Savantas

Leveren de dossiers in de integrales van Piet Pienter en Bert Bibber nog veel nieuwe (in de zin van niet eerder gepubliceerde) informatie op over de stripreeks zelf of POM?

+1 Ik vind Maus een geweldige GN. Hoewel het natuurlijk vooral over de ervaringen en zware beproevingen van de vader van Art Spiegelman in W.O. II gaat, loopt er ook nog een 2e draad door het boek, nl. die van de moeizame relatie tussen vader en zoon Spiegelman. Helaas blijft dat in veel commentaren onderbelicht, terwijl het mijns inziens absoluut bijdraagt aan de uitzonderlijke kwaliteit van het scenario. Wat mij betreft een GN van de buitencategorie.

Ik heb mijn exemplaar een paar maanden geleden bij Beo in Antwerpen gekocht.

Even een zijsprong: Willy, wat heb je met 'Jaren van de olifant' een geweldig mooie striproman gemaakt! Vandaag ineens uitgelezen. Prachtig en indrukwekkend hoe je tragiek en humor samen hebt gebracht in deze strip met autobiografische elementen. Ik ben erg onder de indruk, dus voor mij vandaag even geen andere strips meer. Zojuist wel meteen 'De leveling' en 'Wat wij moeten weten' deel 1 en 2 aangeschaft.

Vandaag de Sonometer gelezen. Man, man, man wat een draak van een scenario. Dit is niet alleen Blauwe reeks onwaardig, maar ook onwaardig voor een groot deel van de Rode reeks uit. Heel mager verhaal, karikaturale figuren, Lambik die (zoals iemand hier al eerder op het forum zei) in z'n manier van doen erg op Sjef van Oekel lijkt, flauwe grappen, geen spanning en een inconsistente weergave van de Japanse cultuur. Japanners staan erom bekend dat ze zeer terughoudend zijn in het openlijk bekritiseren van anderen, laat staan dat ze dat zouden doen zoals die Japanse wetenschapper dat doet in dit verhaal (zijn voormalige assistent uitmaken voor een 0 en zowel vader als zoon wegzetten als complete onbenullen). Het tekenwerk kan ermee door, maar ik heb Stallaert wel eens beter in vorm gezien. Zo is het pakketje dat de postbode aflevert (in verhouding tot de lichaamslengte van de postbode zelf) het ene moment groter (p. 3) dan op het andere moment (p. 4). Als ik kijk naar de oorspronkelijke stroken die Vandersteen zelf nog van de Sonometer getekend heeft, heb ik sterke twijfels of de Sonometer oorspronkelijk überhaupt wel bedoeld was voor de Blauwe reeks. De tekenstijl en het inkten zijn niet in lijn met de eerdere verhalen uit de Blauwe reeks en hebben veel meer overeenkomsten met de verhalen die in de Rode reeks eind jaren 50 en in de eerste helft van de jaren 60 zijn uitgebracht. Ik begin steeds meer het idee te krijgen dat het oorspronkelijke idee van de Sonometer heden ten dage alleen maar aan de Blauwe reeks gekoppeld wordt, om het beter verkoopbaar te maken. Kortom, zoals bij de meesten hier een flinke teleurstelling. Niet dat mijn verwachtingen torenhoog waren, maar zo ondermaats als dit had ik ook weer niet verwacht. Een gemiste kans. Jammer.

Zie zojuist in een ander topic dat dat het geval is.

Staat er inmiddels al een 3e deel op de planning?

Donald Duck loopt altijd in z'n blote reet...behalve als ie gaat zwemmen, uitgerekend dan draagt ie juist wél een (zwem)broek (grap van Harrie Jekkers)

Een oom heeft dat destijds allemaal uitgeknipt en ingeplakt. Heb 'm al tig keer ingefluisterd dat ie me voor die plakboeken in z'n testament moet zetten. Ik denk dat je gelijk hebt, dat in 2080 (en misschien al veel eerder) Suske en Wiske hun relevantie hebben verloren. Ik vermoed dat de getekende reepers van die tijd nog steeds de klassiekers van Vandersteen en Geerts zullen waarderen, maar dat het een selecte groep liefhebbers zal zijn. Het grote publiek zal ze tegen die tijd wellicht zelfs misschien niet meer kennen. Ik merk dat nu al als ik in de klas (ik ben docent) over Suske en Wiske begin: de ene helft kent ze wel van naam, maar heeft ze nooit gelezen en de andere helft heeft ze wel eens een keer gelezen, maar vinden de huidige albums vooral "strips voor kinderen" en de oude albums traag en saai.

De tijd zal het moeten uitwijzen. Wat betreft de stijlbreuk van de cover van de Angst op de Amsterdam: dat klopt, maar dat doet niets af aan de verdere kwaliteit van het album. Wat betreft De Schat van Beersel: daar sta je, denk ik, vrij alleen in. Als er nou 1 S&W-album wordt gezien als een alom gewaardeerde klassieker, dan is het dat album wel. Bovendien was dat tijdreizen via hypnose helemaal zo'n slecht idee niet, zeker niet in 1952. En wat betreft de versies die 'wij allemaal hebben gelezen': de eerste versie die ik van het verhaal heb gelezen, was een plakboek met daarin alle originele stroken die in Kuifje waren verschenen, dus mét alle scenes en niet de verkorte heruitgaves.

Savantas... in de oudere S&W albums is ie lekker volledig amoreel, zonder een greintje humor. In latere albums wordt ie te cartoonesk naar m'n smaak. Olrik...1 van de grootste criminele opportunisten in de stripwereld. Voordeel dat Orik in zoveel B&M-albums terugkomt, is dat er echt sprake kan zijn van karakterontwikkeling.

Daarover verschillen we dan van mening. De huidige albums halen het bij lange na niet bij de oude klassiekers van Vandersteen en Geerts. Wij praten nu nog steeds over albums als De Schat van Beersel of De Angst Op De Amsterdam. Noem mij echter 1 album dat door het huidige duo is geschreven en getekend, waarover in pakweg 2080 nog zal worden gesproken als zijnde een klassieker?

Klopt, De Gekke Gokker was het eerste album dat Paul Geerts geheel zelfstandig schreef en tekende.

Mijn top 10: 1. De Tuf-Tuf-Club 2. De Stalen Bloempot 3. De Schat van Beersel 4. De Bokkerijders 5. De Bronzen Sleutel 6. De Spokenjagers 7. De Cirkusbaron 8. De Witte Uil 9. Angst op de Amsterdam 10. De Texasrakkers En hoewel Savantas 1 van mijn favoriete S&W-figuren is, dus geen album met hem in m'n top 10.