cinco

Ter illustratie: Langteen en Schommelbuik in de eerste strook met dan in de tweede strook die pijproker op uitkijk.

Dit is een fragment van hun eigen reeks.

Hier is een voorbeeld van Wiske die zichzelf voorstelt als Louise.

7 minuten geleden, TDPB zei:

 

daarna volgde 14 tot 49, de cover met Langteen en de paradijseilandaap (dus van voor Met Fifi op reis)

 

 

Langteen zelf was het niet. Het was één of andere pijprokende dwerg, de poortwachter van het dorp of zo.

21 minuten geleden, TDPB zei:

Voor de volledigheid nog eens deze achterkant die  werd gebruikt op de achterkant van nr 4 tot 12

 

 

 

Ja, deze herken ik nog van enkele strips van mijn moeder.

Ook wel een mooi ontwerp voor de achterflap.

De huidige generatie zit met dit opgescheept.

Korte inhoud van het verhaal en 3 willekeurige albums in een witte cirkel op een blauwe achtergrond.

Al gebeurt de voorstelling van personages en de opsomming van de titels nu in de binnenflap.

1 minuut geleden, TDPB zei:

 

De albums van L&S worden zelfs vermeld op die achterflap, dus best wel logisch dat Nys daarvoor koos.

Ik weet niet of die tekening dateert van voor Diep in de put of niet, maar als het van daarna was waren de personages uit dat album sowieso nog niet teruggekeerd toen de tekening werd gemaakt. (zie de lijst van albums in het eerder getoonde voorbeeld).

 

Er was ook Met Fifi op Reis, maar de tekening zal waarschijnlijk dateren van ergens na Het Jampuddingspook en voor Diep in de Put.

Op een wat latere en vernieuwde achterflapversie zijn de gravin en Fifi wel aanwezig, ook nog de apen van Paradijseiland, maar de begijntjes en de Koningin van Onderland zijn weggelaten, en ook geen Langteen en Schommelbuik-referentie meer.

Dit is geloof ik de achterflap die voor de latere wit-zwart albums werd gebruikt en dan vervolgens vervangen door die oranje achterflap met de losse koppen van zodra de reeks volledig in kleur werd uitgegeven.

Wiske wordt soms toch Louise genoemd. Of dat ze in zichzelf praat en zegt: komaan, Louise!

12 minuten geleden, TDPB zei:

Die eerste achtercover is gemaakt toen er nog niet zo heel veel albums waren, dus de keuze qua personages was beperkt.

Langteen had zijn eigen reeks waar toch een tiental verhalen van zijn gemaakt, dus zo onbekend was het personage in die tijd niet.

Ja, maar zou dat niet hetzelfde zijn alsof Sleen Bolleke had staan op de achterflap van Nero? (of is dat misschien toch gebeurd?)

En ja, er waren een beperkt aantal albums, maar Gravin Van Stiepelteen en Fifi stonden er niet tussen, terwijl die twee toch ook al in verschillende albums waren opgedoken.

De strips die ik vroeger van Jommeke las, hadden deze ietwat ongeïnspireerde achterflap.

Nu ik er naar terugkijk, lijkt het wel alsof ze allemaal onthoofd zijn en hun koppen totemgewijs op elkaar gestapeld.

Misschien een alternatief einde van De Njam-Njambloem.

Ik herinner me toch dat er letterlijk bedreigingen betreffende onthoofdingen in bepaalde verhalen voorkwamen.

Van de strips na 200 weet ik niet veel, die heb ik niet meer echt gevolgd, maar aan de covers te zien zijn die wel wat tammer.

Een situatie als deze ga je om diverse redenen niet meer zien, denk ik.

5 minuten geleden, Werner zei:

Grammaticaal is WisKE onzijdig, net als HET meisje. Als Wiske grammaticaal vrouwelijk zou zijn, dan zou het DE Wiske geweest zijn.

Grammar 101

Indeed, maar ik bekeek het effe vanuit karakterieel standpunt. Suske voelt onzijdig aan omdat hij niet echt sprekende karaktertrekken heeft.

Hij is de typische default stripjongen. Wiske voelt dan weer wel aan als een volledig ontwikkeld personage met zowel haar positieve kanten als haar onhebbelijkheden.

7 minuten geleden, Werner zei:

Ja en het was nog een fles die hij uit een vuilbak had gevist.

En toch vinden Theofiel en Marie het ok dat hun zoon daar soms bij gaat logeren.

Op 18/3/2020 om 08:12, Aerogi zei:

Het heeft eigenlijk nog lang geduurd (als kind) vooraleer ik door had dat de tijger in Casper & Hobbes niet echt is. 

Wat van Casper/Calvin plots een heel eenzaam en zielig jongetje maakt.

Zie ook de bewerkte versie waarin Hobbes voortdurend door de levenloze pop vervangen is.

Op 24/6/2020 om 20:30, shakeitupguy zei:

Als Vlaming kende ik de reeks niet. Absoluut geen fan van Meccano maar dit eerste deel van Gilles de Geus kon me wel bekoren. Heel benieuwd naar de volgende delen die dus blijkbaar stukker beter zijn.

Ja, als je dit eerste deel al goed vond, dan ga je echt wel genieten van wat gaat komen.

Die volgende verhalen verheffen Gilles de Geus tot een ijzersterke reeks.

4 minuten geleden, Werner zei:

Eén van de geestigste ingevingen van dit album is dat Gobelijn zich weer eens vergist en denkt dat hij op een begrafenis moet zijn...

Het beste jubileum-cadeau was van Jampudding: een fles water die hij ergens aan een beek achter zijn kasteel gevuld had.

1 minuut geleden, Werner zei:

SusKE = verkleinwoord en alle verkleinwoorden zijn onzijdig.

Suske kan ook wel als onzijdig beschouwd worden.

Wiske daarentegen is op en top vrouwelijk.

1 uur geleden, TDPB zei:

Jammer dat het drieluik Het Labyrinth van de Leeuw nooit als gewoon album verscheen. Dat was een heel leuke. Behoorlijk klassieke S&W vibe. Beetje Blauwe reeks zelfs. (een Stallaert-S&W-integrale zou eigenlijk geen slecht idee zijn, je kan daar wellicht twee mooie bundels mee vullen)

Nooit van gehoord zelfs. De hoofdreeks is ondertussen al zo een verward kluwen en dan zijn er blijkbaar ook nog een resem kortverhalen in een nevenreeks, terwijl je ook nog die nieuwe klassieke reeks hebt, dan nog de integrale van De Blauwe Reeks, verder ook Amoras, de Kronieken en de nu jaarlijkse hommage door andere auteurs. En daarbovenop nog De Preutse Prinses en De Sonometer.

Dit oogt trouwens wel goed.

Ik vraag me ook af of ze de Verhaegen-strips gaan blijven negeren.

Persoonlijke wrevel moet eigenlijk buiten beschouwing gelaten worden als ze het volledige oeuvre eer willen aandoen.

Er zijn best wel degelijke verhalen gemaakt door hem en die mogen ook nog wel eens heruitgegeven worden voor de huidige S&W lezers.

Effe nog een ander Jommekesalbum onder de loep dat een blijvende invloed heeft gehad op de reeks: het Jubilee.

Deze honderdste strip heeft een boost gegeven aan vele personages die voor dit album slechts een éénmalige verschijning hadden:

Jan Haring, Tita Telajora, Mataboe, Estella Saprinetta, Madam Pepermunt, zelfs de Koningin van Onderland.

Al deze personages zijn wederkerende nevenfiguren geworden na dit honderdste album.

Waarschijnlijk werd het potentieel voor deze karakters ontdekt door hun vaak grappige onderlinge interactie in dit album.

En de Koningin van Onderland had Jommeke en co aan een foltertuig liggen om hun armen en benen uit de kom te rukken.

Natuurlijk laat je zo een sadistische antagoniste niet liggen.

18 albums later had ze Anatool in een vergeetput gestoken, waar hij achteraf als vel over been uitgevist werd.

Ja, zo krijgen die jeugdstrips toch weer de nodig pit.

1 uur geleden, TDPB zei:

 

Wel raar dat zijn arm en hand nog steeds getekend zijn alsof hij een boek vasthoudt.

Geen tijd om een nieuwe houding te bedenken, zeker?

De evolutie van de achterflappen is ook interessant.

Er zijn er nog enkele andere geweest dan deze twee, maar deze zijn interessant omdat ze hetzelfde concept hebben, een line-up van de hoofdpersonages en de belangrijke nevenpersonages. Toch wat merkwaardige verschillen.

Eén van de dwergen van Langteen en Schommelbuik is prominent aanwezig. Deze figuren zijn echter maar een zeldzame keer opnieuw opgevoerd geweest in de Jommekesreeks. Ook die ooievaar van de begijntjes is amper hergebruikt.

Choco bestond nog niet ten tijde van die linkse achterflap, maar een Paradijseiland-aap is wel aanwezig.

Apen in Jommeke. Nog een interessant thema om eens op terug te komen.

De titel Suske de Rat was een clevere vondst en ook nog een uitschieter tussen de recentere S&W strips.

Stallaert heeft er ook aan getekend, dacht ik.

Er is ook veel meer experimentatie met de bladspiegel. En ook meer close-ups en afwisseling in perspectief.

Hier zie je ook hoe nevenpersonages er duidelijk anders uitzien dan hoe Merho ze zou ontwerpen.

Niet dat dat een slechte zaak is. Variatie in een langlopende reeks kan verfrissend werken.

Nog even covers vergelijken.

De originele cover heb ik dus nooit gehad. Toen ik Het Mislukte Mirakel begin jaren '90 kocht, was de voorkant al hertekend.

Het origineel had nochtans iets heerlijks duisters met een grauw kleurenpalet dat een creepy uitstraling met zich meegaf.

Het voelde erg Halloweeny. Een kerkhof als setting en een skelet dat komt piepen terwijl de bladerloze boom op de achtergrond ook ontdaan is van alle leven. Je begint al te vrezen voor het lot van de titelheld.

De hertekende cover daarentegen is compleet anders. Felle opvallende kleuren, geen nachtelijk kerkhof meer, een Urbanus die actief aan het ontsnappen lijkt van wat hem overkomt. Het is een in het oog springende voorkant, maar dat snuifje horror van het origineel is niet meer aanwezig.

De covers van de eerste Jommekes hadden een bepaalde stijl die bij de latere herwerkte versies verloren is gegaan.

De dikke omlijningen, een licht abstract gebruik van de achtergrond, de speelsheid van de letterplaatsing in de albumtitel.

De vernieuwde cover ziet er daarentegen gewoon uit als een plaat uit de binnenkant van het album.

Hetgene de cover onderscheidt van de rest van de strip is daarbij verdwenen.

Het Hemelhuis was trouwens één van de eerste strips die ik ooit gelezen heb.

Mijn moeder had van haar jeugd enkele Jommekes liggen en die kreeg ik dan als zesjarige onder ogen.

Dit was ook nog van een periode in de reeks waarin Filiberke stotterde. Het boek dat hij vasthad in het origineel was om hem te helpen het stotteren af te leren. Deze verhaallijn over het gestotter van Filiberke die doorheen de eerste albums liep is totaal verdwenen bij de hertekende versies. Daarom heeft hij ook geen boek meer vast op de vernieuwe cover.

Ook voelde het aan alsof de originele versies van de figuren wat ouder waren, omwille van de verhouding tussen hun hoofd en hun lichaam.

Kinderen die op de rand van de adolescentie stonden.

De hoofden op de nieuwe cover zijn dan weer veel groter ten opzichte van hun lichaam, hun wenkbrauwen zijn weg en hun zwarte pupillen zijn gigantisch, waardoor ze een veel jongere uitstraling met zich meekrijgen.

Tot zover deze veel te ver doorgedreven analyse.

Af en toe moet je de rollen omdraaien.

En zeggen dat ik niks met westerns heb.

En dat deze reeks mij zo fascineert, dat zegt dan alles over de kracht van de verhalen en het tekenwerk.

Ik had nood aan een degelijke realistisch getekende reeks en dan bots ik hierop. Eentje die er met kop en schouders bovenuit steekt.

Misschien goed dat ik er dit jaar pas op uitgekomen ben.

Dan had ik al dadelijk met de eerste 4 albums twee heel sterke complete verhalen back to back om te lezen.

Die over de Reus van Sutter Camp (3 en 4) voelt zelfs als een blijvende klassieker in de Europese strip.

Als je voorbeelden wil om aan te tonen dat strips ook in de 21ste eeuw een relevant medium kunnen blijven, dan is Undertaker er zeker eentje van.