IvoVWS

Rijkelijk laat begonnen aan "La Case de Papel". 't Is nog te vroeg om er een oordeel over te vellen maar tot nu heeft de reeks alles om te boeien.

Inderdaad!  Platenhoes >>>>> boekske van de CD.

Hopelijk maar tot oktober want dan zou ik graag Mayhem en Mortiis zien in Hasselt.

Vinyl! De eerste van Body Count had ik niet meer op een fysiek formaat toen ik besloot al mijn cassettes weg te gooien. Ook gekocht, "We're only in it for the Money" van Frank Zappa & The Mothers, alleen al voor de titel.

Een hoop DVD's en Blu-ray's besteld via Amazon  en vandaag in de Fnac een koopje gedaan, "The Shining" en "A Clockwork Orange" voor 10 euro.

En ten slotte nog wat boeken gekocht; "In het Spoor van Peter de Grote", een reisverslag over de reis van tsaar Peter de Grote (duh) door Europa, de verzamelde verhalen van La Fontaine en een klein naslagwerkje over gebruikte symbolen in de kunst.

En enige tijd geleden gekocht via Steam; Morrowind, het spel en de soundtrack.

Lelijke hoes maar wel een tof muziekske.

X-Files. Telkens als iemand begint over Twin Peaks, zie ik deze scène uit The Simpsons voor mij.

De laatste discussie op het stuk Internet waar ik te vaak vertoef; Natalia Poklonskaya, de Elsa uit de Doema of liever het Noord-Koreaans wafelmeisje Kim Yo Jong?

Hard bass heb ik altijd omschreven als een combinatie van gabber en carnaval met een extra chromosoom. 

En dan zie je dit voorbij komen op YouTube...

"Marathon Man" vs "Guns Akimbo"

Filmavond in CasaVWS!  In de ene hoek hebben we een ouwe kraker en in de andere jong, hyperkinetisch veulen.

De ouwe kraker is "Marathon Man" en het is een vakkundig gemaakte film met een paar geweldige stukken (bij de Joodse diamantairs) en puike acteerprestaties. Alleen is sinds 1976 de wereld erg veel veranderd en de film zit nog te erg vast in de Zeitgeist van toen. Overserieus en traag.
"Guns Akimbo" is daarentegen pulp aan een verschroeiend heet tempo. Elevator pitches komen niet veel lomper dan hier (Edward Scissorhands maar met pistolen) en het geweld is uitzinnig en kleurrijk en brutaal. Waar het in "Marathon Man" gestileerd en sober te werk ging, slaat "Guns Akimbo" drie blikken Redbull achterover, laat de broek zakken en begint in het rond te springen. "Marathon Man" heeft serieuze acteurs, "Guns Akimbo" een Brits kindersterretje dat niet altijd erin slaagt om zijn accent te verbergen. In 1976 moest alles zeer gericht en zorgvuldig gebeuren, in 2019 worden inconsistenties en complete willekeur weggelachen met "whateva lol" en zo kan ik even blijven doorgaan.

Was "Marathon Man" een slechte film? Bijlange niet. In 1976 was dit wellicht één van de hoogtepunten in de zalen. Alleen is de film niet zo waardig oud geworden. Er is niet mis met de ouwe school en ik heb een zwak voor de branie van de periode maar de film is jammer genoeg net niet sterk genoeg om de tand des tijds te weerstaan. 
Gaat "Guns Akimbo" waardig oud worden? Waarschijnlijk niet. Daarvoor hangt de film teveel vast aan aan 2019 en de esthetiek van nu. Snel, veel kleuren, veel puberaal cynisme, lichtvoetig thema en zo ver over the top dat je het moet gaan halen met een spaceshuttle. In de toekomst gaat het publiek misschien weer "echte" films vragen met een diep, betekenisvol verhaal (zie "The Joker", "Parasite" enz...) en het verhaal is in "Guns Akimbo" net zo belangrijk als de artikels in "Schwanzgeile Jungfrauen". Dat neemt niet weg dat ik me kostelijk geamuseerd heb. Meer dan eens heb ik gedacht dat dit het soort film was dat "Birds of Prey" en "Suicide Squad" hadden moeten zijn.

"The Maus"

De oorlog in voormalig Joegoslavië en de vele conflicten tussen de etnische & religieuze groepen biedt genoeg materiaal voor hele kast vol boeiende journalistiek, wonderlijke documentaires, bijtende satire en spannende doch informatieve films. De Spaans-Duits-Bosnische thriller "The Maus" hoort thuis in de vuilbak naast die kast.

Het verhaal rammelt harder dan een Lada op een spoorweg. We hebben hier een vervelend hoofdpersonage dat nauwelijks uitgediept wordt, twee antagonisten die geen enkele motivatie krijgen, een verhaal dat wordt verteld aan de hand van verwarrende flashbacks en bijna letterlijke deus ex machina die de film uit haar lijden komt verlossen. Met de minimalistische setting voelde dit eerder aan als een veredelde amateurfilm dan een professioneel afgewerkt product.

De acteurs doen hun best maar zonder ingrediënten kan zelfs de beste kok ter wereld nog geen soep maken.

Wegblijven.

Er zijn wel een paar mogelijkheden voor de CD's. Normaal zou ik Discogs aanraden maar aangezien het vooral gothic materiaal is (en ik ga er vanuit dat het allemaal vintage stuff is van de jaren '80), zou ik aanraden om te wachten en uit te kijken naar een platenbeurs. Dat wereldje is niet zo heel groot maar je ziet dikwijls dezelfde mensen opduiken. Heb je misschien een lijst of zo bij de hand? Mijn zus is nog populair bij die lui en misschien kan je bij haar contacten al wat platen of DVD's kwijt.

Ik koop in principe geen CD's meer voor bootlegs en zeldzaam werk wil ik wel een uitzondering maken.

Met de DVD's kan ik je niet helpen. De mainstream-dingen die ik goed vind, heb ik volgens mij wel op DVD of Blu-Ray.

Wel, de televisiereeks heeft de strips voor mij verknald dus ik verwacht niet dat ik ze snel een kans ga geven.

"After Life"

Er zijn mensen die Ricky Gervais een irritante, betweterige manchild vinden. Of een overjarige edgelord. En da's okay. Ik vind Tom Hanks een kwal met de persoonlijkheid en charisma van 't dekentje van d'n hond. Jack Black kan maar één typetje spelen en heeft het ook maar één keer goed gedaan in "School of Rock", althans volgens mij.

Maar zelfs degenen die Gervais het liefst van al zouden injecteren met Mr Proper, moeten toegeven dat "After Life" één van de weinige series is die het thema "depressie" goed aanpakt. Depressie is iets naars en vervelends, het kan inderdaad mensen afschrikken of wegjagen. Sommigen kunnen het gewoon niet aan en lopen weg waardoor de zieke zich eenzaam en ontwricht voelt. Anderen proberen dan weer te hard plezier en buldergelach op te dringen met nefaste effecten. Sterker nog, de zieke voelt zich dan niet alleen een ontwricht en eenzaam maar ook nog eens mislukt. De mooiste en meest betekenisvolle scènes in de eerste vier afleveringen die ik gezien heb, waren die met Gervais en zijn hond. Dat beest sleurt zijn baasje niet mee naar derderangs comedians of regelt een blind date. Nee, de hond is gewoon gelukkig om Gervais te zien (een gevoel dat sommigen misschien vreemd is). En dat komt van een kattenmens!

Het is een grappige reeks maar niet in de betekenis dat het een dijenkletser is van jewelste. Tussen de grappen en grollen zit veel smart en leed maar het geeft sommige personages net dat ietsje meer persoonlijkheid. 

14 hours ago, Yncke said:

1783. Archmagister van house Telvanni, Arch-Mage van de mages guild, Master van de fighter's guild, Primate van de Imperial Cult, Knight of the Imperial Dragon. "Oh ja. Ik moest daar ergens een pakketje afgeven in Balmora, dacht ik."

Hoe lang is uw journal wel niet?

"Don't Breathe"

Een film die ik al eerder had gezien maar hier nooit werd vermeld. Een geweldige suspensefilm met een iets te lang en vergezicht einde. Voor de rest helemaal het soort pulpfilms dat ik graag zie; hoog tempo, goedkoop genoeg om door te gaan voor pulp maar niet goedkoop genoeg om amateuristisch over te komen en gewoon allemaal goed gedaan.

"The Golem"

Recent gezien en misschien duurt de lockdown-periode te lang voor mij en begin ik mijn kot beu te worden maar dit vond ik gewoon een stomme film. Het verhaal raakte me niet, er zit meer spanning in een 9V-batterij en de acteurs waren op hun beste vergetelijk.  De hoogtepunten waren letterlijk wanneer ik opstond om een pot muntthee te zetten of even naar buiten te gaan om een sigaret te roken. 

Nieuw op Netflix, "Ghost in the Shell: SAC_2045", het vervolg op de terecht populaire Stand Alone Complex-reeks en laat me net een gigantische GitS-nerd zijn die zowat alles gezien en gelezen heeft, buiten de Arise-reeks dan.

Mijn eerste gevoel is dat het allemaal nog onevenwichtig overkwam. Het begint nochtans zeer goed. Een straf, actueel vertrekpunt, een twist aan een bekend boek en genoeg potentieel voor drie seizoenen. Jammer dat er maar twee zijn en dat Netflix besloten heeft om er maar één vrij te geven. 

Het verhaal zelf wordt een stuk rechtlijniger verteld dan de vorige reeksen maar er zitten ook veel overbodige stukken in. De eerste afleveringen hadden gerust ingekort mogen worden en brachten eigenlijk niets bij aan het grote verhaal. Sterker nog, ze voelden aan als een soort "aanhangsel" dat er alsnog bij geflatst werd. Er zijn één nieuw, rotirritant personage dat veel te veel schermtijd krijgt ondanks dat er eigenlijk sowieso genoeg rondliepen. Ook erg is het personage van een NSA-agent die John Smith heet en er ook nog eens uitziet als Agent Smith uit de Matrix-films. Misschien bedoeld als liefdevolle hommage maar het komt erg goedkoop over. Misschien is dit nurken om te nurken maar ik ben ook geen fan van de "gaming"-animatiestijl.

Begrijp me niet verkeerd, er zaten erg goeie afleveringen tussen, ik heb alles in één weekend uitgekeken en "GiTS" is nog altijd de beste sci-fi-franchise die er is (fuck Star Wars!) maar ik bleef wat op mijn honger zitten. Dat het eerste seizoen ook eindigt op een kanjer van een cliffhanger, helpt ook niet echt.

Verder "iZombie" over een gerechtsdokter die op een uit de hand gelopen feestje in een zombie werd veranderd. Blijkbaar gebaseerd op een stripreeks van Vertigo die ik niet ken. Begon als een leuk niemendalletje maar is al tijdens seizoen 1 aan het ontsporen. En dan zijn er nog drie. Ik heb het opgegeven.

Als je bij de Indiër een curry meer bestelt om twee dagen later op te eten, vraag dan geen vindaloo. Of eet die als eerste op.

De 12 fases van "Elder Scrolss III: Morrowind"

1. Fascinatie. "Wow, dit ziet er allemaal origineel uit en de graphics zijn nog niet zo lelijk als ik had verwacht."

2. Verwarring. "Tiens, er is precies geen main quest. Wat ga ik nu aanvangen?"

3. Enthousiasme. "Alright, we gaan een paar cave rats doden. Gaat leuk worden?"

4. Ongeloof. "Hoe heeft dat ongedierte mij kapot gekregen?"

5 - 9. Frustratie. "WELKE SADISTISCHE OETLUL HEEFT DAT COMBAT SYSTEM UITGEDOKTERD?!"

10. Vastberadenheid. "Fuck it, die ratten moeten nu dood. Maakt niet dat ik moon sugar moet gaan dealen en iedere krat in Balmora leeghalen om fatsoenlijke wapens en een degelijk harnas te kopen maar DIE RATTEN GAAN NU DOOD!"

11. Vreugde. "HAHAHA! IN UW LELIJK BAKKES VOL ZIEKTES, ELLENDIGE ROTBEESTEN!"

12.  Zinsverbijstering. "Kom, laten we nog een quest gaan doen."

4/20 is bijna ten einde. 4/4/2020 is al gepasseerd en met het COVID-onding heb ik het niet kunnen vieren zoals ik wou.

En op een high note (HA!) te eindigen...

Lenigheidsoefening.

Erpe-Mere

"Temple"

Het filmaanbod op Netflix is ondermaats. Veel films die ik al 20 keer gezien heb en goedkope, bijna op de band gemaakte rommel. En het horroraanbod is op een paar uitzonderingen na behoorlijk zielig. Gelukkig zie ik af en toe , niet vaak maar af en toe, iets voorbij komen zoals "El Hoyo" en deze Amerikaans-Japanse productie "Temple".  

Op de Amerikaanse hoofdacteurs na is dit een typische J-horror-film met een vrij trage maar intense opbouw met een korte maar heftige finale. Het verhaal zelf is erg voorspelbaar maar dat stoorde me niet. Aanrader.

"The Addams Family"

De nieuwe animatiefilm die, voor zover ik weet, gigantisch was geflopt. Wel jammer want dit was een plezant weerzien met Gomez, Morticia en co. Zo plezant dat ik in het begin vrolijk mee knipte met mijn vingers wanneer Lurch het Addams-lied speelde.

De film was weliswaar minder morbide dan wat ik gewoon ben maar dat houdt steek als je in gedachten houdt dat de film op kinderen gemikt was: de hoofdpersonages zijn voor eens niet niet de volwassenen maar de kinderen Wednesday en Pugsley, het had een moderne soundtrack en de moraal van het verhaal was "wees gelukkig met wie je bent want we zijn allemaal freaks". Desondanks dat ik al lang niet tot die doelgroep behoor, heb ik me kostelijk geamuseerd. De film was een stuk grappiger dan ik had verwacht en heel melig werd het nooit. Wat ik wel wat miste, was het enthousiasme van Christopher Lloyd en wijlen Raul Julia. Trouwens, één van de grootste gillers was de casting van Cousin It.  Erg leuke film!

"You can't fix stupid but stupid fixes itself" - Waarschijnlijk niet Darwin.

Mijn YouTube-account eens geprobeerd op te kuisen en dan vind je dit;

On 4/16/2020 at 10:15 PM, Zwendel said:

Dat is een feit. Voor de films moet je het niet doen, maar sommige series zijn uitstekend. En spijtig genoeg niet altijd degenen die in het nieuws komen.

Amen!  Ik probeer altijd de hitseries te vermijden maar af en toe trap ik erin omdat iemand me iets aanraadt.

OT nu...

"Ready or Not"

Een geestige en spannende horror/thrillerkomedie die net iets te lang duurt. Geen grootse cinema maar wel leuk.

"Maggie"

Een low budget-productie met Arnold Schwarzenegger! Dat ik dit nog mag meemaken.

Een originele film ook,  over de dochter van Ahnuld die na een beet van een zombie er langzaam zelf één wordt. Toegegeven, het klinkt niet bepaald als de nieuwe "Commando" en wie zat te wachten op oneliners, actiescènes en action figures die langzaam wegwandelen van explosies die een halve straat zouden doof maken, kan misschien beter deze film overslaan.

Degenen met een open geest en de freaks die alle dialogen van "Commando" van buiten kennen, mogen zich dan weer verheugen op een innemend zombiedrama (of familiedrama met zombies) te zien met een verrassend sterke Arnold. Bovendien komt de film ondanks haar releasedatum uit 2015 heel erg actueel over. Zeker, er zitten een paar tearjerker-momenten in maar ik zag ze met plezier door de vingers.

Ze is misschien ook wat traag maar dat past bij het verhaal dat hier verteld wordt en het laat ook de nodige ademruimte voor emoties en geeft het publiek de kans om mee te leven met de personages. Het is dan ook weer niet zo traag dat "serieuze" filmjournalisten het "poëtisch" kunnen noemen of zoals ik het noem "tijd om iets uit de frigo te pakken terwijl de acteurs geconstipeerd in het ijle zit te staren".

Soit, dit was een heel aangename verrassing.

"Jusqu'à l'aube"

De pitch klonk geweldig: comedians in een akelige, vervloekte locaties. Spijtig genoeg is het eindresultaat "Fort Boyard" in het donker met drie pipo's zonder script.