esteban²

Leuk. Die Skeletor heb ik ook. He-Man heb ik met Battlecat. Ik wacht nu al een eeuwigheid op een (nieuwe) Hordak. En in de kleuren van 't speelgoed ditmaal.

Orko! Die heb ik ook ...

Tot op vandaag nog nooit van gehoord, maar het zal mij dan ongetwijfeld aanspreken.

Ik heb deze gekregen. En ik ben net zo blij als mijn 6-jarige zelve in de jaren 80.

Ik zeg het: Koffie, koffie, koffie. Over Lijken ... Is dat van de G. Raf Zerk tekenaar?

Voor wie 't zich zou afvragen: Ik ben vandaag op het desbetreffende gesprek geweest en de kredietverlener is alvast akkoord. Het zal, indien het kan doorgaan, dus gebeuren zoals ik eerder omschreven heb. Mijn berekening (in de eerste post) was ook de juiste. Dat is dus effectief hoe zoiets gaat. In meerdere opzichten een heel interessante methode trouwens, zo'n pandwissel.

@Daan en @Lamme Goedzak, ik had de tip hier opgepikt toen ik in 2019 een stapel muffe strips uit de stripkelder had gekocht. Van wie de tip kwam, weet ik niet meer.

I know. Maar die (soms absurd vergezochte) theorietjes, daar ben ik niet echt voor. In Toy Story 4 kan je er haast niet omheen, she's right there. Ik heb zo'n vermoeden dat we haar in Monsters at Work wel eens zouden kunnen spotten, al is het een glimp.

Hier was toch een thread over? Of misschien kwam het elders aan bod, kan ook. Heeft bij mij geholpen: Strip open gevouwen een doos leggen met koffiepoeder erbij. Let er wel op dat de koffie niet aan de strip kan. Ik heb het een paar dagen laten liggen en af en toe wat pagina's omgedraaid. De enorm muffe keldergeur was volledig verdwenen.

Je kan haar nog een paar keer spotten / terugzien in Toy Story 4. She got bigger.

Monsters, Inc. haalt voorlopig met gemak de meeste stemmen binnen. Had je 't mij op voorhand gevraagd, ik zou gedacht hebben dat een Toy Story titel met die eer zou gaan lopen. De prequel Monsters University kreeg tot nu toe geen enkele stem. Fans kunnen uitkijken (of net niet) naar de sequel-serie Monsters at Work, het rechtstreekse vervolg op Monsters, Inc. Enfin, althans in de tijdlijn, de focus ligt op enkele andere / nieuwe personages uit de monsterwereld. Mike en Sully zullen wel nog langskomen en de originele stemacteurs zijn van de partij. Vanaf juli te bekijken via Disney+.

Ha! Nu pas heb ik door wat ze daar zegt. Als kind zong ik altijd "de ogen van Odilon."

Slapende voeten, dat wel.

Vandaag de dag zou ik mijn strips niet meer op WC laten liggen, het idee dat vieze handen van andere daar aan zitten, no can do. Maar als kind ging ik nooit zonder strips een nummertje twee doen. Tot ik onder mijn voeten kreeg: "Ah néén hé, gij zit daar altijd een uur op, géén boek mee!" Want ik bleef inderdaad zitten tot het verhaal uit was. Had ik zelf kinderen gehad, zou dat waarschijnlijk ook bij hen een gewoonte geweest zijn. Mijn petekind neemt nu ook wel een strip mee naar 't WC, maar van anderen zou ik 't niet kunnen verdragen.

Het loont al eens de moeite om de jonge versies van ondertussen beiaarde acteurs op te zoeken. Zo stuitte ik onlangs op Alain Delon in de originele (Franse) versie van The Talented Mr. Ripley, Purple Noon. (Plein Soleil) Een film die ik overigens graag eens wil zien, want de versie uit 1999 vond ik ontzettend goed. Jawadde dadde.

Good one.

Weg met (extra) look en peterselie! Omdat ik geen kookvuur heb, is het al bijna 7 jaar geleden dat ik zélf nog spaghetti gemaakt heb. Not going to lie. Ik neem een standaard Miracolli-tomatensaus (zonder meer) uit bokaal. Daar voeg ik dan alles aan toe. Eerst ajuin stoven, dan 't ballekesvlees erbij, gele groene en rode paprikareepjes erbij. Daarna courgetten en champignons. Worteltjes heel soms. 't Belangrijkste vind ik echter de kaas. Ik kan er -bij wijze van spreken- gerust een kilo over gieten. En bij de kokende spaghetti-slierten (of andere vorm) doen ik een kippen of groentenbouillonblok in 't water. En 't flesje tabasco op tafel is eveneens een must.

Juist! Dat was ik helemaal vergeten.

Logisch dat je dat zou denken. Beide spelen zich in dezelfde wereld af. Planes is gebaseerd op ongebruikt Cars-artwork van John Lasseter (ex-Pixar-baas) himself. De spin-off is gemaakt door DisneyToon, de gevreesde straight-to-video sequelfabriek van Disney. Toen Lasseter de plak bij Disney kwam zwaaien, wou hij absoluut geen sequels op de Disney klassiekers meer zien. (good call) Enkel kwalitatieve spin-offs die op zichzelf konden staan. Planes zou oorspronkelijk enkel in Europa in de bioscoop uitgebracht worden, maar dat werd alsnog aangepast naar wereldwijd. Planes heeft het dan ook goed gedaan aan de kassa in vergelijking met het budget. Toen Lasseter aan de kant gezet werd (ongewenste intimiteiten), werd DisneyToon snel opgedoekt. Zo is ook Planes 3, wat eigenlijk een ruimte-spin-off zou worden, stopgezet.

Geen idee, ik heb dat bewust een beetje vermeden. 't Gevoel dat dit absoluut mijn ding niet gaat zijn. Maar misschien heb jij daar helemaal geen last van en geniet je er nog steeds dubbel en dik van.

Dat herken ik wel. Onlangs nog een A-Team aflevering gezien. Duidelijk een product van z'n tijd waar ik vandaag de dag nog maar moeilijk kan naar kijken. Nog erger is McGuyver, waar ik vroeger grote fan van was, zeer slecht verouderd. Laten we dit maar een mooie herinnering blijven, dacht ik zo.

Is dat dan een vooroordeel? (niet slecht bedoeld) Of is het gewoon moeilijk om je daarin te kunnen verplaatsen? De eerste Cars had namelijk een zéér klassiek maar solide uitgewerkt verhaal boordevol spitsvondige details. Ik had nooit helemaal het gevoel dat ik naar een film zat te kijken die uitgesproken op de kleinsten was gericht.

Dat heb ik overwogen, maar dat is ondertussen zo'n soep geworden en stevig in aantal, dat ik het zo gelaten heb. Bao is nu niet echt een favoriet alhier, maar dat noodle-figuurtje vond ik onweerstaanbaar charmant!

Die Beanstalk vond ik als kind ook schitterend. Zeker wanneer de reus in een ander fragment plots aan bod kwam. Zoiets vond ik helemaal geweldig.

Klopt, daar is Pete Docter goed in, die momentjes. Soul heb ik helaas nog steeds niet kunnen zien. Maar voor mij is Brad Bird de topfavoriet. Als het om het geheel gaat, vind ik zijn werk erbovenuit steken op verscheidene vlakken. De eerder klassieke John Lasseter visie kan ik ook wel waarderen, evenals die van Andrew Stanton. Enfin, ook de rest. Maar het meest ben ik nu benieuwd naar de nieuwe generatie. Bovenal Enrico Casarosa z'n Luca, wiens La Luna mij 10 jaar geleden aangenaam wist te verrassen. Helemaal verkocht aan die teaser.