esteban²

Wat Burton betreft, stemde ik op Frankenweenie (mijn grote Burton-favoriet), Corpse Bride en Sweeney Todd. Wat mij betreft zijn meest consequent sfeervolle films die een goed gekneed geheel vormen. Een Burton zie ik trouwens het liefst met zoveel mogelijk praktische effecten, de opzichtige CGI in Alice in Wonderland vond ik verschrikkelijk lelijk ogen. Burton is, zoals Werner al zei, ook erg hit and miss. De laatste jaren iets te veel flauwigheden waar zichtbaar zijn stempel op staat, maar waar inhoudelijk wel duidelijk het één en ander aan schort. Ik zou zijn Batman-films nog eens moeten herzien. Veel te lang geleden. Dat Charlie and the Chocolate Factory, toch wel met grote voorsprong mijn favoriete jeugdboek, zo dubbel was, vind ik nog steeds jammer. Trouwe verfilming, geweldig goede casting, fantastische sets, prachtige (instrumentale) muziek, juiste spirit en sfeer ... En dan was er die vreemde interpretatie van Willy Wonka. Absoluut niets tegen Depp, maar deze vertolking vond ik echt een gigantische misser. Creëerde Depp een vermakelijk typetje? Best wel. Had het ook maar iets weg van de Wonka uit het boek? Not at all. En de spuuglelijke Oempa-loempa-liedjes natuurlijk. Voor mij de best mogelijke en slechtst mogelijke verfilming tegelijkertijd.

Coraline is 100% Henry Selick natuurlijk, net als The Nightmare Before Christmas in de eerste plaats een Selick-film is. Wat je vooral merkt wanneer je Coraline, TNBC en Corpse Bride of Frankenweenie naast elkaar gaat leggen, het zit hem in de feel en de details. Dat Burton heel erg vaak met alle eer gaat lopen betreffende Nightmare, stoort mij wel eens. Al heeft hij onmiskenbaar z'n aandeel gehad natuurlijk. Dat The Shadow King van Selick in zo'n ver stadium stopgezet werd door Disney en LAIKA niet toegehapt heeft, blijft een gigantische bummer. De zoveelste tegenslag voor de man. Daar keek ik énorm naar uit. Geweldige premise ook. Op YouTube kan je clips vinden.

Beide liggen toch wel héél dicht bij elkaar. Peanuts zit er ook heel vaak boenk op, maar dan met veel minder woorden. Dat vind ik dan eigenlijk wel straffer. Meer variatie in de soort van humor bij Peanuts ook. De personages voelen voor mij méér iconisch aan. Maar uiteraard ook alle sympathie voor Calvin.

Eerlijk? Ik vind geen enkele écht geslaagd. De ietwat realistische versie van Du Caju kan mij dan nog 't meest bekoren. En ik vind het ook wat ... tjah, hoe moet ik het noemen? Blijkbaar kunnen er geen leuke volwassen versies van vrouwelijke personages bedacht worden zonder het te seksualiseren? Jammer.

Het is de tweede Nederlandse die stopt, dat klopt. Ditmaal mag er ook een jongen solliciteren als nieuwe band-member, ik vind dat niet slecht. En ik zie dat ook wel gebeuren. Toen Kathleen vertrok wist je écht wel van tevoren dat de vervanger een Nederlandse zou worden, omdat dat uiteraard véél interessanter was. Dat er geen meisje met andere huidskleur gekozen werd, vond ik zelfs verrassend. Nu denk ik ook wel dat een jongen effectief kans maakt. K3 zou daarmee ook cooler bevonden worden bij die doelgroep, want dat zijn ze -in tegenstelling tot 10/20 jaar geleden- echt niet meer. It's all part of the plan. Al die musical-series met zingende gasten zijn tegenwoordig heel erg in bij de jeugd, dat zal ongetwijfeld meespelen.

Alwéér de blonde die K3 overhoop gooit. Das 3 op 3. Als nutteloze mededeling kan dat wel tellen.

Voor A gekozen. Ik ben het eens met de pro-argumenten voor B, maar het prentje doet mij gewoon helemaal niets en laat ook helemaal geen blijvende indruk na. En dat weegt zwaarder door in mijn beslissing.

Dat kan ik mij best voorstellen.

Geen idee of anderen dat ook zo ervaren hebben, maar die affaire Dutroux en al wat er mee te maken had, heeft zowat het hele land veranderd. Letterlijk, op bepaalde vlakken. Maar ook gevoelsmatig. Ik had als tiener heel sterk de indruk dat er op meerdere vlakken een soort van nare sfeer en wantrouwen is ontstaan die een jarenlange nasleep met zich meebracht. Als kind in de jaren 80 mocht alles, ik zoefde met mijn BMX-ke tot 's avonds in het donker doorheen de wijken en ging volop op avontuur, hele dagen lang. De tijdsgeest, I guess. Niemand stelde zich daar echt vragen bij. (er is nochtans reden toe geweest) Bij de generatie van mijn zus (90s-kind) was daar echter merkbaar geen sprake meer van. Voor het donker binnen. Niet met vreemden praten. Niet de straat uit. Enz. Bij mezelf en mijn leeftijdsgenoten veranderde die onbezorgde vrijheid ook vanaf die periode. Randverhaal: Mijn zus heette Eefje. Een naam die je in België toch nog niet zo vaak hoorde mid de jaren 90. Je kon die naam in het openbaar amper uitspreken of alle koppen draaiden in jouw richting. Dat heeft echt lang geduurd. Dat het zo'n kind was die je geen seconde uit het oog mocht verliezen of die werkelijk nooit bleef waar je zei dat ze moest blijven, dat voortdurend op verkenning ging of het plezant vond om zich gedurig te verstoppen, tussen de kleren in een winkel bijvoorbeeld, hielp natuurlijk niet.

Er zijn al enkele mooie genoemd. Maar nog geen (non-anime) animatie. Dan vind ik volgende best goed. Deze versies van Beetlejuice, waarvan die wervelende animatie voor een TV-cartoon toch niet zo vanzelfsprekend was in die tijd. Die van Hilda vind ik een zeer geslaagd hedendaags voorbeeld. Blijft één van de meest iconische aller tijden, The Simpsons. Al vind ik de allerlaatste versie misschien iets te vol zitten. En van de gast-intro's is het ook steeds genieten. Die van de MIB tekenfilmserie vond ik ook zeer goed destijds, vooral omdat het toen iets helemaal anders dan gewend in tekenfilmlandschap.

Die is ook zeker niet slecht, maar ik denk dat ik nog wat moet wennen aan het feit dat het gevoelsmatig twee verschillende songs in één zijn die elkaar steeds onderbreken. De remix nog niet gehoord ... Eens luisteren. De sound van Teen Rebel is helemaal mijn ding. Edit: Ok ... Ik vind die remix wel heel goed!

Toch een beetje de nachtmerrie van zowat elke (fysieke) filmverzamelaar die ik ken. De covers en discs opbergen in mappen? Mijn hartje doet er pijn van, ik mag er niet aan denken. En doosjes weggooien? Gelukkig nog niet zo schrikverwekkend als mensen die de kartonnen sleeves van DVD's of BR's weggooien. Nu, uiteraard begrijp ik dat niet iedereen dat heeft en opbergruimte wel degelijk een probleem kan worden voor mensen. Ruimte die, waar ik voorrang zal geven aan alles rond film, plaats moet maken voor belangrijkere dingen. En ik vind je oplossing best wel goed. Ik had geen idee van het bestaan van dergelijke insteekmapjes. Jouw dochter heeft wel mooi werk geleverd hoor, @Bonte. Dat zie ik graag.

Die had ik nog niet gespot. Echt goed! We hebben het hier al eens over TV-intro's gehad, maar de thread is blijkbaar foetsie.

Nog eens drie relatieve nieuwkomers die ik best kan smaken ...

Ga je meedoen?

Dan val ik waarschijnlijk terug op een paar cliché-antwoorden. Momenten waarbij ik mij precies herinner waar ik was en dergelijke ... - Het overlijden van koning Boudewijn - De gebeurtenissen op 9/11 - Het overlijden van Robin Williams En de dood van Michael Jackson natuurlijk, maar ik mag er maar drie geven.

Die is inderdaad zwaar geïnspireerd door Queen. De refreinen in de volgende songs hebben exact hetzelfde ritme.

Sterkte.

Zijn beste programma vond ik Brussel Nieuwsstraat. En met Rosa kon hij z'n improvisatietalent tonen, want live. Toch werd hij destijds eerder gezien als een Chris Van de Durpel van den Aldi. Vooral omdat hij ingezet werd om dat gat te vullen toen die laatste naar VT4 ging.

Dat spreekt toch tot de verbeelding van elk kind? Eigenlijk vond ik het best moeilijk te kiezen bij Jommeke en Urbanus. Dat Het mislukte mirakel en De Proefkonijnen voorlopig nog op 0 staan, vind ik wat sneu. Want dat zijn écht twee ongelooflijk fijne albums. Beide met een donker kantje, daar hield ik wel van.

Oei, is dit het einde van onze relatie? Snack Day (zonder ribbels) is amper te vreten (lichte overdrijving), maar Pirato (zonder ribbels) is uiteraard één van de betere en kan de concurrentie aan met merken. Dat is wetenschappelijk bewezen. En zelfs als dat niet zo is, zoek ik wel een artikel waarin ze zeggen dat het wél zo is. Dat is in de mode tegenwoordig.

Als de inzender (fan) het beschrijft als een tropische storm, neem ik aan dat die informatie juist is. Indien niet, moet het hele toernooi opnieuw gespeeld worden. Maar dan nog, storm, hoosbui ... Indruk maakt het niet. Ik zou A zo aan de muur hangen.

In 1998 behoorde ik ook al lang niet meer tot het doelpubliek hoor. Maar de naam Van Leemhuyzen bestond natuurlijk al lange tijd voorheen, wanneer de burgemeester er naar verwees. (al kwam de echte versie toch niet echt overeen,vond ik) Samson & Gert zijn ook de huiskamer blijven binnen komen via mijn 9 jaar jongere zus. Dus ik heb het wel bewust meegemaakt. Eerst heb ik mij zelfs wat verzet tegen die gekke nieuwkomer, wat een onnozelaar, maar eerlijk is eerlijk, die heeft zijn plaats tussen iconische randpersonages absoluut verdiend. Geweldig tijdens de live-shows ook. Zolang we het maar niet over Frieda Kroket hebben. Zullen we dat afspreken? Wie is dat zelfs? Enkel Fred Kroket bestaat, nah.