hemweg

1 uur geleden, cinco zei:

Er zijn nog altijd Kuifjeverhalen die ik niet gelezen heb.

Het Gebroken Oor is er één van.

 

De originele zwart-wit versie van Het gebroken oor is ten tijde van het heersende Expressionisme getekend. Kunstenaars waren geïnteresseerd in zogenaamde primitieve (lees onbedorven) volksuitingen bij inheemse culturen. Hiervoor bezochten kunstenaars de musea voor Volkenkunde.

Ook in het verlaten atelier is te zien (balk, boomstam) dat de kunstenaar plannen had om met hout te gaan hakken. de Expressionisten kozen ook vaak voor hout in plaats van marmer.

Het is daarom een aanrader Het gebroken oor in zwart-wit te lezen.

Hergé wijzigde zijn zwart-wit versie overigens ook eenmaal met een plaat met duiveltjes.

versies 1936, 1938 en 1943

Ik had moeten schrijven: ik vind Girod een betere tekenaar dan Swolfs. Girod tekent rauwer, directer en is daarbij trefzeker in vorm. Rauwer en directer past beter bij het genre Western.

Swolfs heeft zeker ook zijn kwaliteiten, maar het lijkt mij dat Swolfs heel erg met de gum in de hand aan het schaven is in vorm. Het is veel meer zoeken naar de juiste lijn of vorm. Dit maakt de tekening braver (ondanks de vele doden) en statischer.

2 uren geleden, sanderg zei:

Ik ga m zeker ook wel halen maar ik heb niet meer dat wow! Gevoel als dat ik bij vroegere platen van Marini had..

Ik hoop dat het verhaal de moeite waard is, want tekenen kan hij wel. Dit vond ik niet bij de Batman albums. Prachtige tekeningen, maar het zoveelste doorsnee Batmanverhaal. Ik blijf het jammer vinden dat hij niet verder is gegaan met De Schorpioen.

21 uren geleden, Ambreville zei:

Toch ook met waterverf.Tensminste dat zeggen ze op 2DG over deze uit T2.

 

 

Het huidig pallet is inderdaad wel wat fletser. Ik vermoed dat die waterverf-markers er een rol in spelen.

Lijkt me gouache (plakkaatverf), dekkende waterverf. Aquarelverf is transparanter.

Op 4/5/2021 om 12:12, TDPB zei:

De meeste herwerkingen zijn gebeurd net na de oorlog, toen de stap werd gezet naar uitgaves in kleur. Van alle albums die daarna zijn gemaakt zijn de albumversies altijd al de definitieve versies geweest. Er kunnen wel grote verschillen zijn met de tijdschriftversie (ander formaat, weggelaten scènes, andere inkleuring... dat geldt vooral voor de zonnetempel dacht ik)

Het eerste direct in kleur verschenen album was De Geheimzinige Ster.

https://nl.wikipedia.org/wiki/De_avonturen_van_Kuifje#Lijst_van_albums leert me dat daarvan een subtiel gewijzigde versie uit 1954 van bestaat. Kuifje en Zwarte goud is aangepast in 1972. En dat zijn de enige twee.

 

Ik ben de laatste weken aan het speuren geraakt. Ook de laatste boeken van Kuifje kennen weggelaten scènes, zoals hier een scène uit Kuifje in Tibet, Journal de Tintin (past tussen de stroken op  pagina 37, reguliere uitgave).

1 uur terug, cinco zei:

Ik geraak niet van de grond met die westerns.

Ik zou het eerste album via iemand in de buurt verkrijgen, maar uiteindelijk niks meer van gehoord.

 

Ach, er is Undertaker nog dat ik wel op de voet kan volgen aangezien het een recente reeks is.

 

Als je echte de liefde voor de western wil proeven, dan is er natuurlijk Blueberry van Jean Giraud, een van de grootste strips ooit. De leermeester van Giraud, Jijé, maakte de western Jerry spring, zeker de zwart-wit uitgaven van Arboris. Uitgever Hum brengt dikke Tex Willers op de markt van verschillende auteurs/tekenaars. Een mooi voorbeeld hiervan is Atlanta door Jordi Bernet. Daarnaast Wanted van Thierry Girod en Simon Rocca, en Savage van Yann en Félix Meynet.

Maar eigenlijk is Lucky Luke van Morris, ook een leerling van Jijé, toch altijd heerlijk om te (her)lezen.

Ze zijn los te lezen, hoewel sommige lichtjes aan elkaar gekoppeld zijn. Het is geen Blueberry, waar meerdere delen een groter verhaal vertellen. 

De delen 14, 15 en 16 zijn getekend door Thierry Girod, een betere tekenaar dan Yves Swolfs. Girod tekende ook Wanted. 

Jammer dat er in Durango zo ontzettend gemakkelijk iemand wordt neergeschoten. Tel het aantal doden maar eens. Dit maakt de serie ongeloofwaardig. Bij sommige andere westerns is de moord op één persoon al de aanleiding voor een geheel album

De latere albums van Kuifje bevatten meer dialogen (met gezichtsuitdrukkingen) in plaats van acties of bijzondere scenes (ten voeten uit). Het gebruik van overmatige blow-ups komt ook al bij eerdere albums voor. 

Het lijkt me niet dat dat de reden is waarom de laatste twee albums minder geliefd zijn.

Hergé wilde al vanaf het eerste album zijn verhalen op een filmische weergeven .  

Dit Topic nog eens doorgelopen en zie dat onze Engelse vrienden, die graag een pijpje opsteken, ontbreken.

Al 27 albums lang.

Zo nu en dan plaats ik strips in een boekenruilkast. Dit zijn de strips in mindere staat die ik vervangen heb voor mooiere exemplaren.

Als kind haalde ik met een vriendje oude kranten op in de buurt. Daar kregen we geld voor. Ik haalde wel alle Sjorsen, Peps, Donald Ducks en Kuifjes tussen uit voor eigen gebruik.

5 uren geleden, TDPB zei:

 

Ik moet Tanuki gelijk geven: sommige zogezegde verwijzingen zijn nogal vergezocht, zeker als het over kledij gaat van figuren op de achtergrond en al dan niet eenvoudig getekende decors. Een verhaal dat zich afspeelt in de jaren '40 zal inderdaad behoorlijk wat elementen bevatten die je ook terugvind in Kuifje. En hoogst waarschijnlijk een priester bevatten (komen er eigenlijk priesters voor in Kuifje? ik kan me niet meteen een voorbeeld voor de geest halen).

 

En ook die Isabelle Avondrood lijkt me ver gezocht. Er zijn nu eenmaal niet zo heel veel manieren waarop je mensen in een treincoupe zitten kan weergeven. Tenzij Tardi expliciet heeft gezegd dat hij zijn inspiratie bij Kuifje heeft gehaald. En als dat zo is kon hij het wel wat beter gedaan hebben, zodat het tenminste duidelijk was.

Het gaat hierom om een subtiele verwijzing naar het vroege werk van Kuifje en mijn inziens naar Hergé. Bovenstaande stroken en/of afbeeldingen geven weer dat er een relatie is. Het is Emile Bravo die letterlijk verwijst naar Kuifje/Tintin.

Franse recensies schreven Hoop in bange dagen toe aan de Klare lijn. Hergé werkte voor een katholieke krant, vandaar de priester.

De een zal het ver gezocht vinden, ik vind het leuk om dit soort zaken te zien of te ontdekken.

Er is overigens een pater/priester te bewonderen in Kuifje in Afrika.

Het gaat me niet om de letterlijke verwijzing (‘Tintin’), maar meer om verschillende aspecten van de voorstelling die subtiel naar de wereld van Kuifje verwijzen:

 - De priester (vgl. Abbé Wallez priester en journalist van  Le Vingtième Siècle die veel invloed had op de jonge Hergé);

 - Kleding (pet, regenjas, plusfour);

 - Lege of eenvoudige achtergrond;

 - Kinderen  Met Alpino-pet (vgl. Kwik & Flupke);

 - Dreiging voor de mensheid (vgl. de pyama's);

 - Huishoudsters met schort en bezem.

Het is niet een 1 op 1 vergelijking, maar verwijzingen zat

Naast de reeksen Jerome K. Bloks, Thorgal, Blake en Mortimer, Guus Slim, Murena, Agent327, Lucky Luke, Guust en Jerry Spring kies ik voor:

Kuifje - de zwart-wit boeken in kleiner formaat;

Blueberry - de integrale reeks;

Franka - een strip zoals een strip bedoeld is, heerlijk vermaak.

Emile Bravo verwijst met zijn Robbedoes (door...), Hoop in Bange dagen ook op een subtiele manier naar Kuifje en Kwik & Flupke. Brussel, de kleding en de duidelijke achtergronden zijn vergelijkbaar met Kuifje. Onderstaande strook is zelfs een letterlijke verwijzing naar Kuifje.

De verhalen verschillen echter enorm. Deze boeken zijn, net zoals de delen van Olivier Schwartz en Hanco kolk uit de reeks Robbedoes door..., absolute aanraders. ik kijk inmiddels al weer twee jaar uit naar deel 3.

De 7 kristallen bollen & De zonnetempel vormen echt een verhaal. Het tijdschrift Kuifje nam onder toeziend oog van Hergé ook een deel van De 7 kristallen bollen over in het verhaal van De zonnetempel, als ware het één verhaal.

Het geheim van de Eenhoorn wilde Hergé in het verleden laten spelen, terwijl de kracht van Kuifje juist in het hedendaagse (twintigste eeuw) ligt. Het komt wat gekunsteld over. De schat van Scharlaken Rackham is wel een heerlijk avontuur, met de nodige humor.

Raket naar de maan is voornamelijk een taaie (technische) inleiding op het uiteindelijke avontuur in Mannen op de maan, dat wel weer lekker leest.

Hopelijk zet Arboris de reeks Jerry spring van Jijé voort.

Het werk van Jijé komt in de zwart-wit uitgave prachtig tot zijn recht.

Voor de gewone (integralen) prijs.

6 uren geleden, cinco zei:

 

Ah ja, dat is van die blog over de laatste keer dat er een paard is voorgekomen in Kuifje en dat die tekening er in die latere versie wat melancholischer uitziet door die rozige wolken.

 

8 uren geleden, TDPB zei:

 

Ik zie dat er van De Juwelen van Castafiore ook verschillen zijn tussen de weekbladversie en het albumversie. Dat Moulinsart dat nog niet heeft uitgemolken in een nieuwe uitgave.

 

 

 

Wat Kuifje boeiend maakt is dat er maar weinig stripverhalen zo vaak veranderd, aangepast, gecensureerd of bijgeschaafd zijn. Het betreft hier echt niet altijd kleurverschillen of versnijdingen van kaders. Ook de latere albums kennen verschillen met de tijdschrift publicaties. Verschillende scenes die soms meerdere pagina’s lang zijn.

Een scene uit Journal kuifje dat niet in het album voorkomt, vergelijk Mannen op de maan pagina 18.

Ik sluit me aan bij Veto,

Na een tweede ronde verdwenen bij mij reeksen als XIII, Largo Winch, Lefranc, Jonge jaren van Blueberry, Baard en Kale, Durango, Storm (Molenaar) en nog veel meer. Deze komen in tweedehands bakken en zo hebben anderen er leesplezier van.

Het lucht op en geeft ruimte voor iets nieuws.

Bij de zwart-wit versie is het gebruik van het licht-donker contrast leidend, bij de reguliere versie is de helderheid van vorm en kleurvlakken bepalend.

De tweede strook van de nieuwe versie heeft naast het licht-donker contrast een overdreven kleurcontrast, de blauwe auto tegenover een oranje en rode omgeving. De auto komt daarvoor sterk naar voren. De mensenmassa op de voorgrond valt daardoor bijna weg.

Mooi is het kleurverloop van bruinachtig naar blauwachtig in de onderste strook en de suggestie van transparante rookpluim. Ook heel on-Kuifje-achtig.

Vandaag verscheen een nieuwe Kuifje in Amerika in het Nederlands. De oorspronkelijke zwart-wit versie werd in opdracht van Moulinsart ingekleurd. Eerder gebeurde dat de met Kuifje in het land van de Sovjets, waar geen kleurenversie van bestond. Kuifje in Afrika wordt vooralsnog overgeslagen.

Wat is de meerwaarde van een niet door de maker zelf ingekleurde versie.

reguliere versie

zwart-wit versie

zwart-wit versie ingekleurd

Er valt wat voor te zeggen. De zwart-wit versie is dynamischer dan de regulier versie. Ook de nieuwe ingekleurde versie is levendiger. Is het nog authentiek? Zou Hergé dit zo gewild hebben of doet dit afbreuk aan de nalatenschap ven Hergé? Is het puur commercieel, of maakt het de reeks Kuifje rijker?

Eigenlijk gebeurt dit ook met de reeks Asterix.

3 minuten geleden, Ambreville zei:

Je moet toch eens wat meer beginnen te lezen, om Taymans zo te negeren.

 

 

om Cosey niet te moeten vermelden.

 

 

Franq en Hergé zijn degelijke bergen tekenaars, maar geen onvergetelijke.

 

 

Cosey koos ook voor Kuifje.

Ik heb beide gelezen en kies voor het gebergte van Kuifje. Hier is het gebergte meer dan een decor voor een verhaal. Het (tot de hemel reikende) gebergte, de oosterse monniken en de zoektocht naar Tchang staan voor spiritualiteit en bezinning. Een van de mooiste boeken van Kuifje.

Op 17/12/2020 om 11:16, cinco zei:

Denk er eens over na. Als je Kuifje zegt, dan zullen mensen personages als Haddock, Bobbie, de Jans(s)ens, Zonnebloem en Bianca Castafiore vernoemen.

Maar wie denkt er spontaan aan bijvoorbeeld Rastapopoulos, Dr. Müller, Allan Thompson of kolonel Sponsz?

Waar andere stripfiguren vaak onlosmakelijk verbonden zijn met hun belangrijkste antagonisten is dat met Kuifje veel minder het geval.

Of heb je hier een andere mening over?

 

Kuifje kent meer antagonisten. Dat ze niet ieder in ieder verhaal opdraven, maakt het lezen van Kuifje zo aantrekkelijk. Voor mij is de antagonist is de tegenpool en kent bij kuifje vele verschijningsvormen.   

De opportunist Dawson tegenover de moralist Kuifje...

De brave Kuifje tegenover de onuitstaanbaar Abdallah...

Waar Kuifje het toonbeeld is van bescheidenheid staat de Milanese nachtegaal Bianca Castafiore, een niet te beteugelen dominante vrouw, die meer gevreesd wordt dan geliefd is...

En natuurlijk de niet altijd even snuggere Jansen en Janssen tegenover de slimme Kuifje.

Jerome K. Jerome Bloks