Diogenes

Ja, ik en mijn gezelschap hadden't erover dat de eerste Bondfilm die je ziet, de beste blijft. Misschien is dat zo. Ik ben daar nogal los in. Nostalgie speelt niet zo'n rol in mijn waardeoordeel (meestal)

De beste denk ik niet maar misschien wel je favoriet. Voor mij is dat The World is Not Enough. Een niet al te best ontvangen Bond film die ik een zeer warm hart toedraag.

In ieder geval, afgezien van de actiescènes, vond ik de film op zich al een teleurstelling. Ik was gegaan voor Christopher Waltz, maar zijn rol viel wat tegen. Voor de rest kon je alle verhaallijnen al van mijlenver zien aankomen. Ik stapte teleurgesteld uit de zaal.

Hmmm...mijn excuus voor als dit pretentieus gaat klinken maar Bond is niet iets dat je serieus moet nemen (Casino Royale daargelaten) Het zijn leuke, formuleuze actiefilms met fijne Britse humor en over the top villains. Het is puur vermaak waar je verder geen diepgang in moet zoeken. Dat kan natuurlijk gewoon niet je kopje thee zijn en dat is prima maar in de franchise was Spectre wel een uitschieter aan de bovenkant. Juist omdat het de vaste formules op een goede manier wist te gebruiken. Een andere film die dat ook heel goed deed was Goldeneye van een jaar of twintig terug en nog steeds één van de best Bond films. Als je meer houdt van het serieuzere werk en met wat meer diepgang zou je Casino Royale nog kunnen proberen. Ook een erg goede Bond film maar heel anders dan de rest. Duisterder en onvoorspelbaarder maar met dezelfde charme en niet geheel ontdaan van enige humor.

Hoezo? Ik zeg toch nergens dat het om een premiere gaat?

Sorry verkeerd geinterpreteerd. Je schreef "mensen die deze als eerste mogen meemaken" Ik dacht dat je daarmee bedoelde "mensen die deze als eerste mogen zien" maar je bedoelde neem ik aan  "mensen voor wie dit hun eerste Bond film is" Misschien toch een beetje last van een taalbarriere hier.

Normaal bezoek ik de cinema op maandag, maar een club voor rijke mensen had de cinema vandaag afgehuurd en ik kreeg een uitnodiging (don't ask how I got that). Ik dacht op voorhand al dat ik underdressed ging zijn (ik had me wel een beetje opgekleed, maar ik dacht 't blijft cinema..), maar bleek dat iedereen in smoking was. 't Was iets voor't goede doel. Desalniettemin genoten van Spectre. Oerdegelijke James Bond. Mensen die deze als eerste mogen meemaken zullen blij zijn.

? Gaat die bij jullie nu pas in premiere? Bij ons is ie al weken uit. (zie ook mijn stukje erover een paar paginas terug.)

Gekocht:

 

Leuke serie. Ik heb recentelijk seizoen 2 hiervan be-eindigd en die was ook zeer vermakelijk. Vermakelijk is trouwens wel het sleutelwoord bij deze serie. Verwcht geen hoogstaande kwaliteit maar gewoon lekker pulpy popcornvoedsel. Vampires, conspiracy theories en een hoop gore. Lovely!

Net de nieuwe Bond film gezien Spectre en enorm van genoten. Eindelijk weer een klassieke Bond film! Martinis, girls, gadgets, giant lairs, evil villains and buckets of fun! Dit is de Bond die we sinds Brosnan niet meer gezien hebben en met gemak mijn favoriete Bond film uit de Craig periode. Echt een klassieke Bond. Van de typische Ken Adams sets tot de woordgrapjes tot het trademark gevecht aan boord van een trein. Een absolute aanrader voor één ieder die vond dat Bond toch wat teveel een zuurpruim was geworden. Wel één minpunt: de titelsong doet je trommelvliezen bloeden en zelfs het genie van Daniel Kleinman kon er niks mee gezien de opening credit sequence verbazingwekkend duister en nachtmerrie achtig is wat totaal niet past bij de toon van de film zelf. Ook Thomas Newman kan er niks mee waardoor de film een main theme mist en daardoor qua soundtrack wat onder doet voor Skyfall. Voor de rest: puike film. Een dikke pluim voor all involved (behalve Sam Smith uiteraard) Waar ik bij Skyfall nog zei dat het een stap in de juiste richting was kan ik hiet met volle overtuiging zeggen: Bond is back!

****

PS: Wel nog één frappant detail, De film vertoont verbazingwekkend veel overéénkomsten met de nieuwste Mission Impossible ondanks dat de twee zo vlug achter elkaar zijn uitgekomen dat het onmogelijk geripped kan zijn. Dit verband wordt nog eens versterkt door de aanwezigheid van de extreem bekoorlijk Lea Seydoux die ook in de vorige MI film speelde.

Gisteren de eerste twee afleveringen gezien van The Last Kingdom. Een gloednieuwe Historische drama serie die zich afspeelt ten tijde van de Viking invasie van Engeland. Eerste indruk? Zeer goed maaaaaar... De serie is gebaseerd op de gelijknamige boeken van Bernard Cornwell en...die lenen zich niet bijzomder goed voor een televisie adaptatie. Het tempo in de serie is werkelijk moordend. We worden aan een nieuw personage voorgesteld en twintig minuten later is hij alweer dood zijn er tig andere personages bijgekomen en zitten we opeens tien jaar verder in de tijdlijn. In een boek werkt dit omdat je gewoon losse hoofdstukken hebt. Maar in een serie heb je het nodig dat mensen eerst rustig geintroduceerd worden, ze je leert kennen, een gevoel krijgt voor de situatie en de tijdsperiode alvorens verder te gaan. En om eerlijk te zijn: ik heb na twee afleveringen van de serie, op twee personages na, nog steeds geen idee wie nu werkelijk onderdeel is van de "main cast" en wie nu puur een red shirt is met wat extra screen tijd.

Dat gezegd hebbende als je, je over dit vervelende aspect heen kan zetten heb je aan The Last Kingdom één van de meest meeslepende en bevredigende series van het jaar. Cornwell is oncompromiterend in de portrettering van zijn personages. De hoofdpersoon is een arrogante kwal, zijn vader een bullebak, zijn oom doet de oom van Hamlet overkomen als een suikeroompje en de Vikingen zijn grotendeels bloeddorstige psychopathen. Ook werkelijk bestaande personen zoals Alfred de Grote passeren de revue en worden niet direct in het beste daglicht gesteld. Maar tegelijkertijd gebeurt het allemaal met een enorme nuance waardoor je personages toch nooit puur kan haten. De hoofdpersoon heeft genoeg charisma om hem interessant te maken, zijn vader is een dappere krijger die met man en macht zijn burcht probeert te verdedigen, de Vikingen zijn misschien een stel bloeddorstige psychopthen maar zijnntegelijkertijd wel een stuk hartelijker en minder rigide in hun denken dan de fanatische Engelsen. En Alfred de Grote is met afstand het meest interessante personage in de hele serie. Cornwell dwingt je niet zijn personages meteen sympathiek te vinden maar vertrouwd erop dat je na verloop van tijd je meer en meer voor hen gaat interesseren. Degene die nog overeind staan that is.

Het verhaal zelf is niet het meest originele en zal zeker de lezers van Vinland Saga zeer bekend voorkomen. Maar het gaat al vlug een originele en hoogst interessante kant op en bovendien wordt het in zeer sterke mate opgefleurt door het scala aan kleurrijke perosnages die de revue passeren. De serie geeft een intrigerend beeld van Middeleeuws Engeland en is wederom oncompromiterend in de uitbeelding van de gruwelijkheden van die periode. De serie zit vol bruut geweld en schokkende scenes maar nooit op een manier van "kijk ons eens edgy zijn". Het wordt afgebeeld als simpelweg onderdeel van het leven in tijd. En ondanks het moordende tempo blijft de serie zeer onderhoudend en uitermate spannend.

De serie is geproduceerd door de BBC. Iets wat mij vroeger hoofdschuddend had doen afzien van het kijken van een serie als deze. Maar sinds Peaky Blinders heeft de BBC zijn imago opgepoetst zogezegd en laten zien dat het ook in staat is tot goed uitziende high budget producties. Ik wil niet zeggen dat The Last Kingdom visueel kan wedijveren met Amerikaanse cable drama series zoals Vikings en Game of Thrones. Want met name in de actie scenes wil het er nog wel eens heel nep uitzien. Maar voor het grootste gedeelte is het een indrukwekkende productie. Kastelen zijn er daadwerkelijk uit als kastelen en niet als piepschuim sets (here's looking at you Starz) en de dorpjes hebben een gevoel voor realisme en detail waar ze in het Archeon nog wat van kunnen leren. En hoewel de veldslagen er soms wat amateuristisch uitzien valt het niet te ontkennen dat het een applausje verdient voor een Engelse serie om meerdere veldslagen te tonen in één aflevering al.

De soundtrack is niet heel bijzonder maar het kwijt zich prima van zijn taak om de sfeer te verhogen. Wel moet ik zeggen dat The Last Kingdom één van de meest fantastische en verslavende intro's heeft die ik in tijden al gezien heb.

The Last Kingdom is een serie die een overdaad aan kwaliteit uitstraalt. Van de dialogen tot de production design tot de muziek. Het hangt er heel erg vanaf hoe de serie zich verder zal ontwikkelen maar voor nu zeg ik: dit is een pareltje.

https://www.youtube.com/watch?v=qdL0TUodnpU

Alleen Enemy vond ik een misser Incendies is ook een sterke

Dat hoor ik van iedereen. De reden waarom ik die niet noemde is simpelweg omdat ik m nog niet gezien heb. (I know, shame on me)

Ik vond Enemy trouwens geen volledige misser maar verbazingwekkend middelmatig. Het had zeker sterke kanten maar voor mij precies evenveel fouten. De spanning zat er goed in en het tempo was prettig. Maar de acties van de personages waren af en toe volkomen onlogisch en ik vond het af en toe ook teveel "kijk ons eens kunstzinnig zijn" hebben.

Prisoners was dan een meer mainstream maar veel indrukwekkendere film. Puntje van je stoel spannend en akelig beklemmend. Met een paar shots erin die mij stijl achterover deden slaan.

Sicario was zo spannend dat een man achter me tijdens't tweede deel z'n mond niet kon houden van de opwinding. Dat vond ik wat vervelend, maar je hoorde duidelijk dat hij niet op z'n gemak was en daardoor aan't praten sloeg. Voor me zat een oude man die z'n kameraad aanporde en fluisterde "Verdoeme, da's spannend hé". 

Ik moet zeggen dat ook mijn hart beduidend harder sloeg dan tijdens andere "spannende" films.

Dennis Villeneuve is voor mij een beetje hit or miss. Prisoners was fantastisch maar Enemy vond ik so so. Hopelijk is Sicario maar hit dan miss voor mij. I.i.g. ik ga hem wel zien.

Goddamnit! Ik zit een paar dagen niet op de reep en meteen gaat het over mijn favoriete regisseur (GDT) en de film die waar ik al maanden naar uitkijk (Crimson Peak)

Nu ja ook maar mijn duit in het zakje doen

Cronos + Devil's Backbone - zeer goed

Mimic - meh, GDT met Hollywood restricties werkt niet

Blade 2 - Leuk om te zien, niet zo'n tof script

Hellboy 1 - awesome!

Hellboy 2 - super awesome! (en ik ben geen fan van superhelden films)

Pan's Labyrinth - meesterwerk, één van de beste films die ik gezien heb

Pacific Rim - Mooi gefilmd maar wat een bagger script. Doe mij maar Evangelion.

Crimson Peak ga ik donderdag zien.

Gisteren eindelijk begonnen aan The Killing (de 3 seizoenen liggen al enkele jaren in mijn kast). Indertijd geweigerd om te volgen omdat ik de eerste aflevering had gemist. Begint goed in ieder geval.

The Killing is fantastisch! Staat zeer hoog in mijn top10 beste series die ik gezien heb.

Het eerste seizoen is razend spannend en zeer aangrijpend. Als een topfilm maar dan 20 uur lang. En met Troels Hartmann heeft The Killing meteen één van de beste fictieve personages ooit gecreeërd. (mijn mening uiteraard) Het enige slechte aan seizoen 1 is dat ie precies vijf afleveringen te lang is waardoor er in het middenstuk een beetje een traag stukje zit met veel verhaallijnen die nergens naartoe gaan. Voor de rest is The Killing 1 naar mijn mening een meesterwerk.

The Killing 2 is een zeer intelligente en extreem onderhoudende thriller maar het mist het emotionele en diepzinnige van seizoen 2. Evengoed nog steeds wel een zeer dikke aanrader.

The Killing 3 is het beste imo. Niet zo langdradig als seizoen 1 en minder oppervlakkig dan seizoen 2. Het is een zeer spannende en onderhoudende thriller maar ook een fantastisch karakterdrama met een knoeper van een climax. Laat me weten wat je van het einde vond aangezien dat nogal een discussiepunt is onder fans van de serie.

Veel plezier! Je gaat een fantastische tijd tegemoet.

Btw: mag ik hierbij ook meteen The Bridge aanraden. Niet zo goed als The Killing maar een beetje dezelfde soort sfeer en een persoonlijke favoriet van mij. Heeft nu twee seizoenen en allebei zijn ze zeer goed.

 

Yep...onbegrijpelijk....

 

Je zult het niet geloven maar ik ben ehet eindelijk eens een keertje volmondig met je eens.

HANNIBAL is must-see tv en uiterst verslavend...

Verheft het lelijke en brutale tot kunst.

Yep, klopt!! Heb seizoen 2 "nog op het te kijken stapel" liggen

En de eerste en de derde wat een prequel is

De eerste Cube heb ik gezien. Ik vond hem niet zo. Het was een ietwat intelligentere Saw maar ik heb het in het algemeen niet zo op dat genre. De tweede en derde niet gezien maar zoals gezegd ik zal de tweede eens opsnorren en kijken of die mij beter bevalt.

Oja Dio ken je het tweede deel van Cube, Hypercube? Daar deed het me ook een beetje aandenken. 

Nope die kende ik nog niet. Dank voor de tip.

Net gezien...ik ben wat minder positief. Ik ben meestal gek op dit soort films, maar god wat ergerde ik aan de hoofdpersonages. Continue kibbelen en door elkaar heen praten en dan dat camerawerk... Gelukkig werd het tegen het einde een stuk beter. Het deed me wel heel erg denken aan films zoals Triangle en een film uit 2013 genaamd +1. Toch wel een voldoende, maar ik vind het zeker geen hoogvlieger.

 

Misschien is +1 nog een aanrader(?)

De bedoeling is ook niet voor de personages om sympathiek te zijn. Het is een film die laat zien wat er schuilt onder het dunne laagje veneer van perfectie dat je ziet bij zoveel hogere middenklasse dertigers. En om eerlijk te zijn: ik ken heel veel mensen zoals in de personages in deze film. Ogenschijnlijk fatsoenlijk mensen maar haatdragende roddeltantes van binnen. Het camerawerk vond ik juist heel goed gedaan maar dat is denk ik een kwestie van smaak. 

Begrijp me niet verkeerd: ik probeer je niet over te halen naar mijn standpunt. Jij hebt jouw mening en daar heb je alle recht op. Ik geef gewoon alleen mijn perspectief op de punten die jij aankaart. Voel je vrij het geheel met mij oneens te zijn daarover. En dank voor de tip nog overigens. Ik zal hem eens opsnorren. 

COHERENCE

Een low budget indie film geregiseerd door James Ward Byrkit. Ik ging hierin met nul komma nul verwachtingen. Feitelijk niets wetend erover behalve de titel en het feit dat hij maar tweeëntachtig minuten duurt waardoor hij perfect was om gisteravond laat nog te kijken toen ik thuis kwam van een feestje. Het verteld het verhaal van vier koppels die bij één van hen thuis bijéénkomen voor een gezellig avondje juist op het moment dat er een meteoriet over vliegt. De eerste vijftien minuten van de film geeft het idee dat dit een psychologisch drama wordt wanneer blijkt dat geen van de koppels zo'n al te perfecte relatie heeft en er nogal wat onderhuidse vijandigheid is tussen bepaalde personages. Oude vetes komen boven drijven en het onderhuids conflict wordt op de spits gedreven. Maar dan opeens valt het licht uit en vanaf dat moment wordt het steeds mysterieuzer. Onverklaarbare gebeurtenissen vinden plaats en het wordt steeds spannender. De opzet is bijna als die van een slasher film. Maar dan als ongeveer halverwege het plot onthuld wordt blijkt dit veel intelligenter en complexer te zijn dan de gemiddelde slasher film. Dat wil niet zeggen dat het op dat moment ook meteen gedaan is met de spanning want juist vanaf dat moment weet de film je echt helemaal paranoide te maken. Binnen de kortste keren is niet meer duidelijk wie, waar is, wanneer wat gebeurt en wie iedereen überhaubt is. De film verwordt tot een vrijwel uitwarbare kluwen van personages, gebeutenissen en hypotheses tot uiteindelijk alles duidelijk wordt in één totaal onverwachte en zeer schokkende climax direct gevolgd door één van de beste ambigue eindes die ik al gezien heb.

Maar naast een hoog intelligente psychologische thriller is Coherence ook een zeer sterk karakterdrama dat laat zien wat er steekt onder dat dunne laagje veneer van een gelukkige relatie en hoever mensen bereidt zijn te gaan om de leugen in stand te houden. Dit wordt nog enkel versterkt door de fantastische acteerprestaties van iedereen in de cast. Hoewel ik specifiek nog hoofdrolspeelster Emily Baldoni wil noemen die de gevoelige, intelligente maar ook nogal onvoorspelbare hoofdrol speelt vanuit wiens oogpunt we min of meer alles meemaken. Niet alleen weet zij met gemak de film te dragen maar zij deed mij ook meerder malen versteld staan over haar diversiteit in acteerspel. Dat zij niet bekender is dan ze is, is een heuse schande.

Ook de cinematografie is zeer goed gedaan. Het heeft iets weg van "found footage" maar is het niet en zelfs de cut to blacks af en toe dienen en doel heowel je daar pas tegen het eind van de film achter komt. De muziek is vaak niet aanwezig maar als het er is weet het perfect de scene aan te vullen en de spanning nog verder op te drijven.

Als ik wat minpunten moet noemen zou ik zeggen dat sommige karakters iets beter uitgewerkt hadden kunnen worden en dat het plot, hoewel zeer intelligent, een beetje te "high concept" is voor sommigen om de film te kunnen appreciëren. Maar behalve dat kan ik naar eer en waar geweten zeggen dat dit één van de beste films is van vorig jaar en ik had dat werkelijk niet verwacht.

****1/2

edit:

Het spijt mij, dio, maar jij hebt een heel beperkt beeld van horror. Horror kan heel veel dingen zijn en doen. Niet alleen diepgewortelde angsten bovenhalen.

 

De films die jij aanhaalt als schoolvoorbeelden van hoe horror niet moet zijn, dat zijn klassiekers voor een reden (I know... is dat wel niet echt). Vooral dat je A NIGHTMARE ON ELM STREET onder de categorie slechte film plaatst baart me zorgen. Dat is een echte masterclass in goeie horror. Niet zonder zijn imperfecties, maar nog altijd een meesterwerk.

 

JIJ houdt van een heel specifiek soort film, zeker als het om horror gaat, een genre waar je al heel vaak laatdunkend over gedaan hebt. No problem with that, maar hang aub niet de expert uit. Ja, I'm acting like a dick now.

Ik hang niet de expert uit (in ieder geval niet de horror expert, ik beschouw mijzelf wel enigsins als een film buff in het algemeen) maar de enthusiasteling. Goede horror kan ik heel enthusiast over zijn. Kijk naar mijn overdreven ge-hype van het aankomende Crimson Peak. (ik hoop echt dat die niet flopt anders ben ik straks the laughing stock van deze draad) Maar er zijn helaas heel weinig horror films die dat soort scares voor elkaar krijgen.

Nightmare on Elm Street was idd stom om aan te halen want de eerste was behoorlijk goed. Niet helemaal mijn soort film maar zeker niet zonder de nodige kwaliteit en was bij tijden ook idd echt eng. Ik bedoelde meer de franchise in het algemeen want ik denk dat zelfs jij het met mij eens bent dat die veel teveel uitgemolken is met veel teveel matige tot slechte titels. Dat geldt eigenlijk voor de meeste horror franchises. De eerste Saw was eigenlijk ook nog best te pruimen. En als ik heel eerlijk ben Alien is na de eerste film ook nogal downhill gegaan. Horror werkt denk ik gewoon het beste als je het bij één film houdt maar dat gaat dan weer in tegen de commerciële geest van Hollywood.

Dit is echter waar ik je even niet volg: "Horror kan heel veel dingen zijn en doen. Niet alleen diepgewortelde angsten bovenhalen." Wat dan? Is de naam niet genoeg indicatie? "Horror" Oftewel "it should horrify you" Horror moet je angst aanjagen. Angst die je dan vervolgens weer van je af kunt zetten zodra de film afgelopen is. Het is een veilige manier om even flink veel adrenaline aan te maken zonder dat er echt iets aan de hand is. Een horror film die geen angst aanjaagt doet volgens mij iets fout. Net als een thriller die niet onderhoudend is. Oftewel a thriller that doesn't keep you thrilled. (een genre waar ik overigens wel enigszins een expert in ben en wat in alle eerlijkheid ook een hoop troep produceert jaarlijks) It's all in the name voor zover ik het zie.

Ik begrijp overigens al helemaal niet wat je bedoelt als ik zeg dat ik van "een heel specifiek soort film hou" buiten het horror genre om. Wat voor soort film bedoel je dan? Want voor zover ikzelf kan zien heb ik een vrij brede smaak. Als ik kijk naar de afgelopen paar maanden zou ik zeggen dat de twee films waar ik het meest van genoten heb Kingsman en Liza The Fox Fairy zijn. De één een Britse over the top maar zeer stijlvolle actie blockbuster. De ander een Hongaarse absurdistische komedie. Ik zie eerlijk gezegd de overéénkomten niet behalve dat ik van beide zeer genoten heb. Het enige genre waar ik echt een vooroordeel naartoe heb (en dat heb ik ook al meerdere malen eerlijk toe gegeven) is het superhelden genre. En zelfs daarin heb ik gezegd dat ik Ant-Man goed te pruimen vond, een groot fan ben van de Hellboy films en Kick Ass een eh...kick ass film vond.

Ik ben zelf geen kenner van horror, dit was mijn eerste horrorfilm ooit. Maar moet je in horror geen band kweken met de personages, hoe kan het je anders iets schelen wat er met hun gebeurt. Bij deze film had ik een hekel aan alle personages (behalve die jongen die zo hard gepest wordt, maar dat is denk ik alleen omdat hij de underdog is, niet omdat hij een aardig karakter heeft, hij heeft helemaal geen karakter!). Maar als hierin de eerste dode viel was ik gewoon blij (één klootzak minder). En deze film heeft trouwens mijn negatief beeld van jeugdbewegingen allesbehalve vooruit geholpen.

Horror is het moeilijkste genre dat er gestaat om te maken. Veel film makers verwisselen "eng" met "smerig". Een horror film hoeft niet smerig te zijn. Zolang hij maar eng is. Smerige horror films die niet eng zijn, zijn slechte horror films. Films als Friday the 13th, Nightmare on Elm Street en I Know What You Did Last Summer zijn schoolvoorbeelden van hoe een horror film NIET moet zijn. (en laat ik maar niet beginnen over Saw) Een goede horror film werkt in op de psychologie en haalt onze meest diepgewortelde angsten boven. Helaas zijn van dat soort films er maar heel weinig.

De beste horror film die ik gezien heb is Alien. De eerste helft is puur sfeerschepping en zorgt ervoor dat je steeds meer gespannen wordt. De tweede helft is de meest enge puntje van je stoel horror die je, je maar kunt voorstellen. Een horrorfilm die zowel slaagt in het principe van "monsters die je niet kan zien zijn enger dan monsters die je wel kunt zien" alswel laat zien hoe jump scares meer kunnen zijn dan een goedkope gimmick.

Voor de rest is The Shining een must watch. Inmiddels al een oudje maar nog steeds even eng als toen ie uitkwam.

Ook The Thing is top notch. De horror daarin is minder intelligent en gesofisticeerd dan in Alien en werkt meer met simpele jump scares. Maar het zijn perfect opgebouwde en uitgevoerde jump scares waardoor de film eigenlijk een masterclass in simpele maar zeer effectieve horror wordt die absoluut de moeite waard is.

En gezien we het toch over John Carpenter hebben, een vrij onbekend horror meesterwerkje waar ik zeer op gesteld ben is In The Mouth of Madness. Een compleet geschifte Lovecraft achtige non-stop angstopwekkende rollercoaster van een film die verbazingwekkend vermakelijk is. Zeker een aanrader.

Er zijn nog veel meer goede horror films maar dit is enigszins een basis ter introductie in het genre.

Edit: Kom er net achter dat Alien ouder is dan The Shining. Ik dahct zelf eigenljk dat The Shining een jaar of tien ouder was. Niet omdat die er zo slecht uitziet maar omdat Alien er juist nog steeds zo goed uitziet.

Dubbele edit: Ik moet trouwens ook even wel erbij zeggen dat met uitzondering van The Shining de voorbeelden hier naast heel eng ook vrij smerig en bloederig zijn. Zeker The Thing vereist een sterke maag.

Ik wou naar CHUCK beginnen kijken, maar Netflix heeft het er afgezwierd tijdens hun grote opkuis. Dan maar FRIDAY NIGHT LIGHTS begonnen (allez, het is de tweede keer dat ik dat zie). Het is heel moeilijk om op mijn 'gevorderde' leeftijd nog indruk te maken op mij. Allez, op de manier dat kinderen volledig onder de indruk zijn van iets. FNL kan dat dus wel... Fantastische reeks.

 

Maandag komen de eerste twee seizoenen van HANNIBAL toe, dus gaan ik weer beginnen afwisselen.

 

Vorige week ook TOP OF THE LAKE gezien. De laatste aflevering verknoeit bijna gans de reeks. Wat een 5 sterren reeks had kunnen zijn, verandert door die erg rommelige en gehaaste afwerking in een 3 sterren reeks.

Dat vind ik wat overdreven persoonlijk. De laatste aflevering was te gehaast idd maar voor mij maakte het een vijf sterren reeks tot een vier en een halve ster reeks. Niet zo hard zijn Donnie. Eén slechte aflevering maakt iets nog geen slechte reeks. Als dat zo was zou True Detective 1 algeheel verguisd zijn. Want die vierde aflevering... Omg wtf happened there?

Netflix doet dat dus vaker, reeksen er zonder waarschuwing afzwieren? Ik was aan Fringe begonnen en nadat ik twee afleveringen had gezien stond het er opeens niet meer op. Spijtig, want het leek me wel een interessant.

Fringe is awesome. End of story.

THE HOBBIT -

THE BATTLE OF THE FIVE ARMIES

Ik kwam laatst tot een realisatie die mij nogal aan het denken zetten: mijn leeftijd beinvloed wat mijn favoriete genre is. Ik ben momenteel Shadowrun Returns aan het spelen. Een cyberpunk/fantasy RPG video game en het enige waar ik mij voor interesseer in dat spel zijn de cyberpunk elementen en het fantasy gebeuren kan mij gestolen worden. En dat is logisch gezien mijn leeftijd en huidige staat van ontwikkeling. Ik ben midden twintig, zoekend naar een duidelijk doel in het leven, bezig mijn normen en waarden te vormen naar realistische maatstaven en mij ondertussen een beeld te vormen van de wereld om mij heen. Cyberpunk is dan bij uitstek een interessant genre want het is (als het goed gedaan is) zeer politiek getint, vaak filosofisch, een beetje gedurfd maar tegelijkertijd ferm gebaseeerd op huidige politieke en technologisch ontwikkelingen. Echter had ik Shadowrun Returns een paar jaar terug gespeeld (wat practisch gezien onmogelijk is want toen bestond het nog niet) had ik mij juist ferm gefocussed op het fantasy element en de cyberpunk gelaten voor wat het was. Want in mijn tienerjaren was het juist fantasy wat mijn hart sneller deed kloppen. Ik was zogezegd geen fijne tiener en van al mijn ontwikkelingsfases tot nog toe is mijn puberteit toch wel de periode waar ik mij het meest voor schaam. Ik was boos, haatte de wereld en vond dat iedereen een idioot was en alleen ik het bij het juiste eind had. Sommige van jullie hebben nog een vleugje meegekregen van die houding gezien ik lid werd van de reep in mijn late tienerjaren. (ik kan mij i.i.g. nog een paar stupide opmerkingen herinneren die ik toen gepost heb) Kort gezegd ik moest niets hebben van de werkelijke wereld en vluchtte liever in fictieve verhaaltjes over helden die op queestes gingen om de wereld te redden.  En geen enkel genre staat verder af van de realiteit en heeft meer heldhaftige queestes dan fantasy.

Ik schrijf dit allemaal niet omdat ik mijn zo egoistisch ben te denken dat mijn leven erg interessant is om over te lezen maar omdat de manier waarop ik nu in het leven sta ook mijn mening over deze film beinvloed. Toen ik een tiener was, was Lord of the Rings het mooiste, beste en geweldig, fantastischte wat ik ooit gezien had. The Hobbit heeft mij nooit zo erg kunnen boeien maar het had het voordeel dat twee van de drie films uitkwamen in een tijd dat fantasy nog enigszins mijn interesse had. Echter deel drie heb ik vanavond gezien niet als de epische film waar ik het ongetwijfeld een paar jaar terug voor had aangezien maar als een aangename "blast from the past". Dit even ter inkadering van komende opmerkingen. 

Laat ik eerst even heel hard zijn en zeggen dat er heel veel fout is aan deze film. Om te beginnen de speelduur. De film is met net twee uur de kortste van alle Tolkien verfilmingen maar ik heb toch het gevoel dat het verhaal net zo effectief in een halfuur verteld had kunnen worden. The Battle of the Five Armies is een zeer accurate titel want dat is ook alles wat het is: één grote veldslag van bijna twee uur met een kort proloog en epiloog en zeker tegenwoordig ben ik niet zo'n fan meer van gevechten die eeuwig maar blijven duren. De epiloog daarentegen is verbazingwekkend kort en mist enige impact.

Dat is echter niet om te zeggen dat de film niet ook lovenswaardige elementen bevat. Om te beginnen de tien minuten proloog is hoogst vermakelijk en zal je waarschijnlijk versteld doen staan. Het is zoals de rest van de film niet is, efficient doch spectaculair en gedaan voor je erg in hebt maar desondanks zeer indrukwekkend. De verhaallijn die daarna opgestart wordt is ook erg interessant en beantwoord een vraag die bij LoTR enigszins aan de verbeelding overgelaten werd. Het verhaal gaat over van een heroische queeste in meer iets van een Shakesperiaans drama of toch in ieder geval een verhaal met een hoog Game of Thrones gehalte. (wat mij ook niet zoveel meer boeit de laatste paar jaar maar desondanks wel nog steeds goed is) Vanaf daar echter schiet het opeens terug naar epische queestes en krijgen we de eerder genoemde veel te lange veldslag. Het is alsof Peter Jackson The Battle of the Pelinor Fields (Return of the King) heeft getimed en heeft gezegd "het moet zoals dat maar dan wel tien minuten langer" Zich niet beseffende dat wat The Battle of the Pelinor Fields zo goed maakt het karakterdrama is en niet het daadwerkelijke vechten. Anyway terug naar het goede aan de film. Meerbepaald: de laatste twintig minuten van de veldslag. Want ondanks dat het tegen dan al veel te lang duurt weet Jackson uiteindelijk toch de film te be-eindigen op een epische noot die zeker weten een glimlach zal toveren op éénieders gezicht.

Iets anders wat ook de film zeer de moeite waard maakt is de karakterontwikkeling. Thorin is verreweg het meest interessante personage in de film en Richard Armitage speelt hem met de overredingskracht en nuance die we van hem gewend zijn wat uiteindelijk resulteerd in een fantastische finale. En laat niemand zeggen dat Tauriel een nutteloze aanvulling is om de feministen te plezieren want haar arc deze film was een absoluut hoogtepunt en eindigde op een verbazingwekkend niet clichématige manier.

Visueel is er niet veel dat ik over de film kan zeggen behalve dat het mij steeds eraan herinnerde dat ik nog steeds eens verder moet gaan met Skyrim. Puur gericht op visuals is dit meer een video game dan een film. Begrijp me niet verkeerd: ik ben redelijk verzot op video games, zoals waarschijnlijk al duidelijk was uit de twee voorbeelden genoemd in deze tekst. Maar naar mijn mening moeten video games eruit zien als video games en films eruit zien als films. Films die eruit zien als video games zijn films die vergeten zijn dat ze een film zijn. Dus in die zin verdient The Hobbit op visueel vlak nagenoeg geen punten behalve als het gaat om kostuums. (die allemaal zeer goed waren)

De muziek ben ik ook vrij vlug over klaar want A. Het is Howard Shore en B. Het is een Tolkien verfilming en iedereen weet zo onderhand wel hoe het klinkt als je die twee combineert.

Al met al kan ik niet zeggen The Battle of the Five Armies een goede film is want dat is het simpelweg niet. Het is veel te lang, veel te bombastisch en het mist substantie voor het grootste gedeelte. Wat ik wel kan zeggen is dat het een zeer vermakelijke film is. Of om het anders te zeggen: de objectieve recensent in mij vond het maar niks maar mijn innerlijke zestienjarige heeft genoten van ieder moment. Als jij ook een zestienjarige in je hebt is dit zeker een aanrader. Zo niet ga dan iets anders kijken. Zoals eh...nu ja je verzint vast zelf wel iets.

***

 

Het probleem daarbij is dat hij voor een autist soms weer heel afwijkend extrovert gedrag vertoond. Er zitten tegenstrijdigheden in zijn gedrag die ik niet kan vertalen naar hoe ik autisten in de echte wereld ken. Ook daarbij zal ik mijn suspension of disbelief opzij zetten. Mogelijk komen er in latere afleveringen nog verklaringen voor zijn incoherente gedrag. Hetzelfde heb ik met Tyrell Wellick, die zich naar mijn gevoel ook heel incoherent gedraagt.

Elliott heeft wel meer psychische probleempjes dan alleen autisme. Maar dat komt in latere afleveringen meer naar voren.

Waar ik mij zorgen om maak is dat Mr. Robot weer een serie is als Lost of The leftovers, waarin semi-intellectuele, zogenaamd "diepe" of "mysterieuze" ontwikkelingen moeten verhullen dat het de scenario schrijvers niet lukt een consistent verhaal te schrijven.

Dat is moeilijk om nu al iets over te zeggen maar het is een mogelijkheid ja. Mr Robot is oorspronkelijk geschreven als filmscript wat doet vermoeden dat de schrijver weet waar hij naartoe werkt met zijn hoofd verhaallijn. (naar eigen zeggen was heel seizoen 1 oorspronkelijk de eerste veertig minuten van de film) Maar ik weet niet zeker of dat ook geldt voor de nodige subplots die zoals ik al zei tegen het eind van het seizoen wat aan de kant geschoven zijn. Je gaat sowieso tegen eht eind van eht seizoen nog de gevolgen zien van gebeurtenissen helemaal aan het begin van dit seizoen.

Ik ga Mr. Robot nog eens proberen. Bij mijn eerste poging liep ik rond episode 6 vast op de onrealistische verbeelding van computer hackers. En op de ongeloofwaardige manier waarop de hoofdpersoon zich laat manipuleren.

 

Ik zal mijn Suspension of disbelief factor voor beiden wat omhoog schroeven en kijken of de serie dan wel uit te zien is.

Ik ken niet veel hackers dus de onrealistische portrettering van hackers zou je best gelijk in kunnen hebben. In mijn ervaring is het best om langs onrealistische portretteringen heen te kijken. Ik had met seizoen 1 van Vikings steeds van "jamaar dat klopt niet historisch gezien" tot ik halverwege besloot mijn historische kennis even opzij te zetten. Toen genoot ik er opeens een stuk meer van.

Als je het hebt over de ongeloofwaardige manier waarop de hoofdpersoon zich laat manipuleren door

dan zou ik zeggen: vergeet niet dat hij een Autist is he. Normale communicatie is al wat lastig. Laat staan het doorzien van slinkse trucjes en manipulatie. Elliott is geen Jack Bauer. Hij probeert zich zo goed mogelijk te redden uit situaties maar hij is nu éénmaal geen goed getraind agent of meesterspion. Hij is een amateur hacker met psychische probleempjes en dat maakt hem een makkelijk doelwit voor manipulatie.

Aan de andere kant als je het met manipuleren hebt over hoe

Elliott manipuleert dan kan ik enkel zeggen: ghehehehe...wacht maar af...

MR ROBOT

Genre: Techno thriller/Psychologische thriller

Aantal afleveringen: 10

Status: seizoen 1: afgesloten - seizoen 2: in productie

Cast: Rami Malek. Christian Slater, Carly Chaikin, Portia Doubleday, Mattin Wällstrom, Michel Gill, Frankie Shaw e.a.

Elliott Alderson is een jonge autistische hacker die op een dag gerecruteerd wordt door een mysterieuze anarchist bijgenaamd "Mr Robot". Mr Robot recruteerd Elliott in zijn team van hackers genaamd "fsociety". Het plan: de top 1% van de wereld uit het zadel helpen en macht en welvaart terugbrengen bij degenen bij wie het hoort: het volk.

Mr Robot is de perfecte serie voor deze tijd. Aan de ene kant durft het onze huidige maatschappelijke problemen aan de kaak te stellen, aan de andere kant is het een serie die computertechniek op de voorgrond plaatst. Maar naast een razend spannende technothriller is het ook een hoogst psychologische serie. Met uitzondering van één of twee scenes wordt de hele serie verteld vanuit het perspectief van Elliott en hijzelf is het toppunt van de unreliable narator gezien zijn psychische problemen en recreationeel drugsgebruik. Dit maakt Mr Robot een serie waarvan je van niets zeker kunt zijn en die vol onverwachtse wendingen zit. Maar in een daadwerkelijk geniale zet telegrafeert het één grote plot twist lang van te voren al zodat je niet let op de vele andere plot twists die er tussendoor komen.

Maar behalve op het gebied van plot is het schrijfwerk ook van zeer hoog niveau als het gaat om personages. Als karakterstudie van Elliott is het meesterlijk gedaan maar ook de andere personages zoals Mr Robot, Elliot's collega/jeugdvriendin Angela, Elliott's buurvrouw/drugsdealer Shayla en fsocieyy lid Darlene zijn complexe en interessante personages waar je op zn minst een zekere sympathie voor voelt. Zelfs de grote antagonist Tyrell Wellick is iemand waar je je ogen niet van af kan houden hoe akelig zijn daden ook zijn. Of misschien wel juist daarom. Een psychopaat in de beste traditie van Patrick Bateman. Net als het plot wordt er gedurende de serie steeds meer over de personages onthuld en met iedere nieuwe onthulling worden ze enkel interessanter en magnetischer.

Visueel is de serie ook zeer goed gedaan. Regisseur Niels Arden Oplev zet in de eerste aflevering een hoogst beklemmende visuele stijl neer waarbij hij grimmige vervallenheid combineert met kil postmodernisme. Het ene moment zie je een vervallen arcade, het volgende moment speelt de actie zich af midden op times square tussen de drukte van de forensende New Yorkers en de imponerende high rises. Het is een zeer toepasselijke en effectieve stijl die het hele seizoen aangehouden. Perfect het verschil illustrerend tussen de 1% in hun plexiglas torens en de massa in de kille, verpauperde en te kleine apartementjes. Met andere woorden het perfecte toneel voor een serie als deze.

De soundtrack is een prachtwerkje. Het is voornamelijk techno zoals te verwachten bij een serie als deze maar wat het helemaal afmaakt is de retro 90s gaming muziek die componist Mac Quaile er nog tussendoor gooit wat niet alleen perfect past bij de hoofdpersoon maar ook sowieso de hele sfeer van de serie zelf. Het beste komt dit naar voren in het nummer "hellofriend" wat dienst doet als de main theme in het eerste seizoen.

Tot slot is het acteerwerk ook subliem doorheen de gehele cast. De jonge en nog vrijwel onbekende Rami Malek kan makkelijk het scherm in beslag nemen met zijn hoogst indringende performance als de zwaar getormenteerde Elliott.Christian Slater levert mogelijk wel een career best performance als de hoogst sympathieke maar ook hoogst mentaal onstabiele Mr Robot. Carly Chaikin, Portia Doubleday en Frankie Shaw zijn allen actrices waar ik nog nooit van gehoord had maar die alle drie zeer overtuigende en vaak emotioneel confronterende performances geven. Martin Wallstöm tot slot zet op zeer overtuigende wijze met zijn rol als Tyrell Wellick een hoogst angstaanjagende psychopaat neer en lijkt het te doen zonder zelfs maar enige moeite. Een dikke pluim dus voor de gehele cast.

Ik weet dat ik nu de verwachtingen wel erg hoog heb gespannen voor deze serie. En hoewel deze voor mij niet uitmaakten zou het oneerlijk zijn als ik niet ook de paar minpunten zou noemen dus voila: de scenarioschrijver van de serie Sam Esmail had het verhaal oorspronkelijk bedacht als film en dat is op bepaalde punten merkbaar. Sommige subplots worden geintroduceerd, lopen een paar afleveringen en verdwijnen daarna weer zonder dat ze afgerond zijn. Ik vermoed dat deze nog terug komen volgend seizoen maar tot dit zeker is reken ik dit als een minpunt. Ook bepaalde personages hadden iets meer expositie gemogen dit seizoen. Seizoen 1 is voornamelijk gefocussed op Elliott en een handvol anderen en daardoor vallen bepaalde nevenpersonages wat in het niet.

Maar laat dit je niet afschrikken want de basisgedachte die ik probeer over te brengen is dat Mr Robot een dijk van een serie is die je absoluut moet zien. In Amerika is dit al de hit van deze zomer gebleken en ik kan daar enkel in bijtreden. Stijlvol, indringend, razend spannend en hoog intelligent.  Ik heb dit al een paar keer eerder gezegd maar laat ik het dan nu nogmaals in niet mis te verstane taal zeggen: Mr Robot is een serie die je absoluut MOET zien!

****1/2

En als je niet op mijn mening vertrouwd laat ik je hierbij dan nog even om de oren slaan met wat namen en cijfers:

Metacritic: 79%

Rotten Tomatoes: 98%

IMDb: 9.1

TV.com: 9.2

https://www.youtube.com/watch?v=rRosND552IE

'The Leftovers' vind ik schitterend. Bij momenten zeer verrassend.

Serieus? Ik vond The Leftovers echt verschrikkelijk. Ik heb me nog nooit zo erg verveeld bij een tv-serie. En het is niet door het tempo of het artsy gedeelte want dat had Sense8 ook en zo je weet ik ben gigantisch groot fan van die serie. Het probleem voor mij was dat het artsy om het artsy zijn was. De dilaogen moesten heel diep klinken maar er werdt niks diepszinnnigs gezegd. De personages waren totaal niet invoelbaar en naar mijn mening best wel cliché. Ook het camara werk vond ik heel erg "kijk ons eens artsy zijn" gedoe. Ik had echt helemaal niets met die serie ondanks dat het Damon Lindeloff is die ook Lost heeft geschreven wat ik heel goed vond.

Anyway dat is maar mijn mening he. Misschien zie ik gewoon het geniale eraan niet of is het gewoon geen serie voor mij. Die mogelijkheid hou ik zeker open.