Europese stripmakers die de kunst van het choqueren in hun vingers hadden

[cinco]

Op zich gaf het als tiener (in mijn geval gedurende de jaren '90) altijd een speciaal gevoel als je een strip in je handen had waarin de makers er ver over durfden gaan.

En sommigen wisten dat te doen op een manier dat het er ook nog eens als een artistiek pareltje uitzag.

Zo stootte ik in die periode op één van Gotlibs strips van de jaren '70. Inhoud die zich niks aantrok van wat kon of niet kon, maar ook heel virtuoos getekend;

 

 

En dan had je ook bijvoorbeeld zo een surrealistische koortsdroom van een strip zoals Dies Irae van Manara.

 

 

Of Gilette (deel 2 van de Meccano reeks)

Alsof je het gebruik van lijnen en kleuren in een strip heruitgevonden ziet, en dat alles met een verhaalinhoud die geen taboes schuwt.

 

 

 

 

[Vittorio]

Gotlib is God