Ga naar inhoud

Strips in de media


Jason Fly

Recommended Posts

  • 2 weeks later...

Ik heb toch nog redelijk wat ouders met kinderen die strips kopen hoor, gisteren een hele sliert juffen en meesters die nog vlug wat extra strips kochten voor sinterklaas. Ze stappen wel vlugger over op digitale zaken, idem voor speelgoed. Ik speelde nog met Lego en Playmobil tot m'n 15 jaar, nu is dat ondenkbaar.

Link naar reactie

Tjah, het is wat iedereen wel weet hé.

 

Een groter probleem dan minder kinderen die strips lezen (= eerder een gevolg), is het feit dat ze er niet in contact mee komen. (= één van de oorzaken)  Mijn petekind is wél een striplezer en heeft wel interesse in nieuwe dingen.  Maar als ik ze niet ontdek en aanbreng, leert ze geen nieuwe titels kennen.  Ze zou begot niet weten waar ze die moet halen. Van de meeste nieuwe titels heeft ze nog nooit gehoord.  Eens dat eerste album in de handen geduwd werd, is er wel interesse en vraag naar méér.  Ik merk dat ook bij haar vrienden en vriendinnen.  Zij neemt soms een strip mee naar school om samen met haar klasgenoten te lezen tijdens pauzes, etc.  En zo kennen die klasgenootjes nu Sisters, Celestine en de Paarden en Dad.  Dat was voorheen niet het geval.

Toen ik jong was, stonden er veel meer strips in de supermarkt.  In geen enkele supermarkt in de buurt, staat nu nog iets anders dan (énkel) de allerlaatste Jommeke, Kiekeboes, Suske & Wiske, Urbanus of -met wat geluk- Nachtwacht en Buurtpolitie.  Al de rest is daar helemaal afwezig.  Meer nog, in mijn buurt heeft geen enkele grote supermarkt nog andere strips of exemplaren van vorig jaar.  Er waren vroeger ook meerdere stripwinkels in de omgeving.  Vandaag de dag moet ik meer dan 40 minuten rijden om de dichtstbijzijnde te vinden.  En bijna een uur om de volgende tegen te komen.  Ik ben zélf ook verplicht bij de online stripwinkel te bestellen, want ik kan ze fysiek nergens spotten.  Ook de dagbladhandelaars en kleine winkeltjes als bv Prima hadden destijds een redelijk aanbod.  Al die kleine winkeltjes zijn, althans in mijn omgeving, volledig verdwenen.  En degene die er nog zijn, hebben geen strips meer.  In speelgoedwinkels, FUN uitgezonderd, heb ik het aanbod ook altijd maar zien verkleinen.  Zelfs in een Standaard Boekhandel is het aanbod kleiner dan voorheen. 

Hoe kunnen kinderen nog strips ontdekken? 

En zo'n Yieha-verhaal.  Vergeet dat.  Dat werkt niet, dat slaat niet aan bij de jeugd. Dat is al gebleken en zie ik ook bij de vele kinderen in mijn omgeving.  Het is niet de oplossing.

 

Ook zo'n cirkel:  De prijs.  Ik begrijp absoluut waarom de huidige vraagprijs nodig is.  Het moet nu eenmaal rendabel blijven.  Maar uit de reacties van zowat iederéén in mijn omgeving, begrijp ik klaar en duidelijk dat mensen geen 7 euro of méér over hebben voor een strip.  Ik denk dat een grens bereikt is en het alleen maar (snel?) bergaf kan gaan als de prijs (onvermijdelijk) nogmaals gaat stijgen.

STEUNACTIE 🍀 #SHARINGISCARING #DELENISLIEF

Link naar reactie
8 uren geleden, Hamirubi zei:

Heeft er iemand het vertrek van Joris Vermassen bij De Standaard opgemerkt?

Joris schreef er een opiniestuk over (op zijn website, naar het schijnt, maar ik vind het niet meteen).

Het is weggehaald wegens ‘ social media stress’. Jammer dat hij het niet laat staan. Vraag me nu af wat ik heb gemist.. 

Link naar reactie

Kort gezegd kwam het er op neer dat hij een afspraak had met DS Avond voor een pauze van een aantal maanden in te lassen. Wanneer hij nadien terug wou beginnen hadden ze zijn plaats -tegen de afspraken in- aan iemand anders gegeven. De communicatie (of het gebrek daaraan) zou heel respectloos geweest zijn. Daarnaast nog een algemene aanklacht op de zeer beperkte financiële vergoeding voor cartoonmakers. Ik herinner me ook nog een uithaal naar collega cartoonisten omtrent zelf opgelegde censuur. Het was in elk geval recht uit het hart geschreven.

Link naar reactie
Quote

Dank voor jullie warme reacties op mijn bericht over mijn vertrek als cartoonist bij De Standaard. De post vind je hier niet meer terug – de social-mediastress werd me even te veel – maar je kunt hem nog rustig nalezen op mijn website. Ik neem er geen woord van terug. De stijl was scherp maar weldoordacht; de krant kan me niet betrappen op enige leugen. Het verlies van een topcartoonist hebben ze aan zichzelf te danken.
 

Overdrijven is ook een vak.

Link naar reactie

Artikel van Vermassen:

Quote

 

EENZAME CARTOONIST

 

Wie zich afvraagt waar die fijne cartoons van Fritz zijn gebleven: wel, ik heb het gehad met De Standaard.

Hoezo? ... Ga even zitten. Welkom in de wereld van kranten en cartoons.

In 2013 werd ik na een open call van De Standaard huiscartoonist bij hun online avondkrantje. Ik vond het de mooiste job ter wereld (na de aanslag op Charlie Hebdo werd dat enthousiasme fel getemperd — daarover verder meer.)

 

Na vier jaar trouw grappen leveren, zonder een dag te missen, trok ik naar hoofdredacteur Karel Verhoeven. ‘Ik wil graag ook een vast plekje in jullie papieren krant’, vertelde ik hem. ‘Alle respect voor het handvol lezers van de avondkrant, maar in de ochtendkrant wordt ik pas écht gezien. Jullie willen een groot publiek, ik ook.’ Ik vertelde hem dat de echte krant me ook meer artistieke ruimte bood: ik maak graag wat grotere illustratieve cartoons; een krantenpagina biedt die ruimte, het schermpje van een smartphone niet. Zijne Hoofdredacteur was enthousiast . ‘Mooi! Leuk, Joris! Nog een koffie? Met melk? We houden van je werk! Je hoort nog van ons!’

Even later haalde hij Kamagurka in huis.

Ik moest het nieuws vernemen uit de krant. ‘Groot Interview met onze Nieuwe Huiscartoonist!’ Zijne Hoofdredacteur vond het niet nodig mij daarvan op de hoogte te brengen. Zelfs mijn redacteur bij de avondkrant viel uit de lucht.

In een ironische mail feliciteerde ik Zijne Hoofdredacteur voor de nieuwe aanwinst. Zijn antwoord blonk net als zijn krantencommentaren uit in wolligheid. Portfolio uitbreiden, blablabla, we willen niemand impacteren, blablabla, dank voor je engagement. Ik vroeg hem om een nieuw gesprek — een ernstig gesprek deze keer. Nooit meer iets van de man vernomen. Niet erg communicatief voor een hoofdredacteur.

Zo zit de wereld dus in elkaar, denk je dan. Pikorde, Reputatie, Markstrategie, dat soort dingen. Kwaliteit, respect en trouw? Ho maar, niet overdrijven!

Ik vermande mezelf, zette mijn ego opzij en bleef het volgende jaar trouw cartoons maken, want er moest tenslotte brood op de plank. Maar ik nam me voor: ik wil hier beter voor betaald worden. Ik vroeg opslag. Nog zo’n hopeloze zaak — ja, ik houd wel van een uitdaging in het leven. Eerst de afloop vertellen: mijn financiële verzuchtingen werd weggelachen door het management. Hun lach galmt nog steeds na in de straten van Brussel. De tarieven voor cartoonisten zijn al jaren om te janken. Cartoonisten hebben geen vakbond — het is ieder voor zich — en daar maakt zo’n krant dankbaar gebruik van. Het is een onzeker en slecht betaald bestaan — dixit Lectrr.

Een cartoon maken is geen broodje beleggen; het is een artistieke en intellectuele prestatie. Zal ik de steen maar eens in de kikkerpoel gooien: 150 euro is een minimum. Enkele geprivilegieerden krijgen het, de meesten – waaronder ik – niet. Zo’n cartoon kostte me vaak een halve werkdag: kranten lezen, liters koffie drinken, een eindje wandelen, nog meer koffie, ideeën schetsen, de uiteindelijke cartoon tekenen, en in extremis een nieuwe maken wegens breaking news uit Erpe-Mere. Maar dat interesseert zo’n krant geen moer. Op tijd leveren! Het resultaat is ernaar: je ziet veel haastwerk, veel pratende ventjes. Kan je dat de cartoonisten verwijten? Nee, het is het systeem. Ik dacht dat ik een kunstenaar was, ik was slechts een vakkenvuller. De winkel moest draaien, de managers zaten te wachten op hun bonus.

 

Begin dit jaar besloot ik de pauzeknop in te drukken. In samenspraak met mijn redacteur nam ik een break van zes maanden. Ik wilde me bezinnen en ruimte maken voor andere projecten. Ik maakte een tentoonstelling, er kwam een Engelse uitgave van Het Zotte Geweld en ik begon aan een nieuwe graphic novel. Met een fris hoofd meldde ik me na zes maanden terug aan. Je raadt het al: ze moesten me niet meer. Opgestaan is plaats vergaan. De negentiende-eeuwse lock-out-toestanden zijn helemaal terug. In Sorry, we missed you wil een slecht betaalde zelfstandig pakjeskoerier even de pauzeknop indrukken om tijd te nemen voor zijn gezin. Hij wordt afgedreigd door zijn opdrachtgever. ‘Moeilijk doen? Je bent zó vervangen!’ Een urgente film volgens De Standaard.

Exit Fritz. Einde verhaal.

Of nee, toch niet. Dit verhaal gaat over veel meer.

 

De aanslag op Charlie Hebdo in 2015 was een scharnierpunt in de recente geschiedenis. Kunstenaars werden plots het mikpunt van terroristen. Na die aanslag trok ik een streep in het zand. Touche pas à mon potlood. Ik tekende een mohammedcartoon. Dat leek me het beste antwoord op de angst die werd gecreëerd rond het afbeelden van de profeet. (Read all about it in mijn mijn verhelderend boek Heilige Tekst Goddeloos Beeld.) Het kostte me heel wat moeite om mijn angst overwinnen en die cartoon te maken. De redactie moest er ook lang over nadenken, maar besloot de cartoon toch te plaatsen. Ik was dankbaar en opgelucht; ik had gedaan wat ik altijd doe: een scherpe grap maken over een actueel onderwerp.

Ni Dieu ni maître. Populisten of islamisten, automobilisten of veganisten, ik ontzie niemand. Het betekent dat je nergens bij hoort. Een cartoonist is per definitie eenzaam. Dat ik mijn nek heb uitgestoken, heeft mijn carrière bij de krant niet bepaald vooruitgeholpen. Dat werd me duidelijk toen ik vroeg om mijn dagelijkse cartoons op hun Facebookpagina te posten. Driehonderdduizend volgers, een mooi podium dacht ik. ‘Moeilijk,’ zuchtte de social media manager, ‘sommige van je cartoons ontketenen gegarandeerd een relletje. Het is een gevoelig medium, weet je.’ De boodschap was duidelijk: vergeet het maar, je werk is te scherp voor een breed publiek.

Met de twee overgebleven huiscartoonisten hoeft De Standaard zich geen zorgen te maken. Na Charlie Hebdo verklaarde Lectrr: “Ik zie het tekenen van Mohammed vooral als denigrerend.” En Kamagurka: “De moslims zeggen: je kwetst ons daarmee. Waarom zou ik het dan doen?” Angst vermomd als respect, zo vatte Salman Rushdie het samen.

 

Een humorist die rekening houdt met alle lange tenen houdt er beter mee op. Lange tenen vind je overal, ook op De Standaardredactie. Dat het mes der censuur ook daar niet wordt geschuwd, ondervond ik alsnog aan den lijve.

Voor ik de pauzeknop indrukte begin dit jaar, maakte ik nog een cartoon over Assita Kanko, de intelligente Brusselse politica die de MR net had verruild voor NV-A. Vroeger nooit verlegen om een originele mening, begon ze nu haar nieuwe voorzitter Bart De Wever na te papegaaien. De Voorzitter had enkele dagen voordien uitgehaald naar de klimaatjongeren: het grut moest maar beter studeren in plaats van de straat op te gaan; doemdenken was nergens voor nodig, de technologie zou alles oplossen. Een opiniestuk van Kanko in De Standaard enkele dagen later was bijna copy-paste. Het was frappant, dezelfde prietpraat: niet angst maar creativiteit helpt ons vooruit; we houden voorlopig gewoon de kerncentrales draaiende en we blijven rustig verder vliegen. Met andere woorden: deze generatie mag de aarde verder verkloten, onze kinderen zullen het oplossen.

Mijn redacteur bedankte me voor mijn scherpe cartoon. Om 17 u verscheen ze in de avondkrant van 31 januari 2019.

Even later werd ze zonder overleg offline gehaald. Weggeknipt tussen de andere rubrieken.

De chef opinie vond het niet fijn dat er met een van zijn columnisten werd gelachen.

 

 

 

 

Link naar reactie
19 minuten geleden, Koen zei:

Goed nieuws dat er sprake is van een nieuw beeldverhaal. 

Als ik lees dat Vermassen halve werkdagen besteedde aan een cartoon, dan is er veel gewonnen. Ik wil hem niet te kort doen (met zijn standbeeld, pardon, met zijn beeldroman kan dat ook niet). Maar die cartoons......

 

Quote

De boodschap was duidelijk: vergeet het maar, je werk is te scherp voor een breed publiek.

 

Cultuurverschil tussen Nederland en België? Naast bijvoorbeeld 'onze' Jos Collignon is Vermassen met zijn grapjes die vooral op de tekst eronder drijven heel erg ouderwets. In Nederland zou hij niet snel aan de bak komen.

Link naar reactie
Zojuist, Vittorio zei:

Nou ho even, wel goed lezen hoor, geen smaakverschil hier, ik schrijf dat je iemand niet snel te kort kunt doen met zo'n werk op zijn naam. Alleen maar goed dat Vermassen nu meer tijd heeft voor zaken die meer indruk maken.

Ah, excuus, ik sla zelf de plank mis. Ik bedoelde:  Ik wil hem niet te kort doen (met zijn standbeeld, pardon, met zijn beeldroman MAG dat ook niet).

Link naar reactie
47 minuten geleden, Vittorio zei:

Dit dus:

 

jpeg&quality=85&ignoreAspectRatio&resize

Gummbah haalt leuke grappen uit met moderne kunst, maar dit is bekrompen, hartstikke reactionair.

Waarom? Ik vind het wel geestig. Veel moderne kunst kun je scharen onder het ‘nieuwe kleren van de keizer’ principe.

 

je kunt verder inderdaad zeggen dat Vermassen in zijn cartoons teveel gaat voor de New Yorker look. Dat heeft in de lage landen geen plek.

 

Link naar reactie
2 uren geleden, Vittorio zei:

Dit dus:

 

jpeg&quality=85&ignoreAspectRatio&resize

Gummbah haalt leuke grappen uit met moderne kunst, maar dit is bekrompen, hartstikke reactionair.

Het is als cartoonist onmogelijk goede grappen over moderne kunst te maken, als de kunstmarkt zelf het veel beter kan: https://www.nbcnews.com/nightly-news/video/banana-art-piece-fetches-staggering-amount-of-money-at-miami-s-art-basel-74597957528

Link naar reactie
2 uren geleden, Tweetie zei:

Het is als cartoonist onmogelijk goede grappen over moderne kunst te maken, als de kunstmarkt zelf het veel beter kan: https://www.nbcnews.com/nightly-news/video/banana-art-piece-fetches-staggering-amount-of-money-at-miami-s-art-basel-74597957528

 

 

Mark-Oldman-with-banana.jpg

 

Voor die 120 duizend dollar (2x, een derde editie kost 150.000 dollar) heeft hij er goed over nagedacht:

 

The artist has been working on the idea for Comedian for about a year, first creating versions in bronze and resin. Somehow, they were lacking. “Wherever I was traveling I had this banana on the wall. I couldn’t figure out how to finish it,” Cattelan told me when Perrotin handed me the phone with him on the line. “In the end, one day I woke up and I said ‘the banana is supposed to be a banana.'”

 

Every aspect of the work was carefully considered, from the shape of the fruit, to the angle its been affixed with duct tape to the wall, to its placement in the booth—front and center, on a large wall that could have easily fit a much larger painting.

Link naar reactie
5 uren geleden, Retardi zei:

Waarom? Ik vind het wel geestig. Veel moderne kunst kun je scharen onder het ‘nieuwe kleren van de keizer’ principe.

 

je kunt verder inderdaad zeggen dat Vermassen in zijn cartoons teveel gaat voor de New Yorker look. Dat heeft in de lage landen geen plek.

 

Die New Yorker look viel me ook op, een stijl die toch sterk in opmars is in Brussel en Frankrijk.

Link naar reactie
19 uren geleden, esteban² zei:

Tjah, het is wat iedereen wel weet hé.

 

Een groter probleem dan minder kinderen strips lezen (= eerder een gevolg), is het feit dat ze er niet in contact mee komen. (= één van de oorzaken)  Mijn petekind is wél een striplezer en heeft wel interesse in nieuwe dingen.  Maar als ik ze niet ontdek en aanbreng, leert ze geen nieuwe titels kennen.  Ze zou begot niet weten waar ze die moet halen. Van de meeste nieuwe titels heeft ze nog nooit gehoord.  Eens dat eerste album in de handen geduwd werd, is er wel interesse en vraag naar méér.  Ik merk dat ook bij haar vrienden en vriendinnen.  Zij neemt soms een strip mee naar school om samen met haar klasgenoten te lezen tijdens pauzes, etc.  En zo kennen die klasgenootjes nu Sisters, Celestine en de Paarden en Dad.  Dat was voorheen niet het geval.

Vandaag hetzelfde mogen ervaren, een papa kwam een pak gekleurde Nero verhalen halen voor z'n zoon van 9. Hij had de Nero's van z'n vader toevallig vastgekregen en leest ze kapot, het komt er inderdaad op neer om de strips onder de neus van de jeugd te krijgen. Dat zou het doel moeten zijn van een digitaal strip-platform.

Link naar reactie
Gast Kameraad Mauser
6 hours ago, Retardi said:

Waarom? Ik vind het wel geestig. Veel moderne kunst kun je scharen onder het ‘nieuwe kleren van de keizer’ principe.

 

 

 

Daar treed ik je in bij. alles aan het postmoderne is...nou ja...laten we het even vriendelijk houden - anders wordt dit weer gewist - extreem "licht". Flou artistique is wellicht een term die helpt de lading dekken...

 

6 hours ago, Retardi said:

 

 

je kunt verder inderdaad zeggen dat Vermassen in zijn cartoons teveel gaat voor de New Yorker look. Dat heeft in de lage landen geen plek.

 

Questie van smaak. Dat wordt je wel wat gewend. Mij stoort het niet. De stijl van Collignon gaat er bij mij ook wel in. Zijn onderwerpen en visie erop, al een stuk minder.

Link naar reactie
Gast Kameraad Mauser
1 hour ago, Vittorio said:

 

 

Mark-Oldman-with-banana.jpg

 

Voor die 120 duizend dollar (2x, een derde editie kost 150.000 dollar) heeft hij er goed over nagedacht:

 

The artist has been working on the idea for Comedian for about a year, first creating versions in bronze and resin. Somehow, they were lacking. “Wherever I was traveling I had this banana on the wall. I couldn’t figure out how to finish it,” Cattelan told me when Perrotin handed me the phone with him on the line. “In the end, one day I woke up and I said ‘the banana is supposed to be a banana.'”

 

Every aspect of the work was carefully considered, from the shape of the fruit, to the angle its been affixed with duct tape to the wall, to its placement in the booth—front and center, on a large wall that could have easily fit a much larger painting.

En wat moeten we daar nou bij voelen? Hoe wordt de innerlijke ziel bereikt? Is het via de kleur van de banaan? Of de vorm van de duct tape? Of het inclusieve, warme gevoel dat bij ieder spontaan opkomt wanneer het besef doordringt dat we gepriviligeerde burgers zijn die mogen bijdragen met belastinggeld aan dergelijke kunst - met grote K?

Zelf ben ik niet zo bekend met de Nieuwe Truttigheid. Ik bedoel...het complexe neo-postmoderniaanse globaal-reformatorisch-intersectioneel suprematisme.

Ik ben dan ook maar een simpele kriebelaar.

Link naar reactie
Gast Kameraad Mauser
21 hours ago, Bonte said:

Ik heb toch nog redelijk wat ouders met kinderen die strips kopen hoor, gisteren een hele sliert juffen en meesters die nog vlug wat extra strips kochten voor sinterklaas. Ze stappen wel vlugger over op digitale zaken, idem voor speelgoed. Ik speelde nog met Lego en Playmobil tot m'n 15 jaar, nu is dat ondenkbaar.

Coderen en programmeren is de nieuwe Lego.

Link naar reactie
5 uren geleden, Bonte zei:

Vandaag hetzelfde mogen ervaren, een papa kwam een pak gekleurde Nero verhalen halen voor z'n zoon van 9. Hij had de Nero's van z'n vader toevallig vastgekregen en leest ze kapot, het komt er inderdaad op neer om de strips onder de neus van de jeugd te krijgen. Dat zou het doel moeten zijn van een digitaal strip-platform.

Yup.  En dat laatste lijkt maar niet te lukken.  Helaas.  Ik heb er zelf ook geen oplossing voor. 

STEUNACTIE 🍀 #SHARINGISCARING #DELENISLIEF

Link naar reactie

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Gast
Reageer op dit topic

×   Je hebt inhoud geplakt welke opmaak bevat.   Herstel opmaak

  Only 75 emoji are allowed.

×   Je link werd automatisch ingevoegd.   Tonen als normale link

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Laden...
×
×
  • Nieuwe aanmaken...