Recensie – Stern Nr. 2: De stad van de wilden

[Peter Moerenhout]

Niet normaal

 

De eerste aflevering van de western stripreeks ‘Stern’ was een goede start waarvoor lovende woorden op hun plaats waren. Dit tweede deel overtreft echter dat niveau nog en ontstijgt zelfs het genre.

 

Deel 1 verlegde enkele grenzen maar was nog steeds stevig verankerd in het genre. Dit tweede deel: ‘De stad van de wilden’ speelt zich af in het Kansas van eind 19de eeuw, maar had evengoed kunnen plaatsgrijpen in het jaar 4000 of 333 voor Christus. Niet het genre maar het verhaal is van tel.

 

Stern, de doodgraver die deze reeks zijn naam geeft, leest graag boeken. Wegens problemen met de leverancier in het onooglijke gat waar hij woont, moet hij zijn leesvoer in de grote stad gaan zoeken. Een grote stad die hij in een ver verleden ontvluchtte. Stern is allerminst tuk op een eventuele confrontatie met zijn pekelzonden en vertrekt met gezonde tegenzin. Wat volgt is een nacht vol chaos, vergeving, dood en slapstick. Stern loopt uiteraard allerlei personen uit zijn verleden tegen het lijf. Die hebben uiteraard ook niet stil gezeten en hebben menige verrassing voor Stern in petto.

 

Stern tuimelt van de ene rampzalige gebeurtenis de andere in. Af en toe is daar iets meer toeval mee gemoeid dan de geloofwaardigheid toelaat, maar de uitwerking van de plot vergoelijkt veel. De rist aan personages die de revue passeert is om vingers en duimen bij af te likken. Een bedelaar met artistieke ambities, een boekhandelaar die bijklust als boekhouder in de onderwereld en een door sodomie geobsedeerde oud besje zijn slechts enkele voorbeelden...

 

Ondanks de vaak kolderieke humor en de slapstick die door de makers gehanteerd worden is er ook ruimte voor scènes die wat dieper snijden. We komen meer te weten over Stern. In deel 1 van de reeks kwam de man al niet over als een typische held, maar na lezing van ‘De stad der wilden’ blijkt de jonge Stern geen al te makkelijke mens geweest te zijn en net dat maakt hem uiteraard nog menselijker.

 

De makers kiezen ervoor om in een comfortabele schemerzone te blijven wanneer het de karakterisering van hun personages betreft. Ze lichten hier en daar een tipje van een sluier op, alluderen en insinueren dat het een aard heeft, maar geven de lezer nooit de pap in mond. Net zoals in het echte leven, quoi?

 

Wat opvalt aan deze uitgave is ook het aantal pagina’s van de strip. Terwijl deel 1 nog rond de zestig pagina’s telde, flirt deel 2 met aantal van rond de tachtig bladzijden. Reeksen van commerciële uitgevers hebben doorgaans een vast aantal pagina's. Het feit dat daar hier van afgeweken wordt wil zeggen dat de makers hun tijd namen om het verhaal te vertellen dat ze wilden vertellen en dat de uitgever daar bovendien genoeg in geloofde om ze die tijd ook te geven. Die vrijheid straalt in extreme mate af op de kwaliteit van dit verhaal.

 

‘Stern’: goede naam voor een western. Nu is het wachten op de eerste science fiction reeks met een ‘Ence Fiction’ als hoofdpersonage.

 

Stern Nr. 2: De stad van de wilden

Tekst: Frédéric Maffre

Tekeningen: Julien Maffre

Dargaud

 

Prenten en de cover op mijn blog: http://wp.me/p160b7-Ln