Waldorf

Is het een baken van licht in deze donkere tijden?

In de nieuwe Angel Wings is één van de gevangen piloten in het Noord-Koreaanse POW-kamp James Salter, Amerikaans schrijver, bekend van onder andere The Hunters, maar ook Light Years en All that is. Salter vloog bij de USAF tijdens de Koreaanse oorlog, maar werd niet gevangen genomen. Salter heeft ook nog een tijdje gediend als mijn avatar.

Wilt u mij wijsmaken dat u niet verder dan de inhoud van dit topic kijkt?

Wordt het nog beter?

Eeuwig op zoek.

Angel Wings 7 - Mig Madness (Yann, Hugault) Het zevende deel van de luchtvaartreeks van Yann en Romain Hugault speelt ten tijde van de oorlog in Korea. Angela bestuurt drones voor de Air Force, op afstand bestuurde jets die als doel gebruikt worden bij schietoefeningen. Ondertussen vliegt haar geur-, kleur- en smaakloze lief Rob met Panthers over Korea vanaf het vliegdekschip Oriskany. Rob wordt bij een riskante missie neergehaald, en Angela moet hem gaan redden. Angel Wings is een beetje Buck Danny met minder tekst en meer borst, en dat is prima. Sommige gebeurtenissen gaan wel erg vlot (Angela als oorlogsfotografe in een POW-kamp, realy?), maar dat deert niet. Yann houdt er vaart in, en de beelden die Hugault maakt van F9F en F-86 zijn geweldig. Erg goede luchtvaartstrip.

Friday 1 - The first day of Christmas (Brubaker, Marcos Martin) Friday is een meisje van 18 die haar hele jeugd heeft opgetrokken met Lancelot. Samen hebben ze als tieners in hun stadje in het noordoosten van de VS mysteries opgelost. Van weggelopen katten tot diefstallen. Maar Friday is naar de universiteit getrokken, en hun jeugdige avonturen lijken ten einde. Het afscheid verliep vreemd en stroef. Aan het begin van de kerstvakantie keert Friday terug naar huis. Friday is een 'young adult'-strip: Brubaker heeft het gebaseerd op wat hij als tiener las, gemengd met wat Lovecraft. Hoewel dit pas een inleiding is kon Friday mij wel bekoren. Ik was meteen mee in het verhaal, hoewel er heen en weer gesprongen wordt in de tijd. De toon zit juist, de tekeningen van Marcos Martin zijn geweldig. Erg graag gelezen.

Meneer Vadim. 2 delen HC. 25 euro voor de twee samen. Verkocht

Meneer Vadim 2 - Supplement frieten met wapens (Gihef, Tanco) Ik was gecharmeerd door het eerste deel van Meneer Vadim, over een stokoude ex-legionair die uit het bejaardentehuis gezet wordt en om den brode dan maar gaat bijklussen in de georganiseerde misdaad. Maar het tweede deel gaat stroef. Laag na laag worden bijkomende intriges aangevoerd tot het geheel onoverzichtelijk wordt. Het verhaal wordt veel te snel afgehaspeld. De tekeningen blijven wel goed, met een heerlijk Côte d'Azur-gevoel.

Angel Wings 7 Bleekwater Valse sporen

Koopje. Ik kijk er erg naar uit.

Het heeft ons verbaasd dat het zo lang geduurd heeft, eerlijk gezegd. Ik heb zelf al een vos gezien, op enkele honderden meters van mijn huis. Maar een vriend van mij heeft een luikje aan zijn kippenhok, en sindsdien is zijn pluimvee veilig. Nu, aan de prijs van zo'n chicken guard zijn de eieren van die twee kippen erg duur. Het is ook uit principe: hoe vaak heb je geen kaasrandjes, een half schepje rijst of een blaadje sla over. Als je dat in de vuilbak moet gooien kost dat ook geld aan vuilzakken.

Ik heb erg weinig integrales gekocht waarvan ik voordien ook al de losse albums had. De enige uitzonderingen zijn Blueberry en de Robbedoezen van Franquin. De losse albums heb ik gedumpt, waardoor de keuze zicht niet opdringt.

Luchtwegen (Davodeau, Hermenier, Joub) Volgende week word ik er 45, het epicentrum van de middelbare leeftijd. Om me heen worden verschillende vrienden dit jaar vijftig, maar geen enkele ziet er zo belabberd uit als Yvan, hoofdpersonage van Luchtwegen. Hij is in een jaar tijd zijn beide ouders verloren, zijn kinderen zijn het huis uit en ziet hij niet vaak. Zijn vrouw zit dan weer in Taiwan voor haar werk. Yvan is eenzaam, en daarom trekt hij naar de bergen waar vrienden van hem wonen. Tussen het rondlummelen door neemt hij foto's van de bezittingen van zijn ouders, stille getuigen van een verdwenen bestaan. Voor een buitenstaander zijn het prullen, maar Yvan ziet er zijn eigen jeugd in terug. Davodeau is een auteur die als weinig anderen het alledaagse kan tonen. Ook in Luchtwegen weet hij het menselijk tekort treffend neer te zetten. De vijftigers in het boek zien het glas nu eens halfvol, dan weer halfleeg. Het hele verhaal biedt geen verrassingen, de overpeinzingen van vijftigjarigen zijn redelijk universeel. Degelijk.

Een Chicken guard, nadat een vos vorige week onze kippen gedood heeft.

Niet Fried egg, maar Friday. (DyswIdt?) De eerste helft gelezen, en erg goed tot nu toe.

Maar het is wel interessant om een beetje historische duiding te hebben die de revisionistische agenda van Mauser Rataplan ontmaskert.

Ik ben nog van de generatie van de knipogende Kiekeboe. Maar op een bepaald moment is mijn dochter Kiekeboe gaan verzamelen, waardoor mijn Kiekeboes plots die van haar werden. En toen ze besloot om al haar Kiekeboes te verkopen had ik er ook geen meer. Ik heb dus geen Kiekeboe meer in huis, en ik kan niet zeggen dat ik ze mis.

Dat staat bij Sherpa op de planning voor de tweede helft van dit jaar. Hier te raadplegen: http://sherpa.nu/planning/

Moeten jullie de gasrekening nu ook in Roebels betalen?

Dat vind ik niet eenduidig. Enerzijds hoopt hij dat ze zonder hem geen Guust maken, anderzijds besluit hij dat de overlevenden toch hun zin gaan doen.

Wat is zijn wens? Hoe duidelijk is die wens? Want enerzijds is Guust een oeuvre, een kunstwerk. Maar anderzijds is zo'n stripreeks ook een KMO die kan verdergezet worden als de oprichter verdwenen is.

Ik denk dat je gelijk hebt. Het is publiceren of ten onder gaan voor dergelijke reeksen.

Ik zou er niets van kopen, maar ik lees dagelijks de krant, en Garfield sla ik niet over. Al is het een constant recyclageproces van steeds weer dezelfde grappen.

My New York diary (Julie Doucet) Doucet is voor mij een nobele onbekende, maar ze won dit jaar de Grand Prix in Angouleme. Dit boekje is het goedkoopste werkje van haar hand dat ik kon vinden. Daarin vertelt Doucet hoe ze als twintiger vanuit Canada naar New York trekt om daar strips te maken. Ook haar vervelende vriendje en haar drank- en druggebruik komt aan bod. Het boek dateert al van 1999. De tekeningen zijn wel geinig, maar erg vol. Het verhaal op zich is niet erg interessant. Doucet weet van haar dagelijkse belevenissen geen pakkende vertelling te maken, maar blijft steken in anekdotiek.