Vittorio

1 uur geleden, Yncke zei:

Als de boekhouding goed is, hebben we er nog eentje tekort!

 

En omdat @Vittorio zo goed oplet, mag jij de seed van deze keer kiezen: een getalletje tussen 2147483647 en -2147483648. 3 en 28 werden al eens gekozen en zijn dus uitgesloten

Een grote eer.

Als 150213 de feed is, zou het té toevallig zijn als een uitvinding uit S&W ook nog eens wint, dus de feed is, tactisch gekozen, 150213.

1 minuut geleden, TDPB zei:

Natuurlijk niet.

Alleen al die tv-beelden uit het verleden zijn een mirakel op zich. 

Tenzij je eerst een cameraploeg naar het verleden flitst. 

De vraag was wel serieus, is er geen enkel album waarin een kletsverhaaltje wordt gehouden over de werking, met gebruik/misbruik van bestaande kennis?

Hoe werkt dat ding eigenlijk? Is er een album waarin dat echt wordt uitgelegd, met een klein beetje natuurkundige basis? 

9 uren geleden, Boekenmagazijn zei:

Opmerkelijk dat er geen uitvinding uit Blake & Mortimer bij zit.

Niet mijn smaak, overigens, maar het verbaast me.

Je vergist je, ik heb de brave voorloper van De Schakelaar voorgedragen:

3 uren geleden, TDPB zei:

Dat blijft toch een meer dan behoorlijke prestatie.

Het is meer bakken dan uitvinden, hij maakt gebruik van een receptenboek. 

5 minuten geleden, Yncke zei:

En mijn inzending telt niet mee, of wat? Ik denk dat ik daar ergens een poll op min één ga laten beginnen.

Hij staat er tussen hoor, de transmogrifier, in de opsomming naast de onzichtbaarheidsspray, misschien zag je 'm daarom niet...

5 uren geleden, Yncke zei:

Als de telling goed is, zitten we nu aan 30 van de 32 uitvindingen!

Vitamientje & de grasmobiel

Het diarreepistool & de shitremover

De Schakelaar & de telecephaloscoop

De wijsheidsdrank & het infantiliseringsmiddel Infantiloxine

De zilveren dolfijn & de plastieken walvis

De Iron man armor & de homobom

De flaterfoon & het ultrasoon wapen

De bloopermachine & de brollebril

De mastigaston & de self-operating napkin

Zandra Zwendel & de jurk van Drebbel

De teletijdmachine & de Supercolor-Tryphonar

De sprietatoom & de zwendelstraal

De onzichtbaarheidsspray & de transmogrifier

De toverdrank & het B-gevaar 

Met het slaapgas van de Graaf kom ik op 29.

23 minuten geleden, Ambreville zei:

Vergeet Smurfinnetje niet. Die uitvinding zou aanslaan bij stripverzamelende ancels. 

Gargamel ontwikkelde toch slechts het prototype met vet zwart haar en een grote neus. Grote Smurf maakte er een masturbatiepop op pumps van.

12 uren geleden, Tom MDP zei:

Krijg je ervan als je sprietatoom over je favoriete Kuifje-album morst. 

13 uren geleden, bouncer zei:

Of Sylvester Stallone en Tom Selleck ?!

Of Lambik:

55 minuten geleden, Hamirubi zei:

Trifonius was zijn tijd ver achteruit!

Ik heb dat ook altijd gedacht maar de professor presenteert hier toch echt mosterd na de maaltijd, [dat staat er ook, sukkel, zijn tijd ACHTERUIT] de eerste kleurentelevisies waren al bijna tien jaar eerder (1954) op de Amerikaanse markt:

16 minuten geleden, cartoonesk zei:

Ik wou die bewaren voor de verdediging in het duel maar inderdaad, dat is die foto!

Ik heb m voor je geblurd

Op 11/12/2019 om 13:25, cartoonesk zei:

er is ook iemand die de machine in het echt heeft nagemaakt.

De invisibility spray uit The Old Castle's Secret die niet perfect is want het spul werkt maar een paar minuten 'and even then my bones would make shadows in a strong light'............

Quote

The story is usually referred to as one of Barks' most memorable for several reasons. The plot borrows elements of horror and mystery stories, favorites of Barks; the old and mostly abandoned castle with its dark halls, hidden dungeons and crypts; ancestors' skeletons buried within the castle; the ancient McDuck cemetery with the graves of generations of the main characters' ancestors; the misty swamp, the threatening "ghost", and the imminent danger the characters sense. Barks detailed every panel to afford a sense of melancholy suitable for this rather moody story, and used pictures of old Scottish castles as references to add to the story's realism. "The Old Castle's Secret" is considered to be among Barks' best drawing efforts.

Bron: Wikipedia. Daar ben ik het helemaal mee eens.

Deelnameplaatje:

De voorloper van De Schakelaar:

De telecephaloscoop uit Het Gele Teken waarmee je op afstand personen kunt besturen.

Moet niet ontbreken uit eerbied voor de stripgeschiedenis maar mag wat mij betreft ook snel weer worden weggestemd tenzij er natuurlijk Repers zijn die hier warm voor lopen. 

Alleskunner Igort (Igor Tuveri) mag niet ontbreken, qua wereldwijde vertalingen zo'n beetje de succesvolste Italiaanse auteur. Zijn 5 è il Numero Perfetto uit 2002 verscheen bij Oog&Blik en die vond ik zeer de moeite:

Drie maanden geleden kwam de verfilming uit, met Igort zelf op de regiestoel:

13 minuten geleden, Kameraad Mauser zei:

Toch heb ik de indruk dat televisie een pak meer zou kunnen zijn. Enfin, had kunnen zijn, want tv is een reeds aantal jaren overleden format. Ik vernoemde alvast de Hokjesman en de IJzeren Eeuw, maar waarom niet meer van dat soort docu's? Misschien dat de vergoedingen - betaald met belastinggeld - van de nethoofden en de laagjes administratie iets teveel in de weg zitten? Ipv dat het geld naar de productie van programma's vloeit?

Toch bieden ze nog veel wat zeer de moeite waard is, zoals paar dagen geleden portret van extreemrechtse NVU-leider Kusters, zeker niet gemakzuchtig maar ingetogen en met goed uitgangspunt:

Quote

De extreemrechtse NVU-leider Constant Kusters ziet zijn gedachtegoed steeds meer doordringen tot de gevestigde orde. In hoeverre is onze nationale geschiedenis een voedingsbodem voor de angst voor nieuwkomers? Schets van de Nederlandse samenleving en haar omgang met 'de ander' door de eeuwen heen aan de hand van het dagelijks leven van Constant Kusters, de politiek leider van de extreemrechtse Nederlandse Volks-Unie. Aan de hand van archiefmateriaal over de Nederlandse geschiedenis en intieme scènes in het extreemrechtse milieu toont deze documentaire een politicus die tot zijn vreugde ziet dat zijn ideeën steeds meer doordringen tot de gevestigde orde.

Op 7/12/2019 om 21:47, lordofindifference zei:

Wat een extreem moeilijke keuze...  Bijna elk album heeft wel iets waardoor het in aanmerking komt... 

De reeds vermelde brouva/haro scène (maar evengoed de verkoopscène op de slavenmarkt in hetzelfde album), de kaasfondue uit De Helvetiërs, het kreupelhout uit Corsica, de militaire acties uit Het 1e Legioen, de loterij in De Romeinse Lusthof, de bijgelovigheid van de galliërs in De Ziener... 

 

Daarmee leg je wel de vinger op de zere plek. Ik kan tientallen mooie scènes bedenken maar geen enkel album meer dat van de eerste tot de laatste pagina boeit. Ik vraag me af of deelnemers hierin eerlijk durven zijn. De reeks lijkt me toch een beetje het lot beschoren van klassieke films, je moet ze niet helemaal meer willen terugzien.

4 uren geleden, bouncer zei:

Tja, de VPRO ooit progressief, anarchistisch, en politiek incorrect nu gekaapt en verworden tot een elitair clubje mensen met

een beperkte levensvisie.

Ja, triest clubje tegenwoordig dat elitaire kunstenaars als Mark Hendriks voor de radiomicrofoon sleept (Nooit Meer Slapen) en zomaar vier pagina's in de televisiegids laat volschrijven over de Franse auteur Marc-Antoine Mathieu. Wat een beperkte levensvisie, al die aandacht voor strips. Bah.

2 uren geleden, Tweetie zei:

Het is als cartoonist onmogelijk goede grappen over moderne kunst te maken, als de kunstmarkt zelf het veel beter kan: https://www.nbcnews.com/nightly-news/video/banana-art-piece-fetches-staggering-amount-of-money-at-miami-s-art-basel-74597957528

Voor die 120 duizend dollar (2x, een derde editie kost 150.000 dollar) heeft hij er goed over nagedacht:

The artist has been working on the idea for Comedian for about a year, first creating versions in bronze and resin. Somehow, they were lacking. “Wherever I was traveling I had this banana on the wall. I couldn’t figure out how to finish it,” Cattelan told me when Perrotin handed me the phone with him on the line. “In the end, one day I woke up and I said ‘the banana is supposed to be a banana.'”

Every aspect of the work was carefully considered, from the shape of the fruit, to the angle its been affixed with duct tape to the wall, to its placement in the booth—front and center, on a large wall that could have easily fit a much larger painting.

1 uur terug, Vittorio zei:

is Vermassen met zijn grapjes die vooral op de tekst eronder drijven heel erg ouderwets.

Dit dus:

Gummbah haalt leuke grappen uit met moderne kunst, maar dit is bekrompen, hartstikke reactionair.

Zojuist, Vittorio zei:

Nou ho even, wel goed lezen hoor, geen smaakverschil hier, ik schrijf dat je iemand niet snel te kort kunt doen met zo'n werk op zijn naam. Alleen maar goed dat Vermassen nu meer tijd heeft voor zaken die meer indruk maken.

Ah, excuus, ik sla zelf de plank mis. Ik bedoelde:  Ik wil hem niet te kort doen (met zijn standbeeld, pardon, met zijn beeldroman MAG dat ook niet).

7 minuten geleden, Koen zei:

Oei... Zo'n prachtig beeldverhaal.  Ah ja, smaken... 

Nou ho even, wel goed lezen hoor, geen smaakverschil hier, ik schrijf dat je iemand niet snel te kort kunt doen met zo'n werk op zijn naam. Alleen maar goed dat Vermassen nu meer tijd heeft voor zaken die meer indruk maken.

19 minuten geleden, Koen zei:

Goed nieuws dat er sprake is van een nieuw beeldverhaal. 

Als ik lees dat Vermassen halve werkdagen besteedde aan een cartoon, dan is er veel gewonnen. Ik wil hem niet te kort doen (met zijn standbeeld, pardon, met zijn beeldroman kan dat ook niet). Maar die cartoons......

Quote

De boodschap was duidelijk: vergeet het maar, je werk is te scherp voor een breed publiek.

Cultuurverschil tussen Nederland en België? Naast bijvoorbeeld 'onze' Jos Collignon is Vermassen met zijn grapjes die vooral op de tekst eronder drijven heel erg ouderwets. In Nederland zou hij niet snel aan de bak komen.

Artikel van Vermassen:

Quote

 

EENZAME CARTOONIST

 

Wie zich afvraagt waar die fijne cartoons van Fritz zijn gebleven: wel, ik heb het gehad met De Standaard.

Hoezo? ... Ga even zitten. Welkom in de wereld van kranten en cartoons.

In 2013 werd ik na een open call van De Standaard huiscartoonist bij hun online avondkrantje. Ik vond het de mooiste job ter wereld (na de aanslag op Charlie Hebdo werd dat enthousiasme fel getemperd — daarover verder meer.)

 

Na vier jaar trouw grappen leveren, zonder een dag te missen, trok ik naar hoofdredacteur Karel Verhoeven. ‘Ik wil graag ook een vast plekje in jullie papieren krant’, vertelde ik hem. ‘Alle respect voor het handvol lezers van de avondkrant, maar in de ochtendkrant wordt ik pas écht gezien. Jullie willen een groot publiek, ik ook.’ Ik vertelde hem dat de echte krant me ook meer artistieke ruimte bood: ik maak graag wat grotere illustratieve cartoons; een krantenpagina biedt die ruimte, het schermpje van een smartphone niet. Zijne Hoofdredacteur was enthousiast . ‘Mooi! Leuk, Joris! Nog een koffie? Met melk? We houden van je werk! Je hoort nog van ons!’

Even later haalde hij Kamagurka in huis.

Ik moest het nieuws vernemen uit de krant. ‘Groot Interview met onze Nieuwe Huiscartoonist!’ Zijne Hoofdredacteur vond het niet nodig mij daarvan op de hoogte te brengen. Zelfs mijn redacteur bij de avondkrant viel uit de lucht.

In een ironische mail feliciteerde ik Zijne Hoofdredacteur voor de nieuwe aanwinst. Zijn antwoord blonk net als zijn krantencommentaren uit in wolligheid. Portfolio uitbreiden, blablabla, we willen niemand impacteren, blablabla, dank voor je engagement. Ik vroeg hem om een nieuw gesprek — een ernstig gesprek deze keer. Nooit meer iets van de man vernomen. Niet erg communicatief voor een hoofdredacteur.

Zo zit de wereld dus in elkaar, denk je dan. Pikorde, Reputatie, Markstrategie, dat soort dingen. Kwaliteit, respect en trouw? Ho maar, niet overdrijven!

Ik vermande mezelf, zette mijn ego opzij en bleef het volgende jaar trouw cartoons maken, want er moest tenslotte brood op de plank. Maar ik nam me voor: ik wil hier beter voor betaald worden. Ik vroeg opslag. Nog zo’n hopeloze zaak — ja, ik houd wel van een uitdaging in het leven. Eerst de afloop vertellen: mijn financiële verzuchtingen werd weggelachen door het management. Hun lach galmt nog steeds na in de straten van Brussel. De tarieven voor cartoonisten zijn al jaren om te janken. Cartoonisten hebben geen vakbond — het is ieder voor zich — en daar maakt zo’n krant dankbaar gebruik van. Het is een onzeker en slecht betaald bestaan — dixit Lectrr.

Een cartoon maken is geen broodje beleggen; het is een artistieke en intellectuele prestatie. Zal ik de steen maar eens in de kikkerpoel gooien: 150 euro is een minimum. Enkele geprivilegieerden krijgen het, de meesten – waaronder ik – niet. Zo’n cartoon kostte me vaak een halve werkdag: kranten lezen, liters koffie drinken, een eindje wandelen, nog meer koffie, ideeën schetsen, de uiteindelijke cartoon tekenen, en in extremis een nieuwe maken wegens breaking news uit Erpe-Mere. Maar dat interesseert zo’n krant geen moer. Op tijd leveren! Het resultaat is ernaar: je ziet veel haastwerk, veel pratende ventjes. Kan je dat de cartoonisten verwijten? Nee, het is het systeem. Ik dacht dat ik een kunstenaar was, ik was slechts een vakkenvuller. De winkel moest draaien, de managers zaten te wachten op hun bonus.

 

Begin dit jaar besloot ik de pauzeknop in te drukken. In samenspraak met mijn redacteur nam ik een break van zes maanden. Ik wilde me bezinnen en ruimte maken voor andere projecten. Ik maakte een tentoonstelling, er kwam een Engelse uitgave van Het Zotte Geweld en ik begon aan een nieuwe graphic novel. Met een fris hoofd meldde ik me na zes maanden terug aan. Je raadt het al: ze moesten me niet meer. Opgestaan is plaats vergaan. De negentiende-eeuwse lock-out-toestanden zijn helemaal terug. In Sorry, we missed you wil een slecht betaalde zelfstandig pakjeskoerier even de pauzeknop indrukken om tijd te nemen voor zijn gezin. Hij wordt afgedreigd door zijn opdrachtgever. ‘Moeilijk doen? Je bent zó vervangen!’ Een urgente film volgens De Standaard.

Exit Fritz. Einde verhaal.

Of nee, toch niet. Dit verhaal gaat over veel meer.

 

De aanslag op Charlie Hebdo in 2015 was een scharnierpunt in de recente geschiedenis. Kunstenaars werden plots het mikpunt van terroristen. Na die aanslag trok ik een streep in het zand. Touche pas à mon potlood. Ik tekende een mohammedcartoon. Dat leek me het beste antwoord op de angst die werd gecreëerd rond het afbeelden van de profeet. (Read all about it in mijn mijn verhelderend boek Heilige Tekst Goddeloos Beeld.) Het kostte me heel wat moeite om mijn angst overwinnen en die cartoon te maken. De redactie moest er ook lang over nadenken, maar besloot de cartoon toch te plaatsen. Ik was dankbaar en opgelucht; ik had gedaan wat ik altijd doe: een scherpe grap maken over een actueel onderwerp.

Ni Dieu ni maître. Populisten of islamisten, automobilisten of veganisten, ik ontzie niemand. Het betekent dat je nergens bij hoort. Een cartoonist is per definitie eenzaam. Dat ik mijn nek heb uitgestoken, heeft mijn carrière bij de krant niet bepaald vooruitgeholpen. Dat werd me duidelijk toen ik vroeg om mijn dagelijkse cartoons op hun Facebookpagina te posten. Driehonderdduizend volgers, een mooi podium dacht ik. ‘Moeilijk,’ zuchtte de social media manager, ‘sommige van je cartoons ontketenen gegarandeerd een relletje. Het is een gevoelig medium, weet je.’ De boodschap was duidelijk: vergeet het maar, je werk is te scherp voor een breed publiek.

Met de twee overgebleven huiscartoonisten hoeft De Standaard zich geen zorgen te maken. Na Charlie Hebdo verklaarde Lectrr: “Ik zie het tekenen van Mohammed vooral als denigrerend.” En Kamagurka: “De moslims zeggen: je kwetst ons daarmee. Waarom zou ik het dan doen?” Angst vermomd als respect, zo vatte Salman Rushdie het samen.

 

Een humorist die rekening houdt met alle lange tenen houdt er beter mee op. Lange tenen vind je overal, ook op De Standaardredactie. Dat het mes der censuur ook daar niet wordt geschuwd, ondervond ik alsnog aan den lijve.

Voor ik de pauzeknop indrukte begin dit jaar, maakte ik nog een cartoon over Assita Kanko, de intelligente Brusselse politica die de MR net had verruild voor NV-A. Vroeger nooit verlegen om een originele mening, begon ze nu haar nieuwe voorzitter Bart De Wever na te papegaaien. De Voorzitter had enkele dagen voordien uitgehaald naar de klimaatjongeren: het grut moest maar beter studeren in plaats van de straat op te gaan; doemdenken was nergens voor nodig, de technologie zou alles oplossen. Een opiniestuk van Kanko in De Standaard enkele dagen later was bijna copy-paste. Het was frappant, dezelfde prietpraat: niet angst maar creativiteit helpt ons vooruit; we houden voorlopig gewoon de kerncentrales draaiende en we blijven rustig verder vliegen. Met andere woorden: deze generatie mag de aarde verder verkloten, onze kinderen zullen het oplossen.

Mijn redacteur bedankte me voor mijn scherpe cartoon. Om 17 u verscheen ze in de avondkrant van 31 januari 2019.

Even later werd ze zonder overleg offline gehaald. Weggeknipt tussen de andere rubrieken.

De chef opinie vond het niet fijn dat er met een van zijn columnisten werd gelachen.