Peter Moerenhout
-
Aantal items
806 -
Registratiedatum
-
Laatst bezocht
Inhoudstype
Forums
Kalender
Blogs
Berichten die geplaatst zijn door Peter Moerenhout
-
-
Yep, qua verhaal wordt het nog even wachten op de volgende delen.
-
De Ripper geript
Het in 2011 opgestarte label “Blloan” van Ballon Media had als doelstelling de betere buitenlandse strip in het Nederlands op de markt te brengen. Ik was zeer verrukt met hun eerste uitgaven en ondertussen staat de teller op zo’n 30 titels. Toch niet mis.
“De Toorn van Fantomas” is een reeks die in drie delen zal uitkomen. Deel 1, “Onthoofd” verscheen onlangs.
Fantomas is een personage uit de Franse literatuur. Een wreedaardige, geniale crimineel die als voornaamste eigenschap heeft dat hij zich als alles en iedereen kan vermommen. In Frankrijk is hij een vrij bekend personage, bij ons iets minder, en daarom net interessanter.
De strip begint in 1895 op de één van de eerste demonstraties van de cinematograaf, de eerste flat screen als het ware. Meteen een goed gekozen setting die de wereld waarin deze thriller zich afspeelt mooi schetst.
Fantomas probeert een vrouw en haar tienjarige zoontje te vermoorden. Hij slaagt er enkel in de moeder het hoekje om te helpen en het zoontje wordt onder de vleugels genomen van een politieagent. Zestien jaar later wordt een man die ervan verdacht wordt Fantomas te zijn veroordeeld en terechtgesteld. Juve, de agent, is intussen een gerespecteerde inspecteur en zijn adoptiefzoon, Jérôme is hoofdredacteur van een krant. Het verhaal van Fantomas lijkt ten einde en Jérôme overdenkt hoe spijtig het is dat hij nooit te weten gekomen is waarom Fantomas hem wou koud maken. Uiteraard stopt het verhaal niet daar. Al snel duikt Fantomas opnieuw op en Juve en Jérôme raken betrokken in de speurtocht naar de waarheid.
Het verhaal bevat genoeg actie en mysterie om te boeien en er hangt een leuk Jack The Ripper-achtig sfeertje, maar de karakterontwikkeling blijft toch een beetje steken in de middelmaat. Ik durf niet te streng zijn, dit is nog maar het eerste deel, maar van Blloan zijn we meer gewend. Deze strip had evengoed gewoon tussen de vertalingen van Dargaud kunnen zitten. Ballon Media, onder wiens vleugels Blloan zit, regelt die namelijk ook.
De geheimzinnige, en voor de meeste mensen waarschijnlijk exotische, figuur van Fantomas en het raadsel van zijn identiteit houden je als lezer natuurlijk wel in de tang. Het zal pas na de ontknoping in het derde deel blijken of deze reeks een doorsnee thriller is of een goed gecomponeerd stukje werk.
Toch begrijp ik de keuze om deze reeks onder te brengen bij Blloan: de tekeningen. Die zijn van een fantastisch niveau. De sfeervolle pagina’s doen in hun cadrage en hoekigheid denken aan het beste dat de expressionistische film te bieden had. Hoewel deze filmstijl pas begin jaren 20 in Duitsland ontstond passen de stijlkenmerken als bij wonder bij dit verhaal: gotische decors, grote schaduwpartijen, veel vogel- en kikkerperspectief, enz.
Denk nu echter niet meteen aan zwart-wit. Tekenares Julie Rocheleau mengt de stijl van films als “Das Cabinet des Dr. Caligari” en “Nosferatu, eine Symphonie des Grauens” met warme kleurpotloodkleuren.
Op grof papier weet ze met vrij schetsmatige maar toch gedetailleerde kleurpotloodvegen een heel aparte wereld te scheppen. Dat is een tegenstelling maar eens je het ziet weet je wat ik bedoel. Rocheleau blijft hangen in de kleuren blauw, rood, geel en groen, wat de vervreemding en tevens de sfeerschepping naar een nog hoger niveau tilt.
Haar personages, die dan weer lijken weggelopen uit een animatiefilm als “Les Triplettes De Bellville” acteren overdreven en komen daardoor, in vergelijking met de zeer gestileerde achtergronden, toch nog over als mensen van vlees en bloed.
Op de eindmeet wordt deze strip daardoor toch nog een aanrader.
De Toorn van Fantomas , Deel 1: Onthoofd
Tekst: Olivier Bocquet
Tekeningen: Julie Rocheleau
Blloan
Prentjes en de cover op mijn blog:
http://petermoerenhout.be/2013/12/20/recensie-de-toorn-van-fantomas-deel-1-onthoofd/
-
Oef, ik was even bang dat het écht het laatste nummer zou zijn. :-)
-
Land in zicht!
Humor in strips heeft veelal een pointe. Een grap duurt enkele plaatjes of één pagina en wordt vervolgens afgewerkt. Zeldzamer in humorstrips is situatiehumor. Om zoiets goed te doen moet men met meer dan de opbouw van de grap rekening houden: personages en hun karakter, omgeving, langere plotlijnen, … Luc Cromheecke en Sti slagen er met vlag en wimpel in om een hele wereld te scheppen waarin hun humor goed gedijt.
De opzet van Het godvrrgeten eiland is simpel, zoals goede ideeën meestal zijn: een schipbreukeling en zijn hond spoelen aan op een tropisch eiland. De man is blij om weer vaste grond onder zijn voeten te hebben en denkt er initieel niet aan om vanaf het eiland weer het ruime sop te kiezen. Eerder droomt hij van een luilekkerleventje op de parelwitte Bounty stranden van zijn nieuwe thuis.
Al snel blijkt echter dat het eiland allesbehalve onbewoond is. Sti en Cromheecke slaan de man om de oren met inboorlingen die kannibalistische trekjes vertonen, piraten, pratende vleermuizen, rumsmokkelaars, intelligente wrattenzwijnen, aanspoelende pinguïns en marsmannetjes.
De absurditeit spat van de pagina’s maar de makers weten alles zo te brengen dat je, zonder je al te veel vragen te stellen, wordt meegesleurd in hun waanzin. De tafereeltjes die zij scheppen moeten het vooral hebben van de flitsende dialogen, de van de pot gerukte plotwendingen en de heerlijk maffe situatiehumor. Als er al pointes zijn aan de hier gepresenteerde korte verhaaltjes dan is die meestal ondergeschikt aan de gehele sfeer. En maar goed ook.
Cromheecke toont hier waarom hij een meester in het genre is. Zijn platen zitten vol actie en mimiek. Een wervelend ballet van slapstick ontvouwt zich aan de lezer. Cromheecke bedient zich van alle technieken die het medium ter beschikking heeft om zijn actie over te brengen: vluchtlijntjes, wolkjes, rondspattende zweetdruppeltjes, sterretjes rond de hoofden van personages, …
Wat vooral ook opvalt is hoe bewegelijk de figuren van Cromheecke zijn. Hoewel zijn lijnvoering veel krasseriger is dan die van Franquin kan de enscenering aan die van de zwartkijkende stripgigant tippen. Need I say more? Bovendien is het hoogtepunt in de strip een bezoek van twee aan Robbedoes en Kwabbernoot refererende personages die op zoek zijn naar een vreemd geel beest met zwarte stippen. Geen wonder dat ik aan Franquin moest denken.
Al snel wil ons arme hoofdpersonage weg uit deze geschifte omgeving, en zoals het in een goede strip betaamt, lopen al zijn pogingen uit op mislukkingen. Een concept als dit kan eeuwig blijven gaan, zeker als de makers begeesterd zijn met het talent van deze twee heren. Hoewel je als lezer al snel overloopt van medelijden voor de arme schipbreukeling, hoop ik dat zijn verwoeste streven naar ontsnappen nog lang mag gefnuikt worden.
Het Godverrgeten eiland
Tekst: Sti
Tekeningen: Luc Cromheecke
Strip2000
Plaatjes en de cover op mijn blog: http://petermoerenhout.be/2013/12/04/recensie-het-godvrrgeten-eiland/
-
2.5
-
Check het traditioneel grandioos onderbelicht filmpje hier:
-
Met de deur in huis…
Een debuut is een lastig ding. Je verlaat een warme cocon van lesgevers met hun opbouwende kritiek, mama, papa en/of je lief die alles wat je maakt sowieso goed vinden en je geeft je, voor het eerst, bloot aan een vrij groot publiek. Het is dan ook zeldzaam dat debutanten in hun eerste werk heel diep of persoonlijk worden. Okay, sommigen doen dat wel maar overdrijven daar dan weer in. Alsof zij de enige mensen ter wereld zijn. Shamisa Debroey lijkt de dunne lijn tussen beide met succes te bewandelen.
“Lijkt”, schrijf ik, want ik ben niet zeker hoe autobiografisch haar eerste boek, “Verdwaald”, eigenlijk is. Het boek gaat over een meisje dat fysiek wat weg heeft van de echte Shamisa en heeft als rode draad een monoloog in ik-vorm. Debroey weet de graad van waargebeurdheid echter mysterieus te houden door haar hoofdpersonage geen naam te geven.
Een meesterlijke zet aangezien Verdwaald een soms vrij neerslachtig boek is en wanneer men zulks brengt in een totaal autobiografische setting verzandt men al snel in tranentrekkerij en navelstaarderij.
Het ontbreekt Verdwaald aan een echte plot. Het verhaal is eerder een trip, een kluwen gebeurtenissen en gedachten, gelardeerd met poëtische beelden, metaforen, anekdotes en dergelijke meer. Een meisje overdenkt haar leven tot vandaag. Haar vader lijkt ze amper gekend te hebben en lijkt ergens ver weg te leven. (In de realiteit of in haar gedachten?) Haar moeder is er wel, maar die is nooit thuis en is vooral met zichzelf bezig.
Het boek vertelt over de pijnlijke zoektocht van het hoofdpersonage naar wat deze twee leegtes in haar leven voor haar betekenen. Hoewel dit een vrij zwaar thema is slaagt Debroey erin nooit té zwaar op de hand te worden. Dat doet ze door bijvoorbeeld een tragikomische toevallige ontmoeting met een oude “vriendin” in te bouwen of de intense, introverte scènes af te wisselen met groot uitgezoomde droombeelden van de mogelijke whereabouts van haar vader.
De tekeningen bestaan uit goed doordachte en welgemikte krabbels in een lijnvoering die aan prentenboeken doen denken. Debroey kleurt die vervolgens, buiten de lijntjes, in door hier een daar een kwakje kleur op de pagina te gooien. Die kleur speelt een even grote rol in de expressie van de personages als de lijnvoering. Net als het verhaal lijken de tekeningen op het eerste zicht een warboel maar voor wie dieper wil en durft kijken wordt het geheel na een tijdje kristalhelder. Er is ongetwijfeld hard gewerkt aan de grafische kant van dit boek, maar het is slechts weinigen gegeven om zo goed te tekenen dat het lijkt alsof de beelden met perfecte nonchalance geconcipieerd zijn.
Onder het lezen betrapte ik me op de gedachte dat de tekeningen het werk van Randall. C evoceren. Het lijkt of er almaar meer jongen tekenaars zich baseren op de grote drie: Casaer, Evens en Schrauwen. Debroey doet gelukkig het hare met die invloed en bovendien staat elke kunstenaar op de schouders van hen die hem of haar zijn voorgegaan. En zijn die grote drie de trendsetters van hun respectievelijke stromingen en generatie of eerder de meest bekende en dus meest zichtbare?
Op het einde van het boek bedankt Debroey Randall voor zijn wijze woorden en daden dus ik laat het aan u over om te beslissen of ik een kennersoog heb of een poseur ben.
Verdwaald is geen makkelijk boek. Ik raad het u zelfs aan het driemaal te lezen: één keer in zijn geheel, één keer uitsluitend de monoloog en één keer uitsluitend de dialogen. Dat is geen straf. Wie bereid is af te dalen in het hoofd van Debroey zal het boek waarschijnlijk zelfs meer dan drie keer willen lezen.
Verdwaald
Shamisa Debroey
Oog & Blik
Prentjes en de cover op mijn blog: http://petermoerenhout.be/2013/11/14/recensie-verdwaald/
-
Muchos Gracias!
-
Prachtig. Eindelijk mooie art voor Sandman. Had ook niet anders verwacht met JHW3.
't Is waar, The Sandman: Endless Nights zag er afgrijselijk uit.
-
Lekker hapje
De familie Kiekeboe moet ik vermoedelijk aan niemand van u nog voorstellen. Sommige striplezers kennen de Kiekeboes waarschijnlijk beter dan hun eigen gezin. Naar alle waarschijnlijkheid glipt een nieuwe aflevering van deze reeks meestal ook door de mazen van het net van recensenten omdat er vier afleveringen per jaar verschijnen of omdat een recensent de reeks al zoveel keer besproken heeft. Voor een zeer goede aflevering maak ik echter graag een uitzondering…
Wat er net zo goed is aan “Bistro Dodo” is de plot van het verhaal. Die zit op ingenieuze wijze in elkaar. Verschillende verhaaldraadjes worden tot een magistraal geheel geweven: Fanny en haar vriendin Alanis vertrekken op citytrip naar Amsterdam, Firmin Van de Kasseien vertelt zijn vrouw dat hij op businesstrip gaat naar Texel maar reist eigenlijk naar Tenerife met Tomboy, een andere vriendin van Fanny en Kiekeboe en Konstantinopel reizen dan weer echt naar Texel af om de zaakjes van Van de Kasseien echt te regelen.
Moest dit een realistische strip geweest zijn ik had het misschien ongeloofwaardig gevonden hoe alle puzzelstukjes uiteindelijk op hun plaats vallen, maar dit is echter een entertainende familiestrip en ik kan niet anders dan met verwondering lezen hoe Merho en zijn medewerkers de toevalligheden op geloofwaardige wijze op uw bord lepelen. Meer nog: ze lijken zelf de draak te steken met de verwachtingen van de personages en de lezers zelf in een memorabele telefoon scène tussen Kiekeboe en Fanny.
Natuurlijk zijn er nog andere aspecten van deze strip die me konden bekoren. Dat Tomboy een callgirl is en hoe moedig het is van Merho om zo’n personage op te voeren is al uitvoerig besproken geweest in pers allerhande, maar Merho houdt niet op. Het thema van deze strip is genetische manipulatie in plant en dier, toch ook wel een geladen en modern gegeven. Zonder vaart uit het verhaal te halen of voor- en/of tegenstanders gelijk te geven smokkelt Merho dit hete hangijzer binnen in zijn strip. Hoe meer succes deze serie lijkt te hebben, hoe meer Merho zijn gedacht lijkt te kunnen zeggen over dingen die hem interesseren, kwaad maken of irriteren. “Hoe meer verkochte exemplaren, hoe beter.” zeg ik dan.
Reken bij daar nog eens de gekende sfeer van goed gevonden woordgrapjes bij, actie of humor op elke pagina en de vlotte tekeningen die als altijd van hoge kwaliteit zijn en je hebt een onderhoudende en spannende strip met net genoeg toegevoegde pikante kruiden om je hier en daar toch even te doen nadenken over leven en maatschappij.
Moest ik kinderen hebben ik doe ze elke week een Kiekeboe strip cadeau.
De Kiekeboes nr. 137: Bistro Dodo
Standaard uitgeverij
Tekst en Tekeningen: Merho (Met medewerking van Ivan Adriaenssens, Kristof Fagard en Peter Koeken.)
Inkleuring: Ria Smits
Prentjes en de cover op mijn blog:
http://petermoerenhout.be/2013/10/30/recensie-de-kiekeboes-nr-137-bistro-dodo/
-
Site is terug online. :-)
Volbeda: inderdaad indrukwekkend.
-
Kus van de juffrouw en bank vooruit!
-
Tranen van vreugde en tranen van verdriet worden gehuild. Overal te lande (en ook in Nederland). De shortlist voor de Plastieken Plunk 2013 is bekend!
Het was een raar jaar, beste stripliefhebbers. Plots werden wij overspoeld door een legertje avant-gardisten, surreële abstractici die lak lijken te hebben aan verhaal en een rode draad in hun strips. Een weerspiegeling van de desintegrerende maatschappij en realiteit rondom ons? Of gewoon een leerkracht van Sint-Lucas die zijn pupillen aangespoord heeft om deel te nemen? We zullen het nooit weten. Gelukkig hadden wij genoeg LSD in voorraad tijdens de jurering om ons derde oog en onze geest wijd open mee te sperren en zijn we er zonder kleerscheuren vanaf gekomen.
Enkele cijfers nog, aangaande de deelnemers: Er waren dit jaar 49 mensen die zich inschreven. Slechts 27 daarvan stuurden een werkstuk door. Waart er een vreemde ziekte door het striplandschap of zijn kunstenaars nu eenmaal mensen die lak hebben aan deadlines?
43% van de ingestuurde strips werden vormgegeven door een vrouwenhand, 63% van de deelnemende stripmakers vinden Bart De Wever “ook maar een mens”, maar wel een gigantisch irritante.
13% probeert zijn of haar ecologische voetafdruk binnen de perken te houden door drie dagen lang niet van sokken te wisselen, terwijl 1.2% van de deelnemers in het bezit is van een privé jet gemaakt door arme kindjes in een sweatshop.
11% rostekoppen, 53% eet liefst choco van Nutella.
Los daarvan: is uw stem voor de publieksprijs al uitgebracht? Moeten we u dat echt elk jaar opnieuw vragen? Doe het nu maar eerst, dan ben je er van af.
U kan hier stemmen:
-
Héél veel succes gewenst, Tom en Peter.
Bedankt Martin!
-
Ik denk dat Wiske wel dood is.
Maar het gaat over een verhaal met een teletijdsmachine in hé jongens... -
Geen slecht idee. We concentreren ons nu nog even op het in goede banen leiden van de lancering, maar ik bespreek dat zeker eens met de rest van de redactie/organisatie...
-
Een PDFje op mijn mooie grote desktop scherm... ah, een mens kan dromen, he.
Je kan het lezen op je grote desktop.
Als je een Mac hebt dan kan je sowieso al apps van Apple op je computer gebruiken.
Intussen heb ik ook ontdekt dat je op een PC met Windows ook Apps kan downloaden. Dus iedereen met een computer kan onze stripmagazines lezen.
Meer info:
http://www.lifehack.org/articles/technology/android-apps-come-your.html
-
Ondertussen ook antwoord gekregen van de ontwikkelaars van de app ivm de formaten en zo:
Android
De tijdschriften zullen meteen verkrijgbaar zijn voor 7inch en 10 inch. (Dat zijn gewone tabletten en tabletten van het mini formaat)
Voor Smartphones, 4 inch, moet er serieus wat aangepast worden. Men werkt eraan om dat zo snel mogelijk in orde te brengen.
Apple
De lancering voor Apple zal iets langer duren aangezien de app eerst moet worden goedgekeurd door Apple.
Wanneer de goedkeuring een feit is zullen de magazines beschikbaar zijn voor Mac-computers, tabletten van 7 inch en 10 inch en MISSCHIEN ook meteen voor 4 inch. Zo niet, dan werkt men daar aan om dat zo snel mogelijk in orde te brengen.
-
Geef mij maar papier.
Ik heb zelf ook nog altijd liever papier maar begin de laatste tijd toch digitale dingen aan te schaffen die niet op paier te krijgen zijn of die zeer veel extra's hebben. Sommige dingen wil ik nu eenmaal super graag lezen en ik vind het maar normaal dat de auteurs betaald worden.
En als het enkel digitaal te krijgen is dan moet je wel hé?
Ik begin nu toch te merken dat ik het aangenaam vind om digitaal te lezen ook...
-
Mening Shmening.
Zo potentiële lezers afschrikken. Foei!
-
Hier kan je er wat meer van zien:
http://www.youtube.com/watch?v=0G6gVG5EkkI
Ergens rond 1.30 draait hij zijn Ipod. -
Fout! Dat is weer helemaal fout hé?
http://www.youtube.com/watch?v=TE00ry4xv6E
Ik lees enorm veel strips op mijn Ipod Touch. Dat scherm is 4 inch diagonaal.
Dat gaat wel alleen met leesapps die niet meedraaien als je je Ipod Kantelt. Als ik hem verticaal houdt is het idd te klein. Als ik hem horizontaal draai en de pagina draait een kwartslag dan zie ik op mijn scherm de bovenste helft en kan ik naar de onderste helft scrollen. Werkt perfect.
-
Herschalen jullie naar een mini-tablet?
Daar wordt aan gewerkt: mini-tablet, Ipod Touch, Smartphones. Het zou allemaal mogelijk moeten zijn. Heel misschien lukt het zelfs nog om dat af te krijgen voor de lanceerdatum. Fingers crossed...
-
@Bonte: ben juist eens gaan kijken. Best al een indrukwekkende collectie. Ga volgende week eens wat downloaden en lezen.
Strike & Stroke
in Strips algemeen
Geplaatst:
Voor ik begin: Ik ben daar zelf volledig voor. Ik geloof dat DRM-vrije pdf's de zaak enkel ten goede kunnen komen.
MAAR: niet iedereen binnen de organisatie is daarvan overtuigd. Er bestaat angst dat die pdf's gratis verspreid zullen worden en dat we aan inkomsten gaan verliezen. (Inkomsten die, ik kan het niet genoeg benadrukken, voor het grootste deel naar de auteurs gaan.)
Er vallen argumenten voor en tegen te bedenken. Ik ken ze intussen vanbuiten, maar we staan nog maar aan het begin van deze digitale manier van uitgeven en ik vrees dat enkel de toekomst met harde cijfers zal kunnen komen om te bewijzen wat de "beste" manier van uitgeven is.
Verder zijn er natuurlijk de technische aspecten die Tom daar aanhaalt. We willen graag zo snel mogelijk mogelijkheden verkennen die in een simpele pdf onmogelijk zijn.
We werken ook samen met partners. Partners die een app ontwikkelen en beheren en daarvoor een percent krijgen. Als er pdf's worden verkocht moet ook daar over gepraat worden. Zien zij dat zitten? Krijgen zij daar dan een percent op?
Daar komt ook nog eens bij, en dit is geen vergoelijking, klacht of oproep tot medelijden, dat we nog maar net bezig zijn. Iedereen die meewerkt steekt er momenteel veel tijd in, gratis bovendien. Er zijn nog heel veel paden die we willen bewandelen, maar we moeten leren kruipen alvorens te willen rennen. Ik sluit dus niet uit dat we ooit ook DRM-vrije pdf's zullen verkopen, met bijvoorbeeld bloemlezingen van de beste strips die wel werken in zo'n pdf. Maar er is veel water en slechts één brug.
Het is allemaal niet zo simpel als één zin op een forum. :-)
Wordt ongetwijfeld vervolgd.