Diogenes

Ik ben grote fan van Star Trek, Stargate enz, maar Defiance moet ik niet. Om toch wat tegenwind te geven aan de veralgemeningen, weer.

Ah mijn excuses. Ik las dat ergens in een (relatief lovende) review.

Super, dat ziet er inderdaad een stuk beter uit, ik herken zelfs iets van UW1 in het scenario met een koude oorlog tussen de Aarde en de Mars kolonie. Ik ben een enorme SF-nut maar het moet wel 'realistisch' zijn of gewoon tekenfilm, geen maskerade zoals in Star Trek en Stargate. Ik kan wel genieten van de eerste Star Trek reeks, Stargate Atlantis en inderdaad Battlestar Galactica.

Als het ook tekenfilm mag zijn heb ik wel een stel anime die ik je kan aanraden. We zijn het in het westen zo onderhand aan een inhaalslag begonnen maar vooralsnog zijn de beste sci fi series nog steeds vrijwel allemaal anime.

Een paar suggesties. Ik ga er even vlug doorheen want dit is niet direct de juiste draad hiervoor:

Ergo Proxy - Experimentele cyberpunk serie met een flinke dosis filosofie. Begint een beetje als Balde Runner - de anime maar verwordt al vlug tot een vel complexere en diepgaandere serie die onder andere onze perceptie van realiteit aan de kaak stelt.

Texhnolyze - zwaar deprimerende en extreem gewelddadige arthouse cyberpunk serie. Gaat feitelijk over hoe iedere vooruitgang uiteindelijk onherroepelijk leidt tot de ondergang en wat er gebeurt als de mens langer blijft voortbestaan dan de bedoeling was. Heel zware kost maar absoluut de moeite waard.

Cowboy Bebop: denk Firefly (vhoewel dit ouder is dan Firefly) maar in platse van Space Western meer een combinatie van luchtig ruimte avontuur en neo noir. Bij tijden hillarisch, dan weer melancholisch en altijd vermakelijk. (zie mijn bespreking voor meer info)

https://www.youtube.com/watch?v=nLcjvroVllU

Serial Experiments: Lain - existentialistische arthouse sci fi. Nog steeds één van de meest intelligente en complexe sci fi series die ik al gezien heb. (zie bespeking voor meer info)

Ghost in the Shell - Cyberpunk franchise van  drie films en twee tv series. Draait rondom een elite éénheid bestaande uit voornamelijke cyborgs die jagen op cyberterroristen. Hoewel ieder gedeelte van de franchise weer net even anders is dan de vorige worden ze vrijwel allen getypeerd door complexe verhaallijnen, maatschappijkritiek, filosofische overpeinzingen en flitsende actie. (zie mijn bespreking van de eerste film en de serie voor meer info)

Legend of the Galactic Heroes - Epos over de strijd tussen twee fictieve intergalactische rijken waarbij geen van de twee al te rechtvaardig is. We volgen de levens van bepaalde personen die een impact hebben gehad op de gescheidenis van beide rijken. Bijna historisch in zijn presentatie, zeer genuanceerd en absoluut niet zonder de nodige diepgang.

Psycho Pass - Cyberpunk misdaad thriller over de jacht op een serie moordenaar in een dystopische toekomst. Zeer donker en gewelddadig, soms puntje van je stoel spannend en bij tijden zeer filosofisch. (zie mijn bespreking voor meer info)

Witch Hunter Robin - Min of meer Blade Runner met heksen. Zeer geslaagde combinatie van science fiction en bovennatuurlijke horror. Aanrader als je houdt van series als The X Files en Fringe.

Dat zijn zo'n beetje wel de beste aanraders die ik mij nu zo vlug kan bedenken. Hopelijk heb je er wat aan.

Zelf vanavond de eerste aflevering gezien van het nieuwe seizoen van The Strain. Ik heb vorig jaar al het één en ander gezegd over seizoen 1 en dat geldt nog steeds. Langdradig bij tijden en niet altijd even goed geschreven maar het dendert leuk voort, de personages zijn sympathiek en ik ben verzot op dat gothic horror/conspiracy thriller stijltje dat het heeft. Ach wat ik ga het gewoon zeggen: ik heb de serie gemist en ben blij dat het weer terug is! Dat wordt weer twaalf weken smullen!

https://www.youtube.com/watch?v=tFXs4jaw7lo

Zopas 5 minuten gekeken naar Defiance en het zag er niet uit, het lijkt er op dat ze de acteurs ook in CGI hebben gezet wat het erg houterig maakt. Is dit de moeite om door te worstelen of blijft het een zwakke reeks?

Ik vind het de grootste rommel maar ik ben nooit van de "mensen in make up en maskers" sci fi geweest. Geen fan van Stargate, Star Trek, Farscape of welke andere 90s space opera. Ik heb begrepen van mensen die dat wel zijn dat de serie all gravy is. Dus het hangt geheel af van je smaak.

Voor een meer eh...realistische (?) space opera kan ik je blij maken. Eind dit jaar komt de nieuwe hard sci fi serie The Expanse uit en de eerste kritieken zijn binnen en overweldigend positief met reviewers die het vergelijken met het steengoede Battlestar Galactica. Hier kijk ik nu echt helemaal naar uit!

https://www.youtube.com/watch?v=GO4hVIXBCBo

Een voorproefje:

http://io9.com/the-expanse-is-the-show-we-ve-been-wanting-since-battle-1717279167

Afgelopen twee weken gekeken

SENSE8

Fantastisch in iedere zin van het woord. De beste aflevering? ALLEMAAL! Mijn favoriete personage? IEDEREEN! (van de hoofdpersonen dan) Iedere afleveringen was weer een pareltje. De personages zijn stuk voor stuk perfect uitgewerkt en beter dan in zo'n beetje iedere andere serie. Ik voelde mij diep met hen verbonden op een manier die ik vrijwel nooit voel bij fictieve personages. Ieder personage is zo levensecht neergezet met dank aan zowel The Wachowski's (The Matrix) als het fantastische acteerwerk van de volledige cast. (hoewel ik nog wel even apart Jaimie Clayton wil prijzen die een uitermate moelijke en zware rol toebedeeld kreeg maar mij volledig wist te overtuigen met haar performance) Ieder personage is ontzettend sympathiek op zijn f haar manier zonder al te perfect te zijn. In tegendeel zelfs: juist doordat ze allen hun zwakheden hebben worden ze menselijk. Bovendien biedt ieder een geheel eigen kijk op onze samenleving wat de serie enkel nog meer verrijkt. De Wachowski's en Strazcinski (Babylon 5) zijn bovendien perfect geslaagd in het creeëren van een realistische wereld die eruitziet en aanvoelt als onze wereld maar het niet is. Bovendien barst de serie van filosofische thema's. En niet van die quasi intellectuele nonsens. Nee daadwerkelijke filosofie. De serie stelt vragen over identiteit, autonomie vs het collectief en zelfs het bestaan van een hogere macht. In die zin doet het mij sterk denken aan anime series als Serial Experiments: Lain en Ergo Proxy. Maar het is voor het eerst dat ik dit soort diepgaande filosofie tegenkom in een westerse serie! Het centrale mysterie wordt traag opgebouwd maar nooit vergeten en iedere aflevering geeft weer een beetje nieuwe informatie aan de kijker. Afgezien van het feit dat in de laatste drie afleveringen alles opeens in sneltreinvaart gaat en de serie in een soort van actie blockbuster verandert zonder de sensualiteit en sterk karakterdrama te verliezen wat het vanaf afl1 al typeert.

Visueel is het eveneens een lust voor het oog. Zowel The Wachowski's als Tom Tykwer (Cloud Atlas) als James McTeigue (V for Vendetta) als nieuwkomer Dan Glass regisseren hun respectievelijke scenes met een fantastisch oog voor detail, compositie en beweging en bovendien met een sensualiteit en kunstzinnigheid die je niet veel ziet buiten arthouse films om. Oh en for the record Sense8 heeft enkele van de coolste actiescenes die ik al gezien heb.

De soundtrack die eveneens door Tom Tykwer werd gedaan is eveneens fantastisch. Bijna iedere track zit inmiddels in mijn hoofd en de selectie uit al bestaande pop en rock nummers is zeer goed gekozen en voegt iets toe aan de scenes waar ze overheen spelen.

Geen enkele serie is ooit perfect maar ik zou zeggen dat seizoen van Sense8 akelig dicht in de buurt komt. Iedere aflevering is ijzersterk, iedere verhaallijn is goed uitgewerkt en voegt iets toe al is het enkel qua karakterontwikkeling. De cast is nu al mijn favoriete cast uit welke serie dan ook en het is filosofisch! Echt filosofisch. Sense8 bewandelt een dunne lijn tussen arthouse drama en Hollywood blockbuster en doet dat met verve gedurende het volledige seizoen. Mijn enige klachtna het be-eindigen van de serie was...dat het nu afgelopen was en ik weer een heel jaar moet wachten op seizoen 2. Voor de rest: een meesterwerk. Vernieuwend, intrigerend, extreem vermakelijk en ronduit prachtig. Dit is televisie op zijn best!

Sense8 is mijn nieuwe favoriete serie

*****

(ik zou er nog een ster aan toevoegen als dat kon)

PS: Eerlijkheidshalve moet ik er wel bijzeggen deze serie is niet voor iedereen. Als je niet houdt van "arty farty" blijf dan maar weg. Maar om eerlijk te zijn, dan gaan onze meningen niet overéénkomen wat de meeste series betreft.

------------------------------------------------------------------------------------------------------

GAME OF THRONES

SEIZOEN 5

 Dit is voor het eerst dat ik bij een seizoen van Game of Thrones stukken heb doorgespoeld maar aan de andere kant had het wel de beste seizoensfinale tot nog toe. Dit is ook het eerste seizoen dat niet meer is naar de boeken grotendeels. De basis voor het seizoen was boek 4 en 5 maar als je alle scenes die recht uit de boeken bij elkaar pakt kom je op misschien 25 minuten alles bij elkaar. Anyway the low down:

SPOILERS VOOR SEIZOEN 1 T/M 4

KING'S LANDING

Deze verhaallijn is vrij goed gedaan in de serie en volgt redelijk netjes Cersei haar verhaallijn uit de boeken. Waar het verschilt is in de voorstelling van Cersei haar karakter. In de boeken spendeert ze de helft van de tijd dronken en de andere helft van de tijd met gevingerd worden door haar diensmaagden. In de serie is ze meer bezig met intriges smeden waar ze uiteindelijk net zo slecht in blijkt als in de boeken. Wat jammer is echter is dat gedeeltelijk door het verschil in medium en gedeeltelijk door een paar slechte keuzes van de hand van de schrijvers David Benioff (Troy) en DB Weiss ze nooit de menselijkheid krijgt die ze in de boeken heeft. Bijgevolg kon ik niet het minste greintje sympathie voor haar opbrengen. Bovendien is de rol van de Tyrells ook anders in deze verhaallijn waardoor ze minder uit de bus komen als het almachtige huis dat ze in de boeken zijn tegen deze tijd. Gelukkig werden deze minpunten enigszins goed gemaakt door de terugkeer van the great and only Diana Rigg als The Queen of Thorns en wereldberoemd Hollywood acteur Jonathan Price als The High Sparrow. Een religieus fanaticus die een grote rol speelt in deze verhaallijn. High Sparrow is een interessant personage in de boeken en door Price zijn fantastische acteerwerk verwordt hij tot een magnetisch personage in de serie. Ik hou voortaan mijn blik scherp op hem in de komende seizoenen.

***1/2

THE NORTH

Ik zou kunnen praten over hoe Brienne opeens in deze arc is gesleurd in plaats van haar eigen arc te hebben zoals in de boeken. Ik zou het kunnen hebben over dat Theon zijn verhaallijn drastisch verandert is en niet ten goede. Ik zou het kunnen hebben over dat Ramsay en zijn hoer (letterlijk) het meest saaie koppel in de hele serie zijn en teveel screentijd stelen. Maar dat ga ik allemaal niet doen. En weet je waarom? Omdat in een erbarmelijk slechte beslissing Benioff en Weiss besloten deze hele verhaallijn naar de kelder te sturen met een scene zo walgelijk en fout op iedere manier dat ik vanaf afl6 deze verhaallijn niet langer kon volgen. Het gaat in tegen zowel iedere karakterontwikkeling die voorheen opgezet was en om eerlijk ieder fatsoen. Zelfs in zijn meest schokkende scenes had George RR Martin het fatsoen niet zover te gaan. Dede verhaallijn is dood voor mij.

*

THE WALL

Nu kan ik eindelijk eens iets volwaardig prijzen aan dit seizoen. Jon Snow is nooit mijn favoriete personage geweest maar zijn arc in dit seizoen is niets minder dan een wonder. Iedere aflevering zat er minstens één scene in die mij stijl achterover doet slaan. Iedere verhaallijn heeft wel ergens een grote climax. Jon's verhaallijn heeft er maar liefst twee! Eerst in afl8 met mijn favoriete veldslag in de hele serie tot nog toe. (die bovendien niet eens in de boeken voorkomt) en daarna in de seizoensfinale met een perfect geadapteerde scene die mij het seizoen deed be-eindigen met een uitermate goed gevoel. Ook Stannis zijn verhaallijn is zeer goed gedaan. Ik ben vanaf seizoen 2 al een fan van Stephen Dillane en hij kreeg hier alle kans om het beste van zijn kunnen te laten zien met glorieus gevolg. Dit is waarschijnlijk de heftigste verhaallijn uit het seizoen (waarmee ik bedoel heftig maar niet beledigend) maar ook de meest intrigerende met een gigantische climax die ik nooit zag aankomen en mij met open mond achterliet. Sam heeft niet zoveel te doen dit seizoen aangezien zijn arc uit boek 4 schijnbaar is doorgeschoven naar volgend seizoen. Maar hij heeft her en der nog wel wat lieve momentjes met Gilly en soweiso Sam is altijd leuk om naar te kijken. (he's adorable)

****1/2

SLAVER'S BAY

Dany haar verhaallijn had nogal een slechte start dit seizoen. In afl4 wordt de tweede hoofdpersoon uit haar verhaallijn in de boeken eruit geschreven op een nogal nonchalante manier die veel boekenlezers (waaronder ondergetekende) heel erg boos maakte. Maar het krabbelt na twee zwakke afleveringen weer rechtop en toont Dani als zonder enige twijfel verreweg de meest talentvolle en, ik durf wel te zeggen, badass speler van het spel der tronen. Dan vanaf afl7 neemt haar verhaallijn een nieuwe wending en wordt het ronduit fantastisch met afl 8 t/m 10 verzekerd van 100% badassery. Ook Tyrion's verhaallijn dit seizoen was consistent geweldig. Hij is nog steeds zo gevat als altijd hoewel dit seizoen wel wat meer getormenteerd en krijgt een ton aan karakterontwikkeling hier. Tyrion is altijd de grote redder geweest in de serie zijn zwakste aflevering en dat is dit seizoen niet anders.

***1/5

BRAAVOS

Arya's verhaallijn dit seizoen is min of meer precies zoals in de boeken en iedere verandering die is aangebracht in haar verhaallijn is een verandering die ik begrijp en waar ik volledig achter sta. Waar Jon's verhaallijn iedere aflevering wel ergens een scene had die mij stijl achterover deed slaan had Arya haar verhaallijn iedere aflevering wel ergens een scene die mij een glimlach op de lippen deed toveren.

****1/2

DORNE

Naar mijn mening zijn de Game of Thrones boeken (A Song of Ice and Fire)  perfect. Met uitzondering dan van één segment. Een segment zo erbarmelijk slecht geschreven dat ik met moeite erdoorheen kwam. Een segment waarvan zelfs George RR Martin toegeeft dat het een fout was het erin te stoppen. Dat segment is de Dorne arc. Waarom Benioff en Weiss besloten om dit dan in wel in de serie te stoppen en de consistent fantastische Greyjoy arc uit boek 4 en 5 niet is mij een raadsel. Enfin over het algemeen is deze arc iets beter te doen dan in de boeken aangezien de karakterloze ridder die na één hoofdstuk al het loodje legt is vervangen door niemand minder dan onze heroische Jaime Lannister die zowaar één van de weinige eervolle personages is geworden. Hij en Bronn weten deze arc bekijkbaar te maken maar mijn god wat deden die debiele mislukte Charlie's Angels hard hun best om mij te overtuigen deze arc over te slaan. De Sand Snakes waren in het boek al onuitstaanbaar maar in het boek wordt er gelukkig maar ongeveer 20 regels aan hen besteed. In de serie zitten in zowat iedere aflevering. Het helpt ook niet mee dat ze geleid worden door Indira Varma wat een actrice die ik liever niet zie. Alexander Siddig doet zijn best de verhaallijn nog een beetje op te krikken maar zelfs hij kan met al zijn acteertalent niet dit potentieloze treinwrak redden.

**

VISUALS

Visueel was dit seizoen van hetzelfde torenhoge niveau als de vorige twee wat de akelig slechte aflveringen 5 en 6 toch nog bekijkbaar maakte.

****1/2

SOUNDTRACK

De soundtrack is nog steeds perfect. Ik kan Ramin Djawadi niet genoeg prijzen! Ik heb de soundtrack van seizoen 1 t/m 3 zelfs op CD gekocht zo mooi vond ik het. Ramin Djawadi is een meester en Game of Thrones zijn magnum opus. Nuff said.

*****

CONCLUSIE

Seizoen 5 was een seizoen met gigantisch hoge toppen en oneindig diepe dalen. Niet slecht maar zeker geen meesterwerkje. Het is op zich wel begrijpelijk went hoewel boek vier en vijf absoluut fantastisch zijn gebeurt er heel weinig in relatief gezien. Het is vooral veel karakterontwikkeling en interne monologen en het vergt meestervertellers om daar nog iets interessants uit te halen voor ene visueel medium als tv. En Benioff en Weiss zijn geen meestervertellers helaas. Maar desondands heb ik me er voor het grootste gedeelte nog prima mee vermaakt. En ik denk dat als je erin gaat met je verwachtingen wat lager dan normaal dat hetzelfde ook zal gelden voor iedere andere Game of Thrones fan. Al met al geen uitblinkertje maar wel vermakelijk,

***1/3

Nog een SyFy trailer tegengekomen. SyFy zit precies weer op het goede pad. Nu ja, een trailer zegt nog niks, maar het is de tweede in een korte periode die ik interessant vind. (of misschien stond-ie hier al en heb ik 'm gewoon gemist.)

 

Dit is exact hetzelfde als Cowboy Bebop maar dan zonder de stijl en klasse van die serie. Ik ben nu al afgeknapt. Met zoveel originele ideeën die er nog zijn op het gebied van sci fi is het belachelijk dat ze de behoefte voelen een andere serie te kopiëren en dan ook nog niet het fatsoen hebben ervoor uit te komen.

Volgens mij zien maar weinig mensen die alle 600.

Heb je al eens Kamen Rider gezien? Ook een hit in Japan. Maar elke aflevering zit zo in elkaar dat je direct weet hoe de relaties tussen de pesonages zijn.

Er komt iemand op met een prei op z'n kop, en iemand anders met aardbeien aan z'n voeten zegt: "Ik kan geen prei uitstaan!" Hop, vechten.

Prei op de grond.

Duikt er een kubus op. Schreeuwt: "Hoe durf je mijn vriend tegen de grond slaan!" Hop, vechten.

Aardbeien tegen de grond.

Zo ongeveer zit dat in elkaar.

Je hebt dus niks geen voorkennis nodig om te weten hoe het in elkaar zit.

Ze maken die reeks al jaaaren, en telkens zijn er nieuwe kijkertjes van de doelgroep, die ook telkens ze wat ouder worden, afhaken. Dat is misschien al na een jaar, maar zeker na twee jaar.

Dus dat publiek wordt voortdurend vernieuwd.

Volgens mij is dat met die Naruto precies hetzelfde.

Ze volgen dat een tijdje, en als ze het beu zijn, stoppen ze ermee en gaan ze wat anders doen. Aan de vrouwen frunniken of zo.

LOL!

Ik ken mensen die zowel OP als Naruto al jaren volgen en van beide alle afleveringen hebben gezien. Zijn begonnen ergens op de middelbare school en zijn nu twintiger en kijken nog steeds. Ik zou dat niet kunnen. Ben nu bezig aan een reeks met 110 afleveringen en kom daar al nauwelijks doorheen. Op de middelbare school eens begonnen aan Bleach maar was veel te langdradig voor mij.

Het enige wat ik mij wel nog jaren en jaren zie volgen is Berserk (de manga, de anime is ge-eindigd) maar ik heb een zwak voor high fantasy

Kindermisbruik en verkrachting? Gaat dat dan ook nog voorkomen in Deadman...(ben nu aan deel 4 bezig. Enig idee trouwens hoeveel delen dit worden?)? 

 

Ik had je bespreking al 'ns gelezen tijdje geleden (jaja, er zijn forummers die die lezen :-))  en het interesseerde me wel tot ik die pyschopaat-dinges las in het stuk "aanrader".

Niet dat ik weet. Maar ik ben niet heel ver gekomen in DMW, (vandaar ook geen bespreking) Niet dat ik het slecht vond. Ik was er gewoon op dat moment niet voor in de stemming. Moet het nog weer eens oppikken. De overeenkomsten tussen FD en DMW zit m in de sfeer en het geweld. FD is iets donkerder en geschifter maar DMW is gewelddadiger. Ik zou min of meer zeggen dat de twee reeksen twee zijden zijn van dezelfde munt.

Ze zijn destijds ook verschenen in hetzelfde magazine: Shonen Ace. Waar o.a. ook The Kurosagi Corpse Delivery Service en MPD Psycho in gepubiceerd worden.

Ik moet eerst nog het vierde seizoen van Walking Dead uitkijken.

That season has some fucking boring episodes...

Seizoen 4 is waar ik gestopt ben. S1 was meh. S2 was beter. S3 was awesome. Maar S4 was weer meh. Als van de vier seizoenen er maar één echt goed is ben je mij kwijt.

Ik heb ongeveer een jaar geleden samen met een vriend de eerste vijf aflevering van de anime gezien.Het is niet slecht maar niet echt mijn ding en zeker niet iets waarvan ik mezelf 600 aflevering zag kijken.

Deadman Wonderland: shonen, delen 1 & 2 achter de kiezen en het begint goed op gang te komen. Tekeningen genoeg detail (wat niet altijd het geval is bij manga). Al 9 delen verschenen, dus nog even zoet. Detail: http://en.wikipedia.org/wiki/Deadman_Wonderland

Als je Deadman Wonderland leuk vind zulj je Future Diary waarschijnlijk ook kunnen waarderen.

https://en.wikipedia.org/wiki/Future_Diary

Zie ook mijn bespreking:

http://www.getekendereep.com/index.php?/topic/56-manga-van-de-dag/page-24

Over die dingen gesproken: verwacht er binnenkort eindelijk weer eens eentje. Ik heb het de afgelopen tijd druk gehad met een ander anime en manga gerelateerd project maar mijn manga besprekingen blijf ik hier sowieso posten.

Eerste drie afleveringen van Sense8 gezien. Mijn mening: dit is een mysterie serie zoals een mysterie serie hoort te zijn! Alles wat The Leftovers fout deed doet Sense8 goed. Het is traag en zeer character foccussed maar tegelijkertijd wordt het plot nooit uit het oog verloren en bouwt het mysterie gestaag op. Iedere aflevering bevat weer nieuw informatie over het overkoepelend plot en eindigt met een hook waardoor je absoluut verder wil kijken. Belangrijker nog het is character focussed maar dat is prima want de karakters zijn fantastisch. Er is niet één personage die ik niet interessant vind of waar ik niet om geef. Meteen al in de eerste aflevering weten de Wachowski's je een duidelijk beeld te geven van de hoofdpersonen, hun ambities, hun achtergrond. Hierdoor worden ze al meteen meer dan personages en ga je echt om ze geven. Ze zijn allerminst perfect. Een kleine crimineel, een drugsverslaafde, een keiharde zakenvrouw etc... Maar allen hebben ze zo'n eigen kijk op de wereld en karaktertrekken waardoor je hen wel sympathiek moet vinden. Het zijn mensen waarvan je absoluut wil dat ze slagen waardoor de serie ten alle tijden onderhoudend blijft. Tot slot is er nog de wereld zelf. Ondanks het nogal sci fi heavy plot is dit voor het eerst dat ik een tv-serie kijk en zoiets heb van "ja dat is de wereld waarin ik leef" De wereld in Sense8 is hyperrealistisch weergegeven en schuwt geen enkele kant van de menselijke natuur. Het is soms heftig en donker maar het is altijd eerlijk.

Natuurlijk zijn er ook minpunten: om te beginnen is de serie soms nogal prekerig. Een voorbeeld is een scene in afl1 waarin een agent en een zuster socio politieke thema's bespreken terwijl er ondertussen een kind ligt dood te bloeden! Voor de rest is het even wennen dat ondanks de internationale cast en settings iedereen Engels spreekt. Maar dat is begrijpelijk want om nu een serie in acht talen uit te voeren is niet echt haalbaar. En ik was er binnen één aflevering aan gewend.

Het hangt er vanaf hoe de serie vordert of dit in mijn top van dit jaar beland maar gebaseerd op de eerste drie afleveringen is mijn advies: absoluut gaan zien. Pareltje.

Wel één laatste tip: ga m niet marathonen. Door het tragere tempo en de intensiteit van de aflevering is het een uitputtingsslag om m te gaan marathonen. Doe dus zoals ik: kijk één of twee afleveringen per dag en laat het rustig bezinken.

ik lees dit nu pas....

het verhaal kent 3 delen, in de film komen daar slechts 2 van aan bod. ik las eerst de manga en was daar zo van onder de voet dat ik dezelfde dag de film ook wilde zien, die is getrouw aan de manga, maar na 2/3den van het verhaal stopt die. onverklaarbaar gewoon. de manga is af en is een pareltje, echt waar!

Eh dit klopt niet. De film kwam eerst. De manga is een adaptatie van de film. Niet andersom. Ik vond de film overigens erg goed.

van berserk, the egg of the king zijn er 3 films. ik zag dit weekend de eerste twee en die vond ik dikke fun overigens

Van de Golden Age Arc van Berserk is ook een tv-serie overigens. Geen idee of die de moeite waard is. Ik heb zowel de tv-serie als de films niet gezien. Ik benoem het alleen maar even.

DEATH PARADE

Genre: Drama, Mysterie, Psychologisch, Filosofisch, Avant Garde, Seinen

Type: TV-serie

Studio: Madhouse

Oorspronkelijke jaar van verschijnen: 2015

Aantal afleveringen: 12

Speelduur per aflevering: 23 min

Leeftijdsgraad: voorlopig onbekend (persoonlijk advies: 15+)

Spoilervrije introductie:

Twee mensen lopen een bar binnen. Nee dit is geen flauwe mop. Dit is het begin van Death Parade. Deze twee mensen zijn een pas getrouwd stel dat op huwelijksreis is. Het vreemde is alleen dat ze niet precies weten hoe ze in de bar terecht zijn gekomen. Een probleem dat men doorgaans pas heeft nadat men een bar verlaten heeft. Wat nog vreemder is, is dat ze de bar niet kunnen verlaten. De bartender genaamd Decim, informeert hen vervolgens dat ze de bar pas kunnen verlaten als ze een spel gespeeld hebben. Een spel op leven en dood.

Als dit je in de oren klinkt als een interessante premisse, schroom dan niet om nu op te houden met lezen en Death Parade te gaan kijken. Mocht dit niet het geval zijn en klinkt dit je in de oren als een Saw ripoff (wat het niet is) lees dan verder. Maar weet dat het onmogelijk is over deze serie te praten zonder de eerste aflevering te verpesten.

Alles duidelijk zover? Mooi! Dan kan ik nu beginnen met de bespreking:

Bespreking met spoilers voor afl 1:

In het leven is er slechts één zekerheid: dat het op een dag zal ophouden. Zodoende staat vrijwel iedereen wel eens stil bij de dood. Maar ook bij wat er daarna komt. Want wat volgt er op de dood? Is het een plek tussen hemel en aarde waar iedereen verandert in engelachtige wezens? Of is het een wachtkamer met een grote bol in het midden die verteld dat je op aliens moet gaan schieten? (ik weet welke optie ik prefereer) In het oude Egypte hadden ze een theorie dat iemand na zijn of haar dood meegenomen werd naar de poort van het hiernamaals waar Maat, de god der wijsheid de ziel van deze persoon woog om erachter te komen of de persoon het waard was het hiernamaals te betreden. Was de ziel lichter dan de veer van Maat dan was het een goed persoon in kon hij of zij door naar het hiernamaals. Maar was deze zwaarder dan de veer van Maat dan werd zijn of haar ziel verdoemd tot de duisternis. De bar uit Death Parade genaamd Quindecim heeft een vergelijkbaar doel. Ieder die er binnenstapt wordt beoordeeld door bovennatuurlijke wezens genaamd Arbiters die aan de hand van het gedrag van de overledene moeten bepalen hoe duister de ziel van degene is en of deze kans maakt op reincarnatie of verdoemd moet worden tot het grote niets. Dit wordt gedaan door middel van bepaalde spellen die de overledenen, die overigens niet weten dat ze dood zijn, moeten spelen. Variërend van een dartpotje tot bowlen tot arcade spellen. Ieder van deze spellen is echter zo aangepast om een maximale emotionele druk te leggen op de speler. Een potje darten is vrij ontspannen. Een potje darten waarbij ieder vlak op het dartbord verbonden is met het zenuwstelsel van de andere speler is dat allerminst. Het doel van deze spellen is niet winnen of verliezen. Het is erachter te komen hoe iemand functioneert onder extreme stress en zo de duisternis in zijn of haar ziel bloot te leggen. 

De meeste anime zouden genoegen ermee nemen alle twaalf afleveringen op te vullen met enkel de death games en aan de hand daarvan de concepten en thema's verder uitwerken. Death Parade doet dit ook maar alleen maar tot op zekere hoogte. Ongeveer de helft van de screentijd wordt besteed aan de death games. Deze zijn razend spannend en vaak vol twists naarmate de spelers meer en meer ontdekken over hun leven voordat ze aankwamen in Quindecim evenals de omstandigheden van hun dood. Maar het punt waarop Death Parade echt uitblinkt en wat het doet verworden van een zeer goede serie tot iets werkelijk exceptioneels is niet de death games maar wat eromheen gebeurt. Zie je: iets waar wij als mensen altijd van uitgaan is dat wat er dan ook volgt na de dood, datgene rechtvaardig zal zijn. Onze daden zullen beloont of bestraft worden nadat wij sterven op welke manier dan ook. Zelfs de meeste fictie gaat hiervan uit. Death Parade doet dat niet. We komen er al heel vlug achter dat Quindecim slechts een klein onderdeel is van een veel grotere bovennatuurlijke wereld en zoals iedere wereld heeft dit ook een bestuursvorm en bestuurders die vastleggen volgens welk systeem de overledenen in deze wereld beoordeeld moet worden. Maar zoals ieder systeem heeft dit zo zijn tekortkomingen. Mensen zijn niet puur goed of slecht en het systeem houdt hier geen rekening mee. Bovendien blijken de Arbiters lang niet zo bekwaam in het beoordelen van de menselijke ziel als gedacht. Dit is één van de eerste ontdekkingen die onze hoofdpersoon doet. Een vrouw naar wie enkel gerefereerd wordt als "the black haired woman" omdat ze haar eigen naam niet meer weet. The black haired woman is de nieuwste werknemer in Quindecim en fungeert als assistent voor de eerder genoemde bartender Decim. Een Arbiter die zelf eveneens nog niet heel lang in het beroep zit. Decim is anders dan de andere Arbiters in de zin dat hij net wat minder emotieloos is en werkelijk lijkt te geven om de mensen die hij moet beoordelen. Bovendien geeft hij in tegenstelling tot andere Arbiters toe dat hij faalbaar is en twijfelt regelmatig aan zijn eigen kwaliteiten. Hoe verder serie komt hoe minder de focus komt te liggen op de death games en hoe meer het een filosofische discussie wordt over het bestaan van goed en kwaad, de noodzaak van emoties en de waarde van een mensenleven. Niet dat het opeens droge kost wordt. Sterker nog hoe verder het komt hoe krachtiger en aangrijpender het wordt met een prachtige finale die bij deze recensent bijna een traan deed ontlokken. Death Parade is een serie over de menselijke natuur en het leven zelf. Zoals Decim het stelt: "People do not live just so that they can someday die. It is because they are alive that they someday die."

Qua visuals kan ik vrij kort zijn over Death Parade want alles ziet er wondermooi uit. De character designs zijn onvoorstelbaar goed getekend en helemaal mijn stijl. De achtergronden zijn ontzettend levensecht en doordat de gehele serie zich afspeelt in overdekte ruimtes zorgt de schaarse belichting vaak voor een claustrofobisch gevoel wat gecombineerd met het donkere kleurenpalet de beklemmende sfeer van de serie versterkt. Daarnaast was het altijd een feest om te zien hoe mooi en kunstzinnig de wereld waarin de serie zich afspeelt was vorm gegeven. Maar het meest verbluffende van allemaal is toch wel de animatie zelf. Death Parade is een serie zonder actie van welke soort dan ook. Maar dit belette studio Madhouse niet om op gepaste momenten de kijker omver te blazen met enkele van de meest indrukwekkend geanimeerde scenes die ik al gezien heb in een tv serie. Wat het geheel nog overweldigender en meeslepender maakte dan het al was.

De soundtrack voor de serie is afwijkend, origineel en ook wel experimenteel en in die zin past het goed bij de serie zelf. Het wisselt techno af met meer klassieke muziek en weet altijd precies op het juiste moment de scene te versterken. Maar daar blijft het niet bij want tegen het eind haalt de componist alles uit de kast met enkele wondermooie nummers die de hartsnaren van menigeen zullen bespelen. Het enige nummer wat mij werkelijk niet beviel is het intro nummer. Op zich is het een erg goed nummer en absoluut iets dat in je hoofd blijft hangen. Maar het is veel te vrolijk en energiek voor deze nogal sombere en broeierige serie. Het end credits nummer daarentegen is perfect voor de serie en bovendien voor het eerst dat ik Japanners hoor zingen in verstaanbaar Engels.

Aanrader? Death Parade is een schoolvoorbeeld van alles wat goed is aan anime en het is series als deze waarvoor ik de zeer goede, goede en matige series kijk. Het is zowel een cerebraal kunstwerk als een diep aangrijpend drama als een filosofische uitéénzetting over de aard van de mens. Het plot is complex maar toch navolgbaar vol onverwachte twists. De personages zijn allen perfect uitgewerkt. Het is visueel verbluffend en zit vol uiterst memorabel scenes die niemand onberoerd zullen laten. Death Parade is een heftige en donkere serie maar tegelijkertijd ook ongelooflijk mooi en niet zonder de nodige hartverwarmende momenten. Als ik per sé een minpunt moet noemen naast de intro dan is het een kort subplot dat uiteindelijk erg krachtig was maar heel traag op gang kwam. Maar dit is werkelijk muggeziften en valt sowieso volledig in het niet ten overstaan van de stortvloed aan kwaliteit die deze serie heeft. Na het zien van Haibane Renmei en die andere serie die ik niet zal noemen, dacht ik niet nog een serie te kunnen vinden van datzelfde niveau. Het is met grootste blijdschap dat ik nu kan mededelen dat deze veronderstelling onjuist was. Want Death Parade is een meesterwerk en behoort absoluut tot het beste wat ik al gezien heb in termen van anime. Het enige wat ik nog graag zou zien is...een seizoen 2.

*****

https://www.youtube.com/watch?v=VG-jx_32qM8

Death Parade is nog niet verkrijgbaar op DVD of Blu Ray wat niet verbazingwekkend is gezien de serie pas een maand geleden is ge-eindigd. Maar Funimation heeft de rechten erop dus een release zal niet lang op zich laten wachten. Zoals vanzelfsprekend aan de hand van mijn bespreking raad ik aan hem dan te kopen.

MAWARU PENGUINDRUM

Genre: Avontuur, Slice of Life, Comedy, Psychologisch, Avant Garde

Type: TV-serie

Studio: Brain's Base

Oorspronkelijke jaar van verschijnen: 2011

Aantal aflevering: 24

Speelduur per aflevering: 24 min

Leeftijdsgraad: 12+ (scenes van een sexuele aard, grof taalgebruik, zie noot)

Kanba en Shoma zijn twee broers wonend in hedendaags Tokyo die samenwonen en samen de zorg dragen voor hun ziekelijke zusje Himari. Het is geen gemakkelijk bestaan maar doordat ze met zn tweeën zijn wordt het werk wat verlicht en bovendien doen ze het graag voor hun zusje van wie ze beiden intens veel houden. En nee niet op de vieze manier! Dit is niet zo'n soort anime. In ieer geval op een dag overlijdt Himari plots! Kanba en Shoma zijn gebroken en buigen zich al huilend over het levenloze lichaam van hun zusje. Als laatste gebaar plaatst één van de twee een penguinhoed die hij voor Himari gekocht had op haar hoofd...Met als gevolg dat Himari plots weer tot leven komt! Maar nu onder invloed van de hoed die een zelfdenkend wezen blijft te zijn en van de broers eist dat in ruil voor Himari's leven ze op zoek gaan naar een zeldzaam artefact: de Penguindrum.

Na bovenstaande synopsis gelezen te hebben denk je misschien dat dit één van die vreemde, voor ons Westerlingen onbegrijpelijke anime is die af en toe uit Japan losgelaten worden. Maar blijf lezen want er zit veel meer in deze serie dan je oorspronkelijk zou denken. Laat ik beginnen met de meest basale info. De serie is geproduceerd door studio Brain's Base. Een studio meest bekend vanwege twee series: Baccano! en zijn spin of Durarara!! Het is vanwege die tweede dat ik dit aankaart. In mijn bespreking van Durarara!! eerder gaf ik aan dat het een ongelooflijk ambitieuze serie was die slice of life wilde combineren met het bovennatuurlijke en zowel een misdaad/actie reeks wilde zijn als een serie over de levens van de inwoners van modern Tokyo. Met als gevolg dat het eigenlijk teveel tegelijk wilde zijn waardoor lang niet alles evengoed uit de verf kwam. Mawaru Penguindrum is min of meer uit hetzelfde hout gesneden qua opzet maar slaagt in ieder geval op bepaalde punten een stuk beter. Enerzijds heb je de hoofdverhaallijn aangaande Kanba en Shoma die proberen de Penguindrum te vinden. De uitwerking hiervan bestaat in de eerste helft voornamelijk uit verschillende missies waar de Penguinhoed hen op af stuurt waarbij de twee verschillende originele en excentrieke nevenpersonages ontmoeten die ieder ook weer kampen met hun persoonlijke problemen en onorthodoxe methoden om deze proberen op te lossen. Willen de broers een kans krijgen de Penguindrum te bemachtigen zullen ze eerst deze personen moeten helpen met hun problemen. Dit doet enigszins klinken alsof de eerste helft van de serie bestaat uit losstaande afleveringen maar dit is allerminst het geval. Niet alleen omdat de nevenpersonages min of meer gelijktijdig geintroduceerd worden en hun verhaallijnen kriskras door elkaar lopen met Shoma en Kanba die er tussendoor pendelen. Maar ook omdat alle nevenpersonages op één of andere manier met elkaar verbonden zijn en een gebeurtenis in het verleden die verstrekkende gevolgen heeft. Deze gebeurtenis zal ik hier niet noemen want het in een geniale zet wordt deze gebeurtenis pas onthuld precies op in het midden van de serie. Daarvoor wordt er wel steeds naar gehint maar het is pas halverwege dat alles op zijn plaats valt en je eindelijk snapt wat er nu precies gaande is. Tegelijkertijd is dit ook het punt waarop de serie wat serieuzer van toon wordt en ook wel wat donkerder. De eerste helft heeft zeker zijn aangrijpende momenten maar blijft doorgaans vrij luchtig van toon. In de tweede helft wordt duidelijk welke afschuwelijke gebeurtenissen alles in gang hebben gezet en wordt ook meer en meer duidelijk dat achter het excentrieke gedrag van de nevenpersonages diep tragische verhalen schuil gaan. Wat begon als een luchtig avontuur verandert meer en meer in een wanhopig race om het noodlot te tarten. Het is trouwens ook niet gezegd dat na de grote onthulling halverwege alles opeens volkomen logisch is. Mawaru Penguindrum heeft een hoog niveau aan surrealisme. Dit is gedeeltelijk te danken aan de bovennatuurlijk elementen in de serie maar gedeeltelijk ook aan het feit dat dit een zeer psychologische serie is en de gebeurtenissen getoond worden vanuit het perspectief van een bepaald personage en niet per sé zoals ze daadwerkelijk plaats vinden. Dit maakt het bij tijden moeilijk te volgen wat er nu precies gaande is maar de serie maakt het je nooit zo moeilijk dat je verloren raakt in de bevreemdende visuals en het verhaal niet meer kunt volgen. Bovendien zijn juist de surrealistische elementen één van de sterkste kanten van de serie. Zonder al teveel weg te geven laat ik zeggen dat de dingen die je in Mawaru Penguindrum zult tegenkomen je in geen enkele andere serie of film zult tegenkomen. Het enige element dat ik wel even wil aankaarten zijn de drie penguins die Kanba, Shoma en Himari overal naartoe vergezellen en fungeren als zowel hun huisdieren als hun persoonlijk assistenten. De reden dat ik deze wonderlijke wezentjes aankaart hier is omdat ze ongelooflijk hilarisch zijn en vaak zorgen voor de broodnodige verlichting in de serie zijn meer emotionele momenten waardoor de serie nooit zo somber en duister wordt als dat het had kunnen zijn,

Terugkomend op mijn eerdere vergelijking met Durarara!! valt dus zeker te zeggen dat Mawaru Penguindrum het in vele opzichten veel beter doet met een veel meer gestructureerde verhaallijn en een duidelijker plot. Toch moet ik aangeven dat hoewel het meer dan de helft van de afleveringen deze bekwaamheid en evenwichtigheid volhoudt het uiteindelijk in dezelfde val trapt. Net over de helft begint de serie zich in sterke mate te focussen op de neven personages en hun problemen waarbij de hoofdverhaallijn betreffende de twee broers die hun zusje willen redden eigenlijk even vergeten wordt. Niet dat dit op één of andere manier saai is want de nevenpersonages zijn ieder zeer goed vormgegeven en op hun eigen manier zeker sympathiek. Maar het kan ervoor zorgen dat sommige afhaken met het idee dat de serie nergens meer naartoe gaat. Iets wat allerminst het geval is want de laatste vijf afleveringen zijn weer top met een einde dat in ieder opzicht perfect was.

De tekenstijl van de serie doet sterk denken aan Durarara!! met zelfs enkele van Durarara!!'s trademarks erin verwerkt zoals dat voorbijgangers allemaal in het grijs zijn getekend. Maar net als met het verhaal is ook het tekenwerk in Mawaru Penguindrum een stuk beter. Met net wat meer verfijning en net wat gedetailleerder. Bovendien komt het allemaal wat levendiger en bruisender over dan Durarara's soms nogal statische visuals. Daarnaast is het ook veel kleurrijker wat dan weer perfect past bij de karakters van de personages. Alles aan de animatie straalt kwaliteit uit wat het geheel werkelijk een feest voor het oog maakt.

De soundtrack is niet de serie zijn meest opvallende aspect. Niet dat het slecht is want de soundtrack op zich is zeer fatsoenlijk. E muziek is vrolijk en energiek tijdens de luchtigere stukken maar tijdens de meer emotionele scenes vertraagd het aanzienlijk en zorgt het ervoor dat de scene je werkelijk naar de strot grijpt. Het punt is alleen dat los van de serie de muziek niet erg memorabel is. De enige uitzonderingen daarop zijn de intro en end credit songs. De intro en end credits voor de eertse helft van de serie zijn geweldig fantastisch en daar heb ik verder niet meer aan toe te voegen. In de tweede helft doet de serie iets zeer origineels. De end credits song wordt vervangen door niet één end credits song maar een heleboel. De tweede helft heeft een aparte song voor het einde van iedere aflevering. Iets wat je wel meer ziet bij westerse tv series maar voor anime volstrekt uniek is. Wat meer is: allen zijn erg goed met als gevolg dat ik bij Mawaru Penguindrum niet één keer de end credits heb doorgespoeld zoals ik bij veel series nogal eens wil doen.

Aanrader? Ondanks dat ik het nog niet zo lang geleden gezien heb kan ik wel met enige zekerheid zeggen dat Mawaru Penguindrum één van mijn favoriete series is. De bij tijden hartverwarmende en dan weer zeer aangrijpende verhaallijn gecombineerd met de fantastische visuals zorgde ervoor dat ik genoten heb van iedere seconde. Tegelijkertijd kan ik mij ook voorstellen dat sommigen niet zozeer hiervan zouden kunnen genieten. Met name dankzij die zes of zeven afleveringen waarin de serie eigenlijk nergens heen lijkt te gaan. En dit drukt ook helaas zeker het uiteindelijke aantal sterren omlaag. Maar al met al raad ik dit toch aan, aan absoluut iedereen! Mawaru Penguindrum heeft namelijk iets voor ieder om van te genieten. Het heeft drama, comedy, avontuur en psychologie. Het is iets dat zowel de liefhebbers van meer artistieke werken zouden waarderen als iets dat geschikt is voor zij die gewoon een serie over zich heen willen laten komen zonder al te hard te hoeven nadenken. Dus aarzel niet en koop dit. Of stream het in ieder geval. Want iets dat zo goed uitgedacht, zo goed geschreven, zo knap geanimeerd en zo fantasierijk is als dit kom je maar zeer zelden tegen.

****

Mawaru Penguindrum is volledig verkrijgbaar op DVD. Niet op Blu-Ray wat vreemd is want ik denk dat de visuals alleen maar nog mooier zouden zijn in HD. Maar in ieder geval dit is dus een DVD only. De box sets zijn ronduit fantastisch. Ze bestaan uit twee kartonnen inschuifdozen met daarin weer drie plastic doosjes per inschuifdoos. Met op de cover van iedere doos original artwork en op de achterkant en ongelooflijke hoeveelheid stills uit de serie. De discs bevatten alle vierentwintig afleveringen van de serie en verder vrij weinig interessants behalve wat trailers. Evengoed is dit voor de serie alleen al absoluut de aanschaf waard. Het feit dat ze dan nog prachtig vorm gegeven zijn is enkel een bonus.

Noot: disc vier is 18+ vanwege een impliciete verkrachtingsscene.

met deel 4 ben je compleet. deel 5 is een begin van een nieuwe cyclus, doch totaal overbodig.

Iinderdaad. Het einde van Sprinkhaan is perfect. Een tweede cyclus zou dat alleen maar verpesten. Wees blij dat ie nooit vertaald is.

Jeetje wat een reeksen allemaal! Toen ik veertien was las ik enkel reeksen als XIII en Largo Winch. Een "Dagelijkse Worsteling" had je bij mij niet mee aan moeten komen.

Ik heb zelf vrees ik niet heel veel tips. Vooral omdat ik niet helemaal zeker weet wat wel en niet verantwoord is aan te raden. Je lijkt me nml niet direct een gemiddelde veertienjarige. Dat gezegd hebbende hier twee reeksen die je mogelijk wel zal kunnen smaken.

Voor de Europese reeksen raad ik Sprinkhaan aan. Een enigszins surrealistische slice of life reeks over Remi: een jongeman die vastzit in het lichaam van een kind en woont in een klein Breotns dorpje waarvan de inwoners een uiterst bekrompen mentaliteit hebben. We volgen Remi gedurende de bovennatuurlijk getinte avonturen die hij beleeft terwijl hij ondertussen probeert het hart te veroveren van zijn geliefde Toinette. Een erg mooie en aangrijpende reeks. Geen lichte kost maar ik denk dat jij het wel zal waarderen.

Wat manga betreft raad ik je Liar Game aan. Je lijkt me een nogal pienter baasje en Liar Game is een manga die volledig draait om logisch beredeneren. Het draait om een spel dat enkel gewonnen kan worden door te liegen en bedriegen. Hierin volgen we een naieve maar eerlijke studente en een geniale maar geheimzinnige oplichter die proberen samen een weg naar de top te banen om erachter te kome wie er werkelijk achter het spel zit. Als je het soort persoon bent dat graag denkspelletjes doet of probeert bij misdaadseries er altijd zelf achter te komen wie het gedaan heeft voor de ontknoping dan zal je deze reeks zeer kunnen smaken. Is officieel wel seinen maar heeft absoluut geen enkel bezwaarlijk materiaal en zoals gezegd je komt op mij niet echt over als een gemiddelde veertienjarige.

Al met al heb ik heel lang genoten van het verhaal, het was zeer boeiend, maar wat mij betreft had het compacter gemogen en het einde wat heftiger.

 

Ik pak nu weer tussendoor een Europese strip, daarna ga ik weer een tip van jou oppakken, dit keer zal dat een kortere reeks worden, iets van 20 a 30 chapters. Mogelijk kan ik dan wat sneller afronden met lezen, nu zit er wegens tijdgebrek soms teveel tijd, zodat je er echt weer even in moet komen.

Alle andere drie tips die die ik gegeven had zijn perfect daarvoor.  Heads is het langste met vier volumes en 36 chapters. Blue Heaven is een een trilogie en heeft er 24. En The Quest for the Mising Girl is een one shot met maar 13 chapters. Ik zou zeggen: lees ze.

Edit: beetje laat maar dit zinkt nu pas in. HOEZO HEFTIGER?

Hoe kun je heftiger dan dat krijgen?

Vandaag uitgelezen Bokurano.

Tja, ik ben wat teleurgesteld, het begin van deze manga is heel goed en dit blijft ook heel lang zo. Maar op een gegeven moment wordt het wat mij betreft meer van hetzelfde en vond ik het einde matig.

Al met al vanuit mijn kant geen aanrader, maar ja, smaken verschillen.

I see. Jammer maar idd de gustibus et...weet je wat geen hautain gelul vandaag: smaken verschillen.

Ik zie denk ik wel wat je bedoelt met dat in de herhaling valt. Enige spanning is er niet echt want je weet toch al hoe het iedere keer af zal lopen. Wat het voor mij tot het eind toe ijzersterk maakte (naar mijn herinnering vond ik de tweede helft zelfs stukken beter dan de eerste) waren de diepmenselijke verhalen maar dat is een beetje het punt met deze manga, Je hebt feeling met de personages of niet. En als je weinig feeling met hen hebt is er niet veel aan.

Ik ga mezelf waarschijnlijk nog dagen hiervoor vervloeken maar eh...probeer de anime eens. De anime verloopt totaal anders dan de manga en heeft ook een compleet ander einde. Ikzelf vond de anime nogal...hoezal ik het zeggen...zwaar kut. Maar ik vond de manga dan weer geweldig en een aantal punten die jij aankaart die je niet goed vond aan de manga zijn niet aanwezig in de anime.

Kleine update. Ik heb bij mijn meest recente besprekingen twee onderdelen toegevoegd aan de technische fische. Deze twee zijn de studio en de leeftijdsgraad. De studio is iets wat ik bij iedere bespreking apart wilde benoemen maar ik heb er vaak geen plaats voor of vergeet het dus los ik het liever zo op. De leeftijdgraad heeft te maken met het feit dat we tegenwoordig jongere leden op het forum hebben en ik wil geen rechtzaak aan mijn broek omdat ik een twaalfjarige een achttien plus anime heb aangeraden. De leeftijdsgraad is letterlijk overgenomen van de box set of waar nodig internet. Omdat ik zowel UK releases als US releases heb kan de leeftijdsgraad nogal eens verschillen. Dit is overigens ook niet altijd representatief voor mijn eigen mening. Het is simpelweg om mijzelf juridisch in te dekken.

HIGURASHI NO NAKU KORO NI

Genre: Mysterie, Detective, Psychologisch, Horror

Studio: Deen

Type: TV-serie

Oorspronkelijke jaar van verschijnen: 2006 - 2007

Aantal afleveringen: 50 (verspreid over twee seizoenen)

Speelduur per aflevering: 24 min

Leeftijdsaanduiding: 18+ (extreem bloederig geweld)

Hinamizawa is een klein bergdorpje ergens op één van de zuidelijke eilanden van Japan dat al jaren geplaagd wordt door de vloek van Oyashiro Sama. Jaren geleden bestond er in onenigheid in het dorpje omtrent de bouw van de dam op de plaats waar het altaar van Oashiro Sama staat, de berschermheilige van het dorp. Een onigheid die eindigde met een brute moord waarbij de dader nooit gevonden is. Sindsdien vind ieder jaar rodn dezelfde tijd iemand op mysterieuze wijze de dood. Het is vijf jaar later dat we onze hoofdpersonen ontmoeten. Vijf vrienden die samen in een club zitten en hun dagen spenderen door spelletjes te spelen en lol te maken met elkaar. Totdat het Watanagashi festival begint. Een traditioneel festival in het dorp. En het is hier dat alle ellende begint. Vlak na het festival vind weer iemand op mysterieuze wijze de dood Maar dit jaar gaat het verder dan voorgaande jaren. Er vind nog een moord plaats, en nog één en nog één. Langzamerhand worden de vijf vrienden steeds banger en paranoide tot het uiteindelijk zover komt dat ze hun emoties niet langer onder controle kunnen houden en elkaar aan stukken hakken!

Je denkt misschien dat ik nu de hele serie heb weg gegeven. Maar wees gerust want dit is enkel de eerste vier afleveringen. Wil je weten wat er in aflevering vijf gebeurt? Iedereen is weer in leven en het is wederom enkele dagen voor het Watanagashi festival. Hetzelfde geld voor de vier daarop volgende afleveringen waarin dezelfde desastreauze gebeurtenissen volgen maar dan nu vanuit een ander perspectief en met een ander verloop. Evenals de daarop volgende afleveringen. Higurashi No Naku Koro Ni heeft één enkel centraal plot maar spreidt het uit over verschillende arcs dezelfde tijdsperiode beslaan. Je hebt question arcs en answer arcs. De question arcs is waarin mysterieuze en vaak bloederige dingen gebeuren. De answer arcs is waar diezelfde mysterieuze en bloederige dinge gebeuren maar waarin hints gegeven worden naar waarom die dingen gebeuren. En dat brengt mij meteen bij Higurashi's grootste sterktebod: je kunt zelf bepalen hoe je de serie wilt zien. Veel series bestaan uit of series waarbij je achterover kunt leunen en het over je heen kunt laten komen of series waarbij je constant moet opletten omdat je zelf het plot bij elkaar moet puzzelen. Higurashi doet het allebei. Je kunt achterover leunen en het over je heen laten komen als zijnde de mysterie/horror serie die het is. Maar als bent zoals ik en af en toe graag zelf amateur detective speelt geeft het je de nodige hints om zelf het plot bij elkaar te kunnen puzzelen voordat de grote onthulling komt halverwege seizoen 2. Laat ik echter wel meteen zeggen dat het, het je niet makkelijk maakt. Voor wie denkt na de eerste arc al te weten hoe de vork in de steel zit: you know nothing Jon Snow. De serie zijn ogenschijnlijk simpele premisse verbergt een uitermate complex plot. Om hier enigszins vat op te krijgen is het noodzakelijk dat je minstens het volledige eerste seizoen gezien hebt voor je enige gissingen kunt maken over wat er werkelijk gaande is in Hinamizawa. En zelfs dan is het niet éénvoudig. Want vergis je niet: Higurashi is een serie die je constant op het verkeerde been zet. Al vanaf de eerste minuut is de grens tussen fantasie en werkelijkheid niet aantoonbaar en het is noodzakelijk alles wat je ziet en hoort in twijfel te trekken. Maar ondertussen gooit het tussen alle gekte en chaos steeds halve waarheden in en het is het aanduiden en verbinden van deze halve waarheden die de sleutel tot het mysterie vormen. Niet dat ikzelf erin slaagde om het mysterie te ontrafelen overigens. Sterker nog al mijn theoriën en gissingen bleken akelig onjuist. Terug naar de Sherlock Holmes school voor mij dus. Gelukkig ben ik een betere recensent dan detective. Althans eh...dat hoop ik toch in ieder geval...

Hoe dan ook terug on topic:

De hoofdpersonen in Higurashi komen allereerst over als stereotypes. Je hebt Keiichi Maebara, een stereotype harem protagonist, Rena en Rika, de zogenaamde cute girls (in het geval van Rika compleet met Miko outfit), Mion de class rep en Satoko de tsundere. Maar zoals alles in de serie zijn de personages ook bepaalt niet wat ze op het eerste gezicht lijken en hoe meer je over hen leert hoe meer je voor hen gaat voelen. In het begin lijkt de serie stevige harem invloeden te hebben met Keiichi als enige jongen in de groep. Maar als je later meer ziet van Keiichi's tragische achtergrond geschiedenis kun je niet anders dan blij zijn voor hem dat hij nu eindelijk de vrienden heeft die hij verdient ongeacht hun geslacht. De serie wist mij zelfs diep te doen voelen voor de dader. Tot op het punt dat ik hem/haar meer zag als een tragisch anti held dan werkelijk een schurk. Hoewel dit uiteraard pas tegen het eind was want zoals het een goede whodunnit betaamd wordt de werkelijke schuldige pas vlak voor het eind onthuld. En dit brengt mij op een punt dat sowieso van belang is met betrekking tot deze serie en wat voor sommige misschien een reden is om het over te slaan. Higurashi vergt investering. Als je enige voldoening uit de serie wil halen zul je alle vijftig afleveringen moeten zien. Niet alleen omdat het gehele mysterie pas vier afleveringen voor het eind volledig opgelost is maar ook omdat het de personages en hun geschiedenissen geleidelijk aan introduceert waardoor het enige tijd duurt voordat je werkelijk met de personages kunt meeleven. Dat is mede omdat er een heleboel van zijn. Naast de vijf zojuist genoemde hoofdpersonen zijn er nog twee andere hoofdpersonages die op verschillende punten in de serie geintroduceerd worden. Verder is er nog een hele stroom aan neven personages. Mion heeft een uitgebreide familie waarvan alle leden en enkele van de mensen bij hun in dienst de nodige screentijd krijgen. Er is een kliniek in het dorp die gerund wordt door dokterr Irie en zijn assistent zuster Myo Takano. Dan is er nog het politie apparaat bestaande uit hoofdrechercheur Ooishi en zijn assistenten evenals Mamoru Akasaka een rechercheur uit Tokyo die naar Hinamizawa gestuurd wordt om de moordzaken te onderzoeken. Er is ook nog een fotograaf met een geheimzinnige missie en enkele schaduwachtige figuren wiens reden voor aanwezigheid in het dorp onduidelijk is. Wat bijzonder is, is dat alle personages een rol in het plot van de serie. Geen enkel personage is er puur omdat ze nog een extra verdachte nodig hadden om de kijker op het verkeerde been te zetten. Gelukkig is de serie maar liefst vijftig afleveringen wat de scenaristen de mogelijkheid gaf de personages verspreid over de serie te introduceren en hun rol in het plot geleidelijk aan te onthullen zonder de kijker te overspoelen met ellenlange uitleg scenes.

Visueel is Higurashi No Naku Koro Ni geweldig. Dit komt misschien als een verassing voor degene die de stills hieronder hebben bekeken en zich nu afvragen waarom ik de zeer simplistische en onrealistische tekenstijl geweldig noem. Maar denk je eens in: een vrijwel actieloze serie als Higurashi die het vooral moet hebben van zijn plot en personages heeft geen gigantisch budget nodig. Studio Deen had heel goed een toepasselijke doch onopvallende animatiestijl ertegenaan kunnen gooien waardoor juist het gebrek aan budget meer was opgevallen. In plaats van kozen ze er juist voor om alles te animeren in een heel erg simple en karikaturale stijl wat juist wonderen doet voor de ervaring. De animatiestijl is perfect voor de eerste helft van iedere arc die meer slice of life comedy is dan iets anders maar tegelijkertijd zorgt het in de tweede, meer gruwelijke helft ervoor dat de gebeurtenissen nog bevreemdender en verontrustender overkomen dan sowieso al het geval zou zijn.

De muziek voor de serie werd gecomponeerd door Kenji Kawaii. Kenji Kawaii is één van mijn favoriete componisten. Met name dankzij zijn vele samenwerkingen met Mamoru Oshii mijn favoriete regisseur. Dat gezegd hebbende moet ik toegeven dat hij met Higurashi niet zijn beste werk aflevert. Zoals Yoko Kanno en Yuki Kajura is Kawaii op zijn best als hij nieuwe stijlen probeert en de helft van de Higurashi soundtrack is vrij standaard voor zijn werk. Een goeie beat met een electrische gitaar eroverheen. Niets mis mee maar niet heel bijzonder, Maar dan is er nog de andere helft. Deze bestaat uit de meest verontrustende en griezelige muziek die ik ooit in een serie gehoord heb. Als de perfect spanningsopbouw en de bevreemdende tekenstijl je nog niet van je stuk hadden gebracht dan zal de muziek er sowieso voor zorgen. Ik hoef maar naar de main theme van de serie te luisteren of de koude rillingen lopen mij alweer over de rug. Verder wil ik nog even aangeven dat de intro van seizoen 2 getiteld Higurashi No Naku Koro Ni Kai fenomenaal en enorm verslavend is. Met lyrics die niet alleen te volgen zijn maar zelfs aanwijzingen bevatten naar het plot van de serie zelf.

Aanrader? Na het lezen van deze bespreking zou je misschien denken dat Higurashi een nagenoeg perfecte serie van wereldformaat is. En dat is helaas niet helemaal waar. Hoezeer ik ook van de serie genoten heb er zitten nogal grote minpunten in beide seizoenen. Zo zijn niet alle arcs even spannend en bevat seizoen 1 zelfs een arc die niet alleen heel tam was maar ook niet echt iets toevoegde aan het plot. Seizoen 2 doet het wat dat betreft een stuk beter tot de laatste vier afleveringen waar het een Ghost Hound doet en volledig verzand in een typische shonen actie serie en zichzelf de grond in boort. In tegenstelling tot Ghost Hound echter is dit pas na een heleboel fantastische afleveringen en al met al valt in vergelijking daarmee het teleurstellende einde eigenlijk te verwaarlozen. Niet in het minst omdat tegen die tijd het mysterie al volledig onthuld was. Evengoed kan ik mij voorstellen dat dit nog steeds niet ieders kopje thee is. Maar voor mensen zoals ik die graag zelf het plot bij elkaar willen puzzelen of voor mensen die gewoon graag een spannende en intelligente serie willen is dit een absolute aanrader. Mijn advies is dan ook: wacht tot de zon onder is, alles stil is in huis, kruip op de bank of in een luie stoel en geniet van de rit...zolang het nog kan. Mwuhahahaha!!!

****

Higurashi No Naku Koro Ni is niet verkrijgbaar op DVD of Blu Ray. Streamen is dus helaas de enige optie.

Noot: Omdat Higurashi No Naku Koro Ni nooit in het Engels is verschenen is er geen Engelse titel voor maar de Japanse titel betekent ruw weg vertaald "Wanneer de Cicaden Huilen"

FATE/ZERO

Genre: Drama, Fantasy, Actie, Thriller, Seinen

Studio: Ufotable

Type: TV-serie

Oorspronkelijke jaar van verschijnen: 2011 - 2012

Aantal afleveringen: 25 (verspreid over twee seizoenen)

Speelduur per aflevering: 52 min (pilot) 26 min (seizoen 1) 24 min (seizoen 2)

Leeftijdaanduiding: 15+ (geweld en volwassen thema's)

Diep verborgen in de fictieve stad Fuyuki bevind zich de heilige graal. Ja dat drinkgeval dat het bloed van Jezus Christus opving. Dat ding. Hoewel het in dit geval omschreven wordt als een artefact dat de grootste wens van haar bezitter kan verwezenlijken. Echter de graal kan slechts één wens verwezenlijken en slechts één bezitter hebben. Daarom wordt er om de zoveel jaar een oorlog gevoerd om het bezit van de graal. Deze oorlog wordt uitgevochten door zeven vertegenwoordigers van de zeven nobele families die in het geheim onze wereld bestieren. Deze vertegenwoordigers ofwel "meesters" zoals de serie naar hen refereert hebben hier zo hun eigen dienaren voor mee gebracht om zogezegd de oorlog voor hen uit te vechten. Deze dienaren zijn...de helden van welleer. Dit is de grote twist die Fate/Zero onderscheidt van bijvoorbeeld een zekere fantasy serie over zeven nobele families die strijden om een zekere ijzeren troon. Ieder meester kan één historische held terughalen naar ons tijdperk en deze dwingen voor hem de heilige graal te bemachtigen. Kortom: zeven meesters, zeven dienaren, één graal. Moge de beste winnen.

Een premisse zoals deze kan twee kanten op. Ofwel het wordt te belachelijk voor woorden en boort zichzelf de grond in. Ofwel het wordt een epos zoals geen ander vol dramatische momenten en diepere thema's. Voordat ik verder ga, laat ik eerst even een beetje achtergrondgeschiedenis geven bij deze serie. Fate/Zero is een prequel op een video game (een visual novel om precies te zijn) genaamd Fate Stay Night. Fate Stay Night en bij uitbreiding het universum waarin Fate/Zero zich afspeelt is gecreerd door Kinoko Nasu. Degene die het door mij zeer gelauwerde Garden of Sinners heeft geschreven. Fate/Zero zelf echter is geschreven door Gen Urobuchi bekend van o.a. Psycho Pass en Aldnoah Zero. Dit schept uiteraard de nodige verwachtingen. Zo zou men kunnen verwachten dat Fate/Zero uitgebreide worldbuilding zal hebben, intrigerende personages, een harde en sombere verhaallijn, een knap uitgewerkt plot en de nodige filosofische thema's. Nu ik het gezien heb kan i vol vertrouwen aangeven dat het aan deze verwachtingen volledig voldoet. Het bouwt een wereld op die lijkt op de onze maar geregeerd wordt in e schaduwen door nobele families, geheime organisatie en waar magie overral aanwezig en onderhavig aan de nodige wetten en regels. De personages zijn eveneens prima uitgewerkt met ieder een eigen set karaktertrekken en normen en waarden. Normen en waarden die dusdanig op de proef worden gesteld door de gebeurtenissen. In de kern is Fate/Zero een karakterdrama. Ieder van de personages ziet hun idealen in twijfel getrokken worden, komen tot nieuwe inzichten of gaan liederlijk ten onder. Zo bespreekt de serie de nodige thema's als: "wat betekent het een leider te zijn?" "Kun je een kleine groep opofferen om een grotere groep te redden?" en vele andere filosofische vragen. Het zijn deze thema's die de rode draad vormen doorheen de gehele serie en dit zijn geen vragen die makkelijk beantwoord worden. Sowieso bevat de serie geen makkelijke oplossingen. Iedere overwinnen vergt offers en ieder ideaal heeft zijn schaduwzijde. Fate/Zero speelt zich af in een wereld waar een absolute moraal niet bestaat, eer niets betekent en een nobel gevecht slechts een fantasie is. In plaats van is het strategie, intriges en manipulatie waarmee de oorlog gewonnen wordt. Dit brengt mij dan meteen op een probleem dat ik met de serie heb. De serie zit vol gevechten tussen de onderlinge dienaars maar deze voegen absoluut niets toe aan de voortgang van het plot. Met uitzondering van één sterft er niemand in deze gevechten noch worden er werkelijke overwinningen behaalt. Dit gebeurt allemaal achter de schermen. Het is alsof Urobuchi een perfect geconstrueerde serie geschreven had en er toen opeens iemand van bovenaf riep "Ja maar wacht even dit kan niet! Zonder actie gaan onze kijkers afhaken" en Urobuchi vervolgens gedwongen was op het laatste moment nog wat arbitraire vechtscenes erin te schrijven.

Er zijn een aantal zaken die interessant zijn te vermelden over de personages in Fate/Zero. Om te beginnen zijn het er een ontiegelijk hoop. Ten tweede zijn alle personages volwassenen. Iets wat vrij zeldzaam is in anime. Tuurlijk, je hebt series als Psycho Pass, Jormungand en Stand Alone Complex Maar dat soort series zijn meer uitzondering dan regel. Ten derde valt geen van de personages nu bepaald te omschrijven als held of schurk. Het zijn meer anti helden en moreel ambigue personages. Hoewel hun doelen nobel zijn, zijn hun methodes dat lang niet altijd. Neem bijvoorbeeld Kiritsugu Emiya, een huurling met een duister verleden die een betere wereld wil creeëren voor zijn vrouw en dochter. Hiervoor schuwt hij echter geen enkel middel en is in het geheel niet tegen methode als chantage, marteling en moord in koele bloedde. Kiritsugu's strategie is nogal origineel maar ook wat gluiperig. Terwijl zijn dienaar de aandacht afleidt van de tegenstander door het gevecht aan te binden met diens dienaar brengt Kiritsugu ondertussen in het geheim de meester om. Een strategie waar diens dienaar: Saber overigens in het geheel niet achter staat. Dat is niet om te zeggen dat zijn tegenstanders zo nobel en rechtvaardig zijn. Tokiomi Tohsaka hoofd van één van de zeven families begint de oorlog alvast goed door een pact te sluiten met de organisator wiens zoon Kirei eveneens meedoet aan de oorlog. Uiteraard spreekt het voor zich dat dit pact niet even goed uitpakt voor beide partijen als verwacht. Niet in het minst door inmenging van Tokiomi's dienaar: Archer. Een hoog intelligent maar ontzettend narcistisch en onscrupuleus individu. Dan hebben we nog Kariya Matou. Kariya's enige reden om mee te doen is het redden van zijn jongere zusje uit de handen van zijn sadistische vader. In tegenstelling tot de andere deelnemers is het niet zijn strategische geest maar zijn oneindig doorzettingsvermogen die hem een geduchte tegenstander maakt. Evenals het feit dat zijn dienaar veel weg heeft van Guts uit Berserk op crack. Verder hebben we nog Kayneth een machtige edelman en geducht magiër. Kayneth doet enkel mee voor geld en macht en is op zich niet het meest interessante personage. Maar wat hem interessant maakt zijn de mensen om hem heen. Zoals zijn assistente die zijn ondergang plot en zelf de macht wil grijpen. Of zijn dienaar Lancer die de belichaming is van ridderlijkheid en zijn meester verafschuwd maar toch loyaal blijft aan hem. Er is ook nog Waver, een student aan de magiche academie die niets meer wil dan gezien worden als een groot magiër en daarom Rider oproept. Een onstuimige bruut met een gouden hart die meer begaan is met van Waver een waardig mens maken dan het winnen van de graal zelf. Dit is sowieso een terugkerend thema in de serie. De meesters en dienaars hebben vaak totaal verschillende belangen en idealen. Wat niet alleen zorgt voor het nodige drama maar uiteindelijk ook hun karakter versterkt en hen tot nieuwe inzichten brengt. Oh en voordat ik het vergeet: er is nog een laatste hoofdpersonage: Ryunosuke. Het dichtste bij een werkelijke schurk dat we kunnen komen. Ryunosuke is een seriemoordenaar die het vooral voorzien heeft op kinderen en gezinnen. Hij heeft geen goede kwaliteiten behalve dan dat hij creatief is in zijn moordmethoden en zorgt voor de nodige humor in de serie. Maar ach iedere Tyrion heeft zijn Joffrey nodig om goed uit de verf te komen.

Op visueel vlak ben ik niets dan lovend over deze serie. De achtergronden zijn een lust voor het oog, de belichting is subliem, de character designs extreem gedetailleerd en de animatie zelf is fantastisch. De serie is geproduceerd door studio Ufotable doe eerder ook Nasu's The Garden of Sinners hebben geproduceerd. Hoewel Fate/Zero niet zo oogverblindend mooi eruit ziet als die serie komt het in de buurt. Dus dat zegt wat. Zeker voor een tv-serie.

De muziek voor de serie werd gecomponeerd door Yuki Kajura. Ik heb al een paar keer aangekaart door Kajura's muziek tegenwoordig heel erg dertien in een dozijn is en Fate/Zero is daar een voorbeeld van. Met uitzondering van Rider's thema is er geen enkele track die ik nu bepaald origineel of indrukwekkend kan noemen. We nemen rockmuziek. Gooien er violen tegenaan. Zingen er nog een deuntje bij en klaar is kees. Niet anders dan Garden of Sinners, Madoka Magica of wat Kajura nog meer gedaan heeft de laatste paar jaar. Dat is niet om te zeggen dat het nu slecht is want op zich is het geen slechte muziek. Maar het valt totaal niet op bij het kijken van de serie.

Aanrader? Ik ben tot nog toe zeer positief geweest over zo'n beetje alles in de serie met uitzondering van één of twee punten. Maar uiteindelijk moet ik eerlijk toegeven dat na het beëindigen van deze serie mijn voornaamste gevoel teleurstelling was. Niet omdat het slecht was. Allerminst zelfs. Maar omdat het niet aan mijn verwachtignen voldeed. In het begin gaf ik aan dat de serie twee kanten op kon gaan. Een groots epos of de grootste rommel. Fate/Zero gaat uiteindelijk geen van beide kanten op. Het is een knap geschreven en volwassen serie maar ook niet meer dan dat. Ik werd nooit echt opgezogen in het verhaal. Had nooit het gevoel dat ik niet meer kon stoppen met kijken. Dat is niet om te zeggen dat ik er niet van genoten heb. Zeker de eerste zeven afleveringen heb ik enorm van genoten. Maar het punt is dat het nooit voorbij die zeven afleveringen komt qua verhaal. Het toont gebeurtenissen en die gebeurtenissen zijn interessant maar voelen nooit aan als onderdeel van een groter geheel. Een goed verhaal bevat een introductie, een kern en een slot. Fate/Zero bevat enkel een kern. Het gooit je meteen in het diepe en bouwt niet op naar een climax. Het is alsof je The Two Towers leest zonder The Fellowship of the Ring of The Return of the King te lezen. Een vergelijk dat ik opzettelijk maak want het einde van Fate/Zero is niets anders dan een opzet voor Fate/Stay Night en op zichzelf staand ontzettend onbevredigend. Dat gezegd hebbende. Afgezien van deze persoonlijk problemen die ik ermee had is Fate/Zero een dijk van een serie. Het plot is goed gecontrueerd, de personages zijn intrigerend en visueel is het verbluffend. Laat dan ook niet mijn kritiek op zijn schoonheidsfoutjes je ervan weerhouden het te gaan zien. Voor wie een meer genuanceerde en volwassen fantasy serie wil bekijken is dit zeker een aanrader. Hell het is zelfs een goede remedie tegen de Game of Thrones afkickverschijnselen waar over een paar maanden iedereen last van zal krijgen. Niet dat het zo goed is als die serie overigens maar zeker wel de moeite van het kijken waard.

****

Fate/Zero is volledig verkrijgbaar op DVD en Blu-ray. De box sets zijn dunne plastic gevallen en bevatten nul komma nul extra's. Niet erg indrukwekkend dus. Maar ik zou zeggen dat voor de serie zelf het de aanschaf waard is. Hoewel dit uiteraard iets is dat ieder voor zichzelf zal moeten bepalen.

Ik heb deze week mijn eerste anime bekeken (strikt genomen de tweede, want als kind keek ik naar Pokémon...).

 

Timhardt had mij 5 Centimeters Per Second aangeraden in het Recommendation Game-topic. Daarna zag ik dat dat een adaptatie was van een film, die op YouTube te bekijken is. Vandaar...

 

Geen slechte film, zeker niet. Maar het laatste hoofdstuk was wat vaag en snel afgehaspeld. En de stemmen van de vrouwelijke personages klonken nogal geforceerd (Engelse dub).

 

Volgt de manga letterlijk de film of loont het toch nog de moeite hem aan te schaffen?

Ik heb de manga zelf niet gelezen maar naar ik gehoord heb is het en andere interpretatie van hetzelfde verhaal. Zeker nog wel de moeite waard dus.

Makoto Shinkai is een acquired taste en niet direct de beste introductie voor anime. Voor ietwat vergelijkbare alternatieven die je misschien iets meer kunt waarderen raad ik Millennium Actress aan. Eén van de steengoede films van de helaas veel te vroeg overleden Satoshi Kon. Evenals Welcome to the NHK een verbluffend goed geschreven romantische comedy die een heel speciaal plekje in mijn hart heeft. (voor meer info lees mijn bespreking ervan)

RED GARDEN

Genre: Drama, Psychologisch, Bovennatuurlijk, Thriller, Seinen

Type: TV-serie

Studio: Gonzo

Oorspronkelijke jaar van verschijnen: 2006 - 2007

Aantal afleveringen: 22

Speelduur per aflevering: 23 min

Leeftijdsaanduiding: TV-MA (zwaar geweld)

Kate, Rachel, Rose en Claire zijn vier tienermeiden die op een privéschool zitten in Manhattan's upper east side en niets gemeen hebben behalve één feit: ze zijn alle vier dood. Althans: dat is wat ze te horen krijgen op een avond van een mysterieuze vrouw genaamd Lula. Meer nog dan dat krijgen ze te horen dat als ze niet willen dat hun lichamen alsnog wegkwijnen ze gedwongen zijn te vechten tegen de duistere wezens die onze aardbol onveilig maken.

Deze opzet zal ongemakkelijk bekend voorkomen voor zij die bekend zijn met een zekere manga genaamd Gantz. Iets wat nog versterkt wordt door het feit dat Gonzo, de studio die Red Garden heeft geproduceerd ook verantwoordelijk was voor de anime adaptatie van Gantz. Maar Gantz haters, wees gerust want behalve de oorspronkelijke premisse hebben de twee niets gemeen. Laten we beginnen met puur technisch alvorens dieper op de materie in te gaan. Gantz is wat je noemt met recht een sci fi reeks. Virutele werkelijkheden, high tech wapentuig en natuurlijk de Gantz suit. Red Garden heeft niets daarvan. In plaats van moeten de meiden de zogenaamde monsters verslaan met wat ze zelf meebrengen of ter plekke vinden. Van honkbalknuppels tot een achteruitkijk spiegel. De gevechten zijn een stuk minder stylistisch en een stuk rauwer. Tegelijkertijd is Red Garden niet half zo gewelddadig als Gantz. Ten tweede zijn de monster die de meiden moeten bevechten geen echte monsters maar daar kom ik later op terug. Ten derde zijn de gevechten tegen de monsters allen van zeer korte duur. Meestal niet meer dan een paar minuten. En zitter er maar een handvol van dat soort gevechten in de gehele serie. Bovendien zijn de gevechten er niet voor de actie maar zijn ze er meer om de verschillende character arcs vooruit te helpen. En tot slot en nog wel het meest belangrijk: de personages sterven niet bij bosjes. Dat zou ook zonde zijn want Red Garden draait juist volledig om de vier hoofdpersonages en hoe zij omgaan met de onprettige situatie waarin ze zich bevinden evenals het feit dat ze iedereen in hun omgeving moeten voorliegen wat betreft hun nachtelijke activiteiten. Verder focust de serie zich ook sterk op de band tussen de meiden onderling. Dit zijn vier meiden die elkaar nooit hadden leren kennen ware het niet door omstnadigheden maar nu verbonden zijn in een gedeeld lijden. Hoe gaan ze daarmee om en groeit hieruit een ongemakkelijke vriendschap? Of is dat iets dat enkel in kinderverhaaltjes gebeurt? De serie gaat hier op een uitermate genuanceerde en realistisch wijze op in. Tot slot blijkt het plot een stuk complexer dan oorspronkelijk gedacht. De meiden komen er vlug achter dat Lula hen van alle kanten heeft voorgelogen, Het gaat niet enkel om het doden van monsters maar in plaats van om een oorlog tussen twee schaduwachtige groeperingen die al jaren voortduurt. We volgen deze oorlog vanuit het perspectief van beide groeperingen en hoewel beide onscrupuleuze methoden hanteren zijn het de diep menselijke personages en hun al te begrijpelijke motivaties die ervoor zorgen dat je als kijker geen van beide groeperingen kunt haten. Deze oorlog wordt overigens niet uitgevochten met wapens maar informatie en strategisch spel. Het zijn juist de intriges en de manier waarop de hoofdpersonen door beide groeperingen constant gemanipuleerd worden die deze serie zo spannend en zo verslavend maken.

De hoofdpersonages in Red Garden lijken in eerste opzicht ieder in een bepaald stereotype middelbare scholier te vallen. Je hebt Kate het voorberechte rijkeluiskind. Rachel, de pestkop. Rose, het stille meisje en Claire, de rebel. Maar als ik even terug denk aan mijn middelbare school periode dan herinner ik mij dat ik ook met precies dat soort stereotypen in de klas heb gezeten dus in die zin is het niet heel onrealistisch te noemen. En zoals ook in het echt is het pas als je ze beter leert kennen dat je ziet wat er precies voor persoon schuil gaat achter het stereotype. Kate is bevoorrecht maar lijdt onder een dominante vader die haar constant pushed zonder dat ze het recht heeft zelf te bepalen wat ze met haar leven wil doen. Rachel pest anderen om te vergeten dat ze zelf een kutleven heeft met haar eeuwig afwezige vader en alcoholische moeder. Rose ondertussen moet in haar eentje de zorg dragen voor haar twee broertjes. En Calire rebelleert nog het meest van allen tegen haar vader. Zozeer zelfs dat ze weg liep van huis en nu woont in een krot in The Bronx waar ze de meest basale voorzieningen moet missen en zich uit de naad moet werken om überhaubt maar eten in haar mond te kunnen stoppen. Geen van de vier meiden hadden een al te fantastisch bestaan voor hun overlijden en hun huidige situatie maakt het er niet veel beter op. Tegelijkertijd biedt dit hen ook een tweede kans en gedurende de serie zien we de meiden proberen hun leven te verbeteren. We zien hen proberen weer een band op te bouwen met vervreemden naasten en erachter zien te komen wat ze nu werkelijk willen halen uit hun bestaan zolang ze nog het recht hebben op deze aardbodem rond te lopen. Tegelijkertijd zien we hen ook fouten maken, egoistisch optreden en hun belangen stellen boven het belang van de rest van de wereld. Er is tenslotte nog steeds een geheime oorlog gaande. Maar het zijn de character arcs meer dan het plot zelf die de serie maken tot wat het is en uiteindelijk leiden naar een finale die wondermooi is en perfect in ieder opzicht 

Visueel gezien heb ik wat gemengde gevoelens bij deze serie. De tekenstijl van de serie is zeer apart en absoluut niet typisch anime. De character designs zijn zeer realistisch met tienermeiden die er daadwerkelijk uitzien als tienermeiden in plaats van groot oogige opblaaspoppen. De achtergronden zijn over het algemeen erg gedetailleerd en voor zover ik NYC ken geven ze de setting vrij goed weer. Het probleem is alleen dat het niet altijd zo eruit ziet. De characterdesigns zijn verbluffend in close up maar van veraf tenenkrommend grof getekend. De achtergronden zijn het grootste gedeelte van de tijd zeer stijlvol en gedetailleerd maar soms zo ongeveer niet aanwezig. De animatie daarentegen is consistent fantastisch. Dit is geen actieserie dus er zijn niet veel momenten voor de animators om helemaal los te gaan maar als er een actiescene in zit kun je er van uit gaan dat het je omver zal blazen.

Maar niet zozeer als dat de soundtrack je omver zal blazen! Ik kan nog steeds niet geloven hoe bovennatuurlijk goed de soundtrack voor deze serie is. Dit is volledig te danken aan Akira Senjou een componist die vooral veel live action series doet en in termen van anime vooral bekend is vanwege één zeer populaire serie: Fullmetal Alchemist: Brotherhood. Wie Fullmetal Alchemist: Brotherhood gezien heeft herinnert waarschijnlijk drie aspecten meer dan wat dan ook: ijzersterke personages (no pun intedended), een plot met meer twists dan alle films van Christopher Nolan bij elkaar en een hemelse soundtrack. Red Garden is op dat laatste punt niet anders. Dreigende muziek waarbij de rillingen je over de rug lopen en dat opbouwt tot een bijna ondraaglijk niveau speelt tijdens de spannendere stukken van de serie terwijl droevige vioolstukken je in vervoering weten te brengen tijdens de meer emotionele scenes. Yoko Kanno levert vaak prachtig werk. Yuki Kajura heeft een aantal wondermooie dingen gedaan, Maar dit en de FMA: Brotherhood soundtrack doet dat allemaal vervallen tot klein grut. Ik hoop werkelijk dat Senjou meer anime soundtracks zal verzorgen in de toekomst want werkelijk dit niveau kom ik maar zeer zelden tegen.

Aanrader? Ik ben tot nog toe zo ongeveer niets dan lovend geweest over deze serie. Dat komt gedeeltelijk ook door hoezeer ikzelf ervan genoten heb. Ik ging erin met niet al teveel verwachtingen. De premisse deed mij niet achterover slaan maar de box set was maar dertien euro dus de keuze was vlug gemaakt. Zodoende was ik overrompeld door hoe goed deze serie wel niet bleek te zijn. Ik bleef wachten tot het slecht werd maar het gebeurde nooit. Zodoende is dit zonder enige twijfel één van de beste ervaringen die ik gehad heb met anime. Tegelijkertijd is de serie niet geheel foutloos te noemen. Zoals gezegd is het tekenwerk nogal wisselend. De intro past totaal niet bij de rest van de serie en de eerste end credit sequence maakt de fout de vierde muur te breken. Maar het meest irriterend zijn de twee scenes waarin de personages om één of andere voor mij onbekende reden opeens in gezang uitbarsten wat niet allen totaal misplaatst is maar bij mij ook de dringende behoefte opriep mijn trommelvliezen stuk te prikken. Het zijn maar kleine probleempjes maar het weerhoudt mij er uiteindelijk wel van om deze serie de torenhoge score te geven die ik het zou willen geven. Verder moet ook gezegd worden dat het geen serie voor iedereen is. Als je vooral veel actie en spektakel wil kun je deze misschien beter overslaan en als je het soort persoon bent dat drama associeert met soap dan hoef je dit zelfs niet te proberen. Maar als je graag een wel doordachte en perfect uitgebalanceerde serie wil zien die je vasthoudt van begin tot eind dan is dit iets wat ik absoluut aanraad op te zoeken. Red Garden is wat je met recht noemt: een verborgen parel.

****

Red Garden is verkrijgbaar op DVD. Dit is een set van Funimations SAVE lijn en daarom zeer aangenaam geprijsd. Maar in tegenstelling tot mijn andere SAVE box sets is dit ook nog eens een zeer fraaie set. Hij bestaat uit een kartonnen inschuifdoos met daarin twee dunne plastic doosjes met original artwork op de covers. De discs zelf bevatten weinig interessants behalve wat trailers en een bonus aflevering die niets toevoegt en ik aanraad vooral over te slaan tenzij je echt heel nieuwsgerig ernaar bent. Sowieso raad ik aan deze box set te kopen. Al was het maar omdat ie maar dertien euro kost. En voor die dertien euro krijg je een fraaie box en tweeëntwintig afleveringen topvermaak.

Wat doe je dan hier op het forum? Je leest niet in het Nederlands, waarom ben je er dan in het Nederlands over bezig? Of zijn je Engels en je Frans niet goed genoeg om mee te kunnen op Engelse en Franse forums?

Nederlandse strips zijn hier trouwens wel gemakkelijker te krijgen dan Franse, en zeker dan Engelse. De Nederlandse staan gewoon in de winkel.

Ik voel ook wel iets voor Lalala's redenering: als je je strips niet in het Nederlands wilt lezen, maar in het Frans of het Engels, dan kun je beter meepraten op een Frans of Engels forum. Dat is veel logischer.

Hoho dat zijn veel teveel voorbarige aannames. Ten eerste heb ik nooit gezegd dat ik geen strips in het Nederlands wil lezen. Ik zo rond de 1200 Nederlandstalige vertalingen van Franse strps in de kast staan. Van Kuifje t/m Andreas. IK heb de eerste vijftien jaar van mn leven enkel Europese strips gelezen en allemaal in het Nederlands. Het is pas sinds iets meer dan een jaar dat ik mij volledig toegelegd heb op manga en anime. En ja ik lees mijn manga momenteel in het Engels. Simpelweg omdat er veel meer te krijgen is in het Engels dan in het nederlands. Als ik enkel manga in et Nederlands zou willen lezen zou ik vulg uitgelezen zijn. In het Engels heb ik een stuk ruimere keus. Maar net zoals dat ik huiverig zou zijn mijn Nederlandstalige collectie strips uit te breiden met Engelse vertalingen zo breidt ik liever mijn collectie Engelstalige manga niet verder uit met Nederlandstalige manga. Tanzij daar echt een goede reden voor is. Zoals dat de manga in kwestie niet te koop is in het Engels. Om een wat beter voorbeeld te geven dan wat ik al gegeven heb. Ik ben groot fan van de reeks Liar Game maar ik heb m niet in huis. Waarom niet? Omdat er maar een paar delen van vertaald zijn en als ik m koop wil ik wel de complete reeks (uiteindelijk) Dus als dat voortgezet zou worden in het Nederlands zou ik meer geneigd zijn het aan te schaffen. 

Ten tweede: Ik zit ook op een Engelstalig manga en anime forum. Momenteel eigenlijk meer dan dat ik hier rondhang. Ik schrijf daar stukjes over wat ik gezien of gelezen heb en babbel met de andere leden. Maar de reep is al zeven jaar mijn stamkroeg op het internet dus ik keer dat niet zomaar de rug toe. Zeker niet gezien het feit dat er een manga en anime subforum zit op de reep. Sterker nog: ik heb manga leren kennen dankzij een paar repers. (anime niet, dat ging meer per ongeluk) En tot slot zijn er nog mijn besprekingen. Toen ik net aan de manga begon schreef ik daar iedere keer korte stukejs ver en die werden dan heir zeer goed onthaald waardoor de stukje langer werden en uitgroeiden tot volledige besprekingen. Besprekingen die ik nog steeds voortzet en die (voor zover ik weet) nog steeds goed ontvangen worden. Dus ik zie geen reden om hier te vertrekken.

Tot slot: zoals gezegd: mijn post was bedoeld als opbouwende kritiek en misschien een tip. Dat kun je nemen of niet. Dat is geheel aan jou. Ik heb mijn zegje gedaan en trek me nu verder terug.

Succes verder

Dat is toch gewoon nonsens.

Waarom precies? Ik zeg niet dat je ongelijk hebt maar met zo'n opmerking kan ik niet veel.

Het punt voor mij is: ik heb al mijn manga in het Engels. Ik wil best nl daar aan toe voegen maar dan moeten ze wel met reeksen op de markt komen die ik in het Engels niet kan kopen. Als ik Frans zou kunnen zou ik die reeksen ook niet in het Frans kopen. Dan zou ik ipv reeksen in het Frans kopen die niet in het Engels te krijgen zijn (en mijn god wat zijn dat er deprimerend veel)

Omdat jij net zo makkelijk Engels leest dan Nederlands.

 

NB dit is een andere discussie mss afsplitsen of on topic?

Dat geldt voor iedereen van mijn generatie (twintigers) Iedereen die eind jaren tachtig/begin jaren jaren negentig of later is geboren is min of meer tweetalig. In ieder geval als het aankomt op lezen en horen. Ik ken niemand van mijn leeftijd die niet moeiteloos Engels kan verstaan of lezen. Zeker een markt als manga wat toch zijn voornaamste afnemers onder de doelgroep tieners en twintigers vind moet hier rekening mee houden. Twee van mijn vrienden weigeren anime te kopen als het Nederlands ondertiteling heeft of manga als het in het Nederlands is. Dus dan moet je wel met iets heel goeds op de markt komen wil je dat soort mensen (en dat zijn er veel) toch overhalen.

Dit is overigens niet bedoeld als zware kritiek hoor. Het is meer een tip om misschien de Nederlandse manga industrie weer enigszins nieuw leven in te blazen.

En ik geef toe ook een laag bij de grondse poging Shigurui e.d. op papier gepubliceerd te krijgen. Hey can't blame a guy for trying.