RIP 2 - Maurice - De vliegen komen altijd op de kadavers af en RIP 3 - Ahmed - Op de goede plek op het verkeerde moment (Gaet's, Julien Monier)
In het eerste deel van RIP keken we door de ogen van Derrick mee naar enkele mannen die huizen leeghaalden waar iemand in vreselijke omstandigheden gestorven was. In het tweede en derde album komen we langs andere wegen naar hetzelfde eindpunt, en kijken we mee over de schouder van andere protagonisten. Zo krijgen we antwoorden op vragen die we ons stelden, en bovendien stellen we ons nu ook nieuwe vragen. Laag na laag bouwen de auteurs hun verhaal op, mondjesmaat komen we meer te weten over het beladen verleden en de onzekere toekomst van de personages.
RIP is een donkere, ja ietwat naargeestige strip. Maar toch kan je hem niet neerleggen. Daarvoor is het te spannend. Je wordt meegezogen in het vreemde web van gebeurtenissen waarin niemand is wie hij zegt te zijn. De tekeningen in donkere aardekleuren versterken de grimmige sfeer. Nog drie delen te gaan, ik kan niet wachten. Zeer goed.