Meccano 5, Poppy (Hanco Kolk)
Er zou geen Meccano meer komen na De Ruwe Gids (toch ook al vijftien jaar oud), maar kijk, sommige verhalen schrijven zichzelf. Nieuwsberichten in Nederland over Marokkaanse drugdealers die vanuit Dubai hun handel aansturen, en bloedige moorden bestellen spraken op perverse wijze tot de verbeelding van Hanco Kolk. Het blinde geweld, de geldzucht, het patserige van de jonge drugdealers, dat is Meccano. Met de moord op Peter R De Vries op klaarlichte dag in het centrum van Amsterdam doorkruiste de realiteit op trieste wijze dan nog de fantasie. Dat drama zorgde er voor dat het boek pas nu gepubliceerd wordt.
Het verhaal begint bij Poppy, een huurmoordenaar van de oude stempel. Poppy is iemand die nog 'opruimt' in plaats van er een bloedige veldslag van te maken. Maar de nieuwe gangsterbendes van Meccano werken niet meer op die manier. Er moet massaal veel bloed vloeien, en opdrachtgevers willen elkaar overtroeven met liters. Als Poppy de opdracht niet helemaal goed begrepen heeft gaat het mis. Opdrachtgever Abdul Acné maakt zich belachelijk tegenover de andere peetvaders en 'the shit hits the fan'.
Uit lijden komt grote kunst voort, maar hetzelfde geldt voor humor. Hoewel het een bloedernstig (DYSWIDT) thema is weet Kolk grappen te maken over het stuitende geweld. Elke scene eindigt ook op een pointe. Grafisch sluit dit deel naadloos aan bij de rest van Meccano: schetsend zoekt Kolk de ideale lijn waarna hij alle overbodige lijnen uitgomt. Elk detail telt, geen enkel puntje of lijntje is zonder functie in de uitgepuurde tekeningen. Er staat niets teveel op het papier. De actie speelt zich niet af in kadertjes maar elke plaat is een vloeiend beweging. De kleuren van Marloes Dekkers zorgen voor de sferen en de accenten. Sommige van haar keuzes lijken vreemd, maar het resultaat is prachtig. Aanrader.