Waldorf

Hij is even groot als de Guus Slim van vorig jaar. Ik moet wel mijn boekenkast aanpassen, want er is geen schap dat hoog genoeg is om die kleppers te huisvesten.

1. Antananarivo 2. Bleekwater 3. T'Zee 4. La république du crane 5. Valse sporen 6. A fake story 7. Luchtwegen 8. Erotica 9. Angel Wings 7 10. Meneer Vadim 2

Komaan jongens! Wie herkent zichzelf?

Er is weldegelijk een Nederlandse uitgave van de Robbedoes van Chaland: https://www.stripweb.be/S-stripverhaal-robbedoes-door-chaland-bestellen-13241.asp

Wat mij betreft wel, ja.

Het ziet er alvast goed uit. We wachten op jouw oordeel, @Timhardt

Ook in de babes-draad hoeden we ons voor fake news: India heeft zo'n 1,3 miljard inwoners.

9,95 lijkt me niet overprijsd voor een SC van Daedalus. Ik heb 8,99 betaald voor die Sus&Wis van Bosschaert. Dat gezegd zijnde moet de prijs van boeken de inflatie niet volgen. Het is de prijs van onder andere boeken, die de inflatie bepaalt.

Un général, des généraux (Juncker, Boucq) In 1958 stond Frankrijk aan de rand van een staatsgreep. De situatie in Algerije stond op springen. Algerije was toen al 150 de voornaamste kolonie van onze zuiderburen, maar de Algerijnen begonnen te hunkeren naar vrijheid. Door zijn nabijheid bij het moederland en het enorme aantal Fransen dat er woonde was men aan beide zijden van de Méditerranée Algerije gaan zien als een natuurlijk verlengstuk van Frankrijk. Voor het Franse leger, dat enkele jaren voordien vernederd was in Indochina, kon er geen sprake zijn van het opgeven van Algerije. Ze hadden zeker een deel van de Fransen in Algerije achter zich. Sommige Pieds-noirs, Fransen die vaak al generaties lang een bestaan hadden opgebouwd in Noord-Afrika, zochten liever een derde weg, tussen totale onafhankelijkheid en het verderzetten van het koloniale bestel. De modale Fransman in de vijfhoek was dan weer vooral bezorgd om in een nieuwe en bloedige koloniale oorlog terecht te komen, zoals in Indochina. Maar de generaals in Algiers voelden zich dus gesteund door scherpslijpers in Algiers, en ze dreigden openlijk met een staatsgreep. Niet dat ze zelf de macht wilden, nee, ze riepen generaal De Gaulle, de held van de Tweede Wereldoorlog, op om de leiding te nemen. De Gaulle leefde op dat moment teruggetrokken op zijn domein in het midden van Frankrijk. In deze strip vertelt Juncker die episode uit de Franse geschiedenis. En hoewel het een bijzonder ernstige zaak was presenteert Juncker, met tekeningen van Boucq, het hele verhaal als een deurenkomedie. De generaals die heen en weer bellen en het gespannen overleg tussen de premier in Parijs en de leiders van de verschillende politieke partijen hebben allemaal een groteske ernst over zich. De hele opgefokte pre-revolutionaire sfeer is een kolfje naar de hand van Boucq met zijn aanleg voor groteske koppen en uitvergrote uitdrukkingen. De Gaulle zelf, toch de hoofdfiguur van de hele geschiedenis, zien we verschillende keren in de strip, maar hij heeft slechts één lijntje tekst: zijn historische woorden 'Je vous ai compris' komen aan het einde als verlossing. De druk is dan van de ketel, en iedereen denkt gewonnen te hebben. Op zich is het verhaal te weinig bekend bij ons om hier aan te slaan, je moet wel een beetje affiniteit met de Franse geschiedenis hebben, maar ik heb dit graag gelezen in het Frans.

T'Zée, une tragédie Africaine (Appollo, Brüno) Tien jaar geleden al wisten Appollo en Brüno dat ze samen een Afrikaans album zouden maken. Dat album is er nu. T'Zée is gebaseerd op Mobutu, al heet die in de strip niet zo. Mobutu was de dictator die Kongo hernoemde tot Zaïre, en die uiteindelijk in ballingschap in Marokko stierf aan prostaatkanker. Mobutu was een megalomane bruut die na een staatsgreep aan de macht was gekomen in de chaotische jaren na de dekolonisatie. Hij liet een megalomaan paleis bouwen in Gbadolite in het noorden van Zaïre, van waar zijn ouders afkomstig waren. Tegenstanders van zijn regime liet hij gewoon vermoorden, en zo lang hij niet te dicht aanpapte met Moskou in de Koude Oorlog liet het westen hem begaan. Ik breng graag deze beelden in herinnering: Maar goed, T'Zee gaat ook niet over Mobutu. De hoofdfiguren zijn Hyppolite, de jongste zoon van dictator T'Zee, en Bobbi. Bobbi is de jonge tweede vrouw van de dictator. Hyppolite wordt heen en weer geslingerd tussen de bewondering voor zijn vader en toekomstdromen van een beter land, ingegeven door zijn reizen naar Europa. Bobbi weet dat ze in haar positie aanbeland is door haar schoonheid. Als in het paleis het nieuws binnenkomt dat T'Zee door rebellen gedood zou zijn beginnen Hyppolite en Bobbi, elk met hun eigen entourage, plannen te maken voor de onzekere toekomst. Appollo noemt dit een Griekse tragedie in Afrika, en dat is het ook. Het noodlot is onafwendbaar, zowel voor de hoofdrolspelers als voor hun land. Brüno leeft zich helemaal uit met zijn vette lijnen en gestileerde gezichten. Erg graag gelezen, hopelijk binnenkort ook in het Nederlands?

Zowat één album op drie die ik dit jaar al kocht was Franstalig. Meestal zijn dat dan dingen die eenvoudigweg niet vertaald zijn in het Nederlands, of die in het Frans een mooiere uitgave hebben (de nieuwe van Brüno in zwart-wit).

Die heb ik gekocht en gelezen toen die verscheen.

Die worden binnenkort geveild bij Maghen.

Dat lijkt me perfect normaal. Ook bij ons zijn de grondstoffen erg duur geworden.

DC: The new frontier - Black Label Edition (Darwyn Cooke) DC: The new frontier is een comic waarin Darwyn Cooke aan de slag gaat met een hele resem superhelden uit de DC-stal, Batman, Superman, Green Lantern, Flash,... Hij beschrijft de overgang van de Golden age van de comic naar de Silver Age, in de jaren na de Tweede Wereldoorlog tot 1960. De term 'The new frontier' slaat op de speech van John F. Kennedy toen die zich in 1960 kandidaat stelde om president van de Verenigde Staten te worden. Het was een historische speech, waarin Kennedy de Amerikanen niets beloofde, maar waarin hij hen opriep om samen de uitdagingen van de toekomst aan te gaan. Kennedy wilde armoede bestrijden, rassenongelijkheid terugdringen, economische opportuniteiten grijpen en een mens op de maan zetten. Het was een bevlogen speech waarin Kennedy de Amerikanen vroeg om de toekomst hoopvol tegemoet te zien. Darwyn Cooke was natuurlijk geen politicus, maar wel een stripmaker, en zijn comic The new frontier beschrijft de periode tussen het einde van de Tweede Wereldoorlog en het moment in 1960 dat Kennedy zijn speech uitsprak. De VS rolde van een Wereldoorlog in een Koude Oorlog, stapte weifelend, maar ten slotte zegevierend in de Koreaanse Oorlog, zag de spanning rond rassenscheiding stijgen, en ging misleid door Joseph McCarthy door een periode van totale paranoia over communistische infiltratie. Wetenschappers hadden al uitgerekend hoe vaak men de aarde kon vernietigen met de beschikbare nucleaire capaciteit, maar men ging er toch vooral van uit dat de wetenschap elk denkbaar probleem zou oplossen. Zoals Donald Fagen zong in I.G.Y.: There'll be spandex jackets, one for everyone Dit is allemaal van goed om weten om The new frontier te lezen. Want Cooke zet zijn helden neer in het Amerika van 1945 tot 1960. Over die helden wist ik zelf hoegenaamd niets. Zeker, ik heb wel eens een film over Superman gezien (met Christopher Reeve) of over Batman, maar over het algemeen zijn die superhelden voor mij nobele onbekenden. Cooke betrekt ook heel veel helden bij zijn verhaal, en door de vele korte stukjes met steeds wisselende figuren was vooral de eerste helft van het boek soms moeilijk te volgen. Ik zat steeds weer terug te bladeren om te zien over wie ik eigenlijk aan het lezen was. Na zo'n 200 bladzijden werd dat wel beter en de vele annotaties achterin het boek hielpen ook wel. Ze maakten ook de vele, en vaak obscure, referenties naar comics uit het verleden duidelijk. De plot van het verhaal op zich is niet erg interessant, er zitten fucking dinosaurussen in. Het boeiende is dat Cooke vertelt over de geschiedenis van superhelden en comics en tegelijk ook over die 15 jaren na de oorlog, dat moment dat alles mogelijk leek. Er zit ook rijkdom in de personages: van sommigen weet je dat ze vatbaar waren voor de lulkoekverhalen van McCarthy, terwijl anderen de verworvenheden van de liberale democratie voor ogen weten te houden. Op de pagina's baadt alles in het heldere licht van het vooruitgangsoptimisme, door Cooke prachtig getekend in zijn klare lijnen. Hoewel het soms een lastige leesbeurt was voor een complete leek in het superheldendom vond ik dit boek erg lezenswaardig. De tekeningen doen daar veel aan. Alles is helder, kleurrijk en levendig. En Cooke was ook wel een goede schrijver die de lezer bij de les houdt.

Wat voor bagger zouden we dan over ons heen krijgen?

Dat is best wel jammer.

Hadden we dan niet beter de brandweer gebeld?

Asterix-figuren zonder neus? Surely you can't be serious?

Ik heb het niet voor die cleane, steriele tekeningen van Grenson.

Herintreder!

Ik heb het niet gelezen, over het algemeen vind ik Sente geen goede scenarist.

Hier mag een slotje op.