hemweg

3 uren geleden, cinco zei:

 

Wat was dat specifiek?

Het gebruik van (complementair) kleurcontrast, enigszins expressionistisch.

Ook de tekstkaders hebben een kleur.

het toepassen van geabstraheerde geometrische decors.

(Bovenstaande kaders zijn los uit het verband van het verhaal geplaatst)

Enkele mogelijke verklaringen:

Komst van televisie en populariteit van de bioscoopfilm:

M, eine Stadt sucht einen Mörder, James bond, Dr No en het genre Film Noir.

Verhaal in een realistische stijl, een herkenbare omgeving, maar met vreemde aspecten (supersterk figuur, letter m, lichtflitsen, gestoorde geleerde).

Het gele teken is een duidelijk product van de jaren vijftig en de Koude Oorlog. Hergé werkte in die tijd aan de maan-avonturen en aan De zaak Zonnebloem. in het weekblad Kuifje stonden veel strips die min of meer de Koude Oorlog (dreiging, staatsvijanden, complotten, wapenwedloop, spionage) als onderwerp hadden. Eindelijk spanning in de oersaaie jaren vijftig.

Veel meer vertier was er overigens niet. Er wax nog nauwelijks popmuziek. Vandaar dat een stripboek uit die tijd beter blijft hangen en natuurlijk al veel langer bekend is.

Strips lezen tijdens het toiletbezoek?

Strips lezen in de auto?

Strips lezen op het strand?

Picaros is veruit het zwakste album van Kuifje. Waarschijnlijk uitgewerkt door medewerkers. Het verhaal mist avontuur. De meeste Kuifjes heb ik meer dan twintig keer gelezen, deze hooguit een paar keer.

3 uren geleden, TDPB zei:

 

De verhoudingen van dat figuurtje zijn behoorlijk wonky. Die rechterarm/hand lijkt te groot, de (onder)benen lijken dan weer te kort, de wenkbrauwen staan niet gelijk en de ogen zijn verschillend van grootte. Als dit door Hergé getekend is, dan deed hij dat op een mindere dag.

Dat is zeker de vraag. Hoofd is in verhouding ook te groot. Wellicht vanuit een hoog standpunt (boomtak) getekend. En misschien is daarom ook de kuif groot.

Jaren 70! Langer en voller haar was in de mode.

25 minuten geleden, Juno1944 zei:

Hierbij nog een mooi voorbeeld van een aanpassing uit L'etoile mysterieuse.  

De krantenversie in het Nederlands uit 1943 en het album uit 1944. Ik weet niet wanneer het album in 1944 werd uitgegeven (iemand ?)maar als dit na de september '44 was (bevrijding) is de aanpassing zéér begrijpelijk. En anders was de uitgever dan toch terughoudender dan de Hergé ... . 

Het album van De geheimzinnige ster kwam in het Frans uit 1942 (!), de Nederlandse versie in 1947. Er is nooit een zwart-wit album verschenen. Ik ben benieuwd welke krant dit was.

Hergé tekende Kuifje en het zwarte goud eerder dan De krab met de gulden scharen, maar stopte met het verhaal in 1940. Het aantal platen zal ongeveer gelijk zijn als in de zwart-wit versie, beide niet afgerond. Pas in 1949, na Kuifje en de zonnetempel, maakte hij het verhaal in kleur af.

57 minuten geleden, bates zei:

Beste vrienden,

 

Nadat ik vorig jaar min collectie van De Brokkenmakers vervolledigd had, heb ik de afgelopen maanden veel gelezen.

Onlangs had ik een fijn idee voor een nieuwe collectie te starten, de titel licht al een tipje van de sluier op.

 

Als kind heb ik ettelijke malen de film van Olivier Bommel "Als u begrijpt wat ik bedoel" bekeken. 

In de lokale bib waren ook enkele andere stripverhalen, maar deze konden toch niet tippen aan de film.

 

Na wat opzoekwerk blijkt dat er toch wel een ruim aantal nummers uitzijn.

 

Vandaar mijn volgende vragen:

 

Waar kan ik ergens een up-to-date en volledig overzicht vinden van de verhalen? Sommige zijn meerdere malen uitgegeven en worden erbij geteld.

Welke verhalen zijn echte aanraders, zijn er bundels beschikbaar....

 

Ik ben woonachtig in Belgie en deze stripfiguur is hier minder bekend.

 

Bedankt voor alle tips en info.

 

Mvg.

Thomas

Er is ooit een folder verschenen bij de Bezige Bij van al het werk van Bommel (integraal, de blauwe reeks) met het overzicht van alle delen. Mocht je deze nergens vinden dan is er het boekje:

Ik vermoed het.  De zwart-wit versie van Le Petit Vingtième (1939) ging wel geleidelijk over naar een versie met steunkleur. 

Eigenlijk zijn er nog meer versies.

In de publicatie van Coeur Vaillant (1940) is te zien hoe de zwart-wit versie van Le Petit Vingtième overgezet wordt in de eerste kleurenversie. De kaders zijn iedere keer in hoogte en breedte gelijk en zijn daardoor gemakkelijk in een andere leesvolgorde te plaatsen. Het kleurgebruik is nog niet egaal genoeg zoals het later werd toegepast (klare lijn). 

In de latere facsimile uitgave, de eerste officiële kleuruitgave, zijn de kaders van vorm gevarieerder. 

4 uren geleden, cinco zei:

 

Welke van de drie versies staat in deze facsimile?

 

 

 

 

 

De middelste, publicatie uit Journal Tintin, komt overeen met de facsimile uitgave.

11 uren geleden, cinco zei:

Deze twee heren zijn waarschijnlijk ook nog maar alleen in een facsimile-versie terug te vinden.

 

De Britse uitgever zag graag dat Hergé Het zwarte goud zou herzien. De context, Palestina onder Brits mandaat en de Joodse terroristische groeperingen, was gedateerd en er moest een (derde) gemoderniseerde versie in een denkbeeldige Arabische omgeving verschijnen. Zo werden er zowel enkele scenes als personages veranderd.

Behalve tekeningen werden ook veel namen verandert. Caifffa (1939) werd Haifa (1948) en vervolgens Kemkâh (1971).

Laatst de Witte Tijgerin - 1.  In het geheim van de Grote Roerganger gelezen. Ik vond dit deel van de reeks een leuke Blake en Mortimer parodie.

Tekenstijl van Didier Conrad deed me denken aan de stijl van Martin Lodewijks Agent 327. Jammer dat Conrad hier niet verder mee gegaan is, maar gekozen heeft voor de roem (en geld) van de reeks Asterix.

Op 23/7/2021 om 20:46, Ambreville zei:

De podcast-aflevering van stripjournaal over Dagen van Zand is een dikke aanrader.

 

https://stripjournaal.com/2021/06/18/aimee-de-jongh-over-dagen-van-zand/

 

Er worden ongelooflijk veel details gegeven, zoals waar de textuur van de paginas vandaan komen. Er was geen  masterplan om zand te simuleren daarmee, maar de NL-uitgave is dunner dan de originele Franse uitgave. Door het dunnere papier en het gebruik van veel zwart zit er veel meer inkt in de paginas. Met een leuk neveneffect als gevolg.

Volgens Wikipedia:

Officieel is de Franse uitgave door Dargaud op 21 mei 2021 de originele uitgave en is de Nederlandse uitgave een vertaling, omdat Dargaud de vertaalrechten verkocht aan Scratch Books De Jongh schreef echter het verhaal in het Nederlands en het was Jérôme Wicky die het werk vertaalde naar het Frans.

Zo is Vincent van Gogh volgens de Fransen ook een fransman.

1 uur geleden, cinco zei:

 

Of dat spul dat ze daar in de Blauwe Lotus liggen te roken.

 

Dank en drugs spelen een grote rol in de krab met de gulden scharen. Het overmatig consumeren van drank wordt niet geheel verbannen.

Kuifje ontdekt dat de blikken krab gevuld zijn met opium en Bobbie laat weer eens zien ook niet vies te zijn van drank.

Jansen en Janssen drinken regelmatig een drankje.

Luitenant Delcourt zet ook een glaasje aan de lippen.

Kuifje, Bobbie en Haddock raken dronken.

Daarnaast zijn er nog veel meer verwijzingen naar drank.

3 minuten geleden, Peter Motte zei:

 

Die zwarten-eruit-campagne schijnt verbonden te zijn met de uitgaven in Amerika.

De uitgever in de VS zei: "Boeken met zwarten erin verkopen niet."

Dus werden ze blank gemaakt.

Idem voor drankmisbruik, in ieder geval niet voor kinderen bestemd.

2 uren geleden, cinco zei:

 

Waarschijnlijk is in de facsimile de huidskleur van enkele van Allan's kompanen nog niet gewijzigd.

 

 

 

En hoe zit het met die scène waarbij Haddock van de fles drinkt?

 

 

In de reguliere versie zie je hem de lippen niet meer aan de fles zetten.

Hoe is dat in de kleurenversie van de facsimile?

 

 

 

Inderdaad, dit zijn enkele verschillen met de reguliere versie. De facsimile heeft dezelfde scenes als de zwart-wit versie:

donkere huidskleur en de lippen aan de fles.

De scenes of tekeningen zijn niet veel anders. Het gebruikte papier maakt de kleuren wat zachter. 

Twee delen kennen wel de oude spelling van voor 1946 (Vlaanderen) en 1947 (Nederland), zoals mensch i.p.v. mens. Dat maakt het lezen anders: De krab met de gulden scharen en De geheimzinnige ster.

Echt een heel mooi boek. Het leest als het kijken naar een film. Mooie bespiegeling over het medium fotografie.

6 uren geleden, Peter Motte zei:

 

Dat laatste zinnetje ...

Hiermee bedoel ik dat je op veel meer plekken dan nu strips kon kopen: supermarkt, station, bezinepomp, campingwinkel, sigarenboer, platenzaak, speelgoedwinkel, de serieuze boekwinkel en op de markt had je een tweedehands kraam. Dit verklaart waarom ik toen een verzamelpiek had. Iedereen las strips, echter de kwaliteit en keuze was minder dan nu. Veel Archie - Man van Staal, Paling & Co, Tarzan, Flintstones en Sjors en Sjimmie. 

Nu zijn er minder verkooppunten, maar wel de SSZ'en en het internet en is het aangenamer verzamelen.

In 1971 en nogmaals in 1972 stopte er een vrachtwagen van Spaarnestad/Oberon voor mijn lagere school en deelde strips uit aan de kinderen van de school. Ik vroeg of ik mee mocht helpen en als beloning kreeg ik verschillende plastic tassen vol met strips (Asterix, Lucky luke agent 327, Donald Duck). Mijn boekenkast was snel gevuld. In de tweede helft van de jaren ’70 kocht ik mijn strips bij De Jacobijn (Haarlem) en bij Lambiek (Amsterdam). Strips waren overigens bijna overal te koop in Nederland .

6 uren geleden, Peter Motte zei:

Die vormgeving is zeker niet uniek communistisch.

Vormgeving kan ook niet communistisch zijn. Communisme is een politieke en economische ideologie .

Constructivisme is een kunststroming, die in feite een afgeleide is van het het kubisme, net zoals overigens het Futurisme (gebruikt door Mussolini), De Stijl en enigszins Dada.

Het is niet gewoon.

Er bestonden op dat moment zeer veel uiteenlopende kunststromingen. Hergé gebruikt van de in die tijd progressieve vormentaal met een reactionaire boodschap. hij had ook kunnen kiezen voor een passende traditionele vormgeving. Daarnaast is het de vormentaal van de Sovjet maatschappij die hij gelijktijdig in Kuifje in het land van Sovjets op de hak neemt.

Het is interessant te zien hoe Hergé zich bewust was van de heersende kunststromingen die in zijn begintijd in vele vormen aanwezig waren. Vele westerse kunstenaars trokken na de Eerste Wereldoorlog naar de Sovjet Unie om de nieuwe maatschappij te helpen vorm te geven: het Constructivisme.

Deze kunststroming kenmerkt zich door dynamische vormgeving (diagonalen) en verheerlijking van de werkende klasse (arbeiders) en werd ingezet als propaganda (Agitprop). Onderstaand affiche van Hergé is van 19 februari 1929.

Hergé  is met zijn Kuifje in het land van de Sovjets, ook uit 1929, zeer kritisch over de Sovjet maatschappij. Toch laat dit affiche een andere kant zien van Hergé.