Jump to content

Recensie: Urbanus Nr. 154 – Psychiatergeflater


Recommended Posts

Jong geleerd…

 

Nostalgie is mottenballenemotie. Allemaal goed en wel maar ik ben verslingerd aan mottenballen. De Urbanusstrips maken een belangrijk deel uit van mijn woelige prepubertijd. De strips gingen mee op schoolreis, op kamp en naar dat oude wrak van een vrachtwagen dat stond te verkommeren in de velden achter ons huis. Ze werden uitgewisseld, uitgeleend en niet terug gebracht, maar vooral kapot gelezen.

 

De aantrekking was duidelijk. De strips boden een zekere vorm van anarchie en rebelsheid, seks, kaka en ongebreidelde fantasie. Dat alles verankerd in een wereld die, ondanks de absurditeiten die schering en inslag waren, toch duidelijk herkenbaar was als het typische kleine Vlaamse dorp.

 

Urbanus was het uitgelezen strippersonage om de strips aantrekkelijk te maken voor kinderen. Hij is hopeloos naïef, maar toch inventief, dommer dan wij, maar ook leep. En welk kind houdt er nu niet van een volwassene die zich als snotneus gedraagt en de ene stoot na de andere uithaalt?

 

Maar dat was vroeger. Heeft de strip de tand des tijds doorstaan? En belangrijker nog: ben ikzelf nog vatbaar voor wat ik vroeger het einde vond?

 

Als ik naar de nummering kijk, dit is al het 154ste deel in de reeks, heb ik meer albums niet dan wel gelezen. U kent dat wel: opgroeien, dat is kiezen. Uitgaan kost nu eenmaal geld en lijdend aan een eerste gebroken hart schrijft men liever melodramatische en solipsistische poëzie en liefdesbrieven dan dat men in een hoekje wegkruipt met een strip van Urbanus.

 

Uitgaan kan ik al lang niet meer zoals ik dat vroeger deed, het zijn de katers die ons de das omdoen, en mijn hart werd al een tijdje geleden veilig met gewapend beton omgoten. Tijd om nog eens een strip van Urbanus te lezen…

 

In Psychiatergeflater lopen twee verhaallijnen naast en door elkaar om op het einde mooi samen te vloeien. Cesar, de pa van Urbanus en een simpele boer, mag niet meer drinken en krijgt een speciale helm op de kop gezet die hem de lekkere smaak van alcohol ontzegt. Het resultaat daarvan is dat hij slimmer wordt, een psychiaterpraktijk opent en zich opwerpt als de grootste autoriteit aller tijden aangaande de vrouwelijke psyche. Eufrazie, zijn vrouw, die wordt simpelweg bezeten door de geest van een oude Egyptische dievegge. Het zit dus duidelijk nog snor met de absurditeiten.

 

Wat opvalt, is dat de plot enorm geconcentreerd is. Er zijn maar 30 pagina’s en er gebeurt heel wat in dit verhaal. De ene bizarre wending volgt de andere op met een duizelingwekkende snelheid. Ondanks de gigantische ongeloofwaardigheid van praktisch alle gebeurtenissen blijf je als lezer constant in de comfortabele zone van de suspension of disbelief. Je neemt met andere woorden alles aan wat er in dit universum voorvalt. Dat is uiteraard geen unicum in de stripwereld maar zo ver doorgedreven als bij Urbanus heb ik het nog niet vaak meegemaakt. En dat verdient lof.

 

De dialogen, die ik vroeger al hilarisch vond qua intelligent aangebrachte stompzinnigheid zijn van een hoog niveau. Ik vermoed tevens dat ze in de categorie “love ‘em of hate ‘em” thuis horen. Mensen die de perfect uitgedrukte domheid van figuren als Beavis & Butthead of Ren & Stimpy niet kunnen velen zullen in de Urbanusstrips evenmin hun gading vinden.

 

Ik kan er niet aan doen, maar wanneer Urbanus een sarcofaag opent waaruit een mummie komt die roept: “Wie verstoort mijn eeuwige rust!” en Urbanus vervolgens antwoordt: “Heu… Niemand! Ze hadden mij geduwd!” dan moet ik lachen.

 

De tekeningen zijn iets netter en helderder dan ik me herinner. Natuurlijk verkies ik de groezelige sfeer waarin de eerste strips baadden, dat was “mijn” Urbanus, maar vermoedelijk zal een hedendaagse snotneus deze tekenstijl verkiezen. Dus daar gaan we ons niet aan storen.

Elke generatie zijn Urbanus!

 

Urbanus nr. 154 – Psychiatergeflater

Tekst: Linthout & Urbanus

Tekeningen: Linthout

Assistentie: Steven de Rie

Inkleuring: Sabine De Meyer

Standaard Uitgeverij

 

Prentjes en de cover op mijn blog: http://petermoerenhout.be/2013/08/28/recensie-urbanus-nr-154-psychiatergeflater/

Link to comment

Ik ben 17 jaar geleden gestopt met de albums te kopen en ben sinds dit jaar begonnen met de reeks voor de kinderen weer aan te vullen. Ik ben de recent aangekochte albums nu zelf aan het (her)lezen en ik geniet met volle teugen. De hilarische absurditeit en het constant omverschoppen van alle heilige huisjes en taboes blijft een genot om te lezen en te bekijken. 

 

Mooie recensie , die perfect mijn gevoelens verwoordt.

Link to comment

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Restore formatting

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...








×
×
  • Create New...