Ga naar inhoud

Peter Moerenhout

Members
 Bekijk profiel  Bekijk hun activiteit

  • Aantal items

    806

  • Registratiedatum

  • Laatst bezocht

 Inhoudstype 

Berichten die geplaatst zijn door Peter Moerenhout

    De inschrijvingen voor de 10de editie van De Plastieken Plunk zijn geopend!

    in Strips algemeen

    Geplaatst:

    In 2008 werd, voor een publiek van 20 man, de eerste Plastieken Plunk aangereikt aan Pinda, een auteur wiens identiteit nog steeds geheim is.

    Over een spanne van negen jaar groeide deze jaarlijkse prijs voor het beste korte stripverhaal uit tot een instituut in de Belgische stripwereld. Dat bewijst nog maar eens dat, als men lang genoeg volhoudt, men automatisch een instituut wordt.

     

    De afgelopen tien jaar kende de legendarische uitreiking van de Plastieken Plunk op de liederlijke PéPé Soirées grote hoogtes en amper laagtes: Brecht Evens die de Plastieken Plunk won toen hij nog niet over de wereld heerste, de snor van Hergé die op de derde uitreiking in brand vloog en de heiligverklaring van Luc Cromheecke om exact 3.14u ’s nachts op de Gentse vrijdagsmarkt: het kan niet op!

     

    Nu, in 2017, een decennium na die eerste winnaar, zullen wij de tiende winnaar(s) bekronen. Eén van hen zal uit de handen van een professionele jury de door Luc Cromheecke zelf geknede Plastieken Plunk en 250 euro ontvangen, één iemand zal ook de publieksprijs van 50 euro winnen dankzij het stemvee op het internet.

     

    Om kans te maken dienen zij enkel zich hiernaast in te schrijven en voor 30 september een strip in te sturen naar onze op volle toeren draaiende redactie.

     

    Allerhande spectaculaire zaken staan te gebeuren op 18 november, de dag van de uitreiking, de dag van de tiende Pépé Soirée. Wat? Dat houden we nog even geheim, maar dat het zal inslaan als een bom staat nu al vast. Bookmark alvast onze website om op de hoogte te blijven: http://www.plastiekenplunk.be

     

    Zijn er nog vragen?

     

    Het reglement? Hier te vinden: http://www.plastiekenplunk.be
    Inschrijven? Verplicht via het inschrijvingsformulier op onze site.
    De deadline? 30 september 2017
    De shortlist van 8 genomineerden? Online ongeveer een week na de deadline.
    De winnaar? Te kiezen door een nog aan te kondigen vakjury.
    De uitreiking? Op zaterdag 18 november 2017.

     

    Recensie – Overlevenden: kwantumanomalieën, Episode 5

    in Europese strips

    Geplaatst:

    Panamarenko

     

    De Braziliaanse stripmaker Leo verblijdde de wereld in 1994 met de Stripreeks ‘Aldebaran’ (5 albums). Nadien volgden nog 3 cycli: ‘Betelgeuze’ (5 albums), ‘Antares’ (6 albums) en Kwantumanomalieën, waarvan dit vijfde deel het afsluitende album is.

     

    Toen Leo deze sciencefiction reeks lanceerde werd hij terecht bejubeld als vernieuwer van het genre. In plaats van te fantaseren over techniek, ruimteschepen en de wetten van de fysica, zoals doorgaans de gewoonte is in toekomstverhalen, concentreerde Leo zich op het fysische: de fauna en flora.

     

    Als een Panamarenko van de dieren- en plantenwereld liet Leo zijn ongebreidelde verbeelding los op Moeder Natuurs creatie. De gekste dieren en planten werden door hem op papier gezet, allen met een geheel eigen biotoop, vaak ook compleet met rare voedings- of voorplantingswijzen.

     

    Deze vijfde episode van de laatste cyclus, die dus eigenlijk het eenentwintigste deel in de reeks behelst, is vrij zwakjes. De plot waait van hier naar daar, personages doen of zeggen rare dingen zonder logische verklaring.

     

    Zonder veel boe of ba breit Leo een einde aan zijn kronieken. Deze strip is dus niet echt heel samenhangend.

    Dat doet er echter niet toe omdat deze strip het sluitstuk is van een zeer sterke reeks. Dat de kwaliteit van de laatste paar afleveringen gestaag daalde kan de pret niet drukken. 

     

    Het grote thema van deze reeks is kolonisatie. De mens die nieuwe planeten verkent en daarbij op allerhande problemen stuit. De verhaalopbouw van Leo is nooit om achterover van te vallen en zijn menselijke personages komen vaak over als bordkarton. Dat ligt beide aan zijn vrij statische tekenstijl en het gebrek aan psychologische diepgang. Toch is de reeks enorm boeiend.

     

    Leo stuurt de lezer op safari door het universum. Verwacht niet alles aan deze strips te kunnen doorgronden, we weten immers ook niet wat een leeuw of een zebra denkt, maar geniet gewoon van de spectaculaire planten en beesten die Leo u voorschotelt.

     

    Overlevenden: kwantumanomalieën, Episode 5

    Tekst & Tekeningen: Leo

    Dargaud

     

    Prenten en de cover op mijn blog: http://wp.me/p160b7-LX

    P@per

    in Strips algemeen

    Geplaatst:

    Op 19/5/2017 om 12:51, Bart Proost zei:

    Blijft een waardevolle uitgave, die p@per, waarom bestaan er toch niet méér van die publicatie-mogelijkheden... Jammer.

     

    Omdat er niet genoeg geïnteresseerde kopers zijn. Momenteel zijn P@per, Pulp Deluxe en Stroke veruit de enige in Vlaanderen. De eerste twee zijn gratis en P@per is niet duur voor wat je in ruil krijgt. Alledrie draaien ze op enkele moedwillige vrijwilligers die heel veel tijd opofferen uit liefde voor het medium. Er zijn niet genoeg gekken in de wereld om nog meer van die initiatieven in stand te houden. :e005:

    Recensie – Donjon Monsters Nr. 7: Mijn zoon de moordenaar

    in Strips algemeen

    Geplaatst:

    Moederliefde

     

    De zijreeks ‘Donjon Monsters’ presenteert de lezer een afgerond verhaal over een zijpersonage uit de drie hoofdreeksen. De ideale manier om het toch al vrij omvangrijke Donjon universum te leren kennen voor mensen die de stap nog niet gezet hebben. Zij die dat wel al gedaan hebben kopen elk nieuw Donjon album immers blind.

     

    Donjon is fantasy Jim, but not as we know it. De twee schrijvers, Joann Sfar en Lewis Trondheim, beiden zeer bekend met ander, vaak serieuzer werk, zien de Donjon albums als hun persoonlijke speeltuin. Daarin zetten ze alle geplogenheden en gekende ingrediënten van het fantasy genre op losse schroeven en injecteren het met een gezonde dosis zwarte humor.

     

    In dit album staan een moeder en haar zoon centraal. Niets vreemd aan, ware het niet dat ze beiden draken zijn. Lezers die de andere albums al achter de kiezen hebben herkennen in het zoontje Marvin, één van de belangrijkste personages in de hoofdreeksen.

     

    Het duo arriveert in de grote stad waar ene Hyacint overdag een gerespecteerd lid van de burgerij is en ’s nachts ronddoolt als de gemaskerde wreker ‘hemd van de nacht’, tevens leider van het lokale moordenaarsgilde. Hyacint zit met een probleem: er wordt een complot tegen hem gesmeed en hij krijgt om de haverklap een moordpoging voor de kiezen. Na een hilarisch vertoon van hun macht huurt Hyacint moeder en zoon Marvin in als bodyguards.

     

    De verdere verloop van het verhaal is vrij rechtlijnig, dus daar maak ik niet teveel woorden meer aan vuil. Het plezier zit hem in de personages. Zo is Marvin bijvoorbeeld een iets té ijverige bodyguard en bijt hij fluks de kop van een onschuldige bloemenverkoper eraf. De relatie met zijn moeder zorgt ook voor een komische noot. Ze is bijvoorbeeld allerminst bezorgt dat haar zoon vrij bloeddorstig is maar o wee als hij naar een vrouw durft te kijken. De Amerikaanse visie op seks en geweld als het ware.

     

    De naïviteit van het kleine draakje zorgt voor de grappigste situaties. Hij maakt er de gewoonte van om met luide stem en priemende vinger de rest van de personages op dingen te wijzen die nogal beschamend zijn en die de rest dus liever voor de buitenwereld verborgen had gehouden.

     

    Hier en daar schakelen de makers plotsklaps van humor naar een andere versnelling en serveren ze een emotioneel hardere scène. Doorgaans snijdt die dan, net door het contrast met de absurde exploten in de rest van het album, nog harder in de ziel.

     

    Net als in de andere reeksen zijn de tekeningen van de hand van iemand die je eerder verwacht aan te treffen in een graphic novel. Blutch, een gerenommeerd tekenaar uit de stal van het Franse humormagazine ‘Fluïde Glacial’, neemt hier de honneurs waar. Zijn atmosferische pentekeningen zijn een lust voor het oog. Met een zeer beweeglijke, krasserige en zenuwachtige hand arceert hij fantastische tekeningen bij elkaar die vaak de gravures van kunstenaars als Albrecht Dürer evoceren. Daardoor passen ze wonderwel bij deze diep in de middeleeuwen verankerde fantasy setting.

     

    Als je van humor, fantasy of beiden houdt en nog nooit een Donjon strip gelezen hebt dan kan je hier op de boot springen en staan er je nog heel wat albums vol leesplezier te wachten.

     

    Donjon Monsters Nr. 7: Mijn zoon de moordenaar

    Tekst: Joann Sfar & Lewis Trondheim

    Tekeningen: Blutch

    Kleur: Walter

    Silvester

     

    Prenten en de cover op mijn blog: http://wp.me/p160b7-LM

    Recensie – NSA Nr. 2: Daedalus

    in Strips algemeen

    Geplaatst:

    Mooie Plaatjes

     

    De Spaanse tekenaar Sergio Bleda schrijft doorgaans zijn eigen scenario’s en leverde zo al enkele degelijke paranormale thrillers af. Die kregen dan ook vertalingen naar het Nederlands: ‘Bloedwinter’, ‘De Woensdagavondsessies’, ‘Slaap zacht, kleine meid’. Voor het scenario van ‘NSA’ vertrouwde hij op de in Frankrijk vrij bekende maar quasi onvertaalde Thierry Gloris. Misschien had hij dat beter niet gedaan.

     

    Daaruit leidt u misschien af dat ‘NSA’ geen hoogvlieger is. Dat is een correcte veronderstelling, maar de reden daarvoor wekt wellicht verbazing op: de strip is gewoonweg te kort. Ik verklaar mij nader.

     

    Dit tweede deel vormt met het in 2015 verschenen ‘Het Orakel’ een afgerond verhaal. Verdere delen zullen er niet meer komen. De reeks is een weinig uit de band springende spionage thriller, maar heeft alle elementen in huis om kwaliteit af te leveren: een geheim netwerk van corrupte agenten, een man met Asperger die met behulp van een vooruitstrevende digitale techniek toekomstvoorspellingen kan doen, zijn sexy zuster die tevens geheimagente is, duistere familiegeheimen en technologische hoogstandjes zoals drones en satelliet lokalisering.

     

    Dat de makers slechts tijd kregen (of hadden) voor twee delen doet de reeks de das om. Zeker in dit tweede deel verliest scenarist Gloris de pedalen. Er is zoveel informatie, er zijn zoveel losse eindjes, dat alles op één, twee, drie en op vrij onbevredigende manier moet worden afgehaspeld. Zo worden de motieven of ambities van de slechteriken nooit helemaal duidelijk en wordt niet verder ingegaan op hoe het verhaal afloopt voor enkele belangrijke personages.

     

    Voeg daar nog eens aan toe dat één van de personages, de man met het syndroom van Asperger, zeer onrealistisch wordt geschreven, op het irritante af zelfs, dan kan je niet anders besluiten dan dat deze reeks een gemiste kans is.

     

    De tekeningen en kleuren zijn wel van een hoog niveau, wat de zaak eigenlijk nog schrijnender maakt. Reeksen zoals dit krijgen normaal gezien een extreem realistische tekenaar toegeschreven en zijn daardoor doorgaans wat stijfjes qua stijl. Bleda tovert echter zwierige lijnen tevoorschijn en voorziet zijn personages van heerlijke gezichtsuitdrukkingen. Het karikaturale aspect van die uitdrukkingen voegt veel toe aan de sfeer.

     

    Bovendien voorziet hij zijn pagina’s van een zeer spannende opbouw middels extreme camerastandpunten en een zorgvuldige gecomponeerde lay-out. Wat hij bijvoorbeeld doet met de combinatie van ongerelateerde beelden en dialogen is topwerk.

     

    ‘NSA’ is een tweeluik met een hele hoop lekkere ingrediënten en ziet er fantastisch uit, maar serveert net iets te weinig inhoudt om de honger te stillen.

     

    NSA Nr. 2: Daedalus

    Tekst: Thierry Gloris

    Tekeningen: Sergio Bleda

    Kleur: Jesús Yugo

    Casterman

    Prenten en de covers op mijn blog: http://wp.me/p160b7-LF

     

    Recensie – De Zwerver

    in Europese strips

    Geplaatst:

    Puur

     

    Toen Maarten De Saeger, na lang te hebben staan krabbelen aan de zijlijn, debuteerde met ‘Mijn begrafenis’ deed hij dat met een knal. Intussen lijkt de man zijn ritme gevonden te hebben. Krap een jaar en een half later heeft hij ‘De Zwerver’ af, een 196 pagina’s tellende graphic novel.

     

    ‘De Zwerver’ beschrijft de teloorgang van een relatie, of preciezer nog: de laatste stuiptrekkingen ervan. De door de krakkemikkige sloep gemaakte golven die langzaam wegzakken in het woelige water nadat het vaartuig al lang uit zicht verdwenen is.

     

    Ines en Hannes, twee delen van een koppel waarvan iedereen dacht dat het perfect was, gaan uit elkaar. Hannes is er het hart van in want het initiatief voor de breuk kwam van Ines. Ines gooit Hannes bijgevolg buiten. Dan haalt Ines echter een zwerver in huis die al snel aan het manipuleren slaat. Hannes ziet daarin een laatste kans om Ines te tonen dat zij hem wél nodig heeft.

     

    Het eerste wat opvalt aan dit boek is dat De Saeger zijn stijl uitgepuurd heeft. ‘Mijn begrafenis’ was al in hoge mate gestileerd, maar ‘De Zwerver’ bezit een puurheid die nog veel verder gaat. Niet enkel op vlak van de grafiek en de tekeningen, maar ook qua verhaal en dialogen.

     

    De Saeger suggereert graag, dat is duidelijk. Met enkele lijnen tovert hij bijvoorbeeld een winkel tevoorschijn, met een paar simpele dialogen heel de interne leefwereld van een personage. Maar dat suggereren is niet enkel een stijlkenmerk, het is tevens een verteltechniek.

     

    De Saeger speelt met de verwachtingen die een geoefende (en soms blasé) lezer heeft. De verwachtingen die ons soms doen denken dat we 'wel al weten waar dit verhaaltje heengaat.' Zoals een goochelaar wappert De Saeger afleidend met de linkerhand waardoor we verwachten dat hij met de rechter een slinkse truc zal uithalen. Vervolgens trekt hij echter plots het tapijt vanonder onze voeten. ‘De Zwerver’ gaat over afhankelijkheid en verwachtingen. Die in amoureuze relaties en die tussen artiest en toeschouwer.

     

    Hoewel het verhaal vol met verrassingen en onverwachte wendingen zit, vloeien de scènes op organische wijze over in elkaar. Nooit wordt het ongeloofwaardig. Het tempo zit bovendien zo goed dat het niet eens opvalt dat er überhaupt een tempo is.

     

    Dat alles klinkt wellicht thematisch vrij zwaar, maar De Saeger strooit duchtig met (zwarte humor) die de zaken verteerbaar maakt. Bovendien oordeelt hij niet. De Saeger toont simpelweg. Er wordt niet gefilosofeerd, er zitten geen moeilijke woorden of grote lappen tekst in dit boek. Alle interpretatie wordt overgelaten aan ons lezers vloeit voort uit de personages en gebeurtenissen.

     

    ‘De Zwerver is geen stap, maar een sprong vooruit voor De Saeger.

     

    De Zwerver

    Maarten De Saeger

    Bries

     

    Prenten en de cover op mijn blog: https://petermoerenhout.be/2017/05/02/recensie-de-zwerver

×
×
  • Nieuwe aanmaken...