op zoek naar het unieke van het stripmedium

[cinco]

De stilte. the stillness. Ontdaan van alle inbetweens. Slechts the key animation.

Je kan blijven hangen bij een beeld zolang je dat wil, zelf het tempo bepalen waardoor elke leeservaring anders kan aanvoelen. Geen geluid, maar toch hoor je alles wat er gebeurt in je hoofd: die crash, die schreeuw, die lach, die dans...

 

[dirk (monsieur toupet)]

Bij strips lezen hoor ik niets. Ik hoor geen explosies of gierende banden in mijn hoofd. Ook vorm ik me geen idee bij de stemmen van de personages. Toch niet bewust, maar mogelijk wel onbewust. Want hoe zou anders een stem in een verfilming of tekenfilmversie kunnen tegenvallen? Maar dan is dat meer van: "ik weet niet hoe hij/zij echt klinkt, maar zo toch niet".

 

Het fijne is het leestempo. Je kan een strip snel uitlezen door vluchtig de teksten te lezen en de plaatjes te scannen. Of je kan stilstaan bij elk plaatje, details opnemen en eventueel terugbladeren. In dat opzicht is strip het nauwst verwant aan literatuur.

 

En je kan een nog niet gekochte/gelezen strip makkelijk al eens doorbladeren: een algemeen idee krijgen van de tekeningen/het verhaal. Dat is niet zo bij een boek. 

Daarom snap ik het concept stripfestival beter dan een boekenbeurs (toch voor boeken zonder plaatjes).

[sanderg]

Ik kan intens genieten van de sfeeerschepping, de geweldige landschappen en het prachtige tekenwerk in strips. Ultieme voorbeeld daarbij is voor mij nog altijd

 "De schaduwen voorbij" uit de Thorgal serie.. echt alles aan dat album vind ik steengoed.

 

Ik hoor daarbij geen geluiden of zo maar ik laat me in mijn hoofd meevoeren op de reis. Ik stel me daarbij ook nooit stemmen voor of iets dergelijks bij de personages

[P. Saiko]

Ik ben helemaal mee met het zelf te kiezen leestempo. Je vliegt door sommige plaatjes, maar kan lang blijven hangen bij details als je wil. (Wat los staat van het tempo dat schrijver en tekenaar proberen neerzetten, het wordt een samenspel..)

 

Maar je hebt ook controle over leesrichting, waarbij je naar hartelust kan teruggaan om een gemiste clou na te pluizen bijvoorbeeld.

 

Deze dingen hebben strips met boeken gemeen.

 

De juxtapositie van woord en beeld daarentegen kan je ook zien in het filmeditie en levert op zich ook wonderlijke pareltjes van vertelling op.

 

Verder moet een striplezer in zijn hoofd veel invullen. Alhoewel bij films je soms ook blijft doordenken na het einde van een scène, moet je bij strips dat tussen elk plaatje doen (en soms zelfs gedurende 1 plaatje).

 

Het unieke aan strips is de combinatie van deze (en vast nog meer) zaken..