Aerogi

de verhaallijn met de link naar het midden oosten vond ik het minste van alle Thorgal verhalen. Vond ik moeilijk om volgen

laatste Asterix blijft in het zelfde bedje ziek. Tekeningen zijn ok, maar qua verhaallijn... *zucht*

het zal mijn laatste Asterix geweest zijn. Het zag er nochtans goed uit op voorhand, ergens ver weg een avontuur beleven in combinatie met een mythisch dier.

Het scenario sleept zich naar het einde. Er zit ook weinig structuur in. De plaat waarbij Obelix die grote rots omhoog houdt, snap ik nog altijd niet goed. Heeft hij die rots in het water gegooid? Of hield die rots water tegen waardoor de Romeinen wegspoelen?

Geen idee wat de meerwaarde was van Idefix en de wolven, of de verkoudheid van Panoramix. Ook de Romeinse conversaties onderling over vorige campagnes hadden geen meerwaarde, en viel in herhaling.

neen, dit is het totaal niet. Geen schwung, flauwe (herkauwde) moppen, en net zoals het vorige album eigenlijk in drie avonden gelezen. Zo spannend was het. 

En dat einde, had je het album dan beter gewoon Asterix in het koude noorden of iets dergelijks genoemd.

12 hours ago, cinco said:

Ondertussen heeft de reeks heel wat van die meta-albums.

Maar Album 26 had het grote voordeel van het eerste te zijn.

de invalshoek van album 26 was zo ongezien, zo orgineel en dat je totaal niet wist wat er allemaal nog ging komen (ik was toen denk ik 14-15 of zoiets. Blijft voor mij een absolute topper

On 7/2/2021 at 7:58 PM, Gilles said:

Ik raad De Zaak Luc Raak aan. De albums tussen 30 en 50 zijn over het algemeen kwalitatief.

 

Begin niet met Album 26, dat is te meta en te experimenteel. Het is ook nogal overroepen. 

allez nu, album 26 is geweldig. Net als album 50. 

dat was toen met star wars dacht ik, toen zowel sus en wis, robert en bertrand, de rode ridder en wie weet welke strips nog allemaal plots met aliens te maken kregen

Djinn, ik heb ze ook gekocht, en vond de verhaallijn en tekeningen best ok, maar gaandeweg geraakte ik de draad wel kwijt, typisch Dufaux eigenlijk.

Gisteren begonnen aan de 6e integrale. Met het album De diadeem van Swaba. Dit is totnutoe het minste album van de reeks. 

Het hele verhaal is een opeenvolging van vechten, gevangen worden, opgesloten worden, ontsnappen, en repeat.

On 11/15/2021 at 8:03 PM, acor said:

Ik zou zelfs durven zeggen vanaf nummer 50 tot 130. De watermolen, De samoerai, De kluizenaar van Ronceval, De toverspiegel, Het sprekende zwaard, Het labyrinth, ... Biddeloo was daar verhaaltechnisch al zeer goed op dreef en zijn tekenwerk werd steeds beter en evolueerde tot de bekende stijl die we algemeen als de Biddeloo-Johan definiëren. 

agreed. Ik kan me denk ik geen enkel slecht album bedenken. Behalve misschien de zijsprong met de aliens, dat was er een beetje los over dat ze een middelleeuws ridder nodig hebben om zich te behelpen.

De eerste twee albums die ik als 10 jarige had waren de toverspiegel, Nevelsteen en het dodenschip. Ik heb die albums verslonden 

On 6/3/2021 at 5:43 PM, Tom MDP said:

Zinspelen op mogelijke verhalen hoort bij de heerlijke pulp van Karel.

Het nageslacht dat plots verzekerd was in het verdronken land.
Dat meisje dat met dieren kon spreken dat door Merlijn ging worden opgeleid in de twee Vlad Dracul verhalen.

Of andersom ook, een gefakete voorgeschiedenis zoals die paardenstaart ridder in de dame van de poorten.
Of de ronde tafel redshirts ridders die nog nooit zijn langsgekomen in de koning arthur verhalen die ergens liggen te sterven tot ze op het laatste nippertje aan een personage een boodschap kunnen doorgeven die de plot vooruitduwt.

Zonder dit album van Marc en Fabio (dat ik voor de goede orde niet gelezen heb, dus daar kan ik niet over oordelen), wist ik zelfs niet meer hoe Kylion heette.
Karel De Montabour als Karel's alter ego vond ik een pak legendarischer. 

de twee verhalen met Vlad Dracul waren voor mij de laatste 'echte' Bideloo albums. Nadien kwam de Horst cyclus, waar er veeeeeeeeeel te veel personages een (bij)rol moesten krijgen. Dit was echt een enorme breuklijn met de geweldige albums voordien, want je had ook nog Necronomicon, de Rode Herberg, etc allemaal geweldige albums en uitmuntende inkleuring.

En na het hele Horst gedoe, was het niveau dan weer fel naar beneden qua verhaallijnen. 

Tekeningen zijn best goed sinds de 'overname'.

Maar qua verhaallijn / scenario heeft nog geen enkel verhaal me kunnen bekoren. Het lijkt vooral een opeenstapeling van de typische clichés en tussenin wat verhaal, ipv omgekeerd. Een oude Asterix las ik in één trek uit, ook nu nog. Je wordt echt meegesleurd met het verhaal / de setting en originaliteit. Maar de laatste albums heb ik zelfs meestal niet in één trek uitgelezen.

Het uitgangspunt is meestal wel ok, maar krijgt geen 'schwung'

cross fingers voor deze dus... 

Misschien wel een Megalodon? 

btw gisteren nog eens de edele elfen gelezen. Waarbij ze naar Ijsland gingen. Zijn er effectief albums uitgegeven / vertaald in Ijsland? Vind ik een zeer leuk verhaal, ook paar mooie prentjes met landschappen. 

Kowalsky is altijd iets dat mij is bijgebleven, met een mega cliffhanger eind deel 2. Ik was toen 14-15, en ik maar telkens naar de winkel om deel 3 te kopen... 

Ik heb de meesters van de gerst gekocht om dat dat heel hoog stond in lijstjes en iedereen dit geweldig vond.

En echt wel een hele goeie reeks.

Duke daarentegen werd ook min of meer bewierrookt en heb de eerste drie delen gekocht paar jaar terug, en dat vond ik maar matig, zo'n slechte tekeningen. 

On 8/13/2021 at 5:00 PM, Rik said:

Dat komt omdat dit deel in het Nederlands " De gele schaduw" heet

heb ik ondertussen aangeschaft. En nog een paar andere albums. Het is echt ongelofelijk warrig. het is me nog altijd niet duidelijk het album met het 'eerste' contact met de gele schaduw.

Bij grote 3 denk ik spontaan aan Vandersteen, Sleen en Nys.

Gewoon omdat hun reeksen zeer groot werden, en zowat alle kinderen in Vlaanderen daar mee te maken hebben gehad in hun kindertijd. Je was meestal wel ofwel Sus&Wis of Jommeke fan. En dan had je ook nog Nero. 

Pom, Heck Leemans, Urbanus/LInthout hadden helemaal niet dezelfde impact. 

Café cowala heeft soms leuke gags waarin de Smurfen of andere striphelden een rol(letje) in spelen.

Het bizarre is, op de eerste drukken die ik heb van Dargaud van Vallei der angsten en het geheim van de 7 tempels, worden deze als nrs 3 en 4 genoteerd, met nr 1 Operatie zwarte ruiter en nr 2 Het oog van de samoerai

bij het album het zwaard van de paladijn (wat geen eerste druk is) beginnen ze met vallei der angsten als 1e druk, en is het zwaard van de paladijn nr 3. 

Allemaal zo warrig. 

Geweldige reeks. Vooral die eerste albums. Vrij rechttoe rechtaan albums. De ene keer in outer space (mijn favoriete albums) dan weer historisch meer onderlegde albums.

Maar ik herinner me dat vanaf het kanon van Kra ik al wat minder groot fan was.

De astroloog van Brugge vond ik zeer warrig (moet misschien wel nog eens opnieuw lezen). 

Maar de laatste albums zijn pure bagger qua verhaallijn, en een onnoemelijk aantal personages die om de één of andere vreemde reden allemaal een rol(letje) moeten krijgen. De laatste 2 albums niet meer aangeschaft. 

Ik snap niet dat de uitgever toch niet iets meer probeert bij te sturen. 

De integrale had ik interessant gevonden, maar dat het niet chronologisch was, meteen afgehaakt. Ik snap niet dat ze dat willen bundelen op die manier. 

14 minutes ago, Daan said:

check het anders even hier: http://www.bobmoranebd.fr/bds.html

in het Frans, maar de covers zijn zichtbaar...

merci, 

is al een hele hulp. Heb wel het gevoel dat het een beetje zoals met de Asterixen is geweest. De uitgaven van Dargaud zijn door mekaar, en niet alle Vance albums lijken vertaald te zijn door Dargaud. Misschien daarmee dat ik moeite heb met hoe en wat het begonnen is met de gele schaduw.

Deze bvb "de poppen van de gele schaduw" vind ik niet meteen terug in de Nederlandstalige uitgiftes. 

http://www.bobmoranebd.fr/Poupees_OJ.html

Het is me niet helemaal duidelijk in welke volgorde deze moeten gelezen worden? 

er zijn zowel uitgaven van Dargaud (nr 1 = vallei der angsten) en Le Lombard (nr 1 = De reuzen van Mu). 

Ik weet dat er nog andere uitgeverijen / tekenaars zijn, maar die heb ik niet. 

Een einde dat me ook soms nog bezighoud, is het einde van heiligdom van Bec. Er is hier al eens een discussie geweest dacht ik. Het is me nog altijd niet duidelijk hoe ik dit moet interpreteren. 

Het dreigende dinges. Als 10 jarige compleet in shock en huilen, tranen met tuiten... zelfs na herlezing de jaren daarna nog altijd tranen. 

Verder ook een straf einde van de eerste reeks van Messenger. Ik herinner me nog hoe ik van ontgoocheling voorlaatste pagina naar 'wow' ging op de laatste pagina. 

En Thorgal, kan niet meteen op de titel komen, dat meisje dat moet achterblijven. Een van de eerdere albums, met die draden die levens voorstellen. 

16 uren geleden, cinco zei:

 

evolutie van de cover van de Sprietatoom

 

 

is dit opnieuw hertekend misschien, cfr vitamitje?

De Sprietatoom nog eens gelezen. (rode versie, de nieuwe versie dus).

Als kind herinnerde ik me nog dat ik het totaal niet snapte, dat ze Lambik niet kenden toen hij te voorschijn kwam. Ik spreek midden jaren 80, en zonder enige duiding dat dit een hertekend oud verhaal was, kon ik dit onmogelijk weten natuurlijk. 

Eigenlijk hadden ze (een klein beetje) moeite moeten doen en wat duiding geven. 

Zoals ze deden bij bvb bij het zingende nijlpaard. 

Prometheus van Bec, album nr 17. 
 

Ik stop er mee. Had dit al veel langer moeten doen. Bec heeft de neiging om met iets te beginnen wat op het eerste gezegd echt geweldig is, zoals bvb de Titanic die opduikt, vliegtuigen die uit de lucht vallen etc, maar gaandeweg wordt dit zo'n wirwar van verhaallijnen. 

Ik denk dat er nu 4 tijdsperiodes zijn waar mensen in aanwezig zijn. Ik kan eigenlijk totaal niet meer volgen. Ze kunnen zo nog 20 albums doorgaan