Roht

Ah, m'n tweede plaatje. Ook nu even kort m'n keuze voor deze prent verdedigen. Ik wist al vrij vlug dat ik iets van Michetz wou in deze wedstrijd. Veel komt hij hier (op de reep) niet aan bod en hij brengt eigenlijk ook niet al te veel uit, maar de man kan geweldig mooi tekenen. De prent komt uit album nr. 1 van de Kogaratsu reeks, De Bloedlotus. De samurai in de prent, verschijnt in een nachtmerrie. Hij heeft seppuku gepleegd en is dus eigenlijk zo dood als een pier. Maar in de nachtmerrie brengt hij een boodschap over aan de dromer, z'n broer. Door de man helemaal in het blauw te kleuren, geeft Michetz aan dat het eigenlijk een lijk betreft. Maar het bloed is knalrood en de damp komt nog uit de buikholte, alsof de daad nog maar net voltrokken is. De tegenstelling die een nachtmerrie soms zo echt maakt (ken je dat, gaan lopen maar plots lijkt alles zo traag te gaan?). En dan toont hij nog eens een handvol van z'n eigen ingewanden.... Je zou voor minder schreeuwend wakker worden als dit in je droom verschijnt. De kaarsrechte houding duidt op de fierheid die zo kenmerkend is voor de samurai en toch tekent hij alles met mooie, natuurlijke, vloeiende lijnen. De lichtinval vind ik ook zo prachtig. En dan is er toch een beetje misterie. Is die buikholte nu echt slecht ingekleurd? Is dat een onoplettendheid, een fout? Of wil hij net een soort leegte beklemtonen? Ik vind dat fascinerend. Btw, nog iemand die die inkleuring nostalgisch vind? Die kleuren kom je toch niet meer tegen in de huidige strips?

Ik heb altijd wel een fascinatie gehad voor middeleeuws Japan. Kogaratsu heeft daar veel mee te maken. Daar blijf ik Michetz eeuwig dankbaar voor.

Jammer voor A., ik ben een een grote fan, maar prentje B kan dit keer niet op m'n trouwe stem rekenen. Bansai!

Gisteren toegekomen via CheapComics. Eerste aankoop van dit jaar.

Nu toch een klein beetje m'n keuze om dit plaatje van Calvin & Hobbes in te dienen, verdedigen.

Ik geloof deze prent. Ik geloof dat C&H met een behoorlijke rotvaart een helling afvliegen, een nieuw avontuur tegemoet. Ik geloof eigenlijk ook dat Hobbes bestaat. Ik geloof dat daar pakken (meters) sneeuw ligt en hoe simpel ze er ook uitzien, ik geloof dat daar dikke bomen staan. Dat heeft alles te maken met de indrukwekkende eenvoud waarmee Watterson tekende. Een paar lijntjes in behoorlijk groot wit vlak en je weet dat daar veel sneeuw ligt...

En ja, dit was de allerlaatste strook van een iconische krantenstrip. De wijze waarop Watterson Calvin & Hobbes afscheid laat nemen van hun publiek, vind ik ongelooflijk mooi. Ze glijden allebei naar een bos, rechts onderaan, naar het einde van de strook, het eindpunt van de laatste pagina van de strip. Daar waar je oog zal stoppen als je het leest. Het is geloofwaardig ook. Als trouwe lezer voel je dat het allemaal wel goed zal komen. En tegelijk geeft Watterson ook voor zichzelf aan dat hij een bladzijde zal omslaan. Naar een witte bladzijde, een nieuw begin. Ik denk niet dat hij daarna nog veel getekend heeft, al kan ik mis zijn.

Ook al is deze prent op vele vlakken knap opgebouwd en goed getekend, ik ga niet ontkennen dat ik ze ook gekozen heb omwille van het sentiment. C&H zal er me altijd aan doen herinneren dat een kind moet kunnen dromen, kunnen fantaseren. En dat je als ouder soms ook nog een beetje kind mag zijn…

Ik ga dus A stemmen.

Die vraag heb ik me ook al dikwijls gesteld. Ben ik een lezer-verzamelaar of een jager-verzamelaar? Eerder een lezer-verzamelaar denk ik dan. Want ik verzamel strips omdat ik ze wil lezen. 't Gaat om het verhaal. M'n smaak is zeer uitgebreid en ik ben een junkie die contstant iets nieuws nodig heeft. Euro-strips laat ik tegenwoordig bewust wat links liggen (op een paar reeksen na). Ik lees al wel langer Amerikaanse strips, maar zeker nu ik terug single issues koop, ben ik contstant op zoek naar nieuwe dingen. En door series als Vinland Saga en Wolfsmund, is m'n interesse naar manga toch ook weer serieus aangewakkerd. Er komen zoveel nieuwe, interessante, dingen uit... En ik wil die zo snel mogelijk hebben...

Dus ik heb leesachterstand omdat ik toch redelijk wat koop, maar ook omdat ik niet al te veel tijd heb om te lezen.

Ik probeer mezelf in te tomen en eerst wat achterstand in te halen om pas dan weer naar de winkel te gaan, maar soms kan ik me gewoon niet inhouden en dan... bam, weer een stapeltje extra.

2 van m'n favoriete personages:

Delen 2 en 3 van Wolfsmund. God, ik was al verkocht door deel 1 en nu ben ik dus weer een verslaving rijker...

The Private Eye is net toegekomen via Bookdepo en moet mijn laatste aankoop van dit jaar zijn. Gisteren kwam nog een pakketje toe met comics. Ik blijf weg uit De Striep en van allerhande sites tot januari. 't Is genoeg geweest...voor 2015.

Moet het nog gezegd worden? Gung-Ho 2, topper!

Eerder deze week gelezen: Andre the Giant (Brandon M. Easton & Denis Medri)

Ik ken niets af van het hele (fake) wereldje van Pro Wrestling en WW(W)F. Ja, ik heb dat wel eens zien voorbij flitsen tijdens het zappen vroeger en iedereen kent waarschijnlijk Hulk Hogan wel.

Maar voor Hulk was er Andre the Giant. Een reus uit Frankrijk. Hij leed aan een ziekte waarbij zijn lichaam te veel groeihormonen aanmaakte en hij echt reusachtig groot werd. En omdat hij zo groot was, was hij uitermate geschikt om, al op jonge leeftijd, te worstelen. Hij werd al snel een grote ster, reisde de wereld rond en kwam uiteindelijk terecht in de Verenigde Staten waar hij mee aan de basis lag van het grote circus dat de WWF nu is. Eigenlijk is hij de eerste grote ster. Maar hij ging ook gebukt onder dat sterrendom en het feit dat zijn lichaam zou bezwijken onder die ziekte. Hij heeft een dochter die hij zelden ziet, zuipt als geen ander en verliest af en toe z'n cool. Het verhaal wordt in grote mate vertelt door de persoon Andre zelve. En toch leest het als een trein, want het blijft nooit te lang hangen bij 1 fase in z'n leven. De tekeningen zijn geweldig. Andre is dikwijls bijna te groot voor een plaatje en toch klopt alles. Hij dient zelfs dikwijls als "tekstballon", waardoor z'n grootte alleen maar meer benadrukt wordt. Alles is ook in bruin en gele tinten, het heeft iets rustieks. Iets van een oude documentaire.

Ik lees dit soort strips wel graag en als ze me aanzetten om onmiddellijk alle wikipedia artikelen te lezen over het onderwerp, dan heb je me volledig te pakken. 1 van de betere strips die ik dit jaar gelezen heb.

(De werelden van Thorgal) Kriss Van Valnor 6 - Het eiland van de verloren kinderen: Meh. De vorige delen hadden iets opgebouwd en nu komt daar zo'n deel dat kant noch wal raakt voor mij. Voorspelbaar, precies al eens gelezen. Mss moet ik het maar eens herlezen als ik in een betere mood verkeer...

 

 

Ook american born chinese gelezen. een GN waar je hier niets over hoort, maar echt geweldig.

Dit is zoveel meer dan de zoveelste coming of age of integratiestrip.

Dit is grappig en meeslepend. Vertelstijl doet erg aan Tezuka denken.

Uitstekend!

Vond ik ook! Eigenlijk moet ik het nog eens herlezen.

Vandaag toegekomen.

Amai, dit heeft mij wel even te pakken.

Misschien maar goed da'k het zo vroeg op de dag gelezen heb, want het is ni iets voor 's avonds in je bed...

M'n tweede. Een nachtmerrie met een boodschap.

Heb dit altijd al een sterk plaatje gevonden. 

Oogst van gisteren.

Citizen Jack #1 (Image - Sam Humphries - Tommy Patterson)

Hopla, nog een nieuwe reeks bij Image. En weer eentje met een donker kantje. Want Jack Northworthy is een vulgaire, whisky-zuipende, sneeuwblazer verkopende, ex-burgemeester ergens in Minnesota. Hij voelt zich duidelijk miskend in z'n leiderschap en besluit dan maar om z'n droom na te jagen, president worden van de US of A. Met behulp van z'n eigen demon. Aangekondigd als een horror-comedy over politiek, maar van die horror en die comedy heb ik nog niet veel gezien, al verwacht ik wel dat er meer rechtstreekse verwijzingen zullen komen naar de huidige race naar het Witte Huis. Ik ben (nog) geen fan van de tekenstijl van Patterson maar 'k vind wel dat ze het verhaal perfect ondersteunen. Eigenlijk las dit al bij al zeer vlot. Er zit zeker meer in, dus blijf ik dit voorlopig volgen.

Black Magick #1 (Image -Greg Rucka - Nicola Scott) 

Een onbekende man neemt 4 mensen in gijzeling en vraag expliciet naar detective Rowan Black. Wanneer zij in gaat op de vraag, laat hij de gijzelaars vrij zodat hij met haar alleen kan praten. Want hij weet dat Rowan een heks is en hij moet en zal ze vernietigen zoals je dat alleen met heksen doet. Dit eerste deeltje kon mij wel bekoren. Niet dat ik speciaal gelet had op de naam van Greg Rucka, ik had pas achteraf door dat hij de man achter Lazarus is, maar de korte inhoud die ik gelezen had, sprak me wel aan. De tekeningen van Scott zijn wat wennen, soms een beetje raar perspectief, maar de inkleuring maakt het wel af. Lichtgrijze, bruin-zwart tinten. Met enkel felle kleuren op de meest euh "magische" momenten. Aan het eind is er een stamboom te zien die aangeeft van waar Rowan afstamt en een korte kroniek van een heksenverbranding in de 16e eeuw. Tekenen dat hier een stevig scenario achter zit met behoorlijk wat personages vermoed ik. Ik las ergens dat er maar 30 delen zouden verschijnen, dus hopelijk is het kort en krachtig. Blijf ik zeker volgen.

Besloten om me nog eens aan singles te wagen, maar dan van nieuwe reeksen. Copperhead kon niet ontbreken en dankzij Vinland Saga, is m'n interesse in manga weer aangewakkerd en dankzij Klare Taal koos ik voor Wolfsmund. Nu tijd maken om te lezen...

Deze week het 7e en laatste seizoen van Sons Of Anarchy uitgekeken. Moord, geweld, bloed en nog meer van hetzelfde. Spanning is er zeker, af en toe denk je dat het allemaal wel goed komt maar in the end krijgt het het einde zoals het zou moeten. Topreeks voor mij. 

Sutter zou denken aan een soort prequel over oprichters van de club maar ook over een serie gericht op 1 van de rivaliserende bendes. Goed zo. 

Ondertussen begonnen aan seizoen 4 van Once Upon a Time. 

Redrum redrum...

Roht = Thor. Ik zocht een nieuwe nickname nadat ik m'n oude (ik denk nog uit de tijd van het oude forum), vergeten was. En de naam van m'n zoon kwam dan wel van pas.

Vorige week Suits beginnen kijken en dat beviel me wel. Seizoen 1 al achter de kiezen en 2 afleveringen ver in seizoen 2. Vanavond nog wat verder kijken. 

Gisteren naar de 6e aflevering van Mr. Robot gekeken. De suspense op het einde, ook al wist ik wat er op me ging af komen, kneep m'n keel dicht. De muziek is ook niet te onderschatten. Altijd op de juiste moment een dikke streep dreigende bassen. Eigenlijk was ik al verkocht na 5 min in aflevering 1. Zoals Diogenes al schreef, een topper van formaat. 

En samen met de vrouw naar de 5e aflevering van de 3e reeks van Vikings gekeken. Blijft goed.