Peter Moerenhout

Mij viel dit een beetje tegen. Ik behoor ook niet tot de doelgroep natuurlijk, maar omdat Delisle met zijn reisverslagen veel indruk maakte, had ik het toch maar meegenomen. Maar de situaties zijn niet echt grappig, 't is slordiger getekend dan we van hem gewend zijn en het boekje was wel héél snel uitgelezen. Slecht ga ik het niet noemen, maar volgende delen (als die er komen) zal ik niet meer aanschaffen.

-Slordig getekend, dat vind ik niet. Wel losser en meer uit de pols, wat wel past bij het concept.

-Humor is persoonlijk. Ik vond het lollig.

-In een wip doorgelezen, volledig akkoord, dat staat denk ik wel in de recensie ook.

Pappie loop toch niet zo snel!

Ik heb geen kinderwens. Een kinderwens is als hopen op een strontfabriek in je huis. Een strontfabriek die 24 op 24 lawaai maakt en waar je constant brandstof en briefjes van 100 euro in moet steken. Bovendien vergt het onderhoud nog eens een gedegen kennis van pedagogie, anatomie, fysiologie en psychologie. Dacht ik. Guy Delisle bewijst met dit boek dat het allemaal wel los loopt.

Delisle, eerder bekend van zijn reisstripdagboeken (Birma, Jeruzalem, Shenzhen, Pyongyang), neemt in “Gids voor ‘slechte’ vaders” het fenomeen vaderschap onder de loep. In korte, grappige verhaaltjes schetst hij hoe een, ongetwijfeld uitvergrote, versie van zichzelf alle verantwoordelijkheid aan kant schuift bij het opvoeden van zijn zoontje en dochtertje.

Hij zet practical jokes op met kettingzagen en afgesneden handen, beoordeelt de tekening van zijn dochter als zat hij in de jury van Angoulême en ontzegt zijn kinderen gezond voedsel omdat hij het voor zichzelf wil houden. In principe komt het erop neer dat hij zijn kinderen vaak behandelt als volwassenen. De kinderen lijken echter omstreeks 5 en 8 jaar oud te zijn, dus u kunt zich wel inbeelden dat de strapatsen van Delisle komische gevolgen hebben.

De verhaaltjes zijn simpel in opzet, zo wordt er bijna uitsluitend dialoog gebruikt als verhalend element. De sfeer blijft steeds luchtig, al zal er hier en daar een ouder misschien vinden dat Delisle te ver gaat. Dat zal dan mede door de droge en afstandelijke manier zijn waarop Delisle kond doet van zijn gezinsperikelen. Sommige mensen hebben nu eenmaal een lachband nodig om te weten dat iets humor is.

De tekeningen zijn trefzeker en simpel. Enkele lijntjes, grijs steunkleurtje en klaar. Verdenk Delisle nu niet meteen van luiheid. Dit soort uitgepuurde stijl is immers zeer geschikt om overdrijvingen en emoties mee over te brengen. Als een mond slechts een simpele lijn is volstaat het om die iets te verschuiven of te verdikken om er een aanstekelijke grimas van te maken.

Dit boek werd duidelijk uitgegeven om als origineel cadeau te dienen om te schenken aan mensen met jonge kinderen. De titel zegt genoeg. Let ook vooral op de aanhalingstekens rond het woord “slechte”. We willen de ontvanger van het cadeau niet beledigen, nietwaar? Hoewel ik een hekel heb aan marketing moet ik wel toegeven dat het boek ook simpelweg is wat het pretendeert te zijn: een leuk cadeau, voor een ander of voor jezelf.

Een nadeel van die marketingstrategie is dat men het boek blijkbaar ook een uitzicht moest geven dat “voor volwassenen” uitstraalt. Deze strip heeft daardoor de dimensies van een boek. Het telt 194 pagina’s, maar op elke pagina staan slechts twee plaatjes. Dat werkt heel goed bij op zichzelf staande cartoons, maar hier wordt het ritme van de verhalen onderbroken en leest het geheel soms wat stroef.

Een kleine rekensom leert ons ook dat de strip op normaal formaat wellicht wat dun uitgevallen zou zijn. Nemen we nu nog 6 plaatjes per pagina, dan komen we op 32 à 33 pagina’s. Dan wordt 14.90 euro al snel vrij veel geld.

Delisle tekent deze verhaaltjes waarschijnlijk tussendoor, maar hij had misschien moeten wachten met uitgeven tot hij er wat meer in stock had. Met de prijs/kwaliteit verhouding zit het goed. Prijs/kwantiteit had beter gekund. Gelukkig maakt dat de strip zelf niet minder smakelijk.

Gids voor “Slechte” vaders

Guy Delisle

Oog & Blik / De Bezige Bij

Plaatjes en de cover op mijn blog: http://petermoerenhout.be/2013/07/05/recensie-gids-voor-slechte-vaders/

Ik wil er wel één:

petermoerenhout@hotmail.com

(Met een veel kleiner budget)

Allemaal waar, maar mijn stelling is en blijft: ik, persoonlijk, mijn eigen mijzelven, zie het liefst origineel materiaal. Trouwens, ik reken de films van Marvel en de Batman films daar zelfs halvelings bij omdat de verhalen niet zomaar volledig nagekauwd worden uit de strips, bij Locke & Key zie ik niet in hoe ze het verhaal weer verassend kunnen maken.

Ik heb het vooral over spoilers en plotwendingen die je al op voorhand weet.

Inzake blockbusters: dat zijn de laatste jaren vooral superheldenfilms. Maar ik denk dat er altijd blockbusters zullen zijn, ook als de superhelden niet meer in de mode zijn. Er zal dan wel iets anders komen.

En Nolan had zonder Batman (misschien) nooit Inception kunnen maken. Maar dan had hij zeker een andere goede film gemaakt.

en veel minder kaskrakers

Dat lijkt me nogal een kromme redenering. Alsof er minder kaskrakers zouden zijn zonder verfilmingen van bestaand materiaal. Ik kan honderden kaskrakers opnoemen die origineel materiaal bevatten.

De filmindustrie lijdt aan ideeënarmoede en verfilmt strips, boeken, remakes, speelgoed, enz... en slaagt er soms in daar een kaskraker uit te halen, maar ik denk dat dit zelfs eerder een negatieve invloed heeft op bezoekersaantallen. Te bewijzen valt dat natuurlijk niet want er zijn teveel andere factoren (downloaden anyone?) die invloed hebben op de dalende bezoekersaantallen.

Wat ik wil zeggen is dat "Inception" bijvoorbeeld ook een kaskraker was. Een goed regisseur heeft Batman niet nodig om een goede film te maken.

Ik zie het probleem niet dat Refn De Incal wil verfilmen, er valt veel te verbeteren aan die buchtstrip.

Ik zie liever origineel materiaal dan vertalingen van het ene medium naar het andere.

Meer Firefly, dat zou super zijn! Er waren toch een tijdje geruchten maar ik peins dat Whedon die al in de kop had gedrukt, neen?

Wat je zegt over de vertaling naar een ander medium is waar. Ik ben sowieso zeer benieuwd. Let's hope for the best.

Surprise, heart attack, died.

Ik was wel met je aan het lachen.

Allemaal waar.

Let er op dat ik in mijn post "ik" gebruik, en niet "een veel groter publiek".

Tof voor Hill, tof voor de mensen die het maken, tof voor het grotere publiek, en zelfs een beetje tof voor mij, zoals ik ook aanhaal. Maar ik zei nog liever iets nieuws en origineels, zoals de films van Refn (die nu ook zo nodig de Incal wil verfilmen). Ik ben bijvoorbeeld blijer met de Shield reeks van Joss Whedon. Hij had ook zijn Buffy of Firefly comics kunnen verfilmen.

Als men het doet zoals in de Marvel films, en dan vooral de Avengers gerelateerde films, die qua verhaallijnen raakpunten hebben maar toch iets vrij nieuws leveren, vind ik het ook wel tof. Of als ze verder bouwen aan de mythos met extra content. Maar in dit geval denk ik dat ze vrij slaafs het verhaal gaan volgen. Ze kunnen in mijn ogen bijna niet anders. Een compliment voor de comic.

Maar wij weten dan bijvoorbeeld wel al wie wanneer dood gaat en wat welke key doet en spanning is voor mij toch een essentieel onderdeel van de kijkervaring...

Ik ga nog verder ! Van mij zullen alle volumes in mijn kast blijven staan !

nem !

Oei sorry!

Maar toch: Same difference.

Langs de ene kant vind ik zoiets fantastisch en wil ik het zeker zien, maar er zijn zoveel goede originele series. Ik zie liever dat Joe Hill iets nieuws maakt voor televisie, maar die mens heeft ook maar twee handen hé...

Vol 5 van mijn SC zal dus in de kast blijven staan.

That'll show them.

Avatar: http://www.bleedingcool.com/2013/06/13/jonathan-hickmans-god-is-dead-si-spurriers-crossed-special-welcome-to-avatars-solicitations-for-september-2013/

Dan moet die Rik zeker eens Godland, getekend door Tom Scioli, lezen.

Ik vind dit een beetje een vreemde redenering. Goed ja, het vereist meer dan een oogopslag om een scenario te lezen door de aard van 't beestje. Maar mijn indruk is dat 't dat niet is dat je bedoelt.

 

Ik ken redelijk wat tekeningen uit Papyrus die tenenkrullend fout zijn, maar toon 't aan iemand die niet bijster bezig is met tekenen op zich, en die zal 't een leuk prentje vinden zonder meer. Vlot fouten identificeren impliceert dat je er iets van kent.

Dat er meer mensen zijn die iets van tekenen kennen dan van schrijven, sure. Massa's anatomiesamenvattingetjes op 't internet, interessante teksten over het scenarioschrijven zijn dunner gezaaid. (En als je ze vindt, vraagt dat vaak veel meer tijd om te absorberen.) Maar naar mijn mening is dat geen verzachtende omstandigheid voor scenaristen.

 

Bovendien is 't voor beide kanten is 't niet altijd even simpel om van jezelf in te schatten waar je staat.

Zeer juist.  Je haalt het zelf deels aan. Een tekening is een afgewerkt product en daar moet je niet voor getraind zijn que specifieke technische details. Je ziet de tekening en weet vrijwel meteen of ze je raakt of niet.

Een scenario is geen afgewerkt product en je moet eigenlijk al wat oefening en technische kennis hebben om dat goed te kunnen lezen. Om je het afgewerkte product voor te stellen als het ware. Je kan dus al snel denken "Ik begrijp het niet, maar dat is omdat ik niet weet hoe ik dit moet lezen. (Dat kan dan nog waar zijn ook) :-)

Bovendien vergt het lezen van een scenario veel meer tijd en moeite dan het lezen van een tekening of een afgewerkte pagina.

Je voorbeeld met Papyrus gaat inderdaad al om iets moeilijker te ontdekken knulligheid. Maar waar ik het over had waren tekeningen waarvan iedereen behalve de auteur en zijn mama, meteen van ziet dat ze zeer slecht zijn.

Doorbreken is inderdaad een beetje te kort door de bocht, eerder "je publiek bereiken". Een groep als RRO heeft misschien niet de potentie om het sportpaleis zeven avonden uit te verkopen, maar wel de potentie om een trouw publiek te vinden dat hun muziek écht goed vindt en hun platen koopt. (ik geef maar een voorbeeld hé ) Als ze dan hun publiek bereiken en goede concerten spelen, langzaam hun publiek zien stijgen en steeds dat publiek kunnen raken met hun muziek, dan noem ik dat doorbreken ook al is dat dan niet in absolute verkoopscijfers te bepalen.

Perfect voorbeeld. We hebben nu een label in Frankrijk en hebben drie EP's uitgebracht. Dat komt omdat er toevallig een exemplaar van onze eerste EP in de handen van dat Franse label terecht gekomen is. Ik heb honderden EP's verstuurd, miljoenen mails verstuurd, websites en Facebookpagina's en Soundclouds en diverse meer gemaakt. Zonder zever: honderden uren gestoken in het zogeheten "opgepikt geraken". En nu zijn we opgepikt. Hoe? Hoerenchance...

En nee, dat CD-tje is daar niet terecht gekomen omdat ik het verstuurd had of dat iemand aan wie ik het verstuurd had dat aan het label gegeven heeft. De pa van onze violist geeft uit via dat label en onze violist heeft dat daar afgegeven. En hoe zijn we aan onze violist geraakt? Die stond in 2009 aan mijn deur met een strip om in Plots te publiceren. En hoe is hij tot bij mij geraakt? Omdat hij toevallig in de stripwinkel waar ik klant ben gevraagd heeft of de eigenaar niet ergens een blad kende waar hij in kon publiceren. (Dus ook niet via promotie, website en arbeid van onze kant maar weer: puur geluk. Want dat is nu bijvoorbeeld een goed voorbeeld van een luie aap die niet eens via internet op zoek gaat naar publicatiemogelijkheden. Die kerel is trouwens professioneel muzikant omdat zijn vader hem opgeleid en ondersteund heeft. Ook weer geluk)

ik zou zeer graag zeggen dat het allemaal komt door ons talent en harde werk, maar dat zou niet waar zijn.

Wat wel waar is, is dat dat label ons niet zou opgepikt hebben als we slechte muziek zouden maken. Ik ga hier nu wel niet ontkennen dat we zijn opgepikt omdat we fantastische muziek maken.

Aan de andere kant boekt dat label ook, objectief gezien, complete crap. Dus jah...

 Het is nooit de schuld van iemand anders als je niet doorbreekt, enkel van je eigen kwaliteit.

Dat lijkt me ook misschien net iets te absoluut. Ik heb altijd al geloofd in de formule: Talent + hard werken + geluk.

Je moet al het geluk hebben om tijd te kunnen afdwingen om te maken wat je wil maken. Maar als je dan iets rond krijgt zijn er nog tal van dingen.

Ik kan zeer veel "artiesten" opnoemen in ongeveer elk medium die betere dingen maken dan wat er wel wordt uitgegeven. Je moet dus al geluk hebben om ontdekt te worden door de juiste mensen of om uitgegeven te worden.

Je kan dan zeggen dat je bedoeld dat falen ligt aan de kwaliteit van het uitgegeven werk, maar dat werk kan ook slecht gepromoot of slecht verspreid worden.

Hoewel het percentage geluk wat mij betreft niet zo groot moet zijn in die formule pleit ik dus voor het toevoegen van "meestal" in je zin, tussen "is" en "nooit". (hoewel dat een rare zin oplevert.

Er is gewoon ook een fundamenteel onevenwicht:

- een deftig scenario heb je op een maand toch wel geschreven

- datzelfde scenario uittekenen zal echter een veelvoud aan maanden duren.

Over het algemeen heb je gelijk. Maar dat is zoals steeds zeer genuanceerd. Sommige tekenaars kunnen twee pagina's per dag afwerken, andere werken een week aan een pagina. Is er ook een inkter, inkleurder, letteraar betrokken? Enzovoort.

Sommige scenario's vergen ook zeer veel inleeswerk, studie en opzoekingswerk. En maak ook niet de fout om het effectieve schrijven als de enige werktijd te nemen. Ik schrijf vrij snel en de meeste scenario's vergen minstens drie keer zoveel denktijd tegenover de effectieve schrijftijd.

Het vinden van een goed idee heeft ook te maken met de versatiliteit, originaliteit en het talent van de schrijver. Dat is ook iets waard.

In mijn ervaring echter zijn de terreinen "verhaal" en "tekeningen" niet zo strak afgebakend. En daar komt inderdaad het vertrouwen waar je het over had om de hoek kijken. Als bijvoorbeeld een tekenaar op me afstapt met een idee en ik moet dat enkel uitschrijven (zonder plot te bedenken) dan heb ik natuurlijk veel minder werk. En zelfs al komt het verhaal en het idee helemaal van de schrijver, dan nog zal een goede tekenaar dat verhaal verrijken met de ontwerpen van de personages en zal hij misschien zelfs dingen in vraag stellen, wat de schrijver alleen maar leidt tot een beter verhaal.

Voor "Paris", dat ik met Maarten Vande Wiele maakt kwam het hele verhaal, de plot en het grootste deel van de dialogen van hem (en deels van Erika Raeven). Ik schreef wat scènes bij, hield me bezig met het verdelen van scènes en beelden, met het ritme, met de dialogen, enzovoort. In zo'n geval zou het inderdaad diefstal zijn om te gaan staan op een 50-50 verdeling van de rechten.

Hier in België, in de categorie Graphic novel (Bah) speelt geld niet zo'n grote rol, wegens dat er daar toch niet veel mee te verdienen valt. (Zo heb ik met veel mensen slechts een mondelinge overeenkomst. Men zou kunnen zeggen dat dat niet slim is maar ik antwoord daarop dat 200 euro het niet echt waard is om iemand te bedriegen in dit kleine wereldje.

Een ander aspect (één dat ook meer geldt voor de grotere namen en het buitenland) is bijvoorbeeld de naamsbekendheid van tekenaar en/of scenarist. Het is een zeer gangbare praktijk dat een zeer bekende en gevestigde collaborateur een hogere paginaprijs of een hoger percentage royalties krijgt dan de minder bekende collaborateur. Langs de ene kant normaal, me dunkt, omdat de bekende naam een grotere oplage verzekert...

De knulligheid van would be scenaristen is al lang een doorn in mijn oog. Ik merk ook dat zogenaamde cursussen scenarioschrijven eerder focussen op "creatief schrijven", dat wil zeggen de inhoud, dan op de technische aspecten en het "hoe" van het schrijven van een scenario. (En daar zijn ook zeer veel verschillende manieren voor)

Ik zou zeer graag een cursus stripscenario's schrijven geven, maar daar is niet echt bijster veel interesse voor, en voor noppes begin ik daar nu ook weer niet aan. :-)

In mijn functie als hoofdredacteur van Plots en nu Stroke, kom ik ook heel wat slechte tekenaars tegen die niet weten dat ze nog niet goed genoeg zijn. Knulligheid bij tekenaars bestaat dus ook. Ik vind dat vreemder dan de knulligheid bij scenaristen omdat het bij tekeningen toch zeer snel duidelijk is, bij oogopslag als het ware. En bij tekeningen is het argument "niet weten hoe het moet" ook minder valabel.

Niet enkel hier hoor. Ik ken een Amerikaans stripscenarist die niet anders doet dan klagen over het feit dat mensen hem maar blijven contacteren om een strip te tekenen.

Dat kan daar ook gebeuren natuurlijk, maar het punt is eerder dat het een feit is dat (bij benadering) 90% van de amerikaanse strips gemaakt worden door een schrijver én een tekenaar. (en vaak nog een inkter, inkleurder en een letteraar)

Zoals al gezegd is hier hebben wij een cultuur waarin tekenaars vaak hun eigen scenaristen zijn. Om beiden tot in de puntjes te beheersen moet men al zeer getalenteerd zijn.

Wat heel veel gebeurt in de Belgische strip is dat tekenaars die niet zo goed zijn in het schrijven van verhalen toch hun eigen verhalen schrijven. Dat resulteert vaak in nogal dromerige strips zonder een begin, midden en eind en zonder rode draad of echte plot. Dat is een genre op zich en ik heb al zeer goede strips van dat soort gelezen. Dit is dus geen waardeoordeel. We zijn dat soort strips ook gewend hier.

Het concept stripscenarist is heel ongekend in België. Ik kom bijvoorbeeld heel vaak tegen dat ik aan mensen moet uitleggen dat je strips ook enkel kan schrijven. (En dan nog vragen ze me de volgende keer als ik ze tegen kom of ik nog strips teken.)

Wat ik wil zeggen is dat een extreem goede tekenaar vaak wegkomt met een zelfgeschreven strip omdat hij hoog scoort met zijn/haar prachtige beelden. Een extreem goede scenarist die niet of slecht tekent raakt hier niet mee weg. Die moet wel een tekenaar zoeken. En door de hier aangehaalde argumenten kan dat moeilijk zijn.

In onze contreien zijn we nogal gefocust op het visuele. In vele andere stripculturen is het heel gewoon dat scenaristen en tekenaars samen werken. Dat leidt vaak tot nog betere strips.

ik ben, als het op Engelstalige strips aankomt, eerder iemand die scenaristen volgt. soms lees ik een zo uitstekend verhaal dat minder goed getekend werd. (En dat is uiteraard spijtig) Maar zoiets is in onze streken veel moeilijker te vinden.

In mijn ervaring zijn sommige tekenaars er op gebrand om hun eigen verhalen te schrijven en dat komt deels door de argumenten die ik hier aanhaal. Voor een deeltje van hen zou het goed zijn om de eigen kwaliteiten én slechte punten te erkennen. Er zouden betere strips van komen.

Mensen die willen scenario's schrijven laten ook snel de moed zakken omdat ze gewoon niet aan een tekenaar raken. (en er valt sowieso inderdaad niet veel te verdienen met het maken van strips) Het mes snijdt aan beide kanten. zij zouden moeten voort ploeteren en proberen tekenaars te overtuigen met kwalitatief werk.

Waarom niet eens een scenarist? :-)

Retep, wat jij hier allemaal zegt is beargumenteerd en overdacht. Daar heb ik iets aan. Daar heeft een ander iets aan.

Moest ik op jouw post reageren: "Wat een flutmening", dan heeft niemand daar wat aan.

Ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is, maar sommigen mogen een toontje lager zingen, of zingen vals. En daar mag ik, naar jouw betoog, mijn mening over zeggen, en jij ook, en Blacktiger ook. Maar liefst beleefd en liefst met argumenten.

Zo, en nu ga ik daarover zwijgen. Ik heb werk te doen. En dit alles het heeft hier allemaal al veel teveel aandacht gekregen dan het verdient.