sporoi

Sophies lange, slanke en naakte kinderbenen laat AI in een (geprogrammeerde) kramp schieten. Hij heeft een draaiboek om dat als problematisch te beschouwen en de voorziene acties te ondernemen (dat zou kunnen zijn een dossier op te maken met zoveel mogelijk gegevens van de aanvrager en zijn vraag en het aan bevoegde maar ons onbekende instanties door te geven). Ook is hij dan geprogrammeerd de aanvrager zoveel mogelijk aan het lijntje te houden. .

Heb nog een paar jaren geduld. Dan zullen de stripconsumenten de resultaten hier van AI zeker kunnen pruimen en er komen starres en wrings als ARTHURY, FANTISSIMO, HYPOCOOLOOL. Die oude handwerktekeningen zijn dan hopeloos GRIZZLED voor die HOPLOLLY FOSSILIBI.

Ik ben een tijdje geleden al naar 1930 gereisd maar met een retourtje en heb me daar snel een lading 'Tintin au pays de Soviets' gekocht (nu weet je waarom ze dadelijk moesten bijdrukken) Niet zo'n goede ingeving geweest, want ik geraakte ze hier aan de straatstenen niet kwijt en ik heb er veel last mee gehad. De veilingshuizen denken dat het vervalsingen zijn en ik sta al op hun zwarte lijst. Nu zit ik met dat pak papier!

Soms is de ondertiteling 'hard-coded' (gebrand) op de film zelf. Dan is er geen setup nodig. Zo niet, zoals hier geschreven, met de 'subtitle' knop op de afstandsbediening moet het ook lukken terwijl de film speelt. Een aparte ondertiteling staat ook als aparte file op de dvd. Maar stel dat die zone op de dvd corrupt is (krasjes bv)? Ik heb dat nooit gehad, maar zeg nooit nooit. Een handige Harry kan de dvd rippen en bv als mp4 op usb overzetten. Ondertiteling kan je op het net apart vinden en daarna ofwel op de film branden, ofwel als aparte file bij de filmfile plaatsen. Of de filmcontainer mkv gebruiken om film en ondertiteling samen te voegen. Geen gevaar meer op een defecte dvd. Maar dan kom je in het rijk van de film- en softwarenerds. Fantastische film trouwens.

Of een korte zin plempen, wat minder inspanning vraagt en je hebt het idee iets geschreven te hebben.

Je kan het universum beschouwen, omdat we zelfbewust zijn en de capaciteit hebben tot reflexie. Voor die ontelbare wezens die leven hier en elders betreft het gewoon geboren worden, voeding, voortplanten en sterven. Geen vragen dus. Die zelfbewustzijn en reflexie zijn geen cadeau's: te weten dat je gaat sterven of door een ziekte kunt geveld worden is niet zo leuk. Voor velen een martelgang. Constructies van zingeving kunnen wat helpen, sedatieven als het ware. Maar een maatschappij gebaseerd op die ene soort sedatief die het toevallig haalt is gewoon een vloek om in te leven. Want waar de mens vooral mee bezig is naast seks en zijn vrees voor de dood is macht over anderen en zijn omgeving. Ook een sedatief.

Breng me niet in de verleiding.

Bij Gaza zijn de burgers boven in een decor, een facade. De terroristen zijn onder in de tunnels en klaar om als het nodig is in de kartonnen facade op te stijgen en te strijden. De burgers en het decor?... Ach wie maalt daarom. Democratische keuzes van de Palestijnen hebben mooie leiders voortgebracht. Maar ja, wij ook hebben onze kankers VB en Pvda die hersenloze kuddes lokken.

Ah, dank je voor de tip, want dat wist ik niet. En de tekeningen hier zien er uitstekend uit!

Ik las heel graag de tekststrips die bij de Bezige Bij verschenen, en toentertijd (jaren ´80 en ´90) volop uitleenbaar waren in de bibliotheek. Ik heb daar dat duo ontdekt, maar de ballonstrips kende ik niet. Tot het laatste verhaal, dat huwelijk van Heer Bommel en zijn buurvrouw. Ik heb zelfs nog een paar van die boekjes, toen ze later verkocht werden door diezelfde bib. Later ook wat van die tekstballonstrips gelezen. Leuk voor een keer, maar niet echt de moeite waard voor mij. Je voelt dat de tekeningen en verhaal wat afgeraffeld waren en natuurlijk is het bedoeld voor de allerjongsten (waartoe ik niet meer behoor ). Tekststrips in het algemeen zijn voor mij geen probleem om eens aan te beginnen, hoewel ik er toch echt zin in moet hebben. De tekeningen zijn meestal wel leuk, ik denk aan Thomas Pips, Eric de Noorman en kapitein Rob, maar meestal zijn die teksten toch maar zeer gewoontjes. Het is natuurlijk te vergeven dat het wat eenvoudige 'Harry Potter' tekstjes zijn, want het was immers gemaakt voor de jeugd. De teksten in de 'Tom Poes en Heer Bommel' verhalen zijn meer verzorgd en origineel, de tekeningen idem dito, maar de boekjes van de Bezige Bij waren gewoon slecht voor die strips. Nu, als ik heel af en toe die paar Bezige Bij boekjes bovenhaal, kan ik een verhaal meestal niet meer doorworstelen, hoewel de tekeningen nog altijd charmant zijn. Maar het voelt alsof ik volledig ben uitgekeken op de verhalen.

Daarin verschillen we van mening. Het papier in die oude boeken was meer dan kwaliteit, ook voor tekeningen. Of dacht je dat ze toen geen verstand hadden van drukken? Want boeken die wat in de middenklasse waren maakten gebruik van kwaliteitspapier, meer kwaliteit dan nu vind ik . Het ging niet om vulgair krantenpapier he, dat was voor goedkope softcoververhaaltjes en dergelijke. Het was wel degelijk goed papier in die boeken, maar mat, en afdrukken en tekeningen werden uitstekend op dat papier gepresenteerd. Ook het fotowerk van toen werd uitstekend afgedrukt, zoals het in die tijd mogelijk was. Dezelfde foto op glad papier gaf geen verschil in kwaliteit, niet met de drukmogelijkheden die ze voor een boek middenklasse wilden gebruiken. Niets slordig aan dus. Maar glad papier in het boekblok verwerkt met een paginagrote tekening of foto, dan nog beschermd door een pergamijnblaadje zoals je die vond in fotoalbums (om je privefoto's te schikken)? Dat was vooral show, gebakken lucht, ook toen. Met wat kon je in de boekhandel uitpakken? "Kijk mijnheer, het is wel een duur boek, maar hoe schoon! Ze hebben ook ander blinkend papier gebruikt voor de schoonste tekeningen. Voel eens hoe glad! En kijk, hier hebben ze zelfs een paar tekeningen ingekleurd! En hoe proper beschermd met een doorschijnend papiertje!" Pergamijnbladen werden trouwens al zeer lang gebruikt. In boeken begin 19e eeuw kom ik ze al tegen. Het nut toen? Misschien om te voorkomen dat de inkt van de gravure na een tijd op de tegenoverliggende pagina sporen achterlaat. Wegens de druktechniek toen die misschien inkt kon achterlaten. maar dat is maar een vermoeden. In antieke boeken waarvan de pergamijnbladen beschadigd of weg zijn zie ik toch geen sporen van inkt op de tegenoverliggende pagina's, behalve bij een slechte stockering van de eigenaars door de jaren heen, vocht, stof, koude, warmte, enz. (het betreffen wel boeken van 150 jaar he). Ik vermoed dus dat dit toch ook grotendeels show was, ook toen al.

Dat klopt wel, maar het was toen ook een kwestie van presentatie, als bewijs van luxe. Ik heb het trouwens over gewoon mat papier die veelal werd gebruikt voor boeken. Er waren soms ook beperkte oplages op duurder papier dat wat vezeliger en dikker was, voor de liefhebbers die dat konden appreciëren en geld hadden. Maar de meeste gravures, tekeningen en soms foto's waren tussen de teksten op hetzelfde papier als de teksten. Fotoafdrukken toen waren sowieso niet echt fameus te noemen. Kleurenbeeltenissen werden soms apart gedrukt op dunner en gladder papier en als grote 'chromo' op een apart blad in het boek geplakt, soms dan nog beschermd met een pergamijnblaadje. Dat apart blad was meestal van een iets dikker, meestal gekleurd en ook grover papier. Maar bij zeer verzorgde boeken waren er soms ook fraaie kleurentekeningen te zien op hetzelfde papier, met lichte korrel dus maar met een mooi resultaat, en veelal beschermd door pergamijnbladen. En dus ook hetzelfde op gladder papier. Dit alles kon als verkoopsargumenten gebruikt worden. Een boek met een meer verzorgde cover, vele tekeningen en soms foto's tussen de teksten, fraaie buitentekstplaten, soms als chromo erin geplakt, soms op wat ruwer papier gedrukt, soms op glad papier gedrukt. Het valt wel op dat met de komst van glossy magazines vooral na de oorlog de trein naar gladder papier meer en meer werd genomen. Goedkopere stripuitgaven bleven lang nog op mat papier, maar de trein was vertrokken. Mat is out, glad is in. Enkel nerds houden nog van de textuur van papier, maar de hedendaagse modale stripwereld is er toch één van gladde glibberigheid. Niets tegen te doen.

Er was toen ook dan een rubberboom! Maar wat een gedoe toch voor iets dat God mee schiep. Maar je laat ook uitschijnen dat je er bij was... Adam I presume?

Ook in oude boeken van de eerste helft van de 20e eeuw zag je soms het fenomeen dat in dure uitgaves een aantal bladen van glad papier waren voorzien, meestal met foto's of gravures (in het zwart-wit en heel heel soms eens in kleuren) . Glad en witter papier, zonder textuur dus, was blijkbaar toen ook al een teken van 'luxe'. Zo oud als de straat dus. Ik ben het er mee eens dat textuur van de drager een meerwaarde biedt aan tekeningen. Oudere stripverhalen, ook de vroegere goedkopere softcovers (bv Jong Europa) zijn gewoon leuker te lezen op zo'n papier, ook al schortte er wel wat aan de kwaliteit van de inkleuring. Elk zeefdruk van een werk van een zichzelf respecterende kunstenaar is op papier dat zijn werk recht doet. Posters van werken op dat glossy papier is meestal een ramp voor het afgedrukte werk. Maar het is lekker goedkoper en het publiek dat het koopt weet niet beter of maalt er niet om. Dat maakt wel dat strips, die altijd de vloek van pulp met zich meedragen, eigenlijk zichzelf vandaag grotendeels blijven presenteren als pulp en zo criticasters gelijk geven. Maar er is geen uitweg. Want het publiek die (nog) strips koopt vind het nu al te duur.

Die zwartharige toch! .... In films worden de spelers immers geschminkt en restyled. Uit het oog uit het hart zo blijkt maar weer.

Deze cover is wel heel knap, maar waarom toch die aversie tegen de (onschuldige) geslachtsdelen? (we zijn immers in het Paradijs) Dat is dus wel het minpunt van deze cover.

Eh? Is Fanny geen hoofdpersonage?

De originele Wattman cover is mooi omdat hier duidelijk de referentie naar Batman te zien is. Die randloze blauwe huizen op de achtergrond helpen voor de nachtsfeer en het tramwagentje met oogjes en slecht gekalibreerde wielen (voor een wat hobbelige rit als passagier) is erg charmant. De 2 andere zendingen: ik ken het verhaal van Franka niet, maar ik vind de oude cover niet echt iets speciaal goed opgebouwd. Hoewel de keuze van de scene goed is. De nieuwere cover is spektakulair maar voor me veel te gedetailleerd voor een cover. De 3 Kiekeboe covers zijn één pot nat: gewoon niet aantrekkelijk of origineel. (maar dat is niet nieuw want de meeste Kiekeboecovers trekken op niet veel). Voila.

Nee hoor, ik dat kopen???!! Zie mijn berichtje hierover: En wat dat lezen betreft: dat was niet zo'n pretje .... maar later meer als ik wat hersteld ben.

De cover en de interviews zijn de bronnen. En met dat is al veel op te maken. Bij B & M van Floch was dat evenzeer. (Ik heb van dit laatste product de lezing overleefd, ben mijn wonden aan het likken en aan de recensie bezig. Te verschijnen...)

Het is algemeen bekend dat goudschatten in oude zakken of kisten verborgen liggen. Lees de stripklassiekers.

Jong versus oud:

Marnix Verduyn is van 1969, ook niet meer van de jongste (of zoals sommige jongeren misschien zouden zeggen een oude zak). Ik ben erg benieuwd of hij met deze dingen jongeren aantrekt om zijn strips te lezen (alla lezen, snel doorbladeren ...). (Zoals je kan lezen is dit ook een tekstje van een oude zak.)

Dat kan voor sommige lezertjes een probleem zijn dat te willen specificeren.

Wanneer is het roer dan totaal omgegooid volgens jou? Als ALLE personages verdwenen zijn?