Dr. Benway

Vanmorgen in mijn rugzak gestopt om te lezen in de trein, de Herbert Huncke Reader:

BPRD Hell on Earth vol. 4 is goed, graag gelezen, maar veel te kort, en die kortverhalen maken het niet makkelijk om alles nog te kunnen volgen... Het begint ook allemaal wat lang te duren. Het wordt tijd voor weer wat duidelijker verhalen of enkele antwoorden.

Daar was ik al bang voor. Het lijkt wat in herhaling te vallen.

_{Klopt, die Maakies zijn heel goed. Mooi getekend en vaak nogal zieke humor.}

_{Van Andersson heb ik één boek (Pixie) met mooie tekeningen en een fijn absurd verhaal. Helaas zeer slecht gelijmd maar dat terzijde.}

een roodborstje (hebben die allemaal moeite met mezenbollen? Die van ons kan zich daar niet aan vastpakken.)

Die "van mij" heeft even moeten oefenen maar nu lukt het wel. Het gaat echter met veel meer moeite dan bij de mezen.

Rik van Iersel:

Zijn er in Vlaanderen ook dit soort beestjes in het wild te vinden, hele plagen hier in Nederland

 

Hele plagen? Toch niet in heel Nederland. Ik zie ze hier (in het oosten) zelden.

De Huismus in uw Tuin

Zwaluwen zien we hier niet veel meer in de zomer, jammer genoeg.

En de mussen zijn ook weg. Ik bedoel, er zitten er weer een stuk of acht in de tuin, gelukkig, maar ik weet nog dat toen ik klein was, de straat vol zat met mussen, en als je met je fiets kwam afgestoven, er hele zwermen wegvlogen.

Veel (brood-)kruimels in je tuin gooien. En zorgen voor nestelgelegenheid (hagen). Dan komen die mussen wellicht weer terug. Ik heb de indruk dat het er bij bij namelijk weer steeds meer worden.

Overigens dreigt jouw "leuke dingen draadje" nu wel een "natuur in en rond de stad draadje" te worden hè Retep...

In de buurt van het station in Leuven heb ik op een morgen vanuit de trein ook eens een vos zien lopen. Dat had ik daar toch helemaal niet verwacht.

In Engeland zijn stadsvossen al vele jaren bekend en in eerste instantie werd gedacht dat dit uniek was voor Groot Brittannië. Uit een artikel in de laatste editie van het wetenschappelijke tijdschrift LUTRA van de Zoogdiervereniging VZZ, blijkt dat de laatste 30 jaar dit beeld zich nu ook vormt in veel Europese steden.

 

We hebben wel eens puttertjes in de tuin gehad, dat zijn aardige beestjes. Helaas al een tijd niet meer gezien.......

Heb ik één keer in de buurt gezien en daarna helaas nooit meer.

Ik geloof het niet!

Groene specht.

Bij mij ook. Prachtige vogel!

Wat me opvalt is dat nu ook de kraaien er niet bang meer van zijn om de etensresten die we in de tuin gooien, te komen opeten. Dat was vroeger wel anders. Nu hebben de katten bij ons de kans niet meer om het vlees te komen pakken. De vogels zijn er al mee weg.

Heb me zelfs een gidsje gekocht om de verschillende vogels te kunnen benoemen. Maar zover als jij ben ik nog niet.

Ik woon aan de rand van de stad. Tegen het platteland aan. En ik heb mijn tuin vogelvriendelijk ingericht. Ik ben zeker geen vogelkenner maar wel een liefhebber.

Er loopt en vliegt hier ook nog wel eens wat anders rond: vleermuizen, egel, konijnen en ik heb al wel eens een haas door de tuin zien rennen. En aan het eind van de straat zit een stukje groen waar reeën lopen.

En, geloof het of niet, maar terwijl ik dit zit te typen zie ik voor het eerst een felgekleurde goudvink zitten. Tot nu toe alleen "gewone" vinken.

Bij ons meestal merels, mussen, duiven en spreeuwen, soms mezen en roodborstjes, een enkele kraai, kauw of meeuw (als het heel stil is in huis), en nog maar slechts één keer opgemerkt : een vlaamse gaai en een sperwer.

Met enige regelmaat zit hier ook een groene specht!

En nu het kouder wordt zie ik ook weer een winterkoninkje, vinken, groenlingen en alles wat hier boven is genoemd. De mezen zijn dan pimpelmezen en koolmezen. ook staartmezen heb ik wel eens gezien maar nu al een hele tijd niet meer.

Weet je dat dit boek bij veel filialen van de Slegte ligt?

http://www.deslegte.com/boek/panter-gary-nadel-dan-silverman-helene/gary-panter-9780979415319/

Een box met twee dikke boeken.

Leuke dingen dan: net een sperwer in de tuin gezien.

Dat is ook weer waar natuurlijk. Laten we het maar positief benaderen.

Wat een luxe dieren, ik prefereer soft cover wegens dat deze:

 

-goedkoper, of moet ik zeggen, minder duur zijn;

-minder plek in de kast innemen.

 

En ik heb net zoveel leesplezier tijdens het lezen van een softcover dan van een hardcover. Wie zei er ook al weer dat het om de strip gaat ? Inhoud boven vorm !

Zo denk ik er ook over.

Hoera olie gevonden in de Noordzee. En wat nog leuker is, in het Nederlandse deel ! Vlakbij De Helder, dus Diogenes kan ons op de hoogte stellen van de booractiviteiten.

 

http://www.bnr.nl/to...-in-de-noordzee

Kunnen we nog meer fossiele brandstoffen gebruiken en wordt de noodzaak tot energiebesparing en investeren in duurzame energie weer minder. Hoera?

Emil Schumacher

En dan nu een Nederlander: Lucebert

^{Hier zullen de meningen wel erg over verdeeld zijn maar ik hou er van: Alexandra Huber}

_{En nog een interessante belg: Thierry de Cordier:}

Koentje toch, jongen.....

 

@Dr Dat is toch die Zwitserse outsider ?

Ja, Adolf Wölfli.

Adolf Wölfli

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Ga naar: navigatie, zoeken

Adolf Wölfli (ca. 1920)

Heilanstalt Waldau, Schildering door Adolf Wölfli, 1921

Schähren=Hall und Schährer=Skt. Adolf=Ring, 1926

Adolf Wölfli, tekening uit 1911

Adolf Wölfli (Bowil bij Bern, 29 februari 1864 - Waldau bij Bern, 6 november 1930) was een Zwitserse beeldend kunstenaar, componist en auteur. Zijn tekeningen zijn het schoolvoorbeeld van outsider art die meestal Art brut genoemd wordt.

Inhoud

• 1 Leven en werk
  
• 2 Bekendheid
  
• 3 Muziekstukken
  
• 4 Galerie
  
• 5 Literatuur
  
• 6 Externe links
   
  

Leven en werk

Adolf Wölfli werd geboren als jongste van zeven kinderen. Hij had een moeilijke jeugd en werd psychisch en seksueel misbruikt. Zijn vader, die alcoholist was, liet in 1870 de familie in de steek. Zijn moeder stierf in 1873. Adolf Wölfli werkte als hulpje en knecht bij verschillende boeren in Schangnau. In 1890 werd hij wegens pogingen tot verkrachting van een vijfjarig en een veertienjarig meisje veroordeeld tot twee jaar gevangenisstraf. Drie jaar na zijn vrijlating pleegde hij weer een soortgelijke misdaad en kwam hij terecht in een psychiatrische inrichting, Waldau bij Bern, waar bij hem een schizofrene storing werd vastgesteld. Hij leed aan intense hallucinaties, was erg verward en opstandig en werd aanvankelijk ondergebracht in isolatie.

De rest van zijn leven vanaf 1895 tot aan zijn dood bracht hij door in deze inrichting. In deze vijfendertig jaar schiep hij een omvangrijk oeuvre van ongeveer 1460 tekeningen, 1560 collages en vijfentwintigduizend pagina's in schriften, die als fantastische dagboeken gevuld waren met verhalen, gedichten, tekeningen en muziekcomposities.

Het overgrote deel van het werk ontstond op zijn zeven vierkante meter grote kamertje, met potlood en kleurpotlood op dun houthoudend papier van geringe kwaliteit. Hij verwerkte daarin indrukken, die hij had opgedaan in Schangnau, Bern, de Waldau kliniek en het Emmental. Dit waren de enige plekken die hij had leren kennen. ^[1]

Zijn psychiater Walter Morgenthaler wijdde in 1921 een boek aan zijn werk: Ein Geisteskranker als Künstler. Dit was het eerste boek dat een aan schizofrenie lijdende patiënt serieus nam als beeldend kunstenaar.

Morgenthaler beschrijft hoe Wölfli iedere maandagmorgen werd voorzien van twee grote vellen onbedrukt krantenpapier en een nieuw potlood. Het potlood was na twee dagen helemaal verbruikt en Wölfli moest zich dan behelpen met wat hij van andere patiënten kon krijgen en met uiterst kleine stompjes, die hij had opgespaard, en zelfs met losse punten, die hij tussen zijn nagels klemde. Wölfli verzamelde ook pakpapier en iedere andere soort papier, die hij kon bemachtigen. Eén keer per jaar, met kerstmis, kreeg hij van de kliniek een doos kleurpotloden, waarmee hij hooguit twee à drie weken uit de voeten kon. Typerend in zijn werk is een soort 'angst voor de leegte', horror vacui, die maakt dat geen enkel hoekje van de ondergrond ongebruikt blijft.

Bekendheid

Pas jaren na zijn dood werd Wölfli's werk, dat zich buiten de gangbare kunstwereld bevond, bekend bij een groter publiek. De Franse kunstschilder Jean Dubuffet exposeerde in 1948 honderdtwintig tekeningen van Wölfli in de Compagnie de l'Art Brut in Parijs. In 1972 werd zijn werk tentoongesteld op de Documenta in Kassel onder de noemer 'kunst van psychisch gestoorden'.

Wölfli's oeuvre wordt sinds 1975 bewaard en wetenschappelijk toegankelijk gemaakt door de Adolf-Wölfli-Stiftung van het Kunstmuseum Bern. Zijn graf op het Schosshaldenfriedhof in Bern is intussen opgeheven.

Muziekstukken

Ondanks de onorthodoxe wijze waarop Wölfli zijn muzikale composities optekende blijken zijn composities wel degelijk uitvoerbaar. Uit een foto, waarop Wölfli met een zelfgemaakte papieren trompet te zien is, blijkt dat hij ook zelf pogingen ondernam zijn muziek ten gehore te brengen. Hij betitelde zichzelf af en toe als 'componist'.^[2]

Zijn kunst heeft meerdere andere componisten geïnspireerd, bijvoorbeeld:

• Wolfgang Rihm: Wölfli-Liederbuch voor basbariton en piano (1980); orkestbewerking 1981
  
• Georg Friedrich Haas: Mini-opera Adolf Wölfli (1981)
  
• Per Nørgård: Opera Der göttliche Tivoli (1983)
  

Meer muzikale uitvoeringen zijn te vinden op de website van de Adolf-Wölfli-Stiftung.

Galerie

Skt-Adolf-Thron -Flühe-Blume

Zungsang-Skt.-Adolf-Roosali, 1917

Irren-Anstalt Band-Hain, 1910

Trottoir uf d'r Skt.-Adolf-Mutter-Fahr-Straße, 1912

Medizinische Fakultät, 1905

Muziek notatie, ca. 1930