Recensie - Mijn Begrafenis

[Peter Moerenhout]

De laatste debutant

 

Maarten De Saeger maakt al vrij lang strips. Je kon hem de afgelopen acht jaar zien opduiken in bladen als Plots en het digitale magazine Stroke. Tevens werkte hij als inkleurder voor (onder andere) Simon Spruyt. Je kon al vroeg zien dat hij bakken vol talent te bieden heeft, maar terwijl zijn generatiegenoten één voor één debuteerden bleef de eerste volwaardige strip van zijn hand uit. Tot vandaag…

 

Mijn begrafenis is een flashback en een monoloog. Hoofdpersonage Arnon blikt tijdens zijn teraardestelling terug op zijn leven. En wat een leven lijkt hij geleid te hebben. Middels liegen en bedriegen wist Arnon de ene na de andere vrouw zijn bed in te lullen. Moesten dat nu nog onenightstands geweest zijn dan zou er minder schade berokkend zijn, maar Arnon trachtte ook met elk van zijn veroveringen een relatie gaande te houden.

 

Een klootzak als hoofdpersonage is altijd een boude zet, die soms slecht uitdraait voor de inleving van de lezer, maar De Saeger slaagt er  in om sympathie voor zijn figuur op te wekken. Arnon beseft zelf wel dat wat hij doet niet koosjer is. Maar: het gestuntel van Arnon, het krampachtige liegen, de kwetsbaarheid die af en toe naar boven komt: alles wijst erop dat Arnon een reusachtig gat in zijn ziel tracht te vullen.

 

Het zware onderwerp wordt gelukkig gelardeerd met, al dan niet visuele, humor. De Saeger laat zijn fantasie de vrije loop en dat sijpelt door in de tekeningen. Een meisje met lange teennagels verandert in bigfoot, wanneer hij het over traag vrijen heeft beeldt hij de personages als schildpadden af en wanhoop gaat de richting van “De Schreeuw” van Edvard Munch uit.

 

Het heen en weer gehop tussen de verschillende veroveringen van Arnon en de daaraan verbonden gebeurtenissen vergt soms veel van de lezer, maar De Saeger weet dat handig te verklaren door zijn personage zich te laten excuseren wegens het “chaotisch en ongeordend” overkomen van zijn herinneringen. Het einde van het boek kent een mooie twist (of twee) en bindt, mits een simpele verklaring ook alle losse eindjes aan elkaar. Daarbij komt ook nog eens dat dit één van die boeken is die een tweede lezing goed kan verdragen omdat het einde een heel ander licht werpt op het verhaal.

 

Grafisch is dit boek een hoogstandje. De bibberige lijnen van De Saeger zijn uitermate geschikt om emoties en sfeer over te brengen. Het boek is voornamelijk ingekleurd in warme blauw- en bruintinten die doeltreffender blijken dan het volledige kleurenspectrum. Daardoor weten we meteen ook waarom De Saeger mocht inkleuren voor anderen.

 

Het grafische experiment wordt niet geschuwd. Een dronken neukpartij mondt uit in een wirwar van lijnen en semi-smeltende personages. Dat soort grafische  spielerei resulteert echter nooit in ondoorgrondelijke tekeningen. Dat is vaak een valkuil waarin de grafische waaghals trapt maar De Saeger weet die handig te omzeilen.

 

Het lang uitblijven van dit boek heeft de auteur duidelijk geen windeieren gelegd. Dit is namelijk één van de meest voldragen worpen die een debutant baren kan.

 

Mijn begrafenis

Maarten De Saeger

Bries

 

(Met dank aan de Stripclub van stripwinkel Epic voor de analyse en inzichten…)

 

Prenten en de cover op mijn blog: http://petermoerenhout.be/2015/06/19/recensie-mijn-begrafenis/