Recensie – Het Lijk En De Bank

[Peter Moerenhout]

Raar geval

 

Tony Sandoval, nog nooit van gehoord. De avonturenstrip en graphic novel imprint van uitgeverij strip2000 zorgt voor een stortvloed aan nieuwe namen uit de francofone wereld nadat die de handen ineen sloeg met de Zwitsers van uitgeverij Paquet. Soms komen daar geslaagde uitgaves van, soms ook niet.

 

“Het lijk en de bank” vertelt het verhaal van Polo en Sophie en de zomer die ze samen doorbrengen. Het boek is half moordmysterie, half liefdesverhaal en half gothic poetry. Een genre dat ik uit de lucht pluk, maar dat zeker al bestaat en drie helften om één strip te omschrijven zijn toepasselijker dan u denkt. Ook dit boek lijkt uit de lucht gegrepen en hier en daar wringt het schoentje der logica.

 

In het dorp waar Polo woont is een jongen verdwenen: Christian. Het lijkt alsof niemand nog durft buiten komen en Polo zwerft eenzaam over de velden. Eerst vindt hij Sophie, die al snel zijn liefje wordt, nadien vindt hij het lijk van Christian. Middenin het veld. In plaats van dat aan te geven beslissen Polo en Sophie om een al even gevonden bank bij het lijk te plaatsen. Samen met het verrottingsproces vordert de zomer en ook hun romance.

 

Sophie heeft een voorliefde voor weerwolven, de buurman van Polo zou er één kunnen zijn. Bovendien wordt deze door sommige dorpelingen verdacht van het vermoorden, of toch minstens het kidnappen van Christian. Later blijkt hij verzot op vampiers en is er kans dat Sophie er één is.

 

Bent u in de war? Dat was ik ook. Dit boek bestaat uit een aaneenschakeling van scènes, gedachtes, overpeinzingen en emoties. Hoewel er wel degelijk een duidelijk te volgen lijn in het boek zit worden scènes soms raar afgekapt en lijkt Sandoval van de hak op de tak te springen. Vermoedelijk is dat de bedoeling van de auteur; een manier om de grilligheid van het leven te duiden. Alleszins zorgt die techniek voor een bevreemdende ambiance die de lyrische en donkere sfeer van het boek geen windeieren legt.  Om het plaatje helemaal af te maken biedt Sandoval u geen duidelijke antwoorden aan. We komen gelukkig wel te weten wat er met Christian gebeurd is, maar over andere zaken worden we in het ongewisse gehouden. Soms kan zoiets storend zijn, maar in dit geval past het bij de algehele sfeer.

 

De tekeningen zijn al even weird. De hoofdpersonages, die duidelijk pubers zijn, komen soms over als twaalfjarigen, met hun gigantische hoofden en grote ogen, maar een pagina verder kunnen ze al afgebeeld worden als half volwassen vampiers of switcht Sandoval van tekenstijl. Tim Burton loert om de hoek als we het hebben over de gotische aspecten in de tekenstijl. Burton of Jef Nys en de Kikiwikies, één van de twee alleszins.

 

Hoewel de scènes waarin enkel gepraat wordt soms wat haastig afgewerkt of kaal kunnen overkomen wordt dat deels goedgemaakt door de inkleuring. De droomscènes of illusies aan de andere kant zijn zo fantastisch opgebouwd en inventief dat ze op zichzelf al de aanschaf van het boek verantwoorden.

 

“Het lijk en de bank” is een specialleke, zeker geen spek voor ieders bek. Naast Burton ontwaren we ook een snuifje Lynch,  en een scheut Gilliam. Alle lezers die zich al eens graag bij de hand laten nemen voor een tochtje door een melancholisch dromenland kunnen gerust de teugels laten vieren en zich door Sandoval op glad ijs laten begeleiden.

 

Het lijk en de bank

Tekst & Tekeningen: Tony Sandoval

Strip2000 – Gorilla

 

Prentjes en de cover op mijn blog:

http://petermoerenhout.be/2016/04/07/recensie-het-lijk-en-de-bank