Sigge

Wat La Casa voor mij (de uitgever) bijzonder maakte, is hoe de vader in de loop van het verhaal verandert. Aanvankelijk hebben zijn kinderen alle drie een negatief beeld van hem. De eerste keer dat ze bij elkaar komen willen ze dan ook zo snel mogelijk af van het huis van die oude slavendrijver. Maar als ze hun herinneringen naast elkaar leggen worden er hiaten ingevuld waar ze zich niet bewust van waren en blijkt dat hun vader een veel beter, zorgzamer mens was dan ze wisten.

Het is qua thematiek goed vergelijkbaar met "Het dagboek van mijn vader" door Jirô Taniguchi. Daar gaat het om één zoon, die gebrouilleerd is geraakt met zijn vader, die tijdens de wake verhalen hoort die een heel ander licht schijnen op zijn vader.

Nu we La Casa hebben uitgegeven, heeft soul food comics de keuze uit meer Paco Roca-titels zoals uitgegeven door Astiberri. Het kan dus goed zijn dat er meer volgen. Over La Casa en Sporen van het toeval (én Rimpels) zijn we in ieder geval erg enthousiast. We zullen El Faro (De vuurtoren) zeker bekijken, maar de man heeft inmiddels best een aardig oeuvre bij elkaar gespaard, dus de keus kan ook op een andere titel vallen.

Paco Roca heeft in het verleden niet alleen Het lugubere spel gemaakt, maar ook De reizen van Alexander Icaro. Ik heb geen van beide ooit gelezen, maar die verhalen tappen volgens mij echt uit een ander vaatje dan de graphic novels die hij de laatste jaren maakt. Als ik lees waar Het lugubere spel over gaat, dan begrijp ik dat het een allegorie is over het fascistische regime van Franco. Omdat die periode hier niet erg bekend is, kan het goed zijn dat wij de helft missen. (En het kan natuurlijk ook zo zijn dat het inderdaad niet zo'n best verhaal was )

Volgende week komt ook het promotiemateriaal voor Münchhausen en Freud online. Ik ben benieuwd wat jullie daarvan vinden.

Door werkzaamheden met een krappe deadline was een tijdlang niet in staat om nieuwe berichten te plaatsen. Maar ik heb genoeg gelezen, dus ik pak de draad gewoon op waar ik hem liet liggen.

Birthright 3: Allies and Enemies

Deze serie wordt steeds beter. In het eerste deel verdween het jongetje Mike om een jaar later terug te komen als volwassen drakendoder. Toen was het onderscheid tussen goed en kwaad nog duidelijk. In de afgelopen delen is het echter steeds schimmiger geworden wie de echte good guys en bad guys zijn en wat we precies mogen geloven en dat maakt het steeds spannender. Goed geschreven en bij vlagen spectaculair getekend.

Secret Coders 1: Get with the Program!

Gene Luen Yang probeert kinderen aan het programmeren te krijgen met een avontuurlijk verhaal dat je lezenderwijs de basisbeginselen bijbrengt. Elk hoofdstuk wordt afgesloten met een opdracht. Leuk om te lezen, maar ik heb wel het idee dat de lessen erg traag vorderen, dus of het erg geschikt is om mee te leren programmeren vraag ik me af. De uitleg over binaire getallen vond ik trouwens nodeloos ingewikkeld.

Descender 2: Machine Moon

Tim-21 het robotjongetje, wordt achternagejaagd als de laatste robot die de mensheid nog kan bedreigen. Tegelijkertijd lijkt hij de sleutel te bevatten die de mensheid juist kan redden. Ik kan moeilijk omschrijven wat er nou zo leuk is aan deze serie, maar dat hij leuk is staat vast. Jeff Lemire schrijft gewoon fijn en zet prettige personages neer, zelfs als ze knorrig zijn. Dustin Nguyen verbeeldt het geheel met fabuleuze aquareltekeningen.

Bird-Boy 1: The Sword of Mali Mani

Een aangenaam anders fantasyverhaal, met een grafische stijl die geïnspireerd is op Inuit-kunst (Eskimo-kunst). Een vondeling merkt tijdens het opgroeien dat hij groot en sterk genoeg zal zijn om een jager te worden. De ontdekking van een legendarisch zwaard keert zijn kansen. Als hij tenminste aan de greep van de Rook Men kan ontsnappen. Dark Horse mikt op een jong publiek, getuige het dunne en kleine formaat, en dat is zonde want volgens mij zit er veel meer in het vat. Benieuwd naar het tweede deel.

Violent Cases

Uit de tweedehandsbak. Violent Cases is een klassieker die in de jaren in sloeg als een bom door de innovatieve vertelvorm, het serieuze verhaal en de fabelachtige tekeningen van McKean. De impact die het toen had heeft het niet meer. Desondanks nog steeds goed leesvoer en interessant als tijdsbeeld. Neil Gaiman en Dave McKean herhaalden het recept in The Tragical Comedy or Comical Tragedy of Mr. Punch en daar deden ze het zo subliem, dat het nog steeds een van hun beste albums is.

Big Kids

Adam wordt op een dag wakker en ziet de wereld met heel andere ogen. Alsof hij vastzit in een bad trip. Hij krijgt te horen dat hij een tree is geworden, terwijl hij vroeger nog een twig was. Michael DeForge is een acquired taste en dat geldt ook weer voor Big Kids. Zijn werk doet me denken aan dat van Mark Beyer, maar dan veel minder grimmig. Als de tekenstijl je aanspreekt en je bent niet bang voor een surrealistisch verhaal met links en rechts wat zwarte randjes, dan zou ik het gewoon eens proberen.

Een deadline voor een Duitse vertaling en lettering en je bent zo 2 maanden verder. Ik heb geen tijd gehad om iets te plaatsen op de Reep, maar gelezen heb ik wel. Er ligt dus genoeg op de plank. Ik zal het in hapjes doen. Vandaag de eerste helft van juni.

Maxentius 1: De Nika-opstand

Maxentius 2: De augusta

Maxentius is een sandalenstrip, dus één die zich afspeelt in de Klassieke oudheid. Niet per se mijn favoriete genre. Maxentius gebruikt historische feiten om een fictief verhaal te smeden en doet dat nogal plichtmatig. Liefhebbers van het genre zullen er vast plezier aan beleven, maar een tweede Murena is het niet.

Kersten. De lijfwacht van Himmler

De Finse arts Felix Kersten wordt opgetrommeld om Himmler te behandelen, maar wil er na die ene keer ook direct weer mee stoppen. De Finse geheime dienst overtuigd hem door te gaan. In ruil voor de behandelingen kan hij geheimen ontfutselen en mensenlevens redden. Een beetje à la Schindler's List. Met het succes komt echter ook de argwaan van de andere hoge officieren en Kersten loopt allengs op eieren.

Kersten is streng en zakelijk getekend, maar dat past goed. Belangrijk is dat je nooit het gevoel hebt naar pratende hoofden te kijken. Het verhaal is gebaseerd op historische feiten, maar de auteurs hebben er wel voor gekozen om Kersten op zijn woord te geloven over zijn heldendaden. Een interessant en goed uitgewerkt verhaal.

Nimona

Nimona is een luchtig, humoristisch fantasyverhaal. Ik hoor enthousiaste geluiden over deze strip, ook op dit forum, maar persoonlijk kwam ik er niet doorheen. Het had weinig richting of urgentie en het feit dat het oorspronkelijk een webcomic was zal hier veel aan bijgedragen hebben. Hoofdpersoon Nimona was in mijn ogen vooral een irritante, betweterige, storende puber. Maar ik kan me goed voorstellen dat andere mensen een zwak voor haar hebben. De strip is in ieder geval origineel en de duimen gaan omhoog voor het tekenwwerk.

Neanderthaler 3: De meuteleider

Het laatste deel van Neanderthaler is meer gericht op knokken en minder op avonturen dan de vorige delen. Daardoor niet het beste deel, wat mij betreft, maar nog altijd een prima einde van een uitstekende reeks. Een aangenaam geloofwaardige kijk op neanderthalers.

Premium pocket 1: Superdonald 1: Dreiging uit de ruimte

Leuk, leuk, leuk. Hoe oud ik ook wordt, ik zal altijd een zwak houden voor Donald Duck en Mickey Mouse. De Premium pocket-reeks bevat verhalen die zich afspelen op een andere plek dan het gebruikelijke Duckstad. Dat geeft de makers meer vrijheid en vooral een kans om wat volwassenere verhalen te maken. Dat betekent langer, complexer, serieuzer en met minder gaten in de logica. Deze pocket bevat Superdonald-verhalen die eerder ook als tijdschrift verschenen, maar bij de volgende delen zal dat niet meer het geval zijn.

Rio 1: God voor ons allen

Rubeus ziet hoe een corrupte agent zijn moeder onder zijn ogen neerschiet. Hij vlucht, graait zijn zusje mee en vanaf dat moment zwerven de twee over straat. Hij komt in een jeugdbende terecht. Als hij de moordenaar van zijn moeder tegen het lijf loopt, ontstaat er een kat-en-muisspel. Sterk eerste deel van een rauw geschreven serie. Bijna on-Europees. Tekenaar Corentin Rouge kennen we nog van het spijkerharde Juarez (een verhaal met een prachtige twist aan het einde).

Thnkx voor de filmpjes Sigge en gewoon even beter je best doen met zoeken dus want ze zijn ook nog eens een keer prachtig uitgegeven in HC met stofomslag

en daarbovenal heb je het geweldige verhaal

 

er zijn trouwens tonnen manga op de markt die andere onderwerpen aansnijden dan hetgeen Sigge aanhaalde

Sigge weet wel beter hoor

Ik sticht verwarring, merk ik

Toen ik zei dat Bride's Story moeilijk te vinden is, doelde ik vooral op wat leveranciers aan winkels kunnen leveren. Ik zou het namelijk heel graag bij ons in de winkel (De Noorman) leggen. Het is frustrerend om te zien dat leuke series als dit het steeds moeilijker krijgen. Zodra het ook maar een beetje van de platgetreden paden afwijkt, gooit Diamond (de grootste en belangrijkste verspreider) het gelijk uit het assortiment. Daarna moet je maar hopen dat het via het VK te vinden is. Het is natuurlijk leuk dat het online nog te krijgen is, maar daar schieten wij (en iedereen die Bride's Story nog niet kent) niet zo veel mee op.

Verder weet ik natuurlijk wel dat er veel goede manga te vinden is, maar feit blijft dat dat soort manga veel moeilijker aan de man te brengen is. Wij krijgen veel jongeren in de winkel die manga kopen, maar het overgrote deel gaat voor het hap-slik-wegvermaak. Als ze ouder worden en naar het hoger onderwijs gaan, beginnen ze dat soort manga vaak kinderachtig te vinden. Zo raken wij en de strip, elk jaar veel liefhebbers kwijt. Door die kids titels te laten lezen die hoger grijpen kun je dat enigszins voorkomen, maar dat soort titels zijn helaas niet erg populair. Bride's Story is er een die dat publiek wel kan bereiken en dat bovendien ook gesmaakt wordt door een publiek dat normaal gesproken geen manga leest.

A Bride's story 6 herlezen in aanloop naar deel 7 die ik al even in huis heb. Wat kan die Kaori Mori tekenen zeg! Prachtig utigewerkte tekeningen om je vingers bij af te likken. Dit 6e deel is net als de andere delen goed los te lezen maar om je echt in de leven in deze familie sage is het wel zo lekker als je alles leest

Ik heb het zelf nooit gelezen (staat op de wishlist), maar vind het wel prachtig getekend. Ik merk ook dat de mensen die het lezen er zeer positief over zijn. Bovendien is het qua thematiek weer eens wat anders dan zombies, vampieren, mecha, magische werelden en alle mogelijke excuses om de wereld te moeten redden. Frustrerend genoeg zijn de meeste delen niet of moeilijk te krijgen.

Zes Youtube filmpjes van maakster Kaoru Mori die een tekening op groot formaat maakt, van de hoofdpersoon uit Bride's Story.

Prachtig Sigge.

Maar: Ik vind die tekenstijl van de zeven ruiters echt bekakt. Lijkt dat nu echt op Gibrat?

Ik vind van wel, maar ik snap goed dat je het bekakt noemt. Waar Gibrat schildert, kleurt Terpant binnen de lijntjes. Het lijkt sowieso meer op de oudere Gibrat verhalen, zoals Elke raaf pikt en Het uitstel, dan op nieuw werk als Mattéo, dat veel losser is. Overigens ken ik ook mensen die het werk van Gibrat al te netjes vinden.

Rebels

Ik heb een zwak voor de rebelse Brian Wood en zijn pogingen om het establishment tegen de schenen te schoppen, maar ik ben eigenlijk altijd wat teleurgesteld als ik zijn verhalen lees. Zo vond ik The Massive een te plat toekomstbeeld schetsen en te weinig richting hebben. Rebels beviel me echter wel. Het is een historisch verhaal over de strijd tussen de Amerikaanse kolonisten en de Britten, verteld door de ogen van een eenvoudige, hardwerkende kolonist. Het voelde bedachtzamer en geloofwaardiger aan dan ander werk van Wood. Achterin staan nog een aantal korte verhalen, over andere doorsnee mensen die op hun manier een bijdrage hebben geleverd aan de onafhankelijkheidsstrijd.

The Twilight Children

Ik zette de recensie online en 2 dagen laten was Cooke dood. Heb ik misschien een Death Notebook? The Twilight Children is gemaakt door Darwyn Cooke en Gilbert Hernandez, op papier een dream team. De strip was bovendien één van de titels waarmee Vertigo haar comeback wilde bezegelen, dus ik verwachte wel wat. En toegegeven, het oogt fraai en het leest lekker, maar… waar gaat het over? Een klacht die ik overal op het internet zie opduiken, al vindt niet iedereen het een probleem. In een dorpje aan de kust duiken lichtgevende bollen op die mensen ontvoeren, kinderen blind maken en een mysterieus meisje achterlaten. Het dorpje komt op zijn kop te staan, vooral als de mysterieuze bollen schimmige bezoekers van buiten aan gaan trekken.

Omdat mijn recensies blijkbaar in de smaak vallen (mijn dank voor de 'likes'), is hier weer een nieuwe update. Laat ik beginnen met drie nieuwe series van Silvester.

Wonderball: De jager

Inspecteur Spadaccini, Wonderball voor de intimi, zit achter een sluipschutter aan die 9 mensen in 9 seconden wist neer te leggen. Dirty Harry in stripvorm, getekend door Colin Wilson. Veel ballen-uit-de-broekteksten en zinloos politiegeweld. Wie dat aanspreekt moet het vooral oppakken, maar mijn kopje thee is het niet. Nog een leuk feitje als bonus: Wonderball dankt zijn naam aan de Amerikaanse variant op de chocolade verrassingseieren die hij dagelijks verorbert, maar de bewuste lekkernij werd in de VS pas vroeg jaren '90 op de markt gebracht, terwijl het verhaal in 1983 speelt.

Het rechte pad 1: Lastige jongens

Wilfrid Lupano heeft in korte tijd een aantal toffe strips op zijn naam gezet, waarvan Krasse knarren niet de minste is. Het rechte pad gaat over vier weesjongens die de sleutel in handen krijgen van het kasteel van de graaf, die zich over het weeshuis heeft ontfermt. Dan zijn er ineens hele leuke, nachtelijke uitstapjes mogelijk. Totdat je betrapt wordt, natuurlijk. Zeer aangenaam leesvoer (in 2 delen).

Zeven ruiters 1: De erfgraaf

Een land ligt er verlaten bij. Alle kinderen zijn onder invloed van ammanieten (familie van de vliegenzwam) in opstand gekomen tegen al wat oud is. Zeven ruiters worden er op uit gestuurd om te achterhalen wat er precies gebeurd is en of het land nog te redden valt. Een bedachtzaam verteld verhaal, met filosofische bespiegelingen. Het voelt heel klassiek aan en leest als een allegorie op de maatschappelijke omslag in de jaren '60 en '70. Prachtig getekend, overigens. Gelijkend op het werk van Gibrat, maar dan iets netter, iets stijver.

Verder nog wat nieuw werk van Gorilla, Dupuis en soul food comics.

In de geest van Gaudi

Schrijver El Torres wilde iets met Gaudí doen en kwam op het idee kwam van een seriemoordenaar die zijn slachtoffers achterlaat op beroemde plekken, ontworpen door Gaudi. Ik vond het sfeervol getekend en lekker geschreven. Maar de moordenaars doemen al snel op, dus als whodunnit is het wat voorspelbaar.

Vrije vlucht: Eenzame harten

Een wat ouder verhaal van Pedrosa, maar daarom is het zeker niet minder. Persoonlijk vond ik Vier jaargetijden te losjes in elkaar steken om nog te boeien. Eenzame harten is daarentegen een album met een duidelijke kop en staart. Zoals Drie schimmen, zeg maar. Een man die geen nee kan zeggen zit vast in een leven dat hij niet wil. Hij besluit het roer om te gooien. Grappig en vol rake observaties.

Teleurstellen vergt lef. Opgroeien in Turije

Teleurstellen is lef is van soul food comics, de uitgeverij waaraan ik meewerk. Ik ben dus niet geheel objectief, maar zelf vind ik het een van onze leukste titels tot nu toe. Niet in de laatste plaats omdat ik me veel moeite getroost heb om de lettering zo getrouw mogelijk te krijgen en ik erg tevreden ben met het resultaat. Het gaat over een vader die in een woelig Turkije probeert zijn dochters een goede baan en daarmee ook een onafhankelijk leven te geven. Maar de dochters blijken steeds minder gelukkig met hun leven en zoeken naar hun eigen weg. Een autobiografisch verhaal van de Turkse Özge Samanci. Volg de link om te ontdekken hoe we dit boek op het spoor kwamen en waarom we besloten om het uit te geven.

Tenslotte nog twee nieuwe delen van lopende series.

Holly Ann 2: Wie zal de regen doen stoppen

Wat heeft deze goedmoedige en onconventionele detectivestrip toch een goede sfeer en aimabele personages. Wat dat betreft doet het me denken aan Jerome K. Jerome Bloks. In dit deel gaat Holly Ann op zoek naar de moordenaar van een indiaan.

Memphis 3: No Man's Land

Een tevredenstemmend laatste deel van een originele SF-serie van Rodolphe. Althans, ik vond het best een tof einde. Al kan ik kan me voorstellen dat niet iedereen er helemaal tevreden over is.

Ik schrijf dit overigens in een hotel in de buurt van Comic Salon Erlangen, in het Duitserse Beieren. Binnenkort dus veel recensies van Duitse strips. Want jongens, wat komen daar veel mooie dingen uit. Ik heb me moeten inhouden (en vertrouw ook op Nederlandstalige uitgevers), dus wat ik niet gekocht heb waren onder meer een integrale Bizu (Fournier), een integrale Wind in de wilgen (Michel Plessix), een integrale Wind in de woestijn (ook van Plessix), een fantastisch getekende tekstloze strip van Wilfrid Lupano, getiteld Ein Ozean der Liebe, een prachtige Pinocchio door Chauvel, Die Falschen Gesichte van David B. en Tanquerelle, Der Mann der Lucky Luke Erschoss van Mathieu Bonhomme (wat ziet dat er goed uit! In Erlangen alleen nog als luxe zwart/wit verkrijgbaar), Kometenalarm van Émile Bravo, drie oudjes van Jirô Taniguchi, een integrale Billy the Cat van Colman en nog veel, veel meer. Dat dus allemaal niet, maar wel veel andere mooie dingen. Bis bald!

Het Experiment

 

Nicolas Debon

 

Weinig boeiend verhaal over een overtuigde communist die een dorp sticht met zijn idealen. Weinig opvallende tekeningen met hier en daar een mooi plaatje.

Ik vond het (historische) verhaal niet wereldschokkend, maar desondanks aangenaam om te lezen. De man is overigens geen communist, maar een anarchist en hij sticht de eerste anarchistische woongemeenschap in Europa, in een tijd dat anarchisme nog een bestendige samenlevingsvorm leek te kunnen zijn. De geschilderde tekeningen zijn subtiel, maar vallen op door het prachtige gebruik van licht. Ik merk dat mensen die zelf schilderen (of tekenen) vallen als een blok voor dit boek. Wat ik een leuk extraatje vond, was dat het landschap duidelijk herkenbaar is als de Ardennen, de plek van handeling.

Jerome K. Jerome Bloks 25: Aïna

Een nieuwe Jerome Bloks is altijd de moeite van het lezen waard en dit album vormt daarop geen uitzondering. Aïna vlucht en wordt achterna gezeten door mensen met onduidelijke motieven. Jammer genoeg spreekt ze geen woord Frans, waardoor het moeilijk te achterhalen is hoe de vork in de steel zit. Er wordt veel achter elkaar aan gerend en dat maakt het niet de beste Bloks, maar er blijft voldoende te genieten over.

De man van nu

Een van de meest inventieve verhalen over een onbereikbare liefde die ik ken. Rafael is een Decimaal en leeft daardoor vele, vele malen sneller dan wij Chronomensen. Hij wordt verliefd op Sylvia, die voor hem bevroren staat in de tijd. Hij zou zich graag op haar storten, ware het niet dat elke aanraking onherroepelijk zal leiden tot de dood voor beide. Gerommel met tijd levert altijd problemen op. Zaak is dat te verhullen en de eigen logica zo consequent mogelijk door te voeren. Hanco Kolk en Kim Duchateau slagen daar niet helemaal in, waardoor ik nog wel eens moeite moest doen om in het verhaal te blijven. Desondanks heb ik De man van nu met plezier gelezen.

De Rode Ridder 250: De uitverkorene

De Rode Ridder is nooit mijn strip geweest en zal het ook na dit album niet worden. Marc Legendre maakte er geen 2e Amoras van, maar hees de serie in een modern jasje zonder al te sterk af te wijken. Het is iets grimmiger, iets realistischer en iets minder zwart/wit. Ik vond de personages niet erg overtuigen en de verhaalloop niet bijster sterk, maar ik vermoed dat de fans daar niet zo om zullen malen. De eerste reacties op de Reep waren in ieder geval positief. Tekenaar Fabio Bono mag wel hard gaan studeren op zwaardvechtscènes, want nu zijn het futloze zakken hooi die bang zijn om de tegenstander te raken.

Stomp: De spoken van Knightgrave 2

Het langverwachte tweede deel van Stomp steekt anders in elkaar, maar is bijna net zo goed als het eerste. Stomps verleden wordt verder uitgediept, hij worstelt met zijn demonen, zet kraken, vergroot zijn imperium en maakt zijn concurenten een kopje kleiner. Er lopen ditmaal drie verhaallijnen door elkaar, dus opletten is geboden en herlezing van het eerste deel geadviseerd. Ik kijk al uit naar het derde deel.

Verdwaald

Christophe Bec maakte voor de verandering eens een one-shot. Een fotograaf raakt verloren in een veengebied en klopt aan bij een boerderij. Daar treft hij een ietwat leipe en norse boer, samen met zijn wulpse dochter. Het had spannend kunnen zijn, als Bec de clou van het verhaal niet allang verraden had in de eerste paar pagina's. Tel daar personages bij op die zo plat zijn als een dubbeltje en je houdt weinig over. Daar kan zelfs de dramatische wending aan het eind niets meer aan redden.

Silas Corey 4: Het Zarkoff-testament 2

Silas Corey blijft een heerlijke reeks, die net als Stomp leest als een traditionele Dupuisstrip, maar dan met een modern verhaal. In dit album moet Corey zijn best doen om te zorgen dat een substantiële erfenis bij de rechtmatige persoon terechtkomt en niet bij de Nazi's.

Spotters

Een nerdie vliegtuigspotter krijgt tegen al zijn verwachtingen in een relatie met een doortastende vrouw. Zijn leven verandert in hoog tempo en Frank moet flink aan de bak. Tot het lot het prille geluk verstoord. Ik heb een zwak voor Van de Pol, met zijn lullige tekenstijl, de prachtige, escalerende fantasieën en de rake observaties. Hij heeft dit keer voor het eerst geen autobiografisch verhaal gemaakt, maar dat maakt niks uit. Ook Spotters wist mij te ontroeren. Prachtboek.

Een recensie per dag is veel werk, maar dat ook nog bijhouden op andere sociale media blijkt in drukke tijden net iets teveel van het goede. Hier zijn desondanks weer wat nieuwe bijdragen. Eerst maar eens wat 'oudere' titels.

De reis van de vaders 1: Jonah

Ik had net Mary Wept over the Feet of Jesus gelezen, waarin Chester Brown zijn theorie uiteenzet over hoe de 'maagd' Maria in werkelijkheid prostituee was en dat Jezus eigenlijk ongehoorzaamheid predikte. Dus het leek me goed om er iets tegenover te zetten met een wat conventioneler godsbeeld. Om af te kicken, zeg maar. De reis van de vaders blijft de geest van de (officiële lezeing van de) Bijbel trouw, maar kan er wel mee lachen. Jonah en twee andere vaders lopen Jezus achterna om hun zonen, die zich aangesloten hebben als discipelen, te overtuigen terug te komen naar huis. Vooral de mopperkont Jonah zelf is een grappig personage.

Walter de wolf: De weerwolf baby

Zeer lichte kost van José Munuera. Het leest als een kinderstrip, maar bevat thema's die volgens mij toch echt gericht zijn op volwassenen. Het is in 10 minuten uit en echt grappig wordt het eigenlijk nooit.

Reborn

Geen graphic novel en ook geen humor. Dit keer is het de beurt aan een avonturenstrip. Elise ontdekt op de avond van haar examenfeest dat ze de eerste menselijke kloon is en dat zit haar niet lekker. Als ze in gedachten verzonken door de stad loopt, krijgt ze een stel fanatici achter zich aan die het niet zo op gentech hebben begrepen. Het verhaal is ondanks een paar minder fraaie wendingen best aardig, maar de tekeningen struikelen over onjuist perspectief en slecht getekende decors. Te haastig gemaakt, vermoed ik.

De complete Baard en Kale 3: Getekend, Stomp

Baard en Kale 8: Villa Long Cri

Baard en Kale 10: De pijlen van nergens

Baard en Kale 14: Het groene raadsel

Omdat ik op het moment nou eenmaal een Baard en Kale fetish heb. Ik moet zeggen dat de kwaliteit van de verhalen behoorlijk uiteenloopt. Villa long cri vond ik echt top, maar Het groene raadsel had dan weer niet gehoeven. Toch zijn het over het algemeen leuke, nostalgische verhalen.

De heer der dolende zielen 3: De voorzienigheid

De heer der dolende zielen 4: Het beest

Na Robbedoes en Kwabbernoot 55 had ik dringend behoefte aan de bevestiging dat Vehlmann een groot auteur is en dan is De heer der dolende zielen geen slechte keus. Alle delen zijn goed, maar wat mij betreft zijn dit de beste. Vooral Het beest is hogere school stripmaken.

Ik ben het met Orlando eens. Peeters wil graag verhalen maken die ergens over gaan, maar ook lekker zijn om te lezen. Dus het is niet alleen maar heavy shit, het zijn ook zwerftochten over een buitenaardse planeet en knokpartijen met flora en fauna en mysteries voor de broodnodige suspense… Het is juist die combinatie van entertainment en moraal die het voor mij zo goed maakt.

Aâma, vandaag de 4 delen gelezen. Ik lees graag SF, maar dit is er net over.

 

Sent from my SM-T800 using Tapatalk

Ik vond de eerste 2 delen heel goed, maar deel 3 en 4 konden mij een heel pak minder boeien.

Ik heb het 4e deel nog niet gelezen, maar ik vind Aâma helemaal geweldig. Ik ben erg benieuwd om te horen wat voor jullie de pret bederft.

Ik vind Aâma om meerdere redenen interessant. Op een heel basaal niveau is het een buitenissig avontuur met een onbekende vijand in de hoofdrol en mysteries te over: Wie is het meisje dat lijkt op de dochter van Verloc Nim? Wat is de rol van Churchill precies? Wie of wat is Aâma en wat wil het? Waarom is dit project zo uit de hand gelopen? Tegelijkertijd worden er een heleboel existentiële vragen opgeworpen. Het gaat doorlopend over wie wij zijn, voor onszelf en in relatie tot anderen. Als aanjager van het verhaal gebruikt Peeters een tamelijk ongedefinieerd, maar zeer machtig, artificieel wezen, dat sterke gelijkenissen vertoont met Tetsuo uit Akira. Peeters heeft goed opgelet. Nanorobots, DNA-computers, gekweekte ledematen, gentech… allemaal bestaande technologieën die door Peeters worden samengevoegd om tot een nieuwe variant te komen op een klassiek thema: dat van de kunstmatige intelligentie die de wereld overneemt van de mens.

March (FCBD)

Ik had een stapeltje comics mee naar huis genomen van Free Comic Book Day. De uitschieter was March, van Nate Powell. Ik kom die titel regelmatig tegen, maar heb altijd geaarzeld om hem te kopen. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik aangenaam verrast was. Binnenkort maar eens een deel proberen.

Studio Ghibli Storyboards: Nausicaä of the Valley of the Wind
Van elke film gemaakt door Studio Ghibli, is een boek uitgebracht op A5-formaat waarin het volledige storyboard staat afgedrukt. Deze bevat in ruim 560 pagina's het verhaal van Nausicaä. Het is allemaal getekend door Hayao Miyazaki zelf, in potlood met een steunkleurtje en het is werkelijk adembenemend mooi. Doordat het uiterst efficiënt wordt gemaakt, wordt er nergens gegumd of een lijn teveel gezet. Als je met die wetenschap in het achterhoofd ziet hoe trefzeker en gedetailleerd alles is neergezet, dan weet je dat je naar het werk van een grootmeester zit te kijken.



Space Mullet 1
Een gedeserteerd marinier en een Zozobiaan, een ras dat niet zo goed ligt bij aardlingen, proberen buiten het zicht van de radar te blijven, door hun kostje te verdienen als space truckers. Als ze een opdracht aangeboden krijgen waarmee de marinier een paar oude fouten mogelijk kan rechtzetten, grijpen ze hun kans. Daniel Warren Johnson schrijft goed en tekent nog beter. Een aangename verrassing.



The Beauty 1
The Beauty is de naam van een SOA die mensen mooi maakt. Sinds de ziekte zich voor het eerst manifesteerde is bijna de helft van de bevolking besmet geraakt, veel daarvan met opzet. Als blijkt dat zich na 2 jaar dodelijke complicaties voordoen moet er snel worden ingegrepen, maar het lijkt er daarentegen op dat iemand de boel in de doofpot stopt. Een interessante premisse, met een aardige uitwerking. Volgens mij had het scenario nog wat scherper gekund, maar wie weet wat er nog komen gaat. Het tekenwerk oogt best aardig, maar blijkt bij lezing wat statisch en niet goed in staat om de lezer bij de strot te grijpen.

 

Irmina - Barbara Yelin (SelfMadeHero, 2016)

 

Ik weet niet hoe ze het doen, maar bijna iedere uitgave van SelfMadeHero vind ik van grote klasse. Zo ook een van hun meest recente uitgaves 'Irmina', een jonge Duitse vrouw vol ambitie om wat van haar leven te maken. Haar broers konden in Duitsland naar de universiteit, maar voor haar is er niet genoeg geld. In haar zoektocht naar een zelfstandig leven verhuist ze halverwege de jaren '30 van de vorige eeuw vanuit Stuttgart naar Londen. Op een cocktailparty ontmoet ze Howard Green, een van de eerste zwarte mannen die aan de universiteit van Oxford mochten studeren. Hun gedeelde ambitie, zoektocht naar zelfstandigheid en de wil om een leven van betekenis te leiden bindt de twee direct.

 

Terwijl Hitler steeds verder opkomt in Duitsland, wordt het voor de ouders van Irmina te lastig om nog geld naar haar toe te sturen. Ze ziet zichzelf uiteindelijk genoodzaakt terug te gaan naar Duitsland, met de belofte aan Howard dat ze snel weer terug in Londen zal zijn. In nazi Duitsland heb je echter niet alles direct voor het uitkiezen. Gedreven door haar plan weer terug naar Engeland te vertrekken maakt ze soms keuzes waarvan je als lezer regelmatig geneigd bent haar toch echt iets anders te adviseren! Het contact met Howard wordt verbroken en Irmina komt voor telkens weer lastiger keuzes te staan. Hoeveel blijft er van haar ambities overeind? Hoe gaat ze om met haar idealen in het veranderende Duitsland? Blijft ze hierbij, knijpt ze een oogje toe, negeert ze wat er om haar heen gebeurd, of doet ze mee met de nazi's? En indien niet actief is ze dan wel medeplichtig aan wat er om haar heen gebeurd?

 

Ik heb echt genoten van dit boek door het sterke verhaal en de sfeervolle, vaak grauwe tekeningen. Aanrader!

Dit boek zal binnenkort ook in een Nederlandse vertaling uitgegeven worden door soul food comics.

Sigge,

 

Waar slaat dat hele levensbeschouwelijke epistel van je trouwens op? In je wiek geschoten? Maar je bent toch zelf ook criticus? In een paar zinnetjes serveer je het eerste deel van WW2.2 af en wat mij betreft: gelijk heb je. Maar terwijl jij stripboeken verkoopt hebben wel twee mensen een jaar van hun leven erin gestoken. Die reageren toch ook niet zo?

 

Ik bedoel: heel voorzichtig, zelfs inclusief een smiley, lever ik wat kritiek op je kritieken (beter: een voorstel om iets te veranderen) en het huis is meteen te klein.

 

Tsja.

 

 

Ik ben soms liever te lang van stof, dan te kort door de bocht. En dat geldt zeker na jouw recente aanvaring met Martin, waarin ik me geërgerd heb aan vrijwel elke bijdrage (niet alleen van jou, ook van anderen), hoe goed iedereen het misschien ook bedoelde. Laat ik me nogmaals met veel woorden verduidelijken.

Ja, je mag vragen en opmerkingen gewoon op tafel gooien, daar is het een forum voor. En nee, ik ben niet vies van kritiek. Ik kan me prima verdedigen, heb geen bezwaren tegen een gedegen discussie en ben bereid mijn fouten toe te geven. Ik ben niet in mijn wiek geschoten, er was geen huis te klein en ik ben niet verstijfd. Dat zijn je eigen interpretaties.

Verder denk ik dat elke auteur een inkomen wil verdienen. Dus als een jaar hard werken een slecht album oplevert, dan gaat er iets mis. Oprechte kritiek, gebracht op een respectvolle en liefst inzichtelijke manier, kan de auteur helpen in het verbeteren van eigen werk. Pappen en nat houden kan dat niet. (In hoeverre commercieel succes afhankelijk is van kwaliteit en wat kwaliteit precies omhelst, voert te ver. Als recensent/journalist kun je denk ik enkel proberen oprecht en opbouwend te zijn.)

En ik begrijp je frustratie over recensenten die mensen proberen te ronselen voor hun eigen blog. Zo ben ik hier aanvankelijk ook terecht gekomen. Maar ik wil zeker niet parasiteren en plaats daarom bewust berichten waar de bezoekers van de Reep iets aan hebben. Voorzien van afbeeldingen en commentaar, dat beknopt is maar hopelijk wel zinvol. Ik plaats geen complete recensies, deels omdat het er te veel zijn en deels omdat ik denk dat veel mensen daar niet op zitten te wachten. En ja, ook deels omdat mensen kunnen doorklikken naar volledige recensies op mijn tumblr blog. Zo kun je in korte tijd vernemen wat ik van alle albums vind en kiezen over welke albums je meer wilt lezen. Dat lijkt me niet verkeerd.

Om tenslotte terug te komen op je verzoek tot meer diepgang: Ik lees graag beschouwende artikelen, evenals artikelen over de achterkant van de stripwereld. Dus als jij een draadje wil starten met meer diepgang en inhoudelijke discussies, mijn aandacht heb je. Maar om mij gebrek aan diepgang te verwijten, nadat je zelf een volledig album hebt afgeschoten op basis van 1 afbeelding, dat schoot me inderdaad in het verkeerde keelgat. Te meer omdat je vind dat ik met mijn tumblr blog zo weinig doe, terwijl ik gemiddeld een recensie per dag plaats. Misschien zou je liever een ander soort recensies zien, maar daar ben ik dit blog niet om begonnen. Dat zul je zelf moeten doen.

Is er ook een reden dat je je recensie illustreert met pagina 16/17, Sigge? Als ik dit zie haak ik eigenlijk meteen alweer af:

 

ww2.2..JPG

 

 

Niet om flauw te doen verder hoor

 

Op je tumblrpagina zien al die pagina’s er leuk uit maar je doet er verder zo weinig mee. Je zou kunnen inzoomen op de plaatjes (gebeurt in deze draad ook bijna nooit). Dus niet alleen zeggen dat het sprankelt maar ook waar precies en waarom dan. Heeft je site voor mij ook meteen een meerwaarde (ik houd erg van de SSZ-rubriek De Commentator).

 

Er zijn nu al zovelen die recensies schrijven en met slimmigheidjes (‘Lees de hele recensie!’ ‘Zie de afbeeldingen op groot formaat!’)  lezers proberen te trekken via de Reep en eigenlijk niet heel veel toevoegen.

Om mijn eigen nieuwsgierigheid te bevredigen en ook wel om klanten van de winkel waar ik werk (De Noorman, Arnhem) te kunnen laten zien wat ik zoal lees, kreeg ik het idee om van elk album een foto online te zetten. Na enig zoekwerk bleek Tumblr precies te doen wat ik zocht. Omdat er de mogelijkheid was om commentaar te plaatsen, begon ik met het vermelden van titel en auteurs en 1 of 2 zinnen wat ik er van vond. Maar als voormalig ZozoLala-redacteur kon ik het ouwehoeren niet laten en binnen de kortste keren werden de zinnetjes recensies.

Mijn Tumblr blog bestaat eerst en vooral voor mijn eigen plezier. De commentaren zijn soms 3 zinnen, soms 3 pagina's. Het is enkel afhankelijk van wat ik er van wil zeggen en niks anders. De recensies zijn ook zoveel mogelijk uit de losse pols geschreven. Waar ik er bij recensies voor de BKStrips en de Boekenkrant (en vroeger dus ZozoLala) op let dat het een complete en uitgebalanceerde recensie is, daar schrijf ik op Tumblr direct wat ik vind, zonder verdere afwegingen. Ik weet niet hoe het leest voor anderen, maar voor mij werkt het zeer verfrissend.

Het betekent wel dat ik nu niet alleen heel veel lees, maar ook heel veel schrijf. Je mag het natellen, maar met 108 berichten, 11 in de wachtrij en 4 als concept sinds 1 januari 2016, komt dat neer op ongeveer een album per dag. Niet alleen Thorgal, maar ook een integrale Vastenavond van As en Duitse pillen van Flix van dik 300 pagina's (met veel tekst!). Sommige recensies zijn letterlijk 3 zinnen, maar die van Mary Wept over the Feet of Jesus is bijvoorbeeld 1.500 woorden. Hoe makkelijk ik het voor mijn gevoel ook schrijf, dat kost veel tijd en de enige reden dat ik die tijd investeer is omdat ik het zelf leuk vind. En dat betekent ook dat ik keuzes maak ik die ik zelf zinvol vind. Een strip als WW 2.2 vind ik leuk om te lezen, om te zien wat het is en om de klanten in De Noorman goed te kunnen adviseren, maar ik vind het niet interessant genoeg om diep op in te gaan. Het is een strip uit een serie, geen kunstwerk. En het is vermaak, geen album dat probeert grenzen te verleggen of lezers te raken. Daar is niks mis mee (ik heb deel 2 met plezier gelezen), maar in zo'n geval ga ik geen uren besteden aan een diepgravend artikel, compleet met onderbouwingen aan de hand van afzonderlijke afbeeldingen.

Mijn Tumblr blog heeft een simpel concept: Uit de hand geschoten foto's van de omslagen en het binnenwerk, voorzien van commentaar, dat liefst beknopt is maar altijd prettig moet lezen. De pagina's binnenwerk die ik kies, moeten iets laten zien van wat de lezer kan verwachten, bevatten bij voorkeur meerdere stemmingen en zijn hopelijk aantrekkelijk als totaalcompositie. Smaken verschillen. De afbeelding waar jij over struikelt, daar stoor ik mij in het geheel niet aan. Waar ik me wel aan stoor is dat je na het zien van één afbeelding al begint te roepen dat het allemaal niks is. Temeer daar je vind dat ik mijn mening moet onderbouwen met een uitgebreid betoog, maar dat zelf vervolgens nalaat. Wat is er mis met die afbeelding?

Tenslotte nog even over De Commentator, dat is een rubriek waarin auteurs repliek geven op hun eigen werk. Dat gaat voor mij niet op. Maar wat je misschien bedoelt is dat je graag beschouwingen zou lezen die verder gaan dan het verkondigen van een persoonlijke mening. Dat zou ik graag doen, maar dat is niet wat ik met mijn blog beoog, temeer daar zoiets simpelweg (te) veel tijd kost. Ik denk ook niet dat deze draad op de Reep er voor bedoeld is.

Interessant wat je zegt over Outcast, die ga ik opvolgen.

Je weet alles goed samen te vatten in een paar zinnen. En dat nog die afbeeldingen!

Prachtwerk, waarvoor dank.

Mijn dank. Ik doe mijn best 

Als je volledige recensies wilt lezen, of grotere afbeeldingen wilt zien, dan hoef je maar op de titels te klikken.

Die linken door naar mijn tumblr blog.

Schandelijk hoe silvester deze reeks behandeld. Eerst ging er 2 delen verschijnen oktober/november. Dan was het eind 2015. En nu is het maar een deel meer in juni. Silvester heeft bij mij alle krediet verloren.

Silvester heeft de laatste jaren in zwaar weer gezeten door ambitieuze plannen die niet goed uitpakten. Daardoor moest de planning noodgedwongen op de schop. Daar hadden ze beter wat eerlijker over kunnen communiceren, want er ontstond veel onduidelijkheid. De laatste tijd gaat het echter weer de goede kant op. Dat zeggen ze en dat merken we in De Noorman ook. Hopelijk houden ze die stijgende lijn vast. Ze zijn natuurlijk nooit een voorbeeld van punctualiteit geweest, maar zo bont als ze het de laatste 2 jaar hebben gemaakt, zou het naar verwachting niet meer moeten worden.

Ik heb WW2.2 geprobeerd maar het was een worsteling, tekenniveau vond ik wat droef makend. Niets voor mij dus.

Ik weet dat bij veel verzamelaars de tenen omhoog krullen als ik dit zeg, maar als je WW 2.2 wilt proberen kun je veel beter deel 2 lezen dan deel 1. Deel 2 is veel beter geschreven en bevat een pakkender verhaal. Deel 1 is een half boek lang een worsteling. En je kunt ze echt, heus, los van elkaar lezen. Lees alleen deel 2 en je mist niks. En smaken verschillen, maar ik vond deel 1 ook wat plichtmatig getekend, terwijl 2 sprankelde.

Ik had er nog twee over het hoofd gezien.


Superman: The Men of Tomorrow
Ik ben niet zo'n Geoff Johns fan. Er komen in zijn verhalen wat te vaak zoetsappige, of overgesimplificeerde Hollywoodclichés bovendrijven. Anders gezegd: Zijn all American heroes zijn me soms wat té Amerikaans. Dankzij John Romita Jr. en Klaus Janson heb ik deze toch een kans gegeven en zie… hij beviel me zowaar.


Rat Queens 2: The Far Reaching Tentacles of N'Rygoth
Dit 2e deel zit wat strakker in elkaar dan deel 1 en leest daardoor wat lekkerder weg. De humor is gebleven, maar dit keer komt er ook wat meer spanning in. En N'Rygoth, niet te vergeten. Op naar het 3e deel.

Koralovski 2: In de schaduw van de wereld
Beter dan het 1e deel. De haperende dialogen zijn verdwenen. In de plaats komen wel veel lappen tekst waarin de intrige wordt uitgelegd, maar Gauckler werd redelijk behendig om de pratende hoofden heen te laveren.


De grote rivier 1: Jean Tambour
Best aardige historische strip over vlotters in de 19e eeuw, die vers gekapt hout van het platteland naar Parijs moesten brengen. Een avonturenreeks met een maatschappelijk randje, die tussen 1990 en 1995 al eens verschenen is bij Dupuis. Het worden 4 delen.


WW 2.2 2: Operatie Felix
Als Hitler was vermoord in 1939, hoe had de Tweede Wereldoorlog er dan uitgezien? In WW 2.2 zullen we verspreid over 7 albums, beslissende momenten uit een fictieve WO II voorgeschoteld krijgen. De albums kunnen los gelezen worden. Dit 2e deel is gemaakt door de auteurs van het verrassende Ken Games en heb ik als eerste gelezen. Dat viel niet tegen. De Duitsers willen Gibraltar innemen, maar trots en afgunst spelen de missie parten.


WW 2.2 1: De slag om Parijs
Omdat deel 2 zo goed beviel, ook maar deel 1 gelezen. Dat begint met heel veel geouwehoer en komt pas in de 2e helft op gang. Opmerkelijk, want Chauvel kan veel beter (Merlijn, Zeven dieven, Wollodrïn).


Outcast 1: Omgeven door duisternis
Robert Kirkman maakte eerder het zeer succesvolle The Walking Dead, dus nu ook van Outcast een tv-serie gemaakt wordt dacht Silvester het ijzer te smeden nu het heet is. Kyle blijkt een gave te hebben voor exorcisme. Jammer is wel dat niemand gelooft dat dat bestaat. Behalve de pastoor. Nu alleen nog uitvinden hoe het werkt en ondertussen zorgen dat Kyle niet opnieuw in de bak belandt. Een goede start van deze serie.

Ook nog gelezen:
De wezentrein 6: Duels
De werelden van Thorgal: De jonge jaren 4: Berserkers

Ik dacht dat dit draadje ging over de strips die je leest, maar blijkbaar is het ook de plek waar geouwehoerd wordt over het kennisniveau en de communicatieve vaardigheden van de buurman. Dat is precies de reden waarom ik ooit ben afgeknapt op forums, dus als jullie het niet erg vinden zet ik de conversatie weer even terug op de rails…