Recensie – De Klant

[Peter Moerenhout]

Hoerenchance

 

Seks verkoopt, dat is algemeen geweten. Een strip over prostituees zou dus zeker moeten verkopen. Vooral als er nog wat gehint wordt over maffiatoestanden en geweld. “De Klant” staat dus in pole position om een verkoopstopper te worden. Toch is deze strip niet wat hij lijkt.

 

De opzet is vrij cliché van aard: een man wordt verliefd op een hoertje en wil haar bevrijden van haar pooier. Aangezien de man geen geld heeft om het hoertje vrij te kopen ontvoert hij de dochter van haar pooier om deze onder druk te zetten.

 

Initieel was ik een beetje teleurgesteld dat die opzet achteraan op de strip uit de doeken wordt gedaan. Ik ben ervan overtuigd dat de strip nog een tikkeltje beter zou zijn zonder deze voorkennis. Als u nooit de achtercover leest en ik nu dezelfde stommiteit begaan heb: mijn excuses.

 

De opzet is dus cliché. Gelukkig is de uitwerking dat niet. De strip gaat minder om de plot dan om hoe de personages die in die plot heen en weer worden gemanoeuvreerd zich verhouden tot elkaar. Over hoe ze zich voelen. Op een inlevende en sfeervolle, maar nooit kleffe, manier weet scenarist Zidrou deze strip boven de plot uit te tillen en maakt hij er een kijkje in de afgrond van de menselijke psyche van.

 

De personages komen realistisch over, geen bordkarton hier, en geloofwaardige en flitsende dialogen vonken van de pagina. Dat sommige van die dialogen, dankzij hun filmische gevatheid, in mijn hoofd beter zouden klinken in het Engels, ligt eerder aan mijn opvoeding dan aan de kunde van Zidrou.

 

Zidrou spit de karakters ook niet uit met een spervuur aan tekst maar laat ruimte aan tekenaar Man om met kleine gebaren of gezichtsuitdrukkingen de innerlijke machinaties van de cast te openbaren.

 

Er zitten natuurlijk ook actie en geweld in “De klant” maar Zidrou weet dat handig op te sparen tot op het einde door van de eerste paar gewelddadige gebeurtenissen enkel de gevolgen te laten zien en niet de agressie zelf. Als er dan op het einde toch een paar gewelddadige scènes voorkomen, komen die minder hard aan dan in de voorgaande scènes waarin we enkel de gevolgen ervan zagen. Zeer mooi gespeeld van de makers.

 

Het einde van de strip is niet per se enorm gevat. Er zijn geen twists of plotwendingen van jewelste. Eerder nog werd ik verrast door de puurheid en de simplesse ervan.

 

De tekeningen van Man zijn sfeervol en ondanks dat de man (sorry) weet hoe hij de kleur zwart moet gebruiken val ik er niet meteen van op mijn gat. Aan de andere kant maakt zijn inkleuring heel veel goed. Duisternis die af en toe gekliefd wordt door goedkoop neonlicht. Het lijkt wel een film van Nicolas Winding Refn.

 

Ook de paginaopbouw van Man slaagt erin de middelmaat te overstijgen. Geen gepraal maar to the point, het verhaal en de spanningsboog dienend en de cinemazaal evocerend.

 

Mensen die deze strip kopen in de hoop een blote borst of twee te zien zullen bedrogen uitkomen, er wordt immers nogal veel gesuggereerd. Maar misschien raakt deze vertelling een hartsnaar bij hen en blijkt dat des te bevredigender.

 

De Klant

Tekst: Zidrou

Tekeningen: Man

Dargaud

 

Prentjes en de cover op mijn blog: http://petermoerenhout.be/2013/09/14/recensie-de-klant/

[Gast Natte aap]

 

Mensen die deze strip kopen in de hoop een blote borst of twee te zien zullen bedrogen uitkomen, er wordt immers nogal veel gesuggereerd. 

 

you just talked yourself out of a sale mister

[Peter Moerenhout]

Het kan me aan mijn reet roesten of mensen een strip kopen of niet. Ik verdien er toch niets op. Misschien moet ik eens wat deals gaan doen in een achterkamertje. Maar wat is dat nu eigenlijk juist, zo'n achterkamertje? Is dat dan een kamertje dat achter een gebouw ligt? Er achteraf aan toegevoegd enkel om duistere deals te sluiten?

 

En zijn er stripauteurs die zo'n kamertje hebben, want ik heb er zelf geen. Misschien kan men dat huren of zo?

 

Wikipedia zegt dit:

 

De achterkamer is bij kamers en suite de kamer aan de achterkant van het huis.

Meestal is het de eigenlijke woonkamer, terwijl de voorkamer als mooie kamer werd gezien, de kamer waar men zondags zat of zijn visite ontving.

Het is dus de kamer die van de straat af niet te zien is. Overdrachtelijk gezien zijn de dingen die hier gebeuren of worden besproken niet-openbaar. Sterker nog: ze zijn geheim. Vandaar dat de term achterkamertjespolitiek wordt gebruikt voor politieke beslissingen die in het geniep zijn genomen, dus zonder bespreking in een (politiek) bestuursorgaan.

 

Aha, dan hebben we dus eigenlijk allemaal een achterkamer en geen voorkamer...

 

Interesting...