sporoi

Een ecologische keuze is dit duel. A is een doeninkje in wat ze vroeger wel eens "de groene hel" durfden noemen. Een plaats waarschijnlijk met verschillende plantenetages waar het zonlicht door elke etage gefilterd en gedempt wordt. In een stulpje dat zo miniem en verstopt is, en met het natuurgeweld rondom, dat je je alleen maar zeer nietig voelt in de handen van een wrede natuur die je dadelijk gaat vervangen als je dienst hebt gedaan. Eerst even snel voor een nageslacht zorgen in de korte en hevige jeugd, dan snel aftakelen, sterven en dienen als compost. Het is een biotoop met zeker enorme waarde en ook zeer interessant voor de natuurliefhebber om er even te verpozen en studies te verrichten. Maar om te wonen in handen van deze moeder natuur? Een moeder die blijkt een feeks te zijn? Daartegenover is B een woning met een fantastisch kleine urbanistische voetafdruk. Denk je toch eens in: her en der verspreid in een overmaat van groen - allemaal hondenhokjes. Elk hokje kan een groot gezin ruimschoots herbergen, zelfs een hele klas als het moet! Toegegeven: de deuropening is wat nauw, en je kan niet pronken met je woonst. Maar buiten baad je in de zon of krijg je een frisse regendouche, en je vertoeft midden in het groen. Buren op verdere afstand die je niet bespioneren of je dadelijk aanspreken om een potje suiker te lenen. Eekhoorntjes, vogeltjes, bevertjes, vossen, enz die alle de ruimte hebben om hun gang kunnen gaan. Je bent niet meer naast elkaar gestapeld in rijhuizen of opeengepakt in appartementsgebouwen! Geen verspilling van kostbare ruimte aan rijen lelijke villa's met woestijngrasvelden! De hondenhokken lijken schraal en krakkemikkel, maar het is er zeer zeer goed vertoeven. En een likje verf op het hout maakt veel goed. Weerom B dus.

Wel..... Daar moet ik morgen mijn AI transcriptieprogramma op laten zwoegen en grijze haren laten krijgen!

Nog wat over Rififi, die in de tientallen verhaaltjes vergroeide met zijn pantoffel. Bijna altijd werd wel begonnen met de soezende mus. Maar er gebeurt altijd wat, soms door gewoon pesterige arbeiders die er plezier in hebben te storen. Maar ook de mens is meestal vijandig. Zoals de boer die van die arme kater Leo een bloeddorstige jachthond wil maken: En eenmaal een heroïsche strijd met sergeant haas tegen een menselijke doodrijder: Maar dan de verdiende overwinning met een medaille voor onze mus. Repers! Laat de pantoffel winnen en gun onze eenvoudige mus Rififi een tweede overwinning!!

Terug uit Kuifje deze reclame. Wat is belangrijker: de fiets of het meisje? Een blitse fiets als aanloop voor de toekomstige bromfiets. Geschikt voor de jongens die de meisjes willen verleiden hun fiets te berijden. Zoals in vele reclames staat een meisje beter op de fiets, en zeker een meisje met een minirokje.

Teamsport? Haantjes die zich willen doen opmerken door een onemanshow met de bal. Achter een bal hijgen die ik toch nooit vast kreeg. Kleedkamers waar je je openbaar moet omkleden, met alle onderkleedse en niet appetijtelijke visuele verschijningen die er mee gepaard gaan. Niet tussen gelijkgestemden, maar verplichte kost in een schoolmilieu die voor dat vak de zeer misplaatste term "Lichamelijke opvoeding" had verzonnen, onder leiding van een tweederangs en verlopen turnleraar/"opvoeder¨ . Gelukkig is het hem nooit gelukt me "op te voeden", maar wel om mij een levenslange afkeer te bezorgen. Voetbal bekijken op tv, ik heb me nooit iets saaier kunnen indenken. Sfeer van supporters in het stadion? Eenmaal was ik toevallig in de buurt van een stadion bij de opkomst van het publiek. Wat ik daar zag was voor mij terug niet echt appetijtelijk! Allemaal vruchten aan de opvoedingsboom.

Is een charmant rolmodel voor genegenheid voor dieren.

Die groep jongens herinner ik me vaag, maar het product helemaal niet. Lijkt wat op een voetbal of het is er één, en voetbal haatte ik en haat ik nog. Misschien daarom. Ik sloeg het stripverhaal van Mick Mac Adam altijd over toendertijd. Om een of andere me nu onbekende reden sloeg deze niet aan bij mij (Ik heb echter niets tegen Schotten).

Een gat in je kindercultuur! @Air

Kijk, in het weekblad Kuifje te zien jaar 1972. Dat was fair-play in die tijd: Ola is een merk van ijscrèmes en bestaat nog altijd als merknaam.

Tja, maar dat is de plaatselijke folklore in Bretagne, niets ernstig. De smid lijkt wel een woeste kerel maar heeft een hart van goud. Hij neemt altijd zijn lichtste hamer. De kleitabletten-tekenaar Uderzix die een tijd ter plaatse documentatie en inspiratie zocht overdreef gewoon om zijn verkoop de hoogte in te duwen. . In het eerste verhaal denk ik zie je de bard lesgeven. In een dorp met barbaren is het hoog nodig dat kinderen worden onderricht in lezen en schrijven, geschiedenis en (zang)kunst.

Zingen en oefenen kan in het ruime omringende bos. De everzwijnen worden er horendol van en zijn dan door dorpsgenoten veel gemakkelijker te vangen (ook door de dorpsgenoten die niet in de ketel met toverdrank zijn gevallen). We spreken dan nog niet over de Romeinen die nog minder alert zijn worden en sneller te vangen zijn door Obelix. Het is een win-winstituatie dus, want de bard wordt ruimschoots beloond: hij krijgt zijn deel van het vlees voor de goede hulp en soms zelfs een vis. Zo wordt de bard onderhouden om alsjeblieft niet in het dorp te zingen en is hij een volwaardig lid van de dorpsgemeenschap. Niet te vergeten: voor geboortes, huwelijken, begrafenissen, plechtige communies, feesten te begeleiden is er maar 1 adres: de boomhut van de bard (enkel instrumentaal wel te verstaan). En hij is ook de schoolmeester in de klas van de plaatselijke jeugd.

Ik herinner me soortgelijke reclame, maar dan in het Nederlands. Maar waar was dat (zeker niet Kuifje/Robbedoes of mijn herinneringen bedriegen mij). Misschien een krant? Je kon iets soortgelijks ook in België bestellen voor de hormoonontluikende jongetjes (die spijtig genoeg na de aankoop van een koude kermis thuiskwamen). Om een meisje te veroveren onder haar kleding waren ook toen andere kwaliteiten nodig dan enkel een toverbril. Hoewel sommige meisjes vielen op brildragers?

Dommel roofde zijn meubilair van Semafoor, dat bewijst dit grapje. Kapitalist = dief, zo blijkt maar weer. Gelukkig diefstal van een andere meer bescheiden kapitalist (toevallig ook een behaarde ex-zee lid, wat is dat toch met die zeelui? ).

Een aanzet met een paar reclames uit het weekblad Kuifje, 1972 en 1973. In een wat voor die tijd kenmerkende psychedelische stijl. Het was immers de periode van de 'flower power'. Snoepgoed dat je quasi onoverwinnelijk maakt ,met het figuurtje 'Smarties' (natuurlijk). Daar waren meerdere verhaaltjes van. Hier werd de stier een vriendje dankzij die kleurbolletjes met chocoladevulling. en frisse kauwgum in connectie met sportprestaties. Twee tekeningen gevonden:

Bij het snuffelen in de oude Kuifjesweekbladen jaren '70 viel me eigenlijk ook de toenmalige reclame op. Stripverhalen en -grapjes, spelletjes en verhaaltjes voor kinderen in weekbladen, de pagina's met stripverhalen in de kranten: het waren vroeger gedroomde kansen om kinderen in contact te brengen met merken en ze voor te bereiden op een leven van consumentisme. Dat was een tendens zo oud als de straat, zolang er week- of 14 daagse afleveringen uitgegeven werden voor volwassenen met een kinderhoekje, of bladen volledig voor de jeugd, zolang was er ook reclame. Deze topic gaat over deze reclameuitingen, al dan niet in stripvorm. In jeugdbladen, in familiebladen en kranten die hoekjes voor de jeugd hebben, op folders meer op de jeugd gericht, enz.

A: Donker bos, met een aantrekking die alleen van de vrouw lijkt te komen, maar niet van die (verschrikkelijk tochtig en donkere) hut. Uit de kleren? Zeker te doen, maar na een tijdje verkil je wel in een koel bos, zelfs in de zomer. Je moet aan het werk om hout te hebben om de winter door te komen (dat is toch wat onveilig naakt). Heb je een ernstig lichamelijk probleem, dan is het de kunst om snel medische hulp te vinden, of je droomhutje wordt je doodskist. B: Je hebt als eerste de opkomende zon 's ochtends. Hogere sferen geschikt voor kunstzinnige zielen. Een platform voor naturistisch zonnebaden zonder dat iemand je begaapt en een hoogte voor eerst romantische en dan intieme tête-à-têtes in het maanlicht zonder dat iemand dat door heeft (als het stil gebeurt tenminste). Gratis panoramisch uitzicht op het dorp met een plaats op de eerste rang voor soaps, menhir gooien, worstelpartijen, wedstrijdjes vis gooien, enz. (Beeld en geluid). Rustige dorpelingen, op tijd op stok en respect voor de nachtrust. Met de zee op wandelafstand voor een duikje en een ruim bosrijk gebied rondom met allemaal beestjes. Een hartelijke visgeur houdt je in de stemming. Zeer nabij een parate druide in gevallen van nood, dus je kan daar veilig oud worden. Winkeltjes her en der. Nadelen: het kan ook wat tochtig zijn daarboven, de trappen, je mag geen hoogtevrees hebben en de dorpsgenoten houden niet van zangspelen. (Maar voor zo'n stulpje betaal je in Vlaanderen al gauw 600000 euro.) Ik kies dus voor B.

Al in orde!!! Dus RIFIFI en GOBELIJN zijn terug aangepast, maar nu volgens de regels.

Ok, dan terug aanpassen. Na een kwartier vanaf nu is het in orde. Ik geef de andere afbeeldingen dan in de duels zelf.

Maar je hebt het filmpje om er af en toe van te genieten, en dat is de hoofdzaak. Als het een doenbaar bedrag is, kan iedereen die interesse heeft dat filmpje wel bij zijn collectie toevoegen. De weg is nu gekend.

Mijn beide inzendingen RIFIFI en GOBELIJN zijn aangepast en nu in orde.

Is het daarna nog mogelijk betere prentjes te tonen in de originele posts, die dan ook te voorschijn komen in het toernooi? Want ik ben er mee bezig, en ik moet ook nog eten.

Ik heb mijn antwoord hier gezet.

Daar heb je misschien een punt. Ik heb me dus via mijn kanalen eens grondig geïnformeerd en zo wat gepolst wat de gevolgen zouden zijn van de misstappen van Eerstens de uitgeverijen: de commerciële bezetters die het stripmedium, opgebouwd in een tijdspanne van 90 jaren, stelselmatig uithollen, uitputten en vernietigen voor buidels zilverstukken. En dan de creators: die collaborateurs die zich gelaten en slaafs in dienst stellen van die uitgeverijen. Ze verraden het stripmedium principeloos en zonder schroom en bederven kinderen/volwassenen met strips van minderwaardige kwaliteit. Zij zijn diegene die de grootsheid van hun voorgangers versjacheren voor een handvol bonen en een bol soep. God houdt heel erg van strips. Daarom heeft Hij een vierschaar: "De castraten voor God" (Libbit Got) die Hem bijstaat. Deze vierschaar wijdt zich enkel aan de branche strips, kunstzinnige en vakwerk, en geeft advies aan God betreffende schuld en onschuld van allen die met de stripbranche te maken hebben. Ze bestaat uit momenteel 6 leden (allemaal zielen die het tijdelijke met het eeuwige hebben ingewisseld en die hun pluimen op uitzonderlijke wijze op stripgebied verdiend hebben als mens in hun tijdelijke periode). De beeltenis hieronder is een dichterlijke vrijheid van deze vierschaar. De vaste leden van links naar rechts: March-ito, Pic-horg, Vulc-pua, Bot-joa, Pal-regt en Tok-akso . Er komen later nog 2 leden bij wanneer ze ook het eeuwige zijn binnengetreden: Bot-omu en Spit-trash. Deze laatste is wel een scherpslijper (van horen zeggen). Het mogelijke verdict van deze leden voor God: het zal duidelijk een gedeelde schuld zijn! Hebzuchtigen en creators die hun ziel verkochten werkten immers samen om hun misdaden te plegen. Over de beleidsmakers en verantwoordelijken van stripuitgeverijen kan ik kort zijn: zij zijn verdoemd. Ze gaan onverbiddelijk naar Inferno vierde ommegang sectie hebzucht, om eeuwig zware lasten een berg op te duwen. De meest slaafse en would-be stripcreators hebben ook schuld maar komen er goedkoper van af: ze gaan naar Purgatoria vierde terras sectie morele luilakken om zich te louteren. Geschatte tijd enkele duizend jaren om steeds rond de berg van wijsheid te lopen. Daarna kunnen ze alsnog in Paradiso, sfeer van de maan, sectie onstandvastigen. Ze komen echter nooit in contact met de sfeer van de zon, sectie wijzen en schoonheid, waar de authentieke striptekenaars vertoeven in zaligheid.

Het team bedenkt en tekent dit toch, van hun hersencellen tot album? Maar het zou niet aan hen liggen? Vreemd! Ligt het dan aan wijlen Vandersteen die die snotapen heeft bedacht? Of misschien aan een geheimzinnige "bovenbaas" die hen met de mes op de kelen verplicht: "Broddelen!!!" Neen, het ligt aan het team. - Shame on them! - (en laat ze later branden in de striphel)

Ik heb niet de volledige lijst van de Tom and Jerry's, maar zoals het meestal het geval is met series zijn de vroegste filmpjes het beste, qua tekenstijl, geluid, muziek en massa vondsten. Daarna zakte het peil enorm en zijn ze amper aan te zien. Het had natuurlijk een financiele oorzaak (zoals altijd): meer en goedkoper creëren (zoals in de stripproducties). Ik geniet heel soms van zo'n oudje, voor de rest geef ik er mijn tijd niet aan.