cinco

Nog eens een vergelijking tussen de oude en de nieuwe kleuren bij Thorgal.

Of misschien toch? Zijn ze zeker dat het een zwart gat is en niet de poort naar de hel?

De inkleuring is echter gebaseerd op een ander zelfportret.

najaar 2022

Dit vind ik tot nu toe één van de gruwelijkste concepten die ik van Junji Ito onder ogen gekregen heb, gewoon omdat het in theorie realiseerbaar is.

Ideaal om hier enkele verhalen uit te lezen als je om middernacht nog niet de slaap kunt vatten.

of hoe het eerste album zijn basis vond https://woutervanheiningen.wordpress.com/tag/friet/

Is andalouse op kebab minder gebruikelijk in Nederland, want op verschillende plaatsen hebben ze dat niet in hun aanbod... (of ik ga in de verkeerde zaken)

Ik verwacht Nero of Bolleke nog te zien in één van die (aller)laatste avonturen, want de Sleenfiguren gingen sowieso omwille van het jubileumjaar in verschillende Vlaamse reeksen opduiken. (zie ook: Geeraard de Duivel in de recentste Kiekeboe)

Ja, ik zie dat de site het ondertussen heeft aangepast en in bovenstaande quote de naam van Urbanus heeft weggelaten.

Ik ben nog altijd niet klaar met 2021.

Mocht het onduidelijk zijn, met 1 persoon bedoel ik niet alleen, maar in het gezelschap van 1 persoon. En ik vind dat je dan beter kunt focussen op die andere persoon, dieper kunt gaan in gesprekken, meer gerichte activiteiten samen kunt doen. In groep gaat het allemaal eerder herleid worden naar de grootste gemene deler.

Is de teller ondertussen nog gestegen?

Vooral de sfeer van het verhaal zit goed. Een gevoel van ergens alleen te zijn op een onbekende locatie wordt niet vaak zo treffend overgebracht in een stripverhaal. En daarbij de nodige Hitchcockiaanse elementen die zorgen voor beklemmende momenten en (al dan niet gefundeerde) paranoia.

Ik heb 20 jaar in centra van steden gewoond. Zo wat meer afgelegen is rustig, maar die stilte 's avonds en 's nachts heeft net door dat contrast met vroeger ook wat bevreemdends.

Ik moet hem binnenkort nog eens een tweede keer lezen. Het is zo een verhaal waarbij het bij een herlezing duidelijker wordt hoe de puzzelstukken in elkaar vallen. Al is er door de auteur ook opening gelaten voor eigen interpretatie. Ik heb er net nog even doorgebladerd en dan voel je ook de visuele verschuiving doorheen het album. Waar op het begin heldere kleuren om een zomers gevoel te creëren de bovenhand halen, merk je dat het gebruik van schaduwen en duisternis in de latere fase van het verhaal steeds dominanter wordt.

de serie die begon met een mysterie rond Vlaamse fritkoten en eindigde met een mysterie rond Japanse gelukskatten

Jommeke gaat niet weten wat hem gaat overkomen...

Gaat dat dan het originele formaat zijn of weer zo een soort van verkleind formaat?

Maar hadden die ook een laatste verhaal dat echt als definitief einde fungeerde, een duidelijke uitwuif naar de lezers?

Marc Sleen heeft indertijd met Nero ook een soortgelijk officieel laatste album uitgebracht.