sporoi

Dit album heb ik wel gelezen, en ik vroeg me al snel af waarom het eigenlijk ooit was gemaakt. Buiten een wat moderner sausje werd het verhaal deels nagekauwd, maar dan zonder leuke vondsten en nu met een troepje zeer uitwisselbere kinderen (t. t. z. kinderen zonder body, de nieuwe Jommeke incluis). Het oorspronkelijk verhaal was ook maar zozo, maar je had de leuke Jef- Nyshumor die de goede rikken en slechteriken veel kleur gaven. Bijvoorbeeld die slungel van een vader die hijgend in het verhaal meeholt had een hoog komisch gehalte. Maar in de duistere, of inspiratieloze, breinen van de makers is hij ook verschwunden zonder iets evenwaardig te verzinnen. Wat overblijft is een holpartij in een modernere omgeving in een inspiratieloze en doordeweeks stripverhaaltje met personages die ik al snel ben vergeten.

Het lijkt me geen sociologische maar louter een Merhologische kwestie te zijn. Hoe kan ik scenario's blijven verzinnen? Door gaandeweg de verhoudingen in het gezin wat aan te passen, nieuwe vaste figuren te verzinnen en bij hen ook de situatie wat te veranderen (Goegebuer en zijn vriendin, Vanderneffe en zijn vrouw, Moemoe die van een verzuurde oude vrouw verwordt tot een regelrechte heks, enz). Merho heeft nooit de overdrijving geschuwd (maar daarvoor is het een komische serie). Maar hij heeft ook amper gas teruggeven en blijven doordrammen in zijn karikaturen, alsof hij nooit een maat kon houden. De evolutie heeft echter niets met emancipatie of sociologie of wat dan ook te maken. Het is meer een buzz-woord om veranderingen in te pakken. Hoofdzaak is en blijft veranderen voor de verhalen, verhalen en verhalen uit de duim te zuigen. Charlotte als huissloofje is gaandeweg verworden tot een soort bitsige manwijf (is het iemand al opgevallen hoe ze doorheen de verhalen chagrijnig naar Kiekeboe kijkt en hem bitsig antwoord?). Zogezegd zou dat volgens sommigen emancipatie moeten voorstellen, maar buiten wat klusjes voor het uitzendbureau 'nu-en-dan' heeft ze nooit gewerkt en blijft ze vrolijk verder leven op de kap van haar man. Wat heeft ze verder in haar leven dan wat shoppen met Fanny (het loon er door smijten zoals de seksisten zouden zeggen) en toch het huis maar verder beredderen? Ik dacht dat emancipatie ook inhield dat je werkt: voor het loon, voor de sociale contacten buiten het gezin, voor iets creatief of uitdagend (als je geluk hebt met je werk). Dat je hobbies hebt of passies buiten dat gezinnetje om. Dan is en blijft Kiekeboe veel meer geëmancipeerd. Kiekeboe is als een actieve en dynamische man en vader gaandeweg verworden tot een Oktaaf Keunink waar iedereen mee spot of meewarig over doet en die niets en nergens meer in de pap te brokken heeft. Een kantoorwerk waar hij onder de knoet is van zijn baas, omdat hij gaandeweg meer en meer een niet te bevatten goedgelovige sul en naïeveling wordt in de serie. Overdrijving naar het extreme is altijd het waarmerk van Merho geweest. Want dit is een bron voor verhalen natuurlijk. Konstantinopel van een nieuwsgierig en actief jongetje die de wereld moet ontdekken naar een vroegrijpe macho/nerd, waarin je geen kind meer herkent. Scenariomatig zie ik er het nut niet van in om een volwassen klier te fabriceren in de verpakking van een jongetje. Fanny als flirtende puber die elk verhaal een lief had voor wat zoentjes naar een soort playboy-supervrouw met allures van een gefotoshopte superster waar iedereen, jong en oud, voor valt. De verhalen zijn soms leuk, maar niet diepgaand en zeker niet om te analyseren en er iets diepgaand op te plakken. De serie is en blijkt een collage van bordkartonnen figuren die met elkaar wat bezig zijn en herhalen, veel herhalen. De karakters daarin waren vroeger oppervlakkig maar je kon er sympathie voor opbrengen, omdat ze deden denken aan een braaf gezinnetje. Bij de veranderingen (zoals bij Charlotte die wat meer haar op haar tanden krijgt) was die evolutie wel goed, maar het verwordt steeds snel tot nieuwe karikaturale kartonnen uitsnijdingen. Op het einde zijn de figuren evenzeer oppervlakkig, maar het heeft niets meer te maken met een braaf gezinnetje: het is een krabbenpoel met een eeuwige gevecht voor de pikorde, met the losers die in het slijk liggen en the winners die superhoge toppen scheren. In het middenveld is er niets meer.

Zou die geldbeluste, hypochondrische, chagrijnige en manipulative familieheks niet beter 'vredig' met pensioen gaan in een afgelegen bejaardentehuis? Zodat ze daar haar in het vooruitzicht van haar einde haar geliefkoosd tijdverdrijf kan uitoefenen: het treiteren van de mede-bejaarden en het personeel en er het sterftecijfer mee helpen verhogen? Kijk wat ze deed met haar zoon Kiekeboe! Van een wat gekke maar idealistische en dynamische man die een stripverhaal moest stutten tot een laffe loser-detail verworden. Met als dieptepunt in de nieuwe reeks zo goed als verschrompeld te zijn, om plat te trappen en er verder over te zwijgen. Het is een aftakeling die jarenlang stelselmatig gebeurde naarmate deze ' moeder' zich meer op de voorgrond wurmde in de strip, en haar invloed over de rest van het gezin uitoefende. Kiekeboes aller gezinnen verenigt u!

http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/cultuur%2Ben%2Bmedia/kunsten/1.2984272# "Wanneer het eerste album in de rekken zal liggen, is nog niet duidelijk. "Ik kan enkel met zekerheid zeggen dat het er komt." Het was een mooi opvulonzinpocherij-artikeltje, deze samenwerking tussen de uitgeverij en zijn connectie de nieuwtjesvergaarder. Zoals zovele opvulonzinpocherij-artikeltjes.

Goh, Kiekeboe was nooit echt mijn ding. Achteraf hebben sommige eerste verhalen en een deel van de verhalen (ik denk tot nummer 50 ongeveer) hun charme, en sommigen vind ik echt wel uitstekend, terwijl andere middelmatig of gewoon flauw zijn. Dan ging het snel bergaf naar een soapniveau bevolkt met nog meer rare figuren, dat het me niets meer kon schelen. Een vervolg? Ik ben gewoon erg benieuwd of het explodeert in albums van fraai vuurwerk, of dat het eindigt na een paar jaren met een doffe "pop" en duisternis. De uitleg in dat laatste geval zal wel al ergens genoteerd staan om af te kunnen lezen. De weddenschappen zijn hiermee geopend!

Originele versus hertekende versies. Nieuwe wijn in oude zakken. Misschien die Don Bosco van Jije. Buiten de veel betere tekeningen is in die 7, 8 jaren amper iets veranderd aan de inhoud, die toch zelfs in die tijd van de hertekening getuigde van een tenenkrommende zeer naïeve soort godsbijgeloof die ergens aan het Christendom deed denken. Oude wijn in nieuwe zakken. Het voorbeeld van Kramikske en Annie en Peter, met de mix van overgenomen scenariodelen en aanpassingen. Oude wijn in oude zakken. Daar denk ik in het voorbeeld van de Jommekesgrap en de hertekende Suske-en-Wiskes. Er is niets veranderd en het brengt niets bij. Het resultaat is niet beter, soms slechter. Al die moeite voor wat eigenlijk? Maar zeker niet nieuwe wijn in nieuwe zakken.

Vergelijking van de mooie vrouwen en mannen van Biddeloo en Bono. Hieronder heb ik eerst enkele beelden 'Art Nouveau' stijl bijgedaan: Van Mucha: Weet ik niet direct van wie (gedownload omdat het mooi is). En van een hedendaagse artiest Lipták László (voor het harenspel vooral): In het algemeen leverde Biddeloo niet uitzonderlijk maar toch goed werk wat betreft vrouwelijk schoon. In vergelijking met deze bovenstaande zinnebeelden zijn zijn tekeningen wel charmant . Ook zijn ridder vond ik als archetype van de krijger voor het goede geslaagd qua presentie. De mooie vrouw van Bono is me eigenlijk niet zo mooi, meer dreigend, maar goed, misschien moest dat de bedoeling zijn, ik weet het niet. Ik dacht dat Galaxa het zinnebeeld was van het goede, maar ik zie toch meer een soort meesteres/vamp uit een sm-scene. En de haren! Als je dan toch wapperende haren wil gebruiken dan moet je toch best voluit gaan. En waarom een spiegelbeeld maken (links en rechts) voor dat gewapper? De ridder is ook niet echt een figuur die ik album in album uit wil volgen. Het archetype van de moedige blonde krijger wordt verlaten en je krijgt een afgeleefde en vermoeide ogende geweldenaar met een slordig kapsel die hem in zijn vechten kan belemmeren. Zijn gelaatstrekken doen me eigenlijk twijfelen of hij niet graag op pensioen wil gaan met een leuke boerenmeid in een landbouwhuisje in een rustige streek. Dat is een keuze natuurlijk. De zwart-wittekening boeit met alleszins vele keren meer dan de kleurentekening. Dynamisch, dramatisch, en knapperds. De kleurentekening: geen dynamiek en geen knapperds. Wat de teksten betreft: met een verhaal van 30 pagina's kan je best de info te verdelen tussen beeld en tekst, om het verhaal wat vooruit te laten gaan. Dan lees je tenminste nog een verhaal die naam waardig. Anders loop je het gevaar dat er in een album amper iets gebeurt dan enkel een bladerende lezer, en moet het verhaal verdeeld worden in eindeloze vervolgen. Vroeger! Vroeger in de tijd konden ze nog vertellen!

Toch nieuwsgierig en verleid geworden door de schuld van @Peter Motte . Ik heb mijn flessen vitriool "puur" en suikerwater al klaar staan ten behoeve van een recensietje (maar ik geef het album zijn kans). Voor binnen een paar weken (midden februari waarschijnlijk) op ... And now something sporoiadic different ... .

Er zijn heel goede online vertaalprogramma's en eventueel vertalers. Het is dus geen kunst om snel snel wat te vertalen. Met taalfouten eventueel (dat lijkt in de stripvertaalwereld toch bon ton te zijn). Maar goed, dan zou ze gewoon de beleefdheid getoond hebben en dat is me genoeg.

De strip is ook in het Nederlands te koop op die site, maar een Nederlandstalige pagina maken ten behoeve voor deze taalgroep ? Hoho!!! Ulule laat perfect pagina's in verschillende talen toe, en het zou van respect betuigen, als je dan toch een Nederlandstalige strip verkoopt, dat ook te voorzien. Maar er was blijkbaar een Francofoon mannetje/vrouwtje achter de knoppen die niet op dit idee kwam of het gewoon vertikte. - Pour les néerlandophones la même chose - blijkt eens te meer te gelden.

Het is kiezen voor de moeilijke eenzame weg van de kunst of het (verborgen) geld. Het is kiezen voor de mens die honds behandeld wordt of de hond die zich de huid van een (rijke) menselijke parvenu aanmeet. Het is kiezen voor de kunstenaar die open en bloot de sterrenhemel trotseert en de goden bejubelt, of de hond die zich een krochtenstelsel onder de grond (en zijn geest) heeft geconstrueerd, ver ver weg van het zon- en maanlicht. Het is kiezen voor een weids landschap van een woonst gelegen tussen hemel en aarde of voor een woonst onder de grond dicht bij de wormen, kevers en mollen die de muren schuifelend teisteren en je uiteindelijk lot voorspellen . Het is kiezen tussen de ode aan het leven of een leven schatplichtig aan de dood, de dood die je wurgend omhelst en verstikt. Kiest, kiest!

Een beetje als XTC dus . Met na de roes steeds weer de grauwe realiteit: een verslonsde en door en door vervuilde en vieze hondenhok. Tot de volgende roes.

Inderdaad, als dit de inzending was geweest, was ik verkocht. Een knus en wat charmant huisje met een mijmerend smurfje die voor zich uit zit te dromen, met ook een dakraampje om de sterren en/of de maan bij nacht uit je bed te bewonderen. 2 smurfjes die onschuldig met de bal spelen en wat her en der wandelende smurfen. De setting die Peyo heel vroeg opzette van een zeer onschuldige en solidaire gemeenschap en diende als basis in de verhalen waarin de smurfen aan de stok krijgen met gevaren van binnenuit en buiten. (Het was een prachtig concept!)

Zo zie je dat Peyo ook niet zo consequent was of er soms iets te weinig over nadacht. Hij liet dingen toe naargelang het scenario van hem of anderen het voorschreef. De boerensmurf kon er van houden om zijn extra lapje grond te hebben, maar als je brood wil bakken om het dorp te voeden (of al die taarten van de lolsmurf)? Dat bloem komt er gewoon niet vanzelf. Maar je ziet de smurfen nooit gezamenlijk landbouwgrond bewerken, en met de slaatjes van de boerensmurf kom je er niet voor de gemeenschap. Is dat van belang voor een stripserie? In principe niet. Maar zo'n fantasiewereld zet me wel aan het denken als ik de serie wel leuk vind, en dan poppen die vragen wel bij me op ja. Als een serie een wat logisch en doordacht frame heeft, maakt dat voor mij de strip stukken beter. Maar meestal verliezen die series zichzelf op de duur door de druk nieuwe scenario's te verzinnen. Een langlopende serie lijkt altijd op de duur worden uitgemolken, uitgehold en meer en meer inconsequent te worden. Spijtig, maar dat lijkt een stripseriewet te zijn. De smurfen als een mannengemeenschap diep in het bos die het best wel zonder de vrouwen kunnen (als ze niet te dichtbij lopen te pronken tenminste)? Leuk verzonnen, waarom niet?

Nee, de periode van de eerste albums van de Smurfen. Omdat het opgevat was als een soort mannelijke begijnengemeenschap met "vaderoverste" Grote Smurf, doet me zo'n dorp me dus meer denken aan een begijnhof. Paddelstoelhuisjes met wat privacy, maar eens je je neus buiten steekt ben je opgenomen in de vriendelijke smurfengemeenschap (uitgezonderd de brilsmurf als hij betweterig doet). Zoals in zo'n begijnhofgemeenschap zijn er gezamenlijke taken (zoals de brug bouwen en noten en sarsaparilla's verzamelen). Logischerwijze zou daar, net als de begijnen, ook een stuk landbouwgrond in de buurt moeten zijn om in groep te bewerken. Ze hebben een voorraadschuur voor de winter (in een verhaal was die afgebrand, ik denk "Honger bij de smurfen"), dus al dar graan komt niet van de voortuinen van elk paddenstoeltje in de moderne versie, maar moet wel degelijk komen van een flink stuk landbouwgrond buiten het dorp. In latere verhalen is er de landbouwsmurf die een lapje bewerkt, maar dit voelt verkeerd aan. Een paddenstoelhuisje met een voortuintje? Bleh. Dat vloekt zo met het beginconcept van Peyo. De orde van begijnen waren in de Kerk, maar hadden geen gelofte van armoede. Deze vrouwen konden dus gemakkelijker, buiten de mannenwereld om maar geaccepteerd door staat en kerk, hun talenten gebruiken om producten te creëren om een handeltje met de buitenwereld te drijven en centjes te verdienen. Een deel van de centjes en de producten waren voor liefdadigheid. Het was goed voor de eigenwaarde van de vrouw, zonder te vervallen in een huissloof met hopen kinderen. Het lot van massa's en massa's vrouwen toen: kloek, moeder en huisslavin zijn. De begijnen beredderden tevens het begijnhof zo goed en zo kwaad als dat kon als er klusjes zijn (toch soms met hulp van buitenaf), naast dat ze ook wat tuinbouw deden. Proberen dus onafhankelijk te zijn van de man en de omringende mannenwereld, buiten mijnheer pastoor dan die de vele missen opdroeg. Elk talent van een begijn kon hiervoor gebruikt worden, en anders leer je het wel gesteund door de begijnengemeenschap. Voel je niet de overeenkomsten tussen een begijnhof en de smurfengemeenschap diep in het bos uit de tijd van Peyo? In deze smurfmannengemeenschap moest het nefast zijn dat er een smurfin langs kwam, net zoals een man in een begijnhof wel veel moeilijkheden kon brengen. De smurfin werd er wel na 1 verhaal eruit gebonjourd, weer in de tijd van Peyo. Kijk, was het een prentje geweest van een smurfendorp uit de tijd van Peyo, dan had ik er op gestemd!

Tja, B heeft enkel de originaliteit mee, zo geprangd tussen 2 boomstammen. Maar verder heeft het wat weg van een klassiek rijvillaatje van een burgertje maar nu wat "uit de hoogte". Verder is het een zeer deprimerende omgeving en slangen die hun gewone ding niet doen en zich dreigend gedragen helpen niet echt om dat te verbeteren. Huiselijk en gezellig? Met die gevaren in zo'n omgeving zou het nooit erg huiselijk aanvoelen. Het is meer een versterkt fort in een vijandelijke omgeving. Natuurlijk, daarin kan je eens lekker een bakje koffie drinken samen met je lotgenoten, maar wel met eentje ervan op wacht, en iedereen de oren steeds gespitst en altijd klaar om bij het minste onraad je wapen dicht bij jou te grabbelen. A heeft als nadeel dat een hondenhok eigenlijk niet gezellig is, noch origineel, noch huiselijk, noch schoon (al eens in zo'n hok geloerd?). De grapjes er rond zijn grapjes, maar in tegenstelling tot Dommel's hok zie je niets van het interieur. Ik denk dus dat het geregisseerd spel is, 1 grote fake. Moest je binnen kunnen kijken zie je enkel een krappe en muffe houten kist vol met resten afgeknauwde beenderen en massa's pulken hondenhaar. Niets meer, niets minder. Dus pest of cholera? Ik wil ze gewoon beide niet.

@Waldorf en @Ambreville: jullie hebben beiden gelijk!!! Dan stop ik toch maar mijn (kortstondige) celibaat en ga ik overstag voor de vleselijke verkiezingsverleidingen! Ik kies voor het gezellig nestje in het Palombiaans oerwoud. Een pantoffel of een marsipilami-nest, wat is het verschil? (Niets dus, gezellig tussen de bloempjes). (Bijna had ik mee een monster aan de macht gebracht!)

En om mijn toernooironde op dinsdag af te sluiten: zelfs verleidingen van het vlees overtuigen me niet in mijn stemgedrag!. (Zo'n wilskracht, ik word er soms bang van). Een oude truc trouwens: Verkiezingen voor het Volk met veel (M)Vlees (de 3 V's strategie ). Kort maar goed: ONTHOUDING (ook seksueel).

2 inzendingen van strips van onze Noorderburen. Een tochtige (maar naar het schijnt warme luchttocht, dat scheelt wat) , onhandige en amateuristische boomhut op de bodem van een (uitgedoofde) vulkaan. Of zo'n typisch (peperduur of van een sociaal huisvestingsagentschap) Nederlands huisje, waar je het gefluister van de buren tot in je woonkamer hoort, laat staan andere geluiden (maar verder is het oergezellig hoor!). Grappig is dat beide gegeven tekeningen voor inzending B toont dat deze huisjes gemaakt zijn voor 1/3 generatie (met wat geluk). Nee, ook hier geef ik forfait. Ik vertoef lekker in een meer solide België met al zijn nadelen hier (en ik heb gelukkig geen Groot-Nederlandse droom).

Ik ben een fan van Isabel, maar in deze A doening van Calendula woon ik liever niet. Dat geloei van de zee in dit vak is niet uit te houden, en verder zie ik er weinig tot geen voordelen om op die plaats en die hoogte te leven. Van B weet en zie ik te weinig. Ze lijken allebei origineel, maar schoonste, gezelligste, huiselijkste? Te weinig info hoe het binnen is bij beide inzendingen. Nooit stemmen met te weinig info, dus onthoud ik mij.

Normaal B de Smurfen, maar niet deze meer hedendaagse tekening. Het lijkt me teveel op een woonwijk met een dodende soort "gezelligheid" die ik het liefst ontvlucht. A doet me aan een spookhuis denken, veel te luguber. Dus ik stem niet.

Schoonste: mits opgeknapt zeker wel. Beter een gebouwtje verscholen in de natuur dan zo'n hele (namaak)planeet. En de ecologische voetafdruk van A? Gezelligste: nu, een tochtig vervallen kasteel met een loodzwaar verleden, en met cellen en voorziene folterkamers boet het enigszins in voor de gezelligheid. Maar de foltertuigen zouden kunnen gegeven worden aan een museum, en er zouden mancaves en wijnkelders kunnen gemaakt worden van de oude pijn- en hongerkamers. Maar zo'n nieuwe eigenaar heeft voor mij toch maar een flinke schroef los. Zeg nu zelf: de wetenschap dat er mensen uitgemergeld stierven in donkere cellen en regelmatig gefolterd werden is niet zo gemakkelijk te negeren vind ik. Om de toekomst te vrijwaren hoor je best het verleden te kennen. Dit gruwelijk verleden tot iets huiselijk of gezellig transformeren? Bleuh!!. Als je het verleden van het kasteel kent, van een getikte en sadistische familie die zijn gang ging, kan de hele doening beter met de grond gelijk worden gemaakt. De botten van de arme slachtoffers verzamelen om ze op zijn minst een laat eerbetoon te geven, en te blijven herinneren dat gekken/onmensen vroeger en nu verschrikkelijke dingen kunnen doen. Misschien door een bescheiden herdenkingsmonument op die plaats om tijdens een boswandeling op een bank te verpozen en even te mijmeren. Voor zo'n monumentje zou ik wel stemmen. Origineelste: daar valt over te discussiëren met inzending A, want die is ook origineel. Huiselijkste: eeeeeh ..... Nu ja, ik wik, weeg .... en kies toch voor A. Ik kies niet voor een plaats dat me doet sidderen.

Ik vind het beide niets, dus onthouding.

Zo gaat dat nu eenmaal met verkiezingen. Heilige "doeninkjes" en hun bewoners worden niet ontzien. Ik zal hiermee besluiten met voormalig U. S. President Harry Truman aan te halen: If you can’t stand the heat get out of the kitchen. Trouwens: je overwinning in deze ronde is in kannen en kruiken. Ik ben Trump niet, dus mijn gelukwensen.

De stripfiguren zijn knap verwerkt in de achtergronden. Het weinig verstrippen van de achtergronden en de integratie van strippersonages en achtergronden door uitgekiende lichtinvallen maken dat het fraai oogt. Zeer mooi gedaan dus!