Jump to content

Anime Besprekingsdraad (Ook Voor Sceptici)


Diogenes

Recommended Posts

Na een gesprek een paar weken terug met Olsimar kreeg ik een idee voor een nieuwe draad. We hadden het kort even over anime en Olsimars begrijpelijke twijfel om eraan te beginnen. En dit is iets wat ik meer hoor. Mensen die ergens wel geintresseerd zijn maar niet weten waar te beginnen. Iets waar ik goed in kan komen. Tenslotte zijn de meesten als niet allen van jullie allang volwassen en om op je 40e nog te beginnen aan anime is nu éénmaal een stuk lastiger dan als je, zoals ik, in de twintig bent. Wat bovendien ook niet meehelpt is dat, in tegenstelling tot wat animefreaks graag beweren, de meeste anime gericht is op tieners. Echter dat wil niet zeggen dat er niet ook her en der series en films zijn die juist geschikt zijn voor volwassenen. Dit kan anime zijn dat puur gericht is op volwassenen (want ja die bestaan) maar dit kan ook anime zijn dat het lukt een breder publiek te bereiken dan enkel tieners. Het is mijn bedoeling om in deze draad met enige regelmaat anime te bespreken en ze dan niet enkel te toetsen op hun kwaliteiten maar ook in hoeverre ze geschikt zijn voor de gemiddelde reper en hopelijk zo een paar repers over de grens te trekken. Mocht je al een animeliefhbber zijn dan is deze draad mogelijk nog steeds de moeite waard om te volgen want hoewel ik wil beginnen met de meer bekende series heb ik persoonlijk een voorkeur voor de meer obscure series dus het zou kunnen dat je nog op deze manier een nieuwe serie ontdekt.

 

Om dit geheel wel even in een kader te plaatsen. Ik ben geen groot anime kenner. Ik kijk nu ongeveer sinds iets meer dan een jaar geregeld anime maar lang niet in zo'n hoog tempo als dat ik manga lees. Deze draad moet dan ook onder geen beding gezien worden als "the ultimate guide to anime" Het internet staat vol met anime besprekingen en de meeste door mensen die er veel meer in thuis zijn dan ik. Waarom ik toch besloten heb dit te proberen is omdat jullie mij en mijn smaak kennen waardoor mogelijk een aanrader van mij eerder zal leiden tot het bekijken van een serie dan als het van een volslagen vreemde komt.

 

Eveneens wil ik duidelijk stellen dat dit niet mijn persoonlijke draad is. Ik doe even het introductiepraatje hier omdat ik de draad opstart maar iedereen die hier anime wil bespreken is meer dan welkom. Gezien mijn voorkeur voor meer obscure series blijft er waarschijnlijk nog wel genoeg over voor mij om te bespreken en zo niet dan heb ik meer tijd voor mijn manga besprekingen want die blijven uiteraard ook gewoon doorgaan.

 

Hopelijk is dit iets dat aanslaat en hebben jullie hier iets aan.

 

Aan de mods: Ik besef dat anime niet exact binnen hetzelfde format past als manga maar omdat het er toch nauw mee verbonden is vond ik deze draad beter passen in het manga forum dan de chocolate bar. Wees vrij m ter verplaatsen als het toch ongepast is.

Denk ik om te bewijzen dat ik ben?

Link to comment

En laten we meteen beginnen met een heuse klassieker:

 

COWBOY BEBOP

 

cowboy-bebop-anime-review.jpg

 

Type: tv serie

Genre: Sci Fi, Actie, Comedy, Neo-Noir

Jaar van oorspronkelijke uitzending: 1998-1999

Aantal afleveringen: 26

Speelduur per aflevering: 24 minuten

 

Vraag de gemiddelde anime liefhebber wat de beste anime serie is en het antwoord zal negen van de tien keer zijn: Cowboy Bebop. Deze 1998 anime serie geregisseerd door Shinichiro Watanabe en geproduceerd door de inmiddels ter ziele gegane studio Sunrise zorgde voor een ware revolutie in de anime en staat nog steeds als een schoolvoorbeeld van anime zoals anime moet zijn. Volgens velen een meesterwerk, Cowboy Bebop is een serie die vrijwel universeel geliefd is. Bovendien diende de serie als inspiratie voor velen westerse filmmakers. Van Firefly tot Looper, Cowboy Bebop is niet meer weg te denken uit pop culture en blift één van de meest besproken en bekende anime series. Hoog tijd dus deze serie eens onder de loep te nemen.

 

De serie:

 

Cowboy Bebop is een space opera over een stel premiejagers in de verre toekomst die het heelal doorkruisen in hun schip de Bebop. In die capaciteit maken ze jacht op allerhande criminelen maar zullen ze uiteindelijk ook hun eigen innerlijke demonen moeten proberen te verslaan.

 

Het eerste wat opvalt aan Cowboy Bebop (behalve de geweldige intro maar daar meer over later) is het kleurenschema en hoe dat juist eigenlijk niet opvalt. Waar veel anime uit de jaren 90 nog vaak felle kleuren toepasten in hun visuals is het kleurenpalet van Cowboy Bebop juist bijzonder gedempt. Het interieur van het ruimteschip is niet één en al knipperende lichtjes. Nee het is een oude roestbak en zo ziet het er ook uit. Ook het oppervlak van de verscheidene planeten en asteroides die de personages regelmatig bezoeken hebben vaak meer weg van een dorre woestijn dan een futuristisch ogende planeet recht uit een jaren 60 sci fi film.

 

En dit gevoel voor realiteit valt ook terug te zien in de daadwerkelijke animatie van de serie. Als er iets is waar mensen, zeker mensen die niet heel bekend zijn met anime, meteen aan denken bij het woord anime is het hyperactieve beeldvoering gecombineerd met overgestyleerde bewegingen. Nu is dit eigenlijk vooral een kenmerk van het long running shonen subgenre maar over het algemeen was dit soort animatie vrij normaal in de jaren 90. Cowboy Bebop echter: niet het geval. De beeldvoering is kalm en navolgbaar en de bewegingen van zowel voertuigen als personen zijn volledig realistisch. Actie is niet overgestyleerd. Een vuurgevecht betekent een aantal mensen die op elkaar schieten (met normale vuurwapens geen laseronzin) met bloederig en vaak dodelijk gevolg en als twee personages met elkaar op de vuist gaan, gaan ze ook echt met elkaar op de vuist en vliegen ze niet door de lucht al vreemde uitroepen naar elkaar toewerpend terwijl hun kapsel compleet naar de maan gaat. Cowboy Bebop brengt een realistische kijk op het avonturengenre.

 

Het plot van Cowboy Bebop is vrij simpel: Spike Spiegel en Jet Black zijn twee premiejagers die altijd te weinig geld hebben en het helaal doorkruisen op zoek naar premies. Zodoende komen ze een aantal interessante personen tegen die in sommige gevallen vanaf dan meegaan op premiejacht. De opzet is heel basaal. Vrijwel iedere aflevering is een losstaand verhaal waarin Spike en Jet op jacht gaan naar de schurk du jour in de hoop de premie te kunnen opstrijken. Een nogal ijdele hoop wordt al na een aantal afleveringen duidelijk. Hoewel een premisse als deze er makkelijk voor had kunnen zorgen dat Cowboy Bebop een komische kinderserie werd is het regisseur Shinichiro Watanabe's visie en vaste hand die het daarvan behoed. De door serie is namelijk doordrenkt met een zeker gevoel van melancholie. Wat niet verbazingwekkend is want naast een luchtig ruimte avontuur is Cowboy Bebop één van de beste voorbeelden van goede Neo Noir. Een genre dat grotendeels geintroduceerd werdt door schrijver Philip K Dick en gepopulariseert werdt door de 1982 sci fi film Blade Runner. De hoofdpersonages in Cowboy Bebop zijn geen typische helden. Sterker nog het is sowieso moeilijk ze überhaubt te omschrijven als helden. Ieder van hen heeft een verleden wat gevuld is met leed en geweld en zij proberen te verwerken door middel van vaak zelfdestructieve methoden. De misdadigers die zij opsporen zijn vaak ook geen stereotype schurken. De meeste zaken zijn voor minstens één van de personages persoonlijk of veroorzaken op een andere manier heftige gevoelens bij hen. Bij de meeste zaken moeten de personages emotioneel worstelen met zichzelf om hun taak te kunnen volbrengen. Maar dit wordt nooit overdreven in beeld gebracht en uiteindelijk is het nooit iets dat een sigaret en een paar glazen whiskey niet kunnen verhelpen. Althans zo lijkt het. Cowboy Bebop is ook geen serie waar het goede altijd wint. Rechtvaardige mensen sterven een gewelddadige dood en misdadigers komen er regelmatig weg met hun daden. Het is geen serie waar de hoofdpersonages een hecht team vormen en na een high five erop uit trekken de wereld te redden. Cowboy Bebop is de serie waarin de hoofdpersonages stilzwijgend aan de bar zitten en hun ellendige leven overdenken alvorens weer aan het werk te gaan want wat moet je anders?

 

Als dit Cowboy Bebop doet overkomen als een genadeloos deprimerende serie, wel dat is het niet. Integendeel zelfs. Hoewel de serie geen tekort heeft aan deprimerende scenes, zeker in de latere afleveringen, zijn er ook altijd wel momenten van humor en avontuur te vinden. De serie helt nooit duidelijk over naar het één of het ander en bovendien sluit het verbazingwekkend goed op elkaar aan.

 

Het daadwerkelijke schrijfwerk van de serie verschilt per aflevering. De meeste afleveringen zijn goed en vermakelijk. Het soort waarbij je gewoon achterover kunt zitten en het al glimlachend over je heen kan laten komen. Echter eens in de zoveel tijd zit er een aflevering tussen die je compleet ondersteboven doet staan met hoe goed hij wel niet is. Deze afleveringen zijn vaak niet alleen onverwachts diepzinnig maar ook nog eens zeer sfeervol en vol memorabele scenes. Niet overtuigd? Kijk aflevering 6: "Sympathy for the Devil" en kijk hem tot het eind. Je zult zien wat ik bedoel.

 

Er zijn vier hoofdpersonages in Cowboy Bebop. (eigenlijk vijf maar het enige wat ik over de vijfde kan zeggen is dat ie af en toe woef zegt) De eerste is Spike Spiegel. Spike is een voormalig gangster die om mysterieuze redenen zijn leven gebeterd heeft en nu op een eerlijk manier zijn geld verdient. Van alle personages heeft Spike verreweg het meest liederlijke verleden en met name zijn verhaal vormt een rode draad door de serie wat uiteindelijk leidt tot een zeer emotionele finale. Spike is met zijn charismatische houding, zijn droge humor en zijn oosterse vechttechnieken makkelijk één van de coolste anime protagonisten.Maar hij is niet perfect. Onder zijn luchtige carefree facade verschuilt hij een innerlijk dat net zo geschaad is als dat van zijn medespelers. Bovendien is hij roekeloos, arrogant en geeft niet echt veel om gerechtigheid tenzij het hem geld oplevert. Zijn partner Jet Black is dan van een heel andere aard. Een voormalige smeris die op een dag zijn arm verloor in een zaak die hem nog steeds emotioneel kwelt. Jet is nuchter van aard en vaak degene die Spike stopt van zich volop het gevaar in te storten. Tegelijkertijd is Jet niet het type om zichzelf in gevaar te brengen. Hij is naar eigen zeggen niet verantwoordelijk voor het lot van zijn partner of wie dan ook. Jet is een joviale en sympathieke brombeer en net als Spike geeft ook Jet niet vaak toe aan zijn gevoelens maar in sommige gevallen dwingt de zaak hem ertoe. Dan hebben we nog Faye Valentine, mijn favoriete personage. Faye is niet direct het meest morele personage in de serie. Prima tevreden met het verrichten van wat meer illegaal werk te verrichten als ze er haar gokverslaving mee kan onderhouden. Faye wordt ook niet dwars gezeten door scrupules, tot meerdere malen prima bereid onschuldige burgers aan hun lot over te laten waar zelfs Spike en Jet last krijgen van schuldgevoel. Echter zoals iedereen in de serie heeft ook Faye een naar verleden en naarmate we meer over haar te weten komen wordt haar gedrag begrijpelijker. Bovendien is het haar arrogante houding en sarcastische opmerkingen die ervoor zorgen dat ze altijd leuk is om naar te kijken. (en natuurlijk helpt haar sexy uiterlijk ook mee) Oh en ze is ook nog een begenadigd schutter die prima haar mannetje kan staan in een gevecht. Het laatste hoofdpersonage is Edward Wong Hau Pepelu Tivruski IV (en nee dat verzin ik niet ter plekke) Edward is een tienermeisje (ja Edward is een meisje) die zowel geniaal als ongelooflijk stupide is. Waar in veel series de aanwezigheid van een kind meteen de hele serie verpest zou hebben is dit in Cowboy Bebop niet het geval. Veel series achten het strikt noodzakelijk dat het kind ook een belangrijke krijgt in het verhaal wat er meestal op neer komt dat het kind ook mee moet doen met de actie en daarbij de volwassenen enkel voor de voeten loopt. (denk aan Claymore) Edward daarentegen neemt zelden deel aan de actie en is het grootste gedeelte van de tijd voornamelijk op de achtergrond maar altijd op tijd om met een bizarre actie of een droge opmerking de toon wat te verlichten. (mijn favoriet is "the computer's kaput and we're drifting towards certain oblivion")

 

Het artwork van de serie is goed. Niet overdonderend mooi maar noch is het onprettig om naar te kijken. De personages zijn relatief realistisch vorm gegeven en de achtergronden zijn vaak erg gedetailleerd. Bovendien maakt de serie zeer goed gebruik van licht en schaduw. Iets wat een andere serie later dat jaar zou perfectioneren. Hoewel het visueel gezien vergeleken bij latere animatie niet echt bovengemiddeld is, is Cowboy Bebop voor zijn tijd zeer goed gedaan. Alles ademt een zeker realisme uit wat nog zeer ongewoon was voor anime in de jaren 90. Bovendien zorgt de bijzonder vloeiende animatie ervoor dat het artwork ook daadwerkelijk tot zijn recht komt en je niet ervan afgeleid wordt door haperende animatie.

 

De soundtrack van Yoko Kanno is in één woord fantastisch! De soundtrack bestaat vrijwel volledig uit blues en jazz nummers. Soms kalm en melancholisch en dan weer heerlijk swingend en oppeppend, de muziek in Cowboy Bebop sluit altijd perfect aan op de scene waar het overheen speelt en in sommige gevallen verheft het, het zelfs. Menig ander zou bij een achtervolgingsscene een denderende actietune componeren. Yoko Kanno echter besluit er een melancholisch bluesnummer overheen te doen spelen om de emotionele worsteling van de achtervolgende partij te symboliseren. Het verheft een simpele achtervolgingsscene tot een daadwerkelijk emotioneel moment. Bovendien weet Yoko Kanno ook als geen ander wanneer een scene helemaal geen muziek nodig heeft waardoor grote delen van de serie zich afspelen in volmaakte stilte. Iets wat nog steeds vrij zeldzaam is voor anime maar al helemaal in een tijd waarbij veel series nog een "toepasselijk" deuntje hadden spelen over iedere scene. En tot slot de opening en end credits theme. De opening credits theme van Cowboy Bebop "Tank" is mogelijk wel één van de meest bekende en veelgeprezen opening themes ter wereld. En terecht want de opening credits theme van Cowboy Bebop is briljant! Niet alleen sluit het perfect aan op de serie die het introduceert, iets wat helaas nog steeds zeldzaam is voor anime. Het is ook nog eens een heerlijk jazz nummer dat zeer knap in elkaar steekt. De end credits theme "The Real Folk Blues" daarentegen is het enige zwaktebod in een anderzijds perfecte soundtrack. Het is op zich geen slecht nummer maar het combineert blues met jpop en het resultaat werkt niet voor mij. Ik raad aan de end credit sequence een paar keer te bekijken vooral vanwege het feit dat het visueel nogal knap gedaan is en het daarna over te slaan want de end credits song doet de serie geen eer aan.

 

 

Geschikt voor volwassenen? Het was Shinichiro Watanabe's doel om een serie te maken die een breder publiek aanspreekt dan enkel tiener en naar mijn mening is hij daar wonderwel in geslaagd. Cowboy Bebop is ook zeker geschikt voor tieners vanwege haar luchtige toon en vele actie scenes maar het is het eeuwig aanwezige licht melancholische gevoel evenals de genuanceerde personages en de onverwachtse diepgang van de serie die Cowboy Bebop maken tot een serie die juist ook door volwassenen genoten kan worden.

 

Aanrader? Hoewel ik de serie niet zo op handen draag als sommige andere anime liefhebbers valt de kwaliteit  niet te ontkennen en het is een combinatie van sterk schrijfwerk, mooie visuals en een ongelooflijk goede soundtrack die Cowboy Bebop maken tot een sterke serie die absoluut zijn plaats verdiend in de anime hall of fame. Echter hoewel er soms afleveringen zijn die je werkelijk achterover blazen is Cowboy Bebop voornamelijk een serie die vermakelijk is en het liet mij niet zo ondersteboven achter als sommige andere series. Dus is Cowboy Bebop een meesterwerk? Nee. Is het een aanrader? You betcha!

 

***1/2

 

 

Cowboy-Bebop-spike-spiegel-32089260-1217Doodle%20Legs%20Ed.jpgJet_Head.jpg85351.jpg48186-cowboy-bebop-wallpaper-cowboy-bebo

 

Cowboy Bebop is volledig verkrijgbaar op DVD en Blu-Ray. Omdat ik helaas niet in het bezit ben van een blu-ray speler ben ik voor de DVD gegaan. Mocht je geintresseerd zijn de serie en wil je hem op DVD willen aanschaffen dan raad ik met klem aan deze box set te kopen want hij is geweldig! Ten eerste is het een kartonnen doos en niet zo'n standaard plastic ding. De cover is sfeervol en toepasselijk en de rug oogt goed in de kast. Binnenin bevind zich een uitvouwdoos die heel origineel is vormgegeven als een VHS band. Bovendien bevind zich binnenin eveneens een mapje met daarin op fotopapier gedrukte zwart/wit stills uit de anime zelf. Een kleinigheidje misschien maar één die ik zeer waardeer. De afleveringen zijn verspreid over zes discs die allen een eigen vakje hebben in de doos en er door een slim systeem er makkelijk in en uit te halen zijn zonder ze te beschadigen. Iedere disc bevat vier of vijf afleveringen maar verder ook een overdaad aan extra's. Audio commentaar van zowel de Japanse als Amerikaanse crew, originele trailers, shorts en nog veel meer. De DVDs hebben allen een Engelstalige en Japanse dub met Engelse ondertiteling. Ik ben persoonlijk iemand die gelooft dat je altijd voor het origineel moet gaan en bovendien werkt anime vaak niet in het Engels door het heel erg Japanse karakter. Echter ook hierin is Cowboy Bebop de uitzondering want om deze serie niet in het Japans te kijken is simpelweg schandalig. Het is niet eens dat de Japanse dub zo slecht is. Ik zou het zelfs goed noemen. Maar de Engelse Dub is zoveel beter! De acteurs weten veel meer emotie te leggen in hun performance zonder te overacten en juist het neo-noir element komt veel beter naar voren in het Engels. Bovendien zijn de meeste personages in de serie ook van Amerikaanse of Europese origine dus het is volkomen logisch dat ze Engels spreken. Al met al is dit één van de mooiste box sets die ik bezit. Het enige wat er op aan te merken heb is het formaat want de box-set is net iets lager dan al mijn andere box sets en dat oogt niet heel goed als ik m naast de anderen zet. Maar dit is een klein minpuntje dat in het geheel niet opweegt tegen de rest en ik raad zeker aan deze box set te kopen want hij is iedere cent waard.

 

Voor mijn volgende bespreking zal ik één van mijn favoriete series bespreken. Een serie die zowel op artistiek als intellectueel niveau zijn gelijke niet kent: Serial Experiments: Lain.

post-127-0-80087700-1410743081_thumb.jpg

Denk ik om te bewijzen dat ik ben?

Link to comment

Love Anime! Sterker nog, anime heeft mij de liefde voor manga en alle andere strips doen hervinden. Ik zal niet zo uitgebreid (kunnen) schrijven over een anime maar ik zal zeker regelmatig favoriete anime bespreken. Ben blij met een topic over anime en het kan in mijn ogen niet los worden gezien van manga.

Link to comment

Love Anime! Sterker nog, anime heeft mij de liefde voor manga en alle andere strips doen hervinden. Ik zal niet zo uitgebreid (kunnen) schrijven over een anime maar ik zal zeker regelmatig favoriete anime bespreken. Ben blij met een topic over anime en het kan in mijn ogen niet los worden gezien van manga.

 

Ik had al zo'n vermoeden dat jij deze draad wel zou kunnen waarderen. Wist alleen niet of je nog hier rondhing want ik zie je eigenlijk nooit meer. (zal wel zelf op de verkeerde plekken rondhangen)

 

En superleuk dat je ook enkele series en films wil bespreken. Het feit dat je bondiger bent dan ik is alleen maar goed. Ik heb een vrij analytische geest en wil ook ieder aspect bespreken. En hoewel mijn besprekingen daardoor wel een goed beeld geven van de tvserie of stripreeks maakt het, het ook nogal droge kost om te lezen wat uiteindelijk wel af doet aan het leesplezier. Dus het is alleen maar fijn om wat variatie te hebben in de besprekingen. En misschien leer ik nog een paar goeie nieuwe series en films kennen.

 

Anime is naar mijn mening ook zeker verbonden met manga maar toch ook weer niet. Er zijn veel manga die geadapteerd worden in live-action films en series en er is veel anime dat niet gebaseerd is op een manga dus het is zowel verbonden als toch ook weer zijn eigen medium. Althans zo zie ik het.

Denk ik om te bewijzen dat ik ben?

Link to comment
Guest Natte aap

cowboy bebop vond ik best wel goed. In het begin was het wat zoeken maar na een paar afleveringen kwam de vaart er in en kon ik het wel appreciëren. Soms nét iets te veel humor om goed te blijven maar met je drie-en-een-halve ster kan ik leven.

Link to comment

Woord vooraf:

Iedereen heeft wel één of meerdere series die hem of haar zeer na aan het hart liggen. Series die om welke reden dan ook puur in termen van emotionele verbintenis ertussen uit springen. Voor mij is Serial Experiments: Lain zo'n serie. Ik kan niet de eerste noten van de opening theme horen of ik krijg kippenvel en as iemand erover begint wil ik mij onmiddelijk in het gesprek mengen. Lain was één van de allereerste anime series die ik zeg toen ik nog maar net begonnen was met het ontdekken van de wondere wereld van de anime en heeft bijgevolg ook door omstandigheden een enorm diepe indruk op mij achter gelaten. Maar het is niet enkel door toeval dat deze serie zo'n favoriet van mij is geworden. Het is namelijk ook een daadwerkelijk goede serie. Eén van de weinige puur cerebrale en artistieke series, Lain is een serie zoals er maar heel weinig bestaan. In deze bespreking zal ik proberen mijn eigen gevoelens opzij te zetten en Lain te beoordelen naar haar werkelijke kwaliteiten.

 

SERIAL EXPERIMENTS: LAIN

 

Serial-Experiments-Lain_7.jpg

 

Type: Tv-serie

Genre: Avant Garde, Filosofisch, Psychologisch, Sci Fi

Jaar van oorspronkelijke uitzending: 1998

Aantal afleveringen: 13

Speelduur per aflevering: 23 min

 

Deze serie kwam uit in hetzelfde jaar als Cowboy Bebop: 1998. En hoewel minder bekend veroorzaakte het destijds meer nog dan Cowboy Bebop een culturele shock in bepaalde kringen. Serial Experiments: Lain is een hoog intelligente en visueel verbluffende avant garde anime. En hoewel niet de eerste in het genre was het de eerste serie die enige bekendheid verwierf. Niet langer kon anime afgeschreven worden als cartoon voor hormonale pubers en zelfs in intellectuele kringen moest men toegeven dat anime een medium was wat in staat was tot het maken van verheffende kunst.

 

De basispremisse van de serie is als volgt: Lain is een verlegen en introvert tienermeisje in de vroege jaren van de middelbare school. Op een dag pleegt één van haar klasgenoten zelfmoord. Vervolgens neemt even later diezelfde klasgenoot contact op met Lain haar klas via "The Wired" een fictieve versie van het internet. Zo contacteerd ze onder andere Lain en legt aan haar uit dat zij het stoffelijke vlak overschreden is en getranscendeert is tot een hoger wezen dat contact kan maken met onze wereld via The Wired.

 

Naast een uitermate complex plot dat de tempeliers verbind met het Roswell incident, biogenetische experimenten uit de jaren zestig en kunstmatige intelligentie gaat scenarist Chiaki J Konaka ook in op een aantal filosofische en psychologische thema's. Het centrale thema van de serie is complete interconnectiviteit en hoe we allen verbond en tegelijkertijd ook weer verschrikkelijk éénzaam. Maar er komen meer thema's aan bod zoals het besef van realiteit en zelfs het concept van God of een God. Daarnaast gaat het ook in op een aantal psychologische thema's want hoe verder de serie vordert hoe dieper we in Lain's hoofd kruipen en hoe meer de serie zich afspeelt in haar fantasie en hoe minder in de werkelijkheid. Voor zover de serie een duidelijk idee geeft van wat werkelijkheid is uiteraard.

 

Eén van de aspecten dat Serial Experiments: Lain zo bijzonder maakt is de opbouw van de serie. In tegenstelling tot ehm...iedere andere serie ooit gemaakt, bestaat Lain slechts voor 50% uit doorlopend verhaal. De andere 50% van de serie bestaat uit montages die onze wereld en haar geschiedenis tonen en niet alleen de onderliggende thema's verduidelijken maar bovendien belangrijke stukken informatie betreffende het plot geven wat deze montages dan weer een integraal onderdeel van de serie maken.

 

Met alle verschillende facetten en lagen die de serie heeft doemt uiteraard het gevaar op dat de serie onnavolgbaar wordt. Iets wat nog eens versterkt wordt doordat het in de animewereld de weinig ceremoniële titel "mindfuck"heeft gekregen. Maar Lain is geen mindfuck. Het is prima mogelijk de serie één keer te kijken en het plot volledig te kunnen volgen. Niet alleen had ikzelf er geen moeite mee maar ook twee vrienden die ik de serie had aangeraden konden mij het plot naadloos terug vertellen na hem slechts één keer gezien te hebben. Het belangrijkste bij Lain is dat je plot van subtext kan onderscheiden. Lain is een serie die van de kijker vraagt dat hij of zij zelf nadenkt over wat hij of zij ziet. Iets wat zich ook reflecteert in het nogal ambigue einde want hoewel het centrale plot netjes afgewikkeld wordt zijn het veel van de onderliggende thema's waar Lain het aan de kijker overlaat zelf tot een conclusie te komen. Dit betekent uiteraard dat de serie voor meerdere interpretatie mogelijk is en dat is alleen maar goed, Iedereen kan in de serie zien wat hij of zij zelf wil.

 

Iets waar ik het nog niet over gehad heb zijn de personages. En in alle eerlijkheid is dit ook niet iets waarop Lain hoge ogen gooit. Er is eigenlijk maar één hoofdpersonage en dat is Lain zelf. En hoewel Lain beslist geen onprettig personage is en ik haar graag volgde gedurende de 13 afleveringen die de serie telt heeft zij niet veel in termen van persoonlijkheid behalve haar nogal introverte gedrag en existentialistisch ingesteld natuur. Iets dat zij gemeen heeft met heel veel andere hoofdpersonen in filosofische anime.

 

Het visuele aspect daarentegen is iets waarop Lain juist wel hoge ogen gooit. Ik overdrijf niet (nee werkelijk niet, geen Dio zout nodig hier) als ik zeg dat Lain visueel gezien onovertroffen is. Hoewel door moderne technologie animatie beter is geworden is er simpelweg nog niemand geweest die dezelfde aesthetische schoonheid aan de dag heeft weten te leggen als de makers van Serial Experiments: Lain. Ieder shot in de serie heeft betekenis en regisseur Ryutaro Nakamura weet van zelfs de meest mondaine handelingen als de deur uitlopen iets wonderlijks en tegelijk bevreemdends te maken. Niet alleen door intelligent gebruik van de camerahoek maar ook door subtiele visuele effecten die op hun beurt weer de onderliggende thema's verduidelijken. Hij toont de wereld zoals wij hem ervaren maar pulkt langzaam maar zeker de facade van realiteit weg en toont ons wat eronder verborgen ligt. Bovendien is de serie zeer geprezen om zijn gebruik van licht en schaduw. Iets waar ik al kort naar refereerde in mijn bespreking van Cowboy Bebop. Zo erg zelfs dat het de nieuwe standaard werd voor belichting in anime en zelfs vandaag de dag is Lain's specifieke stijl van belischting nog merkbaar. Kijk bijvoorbeeld maar naar de vrij recente serie Steins Gate.

 

De character designs zijn gedaan door Yoshitoshi ABe. Een graphic designer, scenarist en mangaka met een geheel eigen stijl. ABe weet een niveau van detail aan te brengen op de gezichten van zijn personages waardoor zijn werk meteen boven dat van al zijn collega's uitstijgt. Hij weet zijn personages te verheffen van tweedimensionale figuren tot echte mensen. Wat het extra jammer maakt dat qua persoonlijkheid ze dan weer akelig tweedimensionaal zijn.

 

Net als bij Cowboy Bebop speelt er geen muziek gedurende een groot gedeelte van de serie. Echter waar Cowboy Bebop genoegen neemt met volmaakte stilte gebruikt Lain een assortiment van nauwkeurig uitgekozen geluidseffecten om de sfeer te verhogen. Wanneer er muziek aanwezig is. is het techno wat goed aansluit op het cyberpunk element van de serie of gitaar wat vooral te horen is in de serie zijn meest bevreemdende en beangstigende momenten.

 

Ik noemde in mijn woord vooraf al even kort de opening credits theme: Duvet van BOA. Ik ben dol op deze theme maar dat is vooral te danken aan het feit dat het de introductie vormt voor één van mijn favoriete series. De theme zelf is eigenlijk nogal ontoepasselijk voor de serie die het introduceert. Nu moet ik zeggen dat naar mijn mening geen enkele theme de serie zou kunnen introduceren en de serie het beste af was geweest met een simpele title-card maar dat is ongehoord in anime. De end credits theme is dan wel iets toepasselijker vanwege het gitaar gedeelte maar de zang die erbij hoort is weer totaal niet toepasselijk en onprettig om naar te luisteren.

 

Iets wat ook heel onprettig is naar te luisteren is de Engelse dub voor deze serie dus kijk hem in het Japans. Lain is bovendien een serie die een zeer Japanse stijl toepast, tot op het punt dat er regelmatig tussenschermen verschijnen met Kanji erop dus je hebt hoe dan ook ondertitels nodig.

 

Geschikt voor volwassenen? Het enorm complexe plot gecombineerd met de filosofische en psychologische aard van de serie en de kunstzinnige visuele stijl maakt dat Serial Experiments: Lain een serie is die enkel door volwassenen genoten kan worden.

 

Aanrader? Hoewel een chronisch gebrek aan karakterontwikkeling en het feit dat de serie soms wat pretentieus overkomt mij ervan weerhouden om Serial Experiments: Lain uit te roepen tot meesterwerk is het wel nog steeds een volstrekt unieke serie en op intellectueel en artistiek niveau een topprestatie. Als je ook maar enigszins geintresseerd bent in filosofie, psychologie of gewoon een werkelijk intelligente tv-serie dan raad ik je absoluut aan deze serie te kijken want op die gebieden is er simpelweg niets dat het kan overtreffen.

****1/2

 

serial-experiments-lain-over-coat-wallpa

5cG9Xa8Ai.jpgcoalgirls_serial_experiments_lain_04_100serial_experiments_lain_desktop_1280x8001555_2.jpgSerial.Experiments.Lain.full.485383.jpg

 

 

 

Serial Experiments: Lain is, tot mijn grote frustratie, niet langer verkrijgbaar op DVD. Maar zij die een Blu-Ray speler bezitten hebben geluk want Lain is volledig verkrijgbaar op Blu-Ray. Wegens gebrek aan bijpassende apparatuur ben ik zelf niet in het bezit van de Blu-Ray maar het feif dat hij uitgegeven is door Funimation doet mij vermoeden dat het een erg aangename box-set zal zijn. Maar zelfs al was een dun plastic geval met geen enkele extra op de discs. dan nog zou ik aanraden hem te kopen want Serial Experiments; Lain is een serie die je gewoon moet hebben. Echter voor degene die dat niet met mij eens zijn: de serie is ook volledig te bekijken op Netflix.

 

Voor mijn volgende bespreking zal ik wederom een serie bespreken van Konaka en Nakamura. Maar wel één die een stuk simpeler en minder kunstzinnig is dan Lain. Een serie over eh...jochies die in doorzichtige babies veranderen. (ja heus)

Volgende bespreking: Ghost Hound

Denk ik om te bewijzen dat ik ben?

Link to comment

Ben blij dat ik mede inspirator ben voor deze daar maar zal hier niet actief zijn/worden B)

Hoeft ook niet hoor. Als je maar zo nu en dan eens hier iets leest en misschien eens een keer een serie probeert. Gezien jouw (gematigde) liefde voor manga denk ik wel dat er series zijn die jij zou kunnen waarderen. En nee niet de twee die ik al besproken heb. Mischien dat je CB zou kunnen waarderen maar Lain denk ik beslist niet.

Denk ik om te bewijzen dat ik ben?

Link to comment

Shinichiro Watanabe, de regisseur van Cowboy Bebop heeft ook de anime Samurai Champloo geregisseerd.

Ik heb Cowboy Bebop nog niet gezien dus ik weet niet of ze qua verhaal iets gemeen hebben maar in beide anime speelt muziek in ieder geval een grote rol. Waar in Cowboy Bebop veel jazz te horen is maakt Samurai Champloo veelvuldig gebruik van hip-hop beats en break-dancende samoerai. Samurai Champloo bestaat uit 26 afleveringen die voornamelijk losstaan van elkaar. Elke aflevering biedt een nieuw avontuur aan hoewel er wel een vage rode draad aanwezig is. 

 

De hoofdpersonages zijn de twee totaal verschillende samoerai Mugen en Jin. Mugen heeft overal lak aan, houdt zich aan geen enkele regel of traditie en mixt break-dance met zijn vechtkunsten. Jin daarentegen is de ultieme, eervolle samoerai met respect voor traditie, regels en hiërarchie. De twee mannen raken met elkaar in gevecht als een serveerster, Fuu genaamd, lastig gevallen wordt door een bende. Hoewel ze beiden voor haar opkomen gaan ze ook met elkaar in gevecht. Op een gegeven moment is iedereen in de kroeg waar Fuu werkt in gevecht met elkaar. Hierbij komt een belangrijke man aan zijn einde waarop de twee onbekende helden, Mugen en Jin, ter dood veroordeeld worden. Op dat moment besluit Fuu, de serveerster, hen te helpen ontsnappen op een voorwaarde; Zij moeten haar helpen 'de samoerai die naar zonnebloemen ruikt' te vinden. Hierop doelde ik met een vage rode draad. 

 

Samurai Champloo vind ik een aanrader omdat het een frisse, hippe anime is. Dat komt niet alleen door het gebruik van vette beats maar het kijkt lekker weg, het is fantastisch geanimeerd en het gebrek aan een duidelijk verhaallijn is een meerwaarde in deze anime. De hoofdpersonages lijken namelijk een leven te leiden die nergens naar toe leidt, ze nemen elke dag voor wat het is en als er avontuur, eten en geld te vinden valt dan gaan ze ervoor. Het zijn overlevers, moralistisch bevinden de helden zich vooral op grijs gebied en misschien wel daarom lijken de karakters mensen van vlees en bloed. 

 

Ik heb genoten van deze anime en liefhebbers van het oude Japan, het Edo-tijdperk en samoerai zullen hier ook van kunnen genieten. Mijn avatar is trouwens afkomst van Samurai Champloo.

 

 

http://www.youtube.com/watch?v=F87LlJxgZTk

Link to comment

voor iemand die niets van anime afkent, zou ik zeker ghibli aanraden, te beginnen met 'grave of the fireflies', 'totoro' en 'spirited away'.

 

ik ben zelf grote fan van ghibli, heb al hun films behalve kiki's delivery service.

 

ik moet eerlijk zegegn dat ik daarbuiten nog weinig anime gezien heb, behalve monster & death note die ik beiden erg goed vond.

 

het ontbreekt me aan tijd om me er echt mee bezig te houden, als ik moet kiezen tussen lezen en een film, verliest film steeds.

daarbuiten heb ik nog andere hobbys zoals mijn zoontje en tuinieren (die ik combineer).

ik ben hem zachtjes aan het pushen en dat lukt vrij aardig :D Zo kijkt hij Nils Holgersson en Wizard of oz (beide geweldige '80's dingen) en wil hij persé mee naar facts binnen een paar weken :)

dus, mocht hij interesse hebben binnen dit en een paar jaar, zal dat ook voor mij een doorstart zijn om meer te gaan bekijken.

Link to comment

Studio Ghibli maakt inderdaad geweldige anime films. Helaas stoppen ze er waarschijnlijk mee...

Ik heb genoten van Grave of the fireflies en Spirited Away, fantastische films om bij weg te dromen of in het geval van grave of the fireflies eens een potje te janken van alle ellende die mensen elkaar aan doen. 

 

Nausicaa of the valley of the wind, Totoro en Princess Mononoke wil ik op korte termijn eens gaan zien.

Link to comment

ponyo is eerder een kinderfilm, mijn zoontje van 4 is er gek op, maar ik kan er ook heel graag naar kijken, heb die misschien al 20 keer gezien.

andere ghibli films zijn wel voor een meer volwassen publiek, ik ben erg benieuwd naar zijn laatste, the wind rises.

 

daarna zou de studio toch niet stoppen, miyazaki wel dacht ik, maar andere films van de studio hebben bewezen dat ze in zijn sfeer goed verder kunnen werken. :)

Link to comment

GHOST HOUND

69138.jpg

 

Type: Tv-serie

Genre: Psychologisch, Mysterie, Bovennatuurlijk, Sci Fi, Shonen

Jaar van oorspronkelijke uitzending: 2007

Aantal afleveringen: 22

Speelduur per aflevering: 25 min

 

Elf jaar geleden trof een tragedie het stadje Suiten. De driejarige Taro en zijn oudere zus werden ontvoert voor losgeld. Hoewel de politie de dader vlug op het sooor kwam werd deze, in de achtervolging die volgde, overreden en stierf voor hij kon zeggen waar de twee kinderen zich bevonden. Pas dagen later wist de politie hen te bevrijden maar toen was het al te laat voor Taro's zus. Skip forward naar vandaag de dag: Taro, nu in de vroege klassen van de middelbare school wordt nog steeds gekweld door de gebeurtenissen elf jaar geleden en volgt daarom therapie bij een vooraanstaande psychiater uit Tokyo. Op de eerste dag van het nieuwe schooljaar ontmoet Taro, Masayuki, een overgeplaatste leerling uit Tokyo die zeer geintresseerd is in Taro's verleden maar tegelijkertijd ook worstelt met zijn eigen angsten. Masayuki brengt Taro weer in contact met Makoto een permanent slecht gehumeurde en gewelddadige jongeling. Makoto heeft een geschiedenis met Taro. Makoto's vader pleegde namelijk zelfmoord vlak na Taro's ontvoering en kwade tongen beweren nog steeds dat Makoto's vader iets van doen had met de ontvoering. De eerste ontmoeting tussen de twee jongens is dan ook op z'n zachtst gezegd niet heel hartelijk. Maar ze moeten al vlug hun gevoelens voor elkaar opzij zetten want Masayuki neemt hen mee naar de plek waar Taro en zijn zus gevangen hebben gezeten en wat volgt is een uitgebreide onderzoek naar het verleden wat zich uitspreid van onze wereld naar de wereld voorbij de onze. En hierbij zullen alle drie hun diepste angsten tegemoet moeten treden.

 

Ghost Hound is zeer psychologisch van aard. Zozeer zelfs dat verschillende psychische aandoeningen en behandelingen besproken worden gedurende de serie. Zelfs het bovennatuurlijk element koppelt uiteindelijk weer terug naar de psychologie. Zoals het geval is bij de O.B.E of Out of Body Experience, iets waar de serie uitgebreid op in gaat. Deze nadruk op psychologie is niet verbazingwekkend als we kijken wie de serie geschreven heeft: Chiaki J Konaka. Een scenarist die psychologische en/of filosofische elementen verwerkt in alle projecten waar hij mee verbonden is. Maar naast de psychologische kant zit er ook een mysterie element aan Ghost Hound vast. Suiten is een mysterieus stadje waar vrijwel iedereen iets te verbergen heeft. Van de twijfelachtige aanwezigheid van de dam, tot de onheilspellende sekte, tot het bio-genetische lab waar ze naar verluid iets produceren dat het daglicht niet verdragen kan. En allen van deze kleine mysteries zijn op één of andere manier weer nauw met elkaar verbonden evenals met de hoofdpersonages. Gedurende de serie leren we steeds meer over de bewoners van Suiten en de geheime die ze verbergen en worden d mysteries op bevredigende wijze opgelost. Echter niet allemaal tegelijk want Ghost Hound neemt rustig de tijd om het verhaal af te wikkelen. Dit is geen serie over drie vrienden die er op uit trekken om booswichten te verslaan. Ghost Hound is bedachtzaam. Er zijn genoeg nieuwe onthullingen om de kijker geboeid te houden en de suspense, hoewel niet heel duideljk aanwezig, is vrijwel onaflatend. Maar tegelijkertijd neemt de serie ook alle tijd om de personages en hun relaties met elkaar verder te ontwikkelen.

 

In de latere aflevering van de serie gaat het niveau van de serie zelfs nog wat omhoog want naast psychologisch wordt de serie ook redelijk filosofisch van aard waarbij het onderwerpen bespreekt als de relativiteit van realiteit en in gaat op het begrip identiteit. En het is hierin dat we duidelijk de hand zien van degene die Ghost Hound bedacht heeft: Shirow Masamune: de man achter de oorspronkelijke Ghost in the Shell manga die veel van dezelfde elementen besprak. En wat dat betreft nog een leuk feitje voor de al wat grotere anime liefhebbers: meer primitieve versies van de Tachikoma's uit de Ghost in the Shell tv-serie komen regelmatig voorbij in Ghost Hound.

 

Aan de andere kant is het feit dat tegen het eind de serie zo bijzonder sterk wordt ook zijn zwaktebod. Het bereid je namelijk op geen enkele manier voor op de enorme bak stinkende stront waaruit de laatste drie afleveringen van Ghost Hound zijn gekropen. Eén van de problemen die Ghost Hound al vanaf de eerste aflevering gehad heeft is het sterke Shonen element. Shonen is een manga en anime genre dat zich richt op tieners. Zoals de wat meer oplettende lezers ongetwijfeld al opgevallen is bevinden alle drie de hoofdpersonen zich in de puberale fase. Wat op zich geen probleem, tenslotte bevind Lain zich daar ook in en dat is geen Shonen serie. Echter Ghost Hound gaat heel erg in op de dagelijkse strubbelingen die de meeste van ons niet meer zullen ervaren na de middelbare school achter on gelaten te hebben. En dit Shonen element komt in de laaste paar afleveringen heel erg naar voren als de serie van een psychologische thriller verwordt tot wel...een serie over wel drie vrienden die erop uit trekken booswichten te verslaan. Het voelt aan als een enorme stijlbreuk met de rest van de reeks en een bijzonder slechte afsluiting voor een voor de rest intelligente en genuanceerde serie. Wat enkel nog erger wordt gemaakt door het feit dat de finale een aantal verhaallijnen compleet negeert en in plaats van gaat voor een mierzoet einde. Ik voelde mij toen voor de laatste keer de credits rolde enorm verraadde door de serie en kan nog steeds niet geloven dat dit van de hand is Chiaki J Konaka. De man die ons Lain gaf. 

 

Visueel gezien is de serie zeer mooi en zelfs indrukwekkend. Tenminste het grootste gedeelte van de tijd. De serie begint met een stel zeer knap gemaakt tracking shots dat meteen showt hoe sfeervol en realistisch de achtergronden zijn. En dit geldt bij uitbreiding voor bijna alles in de serie. Suiten is een pittoresk stadje en de omgeving is wonderschoon. Ook de character designs zijn goed gedaan, grotendeels. De meeste van de personages zijn er realistisch uit met behoorlijk gedetailleerde gezichten. De enige uitzonderingen echter zijn de drie hoofdpersonages. Zeker Taro stond schijnbaar achteraan in de rij toen de fraaie gezichten uitgedeeld werden. Met zijn belachelijk grote ogen en vrijwel eeuwig verbaasde uitdrukking ziet hij er veel te karikaturaal uit. Zeker in verhouding met de andere personages.

 

Echter het ware probleem komt pas als de personages de "andere" wereld betreden. De wereld die normaal verborgen ligt. En dit is waar alle animatiekwaliteit het raam uit gaat. Regisseur Ryutaro Nakamura kiest er namelijk voor deze verborgen wereld in beeld te brengen, volledig in 3D maar door gebrek aan een groot budget resulteert dit erin dat "de verborgen wereld" eruit ziet als een goedkoop videospel uit begin jaren 2000. En dan heb ik het nog niet gehad over het uiterlijk van de hoofdpersonages wanneer ze de verborgen wereld betreden. De bedoeling was ze eruit te laten zien als de Brein Homunculus van Penfield maar doordat de 3D technologie er gewoon niet naar is zien ze er in de praktijk uit als...doorzichtige babies met te grote hoofden. En dat is heel erg storend , met name in de eerste helft van de serie, aangezien een aantal van de series meest spannende momenten zich afspelen in de verborgen wereld. Momenten die totaal hun uitwerking missen doordat de serie opeens survival horror met doorzichtige babies is geworden.

 

De soundtrack voor de serie is fantastisch. Het grootste gedeelte van de tijd is er geen muziek aanwezig wat de suspense alleen maar versterkt. Echter wanneer er wel muziek speelt is het een combinatie van Japans traditionele muziek gecombineerd met meer moderne instrumenten wat perfect aansluit bij een serie die Japanse folklore combineert met een moderne mysterie thriller. De opening theme is ook zeer goed zeker als je kijkt naar hoe toepasselijk de lyrics zijn. Echter visueel gezien is de intro vrij standaard. Bij de end credits is het dan weer tegenovergesteld. Visueel zijn ze erg aangenaam om naar te kijken met her en der wat animatie maar niet zoveel dat het afleidt van de tekst. Het nummer dat eroverheen speelt echter is nogal saai en ik was er na twee afleveringen wel op uit gekeken.

 

Geschikt voor volwassenen? Hoewel het psychologische en later filosofische aan de serie evenals het goed uitgewerkte mysterie element dit zeker een serie voor volwassenen maken is het shonen element dan weer net teveel aanwezig en het einde is allesbehalve volwassen. Een twijfelgeval dus.

 

Aanrader? De punten waarop Ghost Hound werkt, werkt het ook echt heel goed. De serie is zeer psychologisch en het mysterie is knap uitgewerkt. Bovendien zorgt de suspense ervoor dat het nooit saai wordt en je blijft kijken. Echter het Shonen element is echt een doorn in het oog en het beestachtig slechte einde maak Ghost Hound allesbehalve een meesterwerk. Maar het is wel een goede serie waar ik voor het grootste gedeelte erg van genoten heb. Voor zij die geintresseerd zijn in pyschologie of een goede en genuanceerde thrillerserie willen kan ik Ghost Hound zeker aanraden. De rest kan deze serie naar mijn mening rustig overslaan.

***1/2

 

 

Ghost%20Hound%20-%2003%20-%20Large%2018.snapshot20071022085909.jpgGhost%20Hound%20-%2008%20-%20Large%2015.GhostHoundep12d.jpg20110423155253766.jpgGhost%20Hound%20-%2006%20-%20Large%2002.

 

Ghost Hound is volledig verkrijgbaar op DVD en Blu-Ray. Over de Blu-Ray kan ik niet veel zeggen maar de DVD box-set is nogal ondermaats. Met de buitenkant is niets mis. Het is een simpel plastic geval maar hij is stevig en en vrij dik wat ikzelf toch liever zie dan zo'n dun ding dat niet eens opvalt in de kast. Bovendien is de cover ronduit prachtig en zeer intrigerend. Echter het probleem komt als je hem open doet. Binnenin bevinden zich namelijke alle vier de discs op één spindle. En niet alleen is dit onprettig als je probeert DVDs te verwisselen. Het is op de lange duur zelfs slecht voor je DVDs. De discs zelf zijn ook nogal sober. Iedere disc bevat vijf of zes afleveringen, er is geen scene selectie mogelijkheid en de extra's zijn nagenoeg niet bestaand. De box-set komt met Engelse en Japanse audio met Engelse ondertitels. De cover adverteert in het klein met "new English dub" maar die zou ik gewoon negeren want hij is ronduit afschuwelijk. Tot op het punt dat ik na een halve aflevering gaten in mijn trommelvliezen wilde prikken. De Japanse dub is veel beter hoewel je daar wel weer het probleem hebt dat de ondertitels af en toe nogal vreemd overkomen. Over het geheel genomen kan ik enkel concluderen dat Sentai niet echt veel tijd in deze box-set heeft gestoken maar aan de andere kant is hij ook niet erg duur. Zeker niet in verhouding met bijvoorbeeld mijn Cowboy Bebop box-set. Ik raad ook niet af hem te kopen, zeker omdat hij bepaald niet prijzig is maar je krijgt dan ook waar voor je geld. Als al deze kleine fouten je toch tegen staan dan kun je de serie ook bekijken op Netflix. Als je dat hebt tenminste.

 

Voor mijn volgende bespreking zal ik het hebben over een serie die gaat over het leven van alledag op een plek tussen hemel en aarde. Een plek waar Engelen roken en discusseren over de zin van het leven.

Volgende bespreking: Haibane Renmei

post-127-0-85490100-1411158040_thumb.jpg

post-127-0-09182800-1411158247_thumb.jpg

Denk ik om te bewijzen dat ik ben?

Link to comment

Ik heb Cowboy Bebop nog niet gezien dus ik weet niet of ze qua verhaal iets gemeen hebben maar in beide anime speelt muziek in ieder geval een grote rol.

 

Foei!!! Gat in je anime kennis!

 

In alle ernst. Ik weet zeker dat je Cowboy Bebop zal kunnen waarderen. Het is wat somberder van toon en de afleveringen zijn soms wat serieuzer dan bij Samurai Champloo maar in zekere zin zijn het twee zijden van dezelfde munt. Beide leunen sterk op groepsdynamiek, wekelijkse avonturen en ontbreekt het niet aan humor.

 

Voor meer info: lees mijn bespreking! ;)

 

PS: Leuke bespreking. Met plezier gelezen. Ik had al zo'n vermoeden dat je deze wel zou bespreken gezien jouw avatar.

Denk ik om te bewijzen dat ik ben?

Link to comment

Woord vooraf:

Als je zoveel kijkt en leest als ik komt er een punt waarop je het je allemaal niet zoveel meer aantrekt. Uiteraard: de dood van een personage is schokkend en iets kan zo goed zijn dat je er ondersteboven van bent. Maar dat is niet hetzelfde als iets dat je echt raakt en werkelijke emoties oproept. Iets waar je geheel van in verwondering kunt raken maar wat tegelijkertijd je ook tranen in de ogen kan bezorgen. Iets dat mij zo kan raken is heel erg zeldzaam. Haibane Renmei echter is het gelukt.

 

HAIBANE RENMEI

 

Haibane_Renmei_by_HaibaneRenmeiClub.jpg

 

Type: Tv-serie

Genre: Slice of Life, Filosofisch

Oorspronkelijke jaar van uitzending: 2002

Aantal afleveringen: 13

Speelduur per aflevering: 24 min

 

Laat ik eerst even de nodige misvattingen uit de weg gaan alvorens aan de werkelijke bespreking te beginnen. Haibane Renmei is een filosofische serie die in zeer sterke mate tot nadenken stemt. Bovendien is hij bedacht en geschreven door Yoshitoshi ABe die ook meegewerkt heeft Serial Experiments: Lain. Echter dit zijn dan ook de enige overéénkomsten tussen beide series. Haibane Renmei is geen kunst anime en veel subtieler dan Lain. In plaats van filosofische theoriën op de kijker af te gooien met opzettelijk vaag taalgebruik gaat Haibane Renmei ervanuit dat het verhaal zelf al genoeg tot nadenken stemt.

 

Het verhaal begint met een meisje dat droomt dat ze naar beneden valt. Als ze wakker wordt is ze omringd door Haibane: gevleugelde etherische wezens en kan ze zich niet meer herinneren wie ze is of waar ze vandaan komt. Het meisje leer dat ze zich bevind in de stad Glie dat ommuurd wordt door gigantische wallen die niemand over mag. Meer specifiek bevind ze zich in Old Home, een oud schoolgebouw waar de Haibane leven. Ze leert eveneens dat ze nu zelf ook een Haibane is en dat geen van de Haibane weten wie ze waren voordat ze in Old Home terecht kwamen. Het meisje krijgt de naam Rakka wat "vallen"betekent. Gedurende de daaropvolgende dagen in Old Home begint Rakka steeds meer te wennen aan haar nieuwe leven en begint steeds meer gesteld te raken op de andere Haibane. Echter al vlug komt ze erachter dat het verblijf van een Haibane in Old Home niet van oneindige duur is wat haar de wanhoop in stuurt maar uiteindelijk ook leidt naar een innerlijke rijs van ontdekking waarbij ze op zoek gaat naar de betekenis van haar bestaan terwijl ze ondertussen probeert de andere Haibane te helpen en zo in het reine met haarzelf te komen.

 

De serie bestaat feitelijk uit twee losse segmenten die heel nauw met elkaar verbonden zijn. De eerste aflevering toont Rakka's "geboorte" als een Haibane en dit wordt in beeld gebracht op heel erg dezelfde manier als een echte bevalling met geen gebrek aan pijn en leiden. De daarop volgende aflevering volgen we Rakka in haar dagelijks leven als Haibane waarbij we de ander Haibane beter leren kennen. Dit segment bevat geen tekort aan hartverwarmende scenes die zeker een glimlach op éénieders gezicht zullen toveren. Bovendien zijn de personages van ieder van de Haibane zeer goed uitgewerkt met meerdere lagen waardoor we echt om hen gaan geven. En dat maakt dat de gebeurtenissen in aflevering 6 alleen maar harder aan komen. Want maak niet de fout te denken dat dit een serie is waarbij je enkel achterover kunt zitten en genieten. Haibane Renmei is een serie die een enorme hoeveelheid emoties bij de kijker weet los te maken. Juist doordat de eerste vijf afleveringen zo hartverwarmend zijn de daarop volgende paar afleveringen minstens even hartverscheurend. Maar evenmin als bijzonder vrolijk is de serie ook niet genadeloos deprimerend want juist door haar wanhoop en gesprekken met verschillende personen begint Rakka na te denken over de essentie van haar leven en probeert andere te helpen met name de Haibane genaamd Reki. En het is hier dat de serie ware grootsheid bereikt als de verschillende personages en hun individuele verhalen met elkaar in verbintenis worden gebracht wat resulteert in een aantal uur van de meest intense, mooie, en diep menselijke televisie die ik ooit gezien heb en uiteindelijk leidt naar een finale die in alle opzichten perfect is.

 

Zoals al duidelijk was uit mijn aankondiging zit er een religieuze component aan deze serie aangezien het met enige regelmaat religieuze symboliek gebruikt. Echter men hoeft niet religieus te zijn om van de serie te genieten. Ikzelf ben een gematigd Atheist en ik heb erg van deze serie genoten. Wat de serie doet is dat het een aantal idealen uit religie, voornameljk het Christendom, neemt en dat op filosofische wijze analyseert met een licht Boedhistische ondertoon. Het gevolg is dat het je als kijker echt aan het denken zet over onderwerpen als het bestaan ven God of een God en de zin van het leven zonder één duidelijke ideologie of doctrine door je strot te duwen.

 

Er zit ook een mysterie element in deze serie. Maar dit is geen mysterie element zoals in Ghost Hound of zelfs Lain. Er is geen geheimzinnige organisatie om te ontmaskeren of misdaad om op te lossen. Met mysterie is veel meer existentieel: wie zijn de Haibane? Waar komen ze vandaan? Wat ligt er voorbij de grote muur die Glie omringt? Meer oplettende lezers hadden waarschijnlijk al door dat deze serie erg allegorisch is van aard en in die zin reflecteren deze vragen de vragen die onszelf als mensen ook stellen. Net als het religieuze element wordt ook dit met veel subtiliteit behandelt en aan de kijker over gelaten om voor zichzelf te beantwoorden.

 

ixvfHEmxCiV4Z.png

 

Visueel is Haibane Renmei geweldig. De oorspronkelijke characterdesigns zijn gedaan door ABe hemzelf. Echter hij heeft ze niet verder uitgewerkt en dat vind ik ergens wel jammer want ondanks dat de personages er stuk voor stuk heel goed uitzien denk ik dat ze nog net wat beter waren geweest als ze door ABe zelf waren getekend. Evengoed het resultaat is nog steeds zeer fraai met personages met verfijnde trekken die er zeer menselijk uitzien. Het niveau van detail verschilt wel heel erg want in sommige shots zijn de personages vrij basaal getekend terwijl in andere shots met zoveel detail dat je zou geloven dat het wel degelijk ABe's werk is. Ook de achtergronden zijn zeer knap getekend met veel gevoel voor detail. Glie is een erg pittoresk stadje en Old Home oogt oud en vervallen maar tegelijkertijd ook zo knus dat ik bijna wou dat ik er woonde.

 

De soundtrack van Haibane Renmei is overdonderend mooi en één van de mooiste soundtracks voor een serie, zowel geanimeerd als live-action, die ik ken. Te beginnen met de opening theme: Free Bird een theme die even prachtig en gevoelig is als de serie die het introduceert en met enig gemak de beste anime opening theme is die ik ken. Bovendien is hij volstrekt uniek. Het is namelijk niet de jpop song du jour maar een puur orkestraal stuk gecomponeerd door Ko Otani, de music composer van de serie zelf. En als ik kijk naar hoe perfect de intro van Haibane Renmei is, is het eigenlijk jammer dat dit niet vaker wordt gedaan. De muziek in de serie zelf is eveneens ronduit fantastisch. Ieder nummer is niet alleen geweldig om naar te luisteren maar versterkt ook de sfeer. Hartverwarmende momenten worden hartverwarmender door vrolijke vioolmuziek en pianomuziek in mineur gedurende de sombere scenes zorgt ervoor dat je werkelijk het gevoel hebt alsof je hart in tweeën breekt. De enige zwakke schakel in een anderzijds geniale soundtrack is de end credits song: "Blue Flow" dit is namelijk wel een jpop nummer. Hoewel ik normaal het nummer had geprezen omdat het zowel qua muziek als qua tekst erg goed aansluit bij de serie heb ik het idee dat de serie beter af was geweest met als end credits eveneens een origineel nummer van Otani maar helaas, het heeft niet zo moge zijn. Evengoed is het wel een mooi nummer en ik zou het ook zeker niet doorspoelen.

 

Geschikt voor volwassenen? Zijn universele thema's maakt Haibane Renmei een serie die geschikt is voor iedereen. Echter met name de allegorische aard van het verhaal en de filosofische ondertonen maken Haibane Renmei zeker een serie geschikt voor volwassenen

 

Aanrader? Met het hart van een Ghibli film en de diepgang van een serie als Serial Experiments: Lain is Haibane Renmei serie die je niet alleen aan het denken zet maar weet te raken in het diepst van je ziel. Het is een nagenoeg perfecte serie en één die ik aanraad aan iedereen om te bekijken. Haibane Renmei is in één woord: een meesterwerk.

*****

 

QTztR.jpg

haibane3.jpg10-187.jpgeHGHa.jpghaibane_renmei-7699.jpg

 

Haibane Renmei is volledig verkrijgbaar op DVD en Blu-Ray. De box-set is uitgegeven door Funimation, een bedrijf dat al zijn box-sets in elkaar zet met een enorme nauwkeurigheid en respect voor de serie. Verreweg hun beste DVD lijn is hun anime classics lijn en je raad het al Haibane Renmei valt binnen die lijn. De box zelf is niet heel bijzonder want het is een dun plastic geval maar een kartonnen wikkel eromheen geeft het dan toch weer klasse. Bovendien zijn zowel de voor als echterkant erg fraai vorm gegeven. De discs zelf zijn eveneens geweldig. De editing voor de afleveringen is tot in de kleinste puntjes afgewerkt en de vertaling is voor mijn gevoel foutloos. De box-set bevat Engelse en Japanse audio met Engelse ondertitels. Hoewel beide audio-tracks zeer goed zijn prefereer ikzelf toch de Japanse. De serie werkt voor mij gewoon veel beter in het Japans en de acteurs weten net iets meer emotie in hun acteerwerk te leggen. Iets dat bij een serie als Haibane Renmei zeker meetelt. Voor de rest staan de discs voor extra's en niet het standaard soort dat mij warm noch koud laat maar extra's die ook echt iets toevoegen zoals een interview met Yoshitoshi ABe waar ik heel erg van genoten heb. Zelfs de twee trailers zijn met zorg uitgekozen aangezien ze voor enigszins vergelijkbare series zijn. En dan ga ik meteen nog een bonus geven voor zij die de moeite nemen deze mooie box-set te kopen. Een primeur voor een toekomstige bespreking: op de tweede disc bevind zich een trailer voor de enige anime serie die in termen van kwaliteit met Haibane Renmei zou kunnen wedijveren. Overigens is de slechte staat waarin met name de buitenkant van mijn box-set verkeert niet mijn schuld. Ik heb het vermoeden dat de douaniers er ping pong mee hebben gespeeld.

 

Voor mijn volgende bespreking zal ik nog meer (nog meer? ja nog meer) filosofische anime bespreken. Ditmaal over een revolverheldin die een fictieve wereld doorkruist terwijl ze ondertussen gesprekken voert met haar motorfiets.

Volgende bespreking: Kino's Journey

post-127-0-36199500-1411258648_thumb.jpg

Denk ik om te bewijzen dat ik ben?

Link to comment
  • 2 weeks later...

Allereerst: sorry voor de onderbreking. Ik was van plan de bespreking van Kino's Journey kort op de vorige te doen volgen maar ik heb af en toe last van depressieve periodes die er onder andere voor zorgen dat ik geen letter op papier krijg. Enfin...genoeg gezeurd nu. Op naar de bespreking:

 

KINO'S JOURNEYkey_art_kinos_journey.jpg

 

 

Type: tv-serie

Genre: fantasy, avontuur, filosofisch

Oorspronkelijke jaar van uitzending: 2003

Aantal afleveringen: 13

Speelduur per aflevering: 24 min

 

 

Kino is een reiziger en niet op de traditionele manier van "pak je koffers, we gaan op reis" maar meer op een spirituele manier. Ze doorkruist een fictieve wereld op haar motorfiets zonder duidelijk doel in zicht behalve meer te leren over de wereld om haar heen en de mensen die deze bevolken. In ieder land dat ze bezoekt verblijft ze precies drie dagen en gedurende die drie dagen observeert ze de tradities en gewoontes van de inwoners van dat land. Zelden grijpt ze in bij de gebeurtenissen die ze observeert en levert ook geen noemenswaardige bijdrage aan de geschiedenis van dat land. Na drie dagen vertrekt ze weer met de nieuw opgedane kennis. Overigens is ze ook nooit helemaal alleen want haar Motorfiets die ze Hermes heeft genoemd is een levende entiteit met een eigen stem en karakter.

 

Als deze korte samenvatting je niet erg interessant en misschien nogal kinderachtig klinkt dan is je dat vergeven. Op basis van de premisse alleen en het feit dat de serie in het geheel geen doorlopende verhaallijn heeft is het gemakkelijk om Kino's Journey af te schrijven. Maar dat zou heel erg jammer zijn want het is een geweldige serie!

 

Het punt is namelijk dat ondanks dat, met uitzondering van één dubbelaflevering alle afleveringen van de serie losstaan ieder zo goed geschreven is en zoveel diepgang bevat dat het geheel op zichzelf kan staan. Kino's Journey is een serie die de menselijke natuur toont in al haar facetten. We zien onbegrip, haat, verdriet maar ook liefde en vriendschap. In ieder land dat Kino bezoekt kampen ze met bepaalde problemen, vooroordelen en angsten en vaak leiden de oplossingen van die problemen enkel tot meer ellende. De serie schrikt niet terug voor onderwerpen als genocide, kindermoord en kannibalisme. Het toont tot welke gruweldaden mensen in staat zijn om hun eigen vel te behouden. Maar tegelijkertijd toont het ook dat zelfs in een wereld zo hard en medogenloos mensen nog in staat zijn tot daden van liefdadigheid en zelfopoffering. De serie wordt nergens overdreven deprimerend maar evenmin is het ook geen bijzonder vrolijke serie. Iedere aflevering komt Kino aan in een nieuw land waar ze weer met andere problemen te maken hebben. En deze problemen zijn enorm divers en omdat de serie zich afspeelt in een fictieve wereld geeft dat de makers ook de mogelijkheid creatief met het concept om te gaan. Zo is er een aflevering die zich afspeelt in een wereld waarin mensen elkaars gedachten kunnen horen. En een aflevering die zich afspeelt in een land waar men door moderne techniek niet langer hoeft te werken. Of een aflevering die zich afspeelt in een land waar men ieder moment het einde van de wereld verwacht omdat een oude tekst dat zo voorspelt heeft. Aan de hand van ieder van deze dilemma's bespreekt de serie een aantal filosofische thema's. En deze varieren ook weer enorm. Van "heiligt het doel de middellen?" tot "wat maakt iemand een mens?" Het universele thema echter dat door de hele serie heen speelt is de zoektocht naar betekenis. In ieder land dat Kino bezoekt proberen de inwoners betekenis te vinden in de gebeurtenissen en uiteindelijk hun eigen bestaan. Zelfs Kino probeert op haar eigen manier betekenis te geven aan haar bestaan. En deze zoektocht naar betekenis kan zwaar zijn en leiden tot verschrikkelijke rampen maar tegelijkertijd kan geen mens zonder. Zoals het een goede filosofische anime betreft verschaft de serie geen duidelijk antwoord op de thema's die het aankaart maar geeft de kijker handvatten om er zelf verder over na te denken.

 

Er zijn maar twee hoofdpersonen in de serie: Kino en Hermes. Kino is een interessant personage. Voordat ik aan de serie begon had ik verwacht dat zij het stereotype vragenstellende kleine meisje zou zijn ala Lain of Rakka die mensen zou helpen in ieder land dat ze bezocht en hun leven zou verbeteren. Echter niets bleek minder waar. Ten eerste is Kino geen meisje. Hoewel haar leeftijd nooit onthuld wordt is ze in haar doen meer een jonge vrouw. Ten tweede is Kino's rol voor het grootste gedeelte van de serie volledig passief. Zoals al gezegd is ze een observant die niet ingrijpt bij de gebeurtenissen. Evenmin helpt Kino de mensen die leiden onder hun bestaan. Ze is er om een luisterend oor te bieden maar naderhand bedankt ze hen voor hun verhaal en met weer wat nieuwe levenswijsheid gaat ze verder op haar motorfiets zonder verder een hand uit te steken. Ze is niet apathische of verhard maar ieder heeft een eigen reis om aan te gaan en het is niet aan haar om in te grijpen in die van anderen. Het is hierin dat we het duidelijke Japanse karakter van de reeks herkennen. Kino heeft een zeer Boedhistische instelling en de stijl en toon van de serie veraad ook duidelijk zen boedhistische invloeden. Dingen gebeuren en we kunnen ervan leren maar we kunnen het niet voorkomen of oplossen voor anderen. Echter Kino is niet enkel een soort mysterieuze wijsgeer. Ze is namelijk ook zeer bedreven met haar dubbele revolvers of "persuaders" zoals ze in de serie genoemd worden. En die heeft ze nodig ook in de vaak gevaarlijke wereld die zij doorkruist. Kino grijpt zelf niet in maar als haar leven bedreigd wordt staat ze haar mannetje. Zelfs als dat betekent dat ze het leven van een ander moet nemen. Bovendien is Kino ook niet heel erg mysterieus. Hoewel ze de eerste afleveringen wat afstandelijk overkomt leren we al na een paar afleveringen meer over haar en hoe ze een reiziger is geworden evenals over hoe ze Hermes heeft ontmoet. En nu we het toch over hem hebben: Hermes is in het geheel ziet zo evenwichtig en zen als Kino. Het grootste gedeelte van de serie klaagt hij vooral over wat Kino hem nu weer doet doorstaan. Hermes is in vele maten de licht noot van de serie. Altijd klaar om een klaagzng af te steken of een sarcastische opmerking te maken. Tegelijkertijd voorziet hij Kino ook van een luisterend oor (figuurlijk gezien) om haar eigen overdenkingen tegenaan te spuien. Hermes is een klager maar altijd bereid Kino bij te staan op haar reis. Hij stelt soms vragen bij Kino's gedrag. Vragen waar zij geen antwoord op kan bieden en op die manier draagt hij ook weer iets bij aan haar ontwikkeling.

 

Visueel gezien is de serie goed maar niet geweldig. Het tekenwerk voor de serie is basaal en niet erg gedetailleerd maar dat is juist ook weer zijn charme. Door de simpliciteit van het tekenwerk krijgt het geheel een beetje een plaatjesboek gevoel wat vreemd genoeg heel goed werkt voor deze ogenschijnlijk simplistische maar toch ook diepzinnige serie. Ook de simpliciteit van de personages komt het verhaal ten goede omdat we daardoor juist meer letten op hun innerlijk en hun wedervaren. Het is op het eerste gezicht misleidend maar toch ook weer passend. De animatie is gedaan door A.C.G.T. een afsplitsing van Triangle Staff, de studio achter Serial Experiments: Lain. De serie zelf werdt dan ook gergisseerd door de helaas veel te vroeg overleden Ryutaro Nakamura, de regisseur van Lain. En Nakamura kwijt zich zeer vaardig van zijn taak. Op subtiele wijze weet Nakamura iedere scene weer op een geheel eigen bijzondere manier in beeld te brengen waardoor iedere afleveringen ook weer een geheel eigen sfeertje heeft. Bovendien is de animatie zelf voor deze serie zeer vloeiend.

 

De soundtrack voor de serie is ook goed. Hoewel er geen enkel nummer is dat er voor mij nu echt bovenuit springt vult de muziek de scene altijd goed aan en is nooit teveel aanwezig. De opening credits song "All the Way" is een heel doordeweeks jpop nummer dat deze bijzondere serie totaal geen eer aan doet. Ik begon het na verloop van tijd wel te waarderen maar evengoed hadden ze veel beter kunnen doen voor de opening credits. Het end credits nummer "The Beautiful World" daarentegen is een heel ander verhaal. Licht Keltische muziek ondersteunt gezang met een wat etherische kwaliteit en bovendien zijn de lyrics zeer toepasselijk. Kino's Journey is één van die series waarbij ik iedere aflevering altijd helemaal tot het eind keek.

 

Geschikt voor volwassenen? De vaak zware thema's, sombere verhalen en existentialistische toon van de serie maakt Kino's Journey iets wat voornamelijk door volwassenen genoten kan worden.

 

Aanrader? Ieder van de afleveringen van deze serie is al een aanrader op zich. Kino's Journey is een collectie van mooie en diepzinnige verhalen die uiteindelijk een geweldig raamwerk vormen. Aan de andere kant de zeer episodische natuur van deze reeks hield mij uiteindelijk wel tegen in hoezeer ik ervan genoot en aan het eind had ik niet hetzlefde enorm voldane gevoel als bij een serie als Haibane Renmei. Maar dat is ook wel weer logisch gezien het concept van de serie Kino's Journey is bij uitstek een serie waarbij de reis belangrijker is dan het doel en dit is een reis die ik zeker aanraad te ondernemen.

****

 

iDfCVHl.jpg14640729740_9902f9b9d8_z.jpg

kinonotabi03overnighttotheendoftheworld.kino_no_tabi_04h264-vorbisniizk-mkv_snapkino1.png

raft2.png

 

 

 

Kino's Journey is volledig verkrijgbaar op DVD. De box-set is uitgegeven door ADV Films een distributeur die inmiddels ter ziele gegaan is. En het is niet moeilijk om te zien waarom. De box-set van Kino's Journey is namelijk nogal ondermaats. Op zich is er met de box zelf niets mis. Het is zo'n dun plastic geval maar hij is wel gewoon stevig en binnenin hebben alle discs een eigen vakje dus dat is ook fijn. Het probleem echter zit m in de discs zelf en wat ze bevatten of eigenlijk juist niet bevatten. Namelijk: extra's. Deze box-set bevat geen enkele extra! Zelfs geen lullig trailertje van een halve minuut! Ik vraag niet om Funimation hoeveelheden niveau van extra's maar helemaal niks is echt niet meer van deze tijd. Tenslotte zijn de extra's juist altijd een goede reden om tot de aanschaf van een serie over te gaan (dat en je kunt gewoon visueel gezien DVD kwaliteit niet overtreffen) Dat terzijde, de serie zelf is wel redelijk netjes gedaan hoewel ik her en der wel wat slordigheidsfoutjes bemerkte met de extra's en de vertaling was af en toe ook tenenkrommend. Al met al heb ik het echt moeilijk hiermee. Enerzijds wil ik aanraden deze serie te kopen want hij is het echt waard. Anderzijds zo'n flut box-set als deze kan ik toch niet echt aanprijzen. Voor degene zoals ik die graag het leifst een fysieke kopie willen hebben zou ik zeggen: als je m voor een aangenaam prijsje kan krijgen, koop m. Voor de rest: de serie is volledig te bekijken op Netflix en dat is naar mijn mening een veel betere optie.

 

Mijn volgende bespreking is een serie over een jongeman die leidt aan een akelige ziekte en dan op het spoor komt van een geheimzinnige organisatie die het plan heeft opgevat om alle jongemannen te besmetten met zijn aandoening! Daarop trekt hij erop uit...Nee wacht, juist niet. dat is het probleem. Oh en voordat ik het vergeet te zeggen: het is een comedy.

Volgende bespreking: Welcome to the NHK

post-127-0-27089400-1412119944_thumb.jpg

Denk ik om te bewijzen dat ik ben?

Link to comment

Woord vooraf:

Als er een genre is waar ik niet bepaald een fan van ben dan is het, het comedy genre. Dit is ook terug te zien in mijn stripcollectie die nagenoeg geen komische strips bevat of het feit dat er maar heel weinig komische tv-series zijn waar ik echt een fan van ben. *kuch Monty Python kuch* Het probleem wat ik toch heb met comedy is dat het vaak realistische verhalen probeert te vertellen met redelijk realistische personages maar het dan volledig in het belachelijke trekt waardoor ik me afvraag of ik me überhaubt wel moet inleven in de personages en hun verhaal. En als iemand die juist graag meeleeft met de personages en hun strubbelingen in het leven is dat voor mij heel storend. Daar komt nog eens bovenop dat van alle comedies de romantische comedy toch wel mijn minst gewaardeerde variant is. Niet omdat ik een hart van steen heb maar simpelweg omdat ik niet geloof in de idylische liefdesverhaaltjes die Hollywood en consorten je graag voorschotelen. Welcome to the NHK valt echter binnen het genre van de romantische comedy en weet je wat? Ik heb in enige tijd niet meer zo erg genoten van een serie!

 

WELCOME TO THE NHK

 

WelcomeToTheNHK.jpg

 

 

Type: tv-serie

Genre: comedy, romantiek, slice of life, psychologisch

Oorspronkelijke jaar van uitzending: 2006

Aantal afleveringen: 24

Speelduur per aflevering: 24 min

 

Welcome to the NHK gaat over Sato, een jongeman van ergens in de twintig die leidt aan Hikikomori. Voor degene die niet geheel thuis zijn in recente Japanse ontwikkelingen: Hikikomori is een ziekte waaraan veel Japanse jonge mensen leiden waarbij ze zich opsluiten in hun kamer en er niet meer uitkomen. In het geval van Sato is hij door een naar incident op de middelbare school extreem mensenschuw geworden tot op het punt dat hij uiteindelijk met zijn universitaire studie gestopt is en alle dagen thuis zit zonder ooit de deur uit te komen. Zoals te verwachten in zo'n situatie heeft dit ertoe geleidt dat hij zich allerlei fantasiën in het hoofd is gaan halen. Zo heeft hij zich onder andere bedacht dat de NHK, een Japanse tv-zender anime uitzend om meer Hikikomori te produceren en uiteindelijk een samenleving van Hikikomori te kweken. Echter juist op het hoogtepunt van zijn wanen wordt hem een redding uit zijn bestaan aangeboden in de vorm van Misaki, een meisje met een mysterieuze achtergrond die vastbesloten is Sato van zijn Hikikomori af te helpen. Maar de vraag blijft: waarom? Waarom is Misaki zo geobsedeerd met Sato? En kan Sato na jarenlange zelfopsluiting überhaubt nog gered worden?

 

Deze korte samenvatting van het plot klinkt misschien bijzonder somber maar de serie is dat allerminst. Welcome to the NHK is tenslotte een comedy. En bovendien een behoorlijk goede. Zoals ik al eerder zei is mijn probleem met veel comedies dat ze hun eigen personages niet serieus nemen. Welcome to the NHK heeft dat probleem niet. De comedy is grotendeels character based in plaats van situational comedy en wordt gebruikt om de personages nog menselijker en sympathieker te maken terwijl het ondertussen de soms wat zware toon verlicht. De comedy is geschreven vanuit de personages en gaat nooit ten koste van hen. Een ander aspect dat wel wat minder goed aangepakt is, is het verloop van het verhaal. De eerste tien afleveringen zijn perfect in dat opzicht maar daarna volgen negen afleveringen die het plot niet echt vooruit helpen en na verloop van tijd ook nogal overbodig beginnen te voelen. In deze afleveringen komen een paar subplots naar voren die te maken hebben met een aantal nevenpersonages. En ik snap waarom dit stuk erin zit. Tenslotte hadden deze navenpersonages nog niet echt veel gehad in termen van karakterontwikkeling. Aan de andere kant vind ik negen afleveringen enkel aan hen besteden wel wat veel voor een serie van slechts vierentwintig afleveringen. Evengoed is het wel moeilijk om de serie te bekritiseren als het niveau van schrijfwerk zo hoog ligt als bij deze. Zelfs in de saaiere afleveringen weet Welcome to the NHK je zowel aan het schaterlachen te krijgen als diep geroerd te worden. Er zijn maar weinig series die met zoveel zorg en toewijding geschreven zijn als deze. Bovendien is Welcome to the NHK ook heel bijzonder in hoe sterk het zijn gevoel voor realisme behoud. Hoewel de humor wat bizar is af en toe voelt het nergens aan als onlogisch of niet toepasselijk. Zo worden Sato's angsten verbeeld als grijze mannetjes die, eerlijk gezegd, compleet hilarisch zijn. Tegelijkertijd voelt voor mij deze weergave van angst als volkomen logisch en irrationele angst is iets waar ik ervaring mee heb. Welcome to the NHK is geen Hollywood feel good sprookje maar een mooie en vertederend verhaal over twee getroubleerde mensen die elkaar nodig hebben om met hun problemen te leren omgaan. Het is ook geen serie waarin er nooit echt grote problemen zijn en uiteindelijk alles wel goed komt. De personages krijgen regelmatig zware klappen te verduren en het loopt niet met iedereen even goed af. Tegelijkertijd zijn er zelfs in de meest duistere afleveringen altijd nog wel momenten van liefde en vriendschap te vinden. Welcome to the NHK is dan ook een verbazingwekkend hoopvolle serie zonder ooit overdreven zoetsappig te worden.

 

Visueel gezien is de serie goed maar niet geweldig. Hoewel het grootste gedeelte van de tijd het tekenwerk en de animatie uitmuntend zijn, zijn er ook momenten waarin het niveau van de visuals gewoon ronduit slecht is. De character design is zeer goed. De oorspronkelijke character designs voor deze serie zijn gedaan door Yoshitoshi ABe en mensen die al wat meer anime besprekingen van mij gelezen hebben weten dat ik groot fan ben van de man. Echter zoals bij Haibane Renmei is de daadwerkelijke uitwerking ervan gedaan door iemand anders. In dit geval studio Gonzo, een studio met zowel een zeer goede als slechte reputatie. De reden hiervoor is dat ze het grootste gedeelte van de tijd topniveau animatie produceren maar dan zo af en toe aan paar shots ertussen gooien die zo lelijk zijn dat je, je ogen wil uitprikken. En Welcome to the NHK is helaas geen uitzondering op de regel. De personages zijn het grootste gedeelte van de tijd zeer gedetailleerd in beeld gebracht en zien er ook behoorlijk realistisch uit, iets wat zeker toepasselijk is voor deze serie. Echter zo nu en dan schakelt Gonzo voor de komische momenten over op een enorm karikaturale stijl wat vrij normaal was in de jaren negentig maar tegenwoordig volkomen onacceptabel is

 

De soundtrack is fantastisch. Het grootste gedeelte van de tijd heb je niet eens door dat er muziek speelt wat betekent dat de muziek de scene goed aanvult. Maar wanneer het wel opvalt is het ook echt iets bijzonders. De muziek zelfs is heel divers. Varierend van pop tot rock tot techno etc... Eén nummer dat sowieso genoemd moet worden is de Pururin song. Pururin is een fictieve anime die de personages regelmatig bekijken en zoals iedere anime heeft het zijn eigen song. En dat is het meest irritante en akelig catchy klotenummer dat ik in lange tijd heb gehoord. Het is nu alweer enkele dagen terug dat ik de serie zag en ik neurie het nog steeds dagelijks. Een prestatie dus.

 

De serie heeft één opening en twee end credit sequeneces. De opening sequence is prima. Er is niets mis mee maar hij is ook niet bijzonder goed. Het openingsnummer is goed en toepasselijk maar visueel gezien klopt de opening sequence niet met de rest van de serie want het is veel te kleurrijk en de personages zijn veel te grof getekend. De eerste end credits sequence is nogal ehm...apart. Ik ben er zelf geen fan van. Hallucinante visuals ondersteunen een al even vreemd rocknummer. Hoewel het zeker origineel is en op zich best cool past het niet echt bij de serie en na drie afleveringen had ik het wel gezien. De tweede end credits sequence is een heel ander verhaal. Deze is namelijk prachtig! Het nummer is teder en lieflijk zoals de serie zelf en de lyrics zijn duidelijk geschreven voor de serie. Ook visueel is het heel erg de moeite waard want het bevat alle elementen uit de serie zelf in tegenstelling tot de eerste end credits sequence die enkel de paarse mannetjes bevat.

 

Doelgroep: Laat ik eerlijk zijn, om verassingen te voorkomen: officieel is Welcome to the NHK een shonen serie wat wil zeggen dat het gericht is op tieners en niet op volwassen. De reden daarvoor is dat de manga adaptatie gepubliceerd is in een magazine genaamd Shonen Ace. Dit is hetzelfde magazine waarin ook MPD Psycho en The Kurosagi Corpse Delivery Service wordt gepubliceerd. Dus wat mij betreft kan dat label met een korreltje zout genomen worden. Naar mijn mening moet je echt boven de achtien zijn om van de serie te kunnen genieten. Vooral omdat het heel erg gaat over het leven van jong volwassenen. Hun dromen en ambities en de strubbelingen die zij doormaken. (nogeen reden waarom ik als jong-volwassene zijnde zo van deze serie genoten heb) En als tiener zijnde is dat niet iets wat herkenbaar is. De serie is dan ook duidelijk gericht op jong-volwassenen. Echter dat wil niet zeggen dat wat oudere volwassenen er niet ook van kunnen genieten. Tenslotte kan ieder boven de dertig zich nog wel herinneren hoe het was om een twintiger te zijn. Funimation is het schijnbaar met mij eens want mijn box-set verteld mij dat deze serie TV-MA is. Wat niet helemaal verbazingwekkend is gezien het grote aantal blote tetten in de serie.

 

Aanrader? Zoals al eerder gezegd heb ik enorm genoten van deze serie en hij heeft zeker een plaatsje in mijn hart verdiend. Tegelijkertijd is het ook geen compleet foutloze serie. Zeker visueel is de serie niet van het hoogste niveau en ik zie zeker hoe de soms erg slechte animatie bepaalde mensen zou weerhouden van hieraan te beginnen. Aan de andere kant worden enige problemen met de animatie volledig overstemt door het hoge niveau schrijfwerk. Welcome to the NHK is een serie die zowel dolkomisch, als hartverwarmend maar ook hartverscheurend kan zijn. Het is een mooie en gevoelige serie en wat mij betreft een absolute aanrader.

****

 

Satou.jpgWelcome+to+the+NHK+13.jpgyamazaki_satou_welcome_to_the_NHK.pngwelcometothenhkwelcomet.jpg

 

 

Welcome to the NHK is volledig verkrijgbaar op DVD. Er zijn zelfs twee verschillende versie van en allebei vollop verkrijgbaar. Je heb de reguliere versie en de S.A.V.E. (superamazing anime value edition) versie. Ikzelf ben in het bezit van die laatste. Zoals de term al doet vermoeden is dit de goedkopere variant en dus ook van lagere kwaliteit. Nochthans is het geen slechte boxset. Het is een dun plastic geval maar nog best stevig. De oorspronkelijk cover komt vergezeld van een spuuglelijke gifgroene rug met daarop groot het S.A.V.E. logo. Gelukkig bevind zich aan de andere kant hiervan een normale cover dus als je de hoes omdraait heb je een volkomen normale rug en voorkant. Het nadeel is wel dat je dan op de achterkant de lijst met afleveringen hebt staan terwijl de daadwerkelijke achterkant nu binnenin zit. Niet ideaal dus maar ook niet echt een deal-breaker. De discs zelf zijn vrij basic. Op ieder staat zes afleveringen evenals een paar extra's maar die zijn beperkt tot trailers en clips. De afleveringen zelf zijn op zich netjes gedaan hoewel ik af en toe wat schoonheidsfoutjes zag bij de editing en de vertaling heel soms ook niet helemaal kloppend voelde. (ga overigens voor de Japanse dub, geen fan van de Engelse variant) Dus al met al is dit niet de beste box-set ooit en voor Funimation standaarden is het wat beneden gemiddeld. Maar dat is helemaal niet erg! Ik heb tenslotte maar dertien euro betaald voor deze box-set. En voor die dertien euro heb ik niet alleen tien uur geweldig plezier gekregen maar ook nog eens een box-set die beslist niet slecht is. Dit is dus wat mij betreft echt een koopje en zeker voor mensen met een kleinere beurs of mensen zoals ik die zoveel mogelijk willen kopen in zo min mogelijk tijd is dit zeker een aanrader. Mensen die toch terug schrikken van de kleine minpunten aan deze box kunnen uiteraard de reguliere versie kopen die Funimation kennende van zeer hoge kwaliteit zal zijn. Bovendien is de serie ook volledig te bekijken op Netflix dus als je dat hebt is dat zeker een goede optie.  

 

Na deze luchtige onderbreking duik ik voor mijn volgende bespreking volop de duisternis in met een horror anime. En bovendien één met een plot zo complex dat ik het rustig het duistere zusje van Lain durf te noemen.

Volgende bespreking: Boogiepop Phantom

post-127-0-17520300-1412388024_thumb.jpg

post-127-0-74758000-1412388071_thumb.jpg

Denk ik om te bewijzen dat ik ben?

Link to comment

Een laatste noot nog: ik liet in mijn bespreking even tussen neus en lippen door weten dat hier ook een manga van is. Ik heb deze gelezen en zal hem zo spoedig mogelijk bespreken en dan ook de verschillen met de anime aankaarten. Of ik hem zal bespreken in een volledig manga bespreking of enkel als aanhangsel aan deze bespreking hangt heel erg af van hoeveel tijd ik heb. Het liefst zou ik een volledige bespreking ervoor doen maar ik heb ook nog een Klare Taal die morgen af moet en een andere manga die ik nog dit weekend besproken wil hebben. Dus het wordt even zien wat ik ga doen met deze.

 

Tot die tijd, geniet van de heel erg vreemde end credits van de eerste twaalf afleveringen:

 

Denk ik om te bewijzen dat ik ben?

Link to comment

Even een bericht terzijde: ik kom er net tot mijn immense vreugde achter dat Netflix ook heel veel anime series heeft. Inclusief een aantal die ik al besproken heb. Ik heb de besprekingen van die reeksen inmiddels aangepast maar geef hierbij ook nog even aan om welke reeksen het gaat:

 

SE: Lain (*kwijl kwijl*)

Ghost Hound

Kino's Journey

Welcome to the NHK

 

Hopelijk biedt dit een meer toegankelijk legaal alternatief dan de box set kopen. Wat ik nog steeds wel aanraad want er gaat niets boven een plank vol anime. (letterlijk in mijn geval want de anime staan op de bovenste plank van de kast)

Denk ik om te bewijzen dat ik ben?

Link to comment
  • 3 weeks later...

BOOGIEPOP PHANTOM

 

boogiepop2.jpg

 

Type: TV-Serie

Genre: Horror, Psychologisch, Sci Fi, Bovennatuurlijk, Filosofisch, Avant Garde

Oorspronkelijke jaar van uitzending: 2000

Aantal afleveringen: 12

Speelduur per aflevering: 24 min

 

Normaal gesproken begin ik iedere bespreking met een korte samenvatting van het plot van de serie. Dat is in dit geval onmogelijk gezien enige plotinformatie al als spoiler gezien kan worden. Het enige wat ik kan zeggen is dat het draait rondom een zogenaamde urban legend genaamd Boogiepop Phantom die achter een stel middelbare scholieren aan zit. De rest moet je zelf maar achter zien te komen. In mijn introductie vergeleek ik Boogiepop Phantom met Serial Experiment: Lain en hoewel dat tot op zekere hoogte een goed vergelijk is zijn er ook enorme verschillen. Om te beginnen is Lain geen mindfuck serie. Veel mensen vinden de serie verwarrend omdat het een onconventionele vertelstructuur gebruikt maar het is nooit het doel van de makers de kijker opzettelijk op het verkeerde been te zetten. Boogiepop Phantom doet dit wel. Maar op een aangename manier. Het is geen grote middelvinger van de makers naar de kijker toe in termen van "probeer dit maar eens te snappen" maar eerder een goed gemaakte breinkraker. De hele serie is één grote puzzel. In iedere aflevering krijg je weer een nieuw stukje informatie dat je nodig hebt om het plot bij elkaar te puzzellen maar nergens wordt er een duidelijk uitleg gegeven. Wat meer is, hoewel iedere aflevering een nieuw stukje informatie biedt bouwt het nooit voort op eerdere informatie die je hebt gekregen. Iedere aflevering bevat zijn eigen onderdeel van het grotere verhaal maar geen enkel onderdeel komt terug buiten de aflevering zelf om. Boogiepop Phantom heeft één enkel verhaal dat verteld wordt over de spanne van 12 afleveringen. Iedere aflevering op zich is een opzichzelfstaand verhaal dat verteld wordt vanuit het perspectief van het hoofdpersonage in die aflevering. En ieder van deze verhalen valt weer binnen het overkoepelende plot van de serie. Wat meer is omdat we in iedere aflevering slechts één specifiek personage volgen wordt de serie geheel buiten enige chronologische volgorde verteld. De gebeurtenissen van een aflevering kunnen twee dagen voor of na de vorige plaatsvinden maar evengoed twee jaar ervoor of erna. En de enige manier om daar achter te komen is door goed op te letten op de informatie die je krijgt binnen de aflevering zelf. Bovendien switcht de chronologie per aflevering zelf ook nog hopeloos heen en weer. De meeste aflevering beginnen met een introductie, waarna aan flashback volgt om te eindigen met een climax die voor of na de introductie plaats kan vinden. Echter er is bijvoorbeeld ook een aflevering waarin er steeds afgewisseld wordt tussen twee verhaallijnen in twee verschillende tijdvakken. En er zijn afleveringen met een nog vreemdere vertelstructuur. De enige manier om Boogiepop Phantom op chronologische volgorde te kijken is als je beschikt over geavanceerde editing apparatuur waardoor je de gehele serie opnieuw kunt editen en ieder individuele scene op de juiste plaats kan zetten. Uiteraard doet dat enorm af aan de complexiteit van de serie en dat is nu juist wat het zo goed maakt. Nu moet ik wel eerlijk toegeven dat de serie zo complex is dat het meerdere bezichtegingen vraagt om te bevatten. Nadat ik de serie voor het eerst afgeken had bleef ik achter met heel veel vragen en pas na de tweede keer had ik daar ook antwoord op gekregen. Omdat de serie zo obscuur is met zijn informatie en je er zoveel van krijgt per aflevering is het lastig om te zien welke informatie van belang is en welke niet. Bovendien gaat de serie er ook nog mee aan de haal door onbelangrijke informatie het focale punt te maken van een aflevering en enorm belangrijke informatie triviaal over te doen komen. Zo wordt het enige stukje infodump in de hele serie, waarbij een personage grote stukken van het plot uitlegt, gedaan in de vorm van een praatje pot over een vermeende samenzweringstheorie. Het is pas aan het eind hiervan dat je begrijpt dat dit niet zomaar een theorie is maar juist het plot van de hele serie. (of toch een belangrijk gedeelte ervan)

 

Iets anders wat de serie gemeen heeft met Serial Experiments: Lain is dat het een zeer psychologische en zelfs filosofische serie is met een groot aantal onderliggende thema's. Echter in tegenstelling tot Serial Experiments: Lain is het een stuk minder in your face hiermee en dat is maar goed ook gezien het erhaal op zich al moeilijk genoeg is te volgen. Echter voor wie oplet zal te zien zijn dat de serie veel verder gaat dan de oorspronkelijke psychologische horror premisse. De serie gaat heel erg in op het volwassenwordingsproces, hoe een idealistische kijk op het leven slechts jezelf een hand voor ogen houden is en hoe zelfs in de donkerste dingen nog schoonheid kan schuilen. Het trekt voorbepaalde concepties over goed en kwaad in twijfel en toont een genuanceerde en uitermate volwassen blik op onze maatschappij. Nu moet ik wel zeggen dat dit voor mij pas bij de derde bezichtiging (in twee maanden tijd!) pas echt naar voren kwam omdat ik het voorheen te druk had het plot bij elkaar te puzzelen en uit te vogelen hoe alle gebeurtenissen zich tot elkaar verhouden

 

Het probleem vaak bij serie die bomvol plots en subplot zitten is dat dit ten koste gaat van karakterontwikkeling. De vraag is dus af dat ook het geval is voor Boogiepop Phantom. Het antwoord: ja en nee. De personages in de serie zijn zeer goed ontwikkelt met ieder een duidelijk eigen karakter, achtergrond, kijk op het leven, gedachten en gevoleens etc... Bovendien is de cast vrij gevarieerd. De meeste hoofdpersonages maken onderdeel uit van de groep tieners die achterna gezeten wordt door Boogiepop Phantom maar daarnaast zijn er ook een aantal andere personages die van belang zijn voor de verhaallijn zoals een politieman die eigenlijk een seriemoordenaar is en daarmaast ook nog een

blijkt te zijn. Evenals een schrijver die een belangrijke rol in het verhaal speelt vanwege [spoiler spoiler spoiler]. En ieder van deze personages zijn zo goed neergezet dat je gemakkelijk met hen kunt meeleven in hun zoektocht naar de waarheid. Tegelijkertijd zijn er eigenlijk weinig personages die ik mij nu, ongeveer drie weken na mijn laatste bezichtiging, nog duidelijk voor de geest kan halen. Hoewel ze allen zeer goed ontwikkeld zijn was er geen één die mij heel duidelijk aansprak. Het is dus een beetje een twijfelgeval op dat punt.

 

Visueel is de serie ook een twijfelgeval. Ikzelf vind hem erg aangenaam om naar te kijken. Maar ik weet uit ervaring dat er veel mensen zijn die zich afkeren van deze serie vanwege het visuele aspect. En ik kan wel snappen waarom hoewel ik er zelf niet zo over denk. Laat ik beginnen met het daadwerkelijke tekenwerk. Daar is absoluut niets mis mee. Boogiepop Phantom is geproduceerd door studio Madhouse. Een naam die hier nog niet eerder voorbij is gekomen maar vanaf nu geregeld voorbij zal komen. Madhouse is namelijk één van de meest vooraanstaande animestudios van Japan en meer nog een studio die zich vooral focust op Seinen (gericht op volwassenen) titels. Zo hebben ze bijvoorbeeld de anime adaptatie van Monster gedaan. Daarnaast staat Madhouse bekend om zijn solide visuele presentaties. Maar ook mo het feit dat ze nogal eens willen experimenteren op dat gebied. En Boogiepop Phantom is daarop geen uitzondering. De serie gebruikt heel veel donkere kleuren, met name heel veel grijstinten evenals vrij veel zwart. Maar dit past perfect bij deze bijzonder duistere serie. Boogiepop Phantom valt binnen het genre van de psychologische horror. Het is een uitermate donkere, naargeestige en zeer beklemmende serie met geen gebrek aan gore. En de visuele stijl versterkt dat enkel. Voor de rest is het tekenwerk zeer realistisch ogend met behoorlijk gedetailleerde character designs. Het is zeker niet op het niveau van zeg Yoshitoshi ABe maar vergeleken met andere series zijn de character designs hiervoor zeer knap gedaan. Wat het echter een acquired taste maakt zijn de stijlkeuzes die de makers genomen hebben in verband met met budgetproblemen. Boogiepop Phantom is op een zeer laag budget gemaakt en dat zie je er wel aan af. Om de gebrekkige animatie te maskeren hebben de makers daarom ervoor gekozen alles te animeren in een high brow, korrelige animatiestijl. Naar mijn mening past dit perfect bij deze nogal gritty horrorserie maar voor mensen die gewend zijn aan de schone en nette animatie van tegenwoordig is het even wennen. En toegegeven er waren momenten waarop het mij ook stoorde omdat ik door de korreligheid, gecombineerd met de duistere belichting en kleurschema niet kon zien wat er nu feitelijk gebeurde en dat is nogal vervelend in een serie waarbij je bij iedere scene moet opletten. Verder was het enige echte probleem dat ik had met de visuele probleem presentatie de lip synching. Geen idee wie dit gedaan heeft maar ze moeten hem of haar ontslaan. Over het algemeen valt het wel mee met maar enkele seconden van mondbeweging terwijl niemand praat of omgekeerd maar er zijn twee of drie scenes waarin alle lip synching het raam uit gaat en die als gevolg eigenlijk gewoon onnavolgbaar zijn omdat je, je vooral afvraagt wie nu aan het woord is in plaats van dat je let op wat ze daadwerkelijk zeggen wat heel vervelend is want wat ze zeggen is uitermate belangrijk voor enig begrip van het plot.

 

De soundtrack voor deze serie is ronduit fantastisch. Hoewel de meeste nummers niet echt goed zijn op zichzelf staand doen ze heel veel om deze toch al griezelige serie nog griezeliger te maken. Er was een moment, vrij laat 's nachts, tussen twee afleveringen in dat ik van de wc kwam en de muziek van het titelmenu al uit mijn kamer hoorde komen. Ik kreeg er zowaar kippevel van! Het is geen soundtrack die ik op zich eens zal beluisteren. Maar als een soundtrack voor een horrorserie kwijt het zich geweldig van zijn taak.

 

En dat brengt mij tot het enige aan deze serie wat echt slecht is: de intro. Ten eerste past het totaal niet bij de serie. Het openingsnummer is een licht jazznummer dat in niets representatief is voor de donkere en serieuze toon van de serie zelf. Daarnaast is de intro gedaan in bruintinten, wat in de hele serie niet terug komt. Maar naast een slecht intro voor deze serie is het opzich ook nog eens een slechte intro. Het mixt live-action beelden met animatie wat een interessant idee is maar hier heel slecht uitgewerkt. En wat nog meer is, het introduceert een aantal hoofdperpersonages aan ons. Wat op zich fijn is want de serie heeft zo'n grote cast dat het prettig is als we direct herkennen wie, wie is, Het probleem echter is dat het slechts drie van de minstens twaalf hoofdpersonages introudceert waardoor je als kijker eigenlijk nauwelijks erdoor geholpen bent. Toch raad ik niet aan hem over te slaan want het heeft één ding dat het de moeite waard maakt: hij duurt 90 seconden. Dat zijn 90 seconden waarbij je even niet hoeft op te letten, je ogen kunt sluiten en de informatie die je de vorige aflevering gehad hebt kunt processen evenals je mentaal voor te bereiden op de stroom aan nieuwe informatie die op je af zal komen zodra de intro voorbij is. Het is een 90 seconden pauze van deze hersenkraker. Daarom en alleen daarom is hij de moeite van het kijken waard.

 

De end credits daarentegen kon ik enorm waarderen hoewel niet gezegd is dat, dat voor iedereen zal gelden. De endcredits song is een progressive jrock nummer dat losbarst zodra de aflevering afgelopen is. Naar mijn mening is horror en rock een match made in heaven. Van John Carpenter tot True Blood. Het heeft iets om na een stroom van bloed, geweld en jumpscares (Boogiepop Phantom heeft aan alle drie geen gebrek) overvallen te worden door een harde, voortdenderende rocksong. In die zin is het end creditsnummer van Boogiepop Phantom dus heel goed maar dit is uiteraard onderhevig aan persoonlijke voorkeur en ik moet toegeven dat het nummer op zich nogal 90s is. Ook visueel zijn de end credits zeer goed. De visuals leidde niet af van de tekst maar voegen wel net iets toe. Simpele witte letters rollen voort op een zwarte achtergrond terwijl in de linkerbovenhoek nog de belangrijkste gebeurtenissen van de afgelopen aflevering voorbij komen. Het helpt niet alleen als herinnering aan wat er gebeurt is maar ook om nog even na te genieten van het geweldigs dat je net gezien hebt.

 

Doelgroep: Boogiepop Phantom valt rustig binnen het seinen genre en is dus vooral bedoeld voor volwassenen. Tegelijkertijd ben ik er vrij zeker van dat oudere tieners deze serie ook zullen waarderen omdat het voor een groot gedeelte ingaat op de problematiek waar juist mensen tegen het eind van hun middelbare school periode veel mee worstelen. Daarnaast maakt het complexe plot en de psychologische en filosofische lading dit een serie die enkel is voor mensen die graag nadenken bij de series die ze zien. Oh en mensen die niet erg gedient zijn van grote hoeveelheden bloed en ingewanden moeten ook wat voorzichtig zijn want in termen van gore is de serie wat aan de extreme kant. 

 

Aanrader? Boogiepop Phantom is een uitermate goed geschreven, fatsoenlijk geanimeerde en zeer beklemmende horrorserie. Het vraagt meerdere bezichtigingen om het plot echt te begrijpen maar met een serie zo goed als deze is dat beslist geen straf. Dit is geen serie voor iedereen maar voor wie graag meedenkt met wat hij kijkt of leest en graag zelf het plot bij elkaar wil puzzelen is dit een niet te missen serie. Weinig memorabele personages en kleine maar storende foutjes op visueel gebied houden mij tegen deze serie de hoogste score te geven maar het is nog steeds hoog intelligent entertainment dat het verdient bekeken te worden.

****1/2

 

 

 

Phantom.png?t=1358211120FQ8RI.pngboogiepop-phantom-screenshot-02.jpgboogiepop-phantom-screenshot-07.jpg

 

Boogiepop Phantom is volledig verkrijgbaar op DVD. Er zijn twee versies verkrijgbaar. De oorspronkelijke box set uit 2009 met daarin de tv-serie in de film. Evenals de 2012 rerelease met enkel de tv-serie. Ikzelf heb de 2009 versie (wat komisch is want ik had de 2012 versie besteld) en naar mijn mening ben je beter af met de andere. Hoewel de film niet slecht, is hij verre van het niveau van de tv-serie. Bovendien voegt het vrij weinig toe. De enige reden om hem te kijken is als je de serie geen tweede maal wil zien want het beantwoord een heel aantal vragen die ik had na het zien van de serie voor het eerst. Maar deze vragen worden ook beantwoord door de serie een tweede maal te bezichtigen en voor mij was dat toch een betere ervaring dan het zien van de film. Voor de rest maakt het geen verschil. En aangezien de 2012 versie een stuk goedkoper is dan de 2009 versie raad ik aan die te kopen maar het is uiteindelijk aan jou. Wel vind ik dat deze serie sowieso een aanschaf verdient als het je interesseert want hij heeft zoveel rewatch value dat het een goede deal is. Zeker aangezien de 2012 box set beslist niet duur is.

 

Voor mijn volgende bespreking zal ik voor de verandering eens een zeer recente serie bespreken. Eén die duidelijk zijn herkomst vind in een belangrijk literair werk en zich afspeelt in een samenleving die Utopisch noch Dystopisch is.

Volgende bespreking: Shinsekai Yori (From the New World)

post-127-0-60165600-1414358731_thumb.jpg

Denk ik om te bewijzen dat ik ben?

Link to comment
  • 2 weeks later...

SHINSEKAI YORI - FROM THE NEW WORLD

 

bXnWw.jpg

 

Type: TV-Serie

Genre: Filosofisch, Slice of Life, Fantasy, Actie

Oorspronkelijke jaar van uitzending: 2013

Aantal afleveringen: 25

Speelduur per aflevering: 22 min

 

Utopie. Een woord dat de laatste tijd een nogal nare bijklank heeft gekregen met dank aan John de Trol en zijn troepje smaakloze handlangers. Maar van oorsprong is het een woord dat eerder geassocieerd werdt met vernieuwende en verhffende fictie. Het woord zelf betekent letterlijk "de goed plaats die niet bestaat" en dat somt ook wel nejtes het concept van een utopie op. Al sinds menseheugenis hebben verlichte geesten, ontevreden met de maatschappij zoals die op dat meomtn was, nagedacht over werelden in perfecte harmonie waar ieder kan leven naar het volst van zijn of haar potentie. Echter sinds begin 20e Eeuw kwam er een nieuw begrip naar voren: dystopie oftewel "de slechte plaat die niet bestaat" Gedesilusioneerd en beangstigd door twee wereldoorlogen kwam er een nieuwe en veel somberder genre op. Dondkere en deprimerende verhalen die een werelnd toonden waar de mens slechts gevangene is van eht systeem. Verhalen die waarschuwde voor wat er zou gebeuren als we erboor kozen verder het wetenschappelijke of politieke pad op te gaan dat op dat moment in zwang was. Shinsekai Yori, wiens Engelse titel sterk doet denken aan eht zeer dystopische boek Brave New World van Aldous Huxley, valt in geen van beide categoriën. Het neemt een veel genuanceerdere positie aan en toont zowel het mooie als het nare van de samenleving waarin het verhaal zich afspeelt.

 

Het verhaal begint na een grote ramp dat een groot gedeelte van de wereld wegvaagde. Wat deze ramp is, is on duidelijk aan eht begin en één van de belangrijkste plotpunten. Uit de as van de ze verwoeste wereld wheerees een nieuwe maatschappij. Een veel simpelere maatschappij die veel meer in contact staat met de natuur. Een maartschappij waarin magie de rol van wetenschap heeft overgenomen. Ieder kind in deze wereld krijgt vanaf zijn twaalde magische krachten. Saki is één van deze kinderen en het is door haar ogen dat we de wereld zien en over een periode van veertien jaar zien we haar steeds meer ontwikkellen en steeds meer ontdekken over de wereld waarin zij leeft.

 

De serie is onderverdeeld in drie losse stukken. De eerste arc toont Saki als twaalfjarige en haar eerste voorzichtige exploratie van de wereld waarin zij leeft. Daarnaast dient het als introductie voor de meeste personages. In de tweede arc zien we Saki terug als veertienjarige en begint ze een wanhopige zoektocht naar antwoorden die haar uiteindelijk leiden naar een afschuwelijke waarheid en een onmogelijke keuze die de rest van haar leven zal bepalen. In de laatste arc is Saki zesentwintig en zien we haar in haar volwassen leven waarbij ze geconfronteerd wordt met een nieuwe catastrofe, moet omgaan met grote verliezen in haar leven en uiteindelijk tot nieuwe inzichten komt over de mens zelf. Zoals nu al duidelijk zou moeten zijn is Shinsekai Yori een erg genuanceerde en intelligente serie maar gebaseerd op de eerste paar afleveringen zou je het niet zeggen. Sterker nog het zou je vergeven zijn te denken dat dit de anime versie van Harry Potter is. Ware het ook niet om een paar redenen die niets van doen hebben met het verhaal dan was ik ook na drie afleveringen afgehaakt. Gelukkig wordt het wel beter verderop wanneer we het eerste kleine beetje informatie krijgen over het verleden van de wereld gevolgd door de introductie van de Queerats. Een soort mensachtige ratten die onder bewind van de mensen staan en wiens stammen constant in oorlog met elkaar zijn. De rest van de eerste arc wordt dan ook gespendeerd aan een oorlog tussen twee Queerat stammen. Dit gaat echter te lang door en over het geheel genomen zit er niet echt veel diepgang of veel plot in de eerste arc. Dit wordt echter al stukken beter in de tweede arc. Hoewel deze op dezelfde toon begint als de eerste wordt het al vlug een stuk dramatischer wanneer een persoonlijke tragedie ervoor zorgt dat Saki's beeld van een de schijnbaar iddillische samenleving waarin zij leeft compleet aan stukken wordt gescheurd en zij ziet welke wrede maatregelen er genomen worden om de maatschappij iddilisch te houden. Tegelijkertijd word in deze arc ook het plot uitgelegd en leren we wat er precies gebeurd is al die jaren geleden en hoe dat zich verhoudt tot de maatschappij zoals die is en de maatregelen die er zijn om die in stand te houden. En het is hier dat de serie werkelijk tot bloei komt want hoe deze maatregelen zijn verschrikkelijk en zorgen voor ondragelijk veel leed. Maar tegelijkertijd blijkt dat ze maatregelen er zijn voor aan reden en een behoorlijk goede reden ook. Het is een moreel dillemma en als kijker kun je het zeker van beide kanten zien. Vanaf hier ook komen de serie's centrale thema's naar voren zoals dat een ideale samenleving niet bestaat en dat geen enkele oplossing eenvoudig is evenals dat al het goeds opoffering vraagt. Het beidt een genuanceerde kijk op de werkingen van een samenleving zonder een oordeel te vellen. En deze nuance wordt voortgedragen in de derde en laatste arc. Deze arc van negen aflevering reken ik tot de meest bijzondere stukjes anime waarvan ik de privilege heb gehad het te mogen bekijken. Vol knap geschreven drama, fantastische twists, culminerend in één van de beste, meest bevredigende conclusies die ik gezien heb met een laatste scene die wondermooi is, pijn doet aan je hart, heel erg tot nadenken stemt en in woord onvergetelijk is. Alleen al om de laatste arc is de serie de moeite van het kijken waard.

 

Dat allemaal gezegd hebbende heeft de serie ook zo zijn fouten. Te beginnen met de narratieve structuur. Naast voor de rest weinig interessant voegt de eerste arc eigenlijk niets toe aan het verhaal behalve de hoofdpersonen. Gebeurtenissen erin hebben geen effect op de rest van het verhaal en worden eigenlijk zelfs nauwelijks meer genoemd. Aan de andere kant de laatste arc was voor mij iets te kort. Begrijp me niet verkeerd. De laatste arc is geweldig maar het had nog net iets beter gekund als ze er iets meer tijd aan hadden gespendeerd. Zo was de climax ronduit fantastisch maar er was nauwelijks een aanloop naartoe en dat is zonde naar mijn mening. Aan de andere kant kun je, je afvragen of de schuld hiervan wel bij de makers van de serie ligt aangezien het boek dezelfde verhaalopbouw had. Een ander probleem dat ik heb met de serie zijn de personages. Er zitten min of meer vijf hoofdpersonages in de serie en gedurende de loop van het verhaal zien we hen ook heel erg verandern. In de eerste arc hebben eigenlijk geen van allen een duidelijk karakter behalve dan het meest basale zoals dat de één nogal bombastisch is en de ander juist heel timide. In de tweede arc wordt dit al wat beter aangezien de personages zichzelf daarin ook heel erg gaan ontdekken. Maar nog steeds voelde de personages voor mij als plat nogal stereotype. Het is pas als Saki voor de eerder genoemde keuze wordt gesteld dat zij echt een interessant personage begint te worden. In de laatste arc is zij dan ook een zeer goed ontwikkeld personage en is haar relatie met de anderen ook een stuk minder simplistisch en veel meer dramatisch interessant. Nu valt te zeggen dat gezien Shinsekai Yori in de basis een coming of age verhaal is dat deze opbouw van onintereessant en karakterloos naar een volwaardig karakter volkomen logisch is maar als je het puur per aflevering bekijkt dan betekent dit dat je voor de eerste helft van de serie aflevering na aflevering moet kijken naar oninteressante, ongenuanceerde personages en aangezien de serie wel wil dat je geeft om de personages omdat anders het verhaal niet zou werken zie ik dit toch als een zwaktebod.

 

Iets anders wat ik niet heel erg kon waarderen waren de visuals. Op zich is er niets mis met het tekenwerk voor Shinsekai Yori maar het past naar mijn mening niet bij de serie die toch probeert zich te distnatieren van de standaard anime van tegenwoordig. En toch is visueel Shinsekai Yori heel erg een product van deze tijd. Zoals zo'n beetje alles tegenwoordig gaat anime door een retro fase en is weer terug bij de stereotype grote ogen en puntige kinnen. Echter in tegenstelling tot vroeger gaat het nu allemaal met computer animatie wat betekent dat animatie niet alleen er nogal stereotype uitziet maar bovendien ook heel erg nep en plastic. En Shinsekai Yori is daar helaas geen uitzondering op. Gelukkig wordt het zoals alles wel beter naarmate de serie vordert. Mogelijk ook omdat ik eraan gewend begon te raken maar daarnaast gaat het tekenwerk ook wel daadwerkelijk vooruit. Met iedere nieuwe arc zijn de ogen net iets kleiner en de kinnen net iets minder puntig. Que tekenwerk gaat de serie dan ook van stereotype anime naar een toch wat artistiekere visie. Evengoed is het visueel gezien nog steeds niet mijn favoriete serie.

 

De soundtrack daarentegen is geweldig! Sterker nog de soundtrack is één van de twee redenen waarom ik de serie niet na drie afleveringen heb opgegeven. Van de fantastische opening theme die traditionel Japanse muziek combineert met modernere insturmenten, tot de fantastische oppeppende oorlog themes, tot de wondermooie muziek tijdens de serie's meer gevoelige momenten en de serene tonen die spelen als de wereld getoond wordt. Het enige slechte wat ik kan zeggen van de soundtrack is dat hij niet heel origineel is. Ik had bij tijden het gevoel dat ik naar een soundtrack van Joe Hasaishi aan het luisteren was terwijl het op andere momenten mij sterk deed denken aan Ghost in the Shell en Kenji Kawai. Er waren zelfs momenten dat ik vermoedde dat Shinsekai Yori dezelfde composer had als Monster omdat de soundtracks zo op elkaar leken (wat niet het geval is) Dus ja de soundtrack steelt nogal veel van andere anime maar zeker in dit geval geldt "als je steelt, steel van de besten" want zowel Joe Hisiashi als Kenji Kawai zijn componisten van topformaat en Monser heeft hands down de beste soundtrack van enige anime serie tot nog toe. Het resultaat is dan ook een mix van de mooiste anime muziek tot nog toe en dus één van de mooiste soundtracks de ik beluisterd heb.

 

De intro kan ik simpel over zijn: die is er niet. Iedere aflevering opent met een titelscherm vanaf waar de opening credits verschijnen over de eertse scene. Vrijwel altijd begeelidt door de opening theme. Dit is voor het eerst dat ik dit tegenkom in anime en dit was dan ook de andere reden dat ik bleef kijken want het vertelde mij dat deze serie probeerde verfrissend en anders te zijn. Daarnaast werkt het ook gewoon. De serie heeft geen lange opening credit sequence nodig en de opening theme alleen is meer dan voldoende om iedere aflevering in te luiden. De end credits theme is naar mijn mening het zwakste nummer op de soundtrack. Er is op zich niets mis mee maar het is weer eens een jpop song en ten eerste is dat wat teleurstellend voor deze voor de rest zeer originele serie en ten tweede hou ik over het algemeen niet van jpop. Hoewel ik moet zeggen dat dit wel één van de betere nummers is die ik gehoord heb. Aan de andere kant visueel zijn de end credits wel zeer goed gedaan met een gering kleurenschema en enkel silhouetten van de personages ipv de personages zelf te tonen. Het is artistiek interessant en mooi om te zien.

 

Doelgroep: Hoewel de diepere filosofische thema's misschien over de hoofden vliegen van menig tiener maakt het coming of age verhaal dit een serie die niet aan leeftijd gebonden is en iets dat door iedereen genoten kan worden .(behalve dan de allerkleinsten) De serie wordt, zeker naarmate het einde toe, wel nogal geweldadig en bloederig maar niets dat nu echt als excessief omschreven kan worden. Ik zou zegeen 12+. Maar dan wel voor de twaalfjarige met wat sterkere maag en zenuwen.

 

Aanrader? Shinsekai Yori heeft zo zijn fouten zoals de verhaalopbouw en voor een gedeelte de personages maar over het geheel genomen is het een genuanceerde intelligente serie die tot nadenken stemt en vanwege zijn knap ontwikkelde plot, ijzersterke laatste arc, genuanceerde toon, en zeer grote originaliteit de moeite van het kijken meer dan waard is. Ook voor mensen die het niet zo hebben op filosofische fictie kunnen hier nog van genieten want net zoals Haibane Renmei is het niet heel erg "in your face" met zijn filosofie. Dit is dan ook naar mijn mening een absolute aanrader.

****

196hy3wuo9bg0jpg.jpg

Shin%20Sekai%20Yori%20-%2002%20-%20Largesaki.png

shin-sekai-yori-episode-17-saki-kiroumar

 

 

Shinsekai Yori is nog niet volledig verschenen op DVD maar zal dat eind deze maand wel zijn. De box sets zijn gedaan door Funimation dus dat zit wel snor. Ik raad dan ook aan mijn voorbeeld te volgen en ze op te pikken als ze uitkomen. De enige reden om te wachten is omdat momenteel de serie wordt uitgegeven in twee box sets en Funimation heeft nog wel eens de neiging heeft om naderhand alsnog de hele serie in een enkele box set uit te geven voor een net iets lagere prijs.

Denk ik om te bewijzen dat ik ben?

Link to comment

Kleine verandring in de planning: na veel tevergeefs ploeteren heb ik even de bespreking van NGE voorlopig opgegeven. Deze zal nog later volgen als mijn hoofd ernaar staat. Ipv zal ik wel een andere anime bespreken die minstens even beroemd is en waar mijn hoofd wel naar stond te bespreken. Om precies te zijn de anime die mij aan de anime heeft gekregen: Ghost in the Shell

Denk ik om te bewijzen dat ik ben?

Link to comment

Woord vooraf: Ghost in the Shell is voor mij nog steeds de anime der anime. Het maakte mij niet alleen een heel groot fan van regisseur Mamoru Oshii. Het is de anime waardoor ik geintresseerd ben geraakt in anime. Het is de film die in slechts 88 minuten mijn mening over anime deed omslaan van "alle anime is dom" naar "dit is interessant, hier wil ik meer van zien". Het is één van mijn favoriete films en één die een heel bijzonder plaatsje in mijn hart verdiend heeft. Tegelijkertijd is de film zelf niet geheel zonder fouten en ik zal dan ook proberen mijn heel erg sterke gevoelens ervoor opzij te zetten en de film bespreken te voor wat het in werkelijkheid is.

 

GHOST IN THE SHELL

 

GITS1.jpg

 

Genre: Sci Fi, Thriller, Actie, Filosofisch, Seinen

Type: film

Oorspronkelijke jaar van verschijning:1995

Speelduur: 88 min

 

Het verhaal van Ghost in the Shell speelt zich af in de nabije toekomst waarin het grootste gedeelte van de mensen hun vlees en bloed lichamen hebben ingeruild voor een cybernetische variant. We volgen majoor Motoko Kusanagi, een cyborg politie-agente die samen met haar team van Public Security Section 9, een speciale éénheid van de binnenlandse veiligheidsdienst, jacht maakt op de Puppetmaster. Een geheimzinnige hacker die over heel de wereld misdaden pleegt en schijnbaar overal tegelijk kan zijn.

 

Op het eerste gezicht is Ghost in the Shell een vrij doordeweekse sci fi actiethriller. De film begint met een uitgebreide actiescene waarin we wat coole sci fi gadgets zien alvorens te beginnen aan de werkelijke verhaallijn die ook vrij standaard is voor actie-thrillers. Maar al vlug daarna word duidelijk dat dit beslist geen dertien in een dozijn film is. Sterker nog het plot en bij uitbreiding het volledige script is zonder enige twijfel het beste aan de hele film. Het plot is zeer complex. Ghost in the Shell is het soort film waarin je niets zomaar kunt aannemen en er een grote twist om iedere hoek zit. Iedereen bedriegt iedereen en bovendien zit er ook nog een sterk politiek tintje aan de film. Maar nog meer dan het complexe plot zelf is Ghost in the Shell een uitermate diepzinnige en filosofische film. Het verhaal gaat heel erg in op vraag als  "wat is een mens" en "bestaat er zoiets als een menselijke geest" en zelfs "waarom bestaan wij". En niet eens in de subtext. Het plot van de film zelf draait heel sterk om deze thema's want waar de film begint als een standaard actiethriller wordt het in de tweede helft een veel meer abstracte en filosofische film. Echter dit komt totaal niet over als een grote overstap en ondanks de meer bedachtzame toon van de tweede helft blijft de spanning en actie sterk aanwezig. Sowieso is het verbazingwekkend hoe goed de film actie en plot weet te balanceren. De film heeft heel erg specatculaire actie-scenes maar evengoed ook veel scenes waarin de personages enkel praten en het plot en de achterliggende thema's meer naar voren komen. Bovendien is Ghost in the Shell een heel erg sfeervolle film. De film is geregisseerd door Mamoru Oshii, een regisseur met een heel erg eigen stijl die hij drukt op bijna al zijn werk. Zijn films zijn somber en bedachtzaam maar hebben vaak ook iets heel sereens. Zo ook Ghost in the Shell waar indrukweekende actie-scenes en puntje van je stoel suspense wordt afgewisseld met momenten van pure schoonheid waarin we de mensen van Neo-Tokyo hun dagelijks bestaan zien leiden of Motoko haar eigen menselijkheid overdenkt.

 

Met een plot zo gecompliceerd en diep is het misschien weinig verbazingwekkend dat de personages in Ghost in the Shell wat achterblijven. In feite is de enige die een geheel uitgedacht karakter heeft Motoko zelf. De film toont haar als iemand die prefessioneel en koel is onder werktijd maar in haar eigen tijd zich ontpopt als een revolutionaire denker en zich vragen stelt die de meeste mensen zich niet zouden stellen. Ze is in zekere zin een outsider die de maatschappij en het leven van buitenaf bekijkt. De andere personages krijgen een stuk minder screentijd en zijn bij gevolg wat vlakker. Haar ene collega Batou is de eeuwig grommende brombeer maar wel één met veel moed en loyaliteit. Haar andere collega Togusa is een familyman die als enige nauwelijks cyborg implantaten heeft en ook wat meer menselijk overkomt. Haar baas Aramaki is scherpzinnig en weet het politiek spelletje als geen ander te spelen en de tech guy Ishigawa is ehm...vooral iemand die het plot goed kan uitleggen. Op zich is dit gebrek aan karakterontwikkeling voor de meeste personages een zwaktebod maar tegelijkertijd hebben we het hier wel over een film en niet een tv-serie en naar mijn mening zou meer karakterontwikkeling hebben afgedaan aan het plot en de diepgang en dat was jammer geweest.

 

Wel een zwaktebod naar mijn mening is het tempo van de film. De meeste van Oshii's films zijn vrij traag met vooral veel dialogen en schone beelden. Ghost in the Shell blijkt echter de uitzondering op de regel want het tempo ligt heel erg hoog in de film. In eht begin werkt dit heel goed want het zuigt je meteen het verhaal in maar zeker in de tweede helft wordt dit een stoorzender want Oshii wil teveel in te weinig tijd waardoor midden in de actie nog even het halve plot wordt uitgelegd. Het probleem zit m naar mijn mening in de speelduur van de film. De film is slechts 88 minuten lang en dat is simpelweg niet genoeg tijd om alles netjes te kunnen uitwerken. Als de film twintig minuten langer was geweest dan had Oshii nog verder zijn thema's uit kunnen werken en zou het plot iets meer tijd hebben gehad om over te komen. Misschien had hij er zelfs nog wat extra karakterontwikkeling in kunnen stoppen. Maar c'est la vie. De film is zo lang als dat ie is met een klein beetje afgeraffelde tweede helft. Gelukkig zijn de laatste paar scenes van de film weer fenomenaal en zonder enige twijfel het absolute hoogtepunt met een uitgebreide filosofische analyse van het menselijk bestaan dat mij stijl achterover deed vallen en bovendien een zeer spannende en explosieve climax waarbij het, het einde van de oorspronkelijke manga verreweg overtrefd.

 

Visueel is de film eveneens om van je stoel te vallen zo mooi. Ieder frame is een kunstwerk op zich. Neo-Tokyo wordt getoond als een levendige hub bij dag en een sombere megalopool bij nacht. Bovendien is ieder beeld dat Oshii toont niet allen wondermooi maar heeft zelfs betekenis. Oshii is een heel erg visuele verhalenverteller die de beelden gebruikt om zijn thema's te versterken. En met Ghost in the Shell is dat heel duidelijk zichtbaar. Het zegt opzich zelf al iets dat  één van de mooiste scenes in de film een scene is van enkele minuten waarin we de inwoners van Neo-Tokyo observeren tijdens hun dagelijks handelingen. Ook de actiescenes zijn een lust voor het oog en gelden nog steeds als enkele van de best genaimeerde actiescenes in anime. In tegenstelling tot veel anime uit zijn tijd is de actie in Ghost in the Shell kalm en navolgbaar in beeld gebracht met lang aanhoudende shots en een camera die voornamelijk op dezelfde plek blijft. Voor de rest zit de film vol explosies en indrukwekkende stunts die tot in het kleinste detail scherp in beeld gebracht zijn. Suck on that Michael Bay. Wat overigens wel komisch is om te weten is dat de Wachowski Brothers zeer geinspireerd waren door de visuals van Ghost in the Shell en daar hun eigen zeer overgestyleerde actiefilm The Matrix op hebben gebaseerd. Maar waar sommige shots zoals de fantastische opening sequence van Ghost in the Shell recht overgenomen zijn is het juist in de actie dat The Matrix totaal afwijkt en niet haf zo navolgbaar is als de film die het visueel gezien inspireerde.

 

De soundtrack is eveneens absoluut fantastisch. In tegenstelling to wat je zou verwachten van een sci fi film kiest music pomposer Kenji Kawai (die de soundtrack doet voor bijna al Oshii zijn films) voor een soundtrack die voornamelijk bestaat uit traditioneel Japanse muziek. De muziek is niet veel aanwezig wat wonderen doet voor het ingetogen en bedachtzame karakter van de film maar wanneer het er is helpt het echt in termen van sfeerschepping en is het sowieso heerlijk om naar te luisteren.

 

Doelgroep: het zeer complexe plot, de diep filosofische thema's, enkele scenes met full frontal nudity en het af en toe zeer bloederig geweld in de film maakt dit enkel geschikt voor volwassenen.

 

Aanrader? Een zeer goed plot, de diep filosofische exploratie van de mensheid, de fantastische soundtrack en enkele van de beste visuals ooit geproduceerd maakt Ghost in the Shell tot een ware belevenis die ik ieder aanraad. De film heeft weinig interessante personages en zijn korte speelduur en hoge tempo blijkt uiteindelijk een probleem te worden maar desondanks is dit een geweldige sci fi actie-thriller en een must watch voor iedereen die ook maar enigszins geintresseerd is in anime.

****1/2

ghost-in-the-shell_reflection.jpg

ghostintheshellbdcap2_original.jpgGhost.in.the.Shell.HD.PSNR_%2800%3A02%3A

ghostintheshellbdcap5_original.jpg

 

 

De film is volledig verkrijgbaar op DVD en Blu-Ray. Ikzelf heb m momenteel nog niet. Ik had m tot twee keer toe besteld maar tot twee keer toe ging er iets mis. Zodra ik de DVD in huis heb zal ik deze sectie updaten met informatie erover. Maar sowieso is naar mijn mening dit een film die je gewoon behoort te hebben.

 

Voor mijn volgende bespreking: meer Ghost in the Shell. Maar dan niet de film maar de tv-serie die erop volgde: Ghost in the Shell - Stand Alone Complex

Denk ik om te bewijzen dat ik ben?

Link to comment

Je kan zelfs nog kiezen. Er is op BR ook een redux versie uit, GHOST IN THE SHELL 2.0. Ik heb die (de originele versie staat daar ook nog op), maar ga mijn originele DVD niet wegdoen omwille van beeldproblemen bij de OV op de BR. 

http://www.amazon.co.uk/Ghost-Shell-2-0-Redux-Blu-ray/dp/B001U3EONK/ref=sr_1_7?s=dvd&ie=UTF8&qid=1416227378&sr=1-7&keywords=ghost+in+the+shell

2.0 is exact hetzelfde maar met slechtere visuals. Ga voor het origineel en vergeet de andere versie is mijn advies.

Denk ik om te bewijzen dat ik ben?

Link to comment

Woord vooraf:
Na deze bespreking allereerst volledig verkwanselt te hebben en in mijn enthusiasme een bespreking geschreven te hebben die niet alleen het toppunt van rommeligheid en onnavolgbaarheid is maar ook nog eens ridicuul lang was heb ik besloten het nog eens een tweede poging te geven. Hopelijk zal dit een wat meer ovrzichtelijk beeld van de serie geven.




GHOST IN THE SHELL

-

STAND ALONE COMPLEX

Ghost-in-the-Shell-artwork.png
Genre: Sci Fi, Thriller, Actie, Seinen
Type: TV-serie
Oorspronkelijke jaar van uitzending: 2002 - 2005
Aantal afleveringen: 52
Speelduur per aflevering: 25 min

Zoals al uit mijn vorige bespreking bleek ben ik een nogal groot fan van de oorspronkelijke Ghost in the Shell film. Toen ik dan ook aan deze serie begon moet ik toegeven dat het nogal wennen was. Want vergis je niet: de serie en de film zijn totaal verschillend. Waar de film een neo-noir filosofische kunstfilm was met een cyberpunk setting en heel erg gave actiescenes is de serie eerder vergelijkbaar met een westerse misdaadserie. Het filosofische aspect is grotendeels afwezig en in plaats van komt juist het politieke aspect in de serie meer naar voren evenals een grotere nadruk op plot en personages. Wat ook niet verbazingwekkend is want het brein achter de film: Mamoru oshii bedankte voor de serie en in plaats van kwam de productie in handen van Kenji Kamiyama. De serie is ook geen direct vervolg op de film maar eerder een reboot ervan dat zich afspeelt in een eigen universum los van dat van de film. De premisse is nog steeds hetzelfde: in de niet zo nabije toekomst onderzoeken Motoko en Section 9 nog steeds zaken die van politiek gevoelige aard zijn. Meetal heeft dit betrekking tot geniale hackers en samensweringen in de hoogste regionen van de macht. Beide seizoenen hebben een doorlopende verhaallijn en bestaan uit zowel losstaande afleveringen waarin losse zaken onderzocht worden en afleveringen waarin de doorlopende verhaallijn aan bod komt. De verhaallijn in seizoen 1 heeft een vrij simpele premisse en draait vooral om de jacht op een mysterieuze hacker bijgenaamd The Puppetmas...eh nee sorry verkeerde hacker. Ik bedoel The Laughing Man. Een zaak die naar verloop van tijd steeds complexer wordt. Seizoen 2 keert dit hele principe om en begint al met een zeer complexe verhaallijn met betrekking tot zowel een rechts extremistische groepering, een intern onderzoek naar de praktijken van het zogenaamde Cabinet Intellgence Service (een geheime dienst die recht onder de premier werkt) een politieke crisis en een steeds dichter naderende burgeroorlog. Uiteraard zijn al die verhaallijnen verbonden en naarmate het seizoen vordert wordt het steeds duidelijker hoe de vork in de steel zit en wie er in werkelijkheid aan de touwtjes trekt. Zoals je al kunt vermoeden heeft seizoen 2 maar een paar losstaande afleveringen terwijl seizoen 1 er voornamelijk mee gevuld is. Maar dit is op zich geen probleem want ieder van de losstaande afleveringen in seizoen 1 hebben een zeer goed ontwikkeld plot met vaak nog de nodige twists en zelfs een subplot. Bovendien zijn ze gevuld met knap geschreven karakterdrama en vaak zelfs nog een beetje diepgang. De paar losstaande afleveringen in seizoen 2 zijn dan allen zeer teleurstellend maar het zijn er maar vijf en de rest van het seizoen is besteed aan één van de meest intelligente en spannendste verhaallijnen die ik ben tegen gekomen in anime.

Alle hoofdpersonen uit de film komen in de serie weer terug. Maar hun karakter verschilt op bepaalde punten en bovendien worden ze wat verder ontwikkelt. Simpelweg omdat er meer screentijd is. Zo is Batou in de serie niet de grommende rechtvaardigheidstrijder uit de film maar eerder een hele joviale kerel en pas gedurende de serie leren we over de duisternis en het leed dat hij probeert te verbergen onder die facade. Togusa krijgt veel meer ontwikkeling in de serie dan in de film. In de film wordt wel aangegeven dat hij een familyman is en nauwelijks cybernetische implantaten heeft maar verder gaat het niet. In de serie zien we hem regelmatig met zijn gezin en zien we hem worstelen om zijn werk met zijn gezin te combineren. Daarnaast zien we de moeilijkheden die hij ondervind om als één van de weinige vlees en bloed mensen te leven in een maatschappij bevolkt door cyborgs. En deze uitdieping geldt voor allen van de personages. Nu wil ik niet het idee geven dat Stand Alone Complex een uitgebreide karakterstudie biedt want het blijft Ghost in the Shell dus het plot krijgt per definitie voorrang maar we leren gedurende de serie de personages toch wat meer kennen dan in de film.

Eén punt daarentegen waarop Stand Alone Complex een stuk lager scoort dan de film is sfeer. De film was zeer sfeervol met een melancholische toon, visuele poëzie en een meditatieve soundtrack. De serie echter is een stuk luchtiger van toon en heeft niet het transcendente van de film. Hoewel ik wel moet zeggen dat seizoen 2 vrij somber is en ook wel iets sfeervoller.

Visueel is Stand Alone Complex meesterlijk. Ik ken weinig series die dit niveau van tekenwerk halen. Het heeft niet het artistieke van de film of een serie als Serial Experiments: Lain maar waar Stand Alone Complex in uitblinkt is zijn fel realisme. Van de zeer gedetailleerd getekende gezichten, tot de indrukwekkende skylines, tot de knap vormgegeven voertuigen. En dan heb ik het niet alleen over de meer futuristische voertuigen maar ook simpelweg de auto's en vliegtuigen. Alles is zo levensecht getekend dat je het gevoel hebt dat het zo je huiskamer binnen kan rijden of vliegen. En dan heb ik het nog niet gehad over het geweldige ontwerp van de Tachikoma's. Minitanks die Section 9 gebruikt voor hun meer gevaarlijke missies. Niet alleen zijn de Tachikoma's een feest voor het oog maar bovendien doordat ze allen een stem hebben ook heerlijk om naar te luisteren. Dit vooral omdat ze door middel van een gedeelde A.I. een nogal eh...speciale persoonlijkheid hebben. En meer ga ik daar niet over zeggen want hoe minder je weet over de Tachikoma's hoe leuker de verassing. En laat ik het dan ook meteen hebben over de animatie want Ghost in the Shell is één van de best geanimeerde series die ik ken. En dit komt met name naar voren in de actiescénes waarbij alles maar dan ook werkelijk alles beweegt. Zo heb je shots waarin meerdere voertuigen bewegen terwijl ondertussen een gebouw instort en Motoko er ook nog eens tussendoor springt. Nu mot ik toegeven dat dit de navolgbaarheid niet ten goede komt maar daarom dit hebben ze in seizoen 2 verbeterd door de Mamoru Oshii (die consultant was voor heel seizoen 2) methode te gebruiken en alles te laten bewegen maar de "camera" doodstil te houden. Het gevolg: actiespektakel dat mogelijk zelfs nog dat in het origineel overtreft.

De soundtrack voor Stand Alone Complex is ronduit fantastisch. Niet verbazingwekkend gezien het gedaan is door Yoko Kanno die ook verantwoordelijk was voor de bovennatuurlijk goede soundtrack van Cowboy Bebop. Nu moet ik wel zeggen dat ik zelf de soundtrack van seizoen 1 ver prefereer boven dat van seizoen 2. Beide zijn zeer goed maar seizoen 1 heeft nummers die op zichzelf al geweldig zijn terwijl seizoen 2 eigenlijk enkel bestaat uit nummers die perfect zijn voor de scene die het ondersteund maar op zich niet heel bijzonder zijn. Een nogal mild kritiekpuntje dus maar omdat het Yoko Kanno is wel legitiem.

Ieder seizoen van de serie heeft zijn eigen intro en end credits sequence. De eerste intro heb ik een beetje gemengde gevoelens bij. Enerzijds is hij visueel erg goed gedaan en het nummer dat eroverheen speelt "Inner Universe" is wondermooi en past perfect bij de serie. Mijn enige probleem dat ik heb met de intro is dat het volledig in 3D is en de serie is dat niet. Bovendien: met tekenwerk zo goed als dat van Stand Alone Complex zou je verwachten dat de makers dat ook willen tonen in de intro. De end credits sequence van seizoen 1 is dan wel weer heel goed. Het bestaat simpelweg uit witte letters op een zwarte achtergrond maar links in beeld verschijnt dan wel weer origineel artwork voor de serie wat het net dat beetje extra sjeu geeft. De tweede intro voor de serie is ronduit subliem. Visueel is ie perfect voor de serie die het introduceert en het nummer "Rise" is een zeer goed nummer dat eveneens prima bij de serie past. De end credits van seizoen 2 zijn dan wel weer wat minder vind ik. Visueel is het vrij netjes gedaan met de endcredits die spelen tegen een achtergrond van microchips en echo's van menselijke lichamsdelen. Maar het nummer dat eroverheen speelt "Living inside the Shell" past voor mijn gevoel niet bij de rest van de serie of zelfs maar de rest van de soundtrack.

Doelgroep: de complexe verhaallijnen en het soms nogal grof geweld maakt deze serie geschikt voor oudere tieners en vooral volwassenen.

Aanrader? Ghost in the Shell Stand Alone Complex mist een beetje het overdonderende van zijn illustere voorganger maar desondanks is het absoluut de moeite van het kijken waard. Je moet misschien wachten tot seizoen 2 voordat je er echt in mee gezogen wordt maar ook het eerste seizoen is goed geschreven en geanimeerd en aangenaam om naar te kijken. Voor mensen die de film goed vonden raad ik aan er met een open geest in te stappen. Voor mensen die een goede sci fi of thriller serie willen is dit een must see. Maar ook voor mensen die nog niet thuis zijn in anime op zoek zijn naar een laagdrempelige serie om mee te beginnen is dit zeker een aanrader.
****



ozcghostintheshellstand.pngBDDefinitionLaughingMan-5-1080.jpg?1902cozcghostintheshellstand.png

Ghost in the Shell - Stand Alone Complex is volledig verkrijgbaar op DVD. Beide box sets zijn de moeite waard. Ze zijn stevig, netjes vormgegeven en bevatten de nodige extra's voornamelijk in de vrom van velen interviews met de Japanse cast en crew. Wel een klein minpuntje dat ik even moet benoemen is dat voor aflevering 1 van seizoen 1 de audio en ondertitels niet synchroom lopen. Een probleem dat meer afleveringen van seizoen 1 hebben hoewel gelukkig nergens meer zo problematisch als bij de eerste aflevering. Dit is uiteraard een probleem dat je simpelweg kunt oplossen door de serie in het Engels te kijken maar dat raad ik zeker niet aan want naar mijn mening is de Japanse dub verreweg superieur aan de Engelstalige variant.

Volgende bespreking: eh...Neon Genesis Evangelion

post-127-0-37255500-1416272762_thumb.jpg

Denk ik om te bewijzen dat ik ben?

Link to comment

Kleine update: na advies dat ik kreeg in de hierbij gelieerde draad heb ik besloten het format van de besprekingen wat om te gooien. Hoe weet ik nog niet, daar ben ik over aan het nadenken. Het makkelijkste zou zijn gewoon bovenaaan een korte samenvatting te schrijven maar dat zou de rest van de bespreking nutteloos maken. Ik kan naturlijk ook gewoon bondiger schrijven maar dat zou voor mij de lol er aan beetje uit halen en zeker deze reep dingesen doe ik toch vooral voor de lol. Aan de andere kant kan ik mij voorstellen dat zo'n hele lap tekst lezen als je precies vijf minuten vrij hebt ook niet ieders kopje thee is. Ik ga dus proberen een nieuw format hiervoor te ontwerpen waarbij ik mijn eigen wensen kan verenigen met die van mijn lezers. (ja, jij daar!) Maar dit gaat tijd kosten. Tot die tijd doe ik gewoon voort met het oude format. Zij het met een kleien aanpassing nml dat als de bespreking te erg uit de klauwen loopt (meer dan 2000 woorden) ik bovenaan even heel kort de belangrjjkste punten op een rijtje zet. Maar dt is slechts een tijdelijk oplossing en een meer structurele verandering volgt nog later. Het is een ruwe schatting maar naar ik vermoed zal het nieuwe jaar ook een nieuw format met zich meebrengen.

Denk ik om te bewijzen dat ik ben?

Link to comment

NEON GENESIS EVANGELION
Neon-Genesis-Evangelion-Wallpaper.jpg

Genre: Mecha, Actie, Mysterie, Psychologisch
Type: Tv-serie + film
Oorspronkelijke jaar van uitzending: 1995 - 1996
Aantal afleveringen: 26 + film
Speelduur per aflevering: 24 min

Wat is het? Psychologische mecha actie
Is het goed? Ja maar nogal inconsistent in termen van toon en verhaal
Moet ik het kijken? Uiteindelijk wel ja. Als je een groot anime liefhebber bent moet je dit absoluut gezien hebben. Maar als je nog vrij nieuw bent in de wereld van de anime zijn er veel betere series die je beter eerste kun kijken.

Het is de niet zo nabij toekomst en Tokyo is verwoest en weer opnieuw opebouwd...Om vervolgens weer verwoest te worden en opnieuw opgebouwd te worden. *zucht* Anyway: Shinji Ikari is een gevoelige en introverte veertienjarige wiens leven van het ene moment op het andere op z'n kop wordt gezet wanneer monsters Tokyo 3 aanvallen. Gelukkig wordt hij gered door Misato Katsuragi, een mysterieuze militair die hem meeneem diep de aarde in naar het hoofdkwartier van Nerv. En nee dat is niet zoals je zou vermoeden een slechterikken organistie uit een Bond film maar eerder een paramilitaire éénheid die het tot taak heeft de aarde te beschermen tegen de monsters die haar aanvallen ook wel "Angels" genaamd. Tot dit doel hebben ze de Evenaglions ofwel Eva's gecreeërd. Gigantische robots die enkel bestuurd kunnen worden door kinderen die veertien jaar na de grote ramp die Tokyo 2 verwoeste zijn geboren. En zoals je al kunt verwachten is Shinji één van de gelukkigen. Ahum. Shinji's schok wordt nog groter als hij ontdekt dat zijn vader Gendo Ikari de commandant is van Nerv en hoogspersoonlijk eist dat zijn zoon plaats neemt in Evangelion unit 01. En zo begint voor Shinji een wanhopig avontuur vol leed, pijn en verdriet. Maar ook liefde en misschien zelfs een beetje wijsheid.

Neon Genesis Evangelion is in vele zin de anime de anime en mogelijk wel de meest belangrijke anime serie aller tijden. De serie werd gemaakt in 1995 in een tijd waarin vooral anime serie nog iets was wat toch vooral voor kinderen en jongere tieners werd gemaakt en niet echt gezien werd als kunstvorm. Er was wel her en der wat meer kunstzinnige anime te vinden. Voornamelijk films maar af en toe ook series. Maar dit was allemaal heel erg niche. Evangelion daarentegen was al vanaf het begin mainstream en dit was voor het eerst dat mainstream anime ambieerde om psychologisch te zijn en meer te focussen op plot boven actie. In zekere zin heeft Evangelion de weg gebaand voor series als Serial Experiments: Lain en Boogiepop Phantom.

Maar dat zegt niet zoveel over de serie zelf. En om eerlijk te zijn ik heb nogal gemengde gevoelens erover. Er zitten stukken in die ik fantastisch vind maar ook stukken die mij ontzettend irriteren. Het probleem met Evangelion is dat het niet zozeer één serie is alswel drie series die allen met elkaar verbonden zijn. De eerste helft zou ik omschrijven als een shonen serie met een hart. Het is een "tienerjochie springt in gigantische robot en vecht tegen monsters" serie maar wel met veel meer gevoel gemaakt dan de meeste. Daarna helaas verzand het even tijdelijk in een heel erg standaard shonen serie compleet met flauwe misplaatste humor en constant over the top actie. Gelukkig haddenn de makers zelf ook door dat dit niet werkte en turnde ze daarom de serie om tot iets wat, wat meer weg heeft van een psychologische thriller.

Allereerst: Neon Genesis Evengelion is gecreerd en geregisseerd door Hideaki Anno. Anno stond destijds bekend om zijn "shonen series met een hart" waarvan waarschijnlijk het meest bekend is de serie "Nadia and the Secret of Blue Water". Een serie die zelfs een dertien jarige animehatende Dio voor zich wist te winnen. En voor de eerste zeven afleveringen was dit ook de serie die Anno afleverde. Maar de tijden waren veranderd en het anime publiek was niet meer gediend van gevoelige en integere anime. De klachten regende binnen en van bovenaf werd besloten dat het allemaal gemakkelijker moest. Zodoende kwam de tweede helft van de serie tot stand. Anno ondertussen raakte steeds meer gedesillusioneerd en besloot, tegen de wil van network executives in, zijn serie een geheel andere kant uit te sturen.

In het derde stuk wijkt het verhaal week steeds verder weg van het gevecht tussen de Eva's en de Angels en begint zich steeds meer te focussen op de mensen en wat zij met de Eva's zouden doen wanneer alle Angels verslagen zijn. Het blijkt dat veel personages in de serie een verborgen agenda hebben en dat het gevecht met de Angels slechts een voorbode is van iets veel groters. Het plot wordt steeds complexer met twists in ieder aflevering. Daarnaast begint de serie zich steeds meer te focussen op de personages en hun tragische achtergrond en hoe dat hen als persoon heeft beinvloed. Het is in dit stuk dat Evangelion begon meer en meer de serie te worden waar het om bekend staat.

Helaas voor Anno zat de productie op dit moment door zijn budget heen en Anno zag zich gedwongen zijn serie voortijdig te beëindigen zonder afdoende conclusie. Echter op dit punt scoort Evangelion heel erg hoog want in tegenstelling tot de meeste andere seriemakers besloot Anno dat dit niet volstond en bracht enige tijd later de film uit: The End of Evangelion dat de serie volledig afsluit. En het is deze film die meer nog dan de serie ervoor heeft gezorgd dat Evangelion een begrip is geworden in de anime wereld. De eerste helft is precies wat je verwacht van de grote finale van Evangelion. Gevechten op epische schaal, het plot dat min of meer full circle komt met alle mysteries opgelost en personages die hun innerlijke demonen tegemoet treden. De tweede helft daarentegen...eh...tja...wat zal ik zeggen?...ah sod it! Ik kan het niet eens omschrijven. Het is niet zozeer een film alswel een clipshow waar iemand overheen praat. Er zitten zelfs een paar minuten in waarin alle animatie het raam uit gaat en het live action wordt. Het is bedoeld om allemaal heel diepzinnig en psychologisch te zijn maar faalt ontzettend hard en is uiteindelijk vooral vaag. En dat is jammer want de uiteindelijke boodschap die de film meegeeft is heel mooi en zeker iets dat tot nadenken stemt. Hierna volgt nog een vlugge epiloog die eh...tja het is een einde zullen we maar zeggen. Toch, hoezeer ik de film ook haat of in ieder geval frustrerend vind het is wel hierdoor dat anime voor het eerst door het grote publiek en vooral het grote geld geaccepteerd werd als kunstvorm en hoewel andere series zoals Serial Experiments: Lain dit later veel beter in de praktijk brachten mogen we niet vergeten dat deze serie niet bestaan hadden zonder The End of Evangelion.

De personages, zoals alles in de serie, heb ik gemengde gevoelens bij. Te beginnen met Shinji. Shinji is een fantastisch personage en heel erg invoelbaar. Hij is een gevoelige en fragiele jongen en een far cry van alle stoere maar nogelooflijk saaie jochies uit de meeste mecha series. Bovendien is zijn emotionele nood zo goed in beeld gebracht dat het je als kijker echt raakt en ervoor zorgt dat je altijd om hem blijft geven. Zelfs al zijn, zijn acties niet altijd de beste, je begrijpt waarom hij doet wat hij doet en dat alleen al maakt hem tot een geweldige protagonist. Ten tweede is er Misato: Shinji zijn beschermengel en surrogaat moeder. Het is vooral Shinji en Misato's relatie die Evangelion maakt tot wat het is en wat in zekere zin het anker vormt voor de serie. Misato zelf is een geweldig personage. Ze is moedig en zachtaardig maar tegelijkertijd verschrikkelijk onverantwoordelijk en een behoorlijke slons. Maar al dit verhult een innerlijk dat net zo beschadigd is als dat van Shinji. Dan is er nog Gendo Ikari; Shinji's vader en militair leider van het menselijk verzet. Het is makkelijk om Gendo te zien als de antagonist van de serie. Met name door de afschuwelijke manier waarop hij Shinji behandeld. Maar tegelijkertijd maakt de serie heel duidelijk dat Gendo altijd het juiste voor ogen heeft en was het perspectief anders geweest dan was Gendo de held van de serie geweest en niet Shinji, Het is dit soort genuanceerde karakterisatie waardoor ik bij momenten zo van Evangelion hou. Aan de andere kant zitten er ook personages in de serie die ronduit frustrerend zijn. Zoals Asuka Soryu Langley oftewel de Jar Jar Binks van de serie. Asuka is de piloot voor Evangelion Uni 02. Voor het grootste gedeelte van de serie gedraagd Asuka zich als de grootste pestkop ooit en de manier waarop ze Shinji behandelt deed mij haar af en toe echt willen wurgen. Helemaal tegen het eind van de serie blijkt dat zij net als iedereen zeer beschadigd is door eerdere gebeurtenissen maar tegen die tijd kon ik al geen sympathie meer voor haar opbrengen. Ik zou zo nog een tijdje kunnen doorgaan met personages opnoemen want de serie heeft alleen al een stuk of twintig hoofdpersonages en over allen valt wel iets te zeggen ten goede of ten slechte maar over het geheel genomen durf ik te zeggen dat Evangelion in termen van personages varieert van tot in de puntjes uitgewerkt tot leeg en furieus makend.

Visueel is Evengelion erg goed. Tenminste het grootste gedeelte van de tijd. De character designs zijn heel standaard voor de tijd waarin de serie gemaakt werdt met grote ogen en puntige kinnen. Maar door een combinatie van felle kleuren op de voorgrond en meer gedempte kleuren voor de achtergrond oogt het geheel erg aantrekkelijk, De Eva's zelf zijn nogal afzichtelijk maar de meeste andere voertuigen zijn zeer mooi en gedetailleerd in beeld gebracht. De animatie daarentegen is waar de serie compleet faalt al was het maar omdat het er niet echt is de helft van de tijd. Al vanaf het begin hadden Anno en zijn team budget problemen en dat zie je aan de serie af. Er zitten beelden in de serie waarin absoluut niets beweegt en je gewoon minuten lang aan het ijken bent naar stilstaand beeld met geluidseffecten erover heen. Aan de andere kant zitten er ook scenes in, met name de actiescenes, waarin zo'n beetje alles in beweging is wat vaak leidt tot zeer spectaculaire beelden.

De soundtrack voor de serie is heel erg teleurstellend. Niet alleen lijkt het twintig jaar te laat gecomponeerd te zijn, het past ook totaal niet bij de serie. Was dit de soundtrack geweest voor Thunderbirds Are Go dan had ik het nog wel toepasselijk gevonden maar voor een anime uit de jaren negentig met behoorlijk wat psychologie erin klinkt de muziek in de serie veel te veel als iets voor een kinderserie met alleen maar actie.

De intro voor de serie is dan wel weer heel erg goed. Het openingsnummer "A Cruel Angel's Thesis" is een heel gevoelig nummer dat zeer goed past bij met name de eerste zeven aflereringen maar wat meer is: de intro bevat scenes en losse beelden uit de hele serie waardoor het naast een intro ook in zekere zin een teaser voor de serie zelf wordt. En dat is iets wat ik altijd zeer kan waarderen, zie mijn vorige bespreking. De end credits daarentegen zou ik overslaan. Visueel is het nog wel oké met een schaduw van een Eva die speelt over het wateroppervak maar de bijbehorende muziek is een afschuwelijke verkrachting van Fly me to the Moon die pijn doet aan de oren.

Doelgroep: Evangelion kan gezien worden door iedereen boven de twaalf. Maar of jij (en mogelijke familieleden) het ook goed gaan vinden durf ik niet te zeggen.

Aanrader: Zoals hierboven al aangegeven staat: als je echt een groot anime liefhebber bent en je hebt deze serie nog niet gezien (onder een rots geleefd de afgelopen twintig jaar neem ik aan?) dan is dit iets wat je absoluut moet zien al was het maar om hoe belangrijk het is geweest voor anime als geheel. Echter voor zij die nog niet zo bekend zijn met anime raad ik aan eerst eens een heel stel andere series te kijken en dan nog eens hieraan te beginnen. Want hoewel het geen slechte serie op zich is zijn het toch vooral de andere series die het heeft helpen verwekken die Evangelion de status geven die het vandaag de dag heeft.
***1/2

https://www.youtube.com/watch?v=3nQNSLB3Lpk

eva4.jpgLight_Lancer.pngNeon-Genesis-Evangelion-Asuka-Langley-So10.jpg

https://www.youtube.com/watch?v=d8w1bVAHZ60

Neon Genesis Evangelion is niet langer vekrijgbaar op DVD of Blu-Ray maar kan wel egstreamed worden via Netflix.

Tot slot: Hideaki Anno zelf is momenteel bezig de complete serie te remaken in een serie van vier films. Alleen pas de eerste twee daarvan zijn uit dus daarom zal ik er hier nog niet veel over zeggen. Maar voor degenen die geintresseerd zijn: de films verwijderen zo'n beetje alles wat niet goed was aan de serie en zijn over het geheel genomen consistenter qua toon en verhaal.

Volgende bespreking: het oppervlakkig gezien vergelijkbare maar inhoudelijk totaal verschillende RahXephon

Denk ik om te bewijzen dat ik ben?

Link to comment

Woord vooraf:

Voordat ik begin met deze bespreking eerst even twee dingen duidelijk benoemen. Ten eerste: ja ik vind ook dat de naam van de serie klinkt als een middel tegen aambeien. Ten tweede: ja RahXephon heeft op het eerste gezicht heel veel gemeen met Evangelion. Naar mijn mening was het dan ook de bedoeling van de makers om Evangelion te verbeteren. Maar gedurende het productieproces is er zoveel bijgekomen en is het zoveel meer geworden dan dat, dat eerlijk gezegd de serie vrij weinig meer van doen heeft met Evangelion en veel mer zijn eigen serie is gewoorden. Maar wat voor soort serie is dat. En is dit iets goeds? Wel...

 

RAHXEPHON

Mainpagepic.jpg

 

Genre: Mysterie, Drama, Sci Fi, Actie, Mecha, Avant Garde, Seinen

Type: Tv-serie

Oorspronkelijke jaar van uitzending: 2002

Aantal Afleveringen: 26

Speelduur per aflevering: 23 min

 

Wat is het? Een kunstzinnige mysterie serie met mecha elementen

Is het goed? Ja. Fantastisch zelfs.

Moet ik het kijken? Ja maar alleen als je het niet erg vind zelf het plot bijéén te moeten puzzelen.

 

Ayato Kamina is een doodgewone tiener wonend in een alternatieve versie van hedendaags Tokyo. Het enige wat hem enigszins uniek maakt is zijn liefde voor schilderen zoals we zien in de eerste scene waarin hij een meisje op een klif staand schildert. Als Kamina en een aantal van zijn klasgenoten op weg zijn naar school wordt de stad opeens aangevallen door futuristische voertuigen en hij en zijn klasgenoten komen vast te zitten ondergronds. Vlak daarop trekken mechs die de stad moeten beschermen erop uit om af te handelen met dit onbekende gevaar. Ayato ondertussen is hulp gaan zoeken maar komt dan opeens diep ondergronds het meisje van zijn schilderij tegen. Maar dat is pas het begin van zijn problemen want juist op dat moment komen er een stel gewapende agenten op hem af. Hij wordt op het laatste nippertje gered door een jonge vrouw met indrukwekkende martial arts technieken die hem verteld met haar mee te komen als hij  de waarheid wil weten over zijn bestaan. Maar Ayato, in paniek, vlucht met het meisje van zijn schilderij en beland zo in een tempel waar, in het midden, een gigantisch ei rust. Als het meisje dan begint te zingen barst het ei uitéén.

 

En dat is pas aflevering één! Wie is het meisje? Wat zit er in het ei? Wie is de karate madam? Wie stuurt de futuristische voertuigen? Waarom zitten gewapende agenten achter Ayato aan? Wat is er allemaal gaande? Allemaal vragen die ik zou kunnen beantwoorden maar dat ga ik niet doen want dat is nu juist waar de hele serie om draait. RahXephon is het soort serie dat de meeste anime fans zouden scharen onder de noemer "mindfuck". Het is het soort serie waar je echt je hoofd voor moet aanzetten en opletten bij alles wat je ziet en hoort. Want net als Serial Experiments: Lain en Boogiepop Phantom verteld RahXephon je het plot niet maar geeft je alle informatie die je nodig hebt om zelf het plot bij elkaar te puzzelen. En je kunt ook daadwerkelijk zelf het plot bij elkaar puzzelen want hoewel de serie je nooit helemaal het plot in één kaar uitlegt geeft het je zo duidelijk en onomwonden mogelijk de stukjes informatie die je nodig hebt. Het punt is alleen dat het plot van RahXephon nogal gecompliceerd is. Hoewel eerlijk gezegd zeggen dat het plot van RahXephon nogal gecompliceerd is zoiets is als zeggen dat Evangelion af en toe een beetje wisselt que toon. Het klopt wel maar het is nogal een eufemisme. RahXephon zijn plot is een zeer ingewikkeld raamwerk van velen personages en gebeurtenissen die allen hun stempel drukken op de gebeurtenissen die je ziet. Meer nog is het één van de meest metafysische plots die ik tot nog toe heb gezien met een realiteit die onderverdeeld is in meerderde lagen en een plot dat zich uitstrekt over meerdere tijdvakken. En meer kan ik er nu niet over zeggen zonder enorme spoilers weg te geven maar geloof mij als ik zeg dat vergeleken bij RahXephon, De Graaf van Monte Cristo (het boek) een sprookje is voor kinderen. (even off topic: er is ook een anime adaptatie van De Graaf van Monte Cristo) Waar de serie dan wel in verschilt van de meeste mindfuck series is de verhaalopbouw. Waar series als Serial Experiments: Lain en Boogiepop Phantom vanaf het begin heel open zijn in het soort serie dat ze zijn weet RahXephon zijn verhaal in de eerste helft heel behapbaar te houden. Het geeft je nieuwe informatie wanneer de tijd er rijp voor is en niet eerder en onthult net genoeg voor jou als kijker om het verhaal te kunnen volgen. Tegelijkertijd gooit het wel af en toe losse stukjes informatie rond maar dit lijkt meer te zijn vanwege suspense opbouw dan iets anders. Hierdoor heb je in de eerste helft van de serie sterk het idee dat je volledig grip hebt op het verhaal terwijl je in werkelijkheid nog helemaal geen idee hebt van wat er gaande is. Ikzelf begon aan de serie zonder enig idee van het soort serie dat RahXephon is en in de eerste helft leunde ik achterover en liet alles gewoon over mij heen komen zonder al te goed op te letten. Met als gevolg dat ik in de tweede helft compleet de weg kwijt raakte en opnieuw kon beginnen. Ik raad dus absoluut aan om ook juist in de eerste helft op te letten bij alles wat je ziet en hoort.

 

Tegelijkertijd kan ik je sowieso garanderen dat je na een eerste bezichtiging nog niet de serie volledig zal begrijpen. Want zoals het hoort in dit soort series bevat de serie naast een hoop tekst ook heel veel subtekst. De serie refereert uitvoerig naar kunst en cultuur. Muziek speelt een grote rol in de serie, met name Borodin's opera Prins Igor. Daarnaast is een klein gedeelt van het plot gebaseerd op het kortverhaal "The Dandelion Girl"van Robert F Young. Iets waar de serie openlijk naar refereert. Verder bevat het zowel visueel als qua leidmotief velen referenties naar beroemde surrealistische schilders zoals Dali en Magritte. En de setting en achterliggen mythologie is een mix van Azteekse en Maya invloeden met een Confuscionistische inslag. En dat is slechts een handvol van de enorme hoeveelheid intellectueel materiaal dat de serie bevat. In velen zin is RahXephon een kunstserie maar tegelijkertijd levert het ook zeer hoog entertainment value want naast haar zeer complexe plot en intellectuele elementen biedt RahXephon ook een zeer sterk geschreven drama. Met een verhaallijn die zo groots en zo meeslepend is dat je afleveringen na aflevering kijkt zonder het echt door te hebben en aan het eind het gevoel hebt dat je aan het eind bent gekomen van een heel erg lange reis terwijl het slechts zesentwintig afleveringen zijn geweest.

 

Nu moet ik wel toegeven dat, hoezeer ik de serie ook waardeer, hij ook zo zijn fouten heeft. Zoals al gezegd is het naar mijn mening vanaf het begin de bedoeling geweest Evangelion te overtreffen. En ik zou zeker zeggen dat, dat gelukt is. Maar de serie is veel beter als het zijn eigen ding probeert te doen in plaats van Evangelion na te doen. Om te beginnen zit er een RahXephon redelijk wat humor. Lang niet zo veel als in Evangelion en het is voor het grootste gedeelte ook zeker wel gepast. Sterker nog vaak is het zelfs integer en iets dat op z'n minst een glimlach op je gezicht doet toveren. Maar er zijn ook momenten waarop het nogal stoort. Daarmee wil ik niet zeggen dat het volledig af doet aan de spanning want dat is allerminst het geval. En sowieso bevat de serie relatief weinig humor dus het is maar een klein minpuntje. Wat wel een groter minpuntje is naar mijn mening zijn de mech gevechten. Net als Evangelion heeft RahXephon in de eerste helft ook een soort "monster of the week" type format waarin in iedere aflevering een nieuwe ????? bevochten moet worden. En dit werkte voor Evangelion want maar niet voor deze serie. Want met een plot zo complex en met zo'n enorme cast als dat deze serie heeft is er eigenlijk geen ruimte voor en ik had eigenlijk liever gezien dat ze de tijd die de makers spendeerde aan de mech gevechten hadden gespendeerd aan het nog net even wat verder uitwerken van het plot en de personages. Wat meer is dit doet de mechs ook geen eer aan want waar in Evengelion rustig een hele aflevering gespendeert werdt aan de "Angel du Jour" is het in RahXephon meestal in vijf minuten gedaan en het voelt eerder als verplicht onderdeel van het format dan als iets wat nu echt het verhaal vooruit helpt. Gelukkig gooien ze dit element in de tweede helft eruit en dat is maar goed ook want ik durf te zeggen dat de toch al moeilijk te volgen tweede helft geheel onnavolgbaar was geworden met verplichte mech actie in iedere aflevering.

 

De personages ga ik niet veel over zeggen om twee redenen: A: Het zijn er zoveel dat ik meer dan een miljoen woorden nodig zou hebben en B: met uitzondering van één is ieder personage in de serie min of meer een spoiler op zich en naar mijn mening is deze serie het beste te bekijken als je nog geen enkel idee hebt waar het nu allemaal om draait. Ik zou als ik echt zou willen een uitgebreide vergelijking kunnen maken tussen de personages in RahXephon en Evangelion maar ten eerste zou Evangelion dan niet goed uit de bus komen en ten tweede zou ik nogal vlug tekort schieten want RahXephon heeft ongeveer twee keer zoveel hoofdpersonages alleen al als Evangelion. Er zijn slechts twee personages die ik even kort wil aankaarten: de eerste is uiteraard Ayato. Ayato zelf is komisch genoeg het meest oninteressante personage van de serie. Behalve zijn artistieke talenten is hij vooral een doorsnee zeventienjarige en het is eerder in zijn acties dat hij karakter manifesteert dan in persoonlijkheid. Maar dat is niet erg want met een cast zo divers als RahXephon is het wel prettig om een hoofdpersonage te hebben die niet zo gecompliceerd is zelf. Hoewel dit uiteraard wel leidt tot het Batman fenomeen waarbij het redelijk saaie hoofdpersonage volledig overschaduwt wordt door de veel interessantere nevenpersonages. Zoals Haruka Shitow: de eerder genoemde karate madam. Zonder iets te noemen van de zeer spoilerige aspecten van dit personage kan ik wel zeggen dat zij één van de meest gave personages is in anime. Niet alleen staat zij haar mannetje in iedere vechtscene die zij heeft maar zij heeft bovendien ook een zeer gevoelig karakter met een uitgebreide hoeveelheid karaktertrekken, een interessante set normen en waarden en een zeer goed uitgewerkte achtergrond geschiedenis. Ik moet toch echt applaudiseren voor de schrijvers van de serie die haar zoveel scenes hebben gegeven waarin we echt haar geesteswereld verkennen wat haar zo'n invoelbaar en ontzettend sympathiek personage maakt. Tussen haakjes: een groot gedeelte van de serie is geschreven door Chiaki Konaka, de schrijver van Serial Experiments: Lain. Dat alleen al had genoeg hint moeten zijn naar het soort serie dat RahXephon is.

 

Visueel is RahXephon wondermooi. En dan bedoel ik niet op hetzelfde niveau als het zeer knap vormgegeven realisme van Ghost in the Shell. Dan bedoel ik van het niveau Serial Experiments: Lain. RahXephon is visueel één van de mooiste series die ik gezien heb, Zoals gezegd is eht een kunstserie en zo ziet her er ook uit. Niet alleen recreert het perfect beroemde kunstwerken uit de antieke oudheid en moderne tijd. De geheel originele surrealistische scenes die het bevat zijn van een schoonheid die zeer zeldzaam is in welk genre dan ook. De character designs zijn enorm gedetailleerd maar tegelijkertijd ook behoorlijk stijlvol en de achtergronden zijn bijzonder origineel vormgegeven en iets wat naar mijn mening zelfs H.R. Giger nog zou prijzen. De animatie zelf is ook zeer vloeiend en soms zelfs adembenemend om te aanschouwen. Ik moet wel zeggen dat heel af en toe de animatie van een iets lager niveau is maar dit stoort vooral omdat de rest zo geweldig is. Over het algemeen genomen is RahXephon om stijl van achterover te vallen zo mooi.

 

De soundtrack daarentegen ben ik iets minder positief over. Er zitten nummers in die akelig mooi zijn en mij echt wisten te raken maar tegelijkertijd is de muziek bij tijden ook nogal oninteressant en zelfs storend. Met name tijdens de mech gevechten leidt het nogal af. Wederom kan ik enkel constateren dat de serie in zijn pogingen Evangelion te overtreffen uiteindelijk af doen aan al het moois dat het van zichzelf heeft. Gelukkig, naarmate de mech gevechten afnemen wordt de soudntrack steeds beter en uiteindelijk zou ik het zeker wel een goede soundtrack noemen. Alleen niet zo goed als de rest van de serie.

 

De intro daarentegen is werkelijk één van de mooiste en beste intro's die ik gezien heb in termen van anime. Het nummer "Hemisphere" is een zeer gevoelig nummer en de lyrics passen perfect bij het verhaal van de serie en zelfs de onderliggende thema's. Niet verbazingwekkend als je, je bedenkt dat het nummer gecomponeerd werd door niemand minder dan Yoko Kanno (Cowboy Bebop, Ghost in the Shell SAC) die helaas niet de rest van de soundtrack heeft gedaan. Visueel is de intro ook verbluffend. Net als de serie zelf is het zeer kunstzinnig en bevat allemaal kleine hints naar het plot. Maar zo weinig dat je het niet ziet tenzij je weet waar je naar moet kijken. Bovendien bevat het zoals de serie zelf al een heleboel referenties naar kunst en cultuur. De intro is perfect voor de serie die het introduceert en een kunstwerk op zich. De end credits ben ik dan iets minder over te spreken. Visueel is het wel oké met verschillende personages die poseren tegen een aantal achtergronden wat iets weg heeft van de schilderijen die Ayato maakt. Ook qua muziek zit het wel goed het grootste gedeelte van de tijd want het aftitelingsnummer op zich is best mooi en toepasselijk maar eens in de zoveel afleveringen wordt het verwisseld voor een Engelstalige versie ervan en wordt ik weer herinnerd aan het feit dat de meest Japanners geen Engels kunnen. Eerlijk waar: mijn trommelvliezen bloeden na het voor het eerst en laatst aangehoord te hebben. Maar dit maakt allemaal niet zoveel uit want uiteindelijk zul je toch bij de meeste afleveringen de end credits skippen omdat je zo vlug mogelijk naar de volgende aflevering wil.

 

Doelgroep: Op het eerste gezicht is er niets in RahXephon dat het niet geschikt maakt voor jongere tieners maar met zijn zeer complexe plotlijn, hoog intellectuele elementen, tragere tempo en meer volwassen thema's is RahXephon een serie die toch echt enkel geschikt is voor oudere tieners en volwassenen

 

Aanrader? RahXephon is een perfecte mix van kunst en entertainment met een verhaallijn die je niet alleen heel erg aan het denken zet maar je ook weet mee te sleuren en je raakt in het diepst van je wezen. Zijn pogingen Evangelion te overteffen is wat het uiteindelijk tegenhoudt een werkelijk meesterwerk te zijn maar dit zijn kleine minpunten die eigenlijk geheel in het niet vallen bij hoe goed deze serie wel niet is. Als je graag achterover leunt en serie over je heen wil laten komen is dit misschien niet de beste serie voor jou. Voor de rest is dit iets wat ik absoluut aanraad te kijken. RahXephon is een wondermooie serie en een voorbeeld van science fiction op zijn best.

****1/2

 

 

RahXephon1_251212_083242.pngRahxephonPluralitasConcentioUA21-46-09.jozcrahxephon-e12-the-black-egg-mkv_00193darkaeonxnqfjd.jpgozcrahxephon-e25-gods-uncertain-music-mkozcrahxephon-e12-the-black-egg-mkv_00204

 

RahXephon is volledig verkrijgbaar op DVD. Ik raad wel aan een andere box set te kopen dan die ik heb gekocht want het beste wat ik erover kan zeggen is dat ie niet heel duur was. Voor de rest ben ik er absoluut niet tevreden mee. De cover is gatlelijk en geeft eht idee dat dit een standaard mech serie is. De discs bevatten nauwelijks extra's en de extra's die erop staan zijn nogal flut. Het laatste wat de box set bevat is de film Pluritas Concertino. Dit is werkelijk waar de meest nuuteloze film ooit want het enige wat het doet is het verhaal van de serie opnieuw vertellen maar dan op een stuk slechtere wijze. De kwaliteit van de box set is niet verbazingwekkend eigenlijk want dit is weer zo'n ding van ADV films die ook de zeer teleurstellende box set van Kino's Journey verantwoordelijk voor waren. Ik snap waarom die maatschappij op de fles is gegaan. In eider geval: ik raad aan porobeer een andere box set te vinden want RahXephon is naar mijn mening wel een serie die de aaschaf waard is. Voor mensen met wat minder verzameldrang: de serie valt ook volledig te bekijken op Netflix

 

Voor mijn volgend bespreking ga ik terug naar mijn eerste grote liefde: Ghost in the Shell. In dit geval de derde film en de eerste (en helaas enige) film die zich afspeelt in het Stand Alone Complex universum: Ghost in the Shell - Solid State Society

post-127-0-74643500-1416835224_thumb.jpg

Denk ik om te bewijzen dat ik ben?

Link to comment

Woord vooraf:

Eer ik begin aan de bespreking van deze film wil ik even een paar dingen duidelijk stellen. Zoals ik al zei in de introductie speelt Solid State Society zich af in het universum van de Stand Alone Complex tv-serie en heeft geen enkele binding met de eerste twee films of met de oorspronkelijke manga. De film is geschreven en geregisseerd door Kanji Kamiyama die ook verantwoordelijk was voor de serie en sowieso is eigenlijk de hele crew van de serie ook weer verantwoordelijk voor de film. Solid State Society is voortgekomen uit hetzelfde idee als dat producenten hier in het westen nog wel eens hebben: "is het enorm succesvol op het kleine scherm? Laten we het dan naar het grote doek brengen." En soms is dit een succes. Kijk naar de geweldige eerste X Files film. Maar soms is dit ook een grote mislukking. Kijk naar eh...de tweede X Files film. De vraag is dan nu natuurlijk was Solid State Society een succes of een mislukking?

 

GHOST IN THE SHELL - SOLID STATE SOCIETY

 

ghost_in_the_shell_stand__319_1280.jpg

 

Genre: Sci Fi, Thriller, Actie, Seinen

Type: film

Oorspronkelijke jaar van verschijnen: 2006

Speelduur: 104 min

 

Solid State Society speelt zich af enkele jaren na het einde van 2nd GIG. Public Security Section 9 wordt nu geleid dor Togusa en de Tachikoma's zijn vervangen voor de niet half zo leuke Fuchikoma's. Togusa en zijn team zijn op jacht naar The Puppeteer (niet te verwarren met The Puppetmaster uit de eerste film) een geniale hacker die het cyberbrein van zijn slachtoffers hackt en hen vervolgens zelfmoord doet plegen. Maar al vlug blijkt dat er veel meer achter de Puppeteer zak zit dan verwacht en Public Security Section 9 raakt verstrikt in politiek web van intriges dat hen uiteindelijk brengt bij een afschuwelijke waarheid. Maar hoe verder ze vorderen in eht onderzoek hoe zwaarder het voor hen wordt want het wordt langzaam maar zeker duidelijk dat alle sporen terug leiden naar niemand minder dan hun voormalige teamleider: Motoko Kusanagi.

 

Het verhaal van Solid State Society is zoals we dat zo onderhand verwachten van Ghost in the Shell. Een ogenschijnlijk vrij standaard science fiction mysterie blijkt veel groter te zijn dan verwacht en leidt naar de hoogste regionen van de macht. En zoals het hoort bij Ghost in the Shell zit ook weer het plot van Solid State Society weer vol met onverwachte twists en schokkende momenten. Bovendien weet Kamiyama ondanks de beperkte ruimte die hij heeft de suspense heel hoog op te voeren zodat je alsnog gedurende de laatste veertig minuten op het puntje van je stoel zit.

 

Qua personages ben ik iets minder over de film te spreken. Togusa heeft een heel belangrijke rol dit keer als nieuwe leider van het team en hij weet heel goed de film te dragen. Ook Batou heeft een grotere rol dan hij in de serie had als de "wild card" van eht team die ondertussen zijn eigen onderzoek uitvoert. En beide personages zijn goed uitgewerkt inde film en maken voor twee zeer goede hoofdpersonages. Maar toch ben ik van mening dat je geen Ghost in the Shell film kunt hebben zonder Motoko Kusanagi en hoewel ze zeker wel in de film voorkomt heeft ze slechts zeer beperkte screentijd. En in deze beperkte tijd is ze uiteraard all kinds of awesome maar toch had ik graag meer van haar gezien dan wat we te zien kregen. Maar a la c'est la vie.

 

Visueel is de film van hetzelfde niveau als 2nd GIG en wie mijn bespreking van 2nd GIG heeft gelezen weet dat dit betekent dat het van zeer hoog niveau is. Net als 2nd GIG is Solid State Society wat donkerder en somberder qua beelden maar dat past ook bij de film want Solid State Society is zeker het meest sombere onderdeel van de Stand Alone Complex serie aangezien het voor het grootste gedeelte eigenlijk geen humor bevat. Verder is de animatie weer zeer vloeiend wat vooral te zien is in de wederom zeer indrukwekkende actiescenes.

 

De soundtrack voor de serie is werkelijk waar het beste wat Yoko Kanno voor Ghost in the Shell gedaan heeft. Ieder nummer is fantastisch op zich maar vult evengoed de gebeurtenissen op het scherm aan. Van de traditionele koorzang waarmee de film opent en die voor mij echt Ghost in the Shell schreeuwt tot het heerlijk openingsnummer dat speelt over de film zijn zeer knap gemaakte opening credits. Later in de film komen nog wat oude nummers terug zoals het heel erg gave rocknummer "Run Rabbit Junk" dat na zijn afwezigheid in 2nd GIG weer in al zijn glorie terugkeert. In zijn geheel is de soundtrack een compilatie van alle goede nummers uit de serie en een heel stel minstens even goede nieuwe nummers. De perfecte soundtrack dus.

 

En dan is er nog een laatste punt dat vrij weinig met de film van doen heeft maar ik toch even wil aankaarten: Solid State Society is de laatste entry in de Stand Alone Complex serie. En niet alleen is dat al droevig op zich maar het voelt ook niet als een einde. De film zelf heeft een prima einde zonder enige onbeantwoorde vragen maar als einde voor de gehele serie is eht nogal teleurstellend. Het voelt meer alsof de makers van de serie de film wilde gebruiken als bruggetje tussen seizoen 2 en het, zo vermoed ik, al  geplande derde seizoen van de serie. Waarom dat derde seizoen er nooit is gekomen is mij ook een raadsel.

 

Doelgroep: Net als de serie is ook Solid State Society enkel voor oudere tieners en vooral volwassenen.

 

Aanrader? Hoewel Solid State Society niet het beste onderdeel is van de Ghost in the Shell franchise is het nog steeds een zeer goede sci fi actiethriller. Moet ik dit eigenlijk überhaubt nog zeggen? Natuurlijk raad ik het aan! Het is Ghost in the Shell en het is goed. Ga kijken!

****

 

BDDefinitionGITSSolidState-1-1080.jpg?195C0wx7ZIryAJTlt7Jt2XDgTw3RW.jpg%5Ba-s%5D_g.i.t.s._s.a.c._solid_state_so

97023.jpg

 

 

Ghost in the Shell - Solid State Society is niet langer verkrijgbaar op DVD (of je moet heel veel geld willen neertellen) maar wel op Blu-Ray dus dat is een goede optie als je er de apparatuur voor hebt. Anders is Netflix je beste optie.

 

En hiermee besluit ik voorlopig even de Ghost in the Shell besprekingen aangezien ik momenteel geen zin heb de nogal teleurstellende tweede film te bespreken en ik de nieuwe serie genaamd "Ghost in the Shell - Arise" pas zal bekijken en bespreken als hij ten einde is.

 

Voor mijn volgende bespreking echter wel een serie die in eerste oogopslag nogal op Ghost in the Shell lijkt. Maar die vergelijking gaat niet heel ver want de serie haalt eigenlijk veel eerder de mosterd bij de dystopische neo-noir van Philip K Dick. Ik heb het over de vrij recente cyberpunk thriller serie Psycho Pass

Denk ik om te bewijzen dat ik ben?

Link to comment

PSYCHO PASS

Psycho_pass.jpg

Genre: Thriller, Sci Fi, Filosofisch, Seinen

Type: tv-serie

Oorspronkelijke jaar van uitzending: 2012

Aantal afleveringen: 22 min

Speelduur per aflevering: 23 min

 

Psycho Pass speelt zich af in een wereld geregeerd door een zeer complex computersysteem genaamd "The Sybill System". The Sybill System is een systeem dat kan berekenen wat iedere burger zijn waarde is en welke toekomst het meest geschikt is voor hem of haar. Wat het ook kan doen is uitrekenen hoe groot de kans is dat iemand een misdaad zal plegen. Als de kans hier te groot op is dan zijn er acties die ondernomen worden voordat de misdaad gepleegd wordt. Deze acties worden ondernomen door de mensen van de MWPSB oftwel The Ministry of Welfare and Public Safety Bureau. Deze mensen bestaan uit Inspectors en Enforcers. Inspectors zijn zoals de naam al doet vermoeden rechercheurs maar in tegenstelling tot onze rechercheurs is het niet hun taak misdaden te onderzoeken maar eerder om Enforcers te begeleiden en te behoeden voor uitspattingen. Enforcers zijn mensen die door The Sybill System zijn gemerkt als potentiële crimineel en nu in dienst van de staat zijn om het op te nemen tegen andere potentiële criminelen. Hiervoor gebruiken ze Dominators. Geavanceerde wapens die in direct contact staan met The Sybill System. Dominators kunnen precies berekenen hoe iemands psychologiche toestand oftewel Psycho Pass ervoor staat en hoe groot dus de kans is dat deze persoon een misdaad zal plegen. Als iemands Psycho Pass vrij hoog is betekent dit dat de kans hierop vrij hoog is en kunnen dominators tijdelijk iemand verlammen zodat deze gearresteerd kan worden waarna deze vervolgens intensieve therapie kan krijgen om uiteindelijk hem of haar uiteindelijk weer vrij te laten in de maatschappij. Als iemands Psycho Pass echter te hoog stijgt wordt deze ter plekke ge-elimineerd.

 

Het is in deze maatschappij dat we de mensen van de MWPSB volgen in de uitoefening van hun taak. Maar al vlug komen ze erachter dat een aantal van hun zaken gerelateerd zijn. Wat hen uiteindelijk leidt naar een crimineel meesterbrein genaamd Shogo Makishima die vast van plan is voor eens en voor altijd af te rekenen met The Sybill System en alles waar het voor staat.

 

Psycho Pass is geschreven door een scenarist genaamd Gen Urobuchi die onder anime fans ook wel de bijnaam "Urobutcher"heeft gekregen. En kijkend naar deze serie snap ik waarom. Het is in alle opzichten een serie die van begin tot eind onaflatend hard en donker is. Psycho Pass heeft bovendien een vrijwel eeuwig aanwezige suspense. Wat ook heel erg geholpen wordt doordat de serie zich voornamelijk s'nachts afspeelt of op slecht verlichte plaatsen. Het gevolg is dat zelfs als er absoluut niets gebeurt het gevoel hebt dat er ieder moment iets kan gaan gebeuren. En als er dan iets gebeurt is het ook heel heftig. Want Psycho Pass is zeer gewelddadig. Mensen verliezen lichaamsdelen, spatten uitéén in een stroom van bloed en ingewanden, een vrouw wordt levend in brand gestoken en dan is er nog iets wat ik enkel kan omschrijven als body art op de heel erg foute manier. Maar tegelijkertijd is het geweld nooit gratuit. Het past perfect bij de rauwe en donkere sfeer van de serie zelf. Want de hardheid beperkt zich niet tot enkel de toon en het geweld. Psycho pass speelt zich af in een wereld waar cijfers de dienst uitmaken en mensen blindelings een systeem volgen in de hoop dat ze daarmee een zorgeloos bestaan kunnen leiden. Maar dit gaat geheel ten koste van degenen die The Sybill System als problematische elementen bestempeld. Mensen die door het Sybill System ooit als potentiële crimineel zijn bestempeld worden de paria's van de maatschappij en gezien als minderwaardig allemaal omdat een systeem een bepaald cijfer aan hen heeft toegekend. En dit geldt niet alleen voor de criminelen in de serie. Enforcers zijn feitelijk ook niet meer dan gevangenen die af en toe vrijgelaten worden. En Gen Urobuchi maakt het hen er ook niet genmakkelijker op. Sterker nog het wordt alleen maar zwaarder. Want wat begint als een grootscheeps onderzoek mondt langzaam maar zeker steeds meer uit in een wanhopige jacht waar niemand ongeschaad uit vandaan komt. Urobuchi haalt zijn personages echt door de mangel en heeft er geen problemen mee hen zowel fysiek als mentaal voor het leven te schaden. Maar als gevolg heb je als kijker wel het gevoel dat dit werkelijk een verhaal is waarbij de personages echt tot het uiterste moeten gaan. Psycho Pass is geen serie met nette actie of makkelijke oplossingen en dat blijft het tot het bittere eind.

 

In de eerste helft van de serie ontwikkelt het verhaal zich als een vrij standaard serial killer thriller a la Se7en en is het vooral gefocust op de inspectors en enforcers van de MWPSB die moeten proberen Makishima's ingewikkelde plannen te onthullen voordat hij en zijn handlangers nog meer slachtoffers eisen. Maar door een behoorlijk grote en schokkende twist in aflevering elf begint in de tweede helft de serie zich meer te focussen op de discussie van volledige veiligheid tegenover vrije wil. En het doet dit heel erg goed. Want Makishima is in ieder opzicht een wrede pyschopaat maar het is vrijwel onmogelijk om het niet op een bepaald niveau het met zijn standpunten eens te zijn. Urobuchi weet zijn scenes en bij uitbreiding de hele verhaalopbouw zo neer te zetten dat het je ernstig aan het twijfelen brengt over wie nu aan de juiste kant staan en of er überhaubt een juiste kant is. En hoe dichter de serie naar zijn einde toe nadert hoe dieper Urobuchi op de materie in gaat wat uiteindelijk leidt tot een aantal onverwachtse verhaalwendingen die mij zeer aan het denken zetten.

 

De personages in Psycho Pass zijn aan het begin allen nogal enigmatisch. En het punt met een enigma is dat er uiteindelijk wel iets onder moet schuilen. Gelukkig is dit met de personages in Psycho Pass zeker het geval. De grote koploper hierin is Shinya Kogami een enforcer en de mannelijke hoofdpersoon. Kogami beschikt over een zeer intellectuele geest, een knap speurderstalent en indrukwekkende martial arts technieken. Maar daarnaast heeft hij ook iets duisters over hem heen hangen wat hem juist zoveel interessanter maakt. En Urobuchi laat ook naarmate de serie vordert steeds meer het duistere in Kogami naar boven komen tot op het punt dat alle politieke correctheid die de serie nog had het raam uit gaat. Een ander personage dat ook heel interssant is, is Ginoza. Eén van de twee inspectors. Ginoza komt oorspronkelijk over als nogal een lul maar het wordt al vlug duidelijk dat er meer achter hem schuilt en gedurende de serie leren we steeds meer over hem en de soms nogal schokkende wijzen waarop hij zich verhoudt tot de enforcers. En met iedere nieuwe twist daarin wordt hij steeds sympathieker en kunnen we ons ameer en meer in hem verplaatsen. Nu krijgt natuurlijk niet iedereen diezelfde hoeveelheid karakterontwikkeling maar ook de andere personages: Yayoi, Shion, Masaoka en Kagari voegen ieder op hun manier iets toe aan de algehele groepsdynamiek en hebben allen een uitgesproken karakter. De enige uitzondering hierop is Akane Tsunemori, de andere inspector en vrouwelijke hoofdpersoon in de serie. Akane is een groentje en omdat zij net nieuw is valt er weinig te onthullen over hoe zij zich verhoudt tot de anderen. In plaats van geeft Urobuchi haar fatsoenljke ontwikkeling gedurende de serie zelf. Zo zien we haar van een nogal dom schaap groeien naar een meer ervaren speurder wat uiteindelijk leidt naar de climax waarin zij een rol speelt die ik eerlijk gezegd nooit van haar verwacht had. 

 

Visueel is de serie fantastisch! Althans...voor het grootste gedeelte. Te beginnen met de achtergronden. Ondanks dat vrijwel alle achtergronden uitgevoerd zijn en grijstinten en andere donkere kleuren voelt de wereld van Psycho Pass als iets dat leeft en bestaat buiten de gebeurtenissen van de serie om. Dit heeft natuurlijk ook te maken met het tweede punt waarop de serie visueel gezien heel hoog scoort: de animatie. In tegenstelling tot Ghost in the Shell heeft Psycho Pass maar een paar actiescénes en het grootste gedeelte van de serie bestaat toch vooral uit mensen die met elkaar praten. Zodoende zou je verwachten dat er niet veel tijd is gaan zitten in de animatie. Maar productiehuis Procudtion I.G. (Ghost in the Shell, Ghost Hound) weet zelfs de velen dialoogscenes nog op te leuken met bewegingen op de achtergrond die op zich niet opvallen maar de scene wel net wat interessanter maken om naar te kijken. De character designs heb ik dan wel wat gemengde gevoelens bij. Ik heb eerder al gezegd dat ik niet zo'n fan ben van de moderne anime tekenstijl maar bij Psycho Pass stoorde het mij niet zo. Ikzelf vind dan ook de designs voor sommige personages zoals Kogami, Ginoza en Yayoi zeer goed gedaan en toepasselijk. Sommige andere personages echter... Neem nu Akane. Naar mijn mening ziet zij er niet zozeer uit als een jonge vrouw als meer als het soort anime opblaaspop waar Yamazaki uit Welcome to the NHK mee zou leuren. Met ogen zo groot dat ik me toch regelmatig afvroeg of ze niet stiekem aan de geestverruimende middelen zat.

 

De soundtrack voor de serie is misschien op zichzelf niet heel bijzonder maar het weet het iedere scene perfect aan te vullen en is het enkel aanwezig wanneer het dat moet zijn. Als gevolg helpt het enorm met de sfeerschepping en zorgt het ervoor dat je echt op het puntje van je stoel zit gedurende de meer intense en schokkende momenten.

 

De serie heeft twee intro's en twee end credit sequences. De eerste intro is naar mijn idee veel beter dan de tweede. Want waar de eerste heel toepasselijk alleen maar grijstinten en andere donkere kleuren gebruikt is de tweede intro veel feller qua kleur. Het idee is het een beetje popart achtig te maken om het rauwe in de serie meer naar boven te laten komen maar voor mij past het visueel gewoon niet met de rest van de serie en de serie is ook wel rauw zonder die intro. Nu moet ik wel zeggen dat beide openingsnummers wel de moeite waard zijn. Met de end credits is het dan precies omgekeerd. Visueel zijn ze allebei goed gedaan. de eerste is wat indrukwekkender maar ook wat rommeliger terwijl de tweede wat gestyleerder is maar ook wat saaier. Het probleem achter zit hem in de nummers. Het eerste end credits nummer "Monster without a name" is een geweldig nummer en zeer toepasselijk. Het tweede nummer "Fallen" is op zich geen slecht nummer maar veel te lieflijk voor de serie en voelt ook als nogal een stijlbreuk na de enorme dosis bloed en leed die je in iedere aflevering over je heen krijgt. Met name ook omdat juist de tweede helft nog weer een stuk heftiger en gewelddadiger is dan de eerste helft.

 

Doelgroep: Mijn box-set verteld mij dat Psycho Pass is voor mensen van vijftien jaar en ouder maar ik zou persoonlijk oppassen met oudere tieners want de serie is bij tijden heel erg intens en gewelddadig. Ik zou zelf zeggen dat de serie is voor oudere tieners met sterke zenuwen en een sterke maag en voor de rest enkel volwassenen.

 

Aanrader? Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik tot nog toe wel voorbij ben gegaan aan de serie zijn meer problematische aspecten. Zo zijn met name in de eerste paar afleveringen de dialogen af en toe tenenkrommend slecht. Hoewel hier gelukkig vrij vlug verbetering in komt. Ook sommige van de verhaalwendingen in de serie evenals sommige technische snufjes vereisen enige suspension of disbelief. Maar kom op, het is niet alsof de serie al fel realistisch was vanaf het begin. Persoonlijk heb ik enorm genoten van deze serie. Meer nog zelfs dan van Ghost in the Shell. Want hoe goed Ghost in the Shell ook is het blijft altijd een beetje klinisch en afstandelijk. Psycho Pass werd ik vrijwel meteen in meegezogen en liet mij tot aan het eind niet meer los. Voor thrillerliefhebbers is dit ook echt een niet te missen serie. Voor de rest zou ik zeggen: op zoek naar iets nieuws en verfrissends maar toch laagdrempeligs? Probeer dit eens. Maar kijk wel minstens de eerste vier afleveringen want pas vanaf dat punt komt het verhaal echt goed op gang en worden de dialogen ook meteen een stuk beter. Objectief gezien echter moet ik wel zeggen dat dit niet het niveau heeft van Ghost in the Shell of toch in ieder geval niet 2nd GIG. Maar evengoed is het wel nog steeds een razend spannende en behoorlijk intelligente thriller.

****

 

HorribleSubs-PSYCHO-PASS-11-720p.mkv_sna

Yayoi,_shinya_and_kagari_look_at_shogo%2Psycho-Pass-Episode-21-Ginoza-Masaoka-2.vlcsnap-2013-03-08-17h49m08s94.jpg

 

Psycho Pass is volledig verkrijgbaar op DVD en Blu-Ray. De Box Set is uitgegeven door Funimation. Voorheen ben ik heel lovend geweest over Funimation box sets. Maar hier ben ik toch wat minder enthusiast over. De box set zelf is op zich prima. Het is een dun plastic geval met een een kartonnen wikkel eroverheen zoals ik dat inmiddels gewend ben van Funimation. Het probleem echter zit m in de discs zelf. En dan met name de bonus features of eerder het gebrek daaraan. De enige echte bonus features die erop staan zijn audio commentaries van de Engelse cast en aangezien ik de serie in het Japans heb bekeken (wat ik aanraad want de Japanse dub is geweldig) boeit het mij niet zo wat die mensen ervan vinden. Evengoed raad ik nog wel aan hem te kopen want de serie zelf maakt het, het geld waard. Aan de andere kant raad ik wel aan even te wachten want de serie is pas net uit op DVD en dus nog behoorlijk prijzig.

 

Verder is er ook al een tweede seizoen van Psycho Pass wat momenteel in Japan wordt uitgezonden. Gezien hoe erg ik genoten heb van dit eerste seizoen echter ga ik rustig wachten op de DVD release en hem dan bekijken op de manier waarop ik het liefst anime bekijk. Voor de tv in mijn luie zetel. Verwacht dus voorlopig nog geen bespreking daarvan.

 

Voor mijn volgende bespreking weer eens heel iets anders. Een bovennatuurlijke mysterie serie. Over een medicijn koopman die boze geesten te lijf gaat.

Volgende bespreking: Mononoke

post-127-0-37315700-1417534668_thumb.jpg

Denk ik om te bewijzen dat ik ben?

Link to comment
  • 2 weeks later...

MONONOKE

Mononoke___Medicine_Seller_by_Arthadel.j

 

Genre: Horror, Mysterie, Historisch, Avant Garde, Seinen

Type: TV-serie

Oorspronkelijke jaar van uitzending: 2007

Aantal afleveringen: 12

Sppelduur per aflevering: 22 min

 

Mononoke: duistere levensvormen die de realitiet vervormen en angst en verderf zaaien op de plekken waar ze ronddwalen. Slechts één persoon kan ze verslaan. Een man enkel bekend als "de medicijnkoopman" Gewapend met een scherpe geest en een magisch zwaard bind hij keer op keer de strijd aan met deze kwade geesten.

 

Met zo'n premisse had Mononoke heel goed een stompzinnige shonen actieserie kunnen worden. Gelukkig zagen bepaalde mensen het potentieel hierin en besloten een stel zeer competente creatievelingen op dir project te zetten waaronder Chiaki J Konaka de scenarist van Serial Experiments: Lain. En deze mensen is het gelukt iets te creeren dat zowel ware kunst is als bij tijden zeer griezelig.

 

Maar ik loop op de zaken vooruit. Laat ik beginnen met zeggen dat er eigenlijk nooit echt een kans bestond dat dit een leeghoofdige shonen serie zou worden aangezien Mononoke in werkelijkheid een spin off is van het zeer goede Ayakashi. Een serie die ik eigenlijk hiervoor had moeten bespreken maar gezien mijn enthusiasme betreffende Mononoke zal die moeten wachten tot een later moment. Anyway terug naar deze serie. Mononoke is een zeer episodische serie die zich afspeelt ergens gedurende het einde van de Edo perode met losse verhalen waarin de Medicijnkoopman iedere keer weer een andere Mononoke moet bevechten. Waarin het dan weer wel verschilt van vergelijkbare episodische anime is dat niet iedere aflevering een los verhaal is. De serie bestaat uit vijf vignets van twee of drie afleveringen. Ieder vignet volgt een enigszins vergelijkbare opbouw. Het begint met de introductie van de setting en de personages. Vervolgens doen zich allerlei mysterieuze en onverklaarbare gebeurtenissen voor. Dan komt de medicijnkoopman en legt uit met welke Mononke we vandaag te maken hebben. Een grote twist volgt en meestal gaan er nog een paar personages het hoekje om. En uiteindelijk krijgen we het gevecht tussen de medicijnkoopman en de Mononoke waarna de realiteit zich weer herstelt. Echter ieder van deze verhalen is ook weer uniek op zijn eigen manier. Zowel door de setting en personages als onderliggende thema's. En ieder van deze verhalen zijn diep menselijk met een knap opgebouwd plot.. Bovendien zijn ieder van deze verhalen...bijzonder gruwelijk

 

Want dit is waar Mononoke zich onderscheidt van een enigszins vergelijkbare reeks als Mushishi. Waar Mushishi zeer kalm en serreen is, is Mononoke dat allesbehalve. Mensen willen nog wel eens van mening zijn dat anime en horror niet samen gaan en hoewel ik persoonlijk het niet eens ben met die stelling snap ik wel waar het vandaan komt aangezien de meeste anime nu niet bijzonder angstaanjagend is. Mononoke echter...is dat zeker wel. Zoals al gezegd zijn de verhalen behoorlijk gruwelijk en bevatten geen tekort aan duistere thema's. Van kindermishandeling tot perverse relaties tot massamoord. Ieder van de verhalen in Mononoke toont de mens op zijn minst aantrekkelijke manier en zijn op zichzelf al ijzingwekkend. Maar daar komt dan nog eens bij dat de serie de beste vorm van horror gebruikt. Niet het soort dat voortkomt uit grote hoeveelheden smerige scenes (hoewel de serie niet geheel gespeend is van het nodige bloedvergieten) Maar het soort dat gedaan wordt door het nauwkeurig opbouwen van de spanning door middel van steeds vreemdere gebeurtenissen met tussendoor knap getimede jump scares. Iets simpels als een pot die zich het ene moment aan de ene kant van de kamer bevind en het volgende moment aan de andere kant wordt hierdoor al iets dat je onmiddelijk uit je stoel doet opspringen. Konaka weet de spanning langzaam maar gestaag op te drijven terwijl de gebeurtenissen steeds verontrustender en naargeestiger worden en uiteindelijk resulteren in een nachtmerrie achtige climax. Om vervolgens in het volgende verhaal weer exact hetzelfde patroon te volgen. Ik wil niet zeggen dat Mononoke de meest griezelige serie is die ik gezien heb. Maar het scoort zeker wel hoog bij mij want ik heb toch het grootste gedeelte al nagelbijtend op het puntje van mijn stoel aan mijn beeldscherm gekuisterd gezeten.

 

Qua personages is er niet heel veel wat ik over Mononoke kan zeggen. Er is maar één personage dat in alle verhalen voorkomt en dat is de medicjnkoopman. En eigenlijk leren we nooit echt iets over hem. Maar dit werkt fantastische want op die manier blijft hij altijd een nogal mysterieuze figuur en onberekenbare factor. Het ene moment is hij stoicijns en charismatisch, dan weer begripvol en zachtaardig maar dan zijn er ook momenten waarop hij angstaanjagender is dan de Mononoke zelf. Er wordt ook vaak gehint naar het feit dat hij mogelijk niet eens menselijk is. Kortom hij blijft altijd een mysterie. En dit zou niet werken als hij de hoofdpersoon is. Maar het punt is dat hij in ieder van de verhalen waar hij in voorkomt eerder een belangrijke bijfiguur is dan degene vanuit wiens perspectief het verhaal wordt verteld. Ieder verhaal heeft een eigen cast personages die in zekere zin het verhaal vertellen en deze personages zijn wonderwel goed ontwikkelt. Met name gezien de beperkte tijd waarin hun verhaal verteld moet worden.

 

En dan nu het meest opmerkelijke aspect aan deze serie: het tekenwerk. Mononoke bedient zich van een zeer originele tekenstijl die traditionele Japanse kunst combineert met een ietwat meer moderne anime stijl. Dit is uiteraard iets wat niet ieders kopje thee is en in hoeverre je deze serie kunt waarderen hangt echt af van hoezeer je van dit soort experimentele stijl houdt of in ieder geval hoe weinig het je stoort. Ikzelf kon het zeer waarderen want de visuele stijl zorgt ervoor dat alles er nogal bevreemdend en licht verontrustend uitziet. Wat alleen maar hielp om de toch al vrij griezelige verhalen werkelijk angstaanjagend te maken. De muziek hielp overigens ook erg mee want er zit niet veel van in de serie maar als het erin zit lopen de koude rillingen je over de rug. Negeer alleen wel de intro en end credits want beide zijn totaal niet toepasselijk en kunnen zelfs de sfeer verpesten.

 

Doelgroep: De zeer volwassen thema's evenals de soms nogal gruwelijke en bloederige beelden maakt dit tot een serie die enkel voor volwassenen is. Niet dat je überhaubt kinderen en tieners hierin geintresseerd krijgt lijkt mij zo.

 

Aanrader? De zeer episodische aard van de serie is iets dat sommigen zal tegenstaan. En dit is dan ook niet zoiets als Mushishi waarbij je na ieder verhaal zo verrijkt bent met nieuwe inzichten dat je ook niet meer wilt. Het is eerder iets waarbij je na ieder verhaal blij bent dat je even kunt pauzeren en op adem kunt komen alvorens je zenuwen weer verder te teisteren. Voor wie op zoek is naar een werkelijk griezelige horrorserie en geen problemen heeft met de visuele stijl van deze serie raad ik dit dan ook zeker aan want in dat geval zul je er precies evenveel van genieten als ik heb gedaan.

****

 

Mononoke-Flowers.jpgindex%5B3%5D.jpgShinsen-Subs_Mononoke_-_06_D186E8A0.mkv_

monoke01.jpgScales.jpg

 

Tot mijn grote verbazing maar ook vooral grote vreugde is Mononoke volledig verkrijgbaar op DVD. Ik heb hem mij dan ook meteen aangeschaft. Waar ik alleen niet naar gekeken had is hoe lang het zou duren eer hij bij mij door de bus valt. Als alles goed gaat zou hij over twee weken moeten arriveren. Als het niet goed gaat echter zou dat nog best wel eens wat langer kunnen duren. Ik zal hoe dan ook dit stukje updaten met informatie over de box set als ik hem binnen heb. Wat ik wel al kan zeggen is dat hij slechts tien euro kost en voor die prijs vind ik het al waard zeker gezien hoe goed deze serie is. Ik zou zeggen: bekijk de eerste twee afleveringen online en beslis dan of je hier tien euro voor over hebt.

 

Voor mijn volgende bespreking en laatste van dit jaar, wederom een vrij recente anime serie. Eén die destijds zeer veel geprezen werdt en gerekend wordt tot één van de beste series van de afgelopen paar jaar. Een hard science fiction serie over tijdreizen. En over een geschifte wetenschapper die eigenlijk een sociaal introverte nerd is, over een Shinto priesteres die niet echt een priesteres is, over superrijke catgirls en mensen die onafscheidelijk zijn van hun mobieltje. Maar ook over de mentale kracht van de laboratoriumjas en over gesmolten bananen.

Kortom een bespreking over Steins Gate

Denk ik om te bewijzen dat ik ben?

Link to comment

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Restore formatting

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...








×
×
  • Create New...