cinco

Net Pixar's Interstellar Lightyear gezien. Was ok. (maar recentere Pixars waren beter *kuch* Turning Red *kuch* ) Tegenwoordig geen shorts meer als voorfilm bij Pixar?? Ah ja, deze film kan retroactief je kijk veranderen op bepaalde aspecten van Toy Story.

Door blauw in plaats van rood te gebruiken, versterk je ook die koude sfeer van de covertekening.

Slechts éénmaal. Dat was gewoon de productweergave op de bestelpagina. Ik zal er een andere afbeelding kleven. Het maakt niet zoveel uit hoe het staat afgebeeld. Als de post het maar op een fatsoenlijke manier bezorgt.

Deze zou normaal gezien morgen arriveren. Voor 22 euro in nieuwstaat gekocht. Hoe lezen jullie deze formaten eigenlijk? Ik meestal liggend met een album in de hand, maar bij uitgaves in deze vorm is dat minder praktisch.

Wildplassen vormde erg lang een onderdeel van de achterflap bij de Onnoembaren. In 2000 was dit nog altijd het geval. Vanaf 2002 werd er echter gekozen om de drie hoofdpersonages casual tegen een balk te laten leunen. Al is het eigenlijk geen balk, maar het verlengde van de titelstrook.

^^ Door Katanga te lezen heb ik mijn top 10 nog retroactief moeten aanpassen. Er is trouwens nog een graphic novel van 2019 onderweg (van, niet sinds!) die deze top 10 mogelijk opnieuw overhoop gooit.

Ik heb Bleekwater nog niet gelezen, maar... dat kleurgebruik alleen al! De weerspiegeling van die neonlichten in de regen, zo treffend weergegeven.

In de wereld van de flappen is er nu eenmaal veel diversiteit.

Dit weekend nummer 5, 6 en 7 voor de eerste keer gelezen dankzij die integrale. De verhalen zijn Yann op zijn meest Yann's in zijn typische schrijfstijl met hopen verwijzingen en knipogen, onverwachte bokkensprongen en nietsontziende dialogen. Verron houdt de dynamiek erin met zijn aangenaam tekenwerk. Josephine Baker is sinds haar debuut in het vierde album uitgegroeid tot een vaste waarde en het belangrijkste vrouwelijke personage in deze reeks. Hier een kort beeldfragment uit 1928 van de echte Josephine Baker die arriveert in Den Haag.

Het zal slikken worden als je merkt in welke saus Loisel het verhaal van Peter Pan heeft gedoopt. Maar desalniettemin mijn favoriete versie van deze classic.

Niemand dan Watterson trouwens die zulke virtuoos getekende berkenbomen op papier kan zetten.

Zolang het maar met bladerdeeg is gemaakt.

Deze reeks blijft mijn absolute favoriet uit het oeuvre van Loisel. Geef me maar deze verknipte versie van dat beroemde verhaal waar de prachtige en kleurrijke tekeningen slechts een façade zijn voor een verhaal dat je meesleept over onverwachte duistere paden.

interview met Sophie Guerrive

Het is nooit te laat om de vertaling van een goede reeks verder te zetten. Een suggestie voor de uitgevers die op dit forum aanwezig zijn.

Nu pas heb ik de eerste keer een Blacksad-album gelezen. Nu pas. De reeks bestaat al meer dan 20 jaar, maar inderdaad... nu pas. Kijk, Deze film noir op papier is uitstekend getekend: decors, personages, camerastandpunten, inkleuring... alles excellent. Maar euh... het verhaal is ok, maar eigenlijk toch ook maar gewoon het basic verhaal wat je in dit genre verwacht. Een loner detective onderzoekt een moord op een filmster, een moord die hem persoonlijk raakt, want hij heeft een kortstondige vurige relatie gehad met het slachtoffer. En hij stopt niet met anderen het vuur aan de schenen te leggen totdat hij de dader heeft kunnen vinden om bloedwraak te nemen. Ja, mijn verwachtingen waren nu eenmaal hooggespannen omdat deze reeks voortdurend de hemel wordt ingeprezen en in allerlei all-time favoriete lijsten voorkomt. En ok, dit album is erg goed, maar ik miste op vlak van verhaal toch iets vernieuwends dat mij zou verrassen en bijblijven. Maar nog altijd in de hogere regionen op stripvlak, dat wel.

Die synergie bij Tom Carbon tussen cover en achterflap was ik trouwens volledig vergeten tot het mij recent terug in het oog sprong. Iets wat je bij Calvin&Hobbes ook had.

Heb gisteren deel 1 gelezen, vandaag waarschijnlijk deel 2 en 3. Wel toevallig dat we deze trilogie in hetzelfde weekend zitten te lezen.

Ze hebben de context van de scène gans omgegooid. De situatie is dat er heel wat lawaai uit een huis komt en in de oude versie wordt geschreven dat het klinkt alsof er een polonaise aan de gang is en in de nieuwe versie denken ze dat het om een vechtscheiding gaat.

Ergerlijk als ze bij herinkleuringen nieuwe inkleurfouten begaan. Zo blijf je natuurlijk bezig. oude inkleuring nieuwe inkleuring

Patience. Ik heb het in 2016 of 2017 via de bibliotheek gelezen omdat ik toen andere aankoopprioriteiten had. Nu blijkbaar niet meer. Bij de herlezing van dit uitstekende verhaal merkte ik dat ik me nog bitter weinig herinnerde van de eerste lezing zo een 5 à 6 jaar geleden. Het kan natuurlijk zijn dat ik uitgeleende strips onbewust minder grondig lees dan albums die ik daadwerkelijk koop. De tekst in één vakje herinnerde ik me echter wel nog. Enkel en alleen deze specifieke dialoog:

Is het logisch om in een nieuwe vertaling van een album uit 1967 woorden en termen te gebruiken die toen nog niet gangbaar waren? Zo komen er in de recente versie van het ijzeren schild begrippen voor zoals intranetwerkgedoe en vechtscheiding. Ja, ik weet dat anachronismen in Asterix gebruikelijk zijn, maar hier gaat het om begrippen die tijdens het leven van de schrijver Goscinny (en tijdens de creatie van het originele album) nog niet eens bestonden.

Dat had geen dubbele betekenis, dat voelde voor Cambré gewoon logischer aan. uitleg van Cambré:

Hoeveel keer heb je de naam van het titelpersonage en de auteurs nodig op de cover? Elk minstens 2 keer in geval van Asterix. Dan waren de uitgaves van Dargaud in de latere jaren '80 en de jaren '90 op vlak van tekst veel cleaner. Al hebben de Hachette-edities een betere afwerking van het artwork. Maar ja, je kan niet alles hebben. (misschien ooit bij de tigste herdruk)

Ook altijd leuk is als de achterflap één geheel vormt met de cover. Jammer dan weer dat dit bij een heruitgave en hertekende cover niet meer het geval is.