verhaal is en begint dat paard plots te spreken.

Ik heb het nog meegemaakt dat een verhaal al in de krant liep en dat de scenarist in kwestie pas na 10 pagina's wist wat hij met het verhaal wou doen.

 

Ik meen me te herinneren dat er zeker aankondigingsstroken van S&W of Nero zijn waarop er dingen staan die niet in de albums voorkomen. Minstens één keer ging dat om een personage (maar vraag me nu niet om een specifiek voorbeeld).

[Vittorio]

7 minuten geleden, TDPB zei:

Het Rijmende paard is zo'n typisch Vandersteen-voorbeeld.

Veel van de aankondigingen bevatten best wel specifieke details, maar bij precies dat avontuur is de aankondiging compleet nikszeggend:

 

[Vittorio]

Heel ver of topic, maar deze moet dan ook nog even, toch wel de leukste die hij heeft gemaakt:

 

[Peter Motte]

Andreas heeft toegegeven dat hij vaak maar wat improviseert. Hij neemt dan een detail uit het vorige album, en borduurt daarop verder.

Maar ik betwijfel of Vandersteen echt niet wist waarheen als hij een aankondigingstrook tekende.

Er is nog een verschil tussen niet weten waarheen in een album, en niet weten waarheen in een reeks die jarenlang loopt.

 

Wat mij  nogal irriteert is nieuwe albums tussen oudere albums voegen, of nevenreeksen maken die zomaar willekeurig teruggrijpen op albums van een hoofdreeks, zoals albums van Kriss van Valnor terugverwijzen naar albums in de Thorgal-reeks die van NA het deel zijn waar de nevenreeks eigenlijk van afsplitst.

Er is geen goeie leesvolgorde meer. Als je het ene album eerst lees, mis je iets uit een ander album, en als je het andere album eerst leest, mist je iets uit het ene.  Kriss van Valnor is daardoor niet meer leesbaar, en ik vrees hetzelfde voor Thorgal zelf. Om er nog maar over te zwijgen da tin Kriss van Valnor Kriss eigenlijk Kriss niet meer is, en dat de avonturen gewoon niet passen bij die vrijbuiter die ze was in De Boogschutters. Ik heb ook de indruk dat er wel enkele goeie verhalen bijzijn, die echter in dié reeks werden opgenomen omdat dié reeks nu eenmaal verkoopt, terwijl ze die albums als los verhaal moeilijk zouden verkocht gekregen hebben.

Momenteel dreigen ze de hele Blake & Mortimer reeks op die manier kapot te maken.

[Hamirubi]

1 uur geleden, Peter Motte zei:

Er is nog een verschil tussen niet weten waarheen in een album, en niet weten waarheen in een reeks die jarenlang loopt.

Absoluut. Het was wat off topic, maar ik ben blij met bovenstaande voorbeelden.

 

On topic: in verhalencycli schrijven lijkt me een oplossing tegen kabbelende verhaallijnen - al is het natuurlijk geen wondermiddel (cf. Dufaux). Sinds wanneer werken scenaristen met cycli dergelijke cycli?

 

[TDPB]

4 uren geleden, Peter Motte zei:

Maar ik betwijfel of Vandersteen echt niet wist waarheen als hij een aankondigingstrook tekende.

Er is nog een verschil tussen niet weten waarheen in een album, en niet weten waarheen in een reeks die jarenlang loopt.

Het is geen geheim dat mensen als Vandersteen of Sleen of Franquin of zelfs Hergé of recenter bvb Martin Lodewijk of Hec Leemans etc aan een verhaal begonnen zonder te weten waar het hen zou brengen. Meestal is er wel een vaag idee van wat er kan gebeuren, maar soms leidt de inspiratie van het moment of documentatie die plots opduikt of de actualiteit naar andere wegen. Als het voor sommige stripmakers voor één album al zo lastig is om vast te houden aan een vastliggend idee, hoe onmogelijk moet dat dan niet zijn voor langlopende reeksen? Er zijn ongetwijfeld scenaristen die ver vooruit plannen. Maar neem maar van mij aan dat je een goed idee niet weggooit omdat het niet past in een concept dat je jaren geleden bedacht en waarvan niemand anders op de hoogte is. Het is gemakkelijker en bevredigender om je concept aan te passen.

[TDPB]

2 uren geleden, Hamirubi zei:

Sinds wanneer werken scenaristen met cycli dergelijke cycli?

 

Sinds ze doorhebben dat 44 pagina's een beetje weinig is als je eens een lekker uitgebreid epos wilt vertellen? (zie ook de dubbelalbums van Hergé en Jacobs).

[Peter Motte]

Het gebeurde al in de vroege Buck Danny's.

Het is eigenlijk tegelijk ontstaan met de strip.

[Peter Motte]

5 minutes ago, TDPB said:

of zelfs Hergé

Die "zelfs" is een beetje raar. Ik zou schrijver "en zeker Hergé". Zijn eerste Kuifje was alleen maar een aaneenschakeling van anecdotes als propaganda tegen het communistische Rusland. Hij had nooit het idee een verhaal te brengen. Dat begon pas met De Sigaren van de Farao (dus het album voor De Blauwe Lotus).

 

En Little Nema van Winsor McCay werkte ook maar per pagina.

Je ziet die structuur ook in de allereerste Robbedoes: elke week was er een nieuwe titel.

 

Het effect daarvan was dat je verhalen kreeg die ettelijke pagina's lang doorliepen, want doordat er geen verhaal was, was er ook geen einde. Elke pagina werd gewoon aan de voorafgaande toegevoegd, zonder dat men ergens geen wou.

En daaruit ontstnden ten slotte zowel de korte verhalen en de standaardalbums, als de lange verhalen over meerdere albums, die we nu cycli noemen.

Je ziet dat heel goed in Kuifje: in Sovjet-Unie gaan ze echt nergens geen, en in de volgende albums (Afrika, Amerika ...) wordt geleidelijk de bestrijding van een drugsbende ingevoerd, wat dan definitief afloopt in De Blauwe Lotus. Die vier albums (Afrika, Amerika, Sigaren en Lotus) vormen daardoor min of meer één verhaal, en dus een cyclus. Maar een erg doordachte plot is er niet. En dat is allemaal werk van voor WOII.

 

Tegenwoodig worden de cycli duidelijker aangebracht, maar dat is eigenlijk omdat de verhalen héél lang kunnen zijn. Alleen zit nu al aan deel 15 of zo, maar het hoofdverhaal dat in deel 1 begon, is nog altijd niet afgelopen.

[TDPB]

9 minuten geleden, Peter Motte zei:

Die "zelfs" is een beetje raar. Ik zou schrijver "en zeker Hergé". Zijn eerste Kuifje was alleen maar een aaneenschakeling van anecdotes als propaganda tegen het communistische Rusland. Hij had nooit het idee een verhaal te brengen. Dat begon pas met De Sigaren van de Farao (dus het album voor De Blauwe Lotus).

 

Maar Hergé staat sinds die eerste albums wel bekend als iemand die heel nauwgezet werkte en goed nadacht over alles wat hij deed. Desondanks kon hij een verhaal omgooien als er zich een beter idee aanbood. Net zoals Franquin kon hij niet werken met scenario's van anderen omdat alles dan al teveel vast lag. Ik denk niet dat Greg veel plezier beleefde aan zijn samenwerking met beide heren.

[Peter Motte]

13 hours ago, TDPB said:

 

Maar Hergé staat sinds die eerste albums wel bekend als iemand die heel nauwgezet werkte en goed nadacht over alles wat hij deed.

Die reputatie is zwaar overdreven.

In Het Gebroken Oor lijkt hij op een bepaald moment te vergeten waarom Kuifje in Zuid-Amerika is.

In De Krab met de Gulden Scharen gebruikt hij Haddock als deus-ex-machina om het probleem op te lossen.

De Zwarte Rotsen: deus-ex-machina.

Vlucht 714: daar heeft hij zelfs een ufo nodig als deus-ex-machina omdat hij er anders niet aan uitgeraakt.

Mannen op de Maan: scenario gepikt van de film Destination: Moon.

Als scenarioschrijver was Hergé belabberd. Maar de makreting-machine achter Hergé heeft vaak de geschiedenis herschreven, en zal dat altijd blijven doen. Geschiedenis herschrijven is trouwens een tweede natuur van marketing.

[Werner]

1 uur geleden, Peter Motte zei:

De Zwarte Rotsen: deus-ex-machina.

 

Was dat niet omdat De Zwarte Rotsen pas na een heel lang hiaat werd vervolledigd en Haddock toen bij de cast was gekomen?

 

EDIT sorry ik verwar met Het Zwarte Goud.

[Vittorio]

3 uren geleden, Peter Motte zei:

Als scenarioschrijver was Hergé belabberd. 

Vergeet zijn tekeningen niet. Ook drie keer niks. Zeer terecht dat de laatste albums niet meer door Arboris zijn vertaald en uitgebracht.

[TDPB]

3 uren geleden, Peter Motte zei:

In De Krab met de Gulden Scharen gebruikt hij Haddock als deus-ex-machina om het probleem op te lossen.

De Zwarte Rotsen: deus-ex-machina.

Vlucht 714: daar heeft hij zelfs een ufo nodig als deus-ex-machina omdat hij er anders niet aan uitgeraakt.

 

Het ziet er naar uit dat je niet goed weet wat een deus-ex-machina is. In het geval van die ufo wordt dat al twintig pagina's op voorhand aangekondigd met verschillende hints. Haddock doet in De Krab vanaf het begin mee, ik zou niet weten wat daar zo deus-ex-machina aan is. Kan je evengoed zeggen dat Kuifje gebruikt wordt om het probleem op te lossen. Idem voor de Zwarte Rotsen. De Janssens duiken daar op het einde op, maar ze zitten al het hele verhaal achter Kuifje aan, dus zo vreemd is dat niet.

[Peter Motte]

Nou nou... Het is toch heel duidelijk dat al die oplossingen er met de haren zijn bijgesleurd?

[Peter Motte]

36 minutes ago, Vittorio said:

Vergeet zijn tekeningen niet. Ook drie keer niks. Zeer terecht dat de laatste albums niet meer door Arboris zijn vertaald en uitgebracht.

Wat de tekeningen betreft: die werden voortdurend herwerkt.

Op het einde tekende hij alleen nog maar de personages, en de rest gebeurde door zijn assistenten, zoals Bob de Moor, Roger Leloup... Ook Edgar P. Jacobs heeft een belangrijke rol gespeeld. Hij ontwikkelde het kleurgebruik voor Kuifje.

 

En dan dé geschiedvervalsing: dat Hergé de tekstballon zou hebben uitgevonden. Maar dat is natuurlijk alleen maar dé geschiedvervalsign in Hergés stripgeschiedenis...

 

Net zoals er een cult rond Apple bestaat, bestaat er ook een cult rond Kuifje en Hergé.

In Vlaanderen en Nederland is dat vooral rond Kuifje. Het andere werk van Hergé is hier nauwelijks bekend, zoals Kwik en Flupke, Leo en Lea, en Jo, Suus en Jokko.

 

Dit zijn de eerste plaatjes van Kuifje:

 

 

Dus niet dit:

 

 

[lukoste]

37 minuten geleden, Vittorio zei:

Vergeet zijn tekeningen niet. Ook drie keer niks. Zeer terecht dat de laatste albums niet meer door Arboris zijn vertaald en uitgebracht.

[bouncer]

38 minuten geleden, Vittorio zei:

Vergeet zijn tekeningen niet. Ook drie keer niks. Zeer terecht dat de laatste albums niet meer door Arboris zijn vertaald en uitgebracht.

 

Toch zijn die voorkanten van  "The New Yorker "  niet onaardig.

[sanderg]

van Thorgal begrijp ik uit de monografie van Rosinski dat pas met het succes van Alinoe (ik snap nog steeds niet waarom nou juist dat album zo'n uitschieter zou zijn- wie kan me dat s uitleggen?) de auteurs dachten dat t wel eens een langlopende reeks kon gaan worden. Erg knap dan toch wel van Van Hamme hoe hij eerdere verhaallijnen verder uitdokterde (o.a. in de Qa cyclus)

[acor]

Op 22/7/2020 om 20:48, Peter Motte zei:

Die "zelfs" is een beetje raar. Ik zou schrijver "en zeker Hergé". Zijn eerste Kuifje was alleen maar een aaneenschakeling van anecdotes als propaganda tegen het communistische Rusland. Hij had nooit het idee een verhaal te brengen. Dat begon pas met De Sigaren van de Farao (dus het album voor De Blauwe Lotus).

 

Je ziet dat heel goed in Kuifje: in Sovjet-Unie gaan ze echt nergens geen, en in de volgende albums (Afrika, Amerika ...) wordt geleidelijk de bestrijding van een drugsbende ingevoerd, wat dan definitief afloopt in De Blauwe Lotus. Die vier albums (Afrika, Amerika, Sigaren en Lotus) vormen daardoor min of meer één verhaal, en dus een cyclus. Maar een erg doordachte plot is er niet. En dat is allemaal werk van voor WOII.

Nadat de verzamelbox hier al enige jaren stof staat te verzamelen ben ik deze week voor de allereerste keer begonnen met Kuifje te lezen (I know: heel laat) Ik ben nu bezig met Kuifje in Amerika. Ik herken volledig het bovenstaande. Ik heb me al regelmatig afgevraagd of er wel een deftig verhaal is. Kuifje is een soort van superheld die alles probleemloos oplost en van de ene dwaze situatie in de andere belandt. Ik weet dat de reeks beter wordt, maar wat ik tot nu toe gelezen heb is maar magertjes. Zeker als ik vergelijk met de beginjaren van andere klassieke reeksen.

[TDPB]

58 minuten geleden, acor zei:

 Zeker als ik vergelijk met de beginjaren van andere klassieke reeksen.

 

Maar niet als je het vergelijkt me de beginjaren van andere klassieke reeksen uit die tijd. Waarvan er natuurlijk heel weinig zijn.

En ook als je wat later gaat kijken, bij bvb de beginjaren van het weekblad Robbedoes, was de manier van werken ook nog steeds hetzelfde: wekelijkse episodes met een vage rode draad. Robbedoes zelf, Baard en Kale, zelfs de eerste verhalen van Jan Kordaat... 

De latere klassiekers, van na de jaren '40, hadden ondertussen al een tiental Kuifje-albums als voorbeelden. Die wisten dat het loonde om op voorhand een beetje na te denken over een verhaallijn.

[bammar]

2 uren geleden, acor zei:

Nadat de verzamelbox hier al enige jaren stof staat te verzamelen ben ik deze week voor de allereerste keer begonnen met Kuifje te lezen (I know: heel laat) Ik ben nu bezig met Kuifje in Amerika. Ik herken volledig het bovenstaande. Ik heb me al regelmatig afgevraagd of er wel een deftig verhaal is. Kuifje is een soort van superheld die alles probleemloos oplost en van de ene dwaze situatie in de andere belandt. Ik weet dat de reeks beter wordt, maar wat ik tot nu toe gelezen heb is maar magertjes. Zeker als ik vergelijk met de beginjaren van andere klassieke reeksen.

Strips als Kuifje, Robbedoes, Lucky Luke,...komen uit de tijd toen er nog geen tv(laat staan internet) was. In die tijd waren dat heel deftige verhalen met  helden zoals Kuifje.

[Peter Motte]

On 7/23/2020 at 10:56 PM, sanderg said:

van Thorgal begrijp ik uit de monografie van Rosinski dat pas met het succes van Alinoe (ik snap nog steeds niet waarom nou juist dat album zo'n uitschieter zou zijn- wie kan me dat s uitleggen?) de auteurs dachten dat t wel eens een langlopende reeks kon gaan worden.

Misschien is er een andere uitleg;

Ik heb lang geleden Alinoë gelezen, en vond er niks aan. Drie grijsaards in het land van Aaran, De zwarte galei, en De schaduwen voorbij daarentegen vond ik toen goed, en toen ik ze deze week herlas, vond ik ze nog altijd goed. Dat zijn sterke verhalen.

Het is mogelijk dat de auteurs vonden dat Thorgal een langelopende reeks kon worden, precies doordat het zo'n zwak album was. De redenering was misschien dat als ze zelfs dát verkocht kregen, dat ze dan alles verkocht kregen.

[Peter Motte]

17 hours ago, bammar said:

Strips als Kuifje, Robbedoes, Lucky Luke,...komen uit de tijd toen er nog geen tv(laat staan internet) was. In die tijd waren dat heel deftige verhalen met  helden zoals Kuifje.

Dat is volgens mij niet waar.

Het is niet alsof mensen in die tijd niet wisten wat een goed verhaal was.

Volgens mij was er iets anders aan de hand: om te beginnen was het bedoeld voor kinderen, en nogal wat mensen denken dat als iets voor kinderen is, het slecht mag zijn.

Ten tweede verschenen al die verhaaltjes als feuilleton, vaak in kranten, die niet werden bewaard. Dat heeft twee effecten: ten eerste moest de auteur elke week iets op tijd afleveren, zodat er soms te weinig tijd was om het geheel te overzien, en ten tweede werd er niet verwacht dat iemand zich er achteraf mee zou bezighouden om het hele verhaal in één ruk te lezen.

Wat Kuifje betreft: het eerste "verhaal" was louter bedoeld als propaganda in het kinderhoekje van de krant Le XXe siècle tegen de Sovjets. Of het een goed verhaal was of niet, had geen belang, als de propaganda maar effectief was.

[Peter Motte]

19 hours ago, TDPB said:

 

De latere klassiekers, van na de jaren '40, hadden ondertussen al een tiental Kuifje-albums als voorbeelden.

Ik denk  echt niet dat Kuifje het voorbeeld was. Je bent hier weer het slachtoffer van de cult rond Hergé.

Het is moeilijk om de geschiedenis goed te reconstrueren, omdat veel strips van voor 1940 verloren zijn gegaan, behalve de Amerikaanse.

Van de periode 1940-45 is er ook niet veel bewaard, behalve ... Kuifje! Om voor de hand liggende redenen.

De aandacht voor het verhaal begon volgens mij na 1945, en waarschijnlijk omdat men inzag dat je ook albums kon verkopen.

[sanderg]

12 minutes ago, Peter Motte said:

Misschien is er een andere uitleg;

Ik heb lang geleden Alinoë gelezen, en vond er niks aan. Drie grijsaards in het land van Aaran, De zwarte galei, en De schaduwen voorbij daarentegen vond ik toen goed, en toen ik ze deze week herlas, vond ik ze nog altijd goed. Dat zijn sterke verhalen.

Het is mogelijk dat de auteurs vonden dat Thorgal een langelopende reeks kon worden, precies doordat het zo'n zwak album was. De redenering was misschien dat als ze zelfs dát verkocht kregen, dat ze dan alles verkocht kregen.

dat denk ik niet- in een interview dat ik ooit las schaarde Van Hamme Alinoe onder zijn beste werk. In zijn monografie geeft ook Rosinski er hoog van op

[Rik]

9 minuten geleden, sanderg zei:

dat denk ik niet- in een interview dat ik ooit las schaarde Van Hamme Alinoe onder zijn beste werk. In zijn monografie geeft ook Rosinski er hoog van op

Alinoe is het eerste album waar Thorgal slechts een bijrol had en waar de bijzondere krachten van Jolan voor het eerst, echt, naar boven kwamen. Ik vind het geen slecht album maar het behoort niet tot mijn favoriete Thorgals.

[Peter Motte]

Ik heb een beetje hetzelfde gevoel met alle Thorgals waarin hij slechts een bijrol vervult, en misschien is dat ook de reden da tik niet weg ben van de reeks Kriss van Valnor.

Ik denk echter ook dat ze de reeks beter niet hadden opgesplitst in drie parallelle reeksen, maar dat ze beter alles in de hoofdreeks hadden laten zitten, zelfs al kreeg je dan drie albums per jaar.

Maar waarschijnlijk dachten ze dat zoiets niet zou verkopen. En dat was waarschijnlijk juist gedacht. De lezer zou het verhaal dan wel gemakkelijker hebben kunnen volgen.

[sanderg]

4 hours ago, Rik said:

Alinoe is het eerste album waar Thorgal slechts een bijrol had en waar de bijzondere krachten van Jolan voor het eerst, echt, naar boven kwamen. Ik vind het geen slecht album maar het behoort niet tot mijn favoriete Thorgals.

dat zou toch juist iets moeten zijn waardoor het album juist minder had kunnen aanslaan?

 

Alinoe behoort overigens ook niet tot mijn favoriete Thorgal albums. Ik meen wel dat het het favoriete album is van mijn collega Rosinski liefhebber Veto. 

 

@Veto wat maakt dit album nou zo goed/ speciaal voor jou? (los van de grafische kracht die t album onmiskenbaar heeft)

 

overigens- on topic- de krachten van Jolan in dit album zijn van geheel andere aard dan in de latere albums..  ik heb dat altijd vreemd gevonden

[TDPB]

4 uren geleden, Peter Motte zei:

Het is moeilijk om de geschiedenis goed te reconstrueren, omdat veel strips van voor 1940 verloren zijn gegaan, behalve de Amerikaanse.

Van de periode 1940-45 is er ook niet veel bewaard, behalve ... Kuifje! Om voor de hand liggende redenen.

De aandacht voor het verhaal begon volgens mij na 1945, en waarschijnlijk omdat men inzag dat je ook albums kon verkopen.

Nou nou, je doet alsof het over de verre prehistorie gaat. Hier en daar zijn er een paar dingen in de vergetelheid geraakt, maar het blijft een feit dat er in de jaren '30 en '40 enorm weinig stripalbums verschenen in België. En dat Kuifje de populairste strip was. En dat vele stripmakers vanaf de jaren 40 dus automatisch beïnvloed werden door wat Hergé deed . Veel strips uit die periode, zelfs van latere grootmeesters als Jijé, waren overduidelijke kopieën van de stijl van Hergé. Dat betekent niet dat Hergé de eerste of de enigste of de beste was of dat hij niet beïnvloed werd door anderen, maar hij was in onze gebieden wel de grootste ( net zoals popgroepjes later allemaal door de Beatles beïnvloed werden, ook al waren die zelf ook niet de eerste en hebben die ook het warm water niet uitgevonden). En inderdaad, zolang strips enkel in dagelijkse of wekelijkse afleveringen werden gepubliceerd was de plot niet zo heel belangrijk (zie bvb ook Segar die met zijn Popeye een van de eerste was die langere verhalen maakte, maar dat ook zonder al te veel structuur deed). Natuurlijk wisten mensen toen ook al wat een goed verhaal was. Romans en theater bestonden al eeuwen, films waren ondertussen ook al behoorlijk volgroeid, dus men wist hoe men een verhaal moest vertellen. Maar zolang strips niet gebundeld werden in albums, was een goed verhaal niet het belangrijkste in een strip.

Het eerste album van Kuifje verscheen in 1930 (toen bestonden er al 17 albums van Bécassine, maar ik heb die nooit gelezen en heb dus geen idee hoe fragmentarisch die waren. Volgens wikipedia werden die vanaf 1913 iets meer gestructureerd maar afgaand op de titels waren dat meer vage thematische verhalen). Tegen 1944 waren de helft van alle Kuifje albums al gemaakt. Het eerste tweeluik was al in albumvorm verschenen en De zeven kristallen bollen, het eerste deel van het tweede tweeluik, al voorgepubliceerd. Als je dat vergelijkt met de fragmentarische strips die toen nog in Robbedoes verschenen... Pas in 1951 verscheen Er is een tovenaar in Rommelgem, het eerste echt lange Robbedoes en Kwabbernoot-verhaal (het eerdere Robbedoes op avontuur-album van Jije was nog een typisch 'we beginnen en we zien wel waar we uitkomen'-verhaal).

Om verder te vergelijken: eerste Blake en Mortimer: voorpublicatie in 1946, album in 1950. Eerste Alex vanaf 1948, eerste Buck Danny ook 1948. Tegen dan was de basis gelegd en moest een (Waalse) strip aan bepaalde verwachtingen voldoen. Technisch gezien (zoveel prentjes per pagina, zoveel pagina's per album) en vooral ook inhoudelijk. Zomaar wat aanmodderen kon niet meer. Tenzij je strips voor de Vlaamse krantenmarkt maakte. Want daar was de dagelijkse publicatie nog steeds het belangrijkste aspect. En dat is nog héél lang zo gebleven.

[Aleksandr]

Op 22/7/2020 om 13:49, Vittorio zei:

Veel van de aankondigingen bevatten best wel specifieke details, maar bij precies dat avontuur is de aankondiging compleet nikszeggend:

 

toch wel leuk, die oude aankondigingen

is er ooit een boek verschenen met de S&W of Vandersteen aankondigingen?

of een website gewijd aan dit onderwerp? 

of hebben jullie gewoon tienduizend losse kranten op een stapel liggen   

[Aleksandr]

Op 24/7/2020 om 14:56, acor zei:

Nadat de verzamelbox hier al enige jaren stof staat te verzamelen ben ik deze week voor de allereerste keer begonnen met Kuifje te lezen (I know: heel laat) Ik ben nu bezig met Kuifje in Amerika. Ik herken volledig het bovenstaande. Ik heb me al regelmatig afgevraagd of er wel een deftig verhaal is. Kuifje is een soort van superheld die alles probleemloos oplost en van de ene dwaze situatie in de andere belandt. Ik weet dat de reeks beter wordt, maar wat ik tot nu toe gelezen heb is maar magertjes. Zeker als ik vergelijk met de beginjaren van andere klassieke reeksen.

heb ook nooit die rage rond Herge begrepen, maar was ook een beetjes <van voor mijn tijd>

ik weet nog toen in Kuifje weekblad die Picaro's werden aangekondigd met veel PoeHa

neen, ben nooit echt mee geweest

geef me dan maar Franquin of zelfs Pom, dat was tenminste nog een beetje leuk      

[sanderg]

ik leerde de kuifjes kennen via mijn vader. Ik denk dat de eerste kuifjes die ik las het schatzoek tweeluik was. Geweldige verhalen vond ik het als kleine jongen.

 

Ook nu nog is het vakmanschap van met name de verhalen vanaf dit tweeluik tot en met de juwelen van Bianca castafiore mijn inziens overtroffen. Ik vind de hype daarom helemaal niet overtrokken.

 

Het feit dat deze albums nu nog steeds zoveel worden gelezen zegt toch wel wat lijkt me

[lukoste]

39 minuten geleden, sanderg zei:

ik leerde de kuifjes kennen via mijn vader. Ik denk dat de eerste kuifjes die ik las het schatzoek tweeluik was. Geweldige verhalen vond ik het als kleine jongen.

 

Ook nu nog is het vakmanschap van met name de verhalen vanaf dit tweeluik tot en met de juwelen van Bianca castafiore mijn inziens overtroffen. Ik vind de hype daarom helemaal niet overtrokken.

 

Het feit dat deze albums nu nog steeds zoveel worden gelezen zegt toch wel wat lijkt me

2

[acor]

1 uur terug, sanderg zei:

Het feit dat deze albums nu nog steeds zoveel worden gelezen zegt toch wel wat lijkt me

Al zeker niet door het jonge publiek, want die weten amper wie Kuifje is.

 

Kuifje is voor de oudere generatie een statussymbool geworden, vakkundig uitgemelkt door Moulinsart.

[Rik]

5 minuten geleden, acor zei:

Al zeker niet door het jonge publiek, want die weten amper wie Kuifje is.

Dat geldt zeker ook voor XIII en Thorgal.....

[sanderg]

16 minutes ago, Rik said:

Dat geldt zeker ook voor XIII en Thorgal.....

en Largo Winch, Guust en Robbedoes..

 

Overigens is mijn eigen zoon van 6 al erg benieuwd naar de kuifje albums (hij kan ze nu nog niet lezen). Ik zal ze hem te zijner tijd graag geven in de hoop dat hij er net zoveel plezier aan beleeft als zijn opa en zijn vader